Χωρίς κανέναν

Αυτό λέγεται bullying, όχι call out.

Ναι, σωστά έκανε και είχε την σχέση. Και σωστά έκανε όταν έφυγε!!!!

 

Δε καταλαβαίνω τι σχέση έχει το ένα με το άλλο! Μετά από 10 χρόνια στο χώρο ως υποτακτική μάλλον θα ακουγόταν ψέμμα να είχα έναν μόνο Κύριο και ακόμη μεγαλύτερο ψέμα αν δεν είχα αμφισβητήσει έστω και μια φορά τον εαυτό μου

 

Ναι, είμαι μόνη σχεδόν δύο χρόνια.
Δεν επέλεξα ακριβώς να είμαι μόνη, επέλεξα να είμαι επιλεκτική, να μην σπαταλιέμαι με κάποιον που δεν κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Δεν το ψάχνω αλλά ούτε έχω κρεμάσει τα γάντια.
Επειδή στη ζωή μου πάντα το επίκεντρο ήταν ένας άντρας και γύρω του χτίζονταν ή γκρεμίζονταν όλα τα υπόλοιπα, στην αρχή ήταν περίεργο και λίγο δύσκολο.
Έπειτα άρχισε να μου αρέσει που είχα τόσο ελεύθερο χρόνο μόνο για μένα, για να ανακαλύψω καινούργια χόμπι, για να ασχοληθώ με αυτά που ήδη μου άρεσαν.
Αρχικά με πανικόβαλλε η ιδέα του να μην υπάρχει στη ζωή μου κάποιος πιο ισχυρός, με άγχωνε και με αγχώνει ακόμα η διαχείριση κάποιων θεμάτων. Το αντιμετωπίζω εν μέρη αυτό με τη βοήθεια ατόμων της οικογένειας μου ισχυρότερων από εμένα.
Φυσικά δεν είναι το ίδιο, αλλά όπως μπορεί την παλεύει ο καθένας.
Δεν μετανιώνω για την επιλογή να είμαι μόνη μου, αλλά θα ένιωθα και θα λειτουργούσα καλύτερα αν δεν ήμουν.

 

Έχει υπάρξει.

Ήταν η λιγότερο λάθος και η πλέον έντιμη για όλους.

Εργασιοθεραπεία και κατά τα λοιπά μια ήρεμη απόγνωση.

Προς το τέλος της φάσης εκείνης, ήξερα πια τι ήθελα.

 

Απορώ γιατί είστε επιθετική!!!
Έκανα απλά μια παρατήρηση από δικά της μηνύματα. Είδατε πουθενά να κατηγορώ γιατί έφυγε;;;; Απλά απόρησα πως αλλάζουν τόσο γρήγορα δυνατά (κατά δήλωση) συναισθήματα.

 

Στη ζωή μου μέχρι σήμερα χρειάστηκε να ανασυγκροτήσω και να ισορροπήσω καταστάσεις τρείς φορές.
Κάθε μια χρειάστηκε το χρόνο της. Και το μονοπάτι που οδηγούσε σε αυτό ήταν αυτό της μοναχικότητας.
Τα βιβλία, η μουσική, λίγο γράψιμο, σκέψεις που ανέτρεπε η μία την άλλη μέχρι να ξεκαθαρίσει το νεφέλωμα που είχε δημιουργηθεί.
Την τελευταία φορά ένιωσα ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Οι μέθοδοι ηρεμίας και αναζήτησης ισορροπίας που χρησιμοποιούσα μέχρι πρότινος δεν κατέληγαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι έτσι έκανα το πιο λογικό. Ζήτησα βοήθεια από ειδικό. Μέσα από τις συνεδρίες με ψυχολόγο μπόρεσα να αρχίσω να ξετυλίγω το κουβάρι που είχε δημιουργηθεί. Και να τοποθετώ τα πράγματα στη σωστή τους βάση.
Είναι λυτρωτικό να ακούς τον εαυτό σου χωρίς καν να χρειαστεί μηχανισμούς άμυνας όπως να κατηγορείς τους άλλους. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να δω τα δικά μου λάθη. Η αυτογνωσία ήταν άλλωστε και ο σκοπός.
Έχει μεγάλη διαφορά να αναγνωρίζεις τα λάθη σου από το να βλέπεις και πώς οδηγήθηκες μέχρι εκεί. Είναι ο μόνος τρόπος να μην επαναληφθούν άλλωστε.
Όπως καταλαβαίνετε η εργασιομανία στο φόρτε της και μαζί με την ψυχανάλυση εκείνη την περίοδο ήταν ένα μεγάλο φορτίο και σχεδόν αδύνατον να «γεμίσω» το χρόνο μου με νέες ή παλιές φιλίες.
Δεν άντεχα καν να απαντήσω σε ερωτήσεις τύπου: «πώς τα πας με τη δουλειά» ή «ακόμα μόνος» κλπ.
Εδώ ήταν που η μοναξιά ήρθε από μόνη της. Σχεδόν καλεσμένη καλύτερα, έγινε συνοδοιπόρος και δεν την φοβήθηκα. Ούτε της εναντιώθηκα και περάσαμε καλά.
Άλλωστε όταν επιλέγεις το δρόμο της μοναχικότητας ως στάση ζωής, η μοναξιά δεν είναι αποτρεπτική. Και μέχρι να βρεις το δρόμο που πραγματικά επιθυμείς να περπατήσεις είναι καλύτερα να είσαι μόνος παρά να μην μπορείς να προσφέρεις αυτά που ο άλλος επιθυμεί ή ακόμη κι αυτά που εσύ θα ήθελες, αλλά δεν ξέρεις ουσιαστικά πως.
Κι όσο περισσότερο προχωράς στην αυτοπαρατήρηση και στην αυτογνωσία τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να εμπλακείς και σε πιο πετυχημένη σχέση όποιο κι αν είναι το status της.

 

... και τι γίνεται εάν η συνειδητή απόφαση είναι μια πλάνη?
Εάν, δηλαδή, είναι κάποια άμυνα (πχ υπερ-αναπλήρωση, εκλογίκευση, αντίδραση με το αντίθετο κτλ)

Για να μην αναφέρω το εάν όντως υπάρχει ελεύθερη βούληση (που θα έλεγε ο καθ. Παξινός)

 

Αυτό έχει να κάνει με το βαθμό αυτογνωσίας και ενσυνειδητότητας του καθενός και της καθεμίας... Αν είναι σε καλά επίπεδα αναγνωρίζει την πλάνη και πορεύεται με αυτή τη γνώση... Αλλιώς, βιώνει το μηχανισμό άμυνας ως συνειδητή απόφαση και ταλαιπωρείται  

 

Μετά έχουμε το φαινόμενο Ντάνινγκ–Κρούγκερ και μας το χαλάει από την άλλη μεριά!!  

 

Σε έναν κόσμο όπου η λέξη μοναξιά έχει κυρίως αρνητική χροιά είναι λογικό να θεωρήσουμε ότι η επιλογή αυτής κατά περιπτώσεις είναι ένας μηχανισμός άμυνας. Νομίζουμε ότι την επιλέγουμε, αλλά ουσιαστικά μας επιλέγει εκείνη.
Μπορούμε να θελήσουμε να μείνουμε μόνοι μετά από μια κακοποιητική σχέση ας πούμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εάν ο προαναφερθής παράγοντας δεν υπήρχε θα επιλέγαμε το ίδιο. Σε αυτή την περίπτωση είναι συνειδητή επιλογή; Ναι, μεν, αλλά δεν θα έλεγα ότι πηγάζει από ελεύθερη βούληση.
Επίσης μπορούμε να μην είμαστε μόνοι και ταυτόχρονα να μην έχουμε κανέναν και αυτό να είναι απόλυτα συνειδητό γιατί είναι επιλογή μας να μην αφήνουμε κανέναν να πλησιάσει. Το πώς και το γιατί το ξέρουμε μόνο εμείς.
Η μοναξιά -θεωρώ- είναι τόσο προσωποποιημένη για τον καθένα μας που είναι δύσκολο να κρίνουμε.

 

Θεωρώ, πέρα από την όποια φιλοσοφική προέκταση, ότι για όποιο λόγο
και να γίνεται η απομόνωση, συνειδητό ή μη, ακούσιο ή εκούσιο, στην
πλειονότητα των περιπτώσεων έχει θετικό πρόσημο.