Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

Αναρχο-bdsm?

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

Άλλοι είκοσι να αναρωτηθούν, είκοσι συν τέσσερις,
εικοσιτέσσερις απόψεις θα ακουστούν.

Γιατί άραγε;

Επειδή το συναίσθημα είναι λέξη-συναγερμός στο θυμικό Μ/μας.
Όποτε τεθεί ζήτημα έστω και υποψίας αμφισβήτησής του
από τον κάθε ιερόσυλο ΜαστροΝτό, σημαίνουν οι καμπάνες.
Μπορούμε να παραδεχτούμε τα μύρια όσα.
Ότι είμαστε έκφυλοι, λάγνοι, ανώμαλοι, κύναιδοι (αυτό …διακριτικά),
τα πάντα, αλλά μακριά από το συναίσθημά μας!
Τζιζ! Keep Out!


Μόνο η tender lilly υποψιάστηκε πως δεν απορρίπτω το συναίσθημα.
Προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι ακριβολόγος.
«Θα βάλουμε παντού ρομάντσο» είπα.
Ρομάντσο είναι η φθηνή εκδοχή του συναισθήματος.
Η εξελληνισμένη παράφραση του romance, (ειδύλλιο, ρομαντισμός),
που γαλούχησε γενιές και γενιές κορασίδων, κυρίως
και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.
Το ρομάντσο πουλάει διαχρονικά.
Ρωτήστε και τους εκδοτικούς οίκους βιβλίων τσέπης.
Δείτε και τηλεόραση, από νωρίς το απόγευμα
μέχρι τη λαίλαπα της ζώνης των 8.

Bdsmικός μικροαστισμός:
Η καπηλεία του συναισθήματος από επιτήδειους με τη χρήση φθηνού ρομάντσου,
με απώτερο σκοπό την ψυχοσωματική ποδηγέτηση.

Όχι, δεν φταίνε οι επιτήδειοι.
Όσοι ανακατεύονται με τα πίτουρα φταίνε.

Όχι, δεν θα αναλύσω παρακάτω.
Δόντια έχει ο καθένας σας.
Ας μασήσει μόνος του.

Υ.Γ.
(Άκου αναρχο-bdsm..!)

 

Re: Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

Συγγνώμη Master DO, αλλά μιας και μιλάμε περί ακριβολογίας, δεν είπες μόνο του και ξεκάρφωτο το "θα βάλουμε παντού ρομάντσο". Η συγκεκριμένη φράση ήταν μέρος του παρακάτω κομματιού:

Εγώ προσωπικά το βρίσκω κάπως προσβλητικό αυτό. Υποτιμάς την ευαισθησία και την συναισθηματικότητα κάποιων ανθρώπων, υποβιβάζοντας τις ανάγκες τους σε φθήνεια. Και με "ανάγκες" δεν εννοώ αυτά που εσύ περιγράφεις στο τελευταίο σου ποστ ως "ρομάντσο", αλλά την επιθυμία για μεγαλύτερη/καθαρότερη έκφραση αυτών. Η συνεπαγωγή λοιπόν είναι, κατ' εμέ, αν όχι λανθασμένη, τουλάχιστον προκατειλημένη.

Αν το είχες θέσει/διατυπώσει έτσι εξ' αρχής δεν θα είχα εκφράσει καμία ένσταση.

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

Δεν το είχα διατυπώσει έτσι εξ αρχής
επειδή
πιστεύω και πράττω την δια της σφαλιάρας συνειδητοποίηση
του καθενός, χωρίς εξαιρέσεις, της στυγνής πραγματικότητας.
Κάτι σαν το χαστούκι που ήταν ο επίλογος του όρκου των ιπποτών
ώστε ο νεόκοπος ιππότης να μην λησμονήσει ποτέ
τα όσα ορκίστηκε να πράττει.
Λέω χωρίς εξαιρέσεις και το εννοώ.
Ειδικά ΕΔΩ ΜΕΣΑ.

Ψυχαγωγούμαι σαδιστικά από διάφορα συμβάντα που ξεπροβάλουν καθημερινά στο «χώρο»,
σκεπτόμενος πόση μακροπρόθεσμη σοφία θα συνεισφέρουν στα παθόντα πρόσωπα
Ή
πόση συνεχόμενη ανοησία θα συνεχίσουν να συσσωρεύουν εσαεί,
(αναλόγως του παθόντος).

Μιάς και σήμερα οικουρώ ως ρέμπελος
έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω το πρόσφατο παράδειγμα
που εκτυλίσσεται στο νήμα «Ατακες Κυριαρχων και αλλων»
αλλά από τη προσωπική Μου σκοπιά.,
δηλαδή χαμογελάω παρατηρώντας την προοδευτική αποφλοίωση
που τάχιστα θα οδηγήσει στη δημόσια διαπόμπευση
κάποιου μέλους, το οποίο …κανείς δεν έχει καταλάβει ποιο είναι,
(αυτή τη στιγμή γελάω όντως γράφοντας),
το οποίο έχει φωτογραφηθεί με διάφορους τρόπους
και παρ’ όλα αυτά ακόμα ισχυρίζονται οι πάντες
ότι δεν έχουν καταλάβει για ποιόν …συζητούν
επειδή αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η ..γενική παράθεση του γεγονότος
προς συμμόρφωση και αποφυγή.

Παραπέμπω λοιπόν στον Εαυτό Μου:

Υ.Γ.

(Χωρίς σχόλιο)

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα!
Σε αυτό το νήμα θίγεται ένα ενδιαφέρον θέμα που θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή μίας εποικοδομητικής συζήτησης, που θα μπορούσε να προάγει το bdsm και να επιτρέψει την εμβάθυνση σε αυτό. Αντ' αυτού, βλέπω (και δεν είναι η πρώτη φορά - το παρατηρώ σε πολλά από τα νήματα που έχω παρακολουθήσει) να εξελίσσεται η ανταλλαγή απόψεων σε προσωπική κόντρα και πολλές φορές να δημιουργούνται ομάδες, να προσβάλλονται άτομα, να γίνονται παρεξηγήσεις και τελικά να γίνεται το όλο πράγμα απωθητικό, φαντάζομαι όχι μόνο για τους παρακολουθούντες αλλά και για τους ίδιους τους συμμετέχοντες... Σαφώς και είναι επιλογή κάποιου να μην το διαβάσει - δεν είναι όμως ορθότερη επιλογή να προσπαθήσει να βάλει ένα λιθαράκι για να το αλλάξει? Γιατί πρέπει η κατάθεση μίας άποψης να έχει αποδέκτες (βαλλόμενους στην προκειμένη περίπτωση) ανθρώπους με αντίθετες απόψεις? Ή , οι άνθρωποι με τις αντίθετες απόψεις, να θεωρούν ότι είναι βαλλόμενοι? Κάτι ακόμη. Υπάρχουν εξαιρετικές πένες στο φόρουμ. Καμία αμφιβολία για αυτό. Θα ήθελα όμως, να δω τις πένες αυτές να ξεδιπλώνουν τα χαρίσματά τους στην ανάλυση και όχι στην απάντηση - συνέχιση μίας προσωπικής διαφωνίας. Μερικές φορές διακρίνω τη χρήση του επιτηδευμένου λόγου σε τέτοιο βαθμό που δείχνει σα να αποτελεί το μέσον που θα προσφέρει τη νίκη στην αντιπαράθεση. Επίσης, φίλτατοι, πρέπει να αναγνωρίζετε ότι η χρήση του λόγου με αυτό τον τρόπο, αποτρέπει πολλά μέλη από το να καταθέσουν και αυτά την άποψή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι γράφουν 10 και παρακολουθούν 500. Ας μη θεωρηθεί το παραπάνω ότι αποτελεί προτροπή στη μη χρήση ορθού ή ακόμη και ποιητικού λόγου - απλά νομίζω ότι θα πρέπει να παραμένει ο λόγος σε επίπεδα κατανοητά και να μη διανθίζεται άσκοπα. Ας φέρω ένα παράδειγμα, ΧΩΡΙΣ αυτό να αποτελεί μομφή, ούτε καν θυμάμαι ποιός το έγραψε. Αναφέρθηκε η έκφραση null hypotheses. Πραγματικά πιστεύετε ότι πάνω από 1% των μελών που διαβάζουν το φόρουμ γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό? Και αν γνωρίζετε ότι δεν το γνωρίζουν, γιατί δεν χρησιμοποιείτε μία πιό κατανοητή έκφραση? Εϊναι δημόσιο φόρουμ με θέμα το BDSM, όχι επιστημονικό - ερευνητικό φόρουμ θετικών επιστημών. Παρακαλώ ιδιαίτερα να μη θεωρηθούν τα παραπάνω ως μομφή για κάποιον από τους γράφοντες στο νήμα - απλά εκφράζω την άποψή - δυσαρέσκειά μου για την εξέλιξη που παίρνουν πολλά καλά νήματα.
Στο θέμα μας τώρα, προσωπικά, βλέπω τα κεφαλαία και τα πεζά σαν ένα σύμβολο. Θα μπορούσαν ακόμη να είναι και μία αλληγορία για κάποιους. Δε θα έδινα τις προεκτάσεις που αναφέρθηκαν στο νήμα, αλλά θα εξέταζα το νόημα (και τη δύναμη) του συμβόλου, που φυσικά διαφέρει για τον κάθε ένα από εμάς. Θα μπορούσαμε να αναλύσουμε το γιατί κάποιος που δεν έχει τη δύναμη να είναι πραγματικός Κ, θέλει να παρουσιάζεται έτσι στο φόρουμ και το αντίθετο. Μήπως αυτό του προσφέρει κάτι - τον κάνει να ενισχύει στον εαυτό του την πεποίθηση ότι είναι Κ και αυτό τον κάνει πράγματι ισχυρότερο στις πραγματικές του bdsm ικές σχέσεις? Μήπως το να δηλώνεις Κ είναι μορφή αλλαζονείας (άσχετα αν το γράφεις με κεφαλαίο ή με μικρό κ)? Ή μήπως το να δηλώνεις Κ και όχι κ, απλά βρίσκεται πιό κοντά σε αυτό που πραγματικά είσαι? Ακόμη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι και μόνο το ότι δηλώνεις Κ (ή Μ, δεν έχει σημασία εδώ), αποτελεί το ίδιο πρόβλημα με το να γράφεις το Κ με κεφαλαίο γράμμα, εάν αυτό τελικά είναι πρόβλημα. Και πολλές άλλες ερωτήσεις - ανησυχίες βέβαια μπορούν να εξαχθούν από το συγκεκριμένο θέμα.
Εγώ δηλώνω Κ και όχι Μ γιατί αναγνωρίζω την ανεπάρκεια που θα είχα ως πραγματικός Μ που θα είχε μια πραγματική σκλάβα - εννοώντας την ανεπάρκεια να σταθώ στις υποχρεώσεις που αυτό θα επέφερε (σύμφωνα με φίλη του φόρουμ βέβαια είμαι μάλλον ένας απλός σαδιστής...!!). Ειλικρινά δε μου κάνει καμία διαφορά το αν αναφέρομαι στον εαυτό μου ως Κ ή ως κ. Παρ' όλα αυτά, μπορώ να πω ότι το Κ μου αρέσει - γιατί ευρισκόμενος στο συγκεκριμένο φόρουμ, αναγνωρίζεται και επιτρέπεται να καταθέσω, αυτοπροσδιοριζόμενος φυσικά, την προτίμησή μου. Επίσης, μου αρέσει να μου μιλάει μία υποτακτική στον πληθυντικό. Με φτιάχνει ρε παιδιά. Δεν έχει καμία περίεργη προέκταση στην κοινωνική μου ζωή, ούτε θεωρώ ότι όποια μου μιλάει στον πληθυντικό θα κάτσει να την κατουρήσω κιόλας. Μπορώ να πω μάλιστα ότι ο ενικός του Κ και ο πληθυντικός του υ βρίσκονται σε αντίθεση με τις κοινωνικές μου πεποιθήσεις : Η ευγένεια και η ποιότητα του ανθρώπου φαίνονται από τη συμπεριφορά που έχει στους κατώτερούς του - όχι στους ανώτερούς του. Στο σερβιτόρο του εστιατορίου, ή στο παιδί που μαζεύει τα πιάτα, ποτέ δε θα μιλούσα στον ενικό - εκτός αν ήταν σε πολύ μικρή ηλικία (ούτε βέβαια εννοώ ότι οι σερβιτόροι είναι κατώτεροι άνθρωποι - απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η δουλειά τους να μας εξυπηρετούν - σερβίρουν). Επίσης, απαιτώ από όλους όσοι δε με γνωρίζουν (εννοείται όχι εδώ ή σε οποιαδήποτε φιλική συναναστροφή), να μου μιλούν στον πληθυντικό γιατί θεωρώ ότι αξίζω τον πληθυντικό ευγενείας, όπως τον αξίζουν και όλοι οι άλλοι άνθρωποι.
Τελικά όμως, μάλλον εγώ κούρασα παραπάνω από τους άλλους.
Αυτά προς το παρόν.

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

MasterDo,

ευχαριστώ για την απάντησή σας. Σε μεγάλο βαθμό με διαφώτησε - είστε μάλλον 2 σε 1 μια που πιάσαμε τα shampoo: και η εξωτερικότητα (αναγνώριση ευθύνης) και η εσωτερικότητα (παράδοση) σας θέλγουν στον, μετρημένο έστω, συμβολισμό.

Στην απάντησή σας ανοίγετε πολλές διαδρομές, οι περισσότερες στο χώρο της πολιτικής οικονομίας και της κοινωνιολογίας. Δεν θεωρώ ότι είναι εδώ ο τόπος να τις ακολουθήσω, παρά μόνο στο κομμάτι τους που αφορά το BDSM.

Θα ήθελα πριν, να κάνω μια διευκρίνιση και ένα σχόλιο:

Η διευκρίνιση: το μέλος που μου επισήμανε το νήμα, δεν το έκανε για την υψηλή "τηλεθέαση" του νήματος. Το έκανε επειδή υποψιάστηκε ότι θα με ενδιαφέρει, καθώς γνωρίζει την πετριά που έχω με αυτό που θα ονομάζαμε "διακύβευμα του δίπολου".

Στην παρούσα συζήτηση το δίπολο έχει την ταμπέλα "τύπος vs ουσία", όμως αυτή δεν είναι παρά η ηχώ πολλών διπόλων: μορφή - περιεχόμενο, λέξη - έννοια, πράξη - θεωρία, σώμα - πνεύμα, πόνος - ηδονή, σαδισμός - μαζοχισμός, γαμίσια - σεξουαλικότητα κλπ. κλπ. όλα αυτά τα δίπολα που μου αρέσει να πιστεύω ότι εξειδικεύουν το "master δίπολο": θάνατος - ζωή.

Εμείς οι άνθρωποι, δεν νομίζω ότι υπήρχε ελπίδα να αποφύγουμε, ως είδος, την εμπλοκή σε ένα κεντρικό διπολικό διακύβευμα από τη στιγμή που κάποιοι ή κάποιες ανθρωπίδες πολύ παλαιότερα, χάρη πιθανώς σε ένα τεχνικό πρόβλημα (glitch) του εγκεφάλου, εξέλιξαν την ικανότητα αναπαράστασης της πραγματικότητας, και δη σε μια αναπαράσταση που συνιστούσε οντότητα αφ' εαυτής. Οπότε θα υπάρχει πάντοτε για μας το δυσ-γεφύρωτο δίπολο πραγματικότητα - αναπαράστασή της και το συναφές διακύβευμα. Με ποιούς να πας, και ποιούς ν' αφήσεις;

Το λέγω αυτό, όχι αθωωτικά ούτε καν συμπαθητικά, αλλά κατανοητικά, απέναντι στα μέλη εκείνα του φόρουμ που εμφανίζουν συχνά γραπτές όψεις που μοιάζουν με συμπτώματα "διπολικής διαταραχής", πα' να πει μανιοκατάθλιψης: το πώς θα διαχειριστεί κανείς τα διακυβεύματα που προκύπτουν από τέτοια δίπολα προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό την προσωπική και κοινωνική ζωή του.

Η φρικτή ψυχοσωματική διαδικασία που απάλαφρα ξορκίζουμε με το όνομα "ενηλικίωση" απαιτεί μια ζωή που βιώνεται κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα δίπολα. Βιώνεται δε, με μια ισορροπία τρόμου μεταξύ του "όλα είναι διακύβευμα" και του "τίποτε δεν είναι διακύβευμα", δλδ. ανάμεσα στα άκρα που απο/κατα - λαμβάνει η μανιοκατάθλιψη.

Α, και κάτι ακόμη: δεν νομίζω πως υπάρχει πλέον λόγος μη μιντιακός, εκτός αν εννοούμε τον αυτιστικό. Λόγος που δεν "ζωγραφίζει" εικόνες, εν έτη 2010, ισοδυναμεί με ανάγνωση τηλεφωνικού καταλόγου. Θέλω δλδ. να πω ότι αν ο λόγος εκφέρεται για να ακουστεί οφείλει να είναι μιντιακός - άλλως πως, υπάρχει μόνον η ποίηση, που εκφέρεται για να ειπωθεί, όχι να ακουστεί. Και σέβομαι βαθύτατα το κοινό της Τατιάνας (όχι την ίδια, το κοινό της) καθώς μπορεί να μην μπορεί να μιλήσει για τα σωστά θέματα, αλλά μπορεί να μουγκρίσει για τα σωστά θέματα. Και αυτό κάνει.

Το σχόλιο: το σχόλιό μου αφορά την παράδοση, ασχέτως αν αυτή στο BDSM είναι "εισαγόμενη" -όπως ισχυρίζεστε- ή όχι. Η παράδοση, λοιπόν, υπηρετεί μια πλειάδα χρήσεων που νομίζω πως εντάσσονται στις εξής δύο αδρές κατηγορίες:

α) λειτουργική χρήση της παράδοσης

κάποιοι, εδώ και χρόνια, μέσα από διάφορες δοκιμές και συνακόλουθα σφάλματα οδηγήθηκαν σε συμπεράσματα για τον "σωστό τρόπο" με τον οποίο γίνονται τα πράγματα. Πρώτα μπαίνει το ούπα στον τοίχο και μετά η βίδα. Αν το ακολουθήσεις αργά η γρήγορα θα μάθεις να βιδώνεις. Και δεν θα έχεις χάσει χρόνο με τις δικές σου μεθοδολογικές δοκιμές ("αν βίδωνα τη βίδα στο ούπα και μετά όλο μαζί;"). Με λίγη τύχη, μπορεί να βάλουμε έκαστος το δικό μας λιθαράκι στη βελτίωση της παράδοσης, πριν την πάμε παρακάτω. Ας σημειωθεί ότι συχνά και η λειτουργική παράδοση δεν μπορεί να μπει σε λέξεις - ένα παλαιό μέλος του φόρουμ έλεγε, ως προς το BDSM, "δεν ξέρω να στο πω, αλλά μπορώ να στο χορέψω".

β) νοσταλγική χρήση της παράδοσης

η αίσθηση του "ανήκειν" είναι πολύ σημαντικός λόγος για να αγαπά κανείς την παράδοση. Νοσταλγούμε συχνά, μέσα από την παράδοση μια μαγική ένωση με μια διαδρομή που μάλλον δεν υπήρξε, αλλά ίσως και να μπορούσε (κάποτε, ίσως όχι!) να υπάρξει. Μολονότι αναγνωρίζω πόσο έχει παρα/κακο-χρησιμοποιηθεί ο Κούντερα, δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω την εξαιρετική ανάλυση για τη Μεγάλη Πορεία. Πού σταματάει, φερ' ειπείν, η αγάπη για το φώς του ευρωπαϊκού νότου, η εξωστρέφεια και η ραθυμία της ζέστης που προωθούν μόνο την συζήτηση ως "βαρύτερη" εργασία τους περισσότερους μήνες στην Ελλάδα και πού αρχίζει η ψυχωτική πεποίθηση για την γονιδιακή συνέχεια του Περικλή στον Κολοκοτρώνη κι από κει στον ινστρούχτορα του αριστερίζοντος ή δεξίζοντος γκρουπούσκουλου; Αγνωστον, αλλά ενδιαφέρον.

Σεις, MasterDo, ποιά χρήση της παράδοσης στο BDSM προκρίνετε;

Δυό κουβέντες μόνο για το (μέγα) θέμα μικροαστισμός / lifestyle στο BDSM, γιατί μολονότι συμφωνώ στο πνεύμα, φρονώ πως όπως τα γράφετε μπορεί να δημιουργηθεί σύγχυση: όσο πράττετε BDSM, είστε σε καλό δρόμο. Αυτό, επειδή ο μικροαστός ξεχωρίζει από το ότι δεν πράττει. Είναι θεατής. Ο αστός και ο εργάτης πράττουν. Ο μικροαστός δεν πράττει. Και όταν το κάνει, πράττει το θέαμα των πράξεων του. Αγοράζει αυτοκίνητο επειδή πρέπει να έχει αμάξι, όχι για να πάει κάπου (γι ' αυτό το ανάγει άμεσα σε σύμβολο). Οι "πράξεις" του μικροαστού είναι μιμήσεις πράξεων, είναι κελύφη. Γι αυτό ο μικροαστός θάλλει στο lifestyle (=μίμηση πράξεων), είναι εκείνος που (άνευ δράσεως!) μας οδήγησε στον μιντιακό πολιτισμό, τον πολιτισμό του θεατή και όχι το ανάποδο. Σε άλλο βαθμό ο καθένας μας, είμαστε όλοι μικροαστοί. Οσο περισσότερο πράττουμε αντί να θεώμεθα, τόσο καλύτερα. Και πάλι με γαργαλά η Κουντερίτιδα: ο Κούντερα έδειξε ότι στην μετανεωτερικότητα το kitsch είναι αναπόδραστο. Ο βαθμός στον οποίο αφηνόμαστε στο kitsch είναι ίσως και η υπογραφή μας.

Γενικά τώρα, για τις θεωρίες εισαγωγής / προσαρμογής ξένων θεσμών εκ μέρους των Ελλήνων, όπως τις αναπτύξατε, δεν θέλω να πω πολλά. Δεν ξέρω αν έχετε δει πώς οι Βούλγαροι, οι Σέρβοι, οι Αλβανοί και οι Μακεδόνες / Φυρομιανοί εισάγουν την Δυτική νεωτερικότητα (hint: κωμικοτραγικά), και ούτε ξέρω με ποιούς μας συγκρίνετε και μας κακίζετε - ωσάν να υπήρχαν, εκ των πραγμάτων, πολλοί άλλοι τρόποι να εισάγουμε μέσα σε χρονικό collapsus ξένους θεσμούς και μεις διαλέξαμε να βάλουμε το τζιν πάνω από τα τσαρούχια και να μασάμε τσίχλα με γεύση γιδόγαλα.

Αλλά γιατί λέτε ότι εισάγαμε το BDSM; Δλδ. πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (από τον οποίον, κατά κύριο λόγο προήλθε ο σύγχρονος φορμαλισμός του BDSM, όπως έχει εξηγήσει η tender αρκετά παλαιότερα, πριν τον ξεσκίσει το Σαν Φρανσίσκο και τον κάνει φολκλόρ το Αμστερνταμ) εδώ δεν κάναμε BDSM; Δεν είχαμε ζωστήρες, βίτσες από λεμονιές, ολοκληρωτική παράδοση και απόλαυση του εξευτελισμού;

Ναι, αν φοράμε λάτεξ και δερμάτινα μετά το γραφείο, ή ακόμη χειρότερα μέσα στο γραφείο μας, after hours, και έρχεται το BDSM μας ταίρι για πιτσικουλιές επιπέδου γερμανικής τσόντας στην αυτοσχέδια "δέστρα" που είναι κατά βάση φοριαμός για τιμολόγια, τότε σίγουρα εισάγουμε το ξένο και θα το εισαγάγουμε αχώνευτο: δε φταίνε τα γεννητικά μας όργανα όμως, φταίει ότι ο ψηλότερος ουρανοξύστης μας είναι 32 ορόφους και επίσης ότι το πλησιέστερο σε μεσαιωνικό πύργο που έχουμε είναι κανά πλινθόκτιστο ετοιμόρροπο στη Μάνη που το βαστάμε όρθιο με σανίδες μη μας κόψουνε το Leader!

Θέλω να πω (και ενθυμούμενος παλαιότερη αναπόληση / εξιδανίκευση της anasia για ένα BDSM σε πύργο εισοδηματία, με τα πορσικά, τα κυνηγόσκυλα και τις σκλάβες του) : πώς διάολο θα το εισαγάγαμε σωστά; Αφού άλλο highlander κι άλλο "βλαχάντερ"!

Δεν πιστεύω να ευελπιστείτε να σηκώσουμε έναν κατονταόροφο γυάλινο βιοκλιματικό πύργο καταμεσής στον "Λαρσινό" κάμπο και να καμωνόμαστε τους traders για να βι-δι-ες-(γα)-μι-σουμε αξιοπρεπώς!

Δεν έχουμε όμως εμείς δική μας παράδοση στο BDSM; Ολα όσα γίνονταν ήταν κακοποίηση κι έπρεπε να 'ρθουν τα "συμβόλαια" και τα collarme για να χωρίσει το στάρι από την ήρα; Βαριά κουβέντα...

Ως προς τη μοναξιά στο Μ/s κλπ. δεν μπορεί κανείς, νομίζω, να σας πει κάτι. Είναι τόσο προσωπικό πράγμα το M/s, δεν προσφέρεται για γενικά συμπεράσματα. Αν φοράτε μπλούζα "M/s ή τίποτα!" τότε προφανώς σας λέγω good luck!

Dream


PS. Σωστά πήγε ο νους σας στο conditioner - δεν ξέρω αν σωστά πήγε στην Syrah, δεν είχα ως τώρα τη χαρά να δω την κόμη της! Είναι αυτό το πρακτικά αμετάφραστο μεταβατικό ρήμα to condition που σημαίνει (Webster) to adapt, modify, or mold so as to conform to an environing culture <traditional beliefs conditioning a child's attitude>; to modify so that an act or response previously associated with one stimulus becomes associated with another. Ελπίζω να είναι φανερό γιατί φρονώ ότι ταιριάζει (λάτεξ) γάντι στο BDSM... Κι αυτό το mold... τί ρήμα! τι να μας πει και το συναίσθημα  

PPS. Συνδυάζω την "ένσταση" της Emma για το συναίσθημα / ρομάντσο με την ίδια την υπογραφή της: "Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης", απαντώντας στο sig της: "Εκτός από το μέλι". (το μέλι είναι η μόνη γνωστή φυσική τροφή υψηλής διατροφικής αξίας που δεν φθείρεται ΠΟΤΕ)

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς.

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

DreamMaster

Η λαγνεία Σας για τα δίπολα αποδίδει.
Θα μετατραπώ αυτοβούλως στον έτερο πόλο του στρατηγήματός Σας
αφού πρέπει υποχρεωτικά να καλυφθούν και όσοι αδυνατούν
να ακολουθήσουν περίπλοκες διαλεκτικές φόρμες,
αποβλέποντας στην προσωπική μου λαγνεία για εύρεση ισορροπιών.
Τουτέστιν θα προσπαθώ ο όποιος διάλογος να αφορά όλους.
Επιφυλάσσομαι λοιπόν.
Για το αρχείο Σας περί διπόλων:
Κάποτε ο Χατζιδάκις πήγε στην έβγα να αγοράσει ένα γιαούρτι.
Ο εβγατζής του είπε ότι κάτι του θυμίζει αλλά δεν ήταν σίγουρος.
Ο Χ. του είπε το όνομά του και η απάντηση του εβγατζή ήταν¨
"Α, όπως λέμε Χατζιδάκις -Θεοδωράκης!"
(Αυτή ήταν η απάντησή του συνοδευόμενη από το σχόλιο
"ο κόσμος πάντα χρειάζεται δύο για να καταλάβει το καθένα ξεχωριστά",
σε ερώτησή Μου
"ποιά είναι η σχέση σας με τον Μίκη Θεοδωράκη;"

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

DreamMaster

Τύπος vs Ουσία λοιπόν.
Ζωή vs Θάνατος.
«το πώς θα διαχειριστεί κανείς τα διακυβεύματα που προκύπτουν
από τέτοια δίπολα προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό
την προσωπική και κοινωνική ζωή του.»
Χαίρομαι πραγματικά επειδή η σκέψη Μας –ελπίζω και ο λόγος Μας-
τρόπον τινά αλληλοσυμπληρώνονται.
Λάγνος διπόλων σε συνεργασία με Λάγνο ισορροπιών.
Νομίζω το κάθε versus στη ζωή αδρανοποιείται
(έψαξα προσεκτικά για το κατάλληλο ρήμα εδώ, δεν βρήκα προσφορότερο)
από τη balance.
Αντίστροφα, αν δεν υπήρχε ασυμμετρία / ανισορροπία,
σε τι θα ωφελούσε η εναγώνια αναζήτηση της ισορροπίας;
Επαγωγικά καταλήγω στο υπαρξιακό ερώτημα:
Τι θα την κάναμε μια ζωή γεμάτη αρμονία και πλήξη;
Ποιος ο λόγος –για παράδειγμα –
ένας 28χρονος κοστουμαρισμένος, διαβιών ανέτως εξόδοις της Εταιρείας
(Σε ευχαριστώ ω Εταιρεία !),
να ενδύεται ράκη για να καταβυθιστεί στη λούμπεν βερολινέζικη decadence;
Αφού μάλιστα θα μπορούσε άνετα
να κάνει καριέρα jeune premier στα lounge restaurants
του Βερολίνου;
Μα, τελικά, εάν δεν συνέβαιναν όλα αυτά,
θα βρισκόμαστε τώρα εδώ να μιντιολογούμε;
Και για ποιόν απώτερο σκοπό;
Σάμπως ευελπιστούμε ότι τα κείμενά Μας θα τύχουν της προσοχής
του επιτελείου των αδελφών Weinstein
και θα τα δούμε κάποια μέρα τυπωμένα σε σελιλόϊντ;
Δηλαδή, εν ματαιότητα Σύντροφε,
λεπτολογούμε συνειδητά το ατέρμονο, το αναπάντητο, το άγνωστο,
γνωρίζοντας εκ προοιμίου πως εάν κάποτε ανακαλύψουμε απαντήσεις
(τουλάχιστον Εσείς, Εγώ και κανά δυό τρείς ακόμα εδώ χάμου)
θα πρέπει να αυτοχειριαστούμε.
Έλα όμως (γιατρέ Μου) που τούτη η γαμημένη διαδρομή
είναι τόσο γοητευτική!

Δεν ξέρω μήπως –εκ παραδρομής βεβαίως – Σας έδωσα κάποιο ψήγμα
ορισμού του μη μικροαστικού bdsm.
Αν τυχόν, πρόκειται για σύμπτωση.

Είμαι κινηματογραφικός τύπος.
Προτιμώ ατάκες του σινεμά παρά αποσπάσματα συγγραφέων,
γι’ αυτό και δεν τους επικαλούμαι σχεδόν ποτέ.
«Η ζωή είναι μια διαρκής απώλεια».
[ Col. William Ludlow (Anthony Hopkins),
από την ταινία Legends of the Fall (1994)]
Συμφώνησα από την πρώτη στιγμή που άκουσα εκείνα τα λόγια.
Δεν μπορώ να πω γιατί,
αλλά για να αντιγράψω εκείνο το μέλος που επικαλεστήκατε,
μπορώ να το χορέψω.
Α, το έχω ήδη χορέψει.
Δεν Μου προέκυψε τυχαία ο μηρυκασμός.
Ζωή vs Θάνατος είπατε.
Θα ενστερνιστώ τις πτυχώσεις των διπόλων Σας,
περικλείοντάς τα στο ως άνω ακροτελεύτιο.
Να πιθανολογήσω αυθαίρετα βάσει της ατάκας που μηρύκασα
πως αυτό μπορεί να μεταφραστεί στο ότι
ζούμε καθημερινά διαπραγματευόμενοι τον θάνατο;
Θάνατοι βέβαια υπάρχουν πολλών ειδών.
Ειλικρινά εδώ χρειάζομαι τη συνδρομή Σας.
Σωστό ή λάθος;

Ισορροπία τρόμου είπατε.
Συνώνυμο του bdsm;
Τίνος τρόμου;
Τρόμου τύπου
«σε γνωρίζω από την όψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την κόψη που με βιά μετράει τη γή;»
Αν ναι, τότε χρειαζόμαστε τελετουργίες.
Είναι οφθαλμοφανές.
Το ερώτημα είναι άλλο.
Αν ο τρόμος είναι εσωτερικός, πηγάζει εντός Μ/μας, τις χρειαζόμαστε;

Όπως και να έχει,
Τελετουργικά λειτουργούντες, χρειαζόμαστε την παράδοση;
Λέω ναι.
Επειδή εμπεριέχει το αρχέγονο.
Αυτό που μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά
και μας κάνει ικανούς να διαχειριστούμε τα ένστικτά Μ/μας.
Βία, Πάθος, Κυριαρχία, υποταγή, λαγνεία, ……………..

Μην υποθέσετε άδικα εδώ πως έτσι προκρίνω μόνο
τη νοσταλγική χρήση/λειτουργία της παράδοσης.

Εάν χρειάζομαι και τη χρηστική της παρέμβαση, δεν διστάζω.
Εάν με τον έλεγχό της
(ας προβώ σε αυθαίρετες ποσοστώσεις)
πάρω –ας πούμε – το 50%,
με τη χρησικτησία του σώματος και του μυαλού της άλλο ένα –λέμε τώρα – 30%
και Μου απολείπεται ένα 20% για να κατακτήσουμε Μ/μαζί το απόγειο,
δεν θα διστάσω να επικαλεστώ ούτε ρομφαίες ούτε σάλπιγγες για να το επιτύχω.
Πράττω M/s (όταν το πράττω), όχι αγαθοεργία.

Θα επανέλθω.
Όταν μακραίνει πολύ το σεντόνι θέλει και πολύ πλύσιμο.

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

Οπτικοακουστικός τύπος ων,
θέλω να βάλω στον κοινό Μας προβληματισμό
περί εξελληνισμένης κουλτούρας,
ελληνικής παράδοσης στο bdsm
αλλά και συμβολισμών,
με καθαρά μιντιακή μέθοδο,
αυτή του video-clip,
τα παρακάτω τεκμήρια.


Η Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου

Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια
κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό
Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι
ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό
και μ' αφήναν νηστικό

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι
και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή
Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά
του χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα
Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ
για τ' αφέντη το φαί

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης



Η Φάμπρικα

Η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα

Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα

Άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα

Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ' όνομά μου

Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης



Λένγκω

Στην κυρά μάνα μας μη δίνεται βοήθεια
ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της
κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά της
θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί
τα νιάτα χάνονται στα βρόμικα σοκάκια
για να μετρήσουν με το μπόι τους τη γη

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με κυβερνάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με τυραννάς

Κι αν θέλω τώρα να ακούγεται η φωνή μου
με πιάνει τρόμος από ίσκιους μακρινούς
χρυσάφι μοιάζει η συντροφιά σου στη ζωή μου
κι η ομορφιά σου μου γιατρεύει τους καημούς
ρε μπάρμπα κάτσε να μας πεις μιά ιστορία
πως ήταν τότες η μανούλα μας παλιά
έπεφτε ξύλο σα γινόταν φασαρία
ή σας νανούριζε με χάδια και φιλιά

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου σπαράζεις την καρδιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου πληγώνεις τη χαρά

Κι ο μπάρμπας τότε σοβαρεύτηκε λιγάκι
τη κούτρα ξύνει και παράγγειλε καφέ
η μητέρα είπε ήταν ένα κοριτσάκι
που ορφανό μάζευε άνθη σε μπαξέ
τ΄άνθη στόλιζαν το αγέρωχο κεφάλι
μα όταν κοιμόταν πάλι πέφτανε στη γη
κι από τα λούλουδα που ο χάρος είχε βάλει
εμένα κράτησε να βλέπω τη ζωή

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου΄χεις φάει τη ψυχή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
φίλοι θα βρεθούμε όλοι μαζί

Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ΄τα κουρέλια φαινότανε οι πληγές
κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει
να αναζητάει μιά χαμένη ελευτεριά

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
στο καμίνι της φωτιάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
πες μας πάλι τι ζητάς

Στίχοι: Γιάννης Μαρκόπουλος



Προβληματίζομαι κατά πόσον
μία κοινωνία η οποία μέχρι πρόσφατα
πάλευε να αποτινάξει από πάνω της το ζυγό της σκλαβιάς
μπορούσε να κάνει το υπερβατικό άλμα
(όχι ολόκληρη βέβαια, αλλά πόσοι Έλληνες
και κυρίως, αν ναι, ποιοι; )
της προσχώρησης στην συνειδητή εθελοδουλεία.
Επειδή κάποια κουβέντα Μου χαρακτηρίστηκε βαριά,
την οχυρώνω με βαριές εικόνες, λόγια, μουσικές,
αλλά και σύμβολα.

Εις αναζήτησην της ελληνοπρεπούς bdsmικής παραδόσεως.

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

MasterDo,

στα ποιητικά κομμάτια των σχολίων σας δεν μπορώ να απαντήσω - και τί να πω, δηλαδή.

Για την ισορροπία, θέλω να επισημάνω ότι είναι δυναμική κατάσταση, "σχετισμός" (relation). Οχι θέση, όπως είναι η στοίχιση με τον πόλο ενός διπόλου. Και ως κατάσταση, είναι ασταθής, σε αντίθεση με την (όποια) θέση. Δεν είναι ευχάριστο, αλλά έτσι πρέπει να ζήσουμε. Και επειδή πριν το playstation δάσκαλος ισορροπίας υπήρξε το ποδήλατο, ας επισημάνουμε στους νεότερους κάτι γενικό που ισχύει ακόμη περισσότερο για το BDSM: στις καταστάσεις δυναμικής ισορροπίας, όπως το ποδήλατο, αν δεν κινείσαι (=πράττεις), πέφτεις.

Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Είμαι πολύ καλός στο να ανιχνεύω κίνητρα, αλλά των άλλων. Αυτό είμαι βιολογικά εξοπλισμένος να το κάνω γιατί με βοηθά να επιβιώνω. Οι άλλοι, ας κάνουν με μένα το κουμάντο τους.

Λέτε: "Σωστό ή λάθος;" Να, λοιπόν, άλλο ένα δίπολο 

Μου αρέσει σε αυτό το δίπολο να ανιχνεύω ως θέση ισορροπίας, όταν ισχύει, αυτό που ονομάζω "λειτουργικά αναπόδραστο".

Δλδ. κάτι δεν παίρνει την βαριά και ασήκωτη, "Χαμουράμπια" ορολογία "σωστό" αλλά ισχύει (για κάποιον) όχι επειδή δεν έχει άλλη επιλογή, αλλά επειδή κάθε άλλη επιλογή θα είχε υψηλό κόστος. Διαφέρει η θέση μου αυτή από τον "λειτουργισμό" (functionalism) γιατί εκεί το κόστος γίνεται αναγκαστικά αποτιμητέο και η απόφανση έρχεται από τη λογική, το ratio. Στο "λειτουργικά αναπόδραστο", είναι η ψυχική οικονομία που εμποδίζει τις άλλες επιλογές, και αυτή δεν είναι αποτιμητέα. (Ξέρω, σκοτεινό. Αλλά δεν έχω καλύτερο φακό αυτή τη στιγμή).

Τελικώς: εγώ την συμμερίζομαι την θέση σας (ζούμε διαπραγματευόμενοι το θάνατο), αλλά δεν την έχω και για βαρύτητα (=παγκόσμια αλήθεια).

Με τα περί "λειτουργικού αναπόδραστου" μου θυμίζω και πάλι ένα μέλος που αποφθεγμάτιζε: BDSM να κάνει μόνον όποιος δεν μπορεί να το αποφύγει. Αλλά ξεπερνώ την ανάμνηση πριν κάποιος πεταχτεί να με ρωτήσει: "αντί να φύγεις απ' το φόρουμ 10 μέρες μετά που μπήκες, εσύ, μ΄αυτές και μ΄αυτές τις αναδιατυπώσεις μας έπρηξες τ' αρχίδια - πότε θα τελειώσει επί τέλους η αυταρέσκειά σου;"

Και για να κλείνω, από μεριάς μου: το δίλημμα "μορφή vs. περιεχόμενο", δλδ. "είναι η πεταλούδα κάμπια;" δεν έχει απάντηση, ιδίως στην μετανεωτερικότητα που οι απαντήσεις καταργήθηκαν. Αξίζει όμως τρομερά να τίθεται διαρκώς ως ερώτηση (νεωτερικότητα). Ιδίως στο BDSM.

Dream

 

Απάντηση: Χρήση κεφαλαίων γραμμάτων (Split)

Αποτάσσω την αλαζονεία της αλήθειας της μοναδικής.
Ό/όσοι και Ό/όσες αφιερώσετε το χρόνο Σ/σας στο επικείμενο πόνημα, θα πρέπει πάντα να διακρίνετε ένα αδιόρατο ερωτηματικό σε όλα όσα κατατεθούν.
Καταθέτω αναρωτώμενος, προσδοκώντας στη σύνθεση απόψεων.

Η τεκμηρίωση της μικροαστικής νοοτροπίας στο ελληνοπρεπές bdsm την οποία έχω ήδη σκιαγραφήσει ως «vanilla μικροαστικό life-style βδσμ» και κατά την άποψή Μου δεν αφορά την ταξική διάσταση του μικροαστισμού, που είναι συγγενές μέγεθος μεν, παρελκυστικό στην προκειμένη περίπτωση δε, (με την έννοια ότι ασχολούμενοι με το «σώμα» της ταξικής έννοιας [ποιοι ακριβώς ανήκουν, με τι βιοπορίζονται, κ.λ.π.] απομακρυνόμαστε από τις νοοτροπίες και τις πρακτικές που αφορούν το bdsm και απορρέουν από αυτήν), απαιτεί μία φαινομενική αντίφαση που θα περιγράψω σχηματικά:
Για να αποδείξω την ανάγκη αποστασιοποίησης του bdsm από το μικροαστισμό επιβάλλεται να καταγράψω τον ίδιο το μικροαστισμό με την έννοια που τον κατέχω στην κούτρα Μου.
Αυτό κα θα πράξω.

Ένας κάποιος καθορισμός

Αντιγράφω επιλεκτικά σκέψεις του Γιάννη Ε. από το Indymedia:

«Κατ’ αρχάς να πούμε ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες μικροαστών:
1.Οι μικροαστοί που καθορίζονται από τη σχέση που έχουν με την οικονομική-ταξική τους θέση μέσα στην οικονομία της «ελεύθερης» αγοράς(ιδιοκτήτες μικρών βιοτεχνικών μονάδων,ελεύθεροι επαγγελματίες,καταστηματάρχες,αγρότες που καλλιεργούν πανω από 200 στρέματα κλπ).
2.Οι μικροαστοι που καθορίζονται από τη μικροαστική συνείδηση,ή την κυρίαρχη ιδεολογία.(Ατομισμός,αδιαφορία για τα κοινά,απατηλα,όνειρα για πλουτισμό,ιδιοτέλεια κλπ).Αυτοί οι μικροαστοί αποτελλούν τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων απ’όλες τις τάξεις στις κοινωνίες των οικονομικά ανεπτυγμένων κρατών,συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
3.Οι συνειδητοί μικροαστοί.Είναι αυτοί που έχουν μικροαστική συνείδηση «εκ’ πεποιθήσεως».Αυτοι οι μικροαστοί την έχουν φιλισοφήσει τη δουλειά και έχουν καταλήξει συνειδητά στη φιλοτομαριστική και φίλαυτη στάση ζωής.Άπ το δικό τους βρωμόστομα θ’ακολυσεις εμετικά του τύπου: «κοιτάζω την πάρτυ μου και να παν να γαμηθούν όλοι».Αυτή η τελευταία κατηγορία είναι και η πιο σιχαμερή κι επικίνδυνη.Συνήθως είναι μέλη κομματων του κονοβουλίου αλλα προέρχονται κι απ τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο.»

Από την παλέτα χρωμάτων του άνωθεν καλλιτέχνη ας κρατήσει ο καθένας Σ/σας ό,τι προαιρείται.
Θέλω όμως να προσθέσω μία επιπλέον συνιστώσα, (χωρίς να αποκλείω τον πιθανό εμπλουτισμό του «πίνακα» με ακόμα περισσότερα χρώματα), αυτή του life-style, τηλεοπτικού ζειν, στη συνείδηση των μικροαστών.

ΚΛΙΚ

Έχοντας ήδη επιχειρηματολογήσει μιντιακά στον παρόν νήμα για τις απόψεις Μου περί ελληνοπρεπούς παραδόσεως στο bdsm, καταθέτοντας τη θέση πως δεν πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία –για ιστορικούς λόγους – πρόλαβε να χειραφετηθεί στην απόλαυση της ελευθερίας της, για να μπορεί να προσχωρήσει μετέπειτα ένα μικρό κομμάτι της στην πιθανή παράδοση του ελέγχου του σε σχήματα Κ/υ (εθελοδουλεία), αφού ουσιαστικά δεν πρόλαβε να καλλιεργήσει την κατοχή της ελευθερίας, θα σταθώ σε πρώτη φάση στο Κεφάλαιο «Κατασκευαζόμενη κοινωνική συνείδηση, αξίες, αντιλήψεις και πρακτικές».

Χρησιμοποιώ την περίπτωση του γνωστού περιοδικού ΚΛΙΚ, όχι τυχαία.
Αρμοδιότερος να χρωματίσει εδώ είναι ένας από τους πρωτεργάτες του, ο Φώτης Γεωργιελές:

«Όταν κυκλοφόρησε το KΛIK, τον Aπρίλη του ’87, ήταν μια έκπληξη για όλους. Oι φίλοι μου στον «Tαχυδρόμο» έλεγαν, καλό περιοδικό, όμως απευθύνεται στο «Dolce» και σε 10.000 αναγνώστες, νέους, μορφωμένους. Tο πρώτο KΛIK είχε βγει με εξώφυλλο Max Hedrum, την πρώτη συνθετική φιγούρα των media, που η μεγάλη τους έκρηξη μόλις άρχιζε. Oι ερωτήσεις στους πολιτικούς τέσταραν την κοινωνική τους ανεκτικότητα απέναντι στους ξένους, τους έγχρωμους, τα ναρκωτικά. Δημοσιεύαμε άρθρα για την κοινωνία των reality- shows χρόνια πριν εμφανιστούν στη ζωή μας, το KΛIK μαζί με άλλα περιοδικά του κόσμου έστηνε ραδιοφωνικό σταθμό στα διεθνή ύδατα έξω από την Kίνα, ο οποίος μετέδιδε μηνύματα υπέρ των φυλακισμένων αντικαθεστωτικών, γράφαμε, για πρώτη φορά, για το τέλος της μεταπολίτευσης. Mέσα σε λίγους μήνες η εναλλακτική πρόταση ήταν φανερή, το KΛIK είχε τη γρήγορη και εντυπωσιακή επιτυχία που του άξιζε, τα περιοδικά της προηγούμενης εποχής σιγά σιγά εξαφανίστηκαν, όπως οι δεινόσαυροι. Mαζί και ο «Tαχυδρόμος», η πιο αδικοχαμένη ίσως περίπτωση του ελληνικού Tύπου.
Λίγα χρόνια αργότερα, όλα αυτά που το ’87 φάνηκαν σαν εναλλακτικός τρόπος ζωής —media, νυχτερινή ζωή, κλάμπινγκ, νεολαιίστιικη αργκό, νέα δημοσιογραφία, ιδιωτική ραδιοφωνία— είχαν γίνει το απόλυτο mainstream. Ο κόσμος φαινόταν ν’ αλλάζει ξανά. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου, το «Βρόμικο ’89» στην Ελλάδα. Η δεκαετία της απληστίας είχε τελειώσει, άρχιζε η δεκαετία της μεταμέλειας. Η αλλαγή στις τάσεις, στη σκέψη, στον τρόπο ζωής, σ’ όλο τον κόσμο, ήταν εντυπωσιακή. Οι γιάπις είχαν πια πηδήσει από το παράθυρο κάποιες Μαύρες Δευτέρες, βλέπαμε τον πόλεμο του Kόλπου σε ζωντανή μετάδοση, άρχιζε ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας, η κατάρρευση των ανατολικών χωρών, μετανάστες, Greenpeace, νεολαιίστικα κινήματα ξανά, grunge, Internet, το τέλος της Κλόντια, οι διαφημιστές και οι φωτογράφοι έψαχναν πρόσωπα που επικοινωνούν για να αντικαταστήσουν τα μοντέλα, σημειολογικός πόλεμος στους τοίχους από Μπένετον και Τοσκάνι, Γκίμπσον και «Νευρομάντης», κυβερνοπάνκ, Generation X, rave και flyers, εγώ γινόμουν thirty-something και, σίγουρος πως όλα αλλάζουν δραματικά, έπαιρνα τις αποστάσεις μου, έφευγα από το ΚΛIK. Όπως πάντα βιαζόμουν, και καλά έκανα δηλαδή, αλλά αυτό το τέλος που εδώ το σηματοδοτούσε το ’89 και η πτώση του Κοσκωτά σαν λήξη μιας ολόκληρης εποχής, η μικρή μας κοινωνία δεν ήταν ακόμα ώριμη να το βάλει.
Μετά από δεκαετίες γκρίζες, υπήρχαν ακόμα πολλοί που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους και ήθελαν να γίνουν διάσημοι, έστω και για μια μέρα, πολλοί «αυτοδημιούργητοι» που ήθελαν να κάτσουν πρώτο τραπέζι πίστα για μια φορά στη ζωή τους και να πιστοποιήσουν την κοινωνική τους άνοδο, πολλοί που δεν πρόλαβαν αυτά τα λίγα χρόνια της μεγάλης μετακίνησης των «μη προνομιούχων» στους προνομιούχους, και ήθελαν μια μικρή παράταση για να «φτιαχτούν» κι αυτοί, πολλοί στερημένοι στην παιδική τους ηλικία που βιαστικά και άτσαλα διάλεγαν τον εύκολο δρόμο της αποενοχοποίησης κομμωτηρίου γιατί ποτέ δεν ονειρεύτηκαν κάτι άλλο. Ανθρώπινα όλα αυτά, και καμιά όρεξη δεν έχω να παραστήσω τη συνείδηση της γενιάς μου.
Όμως έτσι, το πολλές φορές προαναγγελθέν τέλος της μεταπολίτευσης καθυστέρησε κάτι χρόνια. Κι όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα που τραβάνε ενώ θα ’πρεπε να τελειώσουν νωρίτερα —σχέσεις, έρωτες, εποχές— η τελευταία φάση, η τραβηγμένη, είναι και η χειρότερη. Εδώ που συνέπεσε και με το νέο φρούτο της λαϊκής τηλεόρασης, έγινε ένα μείγμα που ταλαντευόταν από το ροζ στο μαύρο διαρκώς, από το γελοίο στο επικίνδυνο, από την καρικατούρα στο δράμα. Μάγοι, χαρτορίχτρες, φροντιστές εδάφους και αεροσυνοδοί ασκούσαν τη διακυβέρνηση της χώρας, κασέτες υποκλοπών και γυμνές φωτογραφίες αντικαθιστούσαν την ύλη των Μέσων Ενημέρωσης, παπάδες περιέφεραν Τίμιες Ζώνες στην Εκάλη και μάζευαν το χρήμα, ξανθιές Eβίτες τάιζαν τούρτα με το κουταλάκι γηραιούς πρωθυπουργούς μπροστά στις κάμερες, ψιλολαθρέμποροι βαφτίζονταν οικονομικοί παράγοντες, ψιλοϋπόδικοι του Kορυδαλλού βασίλευαν στη νύχτα και φιγουράριζαν στα εξώφυλλα των περιοδικών, όταν δεν έβγαζαν δικά τους, ροζ βίλες, καζίνα, σκάνδαλα, ιατρικά ανακοινωθέντα, Ωνάσειο, τέλος.
Tο KΛIK αυτή την περίοδο είχε δύο λύσεις. Nα φύγει πάλι προς τα μπρος, να ανακαλύψει καινούργια ρεύματα και τάσεις, όπως έκανε στην αρχή του, ή να εκφράσει με πιστότητα την τρέχουσα εποχή. Έκανε το δεύτερο. Έπαιξε με επιτυχία σ’ αυτό που για τη μισή Eλλάδα ήταν όνειρο, αλλά για την άλλη μισή όνειδος. Aυτά τα χρόνια, τα προηγούμενα, σχεδόν ανέκδοτο είχαν γίνει τα «αφιερώματα» του KΛIK στο σεξ. Kαι τώρα καμιά φορά που καθόμαστε εδώ και ψάχνουμε κάτι παλιό, γελάμε. Aφιέρωμα στα βυζιά, στον κώλο, στο πέος, στις λεσβίες, τις παρτούζες, στα μαστίγια.
Aπίστευτο πόσο πολλά μπορείς να γράψεις για το σεξ και να είναι τόσο αντιερωτικά. Όμως, εμένα αυτά μου φαίνονται σχεδόν αθώα, άλλη μια κλισέ συνταγή χιλιοδοκιμασμένη από τον λαϊκό Tύπο όλου του κόσμου, που πουλάει πάντα. Άλλο με τρόμαζε εμένα στον κλειστό κόσμο της εποχής. H ιδέα της ζωής που μοιάζει με πόλεμο γεμάτο νικητές και ηττημένους, γεμάτο άγχος για την πολυπόθητη ανάβαση στη σκάλα της κοινωνικής ανόδου, γεμάτο κενά σύμβολα επιτυχίας, ετικέτες και φίρμες, παρωχημένα κλισέ, αναχρονιστικές συνταγές, γεμάτο σκληρότητα, με πλήρη απουσία κάθε ευαισθησίας. Ένας κόσμος λειψός, με κατοίκους ακρωτηριασμένους, φοβισμένους, πεινασμένους, που ονειρεύονται μόνο τα προφανή, που συμπεριφέρονται με ρόλους σαπουνόπερας, που νιώθουν μόνο τις πρωταρχικές ανάγκες, που μιλάνε φτωχά, που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, που θα μείνουν για πάντα «μη προνομιούχοι», ακόμα κι αν «φτάσουν» κάπου. Tα παλιά καλά μικροαστικά αδιέξοδα σε περιβάλλον reality-show πια. Mείγμα κραυγαλέο, εντυπωσιακό και κουραστικό.»

Είχα ανέκαθεν την πεποίθηση πως το ΚΛΙΚ υπήρξε ένας από τους σκαπανείς στυλοβάτες της νεοελληνικής τηλεοπτικής life-style υποκουλτούρας.
Αυτό που έκπληκτος ανακάλυψα μόλις σήμερα το πρωί, τυμβορυχώντας στο διαδίκτυο, είναι η απόληξη του Φώτη στον όρο «μικροαστικά αδιέξοδα».

Μετέρχομαι τον μεταμοντέρνο όρο «τηλεοπτική life-style υποκουλτούρα» επειδή την εποχή που το ΚΛΙΚ ως διάττουσα υποκουλτούρα που έμελλε να καθορίσει ολάκερους τρόπους αντιλήψεων και αξιών στον «ανθό» της ελληνικής νεολαίας, (σημερινή γενιά –μην ξεχνιόμαστε- της παραγωγικής διαδικασίας), ξεκίνησε ως έντυπο μέσο αγνοώντας τότε την επερχόμενη λαίλαπα της τηλοψίας, δηλαδή μοντέλα Ρούλας Κορομηλά, Big brother, Fame story, Χατζηνικολάου-Τριανταφυλλόπουλου, τηλεεισαγγελέων, παραθύρων, και δεν συμμαζεύεται…).
Τουτέστιν, μεθερμηνευόμενων, ενός από τους Θεμελιώδεις Πυλώνες πάνω στους οποίους κυριολεκτικά εδράζεται το σημερινό νεοελληνικό γίγνεσθαι.
(Κάποιες φορές η χρήση κεφαλαίων πράγματι δίνει την απαιτούμενη έμφαση στο λόγο).

Εμφατικά θεωρώ ότι η Διαστροφή των Μέσων Επικοινωνίας από τον πρωταρχικό τους σκοπό- λειτούργημα σε Εργαλείο δημιουργίας μικροαστικής, μικροπολιτικής συνείδησης της μάζας, δια της χειραγώγησης και της δημιουργίας αντικατοπτρισμού συνείδησης, (Mirage conscience), [βλ. DreamMaster « …οι μικροαστοί δεν παράγουν, μιμούνται…»], σε απλά ελληνικά, ο αστός που ελέγχει τα Μ.Μ.Ε. αντικατοπτρίζει κατά το δικό Του δοκούν τη συμφεροντολογική του συνείδηση στην πλέμπα, με ευνόητους, απώτερους στόχους, άπτεται τόσο της κοινωνιολογίας όσο και του…bdsm.

Το ΚΛΙΚ λοιπόν όπως και οι κάθε λογής επίγονοί του, παρά τις όποιες αρχικές του προθέσεις, έβαλε το πόπολο σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, όπου ο καθείς όφειλε πλέον να ενδύεται «έτσι», να κινείται «έτσι», να ψυχαγωγείται «έτσι κι’ εκεί», να ενστερνιστεί «τούτο και τ’ άλλο», να εξοικειωθεί με τις …νέες τάσεις τύπου «τα πίνω και τα σπάω», να προσεταιρίζεται το έτερο – ή μη- φύλλο βάσει του δεκαλόγου του «γαμάω», να αυνανίζεται με test «τι τύπος είστε στο κρεβάτι;» (λέμε τώρα), και γενικώς αν θέλει να ανήκει στη νέα μοντέρνα τάξη πραγμάτων της μεταχουντικής, μετασοσιαλιστικής, μετακατοχικής/εμφυλιοπολεμικής ελληνικής ΜΕΤΑΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, (όπου το ΜΕΤΑ είναι ακαθόριστο αφού όλη η κοινωνία βρίσκεται μέσα σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα, υποκείμενη σε πειράματα), δίχως να έχει άλλη επιλογή, πρέπει να ομονοήσει.
Και ομονόησε. Τουλάχιστον επιφανειακά. Τουλάχιστον στις αδρές γραμμές του «πορτραίτου».
Μέχρι και σήμερα.

Όχι, δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν αρνήσεις του «συρμικού» γίγνεσθαι.
Ούτε παραβλέπω ότι ένα ικανό μέρος της κοινωνίας μας αντιστέκεται συνειδητά ή υποσυνείδητα.
Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η γενική αίσθηση και ατμόσφαιρα αναδύει αυτή τη αποφορά.
Την εικόνα που ένας ιμπρεσιονιστής θα χρωμάτιζε πρώτη στον καμβά του.

Όταν κάνω λόγο για εισπήδηση του μικροαστικού life-style τρόπου σκέψης στο bdsm, αυτό εννοώ.
Γιατί άραγε;

Το κοντραμπάντο

«Οι αλλαγές των συνόρων τον 19ο αιώνα στο Ανατολικό Αιγαίο δεν στάθηκαν ικανές να αλλάξουν τις σχέσεις των ανθρώπων τις Μικράς Ασίας με αυτών των νησιών του Αιγαίου. Το Κοντραμπάντο ήταν ένα λαθρεμπορικό δίκτυο μεταφοράς εμπορευμάτων που έδρασε στον αιγιακό χώρο από τον 19ο αιώνα μέχρι την δεκαετία του 1970. Παράλληλα όμως σε ένα τέτοιο δίκτυο δημιουργήθηκαν επικοινωνιακές προεκτάσεις και πολιτιστικές ανταλλαγές. Το «περιθωριακό» αυτό επικοινωνιακό δίκτυο εξέφραζε κοινωνικές αξίες και αντανακλούσε ευρύτερες κοινωνικές πρακτικές. Αυτό φαίνεται μέσα από την προφορική παράδοση, αλλά και από την ύπαρξη συγκεκριμένων αποσπασμάτων σε λογοτεχνικά και ιστορικά κείμενα. Οι κοντραμπατζήδες προέρχονταν από λαϊκά στρώματα και διέθεταν λαϊκό κύρος ανάλογα με το θάρρος που επιδείκνυαν στις παράτολμες επιχειρήσεις τους. Ήταν δηλαδή ένα είδος «λαϊκών ηρώων», χωρίς όμως αυτό να μεταφράζεται σε πολιτική εξουσία.»

Δεν μπόρεσα να βρω καλύτερο παραλληλισμό του Τρόπου Μ/μας και των εργαλείων με τον οποίο κοινωνούμε μεταξύ Μ/μας αυτόν τον Τρόπο από το Κοντραμπάντο.
Όντες σε μία από τις αμέτρητες παρυφές της κοινωνίας, οι Ό/όσοι και Ό/όποιοι θιασώτες της Διαστροφής, ανταλλάσουμε μεταξύ Μ/μας σε μόνιμη βάση υλικές και άϋλες ουσίες, ενώ ταυτόχρονα ζούμε και ενεργούμε στον πυρήνα της κοινωνίας και μόνο ως περιθωριακοί δεν μπορούμε να χαρακτηριστούμε.
Μία ιδιάζουσα αυτομόληση από την καθημερινότητα και την κοινωνική συμβατικότητα, όπου άλλοι αυτομολούν για τα καλά και άλλοι περιοδικά, ακόμα και σε καθημερινή συχνότητα.
Ο καθένας επιλέγει ανάλογα με τις επιθυμίες και –μην το παραβλέπουμε- τις πρακτικές του δυνατότητες.
Επειδή συναισθάνομαι απόλυτα τα παραπάνω, αδυνατώ ειλικρινά να δεχθώ στη συγκεκριμένη περίπτωση τις κάθε είδους «αμφιπερατές μεμβράνες».
Τις ημιδιαπερατές προς τα έξω δύναμαι να τις δεχτώ.
Δηλαδή:
Από τη στιγμή που συνειδητά αυτομολώ, έστω και περιστασιακά, από το έξωθεν κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν Μου επιτρέπω να το κρυφοκουβαλάω στη κωλότσεπη του δερμάτινου παντελονιού.
Δεν μπορώ να αξιολογώ και να κατατάσσω Κ ή υ ηλικιακά, οικονομικά, εμφανισιακά, ανάλογα με το τι κούρσα σωφάρουν και άλλα παρόμοια.
Δεν Μου επιτρέπω να στραβοκοιτάω πρόσωπα ανάλογα με το σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Δεν Μου επιτρέπω να μπαίνω για παράδειγμα σε διλήμματα τύπου «Αναρχικός και αμφί». (βλ. προβληματισμούς σε ομώνυμο παλαιότερο νήμα).
Ούτε Μου επιτρέπω νοοτροπίες στρατιωτικής εναρμόνισης.
Αν για παράδειγμα διατείνομαι ότι είμαι Κυριαρχικός με έφεση στη σωματική ρώμη και εκγύμναση, δεν θεωρώ φυσικό και επόμενο να στρατολογήσω μία ομάδα σκλάβων απ΄όπου με τη μέθοδο της εντατικής δοκιμασίας θα δημιουργήσω μία σκλάβα-λοκατζή για να απολαμβάνω.
Αν, δεύτερο παράδειγμα, είμαι εκπαιδευτής σκύλων δεν θεωρώ φυσικό παρεπόμενο να εκπαιδεύσω μία K9 slave που μεταξύ άλλων θα αγαπήσει παράφορα τα Friskies.
Τι θεωρώ λοιπόν σωστό; Γιατί από «δεν» χορτάσαμε, από αντιπροτάσεις πάσχουμε.
Θεωρώ σωστό να αφουγκραστώ, επικοινωνήσω, διαπραγματευτώ με πολλούς τρόπους, και αφού αξιολογήσω ,επειδή Εγώ Είμαι ο Κ, τότε να πράξω ανάλογα και κατά περίπτωση και όχι σύμφωνα με vanilla νοοτροπίες και πρακτικές.
Σε συνθήκες κοντραμπάντου αυτά δεν προβλέπονται.

Ας μείνουμε προς το παρόν εδώ.