Φεμινισμός και BDSM.

Δεν διαφωνώ στην κατάληξη!
Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρεσβεύει αυτό ως ιδέα και ως κίνημα.
Να μήν τα τσουβαλιαζουμε ολα χάρην τών προσωπικών μας απόψεων.
Όλοι έχουμε μια άποψη πάνω στο θέμα ίσως διαφορετική.
Αλλά δεν είναι σωστό να τετραγωνιζουμε κύκλους για να εξυπηρετήσουμε τα τετράγωνα που έχουμε εμείς στο μυαλό μας.
Οι κύκλοι είναι κύκλοι, όσες σάλτσες και να προσθέσουμε.

Χρόνια πολλά με υγεία φίλε μου!
Καλές γιορτές!

 

θεμελιώδης αρχή της συγκεκριμένης ιδεολογίας είναι οτι «οι άνδρες βλάπτουν τις γυναίκες». κατέρχεται απ' ευθείας απ' τον πουριτανισμό, τον αυθεντικό, ιστορικό, όχι την σύγχυση με τον συντηρητισμό. η «συγκοινωνία» των προτεσταντικών λομπις, γιά συναφή ζητήματα, είναι έκδηλη σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα, ως τις μέρες μας, από την ποτοαπαγόρευση ως το μητου.  

υγ: το ασθενές φύλο μετονομάστηκε σε ευάλωτο, και ο καθωσπρεπισμός σε ορθότητα. ο εθνικισμός φύλου παραμένει, αν και η έννοια του εθνικισμού δεν ήταν γνωστή στην εποχή του πουριτανισμού, δεν είχε υποκαταστήσει ακόμη την έννοια της απειλούμενης καθαρότητας.

 

Τεσπά, είναι μια αρχή... Ως εκεί..!
Τα παρακάτω έχουν μπόλικο ψάξιμο...

https://el.wikipedia.org/wiki/Φεμινισμός

 

Το διάβασα και αυτό και δεν το διάβασα σήμερα!  
Καλή αρχή λοιπόν.

 

Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε!
Είναι και τα σενάρια των λόμπι στο πρόγραμμα.
Υγεία να χουμε στο σώμα και στο μυαλό 

 

με τις ευχές δεν γίνεται τίποτε.  
να περνάτε χαρούμενα.

 

Πάντα υπάρχει ελπίδα!
Ποιος ξέρει ίσως μια μέρα τα λόμπι την βρούνε την άκρη και εδώ!
Δύσκολο μεν σε τούτη την περίπτωση  

 

Συμφωνώ μαζί σου πως το τσουβάλιασμα δε βοηθάει. Από όποια πλευρά και αν προέρχεται. Υπάρχουν άνθρωποι που ασπάζονται το χριστιανισμό, το μουσουλμανισμό, τον κομμουνισμό, το διεθνισμό, τον καπιταλισμό, ακόμα και το φασισμό ή τον εθνικισμό και είναι αρκετά ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, μετριοπαθείς, με οξεία κρίση. Αξιόλογους ανθρώπους βρίσκεις σε όλο το φάσμα των -ισμών και εκτός αυτών.

Όλες οι μεγάλες θεωρίες-αφηγήσεις έχουν επιχειρήματα που πατάνε στην πραγματικότητα. Ειδάλλως δε θα είχαν απήχηση. Το ζήτημα εγείρεται στην πρακτική εφαρμογή αυτών των θέσεων ή άλλων. Τα θεωρητικά υπόβαθρα συνήθως ξεκινούν με προθέσεις βελτίωσης μίας κατάστασης. Το ζόρι έγκειται στην επί της πράξης αντιμετώπιση εκείνων που δεν ασπάζονται τη συγκεκριμένη θεώρηση.

Ελπίζω να αντέξατε στον πειρασμό του γεμάτου τραπεζιού και να μην είναι κανένας αυτήν τη στιγμή που μετανιώνει για τη λαιμαργία του 

 

δεν θα σας την διαψεύσω αυτήν την τελευταία, αλλά είναι δύσκολη κι αχνή η συγκεκριμένη.
 

 

Ευθύς εξαρχής πρέπει να υπογραμμιστεί ότι ο φεμινισμός είναι μια πολύπλοκη πολιτική ιδεολογία με πολλές
εσωτερικές διαφοροποιήσεις, η οποία δεν μπορεί να αναχθεί χωρίς θεωρητικό κόστος σε έναν κοινό
εννοιολογικό ή θεματικό πυρήνα. Ας πούμε, το αίτημα της γυναικείας ψήφου διαφέρει σημαντικά από αυτό
της ριζικής αναθεώρησης της αντίληψής μας περί έμφυλης ταυτότητας, η οποία αναθεώρηση αμφισβητεί τη
διχοτόμηση σε άντρες και γυναίκες. Υπ’ αυτήν την έννοια, μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι ακριβέστερο να
μιλάμε σε πληθυντικό αριθμό, για φεμινισμούς. Για παράδειγμα, ακόμη και ο λεγόμενος ριζοσπαστικός
φεμινισμός, ο οποίος έχει καθιερωθεί να εκλαμβάνεται ως μια διακεκριμένη φεμινιστική τάση, συνιστά μια
ταξινομητική κατηγορία που περιλαμβάνει τις, κατά την Tong (2009, σσ. 2-3) τουλάχιστον, αντίθετες
προσεγγίσεις του ελευθεριακού ριζοσπαστικού φεμινισμού και του πολιτισμικού ριζοσπαστικού φεμινισμού.
Παρ’ όλα αυτά, και παρά τον κατακερματισμό και τις διαφορετικές καταβολές της φεμινιστικής ιδεολογίας, ο
φεμινισμός μπορεί να θεωρηθεί ως μια έννοια-ομπρέλα και ως συνεκτικός κρίκος που συνδέει και συνέχει ένα
μετεξελισσόμενο πολιτικό φαινόμενο και κίνημα, το οποίο αναγορεύεται σε τέτοιο μέσω της ίδιας της
συνείδησης και της αυτοκατανόησης των πρωταγωνιστριών και των πρωταγωνιστών του.
Μπορούμε, εν προκειμένω, να πούμε σε αδρές γραμμές ότι ο φεμινισμός αναγνωρίζεται και
προσδιορίζεται ως κίνημα και ως ιδεολογία από το δεύτερο φεμινιστικό κύμα, της δεκαετίας του 1960.
Δηλαδή, οι ίδιες οι φεμινίστριες και οι φεμινιστικές οργανώσεις της εποχής συλλαμβάνουν τις ιδέες, τα
αιτήματα και τη δράση τους ως συνέχεια και ως κληρονομιά του πρώτου φεμινιστικού κύματος, δηλαδή της –
κυρίως πολιτικής και λιγότερο θεωρητικής– δράσης των γυναικείων οργανώσεων του 19ου αιώνα και των
πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, οι οποίες διεκδίκησαν το εκλογικό δικαίωμα και γενικότερα πολιτικά
δικαιώματα, καθώς και το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Από τη δεκαετία του ’90 γίνεται λόγος και για τρίτο
φεμινιστικό κύμα, ενώ, αν κάποιος θέλει να έχει εντελή εικόνα της ιστορικής εξέλιξης του φαινομένου, θα
λάβει υπόψη και αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προϊστορία του φεμινισμού. Πρέπει βεβαίως
να ειπωθεί ότι αυτά τα ορόσημα είναι σχετικά και θα ήταν παρανόηση να θεωρηθεί ότι, με την εμφάνιση ενός
νέου φεμινιστικού κύματος, το προγενέστερο παύει να υφίσταται ή διατηρεί μόνον ιστορικό ενδιαφέρον. Και
αυτό διότι αφενός θεωρήσεις ή διεκδικήσεις εξακολουθούν να είναι ενεργές και σε μεταγενέστερο της
εμφάνισής τους χρόνο, ακόμη και αν έχουν υποστεί μια κάποια αναθεώρηση ή έχουν συναρθρωθεί με άλλες
με διαφορετικό τρόπο· αφετέρου, ακόμη και οι κατακτήσεις του πρώτου φεμινιστικού κύματος εξακολουθούν
να αποτελούν ζητούμενο για πολλές μη δυτικές χώρες.

Ευτυχώς πού υπάρχουν ακόμα βιβλία  

 

... των οποίων είθισται να αναφέρονται τα στοιχεία ή πού βρέθηκαν. Ειδικά το συγκεκριμένο, που διατίθεται με άδεια CC BY[-NC-SA]. Θυμίζω ότι BY σημαίνει Αναφορά Δημιουργού.

 

Όπως είδατε δεν τα ανέφερα ως δικά μου λόγια!
Δεν παίζω τον έξυπνο αγαπητή μου