Χόρεψέ το!

Re: Απάντηση: Re: Χόρεψέ το!

Διότι, Liebchen, η απόσταση ανάμεσα στην εκτέλεση που παρέθεσα, με τις βαριές δοξαριές στις μπουργκάνες, και τον πρησμένο από τα μπότοξ σαλιάρη που τραγουδά 'σαν πουλί περιπλανωμε-νό' αντανακλά την αισθητική χυδαιότητα των μεταοθωμανικών δεσποτάτων, ως εκδηλούται με την τραβεστί διατήρηση της παράδοσης.

Δε βγάνω έξω κανένα- ίδια και χειρότερα είναι τα χαζοπούτανα που χορεύουν πάνω στα τραπέζια τις κοντυλιές σε ρυθμική αγωγή τσιφτετελιού στα κρητικοσκυλάδικα των αθηνών και τα χαμαντράκια που παριστάνουν τους καπετάνιους με τις κούπες και το μεθύσι, ίδια (μα πιο επικίνδυνοι) οι πλαδαροί πρώην ρηγάδες φτιαγμένοι-μα-κοντά-στην-παράδοση μεσοκαιρήτες που μαζεύονται σε γελοιότητες τηλεοπτικού συναγελασμού και χαζοτραγουδούν ριζίτικα* μέσα στο φώ κέφι του στούντιο.

Ίδια και χειρότερα η πλειοψηφία των παραδοσιακών συλλόγων. Άνδρα τοπικισμού, κλικαδόρων και σιχαμένοι κωλογλύφτες των συμπατριωτών πολιτικών, αρωγοί του νεποτισμού στην κατάληψη του αγίου δισκοπότηρου (ήτοι, βόλεμα στο δημόσιο), με χοροδιδάσκαλους φουσκωτούς τεφατζήδες που έκαναν Chippendales τον παραδοσιακό χορό.

* Πρόλαβε βέβαια η αριστερά να καταγαμήσει την παράδοση, και δη τα ριζίτικα. Ας μην πιάσομε το θέμα- είναι κι ευαίσθητο- διότι θα πάει μακρέ το βουριάλι, κροκό βαλίτσα δεν παίζει στο σκηνικό. Το άφατο κιτς των χουντογλεντιών ξεπέρασε κάθε όριο γελοιότητας μα στερούνταν ερείσματος. Η αριστερά όμως, με την μεταπολιτευτική αποκλειστικότητα πολιτιστικής κηδεμονίας, έκανε πραγματική ζημιά. Και φαίνεται παντού: από τις ανβλέπαμπολ κνίτισσες στα ρεμπετάδικα μέχρι τις νότες μεταπαραδοσιακού που κάθε ατάλαντος 'έντεχνος' θεωρεί πως οφείλει να συμπεριλάβει στα θλιβερά μινοράκια που σκαρώνει.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Χόρεψέ το!

Δεν εχεις κι αδικο αν και καπως υπερβολικος στα σημεια. Ο ικαριωτικος που γνωριζω, και ως ρυθμος και ως χορος, ειναι αυτος που εβαλες στο βιντεο . Αυτο που χορευεται συνηθως, ειναι αγωνας δρομου και εντυπωσεων. Για τα υπολοιπα , μπαινουμε σε πολιτικα χωραφια και η πολιτικη δεν ειναι το φορτε μου.

 

Edit:
Ας προσθέσω για τον Κάβειρο και τα 'Σπαθιά' της Καππαδοκίας:

 

Στας τέχνας άριστο είναι να γνωρίζεις την τεχνική. Σκέτη τεχνική είναι για πέταμα, άμα δεν το νιώθεις. Απολαμβάνω να βλέπω τα πάντα -- τόσο ποντιακούς και κρητικούς χορούς όσο και "το θάνατο του κύκνου", όσο και κλακέτες. Αν έχει αλήθεια, νόημα και συναίσθημα γι'αυτόν που χορεύει.

Δεν είμαι της άποψης πως αι τέχναι είναι μόνο δια τους επαΐοντες. Άμα θες απλώς να ψυχαγωγείσαι με τας τέχνας ασκώντας τες, η γνώση τεχνικής ασφαλώς δεν είναι απαραίτητη, αλλά το να το νιώθεις είναι. Και τι που φαλτσάρω ενίοτε, δεν θα τραγουδήσω ποτέ; Μόνο όταν κατακτήσω την τελειότητα δικαιούμαι να απολαμβάνω κάτι ιδιωτικώς; Και τι που πατώ σταφύλια κιόλας μιας και δεν έχω κανένα ταλέντο στο χορό; Θα το κάνω όμως απολύτως ή σχετικά ιδιωτικώς, για μένα, γιατί έτσι το 'νιωσα. Θα σεβαστώ όμως και δεν θα κακοποιήσω ποτέ χορούς που δεν ξέρω, που απαιτούν απολύτως τεχνική ή που εκ των πραγμάτων δεν μου ταιριάζουν, όπως το ζεϊμπέκικο, καθώς ορθότατα το θέτει ο Dolmance.


​

 

Re: Απάντηση: Re: Χόρεψέ το!

Ωραία τα λες...
Έχεις να προτείνεις κάτι πάνω σ΄ αυτά τα παράδοξα που συμβαίνουν, στο ευτελισμένο σήμερα? Κάποια λύση ίσως να προτείνεις που θα μπορούσε να διατηρήσει την τέχνη της παράδοσης, χωρίς ίχνος από τα στοιχεία που ανέφερες πιο πάνω και που αλλοιώνουν την ύπαρξη της?

Πιστεύω ότι η κριτική είναι ευπρόσδεκτη μόνον όταν υπάρχουν και προτάσεις

 

   
Μπορείς να το κάνεις και δημοσίως κι ας μην ξέρεις τα βήματα... Τι σημασία έχει?

 

Έχω πολλάκις εγκληθεί επί ελιτισμώ. Τον οποίο υπερασπίζομαι ως συνειδητή και τελεσίδικη προσέγγιση που δικαιολογείται σχεδόν καθολικά. Ήτοι, δεν προτείνω λύσεις και δε με ενδιαφέρει να το κάνω διότι δεν με απασχολούν οι plebs- και δεν εννοείται κοινωνικά ο όρος.

Οι μερακλήδες πάντοτε ήτο λίγοι. Δεν υπάρχουν 'παλιές καλές εποχές' όπως νοσταλγικά θέλουν να πιστεύουν (ή πονηρά θέλουν να πείσουν) αρκετοί αναχρονιστές. Δεν χρειάζεται μακρά αναδρομή στο ιστορικό γίγνεσθαι του λαϊκού πολιτισμού ώστε να διαφανεί κάτι τέθοιο, δυο cases studies αρκούν.

α) Το σημερινό λαϊκό τραγούδι έχει ρίζες στο ρεμπέτικο και το αστικό παραδοσιακό τραγούδι. Το πρώτο ξεκίνησε ως περιθωριακή πολιτιστική έκφραση και οι ταγοί του λαϊκού πολιτισμού το αποδοκίμαζαν ως ίδιον του λούμπεν προλετάριου επί σειρά ετών. Το παραδοσιακό αστικό- που εξελίχθηκε σε αστικό παραδοσιακό- ήδη από τους φραγκολεβαντινισμούς του νεότευκτου κράτους κατέληξε τραβεστί. Κι απ' όντε μπήκαν οι κοσμικοί στα μπουζούκια οι μερακληδες αποτραβήχθηκαν. Αποδείξεις; Οι τη σήμερον θεοποιημένοι καλλιτέχνες κατέλειξαν στην επετεία- ποιός θυμάται την τελευταία σύνθεση του Βαμβακάρη, αποτέλεσμα της πικρίας του από την τότε κατάσταση; Ο Γενίτσαρης πόσα χρόνια έκανε να ξανανέβει στο πάλκο; Πόσα άλλα παραδείγματα μεγάλων δημιουργών που μείναν στον άσσο θέλετε;

β) Το παραδοσιακό δεν τύγχανε καλύτερης μοίρας. Ακόμα και η κρητική μουσική παράδοση- η πλέον ζωντανή και όμορφα διατηρημένη- είναι σε θλιβερή κατάσταση όσον αφορά τη μαζική έκφανσή της. Κρητικοσκυλάδικα με ντισκομπάλες, λουλούδια στην πίστα, νταβατζηλίκια ένεκα διαπλοκής με τη νύχτα και χυδαίοι τσαμπουκάδες κακόσειρων πιτσιρικάδων που έχουν παρεξηγήσει την καπετανιά. Και παλιά, δεν ήτο τα πράγματα όμορφα κι αμάλαγα; Όχι. Ρούμπες και τανγκά ζητούσαν οι αρχοντοχωριάτες από τους παραδοσιακούς δεξιοτέχνες και στο Ρέθεμνος ο μεγάλος Καρεκλάς πέθανε στην ψάθα.

Ίδια τότε και τώρα και ίσως πλέον είναι καλύτερα. Στην κρητική σκηνή είναι αρκετοί οι μερακλήδες μουσικοί που παίζουν πρεπισμένα μα θα τους βρείτε μόνο σε ακριβοθώρητες εκδηλώσεις, παρεάκια και πολύ σπάνια σε κάποιο κέντρο. Είναι αρκετοί μα πάντα σε σύγκριση με το πλήθος λίγοι. Ίδια και με το ρεμπέτικο πλέον- αφού πέρασε η κορύφωση της μόδας ήρθε σε ισορροπία το σύστημα και ο ρέκτης ακροατής βρίσκει χώρους με αισθητική που σέβεται και τιμά την παράδοση δίχως υστερίες (πάψαν, ευτυχώς, οι 'νεορεμπέτες' που μιμούνταν μέχρι και τη βραχνάδα του Μάρκου).

Προτάσεις και λύσεις δεν με αφορούν- αυτό είναι δουλειά των συλλόγων κι ευτυχώς πλέον είναι κάποιοι (πολύ λίγοι) που στέκουν θεματοφύλακες της παράδοσης. Δε με νοιάζει γιατί έχω κάνει τα κουμάντα μου κι έχω μερακλήδες φίλους ώστε να κάνω τα γλέντια μου όπου κι αν βρίνομαι. Και μπορεί να μου λείπει το τακτικό γλεντοκόπι με τις δοξαριές του Θοδωρή ή τη βροντόλυρα και την ασκομπαντούρα του Αλέκου μα δε ξελείπουν τα παρεάκια όπου πιάνομε τα όργανα και βγαίνομε σε κέφι και χορό αλλάργο από κόσμο. Διότι αυτό είναι ο πυρήνας του γλεντιού: η παρέα.

Δεν είναι άσχετο το θέμα με τους κατά καιρούς προβληματισμούς σχετικά με το χώρο του βδσμ. Λίγοι είναι οι έχοντες την αισθητική κατάρτηση- εκτός από τη διάθεση- ώστε να προσεγγίσουν το θέμα. Ακόμα λιγότεροι όσοι φέρουν του πομπώδεις τίτλους- που τόσο αγαπάμε στο βδσμ- με αξιώσεις. Αλλά αυτό είναι αξιωματικός κανόνας, ο νόμος της συμπαντικής εντροπείας.

Λίγοι πάντοτε οι εκλεκτοί, λίγοι οι μερακλήδες, λίγοι οι κύριοι και οι γυναίκες με κεφαλαία τα πρώτα γράμματα.
Es lebe die Aristokratie!

 

Αν ερχόταν ένας ξένος στη Ελλάδα και με ρώταγε τι σημαίνει λεβεντιά, Θα του 'βαζα να ακούσει ένα τέτοιο τραγούδι και να δει έναν τέτοιο χορό!


Στο άκουσμα της λεβεντιάς κάτι μου θυμίζει Μητροπάνο να ερμηνεύει στα 9/8 άσματα ασμάτων και ένα ανδρικό κορμί να χορεύει μοναχικά, η μόνη του παρέα..... οι ματιές των άλλων...

Αγαπημένο και "large".

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

Όταν ο Θάνος Μικρούτσικος παίζει στα 9/8 και τραγουδάει ο Μητροπάνος την αξέχαστη "Ρόζα".
"πως η ανάγκη γίνεται Ιστορία, πως η ιστορία γίνεται σιωπή"



από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμόνα εως και στον βαρδάρη, στα 9/8 πάντα.



Οι δύο νύχτες του Μητροπάνου... και πολλές δικές μας ακούγοντας το... (το κομμάτι αυτό δεν χορεύετε, είναι για ταξίδια και μόνο)



Επίλογος είναι οι σκέψεις όλων μας.

 

...Και το γνήσιο Eλληνικό ρεμπέτικο είναι εδώ:







[nomedia=""]YouTube[/nomedia]


Να συλληφθεί το ντουμάνι!

 

Body language

[nomedia=""]YouTube - Snappy Dance Theater's Vagina (The Dance!) copyright 2000[/nomedia]