Φθόνος

αυτό!!! ειδικά σε δουλειές!

 

Είναι φορές που δεν είναι επιλογή μας το τί είδους άνθρωποι θα βρεθούν κοντά μας. Που οι περιστάσεις τα φέρνουν έτσι. Και που δεν είναι άμεσα στο χέρι μας να τους απομακρύνουμε.
Στο εργασιακό περιβάλλον όπου δεν επιλέγει κάποιος τους συνεργάτες του και όπου οφείλει να δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Εκεί είναι λίγο πιο περίπλοκα τα πράγματα.
Ακόμα και για κάποιον που πατάει στα πόδια του, γνωρίζει και έχει αποδείξει την αξία του και δεν νιώθει καμία ανάγκη να υπερηφανεύεται για αυτό.

 

Καταλαβαίνω τι λες, αλλά και πάλι, πως ένας άνθρωπος από το εργασιακό περιβάλλον που δεν του επιτρέπεις να είναι κοντά σου, μπορεί να σε βλάψει με φθόνο; Εσύ κάνεις την δουλειά σου, και αν αυτός προσπαθεί να σαμποτάρει θα φανεί.

Απλά θέλω να δώσω έμφασης στο ότι οι μόνοι που μπορούν να σου κάνουν κάτι είναι αυτοί που α. Ξέρουν πράγματα για σένα. Β. Σε στεναχωρεί η στάση τους, σε επηρεάζει. Κάποιος που σου περνά αδιάφορος τι θα κάνει;
Από αυτή την άποψη το είπα εγώ.

Τι είναι οι δουλειές σχολείο; Ποιος ασχολείται με σαμποτάζ; Η μάλλον ποιος είναι βλάκας αρκετά ώστε να σαμποτάρει κάποιον και να μην του γυρίσει μπούμερανγκ; ( Το ίδιο και για σχέσεις...!)

Σε γενικό πλαίσιο καταλαβαινω τι λες, ναι.

 

Μπα, μη το λες... για χρόνια η πρώτη μου ξαδέλφη με ζήλευε και μου το έδειχνε με έντονο τρόπο, ακόμη και παιδιά που είμασταν, διότι οι γονείς της έλεγαν συνέχεια κοίτα την ξαδέλφη σου πήρε άριστα, πέρασε Πανεπιστήμιο και αλλά τέτοια inspirational του κωλου.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο προσπαθούσα να την πλησιάσω, τόσο εκείνη κλωτσαγε. Ποτέ δεν είμαι άνθρωπος που θα εκθέασω τον εαυτό μου αλλά shit happens. Εάν σε ενδιαφέρει ο άλλος περιμένεις μήπως πάρει τα χαμπάρια του ή απλώς την κάνεις...

 

πάρα πολλοί ασχολούνται. ακόμα και εργοδότες.

 

Όντως τώρα;

Οκ είμαι πολύ τυχερή μέχρι τώρα γενικότερα. Μην με φθονισει κάνεις!!!ε!!!. Και συγγνώμη που το λέω δημόσια

 

είσαι ναι. εγώ έχω εισπράξει φθόνο για ότι μπορείς να φανταστείς. απ΄το ότι είχα ζωή και έβγαινα ενώ αυτοί δεν είχαν, μέχρι για το ότι έφευγα κάνα μισάωρο μετά το υποτιθέμενο ωράριο και δεν καθόμουν μια-δυο ώρες παραπάνω.

εν συντομία, οτιδήποτε κάνεις, που ο άλλος θα ήθελε να το κάνει αλλά δεν μπορεί, είτε λόγω συνθηκών είτε γιατί είναι χέστης, μπορεί να προκαλέσει φθόνο. αν πέσεις σε τμήμα που να είναι οι περισσότεροι έτσι, μετατρέπεται σε συλλογικό...

 

Ναι...
Είτε επιλέξει κάποιος να δώσει σημασία είτε όχι.
Και φυσικό επακόλουθο ίσως όχι πάντα είναι να γυρίσει μπούμερανγκ...
Δεν νομίζω πως άνθρωποι τυφλωμένοι από τέτοια συναισθήματα ( δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι πρόκειται για συναίσθημα) μπορούν να σκεφτούν τις λογικές συνέπειες των πράξεών τους.
Στη δική μου περίπτωση "τον ξερασε το κύμα" όπως λέμε στο νησί.

Χαίρομαι για εσένα  

 

Όντως Και σε σοβαρό βαθμό...το ζω τον τελευταίο καιρό πολύ έντονα...Από το αφεντικό μου που είμαστε και κουμπαρες...υποτίθεται ότι η μια στηρίζει στην δουλειά την άλλη...Πρόσφατα έμαθα από πελάτισσες μου ότι διαδίδει διαφορα...Κ υπόψιν είναι δικό της το μαγαζί...Πόσο κακία και ζήλια παίζει να έχει ένας άνθρωπος για να φτάσει στο σημείο να κάνει κακό στο ίδιο του το μαγαζί...?

 

@lizard_ είσαι πολύ φθονερο αγόρι..  

 

έτσι!

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κορασίδα που την έλεγαν ζήλια, καλή και ταπεινή, από σπίτι που λένε. Την είδε ο φθόνος και πολύ την πόθησε, αλλά η ζήλια κυρία! "δεν μπορώ να με δούνε μαζί σου, θα εκτεθώ, δεν το καταλαβαίνεις;" του λέγε συνέχεια, όσο τον απέκρουε τόσο κάψωνε αυτός. Τον είδε ο εγωισμός και τον λυπηθηκε τόσο χάλια που τον είδε, "ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή... Εεεεεε! λάθος αυτό είναι τραγούδι, ξέχνα ρε φίλε το τσουλί, δεν είναι κιουρια να δεις πως αν της την πέσω θα μου κάτσει " Μία και δυο λοιπόν ρίχνει τα δίχτυα του ο εγωισμός στην ζήλια και επειδή είναι και μεταδοτικός ο μπαγάσας στιλωνει τα πόδια της από αντίδραση αυτή. Αλλά η σπίθα στο μάτι της δεν του ξέφυγε του μάγκα! Πάει στο mall και ντύνεται αξιοπρέπεια!! Κούκλος σου λέει, δεν αναγνωρίζεται!!! Τι να σας πρωτοπώ το έριξε το γκομενακι, κουλουβαχατα γίνανε η ζήλια έκλαιγε με μαύρο δάκρυ να λέει ότι δεν το θελε να διχάσει δύο φίλους, ο φθόνος έγινε και οργιλος μαζί με θιγμενος τόσο που δεν ξεχώριζε τον ίδιο τον εαυτό του. Ο εγωισμός συνέχισε να φορά τα καλά του για την περίσταση κι έτσι τον μπερδευαν όλοι με αξιοπρέπεια κι ακόμα τραβιουντε και δεν βγάζουν άκρη. Αλλά εγώ τους λυπάμαι έτσι που έγιναν και δεν βγάζουν άκρη κι όταν τους συναντώ τους παρατηρώ, δεν τους φοβάμαι ούτε τους αποφεύγω, τον μόνο που αποφεύγω ξέρετε ποιος είναι;; Αυτός που τους κάλεσε στο ίδιο τραπέζι μαζί, ναι αυτόν που τους ταΐζει αποφεύγω