Χαμένη στα δαιδαλώδη μονοπάτια της σακατεμένης λογικής μου...

Σκέψεις από την εποχή που έψαχνα να βρω κάτι για να νιώσω.

Αν μάθεις για καιρό να μη σε αγγίζει τίποτα, είναι δύσκολο να νιώσεις. Όταν συμβεί σε κατακλύζουν τα πάντα από κάθε μεριά.
Και θες το μούδιασμα. Το ξανα βρίσκεις. Και μετά ακόμα πιο δύσκολο. Πλέον πολύ λίγα σε κάνουν να νιώσεις πραγματικά.
Ψεύτικες προσωρινές αισθήσεις έχουν εισβάλλει. Αντικαθιστούν την πραγματικότητα.
Αναζητάς α π ε γ ν ω σ μ έ ν α λίγο γνήσιο συναίσθημα.
Θα το βρεις άραγε ξανά;
Τι ζητάω ρε γαμώτο; Λίγο να νιώσω. Πολλά ζητάς σε ένα κόσμο του γρήγορου φαγητού, του ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε.
Αναρωτιέμαι, εγώ έχω αρχίσει να γίνομαι κύβδηλη ή ο υπόλοιπος κόσμος;
Το μόνο σίγουρο: Κάτι, κάποιος πηγαίνει λάθος.

 

φανταζομα το εχεις βρει πλεον... παρηγορο για μας που ειμαστε ακριβως εκει...

 

Παλεύω καθημερινά να μην κλείσω πάλι τους διακόπτες. Είναι ιδιαίτερα δελεαστικό.
Παλεύω για να κρατιέμαι και να νιώθω.
Να μην κλείνεται η ψυχή μου στο μπουντρούμι το τόσο όμορφο που της έχω φτιάξει.
Λες να, λίγο να βουτήξω ξανά στη λήθη. Μόνο λίγο.
Σαν να σαι κανένα πρεζόνι που θέλει τη δόση του.

 

Μη κατσουφιάζεις καλό μου. Όλοι βρίσκουμε το δρόμο μας σιγά σιγά. Βήμα το μήμα, συναίσθημα το συναίσθημα.
Μέγα κακό για έναν άνθρωπο με βαθιά αισθήματα να μάθει να τα αποκλείει.
Σίγουρα γλιτώνει κακοτοπιές. Κακομαθαίνει όμως στο να μη νιώθει. Κακομαθαίνει στο εύκολο.
Φοβάται πλέον εκείνο που αρχικά ήταν φύση του.

 

Κάποτε σκότωσα ένα παιδί,
για να το σώσω από τον εαυτό του.
Είπα "κάλλιο νεκρό, παρά βουβό"
Χωρίς χαμόγελο, χωρίς ψυχή
Από τότε συλώ τους τάφους
αναζητώντας μάταιες συγκινήσεις....

 

Καλημέρα φίλτατε, θλιβερά ωραίες σκέψεις...

 

Πολύ μαυρίλα ρε παιδιά, πολύ μαυρίλα.
Αντε, λέω να σας βάλω ένα ωραίο τραγουδάκι για την περίσταση, να ευθυμήσετε.

 

Απλά κάποτε φτάνεις ν' αποδεχθείς ότι ίσως και να είσαι σαν τα Ρώσικα βουνά του Λούνα πάρκ...Κρατάς το κελάρι στο ενα τσεπάκι και τους ορίζοντες στο άλλο...Και τα δυο "αναγκαία" είναι σε κάποιους από μας...Και σιγοτραγουδάς μες το κεφάλι παιδικά τραγούδια...που όσο περνάει ο καιρός, ρυτίδες αποκτούν...Και ξεραίνονται τα μάτια...και ξεραίνονται τα χείλη..Αλλά που είναι γραμμένο ότι το δάκρυ πρέπει πάντοτε να είναι υγρό και το γέλιο θορυβώδες? Δεν πα να είναι ο κόσμος ψεύτικος? Από χαρτόνι φτιαγμένοι οι ουρανοί σου...και τα σύννεφα σου από μελάνι...Και η ανώμαλη προσγείωση της πτήσης μέρος είναι...

@underherfeet ωραίο άσμα έβαλες... 

 

Εγώ τους έχω κλείσει. Και πρέπει να σηκώνει πολλά βάρη κάποιος για να μου τους ανοίξει. Και όχι μόνο αυτό βέβαια.. Πρέπει να ξέρει να καλύπτει καλά το μαύρο. Ή στην τελική να το ξεβάψει. Πρέπει να ξέρει να γκρεμίζει καλά τοίχους σκληρών εμπειριών κι έπειτα να μαζέψει προσεκτικά τα μπάζα.. Το κυριότερο; Πρέπει να κάνει το μυαλό μου να γελάσει δυνατά, να κλάψει γοερά, να αρρωστήσει ανεπανόρθωτα, να το εγχειρήσει και αν πετύχει, τότε οι αρτηρίες με κοχλάζον αίμα να καταλήξουν στην καρδιά μου...

 

το κανεις να φαινεται τοσο ευκολο...  

 

Μακάρι.... Αλλά που;