Φιδάκι ή Γκρινιάρης...

Το φιδάκι κι ο γκρινιάρης είναι δυο παλιά μεν, πασίγνωστα δε παιδικά επιτραπέζια παιχνίδια.

Το φιδάκι είναι αρκετά απλό. Ρίχνεις το ζάρι με σκοπό να προχωρήσεις στο τέρμα που είναι το εκατό.
Η πορεία σου προς το τέρμα επιταχύνεται αν πέσεις σε σκάλα που μπορεί να σε φέρει πιο κοντά στο 100 ή επιβραδύνεται αν πέσεις στο φιδάκι που σε καταπίνει και απομακρύνεσαι από το 100. Πρέπει να φέρεις ακριβώς το νούμερο εκείνο στο ζάρι που θα σε πάει στο 100, αλλιώς περιμένεις να ξαναρίξεις το ζάρι όταν έρθει η σειρά σου (πχ 95 + 5 = 100 νίκησες, 95 + 6 = 101, περιμένεις να ξαναδοκιμάσεις). Στο 98 όμως υπάρχει φίδι που σε πάει στο 4.
Είναι ένα τυχερό παιχνίδι για παιδιά...

Στον γκρινιάρη πρέπει να οδηγήσεις τα 4 πιόνια σου από την βάση σου στο τέρμα προχωρώντας κάθε φορά ανάλογα με τη ζαριά σου. Για να βγάλεις πιόνι από τη βάση σου πρέπει να φέρεις 6. Από τη στιγμή που βγείς στον δρόμο για το τέρμα κινδυνεύεις να σε "φάνε" τα πιόνια των άλλων παικτών αν πέσουν ακριβώς επάνω σου. Μπορείς να κινήσεις όποιο πονι σου θες από τα πιόνια που έχεις καταφέρει να βγάλεις από τη βάση σου.
Χρειάζεται να υπολογίζεις προσεκτικά την κάθε σου κίνηση ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν, η τύχη παίζει πολύ μικρότερο ρόλο στην έκβαση του παιχνιδιού, απ΄ότι στο φιδάκι.
Είναι ένα παιχνίδι κρίσης και λογικής για παιδιά.

Τα δυο αυτά πολύ απλά, είναι γεγονός, παιχνίδια είναι και πάρα πολύ σοβαρά και αντικατοπτρίζουν το πώς λειτουργούμε σε οτιδήποτε μας αφορά.
Μπορούν να εξηγήσουν την προσέγγισή μας σε οτιδήποτε, αφού το ...οτιδήποτε πάντα περιλαμβάνει τύχη, κρίση και λογική. Οι όποιες συγκυρίες, είναι η ζαριά μας που μετράει πολύ στο φιδάκι και πολύ - πολύ λίγο στον γκρινιάρη. και στην ουσία μπορεί να είναι και καλές και κακές για κάθε παίχτη, την κάθε φορά που παίζει, οπότε και απαλείφονται.

Το βουδουσουμού είναι μια δραστηριότητα στην ζωή μας.
Φιδάκι ή γκρινιάρης λοιπόν...?
Μόνο φιδάκι ή μόνο γκρινιάρης?
Πότε φιδάκι και πότε γκρινιάρης?
Γιατί φιδάκι ή γιατί γκρινιάρης?
Γκρινιάζετε όταν σας τρώει ...το φίδι?
Κυνηγάτε τις σκάλες?
Σας κουράζει ο γκρινιάρης?

• Επιπλέον ερωτήματα, κρίσεις, σχόλια, ερμηνείες, επιλογές δικά σας...

 

 

Ριξτο στο ντετερμινισμος ή χαος θα ειναι πιο πιασιαρικο.

 

Γκρινιαζω κ τρωει το φιδι οποιον μου παρει τα χρηματα της μονοπωλης.
(Απαντω σαν βανιλλα)

 

Τι βαρετο παιχνιδι η μονοπολη...
Ο γκρινιαρης με κουραζε απο παντα.
Το φιδακι ήταν διασκεδαστικο.
Πάντα κυνηγώ τις σκάλες κι αποφεύγω τα φίδια,βασική διαφορά οτι στο παιχνίδι εξαρτάται μόνο απ τη τυχη ενώ στη ζωή εξαρτάται κι απ τη κριση σου.
Αμα μου ερθει να κανω ζαβολια,τη κανω άλλα στα φανερα γιατι ειμαι δικαιη κατα βαθος.
Ακομη δε μ αρεσει η ηττα αλλά το κρυβω καλά,εκτος οταν οι αλλοι κοκορευονται,εκει χανω καθε ελεγχο.Οι περισσοτερες φορες που εχω καυγαδισει παιζει να ειναι τετοιες περιπτωσεις.
Τελικά οντως το πως λειτουργουν οι κανονες των παιχνιδιων και το πως τα παιζουμε εχει αμεση σχεση με τους κανονες της ζωης και της καθε ειδους σχεσης και πως εμεις λειτουργουμε...πολυ ωραιο θεμα πραγματικα.

 

Γιατί πρέπει παιχνίδι;

 

πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ζωή πρέπει να είναι μια παρτίδα σκάκι, και μερικοί πείθονται ότι είναι παιχταράδες (καμώνονται δε ότι ταυτόχρονα ξέρουν να απολαμβάνουν ένα πούρο με ουίσκι). στο τέλος όμως καταλήγει σε μια παρτίδα "φιδάκι". και επειδή αυτό δεν ικανοποιεί την ιδέα που επιθυμούμε να έχουμε για τον εαυτό μας...κάνουμε "ευφυή" και περίτεχνα κολπάκια με το πέταγμα των ζαριών, λες και αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει το αποτέλεσμα.

 

Όλα τα παιχνίδια είναι διασκεδαστικά...όταν ξέρεις ΚΑΙ να χάνεις...

 

Τϊ μου θύμισες τώρα @cadpmpc  

Γκρινιάρη έπαιζα, φιδάκι επίσης έπαιζα αν και το έβρισκα πολύ λιγότερο ενδιαφέρον. Δεν είχα πρόβλημα να πέσω εγώ ή κανείς άλλος από το 98 στο 4, αλλά είχαν πρόβλημα οι γονείς*, αν είχε πάει εννέα παρά δέκα το βράδυ και άρχιζαν τα από το 98 στο 4 με κουρασμένα παιδάκια ή ακόμα χειρότερα με τα παιδικά πνεύματα να έχουν οξυνθεί. Είχα μάθει να αυτοσυγκρατούμαι όταν χρειαζόταν, με μισή κουβέντα του πατέρα μου μια φορά, είχα προσβληθεί τόσο που δεν είχε χρειαστεί κάτι περισσότερο, δεν βιαζόμουν ώστε να θέλω τις σκάλες και όταν τις έβρισκα έλεγα μέσα μου "πολύ χαζό αυτό το παιχνίδι" αν και καμιά φορά, στη ζωή, τις ονειρεύομαι.

Το BDSM για μένα είναι και παιχνίδι, όχι τόσο παιχνίδι ανταγωνισμού είτε σε διυποκειμενικό επίπεδο είτε σε κοινωνικό αλλά παιχνίδι έκφρασης, δημιουργικότητας και λαγνείας, ασφαλώς και τύχης. Τα φίδια στο BDSM δεν τρώνε, δαγκάνουν. Πολλά μικρά δαγκώματα μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά σε ένα ζωντανό ιδίως αν νομίζει ότι το νόημα της ζωής είναι να πίνει αυτό νερό στη λίμνη - όταν πίνουμε νερό δεν κοιτάζουμε γύρω μας και στη φύση ποτέ αιμοβόρο κυνηγετικό δεν όρμηξε σε θήραμα την στιγμή που αυτό έπινε νερό, πάντα περιμένει την στιγμή του. Είναι θέμα εμπειρίας ζωής να αποφεύγονται τα δαγκώματα φιδιών και βοηθάει πάρα πάρα πολύ να μην ξέρουν πού πέφτει η λίμνη από την οποία πίνει νερό το ζωντανό, γιατί εκεί προσπαθούν να μαζεύονται. Χώρια που είναι μια απόλαυση, όταν γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια των φιδιών να μαντέψουν. Τα φίδια ξέρουν να μαντεύουν και γνωρίζουν τα μελλούμενα. Αλλά δεν έχουν επαρκείς αισθήσεις και δεν μαθαίνουν, ποτέ δεν μαθαίνουν ακόμα και όταν διαβάζουν. Οπότε δεν μπορούν να βρουν τη λίμνη αν το ζωντανό, άθελά του, δεν τα οδηγήσει εκεί πέρα. Αν τυχόν δεν φάνηκε, το δικό μου αγαπημένο επιτραπέζιο παιχνίδι ήταν το Daktari   και όταν είχα μεγαλώσει λίγο, το Mikado.

*Όπως στο παιχνίδι, έτσι και στη ζωή, ο μέγας ανταγωνιστής είναι ο χρόνος.

 

 

τόσα χρόνια πίστευα ότι αυτό ήταν μια αποκλειστικά δική μας επινοημένη τρικλοποδιά σε αυτόν που προπορεύεται!

 

Το εχω στο κινητο κατεβαστε το.

 

Ποιος μίλησε για παιχνίδι καλή μου..?
Μη μπερδεύουστε βρε παιδγιά..!

 

Κουλουβάχατα το παιδί, ισχύει χιχι

αυτό εννοώ. Εγώ επειδή δεν λειτουργώ παίζοντας δεν μπορώ να διαλέξω :-(