Χριστιανισμός και BDSM

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Και λίγα μας δείχνεις, φίλε vautrin. Είμαι σίγουρος ότι αν ψάξεις λίγο περισσότερο θα βρεις ακόμα πιο φρικιαστικές απεικονίσεις της βουδδιστικής κόλασης. Ωστόσο, αυτό δεν μας λέει και πολλά. Μάλιστα, κάνει ακόμα πιο εμφανή και ανάγλυφη τη διαφορά ανάμεσα στη χριστιανική και στη βουδδιστική σύλληψη του Κακού. Στην περίπτωση του βουδδισμού, οι οδύνες της κόλασης παραμένουν σε τελική ανάλυση ένα παιχνίδι του μυαλού, μία ψευδαίσθηση προερχόμενη από τις προσκολλήσεις του Εγώ. Ο χριστιανισμός υποστασιοποιεί το Κακό σε τέτοιο βαθμό ώστε καθιστά την αμαρτία κεντρικό σημείο στο εννοιολογικό του σύμπαν (στον βουδδισμό είναι ένα παρεπόμενο) και εξωθεί την ενοχή στην περιοχή του ριζικά ανεξάλειπτου.

Ένα τελευταίο σχόλιο πάνω στο θέμα της εξελικτικής βιολογίας. Ο Κροπότκιν πήγε ακόμα παραπέρα, δίνοντάς μας μια ερμηνεία της δαρβινικής θεωρίας στην οποία η συνεργατικότητα αποτελεί την κεντρική προωθητική δύναμη για την επιτυχή εξέλιξη του είδους. Περιττό να αναφέρω ποια ερμηνεία τελικά επικράτησε. Μείναμε με τα μιμίδια του κ. Ντώκινς. Εν πάση περιπτώσει, είμαι λίγο καχύποπτος απέναντι σε απόπειρες να εξαχθούν συμπεράσματα για την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα από παρατηρήσεις του ζωικού βασιλείου, στο οποίο τελικά μπορεί να εντοπίσεις όλες τις πιθανές αποκρίσεις και συμπεριφορές. Δηλαδή τα πάντα και τίποτα. Ιδανικό πεδίο λοιπόν για να προβάλλει κανείς πάνω του προκατασκευασμένες ερμηνείες τις οποίες θα χρησιμοποιήσει για την εκ των υστέρων νομιμοποίηση ιδεολογικών κατασκευών, αφού τις έχει εμβαπτίσει πρώτα στα νάματα του “φυσικού” και “βιολογικού”.

Επειδή ακούω κι εγώ το μαστίγιο να σφυρίζει πάνω από το κεφάλι μου, προτείνω να μην επεκταθούμε περαιτέρω σε αυτά τα θέματα. Έχουμε ξεφύγει επικίνδυνα.

Πίσω λοιπόν στον ερωτισμό, τη βία, την εξουσία και την ισχύ. Έχω την αίσθηση ότι, αν θέλουμε να προχωρήσουμε, θα πρέπει να κάνουμε ορισμένες διακρίσεις πάνω στην έννοια της ισχύος και της δύναμης, όροι που έχουν υποστεί τρομερή κατάχρηση. Ο αγαπητός κ. Φουκώ μάλλον δεν εντάχθηκε τυχαία στους μεταστρουκτουραλιστές κατά καιρούς, όσο κι αν ο ίδιος θα απέρριπτε μια τέτοια κατηγοριοποίηση. Η εντύπωσή μου είναι ότι αμφιταλαντευόταν ανάμεσα σ' έναν εγκλωβισμό στα στεγανά των μικροδομών μιας πανταχού παρούσας και ασφυκτικής εξουσίας και σε μία μεταμοντέρνα εν πολλοίς αντίληψη περί άπειρης πλαστικότητας και κατασκευασιμότητας του ανθρώπινου. Αμφιβάλλω λοιπόν για το κατά πόσο μπορεί να μας φανεί χρήσιμος εδώ.

Για αυτό το λόγο επιμένω στην έννοια του ιερού, η οποία έχει πολλαπλές και κρίσιμες διαφορές από αυτήν του άγιου. Το ιερό δεν ταυτίζεται με το απαγορευμένο. Αν και το απαγορευμένο αποτελεί αναγκαία συνθήκη ύπαρξης του ιερού, δεν είναι και ικανή. Υπάρχει μια πρωταρχική σημασία του ιερού η οποία αντιστοιχεί στις έννοιες της ισχύος και της δύναμης. Μιλάμε για την πρωταρχική, δημιουργική, μορφοποιητική δύναμη με την ικανότητα να “δαμάζει” το αρχέγονο χάος της ύπαρξης και να παρέχει οδούς διαφυγής στην υπαρξιακή αγωνία. Αν έπρεπε να καταφύγω σε σύγχρονη ορολογία, τότε μάλλον θα έπρεπε να προστρέξω στην φιλοσοφία του υπαρξισμού. Χρησιμοποιώντας θρησκευτική ορολογία, θα αναφερθώ σε αυτό που ο Rudolf Otto (τον ανέφερα και σε προηγούμενο μήνυμα) ονομάζει mysterium tremendum et fascinans, δηλαδή ένα μυστήριο που είναι ταυτόχρονα τρομακτικό και ευφορικό. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που η camera_obscura, μέσα από τον δικό της δρόμο και χωρίς πιθανότατα να γνωρίζει τις αναλύσεις του Otto, καταλήγει να χρησιμοποιεί τα ίδια χαρακτηριστικά για να περιγράψει αυτό που αντιλαμβάνεται ως μια άγρια ελευθερία. Φρονώ ότι δεν πρόκειται περί απλής συμπτώσεως.

Νομίζω ότι είναι εμφανείς οι σχέσεις αυτής της έννοιας του ιερού με τον έρωτα. Και τον θάνατο, φυσικά, ως έσχατη μορφή βίας. Έτσι μπορώ να συλλάβω την ερωτική τελετουργία ως μία εν σμικρώ θεατρική αναπαράσταση αυτής της αρχέγονης πρωταρχικής έκρηξης που αψηφάει προκλητικά τον θάνατο. Την ίδια στιγμή όμως είναι και μια μιμητική άσκηση θανάτου. Είναι αυτή η δυαδικότητα του tremendum και του fascinans στον έρωτα, όπως και στο ιερό, που μπορεί να οδηγήσει σε εκστατικά ύψη. Σε αυτό το σημείο είναι που το BDSM έχει τη δυνατότητα να διανοίξει πεδία διερεύνησης αυτής της δυαδικότητας. Όταν ο εραστής τυλίγει σφιχτά τα δάχτυλά του γύρω από τον λεπτεπίλεπτο και εύθραυστό λαιμό της ερωμένης του την ώρα που είναι μέσα της, τότε ακροβατεί (επικίνδυνα ίσως) ανάμεσα στους πόλους του tremendum και του fascinans. Όμως η δύναμη που εξασκεί δεν είναι αυτή η απερίσταλτη ισχύς που διαγράφει τον Άλλο, αλλά μία ισχύς που μέσα από μία δέσμη αλληλοτροφοδοτούμενων βρόχων αντανακλάται πάνω στον Άλλο και επιστρέφοντας πίσω μετατρέπει τελικά τον κυρίαρχο σε υποτακτικό.


Κι επειδή έγινε και μια αναφορά στον Φρόυντ, να κάνω μια χαζή ερώτηση. Ποιος είπε ότι ο Φρόυντ δεν έχει σχέση με τον χριστιανισμό; Ακόμα κι αν δεχτούμε τις αξιώσεις καθολικότητας που εγείρουν οι φροϋδικές θεωρίες (άραγε σε ποιον βαθμό είναι εφαρμόσιμες σε μη δυτικοχριστιανικές κοινωνίες; ), είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι ο τρόπος που αποκρυσταλλώνονται τα ψυχοδυναμικά σχήματα για να μπορέσουν να καναλιζάρουν την αδιάκοπη ροή της επιθυμίας ενδεχομένως να μην είναι καθόλου στατικά και να υπόκεινται σε συνεχείς τροποποιήσεις ανάλογα με τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Κι επιμένω ότι οι σημερινές δυτικές (και όχι μόνο πλέον) κοινωνίες ακόμα δεν έχουν απαλλαγεί από την χριστιανική, ή ακριβέστερα, μονοθεϊστική επιρροή. Θα αφήσω κάποιον άλλο να εξηγήσει καλύτερα το πώς και το γιατί :

Φώτης Τερζάκης, “Ο Rudolf Otto, Το Καντιανό Υψηλό και η έννοια του Ιερού έναντι της Ιστορίας”, από το βιβλίο “Μελέτες για το Ιερό”.

Έτσι, για να γίνουμε και λίγο καχύποπτοι απέναντι σε αυτήν την περίφημη νεωτερικότητα.

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Εγώ αντιθέτως είμαι καχύποπτος σε απόπειρες εξήγησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς που ΔΕΝ συμπεριλαμβάνουν παρατηρήσεις του ζωϊκού βασιλείου, στο οποίο αν δεν απατώμαι ανήκει και o homo sapiens sapiens.

Μπορεί να έχουμε νοημοσύνη αλλά έχουμε και μια εξελικτική ιστορία κάμποσων εκατομμυρίων χρόνων που δεν μπορεί να σβήσει από τη μια στιγμή στην άλλη.

 

Απάντηση: Χριστιανισμός και BDSM

Επειδή αναφέρθηκα στον Φρόϋντ, αναλαμβάνω τη φροντίδα της απάντησης στη "χαζή ερώτηση": κανείς δεν είπε ότι ο Φρόϋντ δεν έχει σχέση με τον χριστιανισμό και κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι ο Φρόϋντ δεν βασανίστηκε ως προς τον ιουδαϊσμό (βλ. Moses and Monotheism).

Αυτό που είπα είναι ότι ο ανθρώπινος ψυχισμός δεν ιχνηλατείται και ερμηνεύεται πλέον με βάση τους εκάστοτε ηθικούς κώδικες που διαμορφώνει η θρησκευτική κουλτούρα. Στη Δύση. Στην Ανατολή δεν γνωρίζω τί γίνετια και κυρίως πώς και μέσα από ποιά κανάλια διαχειρίζονται τα άτομα τους όποιους δυισμούς προκαλεί η σύγχρονη καθημερινότητα σε σχέση με την κλασσική ηθική. Ούτε καν αν σήμερα υπάρχει η έννοια του ατόμου όπως υπάρχει στις Δυτικές κοινωνίες και αυτή προηγείται κατά πολύ του Χριστιανισμού.

Αυτό που συμπέρανα ως απάντηση στο ερώτημα που έθεσε η camera obscura είναι ότι η προδιάθεση του ατόμου να κάνει BDSM στις μέρες μας δεν αποτελεί αντίδραση στον επιβεβλημένο χριστιανισμό ούτε μια στρεβλή επίκληση αυτού, απλά είναι κάτι άσχετο. Σχεδόν  

 

 



Έχω εκφράσει επανειλημμένα την υποψία μου για την θρησκευτική καταγωγή και προέλευση του μαζοχισμού και των τεχνικών του. Εντελώς τυχαία εχθές, ψάχνοντας για ζωγραφικούς πίνακες, έπεσα πάνω σ’ ένα εντυπωσιακό εύρημα που αναφέρεται σε μια τελετή ενηλικίωσης των Ινδιάνων Μάνταν, φυλής εξαφανισμένης πλέον μετά από αλλεπάλληλες γενοκτονίες, που παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με το suspension, του οποίου θεωρείται μακρινός πρόγονος. Καταγράφτηκε για πρώτη φορά στα 1835 από τον ζωγράφο Τζωρτζ Κάτλιν που φιλοτέχνησε και τον αντίστοιχο πίνακα. Τις υπόλοιπες λεπτομέρειες τις αφηγείται η θεία Βίκυ:

Historically, suspension rituals were performed by the Mandan tribe, located along the banks of the Missouri River. The Oh-Kee-Pa type of suspension was derived from this ritual. The Okipa ceremony was a major part of Mandan religious life. This complex ceremony about the creation of the earth was first recorded by George Catlin. The ceremony opened with a Bison Dance, followed by a variety of torturous ordeals through which warriors proved their physical courage and gained the approval of the spirits. The Okipa began with the young man not eating, drinking, or sleeping for four days. Then they were led to a hut, where they had to sit with smiling faces while the skin of their chest and shoulders was slit and wooden skewers were thrust behind the muscles. Using the skewers to support the weight of their bodies, the warriors would be suspended from the roof of the lodge and would hang there until they fainted. To add agony, heavy weights were added to the initiate's legs. After fainting, the warrior would be pulled down and the men (women were not allowed to attend this ceremony) would watch the warrior until he awoke, proving the spirits' approval. Upon awakening, the warrior would offer his left pinkie finger to the Great Spirit, whereupon a masked tribesman would sever it with a hatchet blow. Finally, participants would endure a grueling race around the village called "the last race" with weights and skewers still in place, to determine who among them was the strongest.

Those finishing the ceremony were seen as being honored by the spirits; those completing the ceremony twice would gain everlasting fame among the tribe. Chief Four Bears, or Ma-to-toh-pe, completed this ceremony twice. The last Okipa ceremony was performed in 1889, but the ceremony was resurrected in a somewhat different form in 1983. The version of the Okipa as practiced by the Lakota may be seen in the 1970 film A Man Called Horse starring Richard Harris.





Υ.Γ.: Το βάζω εδώ καταχρηστικά και όχι σε κάποιο αντίστοιχο φετίχ νήμα, επειδή εν προκειμένω μ’ ενδιαφέρει ο θρησκευτικός χαρακτήρας της τελετής, κι όχι η ίδια η πρακτική του suspension.

 

Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Πολύ εντυπωσιακή η τελετή, προκαλεί δέος!!
Η ταλαιπωρία του σώματος για να εξυψωθεί, να καθαγιαστεί από τα πνευματα, να ισχυροποιηθεί!
Μήπως μια μικρή τελετή δεν είναι κ το sunspension; Το σώμα υποφέρει στα δεσμά του, θυσιαζεται, διαλύεται και ξαναγιεννιέται πιο δυνατό στα πλαίσια της ερωτικής απολαυσης.
Τότε οι γυναικες αποκλείονταν, δεν απέδιδαν σ' αυτές θεϊκά σπέρματα γενναιότητας, ικανότητας ίσως να μετέχουν σ΄αυτήν την τελετουργία ένωσης.
Ευτυχώς, πλεον με τούτα κ με εκείνα, λαμβάνουμε μια κάποια γεύση..

Οι υποψίες σου, φαίνονται καθ' όλα βάσιμες.. 

 

Πολύ καλή η αναφορά σου. Δεν μου είχε διαφύγει η ταινία ως υλικό φαντασιώσεων.

Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη πρακτική σχετίζεται περισσότερο με την αρχαιοελληνική έννοια του kudos και όχι με τη μεταγενέστερη χριστιανική. Από κάποιο σημείο και μετά, στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, η εστίαση μετατοπίζεται από τον άνθρωπο στον Θεό. Η άποψή μου είναι ότι στους ερυθρόδερμους, τα "πνεύματα" είχαν να κάνουν με την έννοια του άριστου Χαρακτήρα και της επακόλουθης εύνοιας των πνευμάτων, η οποία ήταν απόρροια των πράξεων των ανθρώπων, των γενναίων πράξεων ασφαλώς, και όχι της απατεωνιάς και της γλοιωδίας για δυο δεκάρες που σήμερα βλέπουμε παντού γύρω μας (να υπενθυμίσω ότι ο χριστιανισμός, όταν έγινε εκκλησία, τάχθηκε υπέρ του υλικού πλουτισμού), αλλά πραγματικά γενναίων πράξεων, υπέρβασης της μικρότητας, υπέρβασης του εγωισμού και της φιλαυτίας.

Με την εύνοια των πνευμάτων μπορούμε να φανταστούμε τη θετική αύρα που περιβάλλει κάποιους ανθρώπους, τους οποίους βλέπουμε να είναι σχεδόν πάντα ήρεμοι και συγκροτημένοι και οι γύρω τους να τους σέβονται και να τους αγαπούν. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, αλλά μερικοί φαίνεται σαν να έχουν ένα τυχερό αστέρι πάνω από το κεφάλι τους, ενώ άλλοι, χρυσάφι πιάνουν και λάσπη γίνεται. Πώς γίνεται αυτό, δεν ξέρω. Ίσως να έχει να κάνει με την κοινωνική αποδοχή. Ίσως όταν κάνεις το καλό να σου γυρίζει πίσω. Ίσως όταν κάνεις μαλακίες να ψωριάζει η πούτσα σου, αφού αποκτήσει δεύτερη τρύπα στο πλάι, και να σου πέφτει στο πάτωμα...Ειλικρινά, δεν ξέρω...Κοιτάξτε την πούτσα σας και αποφανθείτε.

Οι ερυθρόδερμοι ήταν πολύ κοντά στην έννοια που δίνω εγώ στο BDSM, μία έννοια που έχει στην καρδιά της την εντιμότητα, την ακεραιότητα, την αξιοπιστία, την καλοσύνη, τον αυτοσεβασμό, την αγάπη προς την απόλαυση και τη χαρά, την δοτικότητα, την αυτοθυσία. Σπάνια πράγματα, σπάνια τα βρήκα εδώ πέρα, τα βρήκα όμως, δεν παραπονιέμαι, τα βρήκα κυρίως σε φίλους και φίλες που τους αγαπώ πολύ και που πάντα θα τους αγαπώ. Γιορτάζω αυτά που βρήκα, σε όσους και όσες τα βρήκα, με το παρόν ποστ. Να είστε πάντα καλά.

 

Απάντηση: Re: Χριστιανισμός και BDSM

Συμφωνώ με κάθε πρόταση.
Ό,τι και να έγραφα θα ήταν απλά υποσημειώσεις στα παραπάνω.



.

 

Η πιο δύσκολη ερώτηση που τέθηκε ποτέ. Τί είναι Χριστιανισμός και τί είναι BDSM. Από τη στιγμή που ούτε σε αυτά δεν συμφωνούμε πολύ δύσκολη η απάντηση και η ομοφωνία... Χριστιανισμό θεωρώ μια αίρεση του Ιουδαισμού που εκφράζεται μόνο στα Ευαγγέλια και πουθενά αλλού μέσα από το απελευθερωτικό, ανατρεπτικό, προοδευτικό - εωσφορικό για μένα - πνεύμα του Χριστού. 'Αλλος Χριστιανισμό θεωρεί και τις επιστολές του Παύλου. 'Αλλος θεωρεί και την τρομοκρατία της Αποκάλυψης και την Παλαιά Διαθήκη, άλλος αυτά που του λένε οι ιερείς, οπότε...Μετά πάμε στο BDSM. Διαφορετικοί ορισμοί και αντιλήψεις πέρα από τον βασικό του ακρωνύμιου κι εδώ. Προσωπικά βλέπω το BDSM όπως και τον Χριστιανισμό κάτι πολύ συγκεκριμένο και αυστηρά οριοθετημένο και θεωρώ ότι δεν έχουν καμμία σχέση μεταξύ τους. Κάποιοι BDSMers βέβαια, αρκετοί, έχουν πολλές ομοιότητες με τους Χριστιανούς μετά Χριστόν και αυτοί είναι που με απωθούν τελείως.

 

Το να είσαι γυναίκα και χριστιανή ενέχει μία δόση μαζοχισμού. Εντάξει, κορίτσια, σοβαρευτείτε. Υπάρχει και το spanking σ' αυτή τη ζωή.

 

 

Mια Βουδίστρια στα επείγοντα. Δεν μπορώ τις χριστιανές.

 

Τρεμπιέν