Χριστιανισμός και BDSM

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Λιγοι,υποθετω.Εργα οπως αυτο,οπως το μυθιστορημα του Proust,αναζητουν αναγνωστες με ιδιαιτερα χαρακτηριστικα.Ενα εργο ανεκτιμητης αξιας,μυητικο και παιδευτικο,οπως γραφει και ο Γιατρομανωλακης στο επιμετρο,για ολους τους αναγνωστες και ιδιαιτερα τους Ελληνες.Δεν εχει πολλα χρονια που εκδοθηκε,οποτε μπορουμε να ελπιζουμε.Και να ονειρευομαστε πως καποτε θα αποτελεσει ενα απο τα κοκκινα βιβλια της επαναστασης της νεας γενιας.Ξερω θα μου πεις,σε μιαν αλλη ζωη,σε ενα παραλληλο συμπαν.Μεχρι τοτε,λεω να περιμενουμε,με κατι στιχους απο την Ενδοχωρα..
"Ω υπερωκειανειον τραγουδας και πλεχεις
θαρρω πως τα ταξιδια μας συμπιπτουν
νομιζω πως σου μοιαζω και μου μοιαζεις
οι κυκλοι μας ανηκουνε στην οικουμενη
προγονοι εμεις των γενεων που εκκολαπτονται ακομη.."

 

Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

μουά και τρέμε το πόστι μου, άκου λέει...

πολύ κριτική διάθεση διακρίνω, επί ποιάς βάσης αλήθεια;

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Καμμιά κριτική διάθεση αγαπητή...
Απλά λέω να μην πολυασχολούμαστε με πράγματα που έχουν αποθάνει επί της ουσίας χρόνια τώρα...

 

Re: Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Ευτυχώς που υπάρχουν και ανοιχτομάτηδες μόνο που δεν είμαι σίγουρος πως η αθεΐα κρατά τα εγκεφαλικά κύτταρα αειπάρθενα.  

 

Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

εξαιρετικα ακραια αποψη ....

μιλαμε για κατι που κανεις δεν μπορει να γνωριζει , αρα καθε πλευρα μπορει να εχει εξισου δικιο ή να κανει λαθος .
Προσωπικα δεν αναγνωριζω καμια διαφορα αναμεσα σε φανατισμενους πιστους θρησκειας / ποδοσφαιρικης ομαδας / πολιτικης-κοινωνικης ιδεολογιας ...
τουλαχιστον καποιοι "γκαγκαου" εχουν βρει την ακρη τους , εστω και σε ψευδαισθησεις και εχουν δεχθει τα περιοριστικα ορια της αποψης αυτης .... και πιστευω οτι αν με καποιο τροπο , τους αφαιρουσαμε τις θρησκευτικες ενοχες και ηθηκες αναστολες και τους βαζαμε μεσα σε ενα bdsm παρτυ , .. ειμαι σιγουρος οτι και παλι θα παρεμεναν αμετοχοι και σοκκαρισμενοι ...
Ο καθενας εχει βρει αυτο που του ταιριαζει και το οικειοποιειται ....
Εχοντας αριστη γνωση της Γραφης που ειναι το αδιαμφισβητητο βιβλιο της θρησκειας , αντιλαμβανομαι οτι :
α) οι ερμηνειες του βιβλιου ειναι τοσες , οσοι και αυτοι που το ερμηνευσαν
β) αν στο α) προσθεσουμε και τα λαθη στην μεταφραση των αρχαιων κειμενων .. εχουμε φυγει ακομα μακρυτερα
γ) αλλο η φιλοσοφια μιας θρησκειας οπως την αντιλαμβανεται η καρδια του καθενος , και αλλο το πως θελει να την αποδωσει ο καθε Θεϊκος εκπροσωπος επι της γης ...

συνεπως ... bdsm και χριστιανισμος ... ναι .. συνδεονται .. αλλα που ?.....
συνδεονται στην ενοχοποιηση της σεξουαλικης απολαυσης και μεσου αυτης , ο "θεικος" εκπροσωπος αποκταει ελεγχο ... η εξομολογηση δεν ειναι τιποτα παραπανω απο το "πες μου ποιο ειναι το σωστο και ποιο το λαθος" ... τι αλλο καλυτερο θα μπορουσε να ζητησει ενας επιδοξος διαχειριστης προσωπικοτητων ? ... παιρνει τον ελεγχο ολοκληρων οικογενειων .

Ομως η Γραφη ειναι σαφεστατη : Απολαυστε ... Ζηστε ευτυχισμενοι .... Χαρειτε την ζωη ... φρασεις κλειδια που επαναλαμβανονται συνεχως , μα απο τους "θεικους" εκπροσωπους θα τις ακουσετε πολυ σπανια και μονο οταν εξαιρετικοι λογοι το απαιτουν ..

πιστευω λοιπον οτι ο χριστιανισμος των παπαδων και απανταχου κληρικων πασης φυσεων ΕΙΝΑΙ bdsm ...
ο Χριστιανισμος του Θεου (αν αυτος υπαρχει) ειναι μονον αγαπη , με οποιο ευγενικο χαρακτηριστικο αυτη περιλαμβανει ...

 

Re: Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Έχοντας επίσης διαβάσει όλη την αγία γραφή στην εφηβεία μου, και αποσπασματικά κάποια απόκρυφα ευαγγέλια, νομίζω ότι νομιμοποιούμαι να εκφέρω κάποιες γνώμες.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να θίξω ότι αυτά τα "θεόπνευστα" κείμενα είναι νηπιακού γλωσσικού επιπέδου.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο θεός είναι ένας βδελυρός τυπάκος, γεμάτος κόμπλεξ, στενόμυαλος, άδικος, μνησίκακος, συγκεντρωτικός χαρακτήρας. Ένας εκδικητικός, αιμοδιψής εθνοκαθαρτής, ένας μισογύνης, ομοφοβικός, ρατσιστής, βρεφοκτόνος, γενοκτόνος, τεκνοκτόνος, κακοήθης, μεγαλομανής, σαδομαζοχιστής, κατά το δοκούν μοχθηρός τραμπούκος, όπως θα έλεγε ο Ντώκινς.

Η Παλαιά Διαθήκη απαγορεύει ρητά τη σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια της περιόδου και μάλιστα την τιμωρεί με λιθοβολισμό, στραγγαλισμό, εξορία.
Πουθενά στις Γραφές δεν υπάρχουν όροι για τα σεξουαλικά όργανα και χρησιμοποιούνται ευφημισμοί. Και το σπέρμα και το αίμα της περιόδου θεωρούνται στην Παλαιά Διαθήκη ακάθαρτα, και όποιος ερχόταν σε επαφή με αυτά γινόταν και αυτός ακάθαρτος.
Η γυναίκα μέσα στην κοινωνία της Παλαιάς Διαθήκης έχει θέση αντικειμένου. Οι κοινωνικοί κανόνες που διέπουν την απιστία, το βιασμό, την πορνεία και τον γάμο υπάρχουν για να προασπίσουν τα κτητικά δικαιώματα του άνδρα πάνω στη γυναίκα.


Η καινή διαθήκη έχει και αυτή τα θέματά της.

Η μόνη φωτεινή αναλαμπή του εν λόγω κειμένου, είναι ο Ιησούς Χριστός.
Μετά ορμάει ο Σαούλ -μετέπειτα Παύλος- και τα κάνει όλα γης μαδιάμ.
Ουσιαστικά δε μπορούμε να μιλάμε για χριστιανισμό σήμερα, αλλά για παυλισμό (αυτό το ανέφερε και ο cadpmpc).
Στις Προς Εφεσίοθς και Κορινθίους επιστολές ο Παύλος είναι αποκαλυπτικός όσον αφορά τις μισογυνικές αντιλήψεις του: «…Να υποτάσσεσθε εις τους ιδίους σας άνδρας, σαν να κάνετε την υποταγήν σας αυτήν προς τον Κύριον, ο οποίος παραγγέλλει και ζητεί να υποτάσσονται αι γυναίκες εις τους άνδρας των» και σε άλλο εδάφιο «…Ο μεν άνδρας… επλάσθη εξ αρχής ως ο κύριος εκπρόσωπος της κυριαρχίας του Θεού επί της Γης και είναι διά τούτο περισσότερον από την γυναίκα εικών και δόξα του Θεού. Η γυναίκα δε ως το εξαιρετικότερον από τα άλλα κτίσματα, που έχει υπό την εξουσίαν ο άνδρας, είναι δόξα του ανδρός. Πράγματι δε ο άνδρας είναι υπεροχότερος από την γυναίκα, διότι δεν έγινε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα έγινεν από τον άνδρα. Και επί πλέον δεν εκτίσθη ο άνδρας διά να βοηθή την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα επλάσθη προς χάριν και βοήθειαν του ανδρός».
Οι «φεμινιστικές» θέσεις του Παύλου, είναι εξ ίσου αποκαλυπτικές και στην Προς Τιμόθεον επιστολή, όπου σαφώς υποστηρίζει και πάλι την πλήρη υποταγή της γυναίκας στον άνδρα: «H γυναίκα να διδάσκεται μένοντας ήσυχη με πλήρη υποταγή. Mα στην ίδια την γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να εξουσιάζει τον άντρα, αλλά να τηρεί ησυχία. Άλλωστε, πρώτος πλάστηκε ο Aδάμ και ύστερα η Eύα».
Η γνωστή εκκλησιαστική φράση άλλωστε «ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» που συμπυκνώνει τις θέσεις αυτές (και ψάλλεται ακόμη και σήμερα κατά την γαμήλια τελετή), ανήκει στον ίδιον τον Παύλο…


Αργότερα έχουμε και την Αποκάλυψη, ένα από τα πλέον τερατώδη κείμενα της ανθρωπότητας. Και γραμμένο και σε άθλια ελληνικά αλεξανδρινής διαλέκτου.
Η Αποκάλυψη είναι ένα προφητικό, εσχατολογικό βιβλίο. Το βιβλίο είναι γεμάτο κακία, ζήλια, έχθρα προς όλα τα έθνη της γης, εξολοθρευτική μανία, παραλογισμούς και τερατολογίες. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αυστηρώς ακατάλληλο για μεγάλους και μικρούς, γιατί μοιάζει με εγχειρίδιο φασιστών που θέλουν να εξολοθρεύσουν την ανθρωπότητα και τη ίδια τη Γη, για να μείνουν μόνοι με το θεό τους.


Θα σταματήσω εδώ.
Δε θα πιάσω Αυγουστίνο, Τερτυλλιανό, Ωριγένη και λοιπούς γιατί θα ξημερώσω.



Κι όπως έλεγε ο Νίτσε,

"Καταδικάζω τον Χριστιανισμό.
Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών.
Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά …
Μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία,
κάθε αλήθεια σε ψέμα,
καθετί έντιμο σε αχρειότητα.
Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή,
το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο,
που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία
και υποχθόνιο μέσο,
δεν εδίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. –
Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας…".

 

Δεν είμαι άθεος, είμαι αντίθεος.

Ο θεός υπάρχει. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει ως Ον, Πνεύμα ή Βούληση καταπώς ισχυρίζεται ο κλασσικός αθεϊσμός, εντούτοις είναι αναμφισβήτητο ότι υπάρχει ως Ιδέα, ως Έννοια, που δημιουργήθηκε απ’ την ανθρώπινη διάνοια κι η οποία μάλιστα αποδεικνύεται εξαιρετικά ανθεκτική στο πέρασμα των αιώνων. Μια Ιδέα στην οποία πιστεύουν εκατομμύρια άνθρωποι, παύει να είναι σύλληψη μακρινή κι αφηρημένη κι αποκτά υπόσταση και δύναμη σχεδόν υλική. Έτσι στο ερώτημα ενός άθεου δικτάτορα που εντούτοις φοίτησε κι αυτός σε ιερατική σχολή, «πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας;», απαντάμε πως έχει αμέτρητες, μιλιούνια, όσες κι οι πιστοί του. Τελικά, ένας άλλος Πάπας νίκησε την δικτατορία που έστησε ο αμετροεπής δικτάτωρ…

Ισχυρίζομαι λοιπόν πως δεν έχει νόημα να δηλώνουμε άθεοι, ακριβώς όπως δεν έχει νόημα να δηλώσουμε α-δημοκράτες, α-φασίστες, α-καπιταλιστές ή α-κομμουνιστές. Από τη στιγμή που η δημοκρατία, ο φασισμός, ο καπιταλισμός ή ο κομμουνισμός υπάρχουν ως ιδεολογικά ρεύματα ή εφαρμοσμένα πολιτικοοικονομικά συστήματα, μπορούμε μόνο να δηλώσουμε την συμφωνία ή την διαφωνία μας, όχι όμως και ν’ αρνηθούμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει.

Κατά συνέπεια μια συνεπής αθεϊστική στάση ζωής δεν πρέπει να περιορίζεται απλώς στην αμφισβήτηση της ύπαρξης του Υπέρτατου Όντος με τα χίλια ονόματα, αλλά πρέπει να επεκτείνεται στην αντίθεση με τις έννοιες του θεού, του θείου και του ιερού, σε όλες τις μορφές με τις οποίες αυτές διαμορφώθηκαν στους διάφορους πολιτισμούς. Για να το εκφράσω χαριτολογώντας: ακόμα κι αν υπάρχει θεός, γιατί θα πρέπει να τον πιστεύουμε;

Το τονίζω επειδή σε αρκετούς που δηλώνουν άθεοι διακρίνω μια τάση να «φονεύουν» μεν τον θεό αλλά ν’ αφήνουν αλώβητο το ιερό και το θείο, παράλειψη που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί είτε στην υποκατάσταση μιας θρησκείας από μιαν άλλη, είτε στην αποδοχή θρησκειών χωρίς θεό, τη στιγμή που το ζητούμενο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να είναι η χειραφέτηση των ανθρώπων από κάθε Αυθεντία.

Η κατάληξη αυτή είναι προδιαγεγραμμένη κι αναπότρεπτη επειδή σ’ ένα πρώιμο στάδιο του πολιτισμού, το ιερό και το βέβηλο ήταν αξεδιάλυτα συνδεδεμένα υπό την αιγίδα της θρησκείας κι όποιος επιχειρεί την επανασύνδεσή τους δεν μπορεί να την επιτύχει παρά μόνο στα πλαίσιο μιας νέας θρησκείας που μπορεί να λέγεται και BDSM ή σεξουαλικότητα. Ας μην ξεχνάμε πως πρακτικές που σήμερα θεωρούνται αποτρόπαιες, εγκληματικές ή έστω ανήθικες, όπως οι ανθρωποθυσίες, ο κανιβαλισμός, η ιεροδουλεία, το όργιο, η χρήση ναρκωτικών ουσιών, μορφές βασανισμού, ακρωτηριασμού ή δερματοστιξίας και στιγματισμού, έχουν όλες θρησκευτική προέλευση, καταγωγή και περιεχόμενο.

Η Ιδέα του θεού είναι επίσης άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Πατερναλισμό, κι αυτή η ταύτιση δεν αναιρείται από το αναμφισβήτητο γεγονός που επισήμανε η αγαπητή elfcat ότι υπάρχουν πολλών λογιών Πατεράδες, όπως υπάρχουν και πολλών λογιών Εξουσίες. Όπως όμως μια ανεκτική, φωτισμένη και φιλελεύθερη εξουσία δεν παύει να είναι εξουσία, (δηλαδή Κράτος και Βία εκλογικευμένες), έτσι κι ένας πράος, στοργικός και καλοσυνάτος πατερούλης δεν παύει να ενσαρκώνει ΚΑΙ την ιδέα του Πατέρα με όλα όσα αυτή περικλείει, αυθεντία, δύναμη, τιμωρία κι ανταμοιβή. Ο Φόνος του Πατέρα, (πιο σωστά: του Γονέα), πράξη κατ’ εξοχήν συμβολική, είναι το αναπόφευκτο τίμημα της ενηλικίωσης και τελείται σε συμβολικό επίπεδο δίχως ν’ αποκλείει αισθήματα αγάπης κι ευγνωμοσύνης προς τον γεννήτορα. Κι είναι πολύ πιο δύσκολο ν’ απογαλακτιστείς από έναν καλοκάγαθο γονέα παρά από έναν τυραννικό ή αδιάφορο.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η διάκριση μεταξύ μονοθεϊστικών και πολυθεϊστικών θρησκειών είναι μεν σημαντική, όχι όμως και καθοριστική. Κατ’ αρχήν, υποστηρίζω την άποψη πως αμιγώς μονοθεϊστικές θρησκείες δεν υπάρχουν, από τη στιγμή που όλες, προκειμένου να εξηγήσουν το μέγα φιλοσοφικό ζήτημα της θεοδικίας, (δηλαδή από που εκπορεύεται το Κακό που υπάρχει στον κόσμο), αναγκαστικά καταφεύγουν στην παραδοχή της ύπαρξης ενός ήσσονος κακοποιού πνεύματος ή μιας καταστροφικής θεότητας.

Σίγουρα οι πολυθεϊστικές θρησκείες είναι κατά τι ανεκτικότερες: αν πιστεύεις ήδη σε εκατό θεούς δεν σ’ ενοχλεί τόσο η πιθανή ύπαρξη άλλων δύο ή πέντε. Όμως η σύνδεση πολυθεϊσμού και πλουραλισμού είναι μάλλον συμπτωματική: για παράδειγμα, γιατί συνέβη μόνο στην αρχαία Αθήνα κι όχι ας πούμε στην Μακεδονία, την Ινδία ή την Αίγυπτο; Πιστεύω πως και οι δύο τύποι θρησκειών μπορούν κάλλιστα να συνυπάρξουν με οποιοδήποτε καθεστώς, ολοκληρωτικό, απολυταρχικό, ολιγαρχικό ή δημοκρατικό. Εξήγησα ήδη τον λόγο: όλες οι θρησκείες που γνωρίζω, (με μόνη πιθανή κι ενδιαφέρουσα εξαίρεση τον βουδισμό), αναπαριστούν, πρώτον μια ιεραρχία και δεύτερον, ένα οικογενειακό μοντέλο επίσης ιεραρχικό.

Σε συνάφεια με τα παραπάνω, πρεσβεύω ένα BDSM υλιστικό, κοσμικό κι αντιθρησκευτικό, που αποβλέπει στην ηδονή και την απόλαυση κι όχι στην έκσταση, την υπερβατικότητα και την μέθεξη. Ένα BDSM ούτε θείο, ούτε σατανικό, ούτε ζωώδες, αλλά ανθρώπινο, ένα BDSM ούτε ουράνιο, ούτε καταχθόνιο, ένα BDSM σωματικό και χθόνιο, έμπλεο παθών και συναισθημάτων αλλά απαλλαγμένο από κάθε μεταφυσική και μυστικισμό.

Το BDSM αυτό το ορίζω ως την διαλεκτική σχέση μεταξύ Ερωτισμού κι Εξουσίας. Τους λόγους που η σχέση αυτή παράγει τόση ένταση κι απόλαυση, δεν θα τους αναλύσω εδώ γιατί αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο. Θα πω μόνο πως ένα τέτοιο BDSM δεν μπορεί να είναι ούτε ελεύθερο, ούτε ελευθεριακό κι όποιος αναζητά την ελευθερία ας την ψάξει καλύτερα αλλού, στην μοναχικότητα ή έστω σε συμμετρικές σχέσεις ισοτιμίας. Το BDSM όπως το αντιλαμβάνομαι, παραμένει εξουσιαστικό, (με έννοια παρεμφερή μ’ εκείνη του κοινωνικού συμβολαίου), πρόκειται όμως για εξουσία κοσμική κι όχι θρησκευτική που δεν νομιμοποιείται από την πίστη, την αποκάλυψη και την αυθεντία, αλλά πηγάζει απ’ την συναίνεση και την συνέπεια στην τήρηση των συμφωνηθέντων.

Δεν ισχυρίζομαι πως αυτή η βερσιόν είναι η μόνη έγκυρη ή καλύτερη από τις υπόλοιπες. Είναι απλώς μια ακόμη εκδοχή, μια έντιμη προσέγγιση που δεν παίζει με τις λέξεις κι επιδιώκει να είναι συνεπής με μια ορισμένη υλιστική κοσμοθεωρία και στάση ζωής.

Να συγχαρώ τέλος την εισηγήτρια και τους συμμετέχοντες για το υψηλό επίπεδο των επιχειρημάτων τους και τον άψογα πολιτισμένο τρόπο με τον οποίο εξέφρασαν τις διαφωνίες τους. Τέτοια νήματα έχουν αρχίσει να σπανίζουν στο φόρουμ.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Ίσως δεν έγινα απόλυτα σαφής και φταίω εγω γι' αυτό...
Μ ε τους ένθεους γενικότερα δεν έχω κάποιο θέμα. Και στην "προσέγγιση" υπάρχουν βίτσια, θέμα τους.
Μ τους θρησκευάμενους ούτε, θέμα τους επίσης....
Με όσους όμως ντιλάρουνε με το πιο ακραίο εργαλείο πολιτικής παρέμβασης, τα παίρνω άσχημα...

---------- Post added at 02:37 ---------- Previous post was at 02:32 ----------

Χρειάζεται να απαντήσει κάποιος σε αυτό?
Τσου..! Δεν υπάρχει απολύτως κανείς λόγος...
Για την ακρίβεια.... non answer!

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Εβγαλε ο Στηβεν Κινγκ Γραφη και δεν το εμαθα ? .... ειδικα στο σημειο με τους στραγγαλισμους ειναι ολο το σασπενς ...

νηπιακου επιπεδου ... αντιλαμβανεσαι ποτε και απο ποιους γραφτηκε , καθως και σε ποιους απευθυνοτανε ? ..
τι τους περασες τους συγγραφεις της .. σε ενα ματσο χωρικους στην μεση της ερημου απευθυνοντουσαν ... οχι σε 4ετης του Χαρβαρντ ...
για το πως θα αποκτησουν αιωνια ζωη τους ενημερωνε το βιβλιο , οχι πως θα στησουν επιταχυντη νετρονιων ...

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Εις αναζήτηση ενός "ελεύθερου" bdsm λοιπόν; Παρά τις επιμέρους διαφωνίες, βλέπω να διαμορφώνεται μία συναίνεση στο παρόν νήμα, όσον αφορά στην ανάγκη να εννοηθεί το bdsm ως μία απελευθερωτική πρακτική η οποία και πρέπει να απαλλαγεί από τα όποια χριστιανικά υπολείμματα, αν και όπου αυτά υπάρχουν. Μήπως όμως βιαζόμαστε λίγο;

Οι γενικές και αφηρημένες έννοιες, όπως καλή ώρα η "ελευθερία", τείνουν να ασκούν μία σχεδόν μαγική έλξη, σε βαθμό που να θεωρείται αυτονόητο ότι κάποιος πρέπει να τις αποδεχτεί απροϋπόθετα. Ποιος δεν θα ήθελε ένα τέτοιο υψηλό αγαθό, όπως η ελευθερία; Ενδεχομένως όμως, μέρος της έλξης τους να οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι είναι σε τέτοιο βαθμό απεδαφισμένες ώστε ο οποιοσδήποτε να μπορεί να τις προσεταιριστεί για τους δικούς του σκοπούς και επιδιώξεις. Κι εδώ είναι που αρχίζουν τα προβλήματα. Προβλήματα ερμηνείας, τα οποία συχνά καθορίζουν και όλο το παιχνίδι.

Για αυτό το λόγο, θεωρώ εξαιρετικά προβληματική τη θέση σύμφωνα με την οποία το bdsm είναι εξ'ορισμού ελευθεριακό. Προσωπικά, δεν έχω υπόψιν μου κανέναν τέτοιον ορισμό. Για την ακρίβεια, δεν γνωρίζω τίποτα που να είναι "εξ'ορισμού" ελευθεριακό. Αυτή η καταφυγή σε "ορισμούς" και "φύσεις" (ανθρώπινες ή μη) μού φαίνεται ένας εύκολος τρόπος να παρακαμφθεί ουσιαστικά το πρόβλημα, τοποθετώντας μία επιλογή που ήδη έχουμε κάνει σε έναν υπερβατικό χώρο (όπως αυτός της "φύσης"), ώστε να μην επιδέχεται πλέον αμφισβήτησης. Η δική μου εντύπωση, αντιθέτως, είναι ότι το bdsm, μέσα στα πλαίσια ενός ατομικιστικού ηδονισμού, έχει ήδη αρχίσει να ενσωματώνεται μέσα στον κυρίαρχο λόγο (παραπέμπω ξανά στον ανησυχητικό ορισμό του bdsm ως "serious leisure").

Η προσπάθεια λοιπόν του vautrin να εντοπίσει τη ριζοσπαστικότητα του bdsm σε μία υλιστική εννόησή του μου φαίνεται πιο "τίμια". Αλλά εδώ θα πρέπει να τσιγκλήσω κι εγώ τα μαρξιστικά αντανακλαστικά του vautrin. Πίσω από το υλιστικό του bdsm, προϋποτίθεται η ύπαρξή ενός εγγενούς απελευθερωτικού δυναμικού που ενυπάρχει στον υλισμό, εν αντιθέσει προς το θείο και το ιερό τα οποία είναι ιεραρχικά δομημένα. Όμως τα αντιπαραδείγματα μέσα στην ιστορία αφθονούν για να δεχτούμε έτσι εύκολα αυτή την άποψη. Εν τάχει, θα αναφέρω μερικά. Γνωστικισμός, ένα ιδιαίτερα συγκινητικό και ριζοσπαστικό ρεύμα, τότε που ακόμα ο χριστιανισμός δεν είχε ακόμα λάβει τη μορφή με την οποία τον παραλάβαμε σήμερα. Ορισμένες πλευρές του ήταν εξαιρετικά ελευθεριακές, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να απορρίψει και όλη την προβληματική της αμαρτίας. Σαμκύα, ένα από τα έξι νταρσάνα (μονοπάτια) του ινδουισμού. Δεν είναι ούτε μονοθεϊστική, ούτε πολυθεϊστική. Είναι αθεϊστική. Ζεν και Ταοϊσμός, δύο ρεύματα τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολύ περισσότερο αντιπλατωνικά από ολόκληρους κλάδους των φυσικών επιστημών. Από την άλλη πλευρά, κράτη ολόκληρα στήθηκαν πάνω σε αθεϊστικές και υλιστικές ιδεολογίες. Αυτό δεν τα εμπόδισε να αναπτύξουν τερατώδεις εξουσιαστικές δομές. Μήπως τελικά καταλήγουμε να παίζουμε το παιχνίδι των αντικατοπτρισμών, όπως παρατήρησε η camera obscura; Το γεγονός ότι ο υλισμός, κάποια στιγμή μέσα στην ιστορία των ιδεών, συνδέθηκε με επαναστατικές ιδεολογίες, δεν σημαίνει ότι είναι και φύσει απαλλαγμένος από την Αυθεντία. Ο Νόμος, είτε αυτός είναι θεϊκός, είτε φυσικός (βιολογικός κοκ), παραμένει Νόμος.

Θα συμφωνήσω ότι η διάκριση μεταξύ μονοθεϊστικών και πολυθεϊστικών θρησκειών ίσως να μην είναι τόσο ουσιώδης τελικά. Όχι όμως επειδή δεν υπάρχουν αμιγώς μονοθεϊστικές θρησκείες. Η ύπαρξη του κακού, όπως μας έμαθε π.χ. ο Πλωτίνος, μπορεί μια χαρά να αποδοθεί σε κάποιου είδους ατέλεια. Το καίριο σημείο διαφοροποίησης έγκειται στο χάσμα που εισάγει κάθε θρησκεία ανάμεσα στο επέκεινα και στο εμμενές. Όσο πιο βαθύ και ριζικό είναι αυτό (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλαμισμός), τόσο πιο έντονα αναδύεται η μορφή του Πατέρα.

Επομένως, πώς μπορούμε να βρούμε ένα σημείο διαφυγής; Πώς είναι δυνατό να αποκαθαρθεί το bdsm από μορφές θεσπισμένης, παγιωμένης εξουσίας, όπως ο χριστιανισμός; Κι αν υποθέσουμε ότι το καταφέρνει αυτό, θα μπορούμε πλέον να μιλάμε για bdsm ή για κάτι άλλο;

Όταν εντοπίζει κανείς μία σχέση ανάμεσα σε δύο πρακτικές ή θεωρίες (εν προκειμένω, ανάμεσα στον χριστιανισμό και στο bdsm), δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι η σχέση αυτή φέρει κάποιο θετικό φορτίο. Μπορούν κάλλιστα να συμπλέκονται κατά αρνητικό ή αντιθετικό τρόπο. Επίτηδες χρησιμοποιώ το ρήμα "συμπλέκονται" και όχι κάτι πιο ουδέτερο, όπως π.χ. "σχετίζονται", ακριβώς για να επισημάνω ότι η αρνητικότητα δεν σημαίνει απουσία σχέσης αλλά συχνά βαθύτερη συν-πλοκή. Για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από άλλο χώρο, η απόπειρα να κατανοήσει κανείς τον μαρξισμό θετικά, χωρίς αναφορά σε αυτό το οποίο αρνείται (τον καπιταλισμό), είναι προφανώς μάταιη. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι η μεγαλύτερη δύναμή του εντοπίζεται σε αυτή του την αρνητικότητα, στην κριτική του απέναντι στο κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο. Παρομοίως, το bdsm, ασχέτως αν είναι ελευθεριακό, υλιστικό ή οτιδήποτε άλλο, στον βαθμό που αρνείται μία χριστιανικού τύπου αντίληψη του σώματος και του ερωτισμού, έχει στενές και μερικές φορές περίεργες συγγένειες με τον χριστιανισμό. Από τη στιγμή που ο χριστιανισμός μάς έχει κληροδοτήσει μία αντίληψη περί ερωτισμού η οποία καθορίζει ένα συγκεκριμένο μοντέλο οικογένειας, ορισμένους συντηρητικούς κώδικες ερωτικής επικοινωνίας, μία υπερβολική επικέντρωση στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, μία αφελή αντίληψη περί αθωότητας σχετικά με την παιδική σεξουαλικότητα (και ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν), πρακτικές όπως το bdsm αντλούν μεγάλο μέρος από την ηδονή που προσφέρουν ακριβώς επειδή διαρρυγνήουν αυτό το συγκεκριμένο πλέγμα αντιλήψεων και όχι κάποιο άλλο.

Ναι, ίσως να υπάρχει ένα βαθύτερο στρώμα, ένας εσώτερος πυρήνας του bdsm που στηρίζεται, όπως σημειώνει ο vautrin, σε μια διαλεκτική σχέση ερωτισμού και εξουσίας. Και στο δίπολο πόνου και ηδονής και στους αλληλοτροφοδοτούμενους βρόχους ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους, θα προσέθετα εγώ. Και στην ικανότητα του πόνου να επιφέρει μετατοπίσεις στο πώς βιώνεται η έννοια του εαυτού. Μέσα σε ένα πλαίσιο θεατρικής τελετουργίας. Όμως δεν θα επεκταθώ εδώ στο θέμα αυτό. Θα κλείσω απλώς με μία ερώτηση. Μήπως το bdsm είναι απλώς ένα επικάλυμμα αυτών των βαθύτερων διαδικασιών, το οποίο, όπως εκφράζεται σήμερα, έχει τελικά ανάγκη ορισμένες χριστιανικές αντιλήψεις ως αντίθετο πόλο;

 

Ειναι γενική παραδοχή ανθρωπολόγων και κοινωνιολόγων οτι ο ανθρωπος δεν ειναι μονο ανθρωπος σκεπτόμενος και πολιτισμένος, αλλα και πλασμα με ενστικτα τα οποία φερονται απο την εποχή που ηταν ακόμη ζώο. Ο ανθρωπος ο «αμαθής» οπως ελεγε και ο σωκράτης τεινει προς αυτο που κατονομαζουμε ως «κακία».Δεν ειναι ομως δυνατον ο ανθρωπος να εξαλείψει το ζώο του εκτος κι αν αποκτησει την απόλυτη γνωση, δηλαδή γίνει απόλυτος, όπως διαλαλούν ολες οι απολυτιστικές θρησκείες οτι ειναι ο θεος τους.
Ετσι ο ανθρωπος ειναι μαζί και ανθρωπος και κτηνος (ορολογία WoD   ).

Ο ανθρωπος για να παραμείνει σε συνοχή με την κοινωνία στην οποία ζει, πρεπει να περιοριζει την αμετρη και ανεξελεγκτη επεκτατικότητα του κτηνους του, αλλα να προσεχει να μην το περιορίσει πολύ ωστε εκεινιο να επαναστατήσει. Το κτηνος λοιπον αντιδρα με φοβίες και κατευναζεται με ηδονές. Καποιες ηδονες οπως η γνώση, το σεξ, το φαγητό, η μουσική, το θέαμα, η υπερηφανεια κλπ ειναι «ειρηνικές». Υπαρχουν ομως και καποιες οπως η οργή και η πλεονεξία οι οποίες βλάπτουν για αυτοπροστασία του Εγώ.

Οι θρησκείες (όχι οι κοσμοθεωρίες οπως εκεινη των αρχαιων ελληνων, ο βουδισμός, ο ταοϊσμός, κλπ), δαιμονοποιούν τις περισσότερες «ειρηνικές» ηδονές, με την πρόφαση της κοινωνικής συνοχής (σε οσους το ψαξουν πολύ) ή την σωτηρία της ψυχής (ηρθαν οι βαρβαροι να μας πουν τι ειναι ψυχή. ΡΕ ΟΥΣΤ!) για τους πιο απλοϊκά σκεπτόμενους. Η δαιμονοποίηση αυτή δημιουργεί απωθυμένα τα οποία καποια στιγμή το ανθρώπινο κτηνος θα βγαλει προς τα εξω. Και αυτά τα απωθυμένα τα χρησιμοποιούν για να τροφοδοτήσουν πολέμους, διχόνοιες, και έργο, οτιδήποτε δηλαδή θα μπορουσε να επιφερει κέρδος ισχύος στους εκπροσωπους των θρησκειών.

Δεν ειναι παράλογο λοιπόν που ο χριστιανισμος μισεί το αρχαιο ελληνικό πνευμα, την αισθηση του μέτρου και της αρμονίας, την αρετή της ατομικής υπευθυνότητας, της κοινωνικής ευθύνης, και την γνώση.

Κατ' αυτη την αποψη ο χριστιανισμος οπως καθε ιουδαϊκής προελευσης θρησκεια, ειναι ενας πνευματικός κυριαρχος σε κοσμικό επίπεδο.
Αλλα αυτό δεν ειναι BDSM γιατι το BDSM προσβλέπει στην ηδονή, ενω ο χριστιανισμός στην εξουσία.

 

Re: Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Τσιγκλάτε με κι ας κλαίω! Τα μαρξιστικά μου αντανακλαστικά αντιδρούν με ταχύτητα Ραντανπλάν.

Εξαιρετικά τα σχόλιά σου και θαυμαστή η πολυμάθειά σου. Θα ήθελα όμως στα όσα με αφορούν να ξεκαθαρίσω μια πιθανή παρανόηση. Δεν θεωρώ το BDSM ριζοσπαστικό, ελευθεριακό ή ελεύθερο. Η «τιμιότητα» της άποψης που πρεσβεύω έγκειται στην παραδοχή του εξουσιαστικού του χαρακτήρα δίχως φιοριτούρες κι ωραιοποιήσεις.

Όμως…

Η σκέψη μου συμπίπτει μ’ εκείνη που λακωνικά εξέφρασε η φίλη elfcat, αν βέβαια την εννόησα σωστά. Όπως υπάρχουν πολλών λογιών Πατεράδες, έτσι υπάρχουν και λογιών λογιών Εξουσίες. Τι είδους εξουσία αναπτύσσεται στο BDSM; Πόθεν νομιμοποιείται; Με ποιον τρόπο ασκείται; Σε ποιον σκοπό αποβλέπει; Πότε, γιατί και πως καταλύεται; Αυτά είναι τα ερωτήματα στα οποία επιχείρησα ν’ απαντήσω.


ΥΓ: Η επίκληση του Πλωτίνου μου φαίνεται ατυχής επειδή ήτο φιλόσοφος και όχι μύστης. Σίγουρα η φιλοσοφία επιχείρησε να εξηγήσει την ύπαρξη του Κακού με πιο περίπλοκα εργαλεία, όμως το ερώτημα που έθεσα είναι άλλο, δηλαδή πως οι θρησκείες ερμηνεύουν το ζήτημα της θεοδικίας. Γνωρίζεις εσύ «μονοθεϊστική» θρησκεία χωρίς θεότητα ή δαίμονα του κακού;