Χριστιανισμός και BDSM

Re: Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Me, me, me!

Οι Γιαζίδες στο Βόρειο Ιράκ.Μονοθειστική θρησκεία (yazidizm), λατρεύουν τον έκπτωτο άγγελο, Melek Taus, ή αλλιώς τον άγγελο παγώνι (γαμώ; ) ως θεότητα του καλού. Το καλό και το κακό ενυπάρχει σε κάθε πνεύμα και άνθρωπο.

 

Re: Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Είσαι μυαλό εσύ! Και φυσικά έχεις δίκιο και με στριμώχνεις στα σχοινιά. Κάνω έναν ελιγμό για να ξεφύγω κι ερωτώ: πράγματι, η συγκεκριμένη, φθίνουσα και περιθωριακή θρησκεία δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη κακοποιού δαιμόνιου κι υποστηρίζει πως καλό και κακό συνυπάρχουν στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι όμως αμιγώς μονοθεϊστική θρησκεία; Αν αληθεύουν όσα γράφει η θεία Βίκυ, αμφιβάλλω. Υπάρχει μια πλειάδα υπερφυσικών κι αθάνατων όντων όπως επίσης και μια σαφής ιεράρχηση μεταξύ των:

In the Yazidi belief system, God created the world and it is now in the care of a Heptad of seven Holy Beings, often known as Angels or heft sirr (the Seven Mysteries). Preeminent among these is Tawûsê Melek (frequently known as "Melek Taus" in English publications), the Peacock Angel. According to the Encyclopedia of the Orient,
The reason for the Yazidis reputation of being devil worshipers is connected to the other name of Melek Taus, Shaytan, the same name the Koran has for Satan.

Furthermore, the Yazidi story regarding Tawûsê Melek's rise to favor with God is almost identical to the story of the jinn Iblis in Islam, except that Yazidis revere Tawûsê Melek for refusing to submit to Adam, while Muslims believe that Iblis' refusal to submit caused him to fall out of Grace with God, and to later become Satan himself.

Tawûsê Melek is often identified by Muslims and Christians with Shaitan (Satan). Yazidis, however, believe Tawûsê Melek is not a source of evil or wickedness. They consider him to be the leader of the archangels, not a fallen angel. They also hold that the source of evil is in the heart and spirit of humans themselves, not in Tawûsê Melek. The active forces in their religion are Tawûsê Melek and Sheik Adî.


[ame=http://en.wikipedia.org/wiki/Yazidism]Yazidi - Wikipedia, the free encyclopedia[/ame]

 

Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Πυρήνας του βδσμ είναι το ασύμμετρο της σχέσης, πατέρα - παιδιού, αλλιώς θα κάναμε σύμμετρες σχέσεις και δεν θα είμαστε εδώ. Το ό,τι υπάρχει αυτό το κοινό στοιχείο μεταξύ βδσμ και θρησκείας δεν σημαίνει ότι το βδσμ είναι θρησκευτικό. Κι αυτό γιατί η ασύμμετρη σχέση υπήρχε πριν τη θρησκεία και σίγουρα πριν το βδσμ. Φαίνεται, τουλάχιστον κατά τον Ντώκινς, ότι η άμεση και αυτόματη υπακοή των μικρών στην κραυγή κινδύνου της μητέρας, ή της αγέλης στο φύλακα αυτής ήταν απαραίτητη για την επιβίωση και τη σωτηρία τους από τον θηρευτή. Φαντάσου να καθόντουσαν μπροστά στον θηρευτή και να ανέλυαν τα χαρακτηριστικά του, τα δόντια του, τη στάση του, το βλέμμα του, για να αποφασίσουν αν υπάρχει πράγματι κίνδυνος ή όχι. Ο Ντώκινς, λοιπόν, θεωρεί τη θρησκεία παραπροϊόν αυτής της επιτυχούς συμπεριφοράς του είδους.
Το γεγονός ότι κάποιοι προκρίνουν το ασύμμετρο στις ερωτικές σχέσεις τους πιθανόν κάτι δείχνει αναφορικά με το πώς έχουν ή δεν έχουν "σκοτώσει" τον Πατέρα τους αλλά δε λέει πολλά για το θρησκευτικό φρόνημά τους.

 

Re: Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Έτσι όπως το θέτεις νομίζω πως ο χαρακτηρισμός «αγνωστικίστρια» σου ταιριάζει καλύτερα. Κατά τα λοιπά…

Εγκρίνω κι επαυξάνω και χαίρω ιδιαιτέρως που εισάγεις στην συζήτηση την εξελικτική βιολογία, έναν επίσης πολύ σημαντικό πυλώνα της υλιστικής κοσμοθεωρίας. Σωστά παρατηρείς πως το φαινόμενο της εξουσίας δεν είναι αποκλειστικά ανθρώπινο αλλά παρατηρείται σε σμήνη, αγέλες και κοινωνίες ζώων κι ορθότατα του αναγνωρίζεις εξελικτικά πλεονεκτήματα που διευκολύνουν την επιβίωση των ειδών. Αυτός είναι εξάλλου ο κύριος λόγος που δεν δηλώνω αναρχικός ή αντιεξουσιαστής: η εξουσία είναι μάλλον αναγκαίο κακό και δίπλα στις τόσες προβληματικές όψεις του, αναγνωρίζω και μια θετική επίδραση του θεσμού της εξουσίας στην οργάνωση της ανθρώπινης συμβίωσης.

Τι θα ήθελα να προσθέσω; Μια αμφιλεγόμενη άποψη για την γέννεση του σαδομαζοχισμού ως απόρροια της σύνδεσης σεξ και κυριαρχίας πριν ακόμη την πατριαρχία, την δουλοκτησία ή τη θρησκεία. Εξηγούμαι: στις αγέλες των ζώων η κατοχή της εξουσίας συνεπάγεται αυξημένο, προνομιακό ή κι αποκλειστικό δικαίωμα ζευγαρώματος. Σε απλά ελληνικά, για να γαμήσει το ζώο πρέπει πρώτα να κυριαρχήσει επί των ανταγωνιστών του σε λυσσαλέα μάχη σώμα με σώμα, συχνά μέχρις εσχάτων. Και ποιο ζώο κυριαρχεί συνήθως αν όχι το πιο δυνατό, βίαιο κι επιθετικό; Στο νευρικό σύστημα ενός τέτοιου ζώου εικάζω πως η χαρά της βίαιης κυριάρχησης θα συνδέεται αναπόφευκτα με τη χαρά του ζευγαρώματος, όπως και με την συγγενική της, τη χαρά της εξεύρεσης τροφής. Αντιστρόφως, η έλλειψη κυριαρχίας για τα αρσενικά συνεπάγεται είτε εξορία, είτε αγαμία, για τα δε θηλυκά, σεξουαλική διαθεσιμότητα στις ορέξεις του κυρίαρχου αρσενικού. Είναι λιγότερο γνωστό αλλά επίσης αληθές πως και πολλά θηλυκά ζώα ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην περίοδο της αναπαραγωγής.

Επανέρχομαι στη θρησκεία. Νομίζω πως οι δήθεν μονοθεϊστικές θρησκείες είναι στην πραγματικότητα αλληγορίες συμφιλίωσης Πατέρα και Υιού. Η συμφιλίωση αυτή είναι λειτουργικά αναγκαία στην πατριαρχία, η οποία για να διαιωνιστεί απαιτείται η πατρική εξουσία να μεταβιβαστεί στον πρωτότοκο γιο. Προσέξτε μια κρίσιμη διαφορά: ο Κρόνος ευνουχίζει τον πατέρα του, τρώει τα παιδιά του κι εκείνα τον εκθρονίζουν και τον στέλνουν στα Τάρταρα, ο Δίας συγκεκριμένα. Αντίθετα, θεός και Ιησούς συμφιλιώνονται σε βαθμό ταύτισης. Ο χριστιανισμός είναι η λατρεία του Υιού που αντικαθιστά τον Πατέρα.


 



 

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Προσωπικά, αφήνω το σεξ και το BDSM εκτός Χριστιανισμού, Βουδισμού, Ταοισμού, κτλ κτλ κτλ. Γιατί να τα μπερδεύουμε;

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Tελικά το νήμα πολύ ωραία εξελίσσεται.. Χαίρομαι για την ποιότητα του επιπέδου των συνομιλητών...

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Μερικά σχόλια, όχι επί του κυρίως θέματος, αλλά πάνω σε κάποια περιφερειακά θέματα που θίχτηκαν.

Δεκτή εν μέρει η ένστασή σου. Ο Πλάτωνας φιλοσοφεί θεολογώντας και θεολογεί φιλοσοφώντας. Και αυτή η τάση σύμμιξης φιλοσοφίας και θεολογίας είναι ακόμα εντονότερη στους νεοπλατωνικούς κύκλους. Ο Πλωτίνος λοιπόν ήταν και φιλόσοφος και μύστης, αντιπροσωπεύοντας αυτό το χαρακτηριστικό για την εποχή μείγμα δυτικού ορθολογισμού και ανατολικού μυστικισμού. Μην ξεχνάμε ότι ο Αυγουστίνος ήταν βαθύτατα επηρεασμένος από τον Πλωτίνο.

Πέρα από τις μονοθεϊστικές θρησκείες πάντως, υπάρχουν πολλές άλλες χωρίς αυτή την έντονη και υποστασιοποιημένη παρουσία του Κακού. Ηδή ανέφερα παραδείγματα. Στον Βουδδισμό, η έννοια της αμαρτίας και του Κακού έχει πολύ διαφορετική σημασία απ' ό,τι στις παραδοσιακές μονοθεϊστικές θρησκείες.

Για αυτό ακριβώς μίλησα για αναζήτηση ενός "ελεύθερου" bdsm. Αν θες, μπορείς να το ονομάσεις κάπως αλλιώς. Πάντως κι εσύ αποβλέπεις σε ένα συγκεκριμένο είδος bdsm, χωρίς να αποδέχεσαι οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, αλλά, αν σε αντιλήφθηκά καλά, μια εξουσία που ενέχει ένα απελευθερωτικό δυναμικό, το οποίο θα απορρέει από τον κοσμικό χαρακτήρα της. Απλώς δεν είσαι αρκετά αφελής ώστε να το γυρίσεις στον πασιφισμό.

Θεωρώ την επίκληση της εξελικτικής βιολογίας εντελώς άστοχη και αποπροσανατολιστική. Έχω κουραστεί τα τελευταία χρόνια να κάνω συζητήσεις στις οποίες να επισημαίνω το αυτονόητο πλέον (τουλάχιστον για τη λεγόμενη ηπειρωτική φιλοσοφία αλλά τελευταία και για την αγγλοσαξονική επιστημολογία) του μη ανεξάρτητου και "αντικειμενικού" των φυσικών και βιολογικών επιστημών. Οι επιστημονικές θεωρίες δεν αποκαλύπτουν απλώς μία κρυμμένη αλήθεια, βασισμένη σε εμπειρικά δεδομένα, αλλά ενσωματώνουν μέσα στην ίδια τη δομή τους ολόκληρα εξω-επιστημονικά εννοιολογικά πλαίσια που προέρχονται από το ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν. Μια διαδικασία φυσικά που σχεδόν πάντα διαφεύγει της συνείδησης των ίδιων των επιστημόνων. Ειδικά δε για τη βιολογία, οι αντιστοιχίες ανάμεσα στις θεωρίες της και στις πολιτικές εξελίξεις είναι μερικές φορές ανατριχιαστικές. Αυτό είναι ένα πρόσφατο, σχετικό άρθρο, από το περιοδικό New Left Review, για όσους έχουν τη διάθεση να εντρυφήσουν λίγο παραπάνω. Περιπτώσεις σαν του Ντώκινς λοιπόν, τις θεωρώ εξαιρετικά επικίνδυνες, μέσα στην αφοπλιστική τους αφέλεια, με αυτή την αλαζονική νοοτροπία του νικητή ο οποίος δεν θέλει να αφήσει καθόλου χώρο σε όσους θεωρεί αντιπάλους του. Κάπου είχα πετύχει και μια σειρά επεισοδίων, ονόματι "The enemies of reason", στην οποία κυνηγούσε όσους δεν προσκυνούν τον Λόγο. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός που σημείωνε και μια βιβλιοκριτική ότι, στη μάχη του ενάντια στους φονταμενταλιστές, καταλήγει να υιοθετεί ο ίδιος μια στάση και ρητορική που σχεδόν είναι το αντεστραμμένο είδωλο αυτής των φανατικών θρησκευόμενων αντιπάλων του. Ο ολοκληρωτισμός δεν είναι αναγκαίο να έχει θρησκευτικό μόνο πρόσημο. Μπορεί να έχει και τεχνοεπιστημονικό. Κάτι λέγαμε για παιχνίδια αντικατοπτρισμών.


Είμαι πρόθυμος λοιπόν να συζητήσω μία πιθανή, πρωταρχική σχέση ερωτισμού και κυριαρχίας. Όχι όμως πάνω στη βάση που θέτεις, φίλε vautrin. Αυτή η σύλληψη της φύσης ως αδυσώπητου, χομπσιανού ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων μου φαίνεται για προβολή πάνω στη φύση δικών μας ανθρωπομορφικών κοινωνικών δυναμικών, όπως αυτές εμφανίστηκαν σε μία συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Σε αυτήν της ανάδυσης της ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς. Η λυσσαλέα μάχη των αρσενικών είναι σπάνιο φαινόμενο στη φύση, και ακόμα σπανιότερα μέχρις εσχάτων. Οι μάχες τους θυμίζουν πολύ πιο έντονα τελετουργικό και διέπονται από αυστηρούς κανόνες.


Θα κλείσω με την παράθεση κάποιων καίριων παρατηρήσεων της Karen Armstrong, σχετικών με αυτά που συζητούσαμε παραπάνω. Από την εισαγωγή της στο βιβλίο "A history of God".

Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με πιο ουσιαστικές παρατηρήσεις, αν το επιτρέψει φυσικά και η εξέλιξη της συζήτησης.

 

Stressine εχω την εντύπωση οτι μπερδεύεις εν αγνοία σου την εννοια της κοσμοθεωρίας ενος εθνους με την εννοια της θρησκείας.

Ο βουδισμός πχ, δεν ειναι θρησκεια, αλλα περισσότερο φιλοσοφική προσσέγγιση της υπαρξιολογίας και της κοινωνιολογίας.
Η αρχαια ελληνική θρησκεια, το «δωδεκάθεο» που λέμε, δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια κοινωνιοθεωρία συμμιγμενη (στα ακρα της) με την υπαρξιακή/συμπαντολογική κοσμοθεωρια της μυθολογικής γραμματείας (ομηρος, ορφικά, κλπ).
Παρομοίως με μια δοση πιο κοντα στο βουδισμό και ο ταοϊσμός.
Επίσης χωρις να ειμαι σιγουρος εχω την εντυπωση οτι και η καλεβάλλα (νορβηγική μυθολογία) εντάσσεται στην κατηγορία της ελληνικής κοινωνιο-κοσμοθεωρίας.

Αντιθετως, θρησκεία ειναι η Αιγυπτιακή, το ρωμαϊκό δωδεκάθεο (ως η ιδια ελληνική κοινωνιοθεωρία εκπτωτη στα βαρβαρικά επίπεδα της Ρωμης), το ταλμουδ/καμπάλα, ο ισλαμισμός, ο ρασταφαριανισμός (εμμεσο παρακλάδι του ταλμουδ), ο χριστιανισμός κλπ.

Για τον ινδουισμο δεν εχω ιδεα (και ακουγα και πολυ goatrance τρομαρα μου...)


Τελος, οσον αφορά τον αθεϊσμό μην πεφτεις στο τριπακι των θεϊστών οι οποίοι τους αντιμερωπίζουν εχθρικά. Αν το δεις λιγο πιο αυτογνωσιακα θα διαπιστώσεις οτι οι θεϊστές (θρήσκοι ή άθρησκοι) και και οι αθεϊστές (οι κατα συνείδηση, οχι οι κατ'αντίδραση) δεν απέχουν πολύ. Διοτι και οι δυο τρέφουν τον ίδιο φόβο. Το φοβο να παραδεχτουν στον εαυτό τους την αδυναμίας τους να έχουν επίγνωση της υπάρξεως του θείου (βλέπε πρωταγόρα, φιλόδημο, huxley). Ετσι λοιπόν αυτο που φοβουνται ειναι σε τελική αναλυση ο ιδιος τους ο εαυτός, διοτι δεν τον εχουν αποδεχτεί.

Και αυτό οφείλεται στην αναποδη λογική η οποία επιβάλλεται στην ανθρωπινη παιδεία εδω και χιλιαδες χρονια απο τις θρησκείες: Μια θρησκεία ξεκινα να σου διδάσκει το σύμπαν. Επειδή ομως οταν ειναι κανεις μικρός εισαι άτομο μη συνειδητοποιημένο, εχει πολλες απορίες. Καποιες προσπάθειες επεξηγησης τους ανακόπτονται απο αυτό που λεμε «πίστη», δηλαδή η νοοτροπία «έτσι είναι, γιατι ετσι ειναι και μη το ψαχνεις γιατι θα σε μαλώσω» (η γνωστή συντακτική παραφραση του «πίστευε και μη, ερεύνα»).
Ετσι λοιπόν οσο μεγαλώνει κανεις και αποκτά κρίση, αρχίζει να ψαχνει και να «εξειδικεύει» τις αναζητήσεις του. Αποτέλεσμα; Το να καταλήγει κανεις απο την αναζήτηση για να καταννοήσει τις απορίες για το συμπαν που διδαχτηκε (χώρια την αλλαζονεία της υπόθεσης), στον θεωρητικό ατομικισμό. Οταν λοιπόν φτανει καποιος στην κορυφή της αναποδης πυραμίδας συνειδητοποιεί οτι το τουβλάκι που λεγεται «εαυτός», ειναι κενό απο επίγνώση.
Και τότε το ατομο πλυμμυρίζεται από το φόβο της κατάρρευσης του ολου γνωστικιστικού του υπόβαθρου. Εκει λοιπόν καποιος ο οποίος συναμα με ολα τα αλλα μαθαινει να σκεπτεται ατομικά ως προς την κοινωνική ευθύνη, για να μπορεσει να στηρίξει το οικοδόμημα με τη μικρη σαθρή βαση (κορυφη της πυραμίδας), απορρίπτει τον ορθολογισμό και τον αντικαθιστά με την πίστη την οποία εμαθε να την δέχεται υπο καθεστώς φόβου. Ο ίδιος ο φοβος καποιου να αντιμετωπίσει τον εαυτό του καταλήγει να τον φέρνει στον παρα-λογισμό. Γι αυτό κιόλας και η σημερινή κοινωνία διακατέχεται απο εναν αμετρο παραλογισμό.
Ο Αθεος, εχει υποπεσει στο ιδιο τριπάκι απο αντίδραση αρχικα και από γνωσιακή αυθυποβολή αργότερα. Και μιλαω εξ' ιδίας πείρας. Αυθυποβάλλεται στη νεα γνωση της «μη-υπαρξης του θειου» που νομίζει οτι απέκτησε επειδή κατάφερε να αποτινάξει απο πανω του ολα τα επιφανειακά θεϊστικά στερεότυπα.Ετσι πείθεται οτι γνωρίζει καθότι θεωρεί τεραστια την αλλαγη αυτή. Ομως το μικρόβιο του γνωστικισμού απο φοβο καταρρευσης της αναποδης πυραμίδας και παλι σπερνει «πίστη» αντι επίγνωσης.

Και εκει ειναι η τεράστια διαφορά του αγνωστικισμού απο τον αθεϊσμό. Και θα το εξηγήσω απλά. Το οτι δεν υπαρχουν αποδειξεις χειροπιαστές για την υπαρξη του θείου (οτι δηλαδη η υπαρξη του θείου ειναι άδηλη) δε σημαινει αυτόματα οτι το θείο ειναι ανύπαρκτο (οπως ελεγε ο Πρβωταγόρας, «Για τους θεους δεν μπορουμε να γνωριζουμε ουτε αν υπαρχουν ούτε αν δεν υπαρχουν, και αυτό οφείλεται στη βραχύτητα του ανθρωπίνου βίου και το άδηλο της υπαρξής τους»).
Και θα το αναλύσω λιγο ακόμα: Αν ο θεος οπως περιγραφεται απο ολες τις θρησκείες ειναι τελειος, δεν εχει προφανώς καμια αναγκη. Αρα λοιπόν δεν εχει κανει την οποιαδήποτε πράξη (καθότι καθε πραξη ειναι αποτέλεσμα πλήρωσης ενος αιτιατού) για να κανει την υπαρξη του εκδηλη. Αυτό λοιπόν σημαίνει ενα απο τα τρία παρακατω πιθανα πραγματα:
- Αυτο που επικοινώνησε μαζί μας για να κανει εκδηλη την παρουσία του ειχε καποια αναγκη για να καλύψει επικοινωνήσει μαζί μας. συνεπώς δεν ειναι το τελειο πλασμα αρα καποιος ψευδεται.
- Δεν εχει επικοινωνήσει το θείο μαζί μας. Είναι άδηλο. Συνεπώς αυτό μας οδηγεί σε ενα μόνο πράγμα. Καποιος ψευδεται.
- και τα δυο προηγούμενα μαζί.
Και στις 3 πιθανες περιπτώσεις, ειτε το οτι το «θειο» ειναι μια ακόμα διαφορετική μορφη ζωής στο σύμπαν, ειτε οτι το θείο δεν μας εχει δώδει λόγο να ισχυριζόμαστε επίγνωση της υπαρξης του ή της μη-υπαρξης του, ειτε και τα δυο μαζί, η πίστη αποδεικνύεται ενα μπάλωμα για τους δικούς μας φόβους.

Η αρχαια ελληνική νόηση ομως (με αποκορύφωμα τη στωϊκή και την ατομική φιλοσοφία) καθως και ο βουδισμός, ξεκινούν τον ανθρωπο απο το να γνωρίζει τον εαυτό του, και να μαθαινει τα όριά του.

Η φιλοσοφία λοιπόν ξεκινά με ταπεινότητα και το «γνώθι σ' αυτον» και καταλήγει στη διευρυνση και την εξύψωση του πνεύματος.
Αντιθετως οι θρησκείες ξεκινούν με την αλλαζονεία την γνωσης του σύμπαντος και καταλήγουν στον ατομικισμό και την αυταπάτη.

Γι αυτό λοιπόν αντι για ευχές (για χρονια πολλά), σας συμβουλεύω «Επίγνωση αντι πίστης».

 

Re: Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Τότε αγαπητέ φίλε από το Στάλινγκραντ, μια πόλη που δεν υπάρχει πια, νομίζω πως θα ήταν σκόπιμο να ορίσεις την βάση στην οποία εσύ τοποθετείς την πρωταρχική σύνδεση ερωτισμού και κυριαρχίας έτσι ώστε να δούμε που διαφωνούμε, που συμφωνούμε κι αν υπάρχουν περιθώρια σύγκλισης και σύνθεσης απόψεων.

Αν από τη πλευρά μου έδωσα την εντύπωση πως ενστερνίζομαι τις αντιλήψεις του Χομπς όπως εκφράστηκαν στον Λεβιάθαν για την διαρκή, μέχρις αλληλοεξόντωσης ανταγωνιστικότητα ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης συνθήκης, αυτό οφείλεται σε αποκλειστικά δική μου παράλειψη, την οποία σπεύδω να συμπληρώσω.

Σε άλλα μου σχόλια έχω υποστηρίξει την γνώμη πως ο Χομπς κι οι συν αυτώ βλέπουν μόνο τη μισή αλήθεια κι η μισή αλήθεια δεν διαφέρει και πολύ από το ψέμα. Η άλλη μισή αλήθεια βρίσκεται στα λόγια του Αριστοτέλη που όριζε τον άνθρωπο ως ζώον φύσει πολιτικό, αλλά και στον Δαρβίνο ο οποίος στην Καταγωγή των Ειδών ρητά αναφέρει πως η συνεργατικότητα μεταξύ των μελών μιας αγέλης αποτελεί, μαζί με την προσαρμοστικότητα, τον καθοριστικό παράγοντα για την επιβίωση του είδους.

Συνδυάζοντας δυο μισές αλήθειες, ευελπιστώ να συλλάβω μια ολόκληρη. Οι ανταγωνισμοί λοιπόν λαμβάνουν χώρα ΕΝΤΟΣ του κοινωνικού συνόλου, (ή της αγέλης για τα ζώα) και αποσκοπούν στην εξασφάλιση συγκεκριμένων πλεονεκτημάτων ΕΠΙ των υπολοίπων μελών του κοινωνικού συνόλου. Δηλαδή δίχως κοινωνία δεν υφίσταται κυριαρχία, ή όπως το έθεσε ο Φουκώ, η εξουσία δεν είναι κατάσταση ή ιδιότητα αλλά σχέση και δεν την κατέχεις αλλά την ασκείς. Με αυτή την έννοια η κυριαρχία δεν αποβλέπει στην εξόντωση επειδή εξουσία επί πτωμάτων είναι σκέτος παραλογισμός αντάξιος ενός γκροτέσκο βασιλιά Υμπύ ή ενός στενοκέφαλου τυράννου σαν τον Κρέοντα. Για την εξουσία ακόμα κι ο φόνος είναι απλώς ένα μέσον για να επικρατήσει επί των ζωντανών.

Δεν διαθέτω επαρκείς γνώσεις εξελικτικής βιολογίας για να εξετάσω αν κάτι ανάλογο συμβαίνει στο ζωικό βασίλειο. Από τα λίγα που γνωρίζω, είχα σχηματίσει την πεποίθηση πως ο ανταγωνισμός των ζώων πριν το ζευγάρωμα αποτελεί μια αναμφισβήτητη παρατήρηση. Έχεις δίκιο να προβάλλεις την ένσταση πως δεν είναι απαραίτητο να παίρνει πάντα τη μορφή βίαιης αναμέτρησης. Ορισμένες φορές εκδηλώνεται με πολύ πιο χαριτωμένο τρόπο, με επίδειξη χρωμάτων ή διαγωνισμό κελαηδήματος στα πουλιά λόγου χάρη. Ωστόσο, αυτό που έγραψα, αν κι ελαφρώς μελοδραματικό, νομίζω πως ισχύει για αρκετά είδη σαρκοφάγων θηλαστικών. Για παράδειγμα, έχει παρατηρηθεί αρσενικά ζώα να φτάνουν σε σημείο να σκοτώνουν τα νεογνά για να εξαναγκάσουν τις θηλυκές να ζευγαρώσουν ξανά μαζί τους. Θα ήταν λάθος αυτή η συμπεριφορά να κριθεί με ανθρώπινα ηθικά κριτήρια, αλλά θα ήταν εξίσου λάθος ν’ αγνοηθεί και να μην αναλυθεί.

Ξεμακρύναμε αρκετά από το αρχικό θέμα και νιώθω την απειλή του μαστιγίου της εισηγήτριας να επικρεμάται πάνω μας. Στροφή 180 μοιρών λοιπόν και πίσω στα θρησκευτικά. Το ζήτημα της σχέσης μεταξύ BDSM και Χριστιανισμού ή θρησκείας γενικότερα, δεν μπορεί να εξεταστεί μονοσήμαντα από έναν δήθεν αντικειμενικό κι αποστασιοποιημένο παρατηρητή, ούτε και μονόπλευρα από την σκοπιά των συνειδητοποιημένων BDSMers. Δεν πρέπει να δούμε και την άποψη των επί της γης εκπροσώπων του Χριστιανισμού;

Λοιπόν, σας έχω νέα. Μας θεωρούν αμαρτωλούς και κάτι παραπάνω. Εδώ θεωρούν αμαρτία το φυσιολογικό σεξ και τη χρήση προφυλακτικού, φανταστείτε τι σκέφτονται για τη διαστροφή. Δεν είναι λοιπόν λογικό, (κι εξόχως αντιχριστιανικό) να εχθρευόμαστε τους εχθρούς μας κι όσους μας επιβουλεύονται; Απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη του BDSM ως ελεύθερου, οργανωμένου κι ανεκτού τρόπου βίωσης κι έκφρασης ενός εναλλακτικού ερωτισμού δεν είναι άραγε η νεωτερικότητα κι η εκκοσμίκευση; Νοείται νόμιμο BDSM υπό καθεστώς Σαρίας; Στοιχειώδης λογική και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης συνηγορούν υπέρ ενός ριζικά αντιθρησκευτικού BDSM σε όλες του τις εκφάνσεις.



Bonus track:

Πόσο διαφέρει στ’ αλήθεια η έννοια του Κακού στον Βουδισμό σε σύγκριση με άλλες θρησκείες; Τρεις απεικονίσεις της Βουδιστικής κόλασης Ναράκα που προέρχονται από τρεις διαφορετικές χώρες. Σας θυμίζουν τίποτα;




 


 


 

 

Re: Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

   
Αυτό φτάνει και περισσεύει.

ΥΓ. Καμία θρησκεία δεν θα είχε πελάτες αν δεν επαγγελόταν τη "σωτηρία των ψυχών μας" και δεν μας ζάλιζε με μεταθανάτιες τιμωρίες. 

 

Ευχαριστώ θερμά τους συμμετέχοντες στο νήμα για τις πολύ καίριες τοποθετήσεις τους. Διαβάζω με μεγάλη προσοχή τις απόψεις σας και χαίρομαι που αυτές ανοίγονται σε μια βεντάλια θεμάτων τα οποία θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Αν μη τι άλλο, διάλογοι όπως ο παρών με πείθουν ότι έχω λόγο ύπαρξης σε αυτό το forum.

Για αρκετά από τα ζητήματα που έθιξαν ιδίως οι vautrin και Stressine, δεν έχω ουσιαστική θεωρητική κατάρτιση, και για ορισμένα δεν έχω παγιωμένη γνώμη. Αυτό το θεωρώ πολύ καλό καθώς νιώθω ότι μαθαίνω και μπαίνω στην διαδικασία να σκεφτώ επί της ουσίας. Έτσι θα προσπαθήσω να εστιάσω σε ορισμένα πράγματα που με απασχολούν έντονα.

Το ιερό και το βέβηλο
Ο vautrin θέτει την απαρχή αυτών των εννοιών στις θρησκείες, λέγοντας ότι η ρίζα τους είναι η έννοια της ιεραρχίας, κατά συνέπεια δε και της Αυθεντίας. Δεν είμαι καθόλου βέβαιη αν σε έναν υποτιθέμενο α-θεϊστικό κόσμο οι έννοιες αυτές δεν θα συνέχιζαν να υφίστανται, καθώς δεν υφίσταται κοινωνία χωρίς Νόμο. Ο Νόμος μπορεί να τίθεται σαν κοσμικός / εξωτερικός όρος (σωφρονισμός με την απειλή τιμωρίας στην παρούσα ζωή), υπερβατικός (ταμπού, απειλή τιμωρίας μετά θάνατον) ή εσωτερικός (ηθική, λογική). Σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα αυταρχικά καθεστώτα στηρίζονται στον εξωτερικό Νόμο, στη συγκεντρωτική τους εκδοχή επικουρούνται από τον υπερβατικό Νόμο και στην δημοκρατική τους εκδοχή από τον εσωτερικό-ηθικό Νόμο, ενώ σε πιο ριζοσπαστικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης προβάλλεται η σημασία του εσωτερικού Νόμου ως απόρροια της λογικής (η κληρονομιά του διαφωτισμού γαρ).

Η ύπαρξη του Νόμου σημαίνει την ύπαρξη μιας διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο. Το απαγορευμένο όμως, όπως κι αν τίθεται, ιεροποιείται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο φόνος. Για όποιον λόγο κι αν επιλέξω να ΜΗΝ τον διαπράξω (για να μην με σκοτώσουν σε αντίποινα, για να μην πάω φυλακή, επειδή θα πάω στην κόλαση, επειδή δεν είναι σωστό να αλληλοεξοντώνονται άτομα του ίδιου είδους, επειδή αν σκοτώνει ο ένας τον άλλον στο τέλος δε θα μείνει κανείς, κτλ), θεωρώ ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή. Εξυπακούεται ότι αν τελικά διαπράξω φόνο, θα την έχω βεβηλώσει.

Η σεξουαλικότητα είναι ένα πεδίο στο οποίο αντανακλάται ευθέως ο Νόμος ως φράγμα μεταξύ επιτρεπτού και απαγορευμένου. Το να διαπιστώσω ότι είμαι γυναίκα, δηλαδή ότι διαθέτω συγκεκριμένα αναπαραγωγικά όργανα, ορισμένα από τα οποία είναι εξωτερικά, δλδ ορατά, μου θέτει αυτόματα ένα φράγμα, το φράγμα του άλλου, του ριζικά ξένου αρσενικού σώματος. Το φράγμα αυτό δεν είναι δυνατόν να αρθεί, ό,τι κι αν κάνω. Έτσι, το αρσενικό σώμα είναι για τη γυναίκα ιερό, όπως ιερό είναι και το θηλυκό σώμα για τον άντρα. Η δε ερωτική συνεύρεση αυτών των ξένων προς άλληλα σωμάτων, με την αρμονία της συμμετρίας που διαθέτει, δίνει την αίσθηση της ιερουργίας, του μυστηρίου.

Όμως η σεξουαλικότητα είναι κάτι πολύ παραπάνω από την διείσδυση ενός πέους μέσα σ’ έναν κόλπο έως εκσπερματώσεως. Το ξένο σώμα γίνεται αντικείμενο χιλιότροπης διερεύνησης, τα μυστικά του πρέπει να ξεκλειδωθούν, αυτή η αιωνίως ανέφικτη αλήθειά του πρέπει να κατακτηθεί. Η βεβήλωση δεν είναι παρά άλλη μια απεγνωσμένη προσπάθεια κατάργησης του φράγματος. Η έννοια του Νόμου είναι αξεδιάλυτη από την έννοια της παράβασης και ιερό δεν υφίσταται δίχως βέβηλο.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το ιερό και το βέβηλο είναι σύμφυτα της συνείδησης. Ένα ον που σχηματίζει την έννοια του επέκεινα (επέκεινα του λόφου, επέκεινα της ζωής, επέκεινα του Νόμου) είναι μοιραίο να ιεροποιεί και να βεβηλώνει.

Έτσι αγαπητέ vautrin, δεν μπορώ να συνταχθώ πλήρως με την πρώτη παράγραφο του καλογραμμένου BDSMικού σας μανιφέστου:

«Σε συνάφεια με τα παραπάνω, πρεσβεύω ένα BDSM υλιστικό, κοσμικό κι αντιθρησκευτικό, που αποβλέπει στην ηδονή και την απόλαυση κι όχι στην έκσταση, την υπερβατικότητα και την μέθεξη. Ένα BDSM ούτε θείο, ούτε σατανικό, ούτε ζωώδες, αλλά ανθρώπινο, ένα BDSM ούτε ουράνιο, ούτε καταχθόνιο, ένα BDSM σωματικό και χθόνιο, έμπλεο παθών και συναισθημάτων αλλά απαλλαγμένο από κάθε μεταφυσική και μυστικισμό».

Εξουσία, Ερωτισμός κι Ελευθερία
Πράγματι, ο συσχετισμός εξουσίας και ερωτισμού είναι εξαιρετικά πολυσυζητημένο θέμα, πόσο δε μάλλον στο πλαίσιο ενός BDSM forum. Η εξουσιαστική φύση του ερωτισμού, όσο και η ερωτική φύση της εξουσίας, έχουν εξεταστεί από πολλές οπτικές κι έχουν αναλυθεί δεόντως. Φυσικά, δεν υπάρχει σύγκλιση όλων των απόψεων και απ’ ότι ξέρω, ούτε ευαγγέλιο που να αποτελεί την επιτομή του θέματος.

Θα σταθώ σε μια συγκεκριμένη παράμετρο αυτής της σχέσης, η οποία υπογραμμίζεται στο BDSM: την ασυμμετρία. Προσεγγίζω την ασυμμετρία με μια διαφορετική οπτική από αυτήν που προτείνει η elfcat. Οποιαδήποτε εξουσιαστική δομή δημιουργεί εκ των πραγμάτων ασύμμετρες σχέσεις. Ο ερωτισμός όμως; Ο ανθρώπινος εγκέφαλος τείνει να σκέφτεται συμμετρικά – ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και αυτή η κουβέντα κατά βάση πραγματεύεται το πρόβλημα του δυϊσμού της σκέψης. Εδώ θα επιμείνω στην έννοια του Ξένου που προανέφερα. Υπάρχει μια φράση παγίδα: «έχεις όλα όσα δεν έχω». Αυτό νοείται κατά δύο τρόπους: α) έχεις όλα όσα δεν έχω αλλά γνωρίζω ότι δεν έχω, δλδ διαθέτω υποδοχές γι’ αυτά. Έχεις ένα πέος, έχω έναν κόλπο, β) έχεις όλα όσα δεν έχω και δεν γνωρίζω ότι δεν έχω, έχεις όλα όσα δεν διανοούμαι ότι μπορούν να υπάρχουν. Στην δεύτερη περίπτωση η φράση δεν μπορεί καν να αρθρωθεί, γιατί δεν μπορώ να διαπιστώνω ότι έχεις όσα δεν έχω ενώ δεν έχω επίγνωση ότι δεν τα έχω. Για μένα, αυτή είναι η κορυφαία σύλληψη του μονοθεϊσμού, όπως εκφράζεται από τον Χριστιανισμό. Ο Θεός είναι τόσο αδιανόητος ώστε έχει όλα τα ονόματα και ταυτόχρονα δεν μπορεί να ονοματοδοτηθεί. Συλλαμβάνουμε λοιπόν πλέον την ετερότητα ως ασυμμετρία, η αρμονία του κόσμου πρέπει να βρει ένα νέο σημείο ισορροπίας. Ο ερωτισμός ως κατεξοχήν αναζήτηση του ανέφικτου, συνοψίζει άριστα την ασυμμετρία της ετερότητας. Η βία, ο πόνος, ο περιορισμός, η κατίσχυση, είναι ορισμένα μόνο από τα εργαλεία αυτής της αναζήτησης.

Πώς εισάγεται όμως η έννοια της ελευθερίας σε αυτό το μοντέλο σκέψης; Πολύ σοφά ο Stressine επισήμανε τα ερμηνευτικά προβλήματα στη χρήση τέτοιων όρων. Επίσης, εμμέσως πλην σαφώς μας τραβά την προσοχή στις κοινωνικές διαστάσεις του όρου, ιδίως όταν μιλά για ατομικιστικό ηδονισμό και ενσωμάτωση του BDSM στον κυρίαρχο λόγο. Πώς λοιπόν μπορεί να εννοηθεί η ελευθερία μέσα στο πλαίσιο BDSMικών ερωτικών σχέσεων και δη στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε; Θα επιμείνω: όχι υλιστικά, ούτε υπερβατικά, αλλά υπαρξιακά (τελευταία ειδικεύομαι στα φωνήεντα, είδατε πώς τα κατάφερα να πάω από τα τρία έψιλον στα τρία ύψιλον; ) Νομίζω ότι μερικές φορές μπορώ να διανοηθώ ένα είδος συγκλονιστικής ελευθερίας, ελευθερίας δράσης, ελευθερίας λατρείας, ελευθερίας απόλαυσης, η οποία αναβλύζει από τα έγκατα της συνείδησης και της αίσθησης και ουδόλως σχετίζεται με την αποδοχή ή την αποποίηση του χριστιανικού μανδύα, ούτε είναι κοινωνική (δλδ δεν αφορά σε κάποιο κοινωνικό όραμα), ούτε αντικοινωνική (δλδ δεν είναι ασύδοτη με τον τρόπο της νηπιακής ασυδοσίας). Η ελευθερία αυτή χρειάζεται απαραιτήτως τον άλλον για να βιωθεί κι αν ήθελα να την ορίσω μαξιμαλιστικά θα την ονόμαζα ίσως «ενσυναίσθηση της ανθρώπινης κατάστασης». Είναι μια ελευθερία που προσφέρει άγρια χαρά μα δε στερείται και τρόμου – τρόμου όπως αυτόν που νιώθει ο σχοινοβάτης όταν κοιτάζει κάτω και βλέπει ότι δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας.

Πολύ φοβάμαι ότι σας ταλαιπωρώ με λυρικές κορώνες μα και πάλι δεν καθίσταμαι σαφής. Ίσως να μην διαθέτω τα εργαλεία για να το κάνω, ίσως να πρόκειται για κάτι που εξ ορισμού αντιστέκεται.

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

"Ένα σώμα γυμνό είναι η μοναδική προέκταση μιας νοητής γραμμής που μας ενώνει με το μυστήριο."

Οδ. Ελύτης
Μαρία Νεφέλη​

Ο στίχος εξηγεί γιατί

ιδίως αν προστεθεί, συζητητική αδεία, μια ψυχή γυμνή στο γυμνό σώμα.

Απλό αν και δύσκολο να ειπωθεί ανοιχτά, για να απολαύσει κάποιος το BDSM δεν χρειάζεται να το έχει ερμηνεύσει, χρειάζεται μόνο να είναι βέβαιος - σωστά ή λάθος, δεν έχει σημασία - ότι ο δρόμος για την ικανοποίηση της επιθυμίας του περνάει απ τον σαδομαζοχισμό. Αν δεν πιστεύει σε αυτό που κάνει, αμφιβάλλω αν θα το ευχαριστηθεί.

Vanilla "παρατηρητές" μου έχουν επισημάνει ότι είμαι καταδικασμένη σε αποτυχία επειδή θέλω να αφοσιωθώ σε σχέσεις σαδομαζοχιστικές, "από τη φύση τους ανίερες". Απο άποψη λογική, οξύμωρο το αφοσιώνεσθαι σε κάτι ανίερο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι απλό να ορίσει κανείς την επιτυχία ή την αποτυχία μιας σαδομαζοχιστικής σχέσης. Ακόμα, κρίνω ως χριστιανικό να νιώθει κανείς τρόμο στην σκέψη πως σε μια σχέση μπορεί να είναι αναλώσιμος ή να αναλωθεί και πως, το δίχως άλλο, αυτό θα είναι μια καταστροφή αν αφεθεί να συμβεί.

Αντιλαμβάνομαι ότι τα παραπάνω, ως απόκριση στην ερώτηση

είναι κάπως ασαφή, διότι αναφέρονται στο BDSM, ως ό,τι μπορεί να σημαίνει τον φορέα της επιθυμίας δηλαδή, στο BDSM ως σημαινόμενο

Αν δει κάποιος τόσο τον χριστιανισμό όσο και το BDSM ως σημαίνοντα, τότε είναι αδύνατο να πει αν υπάρχει BDSM εκτός χριστιανισμού, επειδή ο χριστιανισμός υπάρχει. Ακόμα, επηρέασε - κατά τη γνώμη μου - το BDSM. Όχι το σημερινό όμως. Ο παλιός σαδομαζοχισμός είναι συνυφασμένος με πολλούς τρόπους με τον χριστιανισμό. Πέραν της αρνητικής του σχέσης με αυτόν, την οποία θεμελίωσε ο de Sade, υπήρξε ένας σεβαστός αριθμός προκαθημένων της εκκλησίας που ήταν ο φόβος και ο τρόμος της επισκοπής τους. Εμβληματική φιγούρα ο Ζυλ ντε Ρετς, τον αναφέρει επίσης ο Ονφρέ.

Αν και η άποψή μου για τη διάδοση των βίων αγίων και των μαρτυρίων τους είναι ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον σαδομαζοχισμό αλλά με την άσκηση τεράστιας πίεσης στους δυτικοευρωπαϊκούς, βαρβαρικούς ακόμα πληθυσμούς για να γίνουν χριστιανοί και να εμπεδώσουν ό,τι αυτό συνεπαγόταν εκείνη την εποχή.

Ας λέει ο Ονφρέ για τις οικουμενικές συνόδους, για τον καιρό τους ήταν δημοκρατικές διαδικασίες, δεν επικαλούνταν κάποιο αλάθητο για να επιβληθούν σε έντρομους πληθυσμούς.

Ο Ονφρέ αναφέρει πως κακώς, κάκιστα η Δ' - αν δεν κάνω λάθος - Οικουμενική Σύνοδος αποφάσισε ότι είμαστε σώμα και ψυχή και όχι πνεύμα, σώμα και ψυχή γιατί, με αυτόν τον ελιγμό, τα πνεύματά μας παραδόθηκαν ανυπεράσπιστα στη λαίλαπα του δογματικού χριστιανισμού ο οποίος, μεταξύ άλλων, εμπέδωσε τον νυχτερινό έρωτα των μη σωμάτων. Πως κακώς κάκιστα μια Οικουμενική Σϋνοδος, η τελευταία νομίζω, αποκατέστησε την εικονολατρία επηρεάζοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυτική τέχνη για χίλια χρόνια.

Ομολογώ ότι δεν έχω την χριστομάθεια του συγγραφέα, έτσι δεν έχω εντρυφήσει στο πώς και πόσο κάθε Οικουμενική Σύνοδος κακόέστησε τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού.

Σε κάθε περίπτωση, τα περί σύγχρονης ψυχοδυναμικής τα έθεσε ο Φρόϋντ, άθεος και μακράν της κάθε Οικουμενικής ή μη Συνόδου. Νιώθωντας για πρώτη φορά βαθύ σέβας για την ανατρεπτική ισχύ των υπό Φρόϋντ τεθέντων, έχω λόγους να συμπεραίνω, όπως και τόσοι άλλοι, ότι το BDSM ελάχιστη σχέση έχει με τον άνομο σαδισμό του de Sade, και πολύ μεγάλη με τις δύο ψυχοδυναμικές του Φρόϋντ.
(α' ψυχοδυναμική: ασυνείδητο - προσυνείδητο - συνειδητό, β' ψυχοδυναμική: εκείνο - εγώ - υπερεγώ)

Αλλά αφού λέει ο Ονφρέ για τη ζωγραφική, η αναλογία μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα, όση σχέση έχει η ζωγραφική του 20ου αιώνα με τον χριστιανισμό, αντίστοιχη έχει και το BDSM.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμα και όσοι συνέχισαν να πιστεύουν, δεν έδιναν δείγματα ότι είναι θεοσεβούμενοι με την παλιά έννοια. Πως δηλαδή, πρόσεχαν τί έκαναν, τί έλεγαν και τί σκέφτονταν στην καθημερινότητά τους γιατί ο θεός τους έβλεπε και ίσως - αν αυτοί ήταν πολύ κακοί και δεν το είχαν καταλάβει - να τους έφερνε μια καταστροφή. Για δευτέρα παρουσία και το συνηθισμένο παζάρεμα γύρω απ αυτήν δεν ακουγόταν πια κάτι, ούτε για αστείο.

"God was here, but he left early"... δεν βρέθηκε κανείς να αντιτάξει κάτι πάνω σε αυτό, το πολύ πολύ ο αθεϊστής να έλεγε ότι όχι δεν ήταν εδώ ή ο αγνωστικιστής να ρωτούσε πού το ξέρουμε. Αλλά για το ότι τώρα την είχε κάνει, δεν υπήρχαν σοβαρές αντιρρήσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώθηκε το σύγχρονο BDSM, ως ανάπαυλα στο χάος μέσω του ξυπνήματος των αισθήσεων, π.χ. βραδιές ανώνυμες και άγριες στα dungeon ή ως αντίλογος στο χάος, με το λεγόμενο δομημένο BDSM που ήρθε λίγο αργότερα. Και τα δύο αυτά BDSM θα γυρνούσαν το στομάχι του de Sade ανάποδα, το έχουμε πει όμως αυτό...

Εν τέλει υποστηρίζω ότι το σύγχρονο BDSM ουδεμία σχέση έχει με τον χριστιανισμό ή με τον νυχτερινό ερωτισμό του Onfray, ουδεμία σχέση έχει και με τον ηλιακό ερωτισμό της ανατολής που παλεύει να προσεγγίσει ο συγγραφέας με αναφορές στον Σίβα και διόλου στην αποικιοκρατία μερικών αιώνων. Μερικά από πρώτη ματιά κοινά μεταξύ BDSM και ηλιακού ερωτισμού όπως η εκπαίδευση, τα ανοιχτά σχήματα απόλαυσης και οι οριοθετημένες εξ αρχής καταστάσεις, είμαι της γνώμης ότι έχουν τελείως διαφορετική λογική.

@ camera obscura,
εξαιρετική η σύνθεσή σας, τουλάχιστον έχω το ελαφρυντικό ότι και λιγότερο αν είχα αργήσει να τηρήσω την υπόσχεσή μου δεν θα σας είχα προσφέρει και πολλά πράγματα...