Φαντασιακό στο BDSM: Ένα φάσμα από τη φαντασία μέχρι την τρέλα

Νομίζω ότι το BDSM είναι ένα πεδίο όπου το φαντασιακό λειτουργεί στο... κόκκινο  
Και φυσικά δεν είναι κακό αυτό απαραιτήτως.  

Το φαντασιακό για μένα αφήνει ένα χώρο αδιατάρακτης συνομιλίας με τον Άλλο (και με τον άλλο όταν δεν πρόκειται για Κ/υ σχέσεις), που η συνομιλία συνεχίζεται παρά τις παρεμβολές και τους θορύβους της καθημερινότητας.
Από την άλλη βεβαίως αυτός ο φαντασιακός διάλογος κρίνω απολύτως απαραίτητο να διακόπτεται πολύ συχνά από τη φυσική παρουσία του Ά/άλλου, από πραγματικούς διαλόγους και συνύπαρξη κι επαφή (και σωματική) μαζί Τ/του.
Έχω δει πολλούς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το θέμα κάπως έτσι.
Αλλά και κάποιους λίγους που θεωρούν ότι το πεδίο του φαντασιακού αρκεί.

Επίσης, δεν ξέρω αν είναι δική μου παρατήρηση αλλά στο "χώρο" έχω συναντήσει σημαντικά αυξημένα ποσοστά ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές και νόσους. Αυξημένα σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο που γνωρίζω. Δεν λέω φυσικά ότι πολλοί άνθρωποι που έχω συναντήσει είναι ψυχικά νοσούντες. Μόνον για 2 ανθρώπους το έχω πει αυτό (έναν άνδρα και μια γυναίκα αν έχει κάποιο ενδιαφέρον το φύλο ως παράγοντας για κάποιον). Αλλά μικρότερης ή μεγαλύτερης έντασης δυσλειτουργίες ναι.

Και αναρωτιέμαι αν αυτό έχει να κάνει με την ενισχυμένη λειτουργία του φαντασιακού ή και όχι.

Θα με ενδιέφερε αν κάποιοι θα ήθελαν να συζητήσουμε επάνω σε αυτό  

 

Δεν έχουμε επικίνδυνα στοιχεία στον χώρο...
Αν μιλάμε για sociopaths χωρίς ενσυναίσθηση, είναι αδύνατον να κάνεις BDSM.

 

Για το αν ειμαςτε φαντασιόπληκτοι βλαμμενοι η οχι και σε τι βαθμό η ποσοστό;
   

 

Όχι  
Για το αν το ενισχυμένο φαντασιακό μπορεί να εξηγήσει το ότι υπάρχουν (κατά τη γνώμη μου και αρκετών άλλων, πιθανότατα όχι όλων) αναλογικά περισσότεροι με ψυχικές διαταραχές (βλαμμένος είσαι και χωρίς διαταραχή) στα πέριξ  

 

Εξαρτάται πώς ορίζεις το "επικίνδυνα", επικίνδυνο δεν θεωρώ εγώ μόνον όποιον παίζει να σε σφάξει αλλά και όποιον π.χ. θέλει να σου διαταράξει την (εξωbdsmική) ζωή, πχ την οικογενειακή. Αν απορείς αν υπάρχουν τέτοιοι, θα σου πω ότι υπάρχουν και ναι έχουν ασχοληθεί μαζί μου  

Να κάνεις πραγματικό BDSM ίσως όντως είναι αδύνατον. Το να εμπλακείς όμως σε δραστηριότητες που χρησιμοποιούνται είναι πάρα πολύ δυνατόν  
Οι psychopaths ίσως δεν μπορούν να αναπτύξουν ενσυναίσθηση. Παραδείγματα psychopaths όμως έχουν δείξει ότι μπορεί να είναι πολύ (σκοτεινά) γοητευτικοί τύποι και να χειρίζονται με αξιοπερίεργο τρόπο κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

Οι sociopaths όμως μπορούν αν βρουν μια ομάδα με την οποία σε κάποια χαρακτηριστικά είναι likeminded να δημιουργήσουν δεσμούς.  

 

Δεν έχω διαπιστώσει μεγαλύτερη πυκνότητα "διαταραγμένων" στο BDSM σε σχέση με το υπόλοιπο εργασιακό - κοινωνικό μου περιβάλλον. Πράγμα που φοβάμαι πως λέει πολλά για το "υπόλοιπο εργασιακό - κοινωνικό περιβάλλον μου   αλλά τι να κάνω, αλήθεια λέω.

Υπάρχουν, μήπως είναι εξαιρέσεις όμως; Έπειτα, σκέψου το άλλο, οι μη BDSMers ή έξω από εμάς στο περιβάλλον σου, ξέρουν ότι μπορούν να σε βρουν ευάλωτη σε κάποια πράγματα που γνωρίζουμε εμείς εδώ; Αν ήξεραν δεν ξέρεις πώς θα αντιδρούσαν άρα η σύγκριση μήπως είναι λίγο δύσκολη;

Απολύτως σωστό, για τους sociopaths.

Με την προϋπόθεση ότι η ομάδα αυτή δεν τους έχει πάρει είδηση επειδή, όπως συνηθίζεται στον καιρό μας, "κοιτάζουν τη δουλειά τους" και το άτομο αυτό, στο πλαίσιο αυτό, τους βοηθάει σε αυτά που θέλουν.

 

Χαχαχαχαχα!! Γέλασα με αυτό το σχόλιο και καθώς γνωρίζεις το επάγγελμα μου ξέρεις ότι κομματάκι ταυτίζομαι... 

Αν δεν ήταν οι εξαιρέσεις, θα είχαμε πρόβλημα  
Απλά μαζεύονται κάποιοι και αυτό με κάνει να το παρατηρώ.
Σωστό αυτό που με ρωτάς  
Απλά δεν περιμένω (καλώς ή κακώς) ίδια διακριτικότητα σε αυτά τα θέματα από τους μη BDSMers και τους BDSMers.
Απόλυτες συγκρίσεις όντως δεν μπορώ να κάνω, μπορώ να κάνω σε αναλογίες, με ό,τι ποσοστό λάθους βέβαια μπορεί να έχει αυτό.

Στο σπίτι πάντως δεν πήγαν να με εκθέσουν μη BDSMers...  

Σωστό! Πολύ σωστό!  

 

Δε φταίει το φαντασιακό που είναι ενισχυμένο, φταίει που (αν , όταν) καταπιέζεται/απωθείται /ενοχοποιείται .
Και δεν είμαι σίγουρος πως η αναλογία είναι ενισχυμένη "εντός".

 

   
Πολύ μου άρεσε η απάντηση.
Θα μπορούσε βέβαια κάλλιστα να μην είναι ενισχυμένη, όπως είπα είναι δικές μου παρατηρήσεις και κάποιων άλλων.
Μια απορία όμως είναι: δεν είναι πιο εύκολο σε ένα χώρο που έχει να κάνει με το σεξ, με πιο "εξτρίμ" πρακτικές να υπάρχει περισσότερη καταπίεση/απώθηση/ενοχικότητα;  

 

Φαντασιακά θέσμισε την κοινωνία ο Καστοριάδης, ενώ το σύνθημα του 69 ήταν "η φαντασία στην εξουσία". Σαφής, υποθέτω, η διαφορά.
Θα στη χαλάσω, ίσως, μικρούλα και μάλιστα διττά.
1. Ό/λοι Μ/μας που εντρυφούμε στο χώρο, την έχουμε την πετριά Μ/μας. Μπορεί σε διαφορετικό σημείο, μπορεί διαφορετικής ένστασης, αλλά την έχουμε.
2. Το bdsm, όπως κι η ζωή όλη, ολοκληρώνεται ΜΟΝΟ στη πραγματικότητα, ουδέποτε φαντασιακά. Το να κυνηγάμε χίμαιρες και αποκυήματα της φαντασίωσής μας, το μόνο που εγγυάται είναι ανώμαλες προσγειώσεις. Οι λέξεις κλειδιά, πόνος, ηδονή, υποταγή, εξουσία, σεβασμός, κυριαρχία κ.λ.π., κ.λ.π. έχουν βαρύτητα μόνο σε πραγματικό χωροχρόνο και επί πραγματικής σάρκας.

Βέβαια, η ολοκλήρωση αυτή δεν κρατά παρά μόνο ελάχιστο από τον πραγματικό χρόνο, γιατί αμέσως μετά έρχεται η απομυθοποίηση κι η απομάγευση.
Κι όμως ρε γαμώτο, αυτός ο ελάχιστος πραγματικός χρόνος, για Ό/οποιον έχει καταφέρει να τον ζήσει, διαρκεί για πάντα.

 

Καθόλου δεν με χαλάει  
Και συμφωνώ απολύτως. Από το να έχω την πετριά μου όμως και να επηρεάζω εμένα, άντε και τον Κύριο (που τι να κάνει; μια με έχει, με αντέχει    ) είναι παρασάγγας διαφορετικό το να χαλάω τη ζωή των άλλων επειδή έχω πάρει εγώ σασί  

Σε αυτό και αν συμφωνώ.
Βρίσκω ότι δεν είναι έτσι για όλους και διερωτώμαι γιατί...

Ευχαριστώ για την απάντηση  

 

Για να υπάρξει απομυθοποίηση και απομάγευση θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μαγεία και έλξη..
εαν κάποιος/α απο-γοητεύεται χωρίς να υπήρχε πρώτα πραγματική γοητεία απο άτομο υπαρκτό κι όχι φαντασιακό,τότε μιλάμε για άτομο φαντασιόπληκτο αλαφροίσκιωτο και λοιπά επισφαλή "ιπτάμενα"..
δεν τα νιώθω επικίνδυνα τα άτομα αυτά για τους άλλους στην περίπτωση που το μοναδικό στοιχείο που ξεφεύγει είναι η φαντασία τους και λειτουργεί κάπως ελεγχόμενα το όλο θέμα..(είναι βέβαια εκνευριστικά ίσως για κάποιους ρεαλιστές με μηδαμινή διάθεση για φαντασίες)αλλα σε μικρό βαθμό όταν υπάρχει αυτή η φαντασιακή διεργασία,μπορώ να πω ακόμη,πως ίσως απλως αυτοικανοποιούνται ψυχικά ελλείψει θετικών ερεθισμάτων..
το μόνο επικίνδυνο είναι αυτή τους η φαντασία να εξελιχθεί κάποτε σε εμμονή με κάποιο λάθος άτομο,οπότε το φαντασιόπληκτο θα γυρίσει μπουμερανγκ,πετώντας σε αυτοκαταστροφικό..
είναι γεγονός πως αυτά τα άτομα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για τον εαυτό τους ,όταν δημιουργούν μια πλασματική εικόνα τελείως άσχετη με το άτομο που εξιδανικεύουν(το οποίο μπορεί να είναι πραγματικά επικίνδυνο και να το "βλέπουν" ταχα γοητευτικά σκοτεινό,μυστηριώδες και δύσβατο και αλλα θολά τεχνάσματα της θελήσεως )

κι εγώ αναρωτιέμαι μερικές φορές για τους ανθρώπους που δεν βρίσκουν στη πραγματική ζωή ταίρι,παρτενερ κτλ και καταφεύγουν στις φαντασιώσεις..
είναι ασυμβίβαστοι?είναι ατυχείς?είναι ενοχικοί?
(μπορεί και ένα συνδυασμός όλων των παραπάνω υπο την "χρυσοσκονη" του "ρομαντικός",ποιος ξέρει)