Χωρίς να πει ΄Ευχαριστώ΄

Πέρασε καιρός κι ήρθαν δύσκολες ώρες γι' αλαφροΐσκιωτους φιλοσόφους.
Ήρθαν σκληρές ώρες για οραματιστές και ευαίσθητους ποιητές της ζωής.

Τώρα τα σκυλιά αγριέψανε και δείχνουν τα δόντια τους.
Αλυχτάνε ουρλίαζοντας κάθε νύχτα, ασταμάτητα και κυνηγάνε ότι κινείται.
Τώρα τις μέρες μας, τις κλέβουν τυχοδιώκτες, μανιακοί, υστερικοί.
Και το κάνουν με λύσσα και βουλιμία.
Το ξέραμε πως θα 'ρθει κάποτε τούτη η ώρα... Κι ας καμωνόμαστε το αντίθετο.
Το περιμέναμε. Φταίμε κι εμείς γι' αυτό, κι ας λέμε πως δε φταίμε.

Βάζουμε στο τραπέζι, ένα επιπλέον στρωσίδι - το καλύτερο - για τους επισκέπτες.
Φυλάμε την καλύτερη μερίδα απ' το φαγητό μας και μια μπουκάλα με το καλύτερο κρασί.
Για τον εισβολέα, τον απρόσκλητο, το τυχάρπαστο.

Σαν έρθει θα τον καλωσορίσουμε...
Θα του νίψουμε τα πόδια, βάζοντάς τον στη κορφή του τραπεζιού.
Αυτός, αδιάφορος για όλες τούτες τις "ανοησίες", θα γευτεί το φαί μας και θα πιεί το κρασί μας.
Θα χορτάσει, θα ρευτεί θορυβωδώς φεύγοντας, χωρίς να πει ένα "ευχαριστώ" ή άλλη ευγένεια.
Ίσως ζητήσει και να πλαγιάσει, λερωμένος, λασπωμένος, στα καλύτερα σκεπάσματα, που θα 'ναι ήδη έτοιμα.
Θα κοιμηθεί ροχαλίζοντας κι εμείς θα του κρατήσουμε απόλυτη ησυχία.

Τώρα πια είναι πολυτέλεια ν' ελπίζουμε ότι θα μας αγνοήσουν.
Ξέρουν πολύ καλά ποιοί, και τί είμαστε και κρατάν τα νήματα.
Εξάλλου δουλεύουν τόσο καλά το μαστίγιο.
Κι εμείς είμαστε τόσο αδύναμοι, τόσο τρομαγμένοι ...τόσο δειλοί.
Κι είμαστε πλούσιοι λέτε?

 

Από την Συλλογή της "Woman On XT"

 

Απάντηση: Χωρίς να πει ΄Ευχαριστώ΄

Ευα οτι γραφης δικο σου, η παρμενο απο καπου, ειναι ομωρφο και πολλες φορες συγκλονιστηκο, να σηνεχισης να γραφης ομορφενης τον χωρο.

 

Ένα χαμόγελο φτάνει άραγε? Σου στέλνω δύο... "Vasileys"