Χριστιανισμός και BDSM

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Δεν πιστεύω οτι το BDSM έχει σχέση με κάποια θρησκεία.. Μερικοί έχουν συγκεκριμένες προτιμήσεις και προσπαθούν να τις στηρίξουν λέγοντας πχ. οτι το τάδε γινόταν και στον χριστιανισμό, η το τάδε το έλεγε και ο τάδε διάσημος συγγραφέας η ο τάδε φιλόσοφος κλπ.. Δηλαδή αγαπάει κάποιος κάτι και μετά προσπαθεί να βρεί χίλιες θεωρίες για να το στηρίξει.. Είχα κάποτε επαφή με μια γυναίκα η οποία ήταν "χριστιανή", σε στενές επαφές με την εκκλησία, διάφορους αρχιμανδρίτες κλπ.. Το σπίτι της ήταν γεμάτο εικόνες..να μην πώ περισσότερα.. Η ίδια ήταν αρκετά "ανώμαλη" και μου είχε πεί σε μια φάση, ότι στην φαντασία της, της άρεσε να ταυτίζετε με την Μαγδαληνή και πολλά άλλα.. Επίσης επάνω στη ερωτική πράξη ξεστώμιζε αρκετα "βρωμόλογα" και της άρεσε το "αλήτικο" και "βρώμικο" σέξ..(πρωκτικό σέξ, humilation κλπ).. Επίσης έχω γνωρίσει Σατανιστή
( εννοώ σοβαρό μελετητή και πρακτικό του Left Hand Path) που απεχθάνετε το ΒDSM και το θεωρεί εντελώς γελοίο.. Ο "Άγιος" Θεόδωρος ο Στουδίτης ο οποίος ήταν μοναχός και Ηγούμενος, θέσπισε μοναστικούς κανόνες πολύ αυστηρούς και εκτός αυτών σε μερικές περιπτώσεις μαστίγωνε τους μοναχούς "προς γνώση και συμόρφωση".. Ο Καρποκράτης, φιλόσοφος και Γνωστικός, διακύρητε ότι "η αμαρτία είναι μέσο σωτηρίας, καθώς μέσω αυτής πρέπει να φθείρουμε το σώμα, δλδ τη φυλακή της σάρκας" και οτι η διαδικασία φθοράς του σώματος βοηθάει έτσι ούτως ώστε να επιτευχθεί η απελευθέρωση της ψυχής.. Τα παραπάνω δηλαδή σημαίνουν οι προαναφερόμενοι ήταν δύο απο τους προτεργάτες του BDSM; Όμορφος ο ρομαντισμός αλλα δυστυχώς η ευτυχώς υπάρχουν πολλές οπτικές. Όταν άρχισαν να εφαρμόζονται οι τεχνικές του Kinbaku στην Ιαπωνία, εφαρμοζόνταν με σκοπο τα παιχνίδια ρόλων; Σαφώς και όχι.. Έτσι κατέληξε να είναι.. Δηλαδή οι φαραώ της Αιγύπτου με το φραγγέλιο, οι εσατζίδες επι επταετίας μέχρι τον σημερινό πατέρα που χτυπάει το παιδί του με τη βέργα έχουν σχέση με το BDSM; Αν πάρουμε το θέμα απο αυτη την οπτική, (που σεβαστή είναι να την έχει και κάποιος στην τελική) ΟΛΑ ειναι BDSM.. Αν θέλει κάποιος, μπορεί να βρεί στοιχεία απο αυτα που τον εκφράζουν σε διάφορες θρησκείες, σε διάφορες φιλοσοφικές τάσεις κλπ..
Δεν νομίζω οτι ΟΛΑ και ΠΑΝΤΟΤΕ πρέπει να ντύνονται με τον μανδύα του πνεύματος..

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν διάβασα αυτό το thread ως τίτλο ήταν το:

' Σκύψε ευλογημένη!'

είμαι πολύ πρόστυχη ε; 

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Γιατί το λες τούτο τέκνον μου? Εσύ ένα σεμνό κοράσιον?
Μέγας Άγιος ο Πρεβέζης που ανεφώνησε έτσι καθώς και ο αδερφός Γκουσγκούνης.

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

παντως γυριζει δεν γυριζει , αν ημουν μαζοχιστης δεν θα εχανα την ευκαιρια να ερθω στον τοπικο πολλα βαρη Αρχαγγελο να του ριξω μερικα μπινελικια για να μου τις βρεξει το βραδυ ....
ωστοσο νιομιζω πως η ιερα εξεταση η μαφια , τα ανα τον κοσμο δικτατορικα καθεστωτα και η στρατιωτικη αντικατασκοπεια , μοιραζονται ισοποσα την "δοξα" του σαδισμου .....
καπου μεσα απο εκει , και πιθανος εμπνευσμενος απο τις μεθοδους , ο ντε σαντ αφησε την φαντασια του να σχετισει τον σαδο/μαζοχισμο με ανθρωπινη αναγκη εκφρασης .

 

Ολα ειναι σχετικα μεταξυ τους αν καποιος θελει ντε και καλα να τα συσχετισει.......

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Δεν έχω να συνεισφέρω πολλά σε αυτή τη συζήτηση παρά κάποιες σκόρπιες σκέψεις.
Κοινό σημείο μεταξύ θρησκείας και δη μονοθειστικής και βδσμ είναι η ασύμμετρη σχέση Πατέρα- παιδιού.
Ο θεός στις μονοθειστικές θρησκείες είναι ένας αυστηρός, εκδικητικός και αυταρχικός Πατέρας. Σε ένα βδσμ που τα μέρη θρησκεύονται, νομίζω ότι οι τιμωρίες, τα μαστίγια, το ράψιμο του αιδίου κλπ είναι καλοδεχούμενα.
Σε μια τέτοια περίπτωση το σώμα αντιμετωπίζεται το ίδιο ενοχικά, το ίδιο υποτιμητικά όπως στις μονοθειστικές θρησκείες αλλά αντίστροφα. Σε αντίδραση προς τη θρησκεία μεν αλλά τελικά με την ίδια θρησκευτική αντίληψη.
Η μεν θρησκεία κακομεταχειρίζεται τη σάρκα μέσω της εγκράτειας και της στέρησης από τα πάθη, ένα τέτοιο βδσμ κακομεταχειρίζεται τη σάρκα στο όνομα των παθών ,είτε για να τα συγκρατήσει, όπως η θρησκεία είτε για να τα γιορτάσει. Αλήθεια, το σώμα έχει "πάθη"? Ή μήπως είναι ένα εφεύρημα?

Υποθέτω όμως ότι δεν υπάρχει ένα είδος Πατέρα.

 

Τα ανά τον κόσμο ιουδαιοχριστιανικά και ιουδαιομουσουλμανικά ιερατεία, τη δουλειά τους θέλουν να κάνουν ώστε να έχουν ποίμνιο (άρα πρόβατα) και πάντα γεμάτο το παγκάρι.

Στο πλαίσιο αυτό τρομοκρατούν τα "πρόβατα", κουνώντας επιδεικτικά τη Δαμόκλειο Σπάθη της αμαρτίας, επαινώντας την αυτοτιμωρία και την αυτοταπείνωση, δαιμονοποιώντας τα ανθρώπινο σώμα και τις ανάγκες του, προβάλλοντας το σκοταδισμό, απειλώντας με μετα θάνατον τιμωρίες και άλλα τέτοια όμορφα και ηθικά.

Και επειδή υπάρχει έντονος σκεπτικισμός απέναντι στις θρησκείες, για να μην αδειάσει το πουγγί επιτρέπονται όλα τα μέσα ευόδωσης των στόχων. 

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

ΑΥΤΟΣ είναι Χριστιανισμός (όπως λέμε ΑΥΤΟΣ είναι καφές!!)  

Έτσι είναι ακριβώς.  
Τα βλέπω όμως "φωτιενά" παρασυρμένος απ' το φύλο μου ... Τι να κάνουμε?  

Δεν ήταν μόνο έτσι πάντως.
Ευρύτερα κοινωνικά μιλώντας, υπήρχαν και εκδηλώσεις μόνο για γυναίκες π.χ. γυναικείοι ολυμπιακοί αγώνες, χωριστά από τους των ανδρών. Οι αθλήτριες μάλιστα έτρεχαν με το ένα στήθος έξω (δεν ξέρω γιατί αλλά μου αρέσει πολύ αυτή η εικόνα). Τα αθλήματα ήταν λιγότερα.
Επίσης υπήρχαν και λατρευτικές εκδηλώσεις μόνο για γυναίκες, π.χ. απ' όσο γνωρίζω, μορφές Διονυσιακής λατρείας στη Θράκη με οινοποσία σε βαθμό εκστασιασμού. Δεν είμαι σίγουρος εάν λάμβαναν χώρα σχετικά όργια όμως ..
Και μη μιλήσουμε για τις διάσημες εταίρες. Ήταν πρόσωπα κύρους και συχνά με μόρφωση.

Όταν είναι dear llazouli να εντρυφήσεις στο ταντρικό σεξ, πες μου να γραφτώ κι εγώ στην τάξη ...  

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Χαχαχα αφου ολοι εχουμε το ιδιο κολασμενο μυαλλο ειναι δυνατον να συμπηπτουν αυτα τα 2?

 

Είμαι άθεη.

Η παραδοχή τούτη, ουδεμία σχέση έχει με το αν είμαι χριστιανή. Διότι κυρίαρχος λόγος είναι ο λόγος εκείνος που (φαίνεται ότι) δεν προσφέρει διαφυγή. Είτε λοιπόν ως γονυπετής αειπάρθενος του κατηχητικού, είτε ως σαδική Ζυστίν, παραμένω εγκλωβισμένη μέσα στον χριστιανισμό, ο λόγος μου εμφορείται από τον λόγο του, η σκέψη μου κινείται μέσα στο εννοιολογικό πλαίσιο που αυτός θέτει.

Δεν είχα πρόθεση να μιλήσω στο νήμα αυτό για τον Ονφρέ και για το βιβλίο του, καθώς όπως είπα αυτό σκόπευα να το κάνω ανεξάρτητα, αλλά θεώρησα ότι η κεντρική σύλληψη του βιβλίου του ξεδιπλώνει παραστατικά τις παραπάνω παραδοχές, κι αν θέλετε, αρκετά πιο εύληπτα από τον μέγα Φουκώ. Ενδεχομένως όμως και πολύ πιο εξαπλουστευμένα.

Έτσι, αναγκάζομαι να παρεμβάλλω στο σημείο αυτό δυο λόγια για το βιβλίο του Ονφρέ. Θεωρώ ότι πρόκειται για ένα κακό και παραπλανητικό βιβλίο. Μερικά σκόρπια επιχειρήματα:

1) Ο Ονφρέ γράφει με δογματικό και αφοριστικό τόνο, πολύ συχνά διανθισμένο με ειρωνικά σχόλια. Είμαι κάθε άλλο παρά λάτρης του ξύλινου κι αποστειρωμένου ακαδημαϊκού λόγου, αλλά θεωρώ ότι ένα κείμενο που καταφέρεται εναντίον του Δόγματος, θα όφειλε να αντιπροτείνει κάτι ΚΑΙ μέσω του ύφους του.

2) Δεύτερο υφολογικό ατόπημα: Γεμίζει ολόκληρες παραγράφους με παρατακτικό λόγο (π.χ. «να δείρουν, να γαμήσουν, να κάψουν, να γδάρουν, να ξύσουν, να σκίσουν, να λιώσουν» κτλ κτλ – δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν διαθέτω τον τόμο ώστε να κάνω κάποια ακριβή παράθεση, αλλά η κεντρική ιδέα αυτή είναι και μπορείτε να το επαληθεύσετε). Με τον τρόπο αυτό, επιχειρεί να προκαλέσει συγκινησιακή φόρτιση στον αναγνώστη, δηλαδή επικαλείται το θυμικό του. Ίσως πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσει αν φιλολογεί ή αν φιλοσοφεί.

3) Ξεπετάει με χαρακτηριστική άνεση ότι δεν του αρέσει (π.χ. Λακάν) και εξυμνεί ότι του αρέσει (π.χ. Ράιχ), ενώ δεν παραθέτει ουσιώδη επιχειρήματα ούτε για τα μεν ούτε για τα δε.

4) Χρησιμοποιεί αποσπάσματα από βιβλία βαλμένα σε εισαγωγικά (πράγμα που σημαίνει ότι είναι ακριβή), δίχως να αναφέρει τα στοιχεία των παραθεμάτων, σε μια προσπάθεια που εμένα τουλάχιστον μου φάνηκε πονηρή: να αποκόψει τον λόγο από το πλαίσιό του και να φέρει τα πράγματα στα μέτρα του. Γενικά είναι εντυπωσιακή η παντελής έλλειψη βιβλιογραφίας από κάποιον που επικαλείται τόσες πηγές.

5) Χρησιμοποιεί ευτελή ψευδοψυχαναλυτικά επιχειρήματα βιογραφικού τύπου για να ερμηνεύσει το έργο μέσω του ανθρώπου. Για παράδειγμα, ο Παύλος ήταν ανίκανος, ο Σαντ διεφθαρμένος ευγενής που έκανε το παν για να αποκρύψει τα πραγματικά του εγκλήματα, ο Μπατάιγ μεγάλωσε με έναν συφιλιδικό πατέρα και μια αυτοκτονική μάνα και στα νιάτα του ήθελε να γίνει ιερέας.

6) Η κριτική του «νυχτερινού ερωτισμού» καλύπτει την μεγαλύτερη έκταση του βιβλίου, ενώ η ανάλυση του «ηλιακού ερωτισμού» συνοψίζεται σε λίγες σελίδες που βασικά είναι αφιερωμένες στην δική του ερμηνεία για τα γλυπτά των ναών του Khajuraho της Ινδίας.

7) Προς το τέλος επιχειρεί μια διάκριση του μοραλισμού από την ηθική η οποία είναι τουλάχιστον φαιδρή και κάνει τα κόκαλα πλείστων φιλοσόφων να τρίζουν, καθώς ξεπετά το «θεματάκι» σε μια παράγραφο.

8) Αντί επιλόγου επιλέγει να παραθέσει τις απόψεις του για την δημιουργία μιας «φιλοσοφικής πορνογραφίας» κατά τρόπο που το φτωχό μου μυαλό δεν μπόρεσε να κάνει τη σύνδεση με τα προηγούμενα. Αυτό μαζί με την γενικότερη τσαπατσουλιά του βιβλίου με οδηγεί στην «ποταπή» σκέψη ότι ο κύριος Ονφρέ όντας πολυάσχολος από τις συνεντεύξεις με τον Σαρκώ (όχι το νευρολόγο του 19ου αιώνα, αλλά τον κύριο της κυρίας Κάρλας) και από τις γκλαμ διαλέξεις στα απανταχού Μέγαρα (ε μα πια, τα του Καίσαρος…), σκέφτηκε να συρράψει τις σημειώσεις που του περίσσεψαν από το προηγούμενό του βιβλίο κι από δω κι από κει, και να μας προτείνει στο γόνατο μια θεωρία για τον ερωτισμό (ή μήπως μια θεωρία για τον ερωτισμό στο γόνατο; )

Κερασάκι στην τούρτα η κακή μετάφραση. Θα μπορούσα να συνεχίσω επί μακρόν, αλλά κρατάω και μερικούς άσους για άλλα νήματα με τα οποία σκέφτομαι να σας βασανίσω  

Κλείνω την παρένθεση κι επιστρέφω στον Χριστιανισμό. Ορισμένοι στο νήμα ηγουμένου του isnogood, καταφεύγουν σε μια επιχειρηματολογία γνωστικιστικής προέλευσης: μην καταδικάζετε τον Χριστιανισμό γιατί δεν έχετε ιδέα τι λένε πραγματικά οι Γραφές, μας λένε πάνω κάτω. Μα αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα: ότι δεν υπάρχουν Γραφές. Τα Ιερά Κείμενα των θρησκειών είναι πραγματικά θαυματουργά καθώς λειτούργησαν μέσα στην ιστορία κατά τρόπο απόλυτα χειριστικό της συνείδησης. Δεν με ενδιαφέρει η Γραφή του τάδε ακραιφνούς θρησκευόμενου ή άθεου μελετητή, αλλά η Γραφή του Αρχιεπισκόπου, του ιεραπόστολου, του πολιτικού μα και του γείτονα. Με την ίδια λογική, δεν με ενδιαφέρει το αν ο Ιησούς ήταν ιστορικό πρόσωπο ή όχι, αν η πραγματική του διδασκαλία διαφέρει από αυτήν του Παύλου, αν υπάρχουν κάπου απόκρυφα ευαγγέλια, κτλ. Με ενδιαφέρει η αναπαράσταση του Ιησού σαν συμβολική μορφή, έτσι όπως επικράτησε μέσα στην ιστορία. Γιατί αυτές οι Γραφές και αυτός ο Ιησούς διαμόρφωσαν την κουλτούρα όπως τη βιώνουμε.

Ασφαλώς δέχομαι την επισήμανση κάποιων άλλων (π.χ. vautrin) ότι δεν μπορούμε να μιλάμε ξεκομμένα ειδικά για τον Χριστιανισμό, αν δεν τον εντάξουμε στο ευρύτερο πλαίσιο του μονοθεϊσμού, ο οποίος χωρίζεται με ένα βαθύτατο ρήγμα από τις πολυθεϊστικές (και εκ των πραγμάτων πολύ πιο «οικολογικές») θρησκείες. Έτσι, βρίσκω εύλογη την διερώτηση γιατί να αντιπαραθέτουμε τον Χριστιανισμό με τον ινδικό και όχι με τον ελληνικό πολυθεϊσμό. (Στο σημείο αυτό ξέρω ότι γαργαλιούνται τα μαρξιστικά αντανακλαστικά του vautrin και της llazouli κι αρχίζουν να με κοπανάνε με το flogger της οικονομικής ανάλυσης – μ’ αρέσει, δε λέω, αλλά δε μου φτάνει). Από εκεί και πέρα, η μονοσήμαντη σύνδεση του μονοθεϊσμού με την πατριαρχία και του πολυθεϊσμού με την μητριαρχία, εκτιμώ ότι ξεφεύγει από τα όρια αυτής της κουβέντας. Έτσι, αρκούμαι να σημειώσω ότι αναφορικά με τον Χριστιανισμό, η πατριαρχική δομή είναι αναντίρρητη και να συνταχθώ με την διαυγή άποψη της elfcat έτσι όπως συνδέει τον Χριστιανισμό με ένα «τέτοιο» BDSM.

Λέει ο jorge1970 «Άν πάρεις το χριστιανισμό ΚΑΙ με το θετικό του πρόσημο ΚΑΙ με την άρνησή του, τότε δε μένει τίποτα απ'έξω». Ο Stressine μιλώντας για τις φρικαλεότητες του «άθεου» 20ου αιώνα, αναφέρει αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να «μένει απ’ έξω». Το αρχικό μου ερώτημα αγαπητέ Stressine, έτσι όπως το έθεσα, εμπεριείχε ακριβώς την αμφισβήτηση του κατά πόσο πραγματικά σκοτώσαμε τον Θεό. Κλίνω προς την άποψη ότι λειτουργούμε μέσα στη δυναμική του αντίπαλου δέους, δηλαδή είμαστε αντι-θεϊστές κι όχι α-θεϊστές. Συνεπώς, ο καθρέφτης της φρίκης δεν μπορεί παρά να είναι η φρίκη. Αυτό φαίνεται να το αναγνωρίζετε και ο ίδιος, αν κρίνω από την πολύ καίρια παρατήρησή σας ότι «Η δυνατότητα εκφοράς ενός επαναστατικού αντι-λόγου και ύψωσης ενός αναχώματος απέναντι στον εκάστοτε κυρίαρχο λόγο δεν αναπτύσσεται μέσα σε ένα νοηματικό και ιδεολογικό κενό αλλά εντός ενός ιστορικού συμφραζομένου». Ωστόσο θα επανέλθω σε αυτό.

Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ στην γραμμή σκέψης που εκφράστηκε από την Eri και πιο αναλυτικά από τον Savazios, που λέει ότι αν θέλουμε να βρούμε σχέσεις μεταξύ της βούρτσας και της πούτσας μπορούμε να τις βρούμε, τούτο όμως δεν σημαίνει ότι έχουν και κάποια σημασία. Εκτιμώ ότι τα επιχειρήματα του Savazios αποδεικνύουν αυτό ακριβώς που θέλει να καταρρίψει και τον παραπέμπω σε πλείστα άλλα posts που μιλάνε ακριβώς για το αυταπόδεικτο που δεν δέχεται. Παρότι θα το απολάμβανα, δεν θα επεκταθώ σε μια ερμηνεία της «ανώμαλης Μαγδαληνής», θα σταθώ όμως για λίγο στον «Σατανιστή μελετητή» που απεχθάνεται το BDSM, γιατί θέλω να το αντιπαραβάλλω με τη φράση του Stalker που λέει ότι «το σημερινο BDSM,οντας εξ ορισμου ελευθεριακο(οχι ελευθερο)δεν μπορει να εχει σχεση με τον χριστιανισμο,τουλαχιστον σε πρωτη αναγνωση». Εδώ παρουσιάζεται κάτι που μοιάζει με μεθοδολογικό σφάλμα, μπορεί όμως να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ορισμένα πράγματα. Ο Stalker εκλαμβάνει το BDSM ως ελευθεριακό κι όχι ελεύθερο κι αυτό τον συντάσσει με την οπτική εκείνων που όπως εξηγήσαμε παραπάνω δεν θρησκεύονται, αλλά αντι-θρησκεύονται – πάντως δεν α-θρησκεύονται. Ο Σατανιστής του Savazios πάλι, ως βαθιά θρησκευόμενος, βλέπει το BDSM ως ελεύθερο (γιατί αν το έβλεπε ως ελευθεριακό μπορεί να το γούσταρε ή να συνέχιζε να μην το γουστάρει, αλλά σίγουρα δεν θα το θεωρούσε «εντελώς γελοίο»). Έτσι, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι το BDSM για τον μεν Stalker έχει σαφή σχέση με τον Χριστιανισμό, για τον δε Σατανιστή δεν έχει. Εδώ λοιπόν προκύπτει κάτι παράξενο: η επιχειρηματολογία δυο αρνητών της σχέσης BDSM και Χριστιανισμού (Stalker και Savazios) φαίνεται να οδηγεί στον μεν Stalker σε κατάφαση, στον δε Savazios σε υπογράμμιση της άρνησης. Στο σημείο αυτό λοιπόν αγαπητέ Stressine νομίζω ότι σας εξηγώ κάπως περισσότερο αυτό που εννοεί ο Ονφρέ με την έννοια του «νυχτερινού ερωτισμού» που έχει ως αφετηρία τον Χριστιανισμό και διαπερνά τον Σαντ και τον Μπατάιγ. Για να το καταλάβετε καλύτερα, να επισημάνω ότι ο Ονφρέ σε μια αποστροφή του λόγου του προς το τέλος, όχι μόνο δεν αναθεματίζει το BDSM, αλλά το αποδέχεται μαζί με αρκετές άλλες «αποκλίνουσες» ερωτικές δραστηριότητες, αρκεί αυτό να νοείται ως «ελεύθερο» κι όχι ως «ελευθεριακό» (δηλαδή στον βαθμό που αυτό βιώνεται α-χριστιανικά κι όχι αντι-χριστιανικά όπως το βιώνει η Μαγδαληνή).

Πώς όμως κατακτάται ένα «ελεύθερο» BDSM, ένα BDSM που πραγματικά δεν θα έχει σχέση με τον Χριστιανισμό; Με έναν νεφελώδη «ατομικιστικό ουμανισμό» (δικός μου όρος που επιχειρεί να περιγράψει τα πασαλείμματα του Ονφρέ) και την αναφορά μας σε πιο «οικολογικές» θρησκείες; Νομίζω ότι ο Stressine και η elfcat προτείνουν κάτι πιο ουσιώδες. Λέει η elfcat: «Υποθέτω όμως ότι δεν υπάρχει ένα είδος Πατέρα», «εφόσον θεωρήσουμε ότι το bdsm μπορεί να αγγίξει κάποια βαθύτερα στρώματα του ερωτικού, εκεί όπου αρχίζει να αγγίζει πλέον την περιοχή του ιερού, όχι με την αυστηρά χριστιανική έννοια αλλά […] ως θεμελιώδες υπαρξιακό βίωμα ετερότητας» συνεχίζει ο Stressine. Ας δούμε όμως πώς προσδιορίζει η dora_salonica την ετερότητα στο σχετικό νήμα που μας υπέδειξε: «Νομίζω πως είναι το πάθος. Η διάθεση να πεθάνει κάποιος στα χέρια του αγαπημένου όντος. Η βεβήλωση. Η θυσία. Η αίσθηση του ιερού και πολύτιμου. Η άρση πάνω από το καθημερινό, στο εκστατικό. Η μετουσίωση». Τι προκύπτει εδώ; Η συνύφανση της ετερότητας με την κατεξοχήν αναφορά στον Άλλον, δηλαδή με τη σταυροβελονιά όλων των (δυϊστικών) εκφάνσεων του ανθρώπινου ψυχισμού επί της Σχέσης. Αν ο ερωτισμός μας είναι ηλιακός, άλλο τόσο θα είναι και νυχτερινός, όπου υπάρχει ιερό θα υπάρχει και βέβηλο – ακόμα και εκτός Χριστιανικής ορολογίας. Ο G_E και ο Master DO δίνουν μια ψυχολογική υπαρξιακή ερμηνεία γι’ αυτό (μιλώντας για την ενοχή, τον φόβο και το φάσμα της συντέλειας), και αν κατάλαβα καλά ο δεύτερος προτείνει μια υπερβατική θεώρηση του BDSM σε ηδονιστική βάση.

Ο Ονφρέ παραμιλά πλήρης αποστροφής επαναλαμβάνοντας τον ορισμό του Μπατάιγ για τον ερωτισμό ως την «μέχρι θανάτου επιδοκιμασία της ζωής». Έτσι, βρίσκω καίριο το παράθεμα του Stalker που μιλά για την Κραταιά ως Θάνατο Αγάπη του Μεγάλου Ερωτικού:



Όσο για μένα, για την ώρα αρκούμαι να κλείνω το μάτι στον θείο Ανδρέα, τον Μεγάλο Ανατολικό  

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Χριστιανισμός = ενοχοποίηση της σεξουαλικής ηδονής .Ευχαριστώ δεν θα πάρω ...

Κάπου διάβασα το παρακάτω ...με το οποίο δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω

Όταν ένα άτομο πάσχει από μία πλάνη, αυτό λέγεται τρέλα... Όταν πολλά άτομα πάσχουν από μία πλάνη, αυτό λέγεται θρησκεία !!

Και μια λοιπόν και το έφερε και η κουβέντα λέω να σας αφιερώσω το παρακάτω ...



Αντε βρε και καλά πρόσφορα...

 

Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Obscura,
για τους ένθεους πολλά λες...
Οικονομία...
Στραβάδια εγεννήθησαν, τυφλοί θε ν' αποθάνουν....
Είναι τόσο γκαγκάου που λατρεύουν τους που τους γαμούν και το τελευταίο εγκεφαλικό τους κύτταρο...
Όσο για τον Α. θα ήταν ενδιαφέρον να ΄ξερα πόσοι/ες από εδώ μέσα έχουν διαβάσει όλους τους τόμους....