Φόβοι

Προσπαθώ να βάλω μια σειρά στους φόβους που είχα στην πορία μου ως submissive και πλέον ως slave.

Κάποιους φόβους τους ξεφορτώθηκα, άλλους τους περιόρισα και καλώς ή κακώς κάποιοι συνεχίζουν να υπάρχουν. Ίσως κάποιοι αναρωτηθείτε γιατί έγραψα το καλώς ή κακώς. Βλέπετε, συμφωνώ με την άποψη πως κάποιοι φόβοι προφυλάσσουν από κακοτοπιές. Ένας Dom μου είχε πεί, «ο φόβος είναι καλός, φυλάει τα έρμα σκλαβάκια»   Πχ, ο φόβος μήπως απογοητεύσουμε Τον Κύριο μας βάζει σε επαγρύπνιση και αποφέυγουμε κάποια λάθη.

Φοβόμουν και φοβάμαι ακόμα σε κάποιον βαθμό τον σωματικό πόνο. Μια θεωρία είναι πως δεν θα πάψω ποτέ να τον φοβάμαι γιατί μου αρέσει να φοβάμαι. Σήμερα πάντως αυτός ο φόβος έχει μειωθεί αισθητά και πολύ πιο συχνά από πριν τον αποζητάω. ‘Αλλωστε, εκτός από την ικανοποίηση που προσφέρει ο πόνος μου Στον Κύριο μου, είναι ένα μέσο να βρεθώ σε subspace.

Φοβάμαι τον εξευτελισμό και όμως πλέον αναγνωρίζω πως ο τρόπος που τον εφαρμόζει Ο Κύριος μου δεν γίνεται με τρόπο ψυχοφθόρο οπότε και αυτός ο φόβος έχει πτωτική τάση αν και σαν έννοια ο εξευτελισμός βασίζεται στον φόβο οπότε θεωρώ και αδύνατο να τον ξεπεράσω εντελώς.

Όπως ανέφερα παραπάνω, φοβάμαι πολύ πως θα κάνω κάποιο λάθος ή δεν θα αντιδράσω όπως επιθυμεί και θα απογοητεύσω Τον Κύριο μου.
Φοβάμαι την τιμωρία. Η τιμωρία σε αντίθεση με το play όπως ανέφερα σε άλλο thread σε βρίσκει ή σε βάζει σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση που ο πόνος δεν προσφέρει καμία ευχαρίστηση αλλά μεγενθύνεται και γίνεται ανυπόφορος, η απογοήτευση Του Κυρίου μου είναι όπως ανέφερα είναι φοβερά επώδυνη ψυχολογικά.

Κάποτε ένιωθα τρόμο στην σκέψη της εξάρτησης και της απώλειας. Φοβόμουν τόσο που εμπόδιζα τον ευατό μου να αφεθεί σαν πραγματική σκλάβα. Ο τρόμος πέρασε, ο φόβος όμως της απώλειας συνεχίζει να υπάρχει σε κάποιο βαθμό, που νομίζω πως είναι φυσικό για όλους τους ανθρώπους όταν αγαπάνε.

Η αλήθεια είναι πως όλο και πιο λίγο βρίσκω πιθανό Ο Κύριος μου να με απογοητεύσει . Ένα πράγμα που θα με απογοήτευε είναι η αδικία και δεν έχει δώσει ίχνος από κάτι τέτοιο. Ίσως αναρωτηθείτε αν Τον θεωρώ τέλειο. Η αλήθεια είναι πως ναι! Λολ.
Σοβαρά τώρα. Όχι, Ο Κύριος μου δεν είναι τέλειος αλλά δεν βρίσκω πάνω Του τίποτα που να μου προκαλεί απογοήτευση με την έννοια των αρνητικών συναισθημάτων και απόρριψης. Αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται διόρθωση, το διακρίνει Ο ίδιος και το φροντίζει, οπότε δεν υπάρχει χώρος για απογοήτευση/ απόρριψη.
Και μια και αναφερόμαστε σε αυτήν την λέξη... όπως με πληροφόρησαν κάποτε...Ο Κούντερα κάπου είχε πεί... απο-γοήτευση σημαίνει πως φεύγει η γοητεία και μένει η πραγματικότητα. Με αυτήν την λογική, είμαι απογοητευμένη και ξανά γοητευμένη από την πραγματικότητα.

Κλείνοντας θέλω να θυμήσω πως το BDSM και ειδικά το D/s βασίζονται σε mind games, και ο φόβος είναι πρωταγωνιστής σε αυτού του είδους τα mind games.
Πολλές φορές τον μεγενθύνουμε ή τον ελαχιστοποιούμε και από τις δύο πλευρές για να αντλήσουμε ηδονή. Ιδιαιτερότητα της ψυχοσύνθεση μας, τι να κάνουμε?

 

RE: RE: Φόβοι

Μέρος από το ποστ της carissa αντανακλά λίγο πολύ και κάποιους δικούς μου φόβους όταν ξεκινούσα και κατά την πορεία.
Με την carissa έχουμε αρκετά κοινά, το κυριότερο είναι πως και οι δυο μας είμαστε cotrol freaks.

Είναι απίστευτα δύσκολο για κάποιο που πιστεύει πως μόνο ο ίδιος μπορεί να πάρει αποφάσεις και να επιλύσει όχι μόνο τα δικά του προβλήματα αλλά και όλων γύρω του καλύτερα, να αφεθεί.
Αν σ΄ αυτό το χαρακτηριστικό προσθέσουμε και την τελειομανία και την ανυπομονησία και τις ανασφάλειες, το κύριο πρόβλημα τότε γίνεται όχι η ικανότητα και η ανάγκη να παραδοθείς, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός και όλα τα έξυπνα ή/και ηλίθια, αληθινά ή/και φανταστικά εμπόδια που δημιουργεί στην πορεία με σύμμαχο όλα τα πιο πάνω.

Μετά όμως καθ΄οδόν αντιλήφθηκα πως μόνο ένας τρόπος υπάρχει να νικήσω εκείνους τους φόβους που είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξή μου. Κι αυτός είναι να τους βάλω μπροστά μου, να τους αντιμετωπίσω κατάματα, και να συνεχίσω να επιμένω να κάνω όλα όσα φοβάμαι, μέχρι που να πάψω, όχι απαραίτητα να φοβάμαι, αλλά να τα ξεπερνώ κάθε φορά με μεγαλύτερη ευκολία, μην επιτρέποντας τα να γίνονται πια εμπόδια στην ανάπτυξη μου, αλλά σκαλιά τα οποία με παίρνουν όπου Επιλέγει Ο Αφέντης μου.

Κάποτε αστειευόμενη, είπα πως μόνο με μια λοβοτομή θα κατόρθωνα να μετατραπώ από το αγενή, επιθετικό, γεμάτο άμυνες και απίστευτο θυμό άτομο που Πήρε στα χέρια Του Ο Κύριος μου σε σκλάβα. lol

Υποθέτω τότε δεν γνώριζα ούτε τις δικές μου αντοχές και δυνάμεις, αλλά κυρίως δεν πίστευα πως υπάρχει Κάποιος ικανός και υπομονετικός αρκετά για να Πιστέψει πως αξίζω τον κόπο να δοκιμάσει, πόσο μάλλον να Επιτύχει.

Τι φοβόμουν στην αρχή και καθ΄ οδό?
Τα πάντα!!

Φοβόμουν μην γίνω αδύναμη, χαλάκι, έτρεμα τον πόνο, φοβόμουν την εξάρτηση, φοβόμουν τη σκληρή δουλειά που χρειαζόταν (τεμπέλα γαρ). Τον Κατηγόρησα κατά καιρούς πως δεν με Αγαπά και δεν με Αποδέχεται γι’ αυτό που είμαι, αλλά για την εικόνα που έχει φτιάξει στο μυαλό Του και ούτε κι εγώ θυμάμαι για τι άλλες αμαρτίες.

Ειλικρινά μερικές φορές κοιτώ πίσω και αναρωτιέμαι πως μπόρεσα να ξεστομίσω και να κάνω πολλά πράγματα. Πως αμφισβητούσα συνεχώς τα πάντα συμπεριλαμβανομένης και της ικανότητας Του να Είναι Αφέντης μου, μια και ποτέ δεν πίστευα και ούτε πιστεύω πως μπορεί κανείς να είναι τέλειος και το ταύτιζα με το ικανός.

Δεν πιστεύω πως Ο Κύριος μου Είναι Τέλειος ή Αλάνθαστος. Είναι όμως Ικανός, Είναι Άτομο που συνεχώς Βελτιώνεται, Δουλεύει με Τον εαυτό Του και Αναπτύσσεται και μέρος των ευθυνών μου είναι να συμβάλλω σ΄αυτό, όσο μου Επιτρέπεται και μπορώ.
Εκείνο που σίγουρα γνωρίζω, είναι πως ενώ δεν Είναι Τέλειος, Είναι Αυτός που εγώ χρειάζομαι, Αυτός που εγώ ονειρευόμουν και έψαχνα και είχα την τύχη να συναντήσω.

Κι εκείνο που συνειδητοποιώ είναι πως μέσα από όλες αυτές τις αντιδράσεις και τους φόβους και τους θυμούς, ουσιαστικά αμυνόμουν κρυμμένη πίσω από τα θέλω μου, προς την εκπλήρωση των αναγκών μου και την πραγματική μου ύπαρξη.

Δεν θα πω πως οι όλοι οι φόβοι αυτοί έχουν εξαφανιστεί, επιμέρους ή εξολοκλήρου. Απλά συνοψίζονται πια σ’ ένα φόβο, τον οποίο και εξέφρασα στο πρώτο μου ποστ.

Αυτός είναι ο φόβος που με βοηθά να νικάω όλους τους υπόλοιπους.

Γιατί Είναι η Ανάσα μου, το Μυαλό και η Ψυχή μου, Είναι τα Πάντα μου και ενώ γνωρίζω πως αν με διώξει θα καταφέρω να επιβιώσω και χωρίς Αυτόν, δεν επιθυμώ να ζήσω χωρίς Αυτόν, χωρίς την χαρά και την ολοκλήρωση που μου Χαρίζει Επιτρέποντας μου να Τον Υπηρετώ και να Τον φροντίζω.

 

Νομίζω πως η lara[Ε-p] τα είπε μια χαρά... ειδικά γα το control freak lol

 

Ο μεγαλύτερος φόβος που βίωσα ποτέ σε σχέση ήταν την περίοδο πριν έχω την τύχη να γνωρίσω το BDSM.
Είχε να κάνει με έναν ιδιαίτερα διαισθητικό άνθρωπο, ο οποίος με γοήτευε μέχρι σημείου παράλυσης. Λάμβανα πολλά και επιτακτικά μηνύματα από αυτόν, να αφεθώ, να τον εμπιστευτώ και ότι ξέρει πολύ καλά πού πάει και τι κάνει, άσχετα αν εγώ δεν μπορούσα να αντιληφθώ τη γενική εικόνα. Αυτά τα μηνύματα, σε συνδυασμό με την καταλυτική επίδραση που είχε η παρουσία του πάνω μου (ίδρωνα, δεν μπορούσα να μιλήσω όπως συνήθιζα, ένιωθα να με πιάνει χωρίς να το κάνει κλπ) με έκαναν να μην έχω άλλη λύση από το να αφεθώ σε κάτι ισχυρότερο από μένα, και μάλιστα να το θέλω κιόλας.
Σε αυτές τις στιγμές διάλυσης (έτσι το βίωνα τότε) το μυαλό μου βασάνιζαν φριχτές εικόνες. Τον έβλεπα να με αφήνει και να γελάει ικανοποιημένος που με είχε κοροϊδέψει. Έβλεπα ότι τίποτα από αυτή την αύρα δύναμης και μυστηρίου που εξέπεμπε δεν ίσχυε, ότι απλώς αυτός έπαιζε με τις προσδοκίες μου και τις καλά κρυμμένες (τότε) επιθυμίες μου. Έβλεπα ότι ήμουν απλώς ένα στοίχημα που ήθελε να κερδίσει με τον εαυτό του επειδή δεν είχε πώς να περάσει τον ελεύθερο χρόνο του. Θα με άφηνε ούτως ή άλλως, αλλά η απόλαυσή του θα εντεινόταν από το μέγεθος της καταρράκωσής μου. Ένιωθα πως φλέρταρα ακόμα και με τον ίδιο το θάνατο - τέτοιο ήταν το μέγεθος του φόβου μου.

Έχοντας ξοδέψει πολύ καιρό με αυτά τα συναισθήματα, τα μάζεψα, τα ταξινόμησα και αποφάσισα να μην τα αφήσω ποτέ να ξεχαστούν, ακόμα κι αν διαταρασσόταν η ψυχική μου ισορροπία.

Και τότε μπήκε στη ζωή μου το BDSM! Εκεί μπορούσα να εξωτερικεύω όλους τους φόβους μου, να τους αφήνω στα χέρια κάποιου που με άκουγε προσεχτικά και θα τους χειριζόταν σίγουρα καλύτερα από μένα. Εκεί δεν υπήρχαν βήματα στα τυφλά, αλλά προσεγμένες κινήσεις από κάποιον που με λάμβανε υπόψη του. Εκεί επέλεγα με βάση την ικανότητα κάποιου κι όχι με βάση τη βαθιά επίδραση που ασκούσε ο έρωτας - ο έρωτας ήταν έως και μη επιθυμητός στα πρώτα στάδια, όσο κι αν δεν μου άρεσε αυτό (ακόμα δεν μου αρέσει).

Για να καταλήξω, κι επειδή δεν θέλω να γίνει personal experience αυτό το ποστ, θέλω να πω ότι οι φόβοι πάντα θα υπάρχουν. Στο BDSM όμως οι φόβοι αποτελούν έναυσμα για εμβάθυνση, απελευθέρωση και ηδονή. Οι φόβοι κατά τη γνώμη μου μέσα σε μια τέτοιου είδους σχέση είναι πολύτιμο υλικό στα χέρια ενός safe και sane Κυρίαρχου.

Αν προκύψει κάποια απογοήτευση από έναν χειρισμό του Κυρίαρχου, ο αντίκτυπος πάνω στην υποτακτική πιστεύω ότι θα έχει να κάνει με το είδος του στραβοπατήματος και με το πόσο σημαντικό ήταν για την ψυχική και σωματική της υγεία. Σίγουρα δεν αποκαθηλώνεις έναν Κυρίαρχο επειδή συνέβη κάτι που δεν σου άρεσε. Εξάλλου, μπορεί απλώς να μην μπορείς να αντιληφθείς εκείνη τη στιγμή το λόγο για τον οποίο έγινε.

Εντούτοις, αν κάποιος εστιάσει στη γενική εικόνα και όχι σε μεμονωμένα περιστατικά, θα δει ότι τα στραβοπατήματα είναι από ελάχιστα έως μηδαμινά σε σχέση με τη γενική πορεία. Γι' αυτό και μόνο αξίζει μια τέτοια σχέση, επειδή τα πάντα μελετώνται σε βάθος και αλλάζουν αν χρειάζεται - ακόμα και τα "λάθη".

 

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου όπως πάντα. Θα ήθελα να σε ρωτήσω. Γράφεις : Δεν αποκαθηλώνεις έναν Κυρίαρχο επειδή συνέβη κάτι που δεν σου άρεσε. Συμφωνώ, μάλιστα λέω και το περνάω και στην πράξη, ότι πολλά που δεν σου αρέσουν πρέπει να τα δέχεσαι σε τέτοιες σχέσεις. Αυτό το χειροκροτώ, πες μου όμως και πείτε μου όλοι παρακαλώ : Ποιές θα ήταν για σας οι αιτίες ''αποκαθήλωσης'' ενός Κυρίαρχου ?

Ρωτάω ξανά : Ποιές θα μπορούσαν να είναι οι αιτίες που θα ''αποκαθηλώνατε'', που θα απομυθοποιούσατε έναν ή μια Κυρίαρχο, έστω και πολύ νωρίς ? Τι θα ήταν αυτό που δεν θα μπορούσατε με τίποτα να αντέξετε (προσοχή : όταν λέω ''αντέξετε'' δεν εννοώ να μου πείτε τα όριά σας, σωματικό πόνο, δημόσιο εξευτελισμό κλπ). Εννοώ τί θα ήταν αυτό ή αυτά που θα σας έκαναν να παραιτηθείτε ? Τί θα ήταν αυτό που θα σας ''σκότωνε'' ? Τί θα ήταν αυτό που θα σας έδινε το ''πράσινο φως'' να πείτε ΤΕΛΟΣ ? Αυτό που θα σας βεβαίωνε ότι οι προσπάθειες να του προσφέρετε ό,τι μπορείτε, όλη σας την ζωή, δεν έχουν μέλλον ? Παρακαλώ θερμά να μου απαντήσετε όσο γίνετε περισσότεροι, δεν φαντάζεστε πόσο με ενδιαφέρει η άποψή σας.

 

προσωπικά ο φόβος μου έχει σχέση με τη την υποταγή...φοβάμαι να αφεθώ κι ας έχω συνειδητοποιήσει πως αυτή είναι η βαθύτερη ανάγκη μου. Μέχρι τώρα αυτός ο φόβος μ' έχει προφυλάξει από δύσβατους δρόμους αλλά πάντοτε μου υπενθυμίζει πόσο μισή νιώθω.
Ένας προβληματισμός που μου γεννήθηκε διαβάζοντας τα γραφόμενα της συζήτησης είναι η έλλειψη συμμετοχής των Κυρίαρχων...δε φοβούνται τίποτα άραγε; ή μήπως εκλαμβάνεται ως αδυναμία να το εκφράσουν και θα πέσουν στα μάτια μας...

 

Με την ευκαιρία αυτού του ενδιαφέροντως τόπικ, να συστηθώ και εγώ. Καλημέρα λοιπόν. Ελπίζω να γνωριστούμε, και να πάει ψηλά η κοινότητα αυτή.

Ο φόβος είναι πραγματικά ένα τεράστιο θέμα, που αγκίζει τόν τρόπο ζωής αυτόν από πολλές πλευρές. Πρώτη και κύρια πλευρά είναι φυσικά η ενασχόληση με το είδος. Έχοντας μιλήσει σε πολύ κόσμο ανοιχτά (ορισμένες φορές καλώς και ορισμένες... άστα..) πιστεύω πως ο πρώτος φόβος είναι σε ευρύ κοινωνικό επίπεδο το ίδιο το θέμα του BDSM. Στην Ελλάδα έχουμε πολλά ταλέντα. Δυστυχώς η επαρχιακή νοοτροπία (με την έννοια της μικρής κοινωνίας) μας βγάζει σεξουαλικά αποθημένα με λάθος τρόπο. Δέν ζήσαμε την σεξουαλική απελευθέρωση των 60's, και συνδυάζοντας την παιδεία με την θρησκεία... ασ'το αφήσω εκεί. Καταλαβαίνετε.

Από κει και πέρα οι φόβοι είναι όσοι και οι άνθρωποι. Ο καθένας έχει τους φόβους του. Οι πιο άμεσοι και σημαντικοί είναι των υποτακτικών θα έλεγα, και αναφέρομαι φυσικά στην σωματική τους και ψυχική τους ακαιρεότητα. Κυρίως η σωματική σχετίζεται άμεσα με το BDSM. Η ψυχική θα έλεγα ότι είναι γενικότερο θέμα στις σχέσεις όλων των ειδών, και δεν αφορά αποκλειστικά το τρόπο ζωής αυτόν, έχει απλά ιδιαιτερότητες.

Και οι αφέντες/εντρες (σιχένομαι κάπως την λέξη αφέντης-μου βγάζει τουρκοκρατία)... και οι Dominants λοιπόν, καλώς έχουνε φόβους (τουλάχιστον θα πρέπει νομίζω). Πρέπει να φοβάσε να μην κάνεις σωματική ζημιά. Άν δεν είσαι σίγουρος για την σχέση σου πρέπει να φοβάσε να μην προκαλέσεις ψυχική εξάρτηση. Αυτοί είναι φόβοι 'υποχρέωσης' πρός την συντροφό σου. Φυσικά με την καλή έννοια πρέπει η sub να σε φοβάται, να μην σε παίρνει στο ψιλό. Άλλο αυτό.

Και εγώ φοβάμαι πως δεν θα βρώ αυτήν που θα ικανοποιήσει την φαντασίωση μου, πιστή σε αυτό που θέλω, που θα πορευτούμε μαζί. Αυτές είναι προσωπικές φοβίες. Για να κλείσω, πιστεύω πως ο φόβος είναι υγεία, μέσο προστασίας και σκεπτικισμού, στην υγειή του μορφή.

Αν φοβάσαι κάποιον χωρίς να το θέλεις τότε ... τρέχα.

Καλημέρα και πάλι από την βροχερή Ολλανδία.

 

Καλώς ήρθατε Κύριε strict71 ελπίζω να Σας γνωρίσουμε καλύτερα και να δούμε τις απόψεις Σας εκτεθειμένες στο φόρουμ  

Θα συμφωνήσω με την άποψη Σας περί φόβων και θα ξανααναφέρω ότι ο φόβος βοηθάει τα σκλαβάκια, προστατεύοντας τα από κακοτοπιές. Μιλάμε για τους υγιείς φόβους φυσικά. Όχι για εμμονές, ούτε για τοίχους που υψώνονται γύρω μας και δεν μας αφήνουν να ζήσουμε.

Θα διαφωνίσω ελαφρώς στον φόβο προς Τον Κυρίαρχο. Δεν είναι φόβος για μένα τουλάχιστον. Τον σέβομαι, Τον εκτιμώ, Τον θαυμάζω αλλά δεν Τον φοβάμαι. Είναι ο Ανθρωπος μου, ποιός ο λόγος να Τον φοβηθώ; Φοβάμι πολλά γύρω από Αυτόν αλλά σε καμιά περίπτωση Τον Ίδιο.

 

Θα διαφωνίσω ελαφρώς στον φόβο προς Τον Κυρίαρχο. Δεν είναι φόβος για μένα τουλάχιστον. Τον σέβομαι, Τον εκτιμώ, Τον θαυμάζω αλλά δεν Τον φοβάμαι. Είναι ο Ανθρωπος μου, ποιός ο λόγος να Τον φοβηθώ; Φοβάμι πολλά γύρω από Αυτόν αλλά σε καμιά περίπτωση Τον Ίδιο

 

Αντιλήφθηκα ότι λέμε κάτι παρόμοιο γι' αυτό και διαφώνησα "ελαφρώς". Σίγουρα μιλάω για Τον Άνθρωπο μου και τη δική μου σχέση. Μόνο την προσωπική μου άποψη και εμπειρία μπορώ να εκφράσω. Ίσως είναι λανθασμένη, αυτήν έχω όμως. Η μόνη μας διαφορά από ότι κατάλαβα είναι ότι εγώ δεν θεωρώ τον σεβασμό μορφή φόβου. Δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε και μεσανατολικό  

Ο καθένας έχει την άποψη του και χαίρομαι που μπορούμε να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα.

 

Τι ωραίο θέμα!!!!!