Χρυσαυγή

Η ζωή θέλει όνειρα και ελπίδα
αλλιώς δεν βγαίνει καμάρι μου!


Βρέξε το πρόσωπο σου, χτένισε τα μαλλιά σου και βγες έξω να σε δει ο ήλιος!
Σκούπισε τα δάκρυα σου θα χαλάσουν τα μάτια σου να χαρεις!


Η κυρά Λένη ειχε πάντα ενα μαγικό τρόπο να σε κάνει να βλέπεις με αλλα μάτια την ζωή.
Κόντευε τα ενενήντα και οι ρυτίδες -παράσημα του χρόνου- στο πρόσωπο της, έκρυβαν δυο σπινθηροβόλα ματάκια γεμάτη γλύκα και συμπόνια.


-Δεν αξίζει παιδί μου να στεναχωριέσαι! Θα φας ακόμα πολλα χαστούκια στη ζωή εισαι μικρή ακόμα,να μάθεις να εχεις αντοχή και υπομονή. Εμεις ζήσαμε κατοχή, κακουχίες, πείνα μα δεν το βάλαμε κάτω. Πονέσαμε, ταλαιπωρηθήκαμε αλλα είχαμε αγάπη και πίστη στον θεό.
-Ειναι άδικο γιαγια,πνίγομαι! δεν το καταλαβαίνεις; Δεν μπορω να βρω δουλειά, ολοι λένε θα επικοινωνήσουμε μαζί σας.
Πανε δυο χρόνια που τελειωσα τις σπουδές μου και τιποτα, κλειστές πόρτες και ψευτικες υποσχέσεις.
Βαρέθηκα!θα φύγω! Θα παω στο εξωτερικό.
-Να φύγεις αν το θέλεις μην διστάζεις. Να παλεύεις και να ονειρευεσαι. Εισαι νέα, έξυπνη, μορφωμένη μη διστάζεις να κυνηγήσεις τα όνειρα σου. Η ζωή αγαπά τους τολμηρούς και τους τρελούς!


Κάθισε τώρα εδω να σου ετοιμάσω ενα καφεδάκι γλυκό και το συζητάμε παλι.
-Σ´ευχαριστώ γιαγια, τι θα έκανα χωρις εσένα!
- Παιδί μου…να προσέχεις τον εαυτό σου, να αγωνίζεσαι, να την παλεύεις τη ζωή
Να συγχωρείς αυτούς που σε αδίκησαν και να μην κρατάς κακία μέσα σου για αυτούς που σε πληγώσαν
Έχε θάρρος παιδί μου. Μην απελπίζεσαι. Μην χάνεις τη πίστη σου.


Και αν καμμιά φορά κουράζεσαι, και αν καμμιά φορά, νιώθεις πως γύρω σου παντού, αδιέξοδα υπάρχουν, να θυμάσαι να σηκώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό…


*Η Αγγελική Λεοντίου είναι φιλόλογος

 

Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.

  Ιφιγένεια Βήττα

Έχει στο ενεργητικό της σχεδόν όλα τα επαγγέλματα του πλανήτη, εκτός από το Αρχαιότερο. Είτε ως προσωπικό ασφαλείας όμως, είτε ως ταμίας σε ταχυφαγείο και τελικά τυπογράφος, πάντα διάβαζε. Που και που, νομίζει πως μπορεί να γράψει, έτσι, βρέθηκε εδώ.


 


Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...
24/06/2014, enfo.gr

 

With a jar of wine I sit by the flowering trees.
I drink alone, and where are my friends?
Ah, the moon above looks down on me;
I call and lift my cup to his brightness.
And see, there goes my shadow before me.
Ho! We're a party of three, I say,—
Though the poor moon can't drink,
And my shadow but dances around me,
We're all friends to-night,
The drinker, the moon and the shadow.
Let our revelry be meet for the spring time!

I sing, the wild moon wanders the sky.
I dance, my shadow goes tumbling about.
While we're awake, let us join in carousal;
Only sweet drunkenness shall ever part us.
Let us pledge a friendship no mortals know,
And often hail each other at evening
Far across the vast and vaporous space!

by Li Po  

 

Πολλά like για όλο το νήμα!!!

 

https://my.w.tt/XkeKD7JrWU

 

Είπα,

να καθίσω μακριά

και να κοιτάζω την γαλάζια λίμνη.

Είπα,

να κρατήσω την ανασαιμιά μου,

για να μην ταράξω την σιωπή.

…

Κι εσύ,

ηλιοστάλακτη οπτασία,

αχνοπετούσες

χορεύοντας ρυθμικά στην άκρη της λίμνης

και στροβιλιζόσουν

στην ηχώ ουράνιας μελωδίας,

που χρύσιζε ο ήλιος του μεσημεριού.

Και σε θωρούσα

που σεργιάνιζες στον ανθισμένο λειμώνα

κι η μορφή σου θεσπέσια

καθρεφτιζόταν στο γαλάζιο νεφέλωμα.

Το τραγούδι του ανέμου

άγγιζε ερωτικά τις ανθισμένες πασχαλιές

που φυλλορροούσαν

στον ηδονικό ψίθυρο της Άνοιξης.

…

Πέρα,

μακριά απ’ τα’ ανθισμένο σύνορο,

έγειρε κουρασμένη η βροχή,

νικημένη από τα μυροβόλα βέλη της ακακίας

και σώπασε.

Στην άκρη του ορίζοντα,

ασάλευτα λευκά σύννεφα

σκίαζαν

τ’αποσταμένο ταξίδι της χελιδόνας.

…

Κάθισα μακριά

και κοίταζα τη γαλάζια λίμνη.

Στη θωριά σου,

κράτησα την ανασαιμιά μου

ηλιοστάλακτη οπτασία της Άνοιξης!

<Ηλιοστάλακτη Οπτασία της Άνοιξης>, ποίημα του Σταύρου Καλυβιώτη από την ποιητική συλλογή του Ζωγραφίζοντας Ποίηση/Καλαμάτα 2016.

 

 

Όμορφη χαρμολύπη. ....
Φιλί για σένα @Alice in wonderland

 

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΑΛΚΥΟΝΗ

-Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
-Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
-...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
-Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)