Φεμινισμός και BDSM.

νομίζω πως δεν είναι ζήτημα πρακτικής εφαρμογής. οι διχαστικές και μισαλλόδοξες θεωρήσεις που διαμορφώθηκαν στο δεύτερο μισό του 19ου και ταλάνισαν τον 20ο, ήταν εξ αρχής εξιδανικευτικές και μονομερείς, άρα ξένες και δυσπροσάρμοστες σε πραγματικές συνθήκες. υποκειμενοποιημένες. οι εθνικισμοί κάθε είδους είναι εξ ορισμού φοβικοί (απειλούμενοι) και χρειάζονται πρωτίστως εχθρούς.

 

Άσχετο. Διαβάστε τι έγραψα. Αντιγράψατε από βιβλίο το οποίο στην άδεια χρήσης αναφέρει ρητά ότι απαιτεί αναφορά στον δημιουργό.
Η κατάλληλη κίνηση, ανεξαρτήτως εξυπνάδας, είναι να προσθέσετε τα στοιχεία του βιβλίου αυτού.

 

Νομίζω έχετε μπερδευτεί ξανά!

Εισαγωγές
 Tong, R. (2009), Feminist thought. A more comprehensive introduction, Μπούλντερ (CO): Westview
Press.
 Walters, M. (2006), Φεμινισμός (μτφρ. Α. Κόρκα), Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
Ανθολογίες
 Αθανασίου, Α. (επιμ.) (2006), Φεμινιστική θεωρία και πολιτισμική κριτική (μτφρ. Π. Μαρκέτου, Μ.
Μηλιώρη & Α. Τσεκένης), Αθήνα: Νήσος.
 Maruani, M. (επιμ.) (2008), Γυναίκες, φύλο, κοινωνίες. Τι γνωρίζουμε σήμερα (μτφρ. Π. Μαρκέτου),
Αθήνα: Μεταίχμιο.
 Meade, T., & Wiesner-Hanks, M. (επιμ.) (2004), A companion to gender history, Οξφόρδη: Blackwell
Publishing.
 Schneir, M. (επιμ.) (1996), The vintage book of historical feminism, Λονδίνο: Vintage.
Κλασικές μελέτες
 Bryson, V. (2005), Φεμινιστική πολιτική θεωρία (μτφρ. Ε. Πανάγου), Αθήνα: Μεταίχμιο.
 Connel, R. (2006), Το κοινωνικό φύλο (μτφρ. Ε. Κοτσυφού), Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο.

 

αν ο φεμινισμός είναι κάτι απροσδιόριστο, χωρίς χαρακτηριστικό, κατι χύμα, δεν έχω αντίρρηση να φάω φεμινιστικό κατσικάκι. αν τυχόν έχει πυρήνα και είναι κατι αναγνωρίσιμο, μπορούμε να μιλάμε γι αυτό.
εναλλακτικά φλυαρούμε, πράγμα γιά το οποίο δεν έχω επίσης την παραμικρή αντίρρηση.

 

   

Αλήθεια τώρα, αν δεν το 'χετε, μην ζορίζεστε, μπουρδουκλώνεστε και είναι γελοίο. Αυτό που στομφωδώς αναφέρετε δεν είναι παρά οι "Προτάσεις βιβλιογραφίας" (σελ. 168) του κεφαλαίου 7 (από το οποίο αντιγράψατε) του βιβλίου "Εισαγωγή στις πολιτικές ιδεολογίες" του Σωτήρη Βανδώρου.
Εδώ το όλο κείμενο.

Ταπεινοφροσύνη, αυτή η άγνωστη.

 

Μείνετε με τα λόμπι!
Η επιστήμη δεν είναι φλυαρία..
Φλυαρία είναι να μιλάμε για κατσίκα και κότες και να το παίζουμε τρελιτσα!
Καλή συνέχεια δεν νομίζω άλλωστε ότι μπορεί να κάνει κάποιος σοβαρή συζήτηση μαζί σας.
Άλλωστε το περίμενα.

 

Το ποιανού είναι το γνωρίζω!
Μα στε καλά πάντως που το αναφέρετε  
Και θα ήταν καλό να προσέχετε πως μιλάμε γιατί δεν με γνωρίζετε προσωπικά .

 

ούτε η φλυαρία επιστήμη

 

Ολονών οι θέσεις πρέπει να γίνονται κατ' αρχήν σεβαστές. Και το πρέπει δε χρειάζεται να καθοριστεί από μία ηθική η άλλη αξιολογική αρχή, αλλά από την αναγκαία πρακτικότητα κοινωνικής συμβίωσης (έστω για τις ανάγκες του επιχειρήματος πως αυτή είναι πράγματι μία αναγκαιότητα...). Ακόμα και ενός εθνικιστή ο φόβος μπορεί να γίνει κατανοητός. Δεν είναι υποχρεωτικό να γίνει αποδεκτός, ωστόσο. Νομίζω ότι κάθε μεγάλη θεωρία-μαζική πρόταση πράττειν/σκέπτεσθαι, όπως σημειώσατε (και ανέφερα σε προηγούμενο μήνυμα) δημιουργεί το σκελετό της και δυναμώνει μέσα από τον ετεροπροσδιορισμό ως προς ένα άλλο αντίπαλο δέος ή εχθρό.

Το ζήτημα είναι πως ακόμα και η στάση που επιδιώκει να μην ενταχθεί σε κάποιο εξαντλητικά καθορισμένο ιδεολογικό πλαίσιο αναφοράς, αυτή που προσπαθεί να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο ουδέτερος παρατηρητής, κάποια στιγμή βρίσκει το αντίπαλο δέος της. Με ένα ιδιαίτερο τρόπο εξέλιξης των φαινομένων/γεγονότων ακόμα και άνθρωποι που προσπαθούν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις θα κληθούν να αντιμετωπίσουν έναν εκ διαμέτρου αντίθετο πόλο. Απλά γλυτώνουμε από σπατάλη αναγκαίας και μη ανεξάντλητης ενέργειας το να έχουμε αντίληψη πως παλεύουμε για προσωπικό μας σκοπό, διότι αυτή είναι η φύση μας, η τάση μας, η αίθηση ολοκλήρωσής μας και να μη βαφτίζουμε δίκαιο το σκοπό μας και δαίμονες τους εκφραστές του αντίπαλου δέους.

 

ειδικά όταν γίνεται εξεζητημένα μισαλλόδοξη.

 

Τι είναι αυτή, απειλή;  

Ως [δυστυχώς μη άχρηστη] διευκρίνιση: ο τρόπος που γίνεται γραπτά ένας διάλογος ανάμεσα σε αγνώστους έχει να κάνει αποκλειστικά με τον λόγο και τα επιχειρήματα που αναπτύσσονται. Δεν χρειάζεται κανένα επιπλέον προσωπικό στοιχείο για να εντοπιστεί στον λόγο πείσμα ή υπεκφυγή.
Εκεί είναι όλα.

Μπορείτε τώρα να παραθέσετε την επόμενη εξυπνάδα σας.

 

διακρίνω σαφώς την μονομέρεια απ' την μεροληψία. στην παρούσα συζήτηση επισήμανα τη διαφοροποίηση ανάμεσα στον φεμινισμό και τον γυναικείο συνδικαλισμό. δεν είμαι πεισμένος πως οι μεθοδολογίες ανάλυσης προσδιορίζονται έτσι κι αλλιώς, ή αργά ή γρήγορα, στην βάση της μισαλλοδοξίας ή της διχαστικότητας. κατανοώ τον φόβο του όποιου εθνικιστή, κατανοώ οτι ο φόβος τον κινητοποιεί, το παίρνω υπ όψιν μου, αλλά στην ανάλυσή μου δεν γίνομαι μέρος του φόβου, ενισχυτικά ή κατευναστικά, δεν τον οικειοποιούμαι με άλλα λόγια. μεροληπτώ οπωσδήποτε αν έχω στόχευση, οποιαδήποτε στόχευση, αλλά δεν φανατίζομαι μονομερώς. διατηρώ τη συνείδηση της αναγκαιότητας της κοινωνικής συμβίωσης, μη αξιολογικά. ώστε να μην τυφλωθώ, όσο το επιτρέπει η ανάγκη.