Φόβος προς το Κυρίαρχο άτομο

το πιο πιθανό... κατέθεσα την προσωπική και μόνο θέση μου απέναντι στο φόβο... καθένας και καθεμιά μας είμαστε διαφορετικοί, διαφορετικά αντιδρούμε, διαφορετικά βιώνουμε, διαφορετικά νιώθουμε... και -κλισέ, αλλά αγαπάμε τα κλισέ- δεν είναι όλα για όλους

 

Δέος προς τον Κυρίαρχο.

Νομίζω πως αυτή, είναι η διατύπωση.

 

Πιστεύω πως ο ορισμός της λέξης «φόβος» διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο...

 

Με αφορμή αυτό λέω κι εγώ το βίωμα μου, γνωρίζοντας ότι προφανώς οι διαφορετικές εμπειρίες και προσλαμβανουσες οδηγούν σε διαφορετικές οπτικές και γνώμες  
Σίγουρα δεν μπορώ να αντιληφθώ το δέος χωρίς αυτή την αίσθηση του "πόσο μικρότερος είμαι απέναντι σε αυτό", όπου αυτό εν προκειμένω ο Ισχυρός. Και αυτό το αίσθημα του πόσο μικρότερος είμαι γεννά αυτό το "ΟΥΑΟΥ, αυτό είναι μέγιστο, είναι εκπληκτικό" που με συναρπάζει και - στα καθ'ημάς - με καυλώνει κιόλας.
Αυτό εμπεριέχει και μια δόση φόβου. Όχι τρόμου αλλά φόβου. Και θα ήταν παράλογο να μην, αφού όπως εύστοχα περιέγραψαν η @mpaxari και η @elfcat αυτό θα σήμαινε ότι θα είχα έλεγχο πάνω του, κάτι απο-καυλωτικό και απο-μαγευτικο.

Ειδικά στο στάδιο της κατισχυσης, δεν θεωρώ ότι υπάρχει ως αναγκαία (ή έστω και ικανή συνθήκη) η αγάπη ή η εμπιστοσύνη. Η κατίσχυση προκύπτει από την διαφορά Ισχύος. Η σχέση Κυριαρχίας/υποταγής όχι μόνο από αυτή. Η δε μακροημέρευση της σχέσης αυτής είναι, επίσης, ένα τρίτο πράγμα.

Μπορείς να δώσεις και χωρίς να αγαπάς. Μπορείς να δοθείς και χωρίς να αγαπάς. Για μια σειρά από λόγους. Οι ενοχές είναι ένας - κακός- από αυτούς.

Μιλώντας, πλέον, για το τρίτο, και θεωρώντας δεδομένο ότι εδώ δεν συζητάμε για σύνδρομα της Στοκχόλμης και λοιπές νοσηρες καταστάσεις, ένα συναίσθημα που σίγουρα προκύπτει και αναβλύζει άφθονο είναι αυτό της ευγνωμοσύνης. Και η αλήθεια είναι πως - για μένα- είναι ικανότατη συνθήκη για την αγάπη αυτό.

Μέσα σε αυτή την δυναμική, σε πρώιμα στάδια της, ναι ο φόβος έχει φυλάξει το έρμο (εμένα   ). Γιατί ακόμα και τις στιγμές που μου έβγαινε το πείσμα μου (είμαι τραγικά πεισματάρα, τραγικά) ή οι αντιστάσεις μου, αυτός ο φόβος με έκανε να μην περάσω την γραμμή χωρίς γυρισμό. Και προφανώς όχι ο φόβος ότι θα είχα αντίποινα ή κάτι τέτοιο. Αλλά ο φόβος της απώλειας του σημαντικού (και του Σημαντικού   ). Κι όχι γιατί θα με παραταγε αλλά γιατί εγώ θα το έσπαγα, περνώντας το σημείο χωρίς γυρισμό.
Ναι, από ένα σημείο και μετά, αυτός ο συγκεκριμένος φόβος έγινε πια αχρειαστος. Αλλά αυτό το σημείο δεν ήρθε και τόσο γρήγορα. Και ευτυχώς που ο φόβος υπήρχε.  

Προσωπικά, τη μέρα που θα χάσω το δέος, όπως το περιέγραψα στην αρχή, θα σταματήσει το μυαλό μου να διεγείρεται και να καυλώνει. Ελπίζω να αργήσει πολύ αυτό, πάρα πολύ  

 

Πιστεύω πως ο μεγαλύτερος φόβος είναι να μην ικανοποιείς τα θέλω του Κ. Από εκεί και πέρα το να φοβάσαι το ίδιο το άτομο μπορεί να μεταφραστεί διαφορετικά ανά περίπτωση.

 

Μεγάλη αλήθεια.
Αρκεί να την συνειδητοποιήσεις, και να μην αναλώνεσαι σε δήθεν «φόβους» προς χάριν νιαουρίσματος.

 

Νομοτελιακα καπου εκει φτανει ο φοβος της απουσιας να γινεται πραξη

 

Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί;
(Ομολογώ δεν το κατάλαβα..)

 

Οταν εχεις δήθεν «φόβους» προς χάριν νιαουρίσματος μπορει ο φοβος του να χασεις τον Κ να γινει πραγματικοτητα
αλλος φοβος απο αυτον που μιλαει το νημα θα μου πεις
αλλα η καταληξη κατα 90% πανω σε αυτο που ειπες

 

Στον "μουσακά" να δεις πόσο διαφέρει, στο παστίτσιο όχι τόσο!

 

@margarita_nikolayevna
Ομολογώ ότι διάβασα πολλές φορές και τη δική σου θέση και της @elfcat και αδυνατώ να κατανοήσω πώς η απουσία φόβου σημαίνει ότι διατηρώ τον έλεγχο... Εκτός και αν κάτι δεν ερμηνεύω σωστά... Τα φώτα σου pls

 

Ας πάω με ένα παράδειγμα...  
Θεωρώ την φύση υπέρτερη εμού, ισχυρότερη.
Και εξαιτίας αυτού δεν μπορώ να την ελέγξω. Δεν μπορώ π.χ. να ελέγξω τη θάλασσα μέσα στην οποία κολυμπάω. Μπορεί να σηκώσει κύμα, να γίνει πολύ βαθειά, αχανής κλπ
Για αυτό, όσο και να την αγαπάω, όσο και να την απολαμβάνω, να με χαλαρώνει, δεν υπάρχει παντελής απουσία φόβου για αυτή.