Χόρεψέ το!

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Η διάσημη Μάγκι Μαρέν παρουσιάζει στο Ελληνικό Φεστιβάλ την πιο πρόσφατη δουλειά της, το «Salves»

Χορεύοντας με «ξεσπάσματα»

Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Τελείωσε, θα τελειώσει, ίσως θα τελειώσει». Για μια γυναίκα που στήριξε το πιο διάσημο, ίσως, έργο της, το «May Β», στην ακόμα πιο διάσημη πρώτη φράση του Κλοβ στο «Τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ, η Μάγκι Μαρέν έχει μεγάλη αισιοδοξία.

Σκηνή από την παράσταση «Salves», ένα μοντάζ πολύ σύντομων σκηνών με θέμα την κατεστραμμένη ανθρώπινη συλλογικότητα
«Ο χορός είναι ένας από τους πολλούς τρόπους δράσης και αντίστασης», μας λέει η κορυφαία Γαλλίδα χορογράφος.

Ερχεται σήμερα στην Αθήνα για ακόμα μία φορά τα τελευταία χρόνια. Θα παρουσιάσει στο Ελληνικό Φεστιβάλ την πιο πρόσφατη δουλειά της, το «Salves», που χρωστάει το όνομά του σε μια φράση του ποιητή Ρενέ Σαρ και σημαίνει κάτι σαν «ξεσπάσματα».

Ηδη, όμως, μια κατάμεστη Πειραιώς 260 αποθέωσε όρθια την προηγούμενη εβδομάδα το «May Β», το έργο που καθιέρωσε διεθνώς το 1981 ως χορογράφο την 30χρονη τότε κλασική χορεύτρια αλλά και αστέρι του Μορίς Μπεζάρ. Σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω του, έδωσε σάρκα και οστά όχι μόνο στα θέματα του μεγάλου Ιρλανδού -αυτό το αργόσυρτο και χωρίς ελπίδα και νόημα ταξίδι του ανθρώπου προς τον θάνατο-, αλλά και ανέβασε, με νεανική τόλμη, τους ίδιους τους ήρωές του στη σκηνή. Τον Κλοβ με το ξυπνητήρι του. Τον Πότζο, από το «Περιμένοντας τον Γκοντό», να σέρνει δεμένο τον Λάκι. Πάνω απ' όλα προίκισε με μια σπαραχτική τρυφερότητα και συνενοχή τα εξαθλιωμένα, γερασμένα, γκροτέσκα πρόσωπα που χόρευαν. Με πείσμα και κράτημα από τη ζωή. Υπάρχει τίποτα πιο κοντινό στο πνεύμα του Μπέκετ;

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Σάμιουελ Μπέκετ για το «May Β»;

«Η "συνεργασία" είναι μεγάλη λέξη. Τον συνάντησα, του περιέγραψα το πρότζεκτ, του άρεσε η ιδέα και κυρίως η κυριαρχία του σώματος. Αλλωστε εκείνη την εποχή δούλευε και ο ίδιος πάνω σε έργα χωρίς λόγια. Η συνάντησή μας διήρκεσε μια ώρα. Δεν ήρθε να δει την παράσταση, ήταν πολύ ηλικιωμένος. Ηταν ήδη υπερβολικά ευγενικό που με δέχτηκε και με ενθάρρυνε».

Τι νήμα συνδέει το «May Β» του 1981 με το «Salves» του 2010;

«Το θέμα της συλλογικότητας. Το ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί με όλες μας τις κακίες, τα ελαττώματα, τους εγωισμούς. Να μοιραζόμαστε τα πράγματα, κρατώντας ο καθένας την αξιοπρέπειά του. Είναι το πνεύμα που διασχίζει και τα δύο έργα».

Είναι ένα είδος αισιοδοξίας;

«Βεβαίως. Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Πιστεύω πραγματικά ότι μπορούμε ακόμα να κάνουμε κάτι».

Χαρακτήρισαν το «Salves» «ριζοσπαστικά πολιτικό» έργο. Συμφωνείτε; Με ποια έννοια;

«Ναι, βέβαια. Είναι απολύτως πολιτικό. Γιατί το βασικό του θέμα, η έννοια της συλλογικότητας, στις μέρες μας έχει εντελώς καταστραφεί από τον νεοφιλελεύθερο κόσμο μας, που διαιρεί τους ανθρώπους με σκοπό να τους επιβληθεί, να τους έχει υπό την εξουσία του. Υπάρχουν, φυσικά, ακόμα εστίες αντίστασης, αλλά συναντούν μεγάλα προβλήματα ύπαρξης αφού η δύναμη και η φρίκη που επιβάλλονται από τα πάνω δεν έχουν όνομα».

Γιατί διαλέξατε τη φόρμα των πολύ σύντομων σκηνών;

«Ηταν ένας τρόπος να ρίξω κάτι σαν... φλας, να μην κάνω μια αφήγηση που συνεχίζεται, αλλά μάλλον ένα μοντάζ, όπως στον κινηματογράφο, στιγμών ιστορικών, από παλιά μέχρι σήμερα, και να προσπαθήσω να τις τοποθετήσω μέσα στην αταξία και το χάος. Ξέρετε, ο θεατής δεν είναι ανάγκη να βρίσκεται πάντα αντιμέτωπος με ένα μόνο τόπο. Μπορεί κάλλιστα να χρειάζεται να συγκολλήσει μεταξύ τους κομμάτια δράσης».

Και τι θέλατε να πείτε με αυτόν τον τρόπο;

«Να θέσω το θέμα της μνήμης. Οτι είναι κομματιασμένη. Γι' αυτό δανείστηκα κομμάτια από διάφορες εποχές, από ιστορικά γεγονότα, που βρίσκονται κάπου χαμένα μέσα μας, χωρίς να έχουν κάποια συνέχεια».

Πάνω σε έναν τοίχο στο σκηνικό του «Salves» διαβάζουμε το σλόγκαν «Οταν είσαι στα σκατά μέχρι τον λαιμό, πρέπει να τραγουδάς». Είναι μια πρόταση αντίδρασης;

«Α, μα υπάρχουν πολλές άλλες προτάσεις στο έργο. Η φράση αυτή είναι εκεί για να μας κάνει λίγο να γελάσουμε με τα χάλια μας. Καλό είναι να μη μένουμε μόνο στη δραματοποίηση, να περνάμε και στη χλεύη της κατάστασής μας. Οταν είσαι μέσα στα σκατά και τραγουδάς, είναι τουλάχιστον μια ανθρώπινη έκφραση, κι ας είναι η τελευταία που απομένει».

Στο ίδιο έργο διάσημα έργα τέχνης (Ντελακρουά, Πικάσο, Γκόγια) πέφτουν από τους τοίχους, γκρεμίζονται. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ούτε καν αυτά δεν έχουν πια αξία στην εποχή μας;

«Ηθελα να πω ότι όταν τα έργα τέχνης δεν διατηρούν τη σχέση τους με το παρόν, όταν δεν έχουν κώδικα επικοινωνίας με τους ανθρώπους και είναι απλώς κρεμασμένα στον τοίχο, χάνουν το νόημά τους. Εάν δεν υπάρχουν καλλιτέχνες που να φτιάχνουν και σήμερα Γκουέρνικες, ακόμα και τα αριστουργήματα του Πικάσο καταντούν αντικείμενα πολυτελείας για τα σαλόνια των αστών. Δεν έχουν καμία δύναμη αλλαγής».

Κάνετε κριτική στη σύγχρονη τέχνη;

«Λίγοι καλλιτέχνες και λίγα έργα τέχνης, διάσημα τουλάχιστον, έχουν σήμερα διάθεση αμφισβήτησης. Υπάρχει μια σύγχυση ανάμεσα στό τι είναι τέχνη και πολιτισμός και τι είναι διασκέδαση. Ο όρος "καλλιτεχνικό" ταυτίζεται με τη χαλάρωση και την ανάπαυλα. Το κοινό, ακόμα και το πιο πολιτικοποιημένο, δεν ξέρει ακριβώς ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης σε μια κοινωνία: να γίνεται ένας καθρέφτης της ή να προκαλεί λέγοντας πράγματα που δεν τόσο προφανή, χωρίς καμία διάθεση να γίνει αρεστή;».

Η Αριάν Μνουσκίν κατέβηκε στο Σύνταγμα με τους «αγανακτισμένους» Ελληνες. Ποια είναι η γνώμη σας για την περίφημη πια «ελληνική κρίση»;

«Σκέφτομαι ότι υπάρχουν ακόμα λαοί οι οποίοι πέφτουν θύματα του τένις που παίζει με τον εθνικό τους πλούτο μια μικρή ομάδα ανθρώπων και κρατών, που επωφελούνται από την έλλειψη συνοχής μας».

info: «Salves» (27, 28, 29 Ιουνίου), Πειραιώς 260 (Χώρος Δ), 9 μ.μ., εισιτ.: 25, 20, 15 (φοιτ.). Πληροφορίες: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2011., τηλ. στα εκδοτήρια της Πανεπιστημίου 39: 210-3272000. *

 

Απάντηση: Χόρεψέ το!

 

Αυτό το τραγούδι με κάνει και γελάω.

 

 

Απάντηση: Χόρεψέ το!

Madlene αν σε κάνει να γελάς ο Stan δες αυτό...

Γιάτι αν είχε τηλέφωνο ο Θεός....
χαχαχαχχα :crazy: 

 

Απάντηση: Χόρεψέ το!

 

Απάντηση: Χόρεψέ το!

[/QUOTE]

 

 

meowww... 

 

Αγαπώ και νομίζω και η Pina θα ενέκρινε

 

Την Αγαπώ <3

 

τότε που σπάγαμε τα τραπέζια στα σπίτια μας χορεύοντας...

 

 

Όταν ο ξένος τύπος αναφέρεται στον Sergei Polunin τον χαρακτηρίζει το "κακό παιδί" του μπαλέτου και ξεκαθαρίζει πως αυτός ο καλλιτέχνης δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους χορευτές.