Φόβος..

Καταρχήν χαιρομαι που συμφωνούμε στα βασικα.
1)Πισω από τα προφιλ λοιπον υπαρχουν ανθρωποι με ολους τους περιορισμούς που αναφέρατε γι αυτό θα συμφωνησω οσον αφορα τις ψυχο συμβουλες.Αλλα σ αυτό το νημα εγω δεν ειδα ψυχο συμβουλες,ειδα γνωμες ,άλλες γενικες,αλλες βιωματικες προς ολες τις κατευθύνσεις που θα μπορουσε να παρει η νηματοθετρια. Και αν μου επιτρεπετε και μια ερωτηση. Αν καποια στη θεση της Αννουλας (όπως αυτή την περιεγραψε) δεν απευθυνθεί σ αυτό τον χωρο (εγια να ακουσει γνωμες) που γνωριζει ότι βιωματικα ενδεχομένως να υπηρξαν και αλλοι στην ιδια θεση,που μπορει να απευθυνθεί?
2)Αν το τι θεωρει και τι αποψη εχει καποιος για ένα θεμα δεν σχετίζεται με το αν θα συμμετεχει και με τι τροπο,απορω με τι σχετίζεται.
Στα 3 και 4 συμφωνούμε .
5) Είναι διαφορετικο πραγμα να σχολιαζει καποιος τις αποψεις των αλλων και τελειως διαφορετικο να χαρακτηριζει με απαξιωτικους χαρακτηρισμούς συλλήβδην οσους εξεφρασαν αποψη.

 

Άσκηση:
Κοιτάξτε τα like που έχουν δοθεί από ποιά άτομα σε ποιά, σε ποια ποστ από τα ίδια άτομα.
Δεν περιγράφω άλλο...

 

Αυτό μας μάρανε;  

 

Επειδη ψιλοβαριεμαι να το διαβασω ολο ψηνεται κανεις για ενα ρεζουμε;

 

Αυγουστιάτικα που ορεξη...!!!

 

Να στο κάνω εγώ. Αμφιταλαντευόμενη βανίλλια, ερωτεύεται σφόδρα σαδιστή και μάλλον Ντόμη. Ντόμης θέλει να κάνει τα γούστα του τα οποία την ερωτοχτυπημένη βανίλλια την φρικάρουν.
Η τελευταία δεν ξέρει αν πρέπει να ενδώσει ή όχι, μην και χάσει ή κερδίσει Ντόμη ( που μάλλον στα καρύδια του για βανίλλια, εκτός και γούστα του τα κάνει ). Όλοι εμείς οι υπόλοιποι μπήκαμε να πούμε τις σκέψεις μας, οι περισσότεροι/ες μάλλον ξέροντας ήδη,
ότι βανίλλια θα μας γράψει στα παράπια της.
Κάποιοι/ες ίσως και να ταυτίστηκαν ( αφού μάλλον είδαν σε κείνη τον εαυτό τους, τωρινό ή παρελθοντικό ), άλλοι/ες βρήκαν ευκαιρία να πετάξουν τις μπηχτές τους. Άλλοι/ες απλά βρήκαν ευκαιρία για να κάνουν τζέρτζελο.
Η ερωτοχτυπημένη ή "ερωτοχτυπημένη" την έκανε Αλέκος από δω, μπορεί και Ντόμη να τον ξέχασε ήδη, αφού θα "ερωτοχτυπήθηκε" με τον πωλητή φουσκωτών θαλασσίων στρωμάτων της γειτονιάς της.
Ίσως και ερωτοχτυπημένη να ήταν καλό τρολ ( αλλά πολλοί/ες αφοδεύσαμε πάνω μας αν ήταν τρολ ή όχι )
Κι εμείς εδώ, τον χαβά της μπίπ ή του μπίπ μας, να "μιλάμε" για "σωστά/αγαθά/ηθικά", μάλλον για να διατηρήσουμε ζωντανές τις όποιες προσδοκίες/προβολές/ψευδαισθήσεις μας και για να περνάει μια κάποια ώρα στην πισινοχτύπα.
Τουτέστιν, ο/η καθένας/καθεμία μας με τ' όποιο νόημα θα έβρισκε ν' ασχολείται με την ιστορία της Αννούλας, του Αννούλου ή με τ' οποιοδήποτε άλλο θέμα εδώ μέσα.  

 

Τα ιδια δηλαδις!

 

η αννουλα ειναι αντιπροσωπευτική "κοπέλα" του δόγματος "" θα μ κάνεις ότι θέλω "

 

Εμένα με νοιάζει… κι αυτό δεν διακρίνει τον γνωστό, τον φίλο, τον συγγενή.
Πόσο μάλλον, όταν αναγνωρίζω σ αυτό το νήμα ένα τύπο προβλήματος, που, χωρίς τις περιπτωσιολογικές λεπτομέρειες του, έχω ξαναδεί και μπορεί να αφορά πράγματι το γνωστό, το φίλο, ή τον συγγενή.
Δεν είναι κατά λάθος ότι ανάρτησα το κείμενο με τα do’sκαι don’ts ενώ η νηματοθέτις είχε ήδη διαγράψει το προφίλ της. Δεν κατά λάθος ότι το νήμα συνεχίζεται και χωρίς την Αννούλα ή “Αννούλα”.

Μου είναι αδιάφορη η οποιαδήποτε υποτιθέμενη σκοπιμότητα της νηματοθέτριας πίσω από τα δεδομένα που εξέθεσε. Εκθέτει ένα πρόβλημα που στη γενικότητα του αφορά κι άλλους και θεωρώ σημαντικό.

Όσον αφορά στο ποιο απ τα δυο είναι το πρόβλημα θα απαντήσω και τα δυο. Νομίζω αν διαβάσεις ξανά τα ποστ μου θα κατανοήσεις τη διπλή στόχευση, που μάλλον σε πρώτη ανάγνωση σου διέφυγε:
Από τη μια με το κείμενο των do’s και don’ts, που βρήκα αποκαλυπτικό για το τρόπο που μεταχειριστήκαμε έναν άνθρωπο (δεχόμενοι ότι υπάρχει) που εξέθεσε το πρόβλημα του και ζήτησε βοήθεια. Και που κάποιες συμβουλές μας ή παρεμβάσεις, κατ εμέ, ήταν έως βλαπτικές.
Από την άλλη, το “ανίδεη” προσθέτει ένα χαρακτηριστικό στο πρόβλημα: την ευκολία χειραγώγησης, που όμως και χωρίς αυτό το χαρακτηριστικό το πρόβλημα παραμένει πρόβλημα. Προσωπικά το ονόμασα: Είσοδος στο χώρο για λάθος λόγους. Κάτι που συνεπάγεται κακοποίηση ή έστω δύσκολα τη γλυτώνει.

 

το πείσατε το κοριτσάκι να το κάνει και τώρα τρέχει και δεν φτάνει... μέχρι Σέρρες έφτασε η μυρωδιά καμμένης σόλας...
κι αντί να ντρέπεστε όλοι μαζί για το πάθημα αυτού του παιδιού κάθεστε και το κατηγορείτε ακόμα και τώρα...
τς τς τς...SHAME...SHAME...SHAME...

 

Από το ένα και “μοναχικό” σεμινάριο πρώτων βοηθειών που έχω παρακολουθήσει, αυτό που τουλάχιστον έμαθα, ήταν πως δεν βοηθάς αν δεν είσαι σίγουρος ότι δεν κινδυνεύεις. Εδώ ο μόνος κίνδυνος ήταν να θεωρηθούμε αφελείς, κι αυτό από τους “μη αφελείς”. Μικρό το κακό.
Το οποίο γίνεται ακόμη μικρότερο αν η περίπτωση της “Αννούλας” ειδωθεί από απόσταση και γενικευτεί ώστε να θεωρηθεί περίπτωση τυπικού προβλήματος που συναντιέται στον χώρο μας.

Μιλούσα για το “μ αρέσει” και “δεν μ αρέσει” και μια μικρή διαφορά την έχει από το “θέλω” και “δεν θέλω”.
Το “γιατί” λοιπόν απέναντι στο “μ αρέσει” το μόνο που μπορεί να αποτελεί είναι μια εκ των υστέρων αυτό-ψυχαναλυτική απόπειρα με σημαντικά ποσοστά λάθους. Δεν είναι, δεν μπορεί να είναι τεκμηρίωση, ούτε να ζητείται ως τέτοια, και ειδικά στην περίπτωση του «δεν μ αρέσει».

Μα άκουσε το! πχ: -Τεκμηρίωσε μου γιατί δεν σ αρέσει/ουν… (δεν θα βάλω παιχνίδια με ζόρικα όρια, θα βάλω μια απλή αντίστροφη στις προσδοκίες ενός status σαν το δικό σου) γιατί δεν σ αρέσουν τα απαλά χαδάκια; Γιατί δεν ερεθίζεσαι μ αυτά; Τεκμηρίωσε μου το! -Ε ΕΛΕΟΣ! λέω εγώ…

Ο @Tenebra_Silente εδώ παραπάνω, στο résumé του σε κάποιο σημείο λέει: «Κάποιοι/ες ίσως και να ταυτίστηκαν (αφού μάλλον είδαν σε κείνη τον εαυτό τους, τωρινό ή παρελθοντικό)»
Σ αυτό που εντοπίζει ο Tenebra βρίσκω ένα από τα λάθη αντιμετώπισης μας. Είτε ήμασταν είτε δεν ήμασταν απαξιώτικοι στο πρόβλημα, κάναμε προβολές και είδαμε τον εαυτό μας Οι απαξιωτικοί είδαν έναν εαυτό που έχουν απορρίψει. [Ψυλλιάζομαι ότι είναι αυτοί που έχουν πονέσει παραπάνω. Και έχουν μείνει με μόνιμα τραύματα. Αλλά δε θα πάρω όρκο   ]
Οι υπόλοιποι συμπληρώσαμε τα κενά με την δική μας ιστορία. Κι εγώ είδα απ τον εαυτό μου κομμάτια όπως κι εσύ, που ως παλιά ίσως θυμάσαι πόσα χρόνια πάλευα να κατανοήσω την έννοια και το μηχανισμό της εξάρτησης (στις d/s σχέσεις) για να μπορέσω να βγω απ αυτήν (την εξάρτηση) χωρίς να βγω από το d/s. [Αδιέξοδο, οξύμωρο; Όχι, τελικά. Και όχι, δεν με βοήθησε η άποψη που ακόμη κυριαρχεί πως d/s και εξάρτηση πάνε πακέτο]

Με κάποιο τρόπο, όλοι όσοι είμαστε εδώ, λίγο ως πολύ, κολυμπήσαμε και τα καταφέραμε όχι χωρίς κόπο, πόνο, δαπάνη χρόνου ή χωρίς εναπομείναντα ψυχικά κουσουράκια, έως μικρές αναπηρίες. (Όπως όλοι όσοι μεγαλώνουν ζώντας.)
Αν τα καταφέραμε εμείς δεν σημαίνει ότι και όλοι θα τα καταφέρουν με τον ίδιο ή λιγότερο πόνο, κόπο, χρόνο ή κουσούρια, τέτοια που ο απολογισμός τους, μετά από χρόνια, να λέει ότι άξιζε τον κόπο. Και δεν χρειάζεται.

Από την άλλη…

Η έτοιμη λύση, με τη γνώση και την εμπειρία του παρόντος, που προέκυψε από τις πολύ προσωπικές συνθήκες και ιδιοσυγκρασία του καθενός (πχ ο φόβος τελικά είναι απολαυστικός -κάπως έτσι διάβασα την αρχική θέση σου, το χοντροκόβω, σχώρα με) είναι μια αντιμετώπιση χωρίς μνήμη και σημαίνει μη αποδοχή του προβλήματος που βιώνει ο άλλος στο τώρα! (Το βιώνει!, όπως κι εσύ το βίωνες…)

Τι χρειάζεται; Πρώτα από όλα αποδοχή.
Μετά όλα τα άλλα, αλλά δεν παραβλέπω ότι ισχύει κι αυτό:

Όχι. Καθόλου εύκολα.

…
Ξεκάθαρα όμως, όπως εμένα δεν βοήθησε ποτέ η κυρίαρχη άποψη πως d/s και εξάρτηση πάνε πακέτο, έτσι πιστεύω πως δεν βοηθάει κανένα που πάει να μπει στο bdsm, από σπόντα ή εξεπίτηδες, η άποψη που ακούγεται και ξανακούγεται (όχι από σένα) ότι: ο υποτακτικός δεν έχει δικαιώματα, η συναίνεση του υποτακτικού είναι αδιάφορη, ο υποτακτικός δεν επιτρέπεται να έχει όρια. Βρίσκω πως είναι επικίνδυνη μια τέτοια άποψη.

Αν κάτι πρέπει η κάθε “Αννούλα”, ο κάθε νεοεισερχόμενος δηλαδή, να μάθει και να το μάθει καλά, είναι ότι η συναίνεση του μετράει κι ότι τα όρια του ισχύουν!!!
Αλλιώς μιλάμε για κακοποίηση.
Κι αυτό οφείλουμε να το πούμε!

 

Πριν τοποθετηθώ στα υπόλοιπα, απόψε που θα έχω χρόνο, θα ήθελα να παρατηρήσω το εξής, τα don'ts του Vincula ήταν γενικές καλές οδηγίες αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον για ανθρώπους που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους σε περίπτωση που κάποιος "πνίγεται" δίπλα τους. Αν ένα ΜΗ θεωρώ δεδομένο και κύριο είναι αυτό ακριβώς που τώρα έγινε, να μπει ταμπέλα στη σχέση του άλλου. Δεν μπορώ να ξέρω τι είναι κακοποίηση και τι όχι χωρίς να ξέρω τους ανθρώπους και τη σχέση τους. Και δεν θα μπω σε καμία περίπτωση στη διαδικασία να συμπεράνω. Ευχαρίστως να πω σε οποιονδήποτε ότι η συναίνεσή του είναι αναγκαία συνθήκη για να γίνει παιχνίδι και ότι τα όρια του μετράνε αλλά ιδίως για τον νεοφερμένο δεν μπορώ να γνωρίζω αν η συναίνεσή του καταπατήθηκε και αν τα όριά του δεν λογαριάστηκαν. Αν πράγματι, επειδή γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα, καταλάβω ότι η συναίνεση κάποιου καταπατείται, έχουμε νήματα με προτάσεις συγκεκριμένες για το τι μπορώ να κάνω. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα του νήματος.

Αυτό που θα κάνω σε περιπτώσεις νήματος σαν και αυτό όπου τίθεται ένα θέμα ιδίως ψυχολογικού χαρακτήρα και ζητούνται γνώμες, είναι να πω τι μου είχε τύχει εμένα, αν μου είχε τύχει, και πώς το αντιμετώπισα ή πώς το έλυσε η ζωή. Ώστε αν ο άλλος θέλει να αντλήσει από αυτό ό,τι μπορεί να του ταιριάζει. Γνωρίζω ότι πρόσβαση στα πραγματικά γεγονότα δεν μπορώ να έχω και γνωρίζω ότι το βίωμα του άλλου μπορεί και αυτό να έχει μικρή σχέση με πραγματικά γεγονότα. Είναι δεδομένο, όπως δεδομένο είναι ότι η πραγματική κατάσταση του οποιουδήποτε επικοινωνεί εδώ δεν είναι γνωστή. Ανάλογες και οι τοποθετήσεις. Είχα την εντύπωση ότι είναι εύκολα εννοούμενο, σε βαθμό αυτονόητου, αν δεν είναι ας ξεκαθαριστεί.