Φετιχισμός, σαδομαζοχισμός, και διαστροφές στη μεγάλη οθόνη.

Re: Απάντηση: Re: Φετιχισμός, σαδομαζοχισμός, και διαστροφές στ μεγάλη οθόνη.

Σκοτεινή ταινία με μπόλικο μυστήριο, τύπους που τους οδηγεί το ένστικτο της εντιμότητας αλλά και της καταστροφής, γαρνιρισμένο με την κατάλληλα ερωτική ατμόσφαιρα και μουσική.

Παραθέτω το απόσπασμα για το έργο του Lynch από Wikipedia Bλέπω μάλιστα εδώ ότι το έργο του Lynch χαρακτηρίζεται ως Psycho -noir (καινούριος όρος αυτός, όσο ζεις μαθαίνεις lol).

Psycho -noir

The characteristic work of David Lynch combines film noir tropes with scenarios driven by disturbed characters such as the sociopathic criminal played by Dennis Hopper in Blue Velvet (1986). Lost Highway (1996) and Mulholland Drive (2001) feature delusionary protagonists. The Twin Peaks cycle, both TV series (1990–91) and movie, Fire Walk with Me (1992), is built on a succession of bizarro spasms. This Lynchian mode has come to be grouped with other noir-influenced films sharing similarly skewed centers of interest as "psycho-noir." Two of the earliest examples after Blue Velvet are literary adaptations directed by David Cronenberg, Naked Lunch (1991) and Crash (1996).

Director David Fincher followed the noir science fiction of Alien³ (1992) and the immensely successful neo-noir Se7en (1995) with a film that earns much greater regard today than it did on original release, the psycho-noir Fight Club (1999). Nolan's Memento, as well as his debut feature, the British Following (1998), may both be classified as psycho-noir. The torments of The Machinist (2004), directed by Brad Anderson, evoke both Fight Club and Memento. In the first decade of the new millennium, Park Chan-wook of South Korea has been the most prominent director to work regularly in a psycho-noir mode—a current of noir that can be traced back through Taxi Driver, through Brainstorm, through White Heat, all the way to Stranger on the Third Floor and further still, to Fritz Lang's original M.

Film noir - Wikipedia, the free encyclopedia

Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων...δε δηλώνω σε καμία περίπτωση ειδική  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Φετιχισμός, σαδομαζοχισμός, και διαστροφές στη μεγάλη οθό

"Psycho-noir"... "film noir tropes"...

Κατ' αυτή την έννοια, ίσως. Με την κλασσική έννοια του νουάρ όμως, όχι, με τίποτε...

 

Απάντηση: Φετιχισμός, σαδομαζοχισμός, και διαστροφές στη μεγάλη οθόνη.



Οπως δειχνει και το τρειλερ η ταινια αρχιζει με την εκτος λογικης κινηση του τυπου να αρπαξει και να φιλησει μια αγνωστη κοπελα(που βρισκεται με τον δικο της),αψηφωντας τους παντες,η συνεχεια καταπληκτικη...
Ωδη πανω στη σχεση κυριαρχιας-υποταγης

 

Ο εκλεπτυσμένος σαδισμός των αριστοκρατικών σαλονιών. Ή η τέχνη της αποπλάνησης και της χρησιμοποίησης των ανθρώπων χωρίς μαστίγιο ή κολάρο, μόνο με την σατανική δύναμη της μηχανορραφίας του μυαλού και της γλώσσας.
Επικίνδυνες Σχέσεις.

 

Crash (1996)

Μια από τις ελάχιστες ταινίες που έχουν μπει τόσο βαθιά στον κόσμο των φετίχ είναι το Crash του David Cronenberg. Οι ήρωες μετά από ανακαλύπτουν μια σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα. Τους αρέσει να σκηνοθετούν και να παρακολουθούν τρακαρίσματα.
"Διαφημίζει την πιο νοσηρή, στην πράξη και στην θεωρία διαστροφή που γνώρισε ποτέ ο εμπορικός κινηματογράφος" είπε ο κριτικός Αλεξάντερ Γουόκερ και την χαρακτήρισε ανοσιούργημα. Απέσπασε το Ειδικό βραβείο της επιτροπής στις Κάννες.




Στη τελευταία σκηνή της ταινίας ο Τζέημς χτυπά το αυτοκίνητο τις Κάθριν, το πετά έξω από το δρόμο, και την ώρα του σεξ πλάι στο τσακισμένο αμάξι, ο Τζέημς της υπόσχεται πως την επόμενη φορά ο οργασμός της θα συμπέσει με τον θάνατό της.




Torrent

 

Εξευτελισμός, ταπείνωση και υποταγή. Ο σαδισμός της μικροεξουσίας και ο μαζοχισμός της συνήθειας. Λεκτική βία και φτηνός κυριαρχικός τσαμπουκάς. Κακό bdsm-ικό role play? Όχι! Η «αυθεντική καθημερινότητα» που κάνει τα manual του «γλυκού νερού» να μοιάζουν με αναγνωστικά δημοτικού!!!











...

@SadalMelik: πολύ καλό το crash! Ήθελα να το βάλω. Με πρόλαβες : )

 

Απάντηση: Re: Φετιχισμός, σαδομαζοχισμός, και διαστροφές στη μεγάλη οθόνη.

συμφωνώ αν και δεν πέρασε από το μυαλό μου να δω την ταινία κάτω απ' αυτό το πρίσμα... περισσότερο με εντυπωσίασε το ταλέντο και η αλλαγή του πρωταγωνιστή (όπως τον θυμόμουν στο Σπιρτόκουτο)



του αείμνηστου ΝΝ
αξεπέραστο

 

Devil in the flesh. Μια υπέροχη εγγονούλα.

 

Η τέχνη του αυτοσαρκασμού. Ακόμα κι ένας γόης σαν τον Τζωρτζ Κλούνι χρειάζεται πότε πότε μια fucking machine για να εντυπωσιάσει μια γυναίκα. Ξεκαρδιστικό.

Ανοίγει με διπλό κλικ.

 

Σκηνοθετημένο από τον David Lynch μας πηγαίνει σε μια μικρή πόλη στην Βόρεια Καρολίνα. Εκεί συναντάμε το Frank Booth, να επιβάλλει τις παράξενες σεξουαλικές ορέξεις του σε ένα κορίτσι που εκβιάζει. Η ταινία είναι σχετική με την ηδονοβλεψία, την βίαιη σεξουαλικότητα και τη δολοφονία.

Twin Peaks: Fire walk with me (1992)

Μια διαφορετική έκφραση στον βίαιο ερωτισμό και τον φόνο

 

Μια σουρεαλιστική ανάγνωση του μύθου της Ωραίας και του Τέρατος, βουτηγμένη σ’ έναν νοσηρό, διαστροφικό ερωτισμό. Το βίτσιο της κτηνοβασίας ή μήπως το κτήνος που όλοι κρύβουμε μέσα μας; Τι είναι εντέλει πιο φυσικό; Οι ορμές και τα σκοτεινά ένστικτα ή οι ιεραρχικές ταξικές δομές; Μεγάλα ερωτήματα από μια σπουδαία ταινία. Πάντως στο τέλος το Κτήνος πεθαίνει…

 

Ένα πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, το μόνο που μου προκαλούσε ενοχές με κάθε σκηνή που έβλεπα.

Ένας ψυχοπαθής σαδιστής αποφάσισε τιμωρία, εις θάνατον, για έναν χαρακτηριστικά αμαρτωλό καθενός από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Η λαιμαργία, η ζήλια, η τεμπελιά, η περηφάνεια, η απληστία, ο πόθος, αυτά τα έξι τιμωρήθηκαν με βασανιστήρια μέχρι θανάτου, ωμά, ποιητικά, παραδειγματικά. Την οργή την τιμώρησε επίσης. Με παρακαταθήκη το νεκρό κορμί του.

Ναι μεν τον έπιασαν, ο Μπραντ Πητ (ο νεαρός και αμόρφωτος αστυνομικός, με την όμορφη γυναίκα που την σκότωσε ο σαδιστής, ώστε να σκοτώσει ο Πητ μετά τον ίδιο) και ο Μοργκαν Φρήμαν (ο παλιός και θυμόσοφος αστυνομικός, που αναζητούσε την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων και τη βρήκε, αλλά όχι έγκαιρα), αλλά μόνο επειδή αφέθηκε να τον πιάσουν, για να σκηνοθετήσει επακριβώς το φινάλε που ήθελε. Αριστούργημα το χαμογελάκι της τελευταίας του πνοής.

Το Seven. Τίποτα σαδιστικότερο δεν έχω δει. Χωρίς πλάκα.



Είχε και φετιχιστικές σκηνές, ιδίως στον κολασμό του πόθου.