Χρήση σκλάβας

Μία ongoing «διαφωνία» που έχω με τον Κύριό μου έχει να κάνει με την χρήση της σκλάβας. Όπως έχω δηλώσει και σε άλλα νήματα, η χρήση του ενός από τον άλλον με απωθεί ως σκέψη, υπό ένα υπαρξιακό πρίσμα αναζήτησης της ελευθερίας. Εμένα μου αρέσει να επιλέγω να πράξω σύμφωνα με την ελεύθερη βούλησή μου και όχι με κίνητρο κάποιο μελλοντικό όφελος. Θεωρώ αυτό το δεύτερο ένα είδος σκλαβιάς: είναι η σκλαβιά της λογικής αναγκαιότητας, μία αρρώστια από την οποία πάσχουν οι περισσότεροι Κ (στα όρια του καταναγκασμού). 

Πρόσεξα όμως ότι το θέμα της χρήσης προκύπτει πολύ συχνά, σε ποστ, σε δημόσιες σκηνές σε πάρτι όπου παρευρέθηκα, σε πριβέ λεκτικούς εξευτελισμούς που είχα την απύθμενη χαρά να βιώσω κλπ. Πολύ συχνά οι Μάστερ και οι Μίστρες αποκαλούν τους σκλάβους άχρηστους, επιμένουν ότι πρέπει να γίνουν πιο χρήσιμοι κ.ο.κ. Στον βανίλλα κόσμο, συχνά με αποκαλούσαν μανάρι μου, μουνάρα, μωρό μου, καριόλα, πουτανάκι, τέτοια πράγματα. Αλλά χρήσιμη; Ποτέ. Ούτε και άχρηστη όμως.

Γιατί άραγε προκύπτει τόσο συχνά εδώ, στο BDSM;

Δεν μπορεί να υπάρχει άλλος λόγος από τον εξής: Οι Κ είναι άτομα που έχουν χάσει την ικανότητα να «ψευδαισθίζονται» ικανοποιητικά. Πρέπει λοιπόν να δικαιολογήσουν την επιλογή τους (που είναι κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο συναισθηματική και παράλογη όσο και οι περισσότερες επιλογές, μόνο που δεν είναι έρωτας) υπό το πέπλο του ωφελιμισμού. Αυτό είναι το δικό τους άλλοθι, ένα άλλοθι που θεωρούν λογικό και αξιοπρεπές. «Αναζητώ την απόλαυση και θα επιλέξω κάποια ή κάποιες που θα μου παρέχουν την απόλαυση, όπως την θέλω.» Δηλαδή κάποια ή κάποιες που να μου παρέχουν τις υπηρεσίες που θέλω.

Οι σκλάβες από την άλλη είναι πιο πρόθυμες να δημιουργήσουν τα περίφημα άλλοθι της αφοσίωσης, της πίστης, της λατρείας, της υπέρτατης εμπιστοσύνης κλπ. Εννοείται ότι δεν είναι άλλοθι, αλλά η πεμπτουσία της σχέσης σκλαβιάς, καθώς εκεί πάνω βασίζεται η σχέση, δλδ. στην ικανότητα της σκλάβας να νιώθει την τυφλή αυτή πίστη και να δρα με γνώμονα αυτή την παράλογη αίσθηση και όχι με βάση τη λογική της. Φυσικά είναι μια ψευδαίσθηση, but then again, όλος ο ντουνιάς είναι, οπότε ας μην το κάνουμε και θέμα. Η σκλάβα επομένως "ψευδαισθίζεται" ικανοποιητικά. Και αυτό είναι απαραίτητο. Θα σας αναλύσω αμέσως το γιατί.

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιες πιο συνειδητοποιημένες σκλάβες, που λένε, «εγώ απλά θέλω να υπηρετώ γιατί καυλώνω και αισθάνομαι ήρεμη και ασφαλής και η ύπαρξή μου έτσι είναι πλήρης και συχνά εκστατική», δεν θα μπορέσουν ποτέ απλά να υπηρετήσουν. Διότι γεννιέται κάποιο άλλοθι, σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Μιλάω για την πίστη και για την λατρεία και για όσα μπιντιεσεμικά συναισθήματα γεννηθούν. Αν δεν γεννηθούν, αν είναι υστερικά κυνική η σκλάβα (απέχω ένα βήμα από αυτό, λολ) χάνει το «γούστο» της η φάση, oh boy, τί ανία, άντε μάγκα, έλα να σε υπηρετήσω να τελειώνουμε, α δεν θες τώρα, ε καλά, έλα του χρόνου, εγώ εδώ θα είμαι πάντως, κι έτσι απέρχεται το σκλαβί κάνοντας πιρουέτες. Γιατί δεν νομίζω να λειτουργεί για κανέναν η υστερικά κυνική και αστεία εικόνα που σας ζωγράφισα, έτσι; Ενώ μία οσιομάρτυρας σκλάβα, που έχει βαλαντώσει στο κλάμα, έχει άλλη χάρη όσο να πεις. (Αφιερωμένο στην Syrah και στην ικανότητά της να καταστρέφει το απεχθές drama queening - να κάνουμε team DRS...) 

Αλλά πρέπει να παραδεχτώ, ότι παρά τις περίφημες συναισθηματικές και παράλογες επιλογές μας, το δούναι και λαβείν είναι μία πραγματικότητα της BDSM σχέσης. Ας είμαστε ρεαλιστές. Διάβασα πρόσφατα ένα παλιό νήμα του Master_Spiler, στο Support Forum, όπου έκανε αναφορά σε ένα κείμενο του David Stein. Θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα εδώ προς συζήτηση:

Αν όλα αυτά ειναι αληθή, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πριν αρχίσουμε να μιλάμε για χρήση της σκλάβας, η προϋπόθεση είναι η κάλυψη των αναγκών της σκλάβας από τον Αφέντη και η δημιουργία ενός πλαισίου όπου η σκλάβα θα νιώθει πραγματικά χρήσιμη και θα χαίρεται ειλικρινά να προσφέρει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Έστω, στον λατρευτό της. 

Επαφίεται στον επιλεγμένο Αφέντη να θέσει αυτές τις βάσεις - στον Αφέντη που στην επιλογή της σκλάβας θα απαντήσει, με ψύχραιμη λογική και ηρεμία (ενώ μπορεί και να την επέλεξε απλά επειδή είναι τσογλάνι κι αυτό του έκανε κούκου): "Αποδέχομαι την ευθύνη, θα καλύψω τις ανάγκες σου, εκτιμώ τις ιδιαίτερες ικανότητές σου και προσδοκώ τις απολαύσεις που θα αντλήσω από σένα, άνευ ορίων, πλην της ασφάλειάς σου".

 

Απάντηση: Χρήση σκλάβας

Προσωπική μου άποψη είναι οτι οι κανόνες συνύπαρξης και δημιουργίας των ανθρωπίνων σχέσεων, απόρια των κανόνων της κοινωνίας, αφού οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν υποσύνολο της κοινωνίας μας, θα πρέπει πάνατα να υπάρχουν. Ενας εξ αυτών, και θεωρώ από τους βασικότερους, ειναι η εκτίμηση/αλληλοεκτίμηση και ο σεβασμός/αλληλοσεβασμός. Όταν ονομάζεται ένας υποτακτικός/η ως άχρηστος, θεωρώ ότι μάλλον χάνονατι τα ανωτέρω. Υπάρχουν άλλες λέξεις που μπορούν να υποδηλώσουν το ρόλο του υποτακτικού/ης, αλλά η συγκεκριμένη όχι. Εκτιμώ ότι θα πρέπει να μην υπάρχη μόνο το "εγώ" σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης, αλλά να συνυπάρχει και το "εμείς". Αυτό θεωρώ ότι όταν ένας/μια Κυριαρχος/η το έχουν ως γνώμονα, τότε δύναται να εξελιχθεί για αμφότερους η σχέση σε κάτι πολύ δυνατό και γερό. Ίσως η υπερπροσφορά ύποτακτικών/σκλάβων να έχει οδηγήσει και σε μια μορφή "εκμετάλευσης", ακόμα και σε κανόνες ανθρώπινης σχέσης.

 

Ευχαριστώ για την τοποθέτηση @tastetheslave. Η χρήση της σκλάβας είναι ένα δύσκολο θέμα, κυρίως γιατί ο Δυτικός πολιτισμός, μας προσανατολίζει μέσω ενός απελπιστικά πολύπλευρου conditioning στο ιδεώδες της ηθικής ανιδιοτέλειας και στον ταυτόχρονο ατομικισμό (μέσα από μία υλική απληστία άνευ προηγουμένου). Πώς να τα συνδυάσει κανείς;

Ανοίγεις και μία πονεμένη ιστορία, αυτή του αλληλοσεβασμού. Ας μου επιτραπεί ένα μικρό detour...

Σε σέβομαι αλλά θα σε χρησιμοποιήσω. Γι αυτό σε σέβομαι. Στέκει;

Σε σέβομαι γιατί είσαι αξιόπιστος. Είσαι πάντα εκεί για να σε χρησιμοποιώ. Στέκει καλύτερα;

Και ποιος από τους δύο τα λέει αυτά;

Σε σέβομαι γιατί μου λες πάντα την αλήθεια και δεν προσπαθείς να με κοροϊδέψεις. Αυτό νομίζω άρχισε να στέκει...

Αρκεί όμως; Θαρρώ πως όχι. Γιατί να σεβαστώ αυτόν που ειλικρινά μου λέει ότι θα με κόψει κομματάκια και θα ανοίξει τρύπες μέσα μου για να τις γαμήσει μετά; Μόνο επειδή είναι ειλικρινής; Βλέπετε πως δεν στέκει. Εάν όμως συγκλίνουν οι επιθυμίες μας και είμαστε και οι δύο ειλικρινείς; Ίσως τότε σεβόμαστε ο ένας τον άλλον; Και πάλι δεν αρκεί, πιστεύω. Κάτι ακόμη απαιτεί ο σεβασμός, συμφωνείτε;

Και είναι απαραίτητος ο αλληλοσεβασμός; Μπορούμε να κάνουμε BDSM με κάποιον που δεν τον σεβόμαστε; [Δεν μιλάω μόνο για τα Υ.]

Σέβομαι, για μένα, σημαίνει αναγνωρίζω την φύση σου και την αποδέχομαι, ως κάτι καλό και θετικό και όμορφο, χωρίς να την περιφρονώ και χωρίς να την κατακρίνω. Σέβεται ο Αφέντης την σκλάβα για την δύναμη της αφοσίωσής της και για την ικανότητά της να ακολουθεί. Σέβεται η σκλάβα τον Αφέντη για την σταθερότητά του και για την ικανότητά του να οδηγεί. Αλληλοσεβασμός. [Στο "αγνό" S/M, δεν θα είχα κανέναν ενδοιασμό ακόμη και να πληρώσω κάποιον ή να πληρωθώ εγώ. Εκεί είναι ξεκάθαρο το τί συμβαίνει.]

Ένας μικρός σχολιασμός στα επί μέρους:

Αναφέρει ο David Stein: "Οι σκλάβοι και αυτοί που θέλουν να γίνουν σκλάβοι, συνέχεια συμβουλεύονται να μην είναι εγωκεντρικοί και να μην επικεντρώνονται στις ανάγκες τους, αλλά στις ανάγκες των άλλων."

Να μία ανώφελη παραίνεση, κάτι που δεν μαθαίνεται. Η μεγαλύτερη απόλαυση που μπορεί να διανοηθεί μία σκλάβα είναι η εγωιστικότατη απόλαυση ότι ήταν απολαυστική για τον Κύριό της ή ότι τον έκανε να νιώθει περήφανος γι αυτήν ή κάτι παρεμφερές και εξαιρετικά έξυπνο, για όσους δεν έχουν τη διάθεση να δημιουργήσουν ένα εσωτερικό κέντρο ανταμοιβής και ποινής, δηλαδή ελέγχου.

Κάποια που έχει δικό της κέντρο ελέγχου, δεν είναι υλικό σκλάβας ούτε καν υποτακτικής. End of story. Αυτό είναι που μυρίζει ο MasterJp, και η Syrah, και όλοι όσοι έχουμε λίγο νου. Κάποια που δεν έχει εσωτερικό locus of control, μυρίζει, κυρίως γιατί τάχει κάνει σκατά (όντας αδέσποτη εννοώ). Επίσης, όταν φαίνεται πόσο πρόθυμη είναι να γίνει pleasing στους άλλους και απρόθυμη να τους δυσαρεστήσει ή πόσο γκρινιάζει και κάνει αχρείαστες επιθέσεις στους γύρω της (πρόκειται για τις δύο άκρες της υποτακτικότητας, νομίζω). Ενα αναντάμ παπαντάμ χαρακτηριστικό, είναι η ανέδραστη αυτολύπηση.

Αυτό εν ολίγοις είναι το submissive nature, κατά την άποψή μου. Όποια λειτουργεί μόνη της και ανταμείβει τον εαυτό της για τους κόπους της και τον τιμωρεί για τις μαλακίες της και τα βγάζει πέρα μια χαρά στη ζωή της, στοχοθετώντας και πράττοντας, δεν έχει καμιά δουλειά να βαυκαλίζεται ότι είναι submissive. Κυρίως ας μην την πιστεύουν τα κορόιδα. [Γενικεύω γιατί το απαιτεί η ευρυμάθειά μου, λολ. Άμα γνωρίσω ποτέ καμία εξαίρεση στον κανόνα, θα επανέλθω και θα ζητήσω συγνώμη.]

Φυσικά, το θέμα είναι ανοιχτό προς συζήτηση.

 

Απάντηση: Χρήση σκλάβας

Ο Κ βουτηγμενος στις ανασφαλειες του προθυμα γινεται το συναισθηματικο δεκανικι μιας ανικανης να ισορροπησει συναισθηματικα γυναικας που φοβαται την ελευθερια της και θελει εγκριση για καθε κινηση της - spineless creature.
Ο δε Κ ονοματιζει την ανικανοτητα του να εμπιστευτει κυριαρχικη επιθυμία , και αντικαθιστα την εμπιστοσύνη με τον ελεγχο της υ.
Τρεμει τοσο την ιδεα της εγκαταλειψης που φερεται σαν ενας ακραια ζηλιαρης βανιλια... ζητα τον ελεγχο συχνα 24/7 για να διαπιστωνει συνεχώς οτι καποιος ειναι εκει να τον ακουσει οποτε εκεινος θελησει και να του ικανοποιησει την καθε επιθυμια και καπριτσιο του. Μου θυμιζει το φωτακι που θελουν να εχουν τα παιδια ενω κοιμουνται, ωστε οποτε και να ξυπνησουν να ξερουν οτι δεν ειναι μονα , οτι καποιος ειναι εκει.
Με αλλα λογια ζητα τη μανα που ειναι παντα εκει.
Λιγα λογια και για τις υ.
Μεσα απο απο το ακραιο self denial και self sacrifice μανιπιουλαρουν τους Κ μεσα απο την αναγκη των τελευταιων για απολυτη προσοχή - εκτιμηση- θαυμασμο .Προσπαθουν να παρουν και αυτες με τη σειρα τους την αγαπη που τοσο του εχει λειψει απο προβληματική σχέση με τη μητέρα. Το συνθημα τους ειναι "μαμα θα σου δειξω οτι ειμαι καλο παιδι τελικα-> αξιζω την αγαπη σου") και βαση αυτου υποδύονται το ρολο του "κανω τα παντα για σενα" ,
Η ανωριμοτητα τους εγκειται στο οτι δεν αντεχουν να υποστουν τις συνεπεις τνω επιλογών τους και για αυτο αφηνουν τις επιλογες στους αλλους. Δευτερο μανιπιουλαρισμα δηλαδη -> μεταβιβαση ευθυνων στους αλλους με στοχο τη συνεχιση του ανωριμου μοντελου ζωης που τους βολευει.

 

Απάντηση: Χρήση σκλάβας

Tα πιο πάνω είναι για μένα ενδείξεις χαρακτηριστικών ατόμων που δεν θα έπρεπε να κάνουν Ds.
Αν ισχύουν σε αμέτρητες περιπτώσεις?
Και βέβαια.
Αν αυτά είναι χαρακτηριστικά υγιούς Ds?
Και βέβαια όχι.

Δεν λέω πως δεν έχουν τις ανασφάλειες τους και οι Κ και οι υ. Απλά δεν είναι κατά την προσωπική μου άποψη και εμπειρία, ανώριμα άτομα όσοι κατορθώνουν να έχουν μακροχρόνιες σχέσεις Ds, Ms. Αντίθετα έχουν περισσότερα κότσια και δύναμη να κοιτάξουν μέσα τους και να δουλέψουν με όσα θεωρούν πως χρειάζεται.

Γιατί αυτοί που αναφέρει ο DeSade, αναμφισβήτητα υπάρχουν, αλλά ανήκουν πιστεύω στην κατηγορία όσων ψάχνουν άλλοθι στα προβλήματα που δεν αφορούν άμεσα την όποια ψυχοσύνθεση είτε Κυριαρχική, είτε υποτακτική.
Πιθανόν βέβαια κάτι τέτοιο να δουλεύει γι αυτούς.
Να οδηγεί δηλαδή αυτός με το ένα μάτι τον τυφλό και οι ίδιοι να είναι μέσα σ αυτή την φούσκα ψευδαίσθησης Ds, ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.

Προτιμώ να διατηρώ και τα δυό μου μάτια και να έχω πάρε δώσε μόνο με όσους επίσης και διατηρούν αλλά και αξιοποιούν τα μάτια τους.

 

 

Re: Απάντηση: Χρήση σκλάβας

Κάπου άγγιξα μια χορδή. Ίσως με αυτό:

Αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να σε ενοχλήσει. Είτε ανταλλάσουμε χρήματα είτε υπηρεσίες είναι το ίδιο και το αυτό. Αλλάζει μόνο το μέσο συναλλαγής. Το S/M ανάμεσα σε Σαδιστή και Μαζοχίστρια είναι ένα barter relationship. Το αγνό S/M (άνευ εισαγωγικών), δηλαδή αυτό που μπορεί να λάβει χώρα ανάμεσα σε έναν Σαδιστή και σε μία μη μαζοχίστρια, δηλαδή άνευ συναίνεσης, είναι παράνομο στις μέρες μας. Στο Hostel είδαμε ωραίες και έντονες φάσεις αγνού S/M. Εγώ προσωπικά καύλωσα και αυνανίστηκα με αρκετές από αυτές. Επειδή όμως οι προτεραιότητές μου είναι ξεκάθαρες, σπάνια ανασύρω τέτοιου είδους φαντασιώσεις σε φάση διέγερσης. Προτιμώ φάσεις ελέγχου. Your mileage may vary.

Μπορεί να υπάρχουν και Υ που είναι άτολμα, δειλά, ανέδαστρα λυπημένα ή Υ που δεν έχουν αντιληφθεί ή αποδεχθεί την ιδιαιτερότητα που έχουν. Υπάρχουν όμως - και θα συμφωνήσω 100% με την απάντηση της lara[E-p] - και Υ που είναι πολύ θαρραλέα και αποδέχονται την ερωτική τους φύση, δλδ ότι είναι ευκταίο να είναι υπό μέσα στη σχέση, πηγαίνοντας ενάντια στις επιταγές της κοινωνίας και του περιβάλλοντος, ενάντια σε όλα όσα έχουν διδαχτεί, αναγνωρίζοντας ότι μία τέτοια σχέση Κ/υ είναι κάτι λειτουργικό, διεγερτικό, λογικό, καλό και επιθυμητό. Χαρά στους Κ που υπάρχουν οι αντίστοιχοι παρτενέρ γι αυτούς. Αλλιώς θα τράβαγαν μαλακία με σκηνές από το Hostel. Ή με φαντασιώσεις ελέγχου. Τί άλλο θα μπορούσαν να κάνουν; Το αγνό S/M, δηλαδή άνευ συναίνεσης οδηγεί στη φυλάκα.

Και γιατί είναι ανασφάλεια να παρέχεις στο Υ την δυνατότητα να σταθεί αυτόνομα, με μία ας το πούμε αντανάκλαση των δικών σου εσωτερικών κανόνων λειτουργίας, πριν του αλλάξεις τα φώτα; Ανασφάλεια είναι αυτό; Το να βοηθήσεις ένα άτομο να σταθεί δυνατό στα πόδια του, να καταλάβει τον εαυτό του και τα όριά του και πώς να τα υπερβεί, ή τουλάχιστον να τα χειριστεί, να του δώσεις μία δυνατότητα καλύτερης αυτοδιαχείρισης, αυτό το ονομάζεις ανασφάλεια;

Χρωστάω τόσα πολλά στον Κύριό μου, που προσπαθώ να μετριάσω το αίσθημα ευγνωμοσύνης για να μην αλλοιωθεί το είδος της σχέσης. Ποια ανασφάλεια λοιπόν; Δεν λειτουργούν έτσι αυτές οι σχέσεις...Οι Κ είναι φοβερά δοτικά άτομα, δεν είναι οι μπαρτερατζήδες του S/M (ας μου επιτραπεί ο όρος, δεν είναι υποτιμητικά δοσμένος).

Θα μου πεις κι εδώ ανταλλαγή γίνεται. Ναι, υπάρχει μία συγκεκριμένη ροή από τον Κ προς το Υ και από το Υ προς τον Κ , αλλά εδώ ο στόχος είναι κάπως διαφορετικός. Αντί δηλαδή ο ένας να γίνει το εργαλείο το άλλου, έτσι ώστε να μπορέσουν και οι δύο να ενδώσουν στις πιεστικές τάσεις σαδομαζοχιστικής έκφρασης (οι οποίες κάνουν κουμάντο και στους δυο τους) εδώ μαθαίνουμε να χειριζόμαστε τη φύση μας και να μην ενδίδουμε παρά μόνο με συγκεκριμένο ποιοτικά και ποσοτικά τρόπο, μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο πειθαρχίας, καθορισμένο από τον Ένα. Τα πάθη γίνονται δευτερεύοντα μπροστά στον έλεγχο, ίσως γιατί - για μας - ο έλεγχος είναι πιο διεγερτικός, πιο λειτουργικός, πιο λογικός, πιο βιώσιμος μακροπρόθεσμα και επιτρέπει στις σχέσεις να πάνε σε μεγαλύτερο βάθος, το οποίο είναι πιο διεγερτικό, πιο λειτουργικό κλπ.

Θα έλεγα λοιπόν ότι ο Κ, αντί να γίνει συναισθηματικό δεκανίκι για την Υ, γκρεμίζει και αυτά τα στρεβλά δεκανίκια που την στήριζαν τόσα χρόνια (κάπως επέζησε τόσα χρόνια). Την βοηθάει να μάθει να στέκεται μόνη της. Κι έτσι, δεν χρειάζεται καν να έχει έγκριση για κάθε κίνησή της. Μαθαίνει από μόνη της ποιες κινήσεις θα ήταν επιθυμητές, λογικές, λειτουργικές, όμορφες κ.ο.κ. εφόσον ο "κώδικας" γίνεται και δικός της. Έστω ως αντανάκλαση...

Ένας Κ που είναι σίγουρος για την δουλειά που έχει κάνει πάνω στο Υ, δεν αναρωτιέται. Όταν ξέρει ότι το Υ είναι ευτυχισμένο μέσα στη σχέση και θα προτιμήσει να πεθάνει παρά να κάνει οτιδήποτε που θα διακινδυνεύσει την συνέχιση αυτής της ευδαιμονίας...Ο επιτυχημένος Κ είναι ένας βέβαιος Κ. Ο δε έλεγχος είναι κυρίως επιθυμία του Υ, πιστεύω. Περιττός, από ένα σημείο και μετά, όταν το Υ γίνει προέκταση του Κ. Δωράκι, μέσα στο πλαίσιο της ερωτικής αναψυχής...Ή και ουσιαστικός, όταν προκύψουν περαιτέρω στόχοι που ο Κ επιθυμεί να κατακτηθούν...

Ερώτηση: Στο "αγνό" S/M υπάρχει εμπιστοσύνη;

Πέστα στον Κύριό μου αυτά. Μια φορά έκανε 90 (!) μέρες να επικοινωνήσει μαζί μου. Φοβερή ανασφάλεια, δεν βρίσκεις;

Παρόλα αυτά, είμαι ακόμη εδώ. Λες να είμαι η μάνα του; 

Δεν νιώθω καμία θυσία και αυταπάρνηση. Κάνω τη δουλειά μου, όπως μου έχει οριστεί, και είμαι ικανοποιημένη και ήρεμη. Περνάω τις μέρες μου ήσυχα και δημιουργικά, με σωστές δόσεις απόλαυσης, αντί να μπεκρουλιάζω και να χαλιέμαι συναισθηματικά ή να σπαταλάω τις δεξιότητές μου. Δεν ανησυχώ καν για ότι θα μου δοθεί μέσα στη σχέση. Είναι θέμα του Κυρίου, γιατί να ανησυχώ εγώ; Είτε δοθεί είτε όχι, αυτό δεν αποτελεί μέρος της δικής μου "δουλειάς", αλλά της δικής του.

Δεν είμαι βέβαιη ότι οι εξωτερικοί παρατηρητές αντιλαμβάνονται το μεγαλείο της συμπληρωματικότητας αυτών των σχέσεων. Νομίζω πως όχι. Είναι σαν να περιγράφεις σε κάποιον τυφλό τα χρώματα. Εξάλλου απαιτείται μία κάποια sensibility για να δεις την οπτική γωνία των άλλων. Όχι ευαισθησία ακριβώς, αλλά μία ενσυναίσθηση. Πρόκειται περί μίας ικανότητας η οποία τείνει να χαθεί στις μέρες μας - ίσως λόγω του conditioning που έχουμε όλοι υποστεί ώστε να λειτουργούμε "συναλλακτικά". Και όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτό το Μάτριξ, δεν το αντιλαμβάνονται καν. Και χλευάζουν αυτούς που βγήκαν. Έτσι πάει (δεν το λέω για σένα φίλε DeSade, παρά το γεγονός ότι συχνά δεν συμφωνούμε, βλέπω ότι είσαι με το ένα ποδαράκι έξω από το Μάτριξ...) 

By the way, το πλαίσιο της σχέσης ανταλλαγής ελέγχου, δεν σχετίζεται με την πρωταρχική σχέση μητέρας - παιδιού αλλά είναι μία σχέση του Υ με τον Πατέρα/Νόμο. Η μητέρα παρέχει ανακούφιση, στοργή και προδέρμ. Δεν πιστεύω να φαντάζεσαι ότι πραγματικά ένα Υ ανακουφίζεται με την παροχή στοργής και προδέρμ...Ένα Υ έχει βασικά ανάγκη ελέγχου, όχι ανάγκη αγάπης. Αυτό είναι που το καθορίζει. Αν προκύψει και λίγη στοργή ή λίγη αγάπη, ακόμη καλύτερα. Η άποψή μου είναι ότι συνήθως προκύπτει, λόγω της ανθρώπινης φύσης μας. Δεν αποτελεί προϋπόθεση όμως.

Βρίσκω αυτό που λες εδώ πολύ εύστοχο (μέσα σε ένα γενικά άστοχο ποστ, στα οποία δεν μας έχεις συνηθίσει). Είναι μία κλασική τάση για μετάθεση ευθυνών, κυρίως στο σεξουαλικό κομμάτι από έναν μαζοχιστή, αλλά και γενικότερα σε απαίδευτα Υ που βυθίζονται στην ανέδραστη αυτολύπηση. Τα Υ όμως που βρίσκονται σε επιτυχημένη σχέση με κάποιον Κ που έχει κάνει ουσιαστική δουλειά μαζί τους (πριν αρχίσει να τους αλλάζει τον αδόξαστο, κυρίως γιατί δεν έχει γούστο να ξεσκίζεις ανώριμους ηλίθιους), δεν ζουν ανώριμα ούτε παραγνωρίζουν το δικό τους μερτικό ευθύνης. Με λίγα λόγια, ξέρω τί απαιτείται από μένα να κάνω έτσι ώστε να ζω σύμφωνα με τις επιθυμίες του, μία πιο λειτουργική, λογική, ευτυχισμένη κλπ ζωή και διατηρώ ακέραιη την ευθύνη αν δεν κάνω αυτό που απαιτείται.

Καμία σκλάβα δεν ζει ανεύθυνα. Ούτε μανιπουλάρει. Ζει ήρεμα και κάνει αυτό που απαιτείται. Χωρίς να το κάνει θέμα.

 

Απάντηση: Χρήση σκλάβας

Είναι λογικό... ο/η υ γίνεται κτήμα, εργαλείο στα χέρια του/της Κ...

 

Απάντηση: Χρήση σκλάβας

"Και γιατί είναι ανασφάλεια να παρέχεις στο Υ την δυνατότητα να σταθεί αυτόνομα, με μία ας το πούμε αντανάκλαση των δικών σου εσωτερικών κανόνων λειτουργίας, πριν του αλλάξεις τα φώτα; Ανασφάλεια είναι αυτό; "

Αυτονομος θα πει να οριζεις εσυ τη ζωή σου η αλλιως να εχεις το κεντρο ελεγχου μέσα σου.Αυτο που περιγραφεις ειναι χαρκατηριστική περιπτωση ετερονυμίας εφοσον ορίζεσαι απο τον Κ και τους κανονες του.

"Δεν νιώθω καμία θυσία και αυταπάρνηση. Κάνω τη δουλειά μου, όπως μου έχει οριστεί, και είμαι ικανοποιημένη και ήρεμη. Περνάω τις μέρες μου ήσυχα και δημιουργικά, με σωστές δόσεις απόλαυσης, αντί να μπεκρουλιάζω και να χαλιέμαι συναισθηματικά ή να σπαταλάω τις δεξιότητές μου. Δεν ανησυχώ καν για ότι θα μου δοθεί μέσα στη σχέση. Είναι θέμα του Κυρίου, γιατί να ανησυχώ εγώ;"

Δωσει - δεν δώσει, αν δώσει, οποτε δώσει , για οσο δώσει, εσυ θα εισαι στη "σχεση". Αντιλαμβάνεσαι ποσο αυτιστικο ειναι αυτό; Ποσο εχεις κονιορτοποιήσει τα θέλω σου; Ποσο εχεις παραιτηθει απο αυτα; ποσο ελλειψη της παραμικρης απαιτησης απο τη ζωή δηλώνει; Ξερεις τι πιστευω ότι κάθε υ επιθυμει σε ασυνειδητο επιπεδο;
Και η παραπανω παραγραφος του κειμενου σου ενισχύει μεσα μου την αποψη αυτή.
Θελει κατι απλο: Θελει να πεθάνει.
Ο φρουντ αναγνωρίζει αυτά τα ενστικτα του θανατου.
Χαρακτηριστικα λεει «Ο ανθρωπος δεν μπρει να κανει αλλιώς. Πρέπει να καταστραφει. Γιατι η καταστροφική του ταση είναι βαθιά ριζωμένη στη βιολογική του υποσταση»
Αλλα για να πεθανει πρεπει να εχει ισχυρο κεντρο εσωτερικου ελεγχου δηλαδη αυτονομία . Πρεπει να νικησει το πανισχυρο ενστικτο της επιβίωσης .
Και αυτό δεν γινεται σε μια υ γιατι εκεινη οριζεται και ελεγχεται, γιατι φοβαται να παρει την παραμικρη προωτοβουλία και να αναλαβει την παραμικρη ευθύνη της ζωής της. Η μονη ευθυνη που αναλαμβανει είναι η υποταγή δηλαδη η επισημη δήλωση αποποίησης της ευθύνης.
Οποτε περιμενει ήσυχα καρτερικα σε μια εικονικη πραγματικότητα να τελειωσει αυτή η κατασταση παραιτησης από τη ζωή με τη φυγή από τη ζωή.


«Πέστα στον Κύριό μου αυτά. Μια φορά έκανε 90 (!) μέρες να επικοινωνήσει μαζί μου. Φοβερή ανασφάλεια, δεν βρίσκεις;
Παρόλα αυτά, είμαι ακόμη εδώ. Λες να είμαι η μάνα του; »

Ομορφο παραδειγμα εικονικης πραγματικοτητας. Και αυτισμου. Σαν αν λες «Είναι - δεν είναι εκει ας λειπει οσο θελει , εμενα στα αρχιδια μου γιατι ειμαι υ ». Εχει μια δοση τσαμπουκα δε λεω αλλα το βρισκω utterly θλιβερο. Σαν να σχετιζεσαι με ένα φαντασμα.

Δωρα , σεβομαι την πορεια σου και ειμαι σιγουρος οτι το ζεις εντελως παθιασμενα μεσα στην υποκειμενικοτητα της αποψης σου.
Φυσικα και δεν περιμενω να αποδεχτεις οτι λεω. Στην περιπτωση σου η αναπλήρωση ειναι τοσο ισχυρή οπως και οι λογικοποιησεις που κανεις.
Οι μηχανισμοι προστασιας του Εγω αυτη τη στιγμη σε προστατευουν απο την συνειδητοποιηση της πραγματικοτητας.
Και πολυ καλα κανεις που δεν υποχωρεις. Αν οι μηχανισμοι προστασιας του Εγω κατέρρεαν ποιος ξερει τι συνεπειες θα ειχε στην ψυχική υγεια σου..
.Αλλωστε το υποκειμενο δεν μπορει να γινει ποτε αντικειμενο και κατα συνεπεια να εχει αντικειμενικη αισθηση της πραγματικοτητας.
Αυτα που γραφω, τα γραφω οχι για σενα αλλα για τους αλλους. Ώστε να προβληματιστουν στο αδιεξοδο της ψευδεπιγραφης σχεσης Κυριαρχιας – υποταγής , το ναο της υποκρισίας και της αμοιβαιας εξαρτησης και να στραφουν στην ηδονικη εξερευνηση του σαδομαζοχισμου.

Τελειώνοντας τα σχολια μου για το D/s εχω να πω πως το θλιβερο υποκαταστο της συναισθηματικής πληρωσης, της ηρεμιας και της αγαπης είναι ο ελεγχος και η πειθαρχια.
Για του λογου το αληθες ριξε μια ματια στις στρατιωτικες και τις αστυνομικες σχολες και τι ειδους ατομα μπαινουν (οι κλασικοι εραστες της εξουσίας – πειθαρχίας).

Για το σαδομαζοχισμο τωρα.
Ενδεχομενως σε ακραια αγνη μορφή ο σαδισμος να οδηγει στην ασυδοσία αλλα κάθε σαδιστης με αυτοελεγχο μπλοκαρει κάθε ακραια εκφραση του για λογους αυτό προστασιας και προστασιας της μαζοχιστριας.
Όχι για λογους απαραιτητα καλοσυνης η ηθικής αλλα για πρακτικους.
Θελω να μην παω φυλακη και θελω το παιχνιδι μου να αντεξει και για τις επομενες μερες.
Ο σαδομαζοχισμος δεν ασχολειται με ανταλλαγη εξουσίας.
Είναι απαλλαγμενος από συμπλεγματα Γιγαντων και νανων.
Δεν καθεται σε γυαλνους θρονους εκλιπαροντας να τον λατρευουν ως θεο – μαστερ .
Ο σαδιστης είναι κυνικος και χλευαζει κάθε ιερο και οσιο.
Αν η υπο του εταζε απολυτη υποταγη και εκεινος ειχε ασυλια θα της εδινε εντολη να πηδησει από το παραθυρο και θα ξεκαρδιζοταν μετα από αυτό.
Αλλωστε η προσκόλληση στο σαδιστικο πρωκτικο σταδιο είναι αυτή που δημιουργει τους αμφισβητίες – σαδιστες, αυτους με αλλα λογια που δεν συμμορφώνονται στους κανονες.
Νομιζεις ότι νοιαζει ένα σαδιστη να τον υπακούν ? νομιζεις επηρεαζει την ηδονή του αν η άλλη το απολαμβανει η όχι?
Το ζητουμενο του είναι η προκληση πονου σωματικου και ψυχικου.
Η οσο πιο απελευθερωμενη εκφραση του ασυνειδητου , της κατασπαραξης του βασανισμου , της κτηνωδίας.
Θετει ορια στο σαδισμο του ειτε για λογους πρακτικους ειτε για λογους ηθικους.
Τα εξουσιαστικα συμπλεγματα αφορουν τους επιδοξους superman και τις μαριονετουλες τους.
Οι σαδιστες και μαζοχιστες είναι κυνηγοι του ηδονης του βιαιου ερωτισμου και ως τετοιοι δεν πληγωνεται ο εγωισμος τους αν αργοτερα μιλησουν ο ενας τον άλλο στον ενικο , αγκαλιαστουν τρυφερα και ξεδιπλωσουν ολο το φασμα του συναισθηματικου τους κοσμου ( - κατι αδιανοητο στο συναισθηματικα αναπηρο D/s οπου οι κανονες εχουν πιο μεγαλη σημασια από την εκφραση του συναισθηματος που συχνα λογιζετα απρεπες ή αδυναμια).
Εχουν αρκετη αυτό εκτιμηση και αυτοπεποιθηση ώστε να μην χρειαζονται worshippers οι μεν σαδιστες και αναπηρους θεους οι μαζοχιστριες.
Λατρευουν απλα τον πονο , και αποδεχονται απελευθερωμενα την σκοτεινη πλευρα του ανθρωπινου ψυχισμου χωρις ενοχες ( οι περισσοτεροι) και πανω από όλα χωρις αναγκη ηλιθιων ιδεολογηματων- αναισθητικων για μια υπερτροφικη συνείδηση -
οπως το Gor και το αδιανοητο Master slave lifestyle που φανταζει σαν μια χοντροκομενη αμερικανια – αποκύημα ρεπουμλικανικης φαντασιωσης του 50.

 

Απάντηση: Χρήση σκλάβας

/me γελά με την καρδιά της

Τόσος θυμός και απαξίωση πια!!!

 

Απάντηση: Χρήση σκλάβας

@ De Sade.
Ειλικρινής απορία. Γιατί δηλώνεις Dom?

Κατά τα λοιπά σε άλλα συμφωνώ και σε άλλα όχι με την άποψή σου.

 

Re: Απάντηση: Χρήση σκλάβας

Τώρα μάλιστα! Αυτός είναι ο DeSade που όλοι ξέρουμε και αγαπούμε! Ανησύχησα προς στιγμήν, μήπως νοσούσες από την γρίπη των χοίρων... 

Θέτεις μερικά εξαιρετικά ερωτήματα, τα οποία για να πω την αλήθεια τα έχω σκεφτεί αρκετές φορές κι εγώ. Όπως ξέρεις, προσήλθα στον χώρο με ένα και μόνο πράγμα στο νου μου: να βρω κάποιον που να μην χρειάζεται οδηγίες στο πώς να με πονάει, που να απολαμβάνει να με πονάει, γιατί έβρισκα πλέον αδιανόητο το να δίνω οδηγίες γι αυτό, κι επίσης, το γεγονός ότι ήταν κατόπιν οδηγιών και συμφωνίας, μου μπλόκαρε την απόλαυση.

Στην πορεία όμως, και μετά από μερικά αποτυχημένα πειράματα, τα οποία κατέγραψα στα αρχικά μου νήματα στα Personal Experiences (Ταξίδι της D κλπ), κατάλαβα ότι αυτή η αναζήτηση του πόνου, per se, ήταν απλώς ένα σύμπτωμα μίας γενικότερης κατάστασης. Θεωρώ ότι χειρίζομαι τον μαζοχισμό μου πολύ καλύτερα σήμερα από ότι παλιά, τότε που με χειριζόταν αυτός...Επίσης θεωρώ ότι το S/M είναι ένα θεμιτό και πολύτιμο κομμάτι της σχέσης TPE, ενώ το αντίθετο δεν ισχύει.

Τέλος, θεωρώ ότι δεν επαφίεται σε μένα να απαντήσω στα ερωτήματα που θέτεις. Επαφίεται σε Κυρίαρχους που ξέρουν τί κάνουν και γιατί το κάνουν και πώς το κάνουν. Εγώ ξέρω μόνο τη δική μου πλευρά. Για την οποία θα πω τούτα τα λίγα:

Ναι. Δεν θα ένιωθα πλήρης και ευτυχισμένη αλλιώς. Δεν έχω ιδιαίτερα κίνητρα από μόνη μου για να κάνω οτιδήποτε. Κάπου, κάποτε, κάτι πήγε στραβά. Το παραδέχομαι. Παρόλα αυτά, είναι ένα είδος αυτονομίας, μέσα στη σχέση. Σαφώς καλύτερα από το μπάχαλο που ήμουν πριν...

Σε βρίσκω εξαιρετικά διορατικό, όπως πάντα. 

Μην βαυκαλίζεσαι ότι στο "αγνό" S/M σου τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά...

Θα ήθελα να σου επισημάνω ότι πλανάσαι, περί συναισθημάτων της υποτακτικής. Προσωπικά, περίμενα να τελειώσει η ρημάδα η ζωή, όταν ήμουν εκτός σχέσης. Τώρα την εκτιμώ την ζωή, γιατί την απολαμβάνω. Πιο πολύ από όλα απολαμβάνω τους επαναλαμβανόμενους μικρούς θανάτους τους οποίους βιώνω στα χέρια Του. Είτε με χρήση του S/M (έχω σχέση με Σαδιστή Κυρίαρχο και είμαι μαζοχίστρια) είτε με τις μικρές αποδομήσεις στις οποίες - αναγκαστικά, εφόσον θέλω να προχωρήσω και ως άτομο και ως σκλάβα - υπόκειμαι. Δεν είναι επομένως μία παραίτηση από τη ζωή, αλλά ένας διαφορετικός τρόπος να ζεις τη ζωή, εξερευνώντας τον πόνο και τον θάνατο. Μην ξεχνάς ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος πριν οποιαδήποτε αναγέννηση. Όλες οι γυναίκες το ξέρουμε αυτό, αιμορραγούμε κάθε 28 μέρες για να ανανεώσουμε τα εσωτερικά τοιχώματα της μήτρας μας. Και αυτό ακόμη, συνοδεύεται από πόνο...Η αποδόμηση συνεπάγεται την αναδόμηση, με την κατάλληλη "φροντίδα". Και καμιά φορά η φροντίδα αυτή απαιτεί την απομάκρυνση...

Το παράδειγμα που παρέθεσα ήταν ελλιπές καθώς ήθελα απλά να σου πω ότι κανένας Κ δεν διακατέχεται από ανασφάλειες του τύπου που υπέθεσες. Ρώτα και κανέναν, εγώ γνωρίζω πολλούς και είναι όλοι καθίκια ολκής, σιγά μην κάτσουν να ασχολούνται με φωτάκια και με μανούλες. Αν μπορούσαν θα με έγδερναν ζωντανή, πίστεψέ με.

Επί του παραδείγματος όμως, και εφόσον θέλεις να το ψάξεις περαιτέρω, η συγκεκριμένη φάση δεν είχε σχέση με εικονική πραγματικότητα και αυτισμό. Ούτε είναι utterly θλιβερό. Ο άνθρωπος μου ζήτησε να κάνω κάτι για μένα - να πάω να αποτοξινωθώ, εν προκειμένω - και θεώρησε ότι θα τα κατάφερνα καλύτερα μόνη μου. Πράγματι, αυτό έγινε. Και μάλιστα όλος ο έπαινος τώρα μου ανήκει. Πόσο ετεροπροσδιοριζόμενη και μη αυτόνομη με κάνει αυτό άραγε; Ξέρεις πόσο δυνατή αισθάνομαι πλέον DeSade; Εάν σχετίζομαι με ένα φάντασμα, γιατί τα αποτέλεσματα της δράσης του είναι τόσο απτά; Γιατί τα βλέπω κάθε μέρα στον καθρέφτη μου; Γιατί αλλάζει τόσο δραστικά η ζωή μου; Πόσα S/M σέσσιον θα τα κατάφερναν όλα αυτά τα πράγματα; Γιατί δεν τα κατάφεραν επί 30 χρόνια, που ασχολούμαι ενεργά με το S/M;

Το ότι όλα αυτά με ωφελούν και με βοηθούν να έχω καλύτερη διαχείριση της ζωής μου δεν με τυφλώνουν DeSade. Αναγνωρίζω έναν Σαδιστή όταν τον βλέπω, κι εγώ τον μυρίζομαι όπως αυτοί μυρίζονται εμάς. Ευτυχώς, όπως λες κι εσύ, έχουν καλό αυτοέλεγχο οι περισσότεροι, και δεν είναι παρανοϊκοί δολοφόνοι, για πρακτικούς λόγους ασφαλώς. Και για έναν άλλο λόγο, επειδή είναι λογικοί άνθρωποι, καθώς το αντικείμενο της κυριαρχίας, όταν έχουμε κυριαρχία, και όχι S/M, θα έπαυε να υφίσταται με το θάνατό του. Στο S/M είναι μόνο πρακτικοί οι λόγοι, αποφυγής της φυλάκας και δεν θα υπήρχαν εάν επιτρεπόταν ο φόνος και αν υπήρχαν άπειρα αποθέματα θυμάτων - καθώς η σχέση δεν πάει σε βάθος, και όλα τα θύματα είναι εν δυνάμει ίδια. Γι αυτό θα μπορούσε να της ζητήσει να πηδήξει από το παράθυρο και μετά να γελάει. Γιατί η σχέση του σαδιστή δεν πάει σε βάθος, ενώ το πάθος του πάει...Όπως και του μαζοχιστή. Αυτό είναι αυτισμός, κατά την άποψή μου, και όχι η σχέση ελέγχου.

Για τα υπόλοιπα πολύ ενδιαφέροντα που λες - και με πολλά από τα οποία συμφωνώ, αν και δεν βλέπω σε τί ακριβώς αντιτίθεται μία σχέση TPE που κάνει χρήση του S/M - θα αφήσω κάποιον άλλον να απαντήσει.

Ευχαριστώ πολύ για την ζουμερότατη απάντηση. Και να προσέχεις την γρίπη... 

 

Re: Απάντηση: Χρήση σκλάβας

Συμφωνώ με τα πιο πάνω και θέλω να συμπληρώσω από την προσωπική μου εμπειρία πολύ μεγαλύτερου χρονικού διαστήματος σε μια σχέση όπως περιγράφεται, πως κάποιος που είναι παρών με τρόπο ώστε, να με κατευθύνει, ή μάλλον να με εξωθεί, αφού μέχρι τότε αρνείται τη σχέση μαζί μου, στην ολοκλήρωση αποκλειστικά και μόνο 2-3 βασικών πραγμάτων, που αν δεν τα διευθετήσω, η ίδια μου η επιβίωση θα είναι προβληματική, πόσο μάλλον η σχέση, δεν με κάνει να νιώθω και να δρω σαν ένα άτομο που εμμένει πεισματικά να ζει σε ένα φανταστικό κόσμο.

Το θέμα μου δεν είναι να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ και κάθομαι στη σχέση, ότι αντέχω την απουσία και την απομάκρυνση, επειδή και καλά είμαι υ και μπορώ. Καθόλου δεν αντέχω, πολύ συχνά ταλαντεύομαι και καταρρέω κάτω από το βάρος των επιθυμιών και των προσδοκιών μου που καθυστερούν ατελείωτα να πραγματοποιηθούν.

Απλώς κάθε φορά που καταρρέω, τα ξανα-ζυγίζω. Ποιό είναι αυτό που μετράει πιο πολύ, να εκπληρωθούν οι επιθυμίες μου τώρα, εις βάρος της υγείας και της επιβίωσής μου, και εν τέλει εις βάρος της σχέσης, όπως δηλαδή συνέβαινε πάντα, ή να προηγηθούν οι άλλοι τομείς. Και πάντα καταλήγω ότι βαραίνει το δεύτερο. Έχει δίκιο.

Δεν αμφιβάλλω ότι ούτε και για τον Κύριό μου είναι ευχάριστη αυτή η κατάσταση, πιθανολογώ ότι έχει κι εκείνος τις δύσκολες στιγμές του.

Αισθάνομαι, και ουσιαστικά, είμαι δεμένη με τον άνθρωπο αυτό, μέσα σ'αυτή την κοινή προσπάθεια.