Ψυχικά Νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης.

rea.. · 29 Δεκεμβρίου 2024

_voltage_ said: ↑

Τα παρακάτω δεν αποτελούν συμβουλή, προτροπή για το οτιδήποτε, μπούσουλα κτλ για κανέναν. Είναι απλά η δική μου πορεία σε τούτο το πλανήτη αυτά τα 40 (πλην ένα) χρόνια. Δεν είναι σωστά ή λάθος, είναι απλά αυτά που έγιναν και ο αναγνώστης θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα χρωματιστούν με στοιχεία χιούμορ, τρολιάς και μίας ας την πούμε ελαφριάς διάθεσης καθότι αυτά αποτελούν για εμένα σημαντικούς μηχανισμούς επιβίωσης και στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μου. Ίσως στο τέλος του κειμένου να είναι κατανοητό και το γιατί. Κάτι ακόμα που θα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ότι οποιαδήποτε αντίφαση μεταξύ αυτού του ποστ και άλλων ποστ που έχω κάνει δεν οφείλεται στη μη πραγματικότητα του περιστατικού που περιγράφεται αλλά στο ότι καλώς ή κακώς, οι αναμνήσεις μου τείνουν να διαφέρουν στις λεπτομέρειές τους (κυρίως ηλικίες, χρονολογίες, γενικά νούμερα) ανάλογα με το πόσο σημαντικό ρόλο θεωρεί το μυαλό μου ότι παίζουν στην ιστορία. Μάλλον στο τέλος του ποστ θα είναι και αυτό το γιατί κατανοητό αλλά και γιατί αναφέρομαι συχνά στο "μυαλό μου" ως μία ξεχωριστή ύπαρξη.

Ήμουν 11 χρονών την πρώτη φορά που ο πατέρας μου είχε το πρώτο - από πολλά - βίαιο αλκοολικό επεισόδιο, και 20 χρονών τη μέρα που άλλαξαν οι κλειδαριές στο σπίτι με όλες τις νόμιμες και νομικές διαδικασίες και τον παρατηρούσα να φεύγει από το σπίτι από το μπαλκόνι.

10 λεπτά μετά κατέφτασε η πρώτη κρίση πανικού, που εγώ δεν ήξερα ότι είναι κρίση πανικού, και για όποιον την έχει ζήσει είναι μια αίσθηση κάτι μεταξύ εμφράγματος και complete organ failure οπότε και κατέληξα στα επείγοντα στην Αθήνα στο καρδιολογικό με αντίστοιχο ύφος "γιατρέ μου πόσος καιρός μου μένει" απλά για να με κοιτάξει ο γιατρός στραβά, να μου πει ένα ξερό κρίση πανικού είναι *ΤΣ*, λες και ήξερα και πήγα να τον ενοχλήσω, και να με στείλει στην ψυχίατρο της εφημερείας. Εκείνη τη φορά δεν πήγα, έτσι. Τη δεύτερη όμως φορά, όχι απλά πήγα, αλλά πήγα γονατιστή γιατί εκείνη η δεύτερη κρίση πανικού με βρήκε στην Ερμού να χρονιάρες μέρες καλή ώρα και *δεν* ήξερα τι να με κάνω.

Η συζήτηση με την γιατρό δεν ήταν εύκολη γιατί ενώ εκείνη μου έλεγε να μην του δώσω σημασία και ότι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε εγώ άκουγα ότι απέτυχα - σε τι, μόνο το κεφάλι μου το ξέρει - και ότι τώρα δεν ήμουν και δεν θα ήμουν πια ""κανονικός"" άνθρωπος.

Δεν χρειάζεται να είναι γιατρός κανείς για να καταλάβει ότι το στρες που μου προκάλεσε αυτό σε συνδιασμό με το στρες που ήδη υπήρχε, ε, δεν πήγε πολύ καλά με αποτέλεσμα λίγο καιρό μετά να έχω πολύ έντονη αγοραφοβία *και* κλειστοφοβία because why the fuck not. Για τους επόμενους 6 - 9 μήνες δεν βγήκα από το δωμάτιό μου, γιατί δεν μπορούσα. Κατανοούσα ότι είχα ανάγκη από βοήθεια αλλά η πραγματικότητα έμοιαζε σαν να απαρτίζεται από ένα πηχτό ζελέ που δεν σε άφηνε να κουνηθείς.

Τότε, γιατί κάτι έπρεπε να κάνω μέσα στο δωμάτιο, έπαιζα ένα ονλαιν παιχνίδι, το World of Warcraft, και τα παιδιά που παίζαμε μαζί έμεναν σε Σουηδία και Νορβηγία. Από τις φωτογραφίες που έστελναν ήξερα ότι ήθελα πολύ να πάω εκεί. Επίσης, όσο κρατούσε αυτή η περίοδος προσπαθούσα να διαβάσω στο ίντερνετ ό,τι υπήρχε για την κατάσταση που ζούσα, με γενικά πολύ ανάμεικτα αποτελέσματα και συμπεράσματα και των επιστημονικών πείπερ και των προσωπικών εμπειριών που μοιράζονταν οι άνθρωποι σε τσατ και φόρουμ. Κυρίως όμως, και αυτό είναι η αλήθεια, προσπαθούσα να αγνοήσω την κατάσταση περιμένοντας (?), ελπίζοντας (?) ότι απλά θα λυθεί από μόνη της.

Στην οικογενειά μου δεν το συζητούσαμε. Κάποιοι είπαν "ε στεναχωρημένο είναι το παιδί" και το αφήσαμε εκεί. Με τους φίλους μου έγινε κάτι αντίστοιχο. Παίξανε κάνα δύο "νταξει μωρέ δεν είμαι πολύ καλά" και αυτό ήταν όλο. Μέχρι που μία μέρα, ήρθε σαν σίφουνας η κολλητή μου, και μπήκε στο δωμάτιο ουρλιάζοντας ότι ή θα διάλεγα "εκείνη ή το κωλοπαίχνιδο". Με συνοπτικές διαδικασίες της εξήγησα τι συνέβαινε και με ακόμα πιο συνοπτικές διαδικασίες βρήκαμε ψυχολόγο και πήγα.

Γενικευμένη αγχώδη διαταραχή είπε η ψυχολόγος, και μετατραυματικό στρες, που ενώ εξηγούσε τι ήταν και πως προέκυψαν εγώ μεταξύ δακρύων και αναφιλητών προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι "μια χαρα είμαι και όλα καλά και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας". 'Επρεπε λέει, να εκπαιδεύσω από την αρχή τον εαυτό μου στο να βγαίνω έξω και να δημιουργώ τις κατάλληλες συνθήκες για να είμαι ασφαλής ώστε να αποσυνδεθεί η εμπειρία του πανικού με το έξω. Εγώ άκουσα "ντου και ξύλο" οπότε αυτό στην αρχή δεν πήγε καλά, γιατί δεν ήθελα να γίνω καλά "μετά" αλλά ήθελα να γίνω καλά εκείνη τη στιγμή και κατά προτίμηση να μην έχει συμβεί τίποτα από όλα αυτά αν γίνεται γιατί δεν ήθελα ούτε να τα σκέφτομαι ούτε να τα συζητάω.

Τελικά το βρήκαμε κάπου στη μέση, και με το "στη μέση" εννοώ το κεφάλι μου αποφάσισε ένα βράδυ ότι "αν μπορέσω να πάω από την Αθήνα μέχρι τη Σουηδία χωρίς κινητό και λεφτά και επιβιώσω από αυτό και δεν πεθάνω από τον πανικό, τότε μάλλον θα μπορώ να πάω και μέχρι το κέντρο". Αν κάποιος από όσους διαβάσουν αυτό το ποστ βρέθηκαν την περίοδο 2000 με 2003 στο αεροδρόμιο της Βιέννης και είδαν μία αλούτελη να κλαίει και να κάνει κύκλους όλο το βράδυ περιμένοντας τη πτήση για Στοκχόλμη, ε εγώ ήμουν.

Έμεινα εκεί δύο χρόνια ώστε να βιώσω επαρκώς το δράμα μου χαμένη στα δάση και τις λίμνες. Αυτό όμως που βοήθησε περισσότερο από όλα ήταν ότι οι άνθρωποι εκεί, και οι φίλοι μου από το παιχνίδι, μιλούσαν πολύ ανοιχτά για αυτά τα θέματα, όπως θα μιλούσαν για ένα σπασμένο χέρι ή πόδι. Και δεν υπήρχε κάποιο ταμπού σε αυτά που συζητάνε, ούτε για αυτά τα προβλήματα, αλλά ούτε και για άλλα προβλήματα, όπως οικογενειακής βίας κλπ. Και εκεί ήταν που αυτό το ζελέ που είχα στο μυαλό μου άρχισε να σπάει και να μπορώ να σκεφτώ πιο καθαρά και πιο ψύχραιμα για όλο αυτό που μου είχε συμβεί. Και σιγά σιγά όχι μόνο μου έγινε πιο εύκολο να το συζητάω, αλλά έγινε τόσο φυσιολογικό, σαν κάθε άλλη ιστορία που είχα να πω.

Ένα απόγευμα, στο πλοίο για τη Φιλανδία ένας φίλος τέρμα κόκκαλο από τα ξύδια μου έλεγε σε σπαστά σουηδοαγγλικά ότι "αυτά τα πράγματα ζουν μόνο στο σκοτάδι" και μετά μου είπαν, εγώ δεν το θυμάμαι, ότι πέρασα όλο το βράδυ να τραγουδάω για τις κρίσεις πανικού στον ήχο του "Σολ, φα φα φα", πως το λένε αυτό το τραγούδι τέλος πάντων.

Το από κείθε, μέχρι δώθε - χρονικά - δεν ήταν εύκολο. Ας πούμε ότι είμαστε πλέον, με τις κρίσεις πανικού, καλοί φίλοι, και όταν έρχονται δεν ενοχλούν πολύ. Όμως προστέθηκαν και άλλα πράγματα, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών είναι μια κάρτα που μου έδωσαν πέρσι στη δουλειά που πάνω έλεγε "undiagnosed, but something is definately wrong" (μια έκφραση που χρησιμοποιείται πολύ στο ιντερνετ για άτομα μη νευροτυπικά ή άτομα με ADHD, AuDHD κλπ) - οπότε δεν είναι κάποιο κακό σχόλιο, it's all good fun που λένε και οι Άγγλοι.

Δεν ξέρω αν έχω ή αν δεν έχω κάτι από αυτά, ειλικρινά δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Όμως μετά από ένα ακόμα intervention ας το πουμε (πάντα αστειευόμενη) στη δουλειά, μου εξήγησαν ότι η σκέψη μου είναι κάποιες φορές χαοτική και δαιδαλώδης, κάτι που εγώ δεν κατανοώ απόλυτα αφού το μυαλό μου λέει "μα είναι πάρα πολύ απλό, πρέπει απλά να πάρεις αυτές τις 6000 μεταβλητές και να τις τακτοποιήσεις σε αυτό το 5διάστατο σύστημα πως κάνετε έτσι". Και ενώ ισχύει αυτό, αυτή η κατάσταση στο κεφάλι μου, ταυτόχρονα ισχύει και μία άλλη κατάσταση όπου μπορεί να κάνω shut down και να μην μπορώ να λειτουργήσω με το πιο απλό πράγμα και τις πιο απλές λειτουργίες. Δεν έχει 20 λεπτά για παράδειγμα που χαώθηκα μόνη μου με την καφετιέρα που έχει 1 (ένα) κουμπί.

Α, και τα πλυντήρια ρούχων. Για το μυαλό μου τα πλυντήρια ρούχων είναι ένα μη ντετερμινιστικό, μη γραμμικό δυναμικό σύστημα την έκβαση του οποίου κανένας εν ζωή άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει.

Στο Μ/σ λοιπόν πως λειτουργούν όλα αυτά (όπου εδώ, όλα αυτά = 1/3 των όλων αυτών αλλά εντάξει θα γράφω 5 μέρες). Προφανώς πρώτα πρώτα εξαρτάται από το είδος του Μ/σ. Από την άλλη υπάρχει μια βασική αρχή, η "συζητάμε, πράττουμε, ξανασυζητάμε" και σαφώς δεν μπορούν να μείνουν αυτά κρυφά από το Μ κομμάτι της εξίσωσης αλλιώς θα πάμε για μακελειό.

Κάποιες φορές, είμαι σε μία κατάσταση που έχουν σβήσει όλες οι εργοστασιακές ρυθμίσεις. Θα είμαι στο καναπέ σε μία μπάλα από κουβέρτες, θα με ρωτήσει ο Κύριος τι έχω και αν έχω κάτι και θα πρέπει να εξηγήσω ότι με κούρασα εγώ η ίδια γιατί ξύπνησα με πολλή ενέργεια, ήπια καφέ, έπαθα overstimulation, ξεκίνησα 6 δουλειές του σπιτιού, 3 αρθρα, μία σειρά και τώρα είμαι σαν πάνελ σε πύργο εναέριας κυκλοφορίας με όλα τα λαμπάκια αναμμένα.

Γελάω μόνη μου γιατί θέλω εδώ να γράψω ότι εγώ δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Και είναι αλήθεια αυτό, ότι αυτό πιστεύω δηλαδή, αλλά ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω προφανώς και κατανοώ ότι ε, κάπου κάτι έχει τσιμπήσει λίγο. Το θέμα όμως είναι ότι πλέον δεν αντιλαμβάνομαι το """κανονικό""" όπως το αντιλαμβανόμουν μικρότερη. Πλέον αν θέλω να ακούσω το ίδιο τραγούδι 450 φορές μέσα στη μέρα θα το κάνω και στα παπάρια μου αν τα βιντεάκια στο φβ λένε ότι αυτό είναι σημάδι αυτισμού. Ας είναι ξερωγω τι να κάνουμε τώρα.

Όμως βοηθάει πολύ και το να σχετίζεται κάποιος με άτομα που δεν έχουν στο μυαλό τους μία συγκεκριμένη εκδοχή ας το πούμε, του """κανονικού""". Ενώ έχω σχετισθεί σε διαφορετικά ήδη Μ/σ με διαφορετικούς τύπους Μ, γράφοντας αυτό το κείμενο συνειδητοποιώ ότι κάτι που είχαν κοινό ήταν ότι δεν περίμεναν από εμένα να είμαι """κανονική""". Οι λέξεις "κανονικό και κανονική" σε πολλά """"""" γιατί αναφέρομαι στο νευροτυπικό και οχι την οποιαδήποτε αντίθετη λέξη του "κανονικού".

Ό,τι κάναμε, και ό,τι εξερευνήσαμε έγινε με εμένα ολόκληρη, με την περιστασιακή δυσλειτουργία, τα ατελείωτα φαν φακτς για πράγματα από τις πυραμίδες μέχρι τα σκαθάρια και την αδυναμία κατανόησης του συστήματος "πλυντήριο ρούχων", και όχι με κομμάτια μου. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει, και με κανέναν άλλο τρόπο. Και σε αυτό έχω υπάρξει πολύ τυχερή εντελώς ανεξάρτητα από την έκβαση ή διάρκεια αυτών των σχέσεων.

Είναι όλο αυτό εύκολο? Όχι δεν είναι. Συγκεκριμένα ώρες ώρες είναι γαμώ το κέρατό του και γνωρίζω ανθρώπους που μου λένε ότι δεν έχουν στο κεφάλι τους ανά πάσα στιγμή 550 ταμπς ανοιχτά και με βρίσκω να θέλω να τους κουτουλίσω. Αλλά αυτό είναι. Και έχει τη φάση του και την πλάκα του, ειδικά αν ο συνοδοιπόρος σου δεν σε αντιλαμβάνεται σαν κάτι """"μη κανονικό"""" αλλά σαν ένα πάρτι που τη μία θα παίζει ρειβ και την άλλη ρεμπέτικα. Και η ζωή συνεχίζεται.
Click to expand...

..

tithon · 29 Δεκεμβρίου 2024

Alexander_M said: ↑

Πως διασφαλίζεται πως ένα άτομο με οποιοδήποτε ψυχικο νόσημα δεν θα πέσει θύμα εκμετάλλευσης και λήπτης κακοποιητικων συμπεριφορών...
Click to expand...

τι διασφαλίσεις χρειάζεστε;

Seras Victoria · 30 Δεκεμβρίου 2024

_voltage_ said: ↑

Τα παρακάτω δεν αποτελούν συμβουλή, προτροπή για το οτιδήποτε, μπούσουλα κτλ για κανέναν. Είναι απλά η δική μου πορεία σε τούτο το πλανήτη αυτά τα 40 (πλην ένα) χρόνια. Δεν είναι σωστά ή λάθος, είναι απλά αυτά που έγιναν και ο αναγνώστης θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα χρωματιστούν με στοιχεία χιούμορ, τρολιάς και μίας ας την πούμε ελαφριάς διάθεσης καθότι αυτά αποτελούν για εμένα σημαντικούς μηχανισμούς επιβίωσης και στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μου. Ίσως στο τέλος του κειμένου να είναι κατανοητό και το γιατί. Κάτι ακόμα που θα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ότι οποιαδήποτε αντίφαση μεταξύ αυτού του ποστ και άλλων ποστ που έχω κάνει δεν οφείλεται στη μη πραγματικότητα του περιστατικού που περιγράφεται αλλά στο ότι καλώς ή κακώς, οι αναμνήσεις μου τείνουν να διαφέρουν στις λεπτομέρειές τους (κυρίως ηλικίες, χρονολογίες, γενικά νούμερα) ανάλογα με το πόσο σημαντικό ρόλο θεωρεί το μυαλό μου ότι παίζουν στην ιστορία. Μάλλον στο τέλος του ποστ θα είναι και αυτό το γιατί κατανοητό αλλά και γιατί αναφέρομαι συχνά στο "μυαλό μου" ως μία ξεχωριστή ύπαρξη.

Ήμουν 11 χρονών την πρώτη φορά που ο πατέρας μου είχε το πρώτο - από πολλά - βίαιο αλκοολικό επεισόδιο, και 20 χρονών τη μέρα που άλλαξαν οι κλειδαριές στο σπίτι με όλες τις νόμιμες και νομικές διαδικασίες και τον παρατηρούσα να φεύγει από το σπίτι από το μπαλκόνι.

10 λεπτά μετά κατέφτασε η πρώτη κρίση πανικού, που εγώ δεν ήξερα ότι είναι κρίση πανικού, και για όποιον την έχει ζήσει είναι μια αίσθηση κάτι μεταξύ εμφράγματος και complete organ failure οπότε και κατέληξα στα επείγοντα στην Αθήνα στο καρδιολογικό με αντίστοιχο ύφος "γιατρέ μου πόσος καιρός μου μένει" απλά για να με κοιτάξει ο γιατρός στραβά, να μου πει ένα ξερό κρίση πανικού είναι *ΤΣ*, λες και ήξερα και πήγα να τον ενοχλήσω, και να με στείλει στην ψυχίατρο της εφημερείας. Εκείνη τη φορά δεν πήγα, έτσι. Τη δεύτερη όμως φορά, όχι απλά πήγα, αλλά πήγα γονατιστή γιατί εκείνη η δεύτερη κρίση πανικού με βρήκε στην Ερμού να χρονιάρες μέρες καλή ώρα και *δεν* ήξερα τι να με κάνω.

Η συζήτηση με την γιατρό δεν ήταν εύκολη γιατί ενώ εκείνη μου έλεγε να μην του δώσω σημασία και ότι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε εγώ άκουγα ότι απέτυχα - σε τι, μόνο το κεφάλι μου το ξέρει - και ότι τώρα δεν ήμουν και δεν θα ήμουν πια ""κανονικός"" άνθρωπος.

Δεν χρειάζεται να είναι γιατρός κανείς για να καταλάβει ότι το στρες που μου προκάλεσε αυτό σε συνδιασμό με το στρες που ήδη υπήρχε, ε, δεν πήγε πολύ καλά με αποτέλεσμα λίγο καιρό μετά να έχω πολύ έντονη αγοραφοβία *και* κλειστοφοβία because why the fuck not. Για τους επόμενους 6 - 9 μήνες δεν βγήκα από το δωμάτιό μου, γιατί δεν μπορούσα. Κατανοούσα ότι είχα ανάγκη από βοήθεια αλλά η πραγματικότητα έμοιαζε σαν να απαρτίζεται από ένα πηχτό ζελέ που δεν σε άφηνε να κουνηθείς.

Τότε, γιατί κάτι έπρεπε να κάνω μέσα στο δωμάτιο, έπαιζα ένα ονλαιν παιχνίδι, το World of Warcraft, και τα παιδιά που παίζαμε μαζί έμεναν σε Σουηδία και Νορβηγία. Από τις φωτογραφίες που έστελναν ήξερα ότι ήθελα πολύ να πάω εκεί. Επίσης, όσο κρατούσε αυτή η περίοδος προσπαθούσα να διαβάσω στο ίντερνετ ό,τι υπήρχε για την κατάσταση που ζούσα, με γενικά πολύ ανάμεικτα αποτελέσματα και συμπεράσματα και των επιστημονικών πείπερ και των προσωπικών εμπειριών που μοιράζονταν οι άνθρωποι σε τσατ και φόρουμ. Κυρίως όμως, και αυτό είναι η αλήθεια, προσπαθούσα να αγνοήσω την κατάσταση περιμένοντας (?), ελπίζοντας (?) ότι απλά θα λυθεί από μόνη της.

Στην οικογενειά μου δεν το συζητούσαμε. Κάποιοι είπαν "ε στεναχωρημένο είναι το παιδί" και το αφήσαμε εκεί. Με τους φίλους μου έγινε κάτι αντίστοιχο. Παίξανε κάνα δύο "νταξει μωρέ δεν είμαι πολύ καλά" και αυτό ήταν όλο. Μέχρι που μία μέρα, ήρθε σαν σίφουνας η κολλητή μου, και μπήκε στο δωμάτιο ουρλιάζοντας ότι ή θα διάλεγα "εκείνη ή το κωλοπαίχνιδο". Με συνοπτικές διαδικασίες της εξήγησα τι συνέβαινε και με ακόμα πιο συνοπτικές διαδικασίες βρήκαμε ψυχολόγο και πήγα.

Γενικευμένη αγχώδη διαταραχή είπε η ψυχολόγος, και μετατραυματικό στρες, που ενώ εξηγούσε τι ήταν και πως προέκυψαν εγώ μεταξύ δακρύων και αναφιλητών προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι "μια χαρα είμαι και όλα καλά και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας". 'Επρεπε λέει, να εκπαιδεύσω από την αρχή τον εαυτό μου στο να βγαίνω έξω και να δημιουργώ τις κατάλληλες συνθήκες για να είμαι ασφαλής ώστε να αποσυνδεθεί η εμπειρία του πανικού με το έξω. Εγώ άκουσα "ντου και ξύλο" οπότε αυτό στην αρχή δεν πήγε καλά, γιατί δεν ήθελα να γίνω καλά "μετά" αλλά ήθελα να γίνω καλά εκείνη τη στιγμή και κατά προτίμηση να μην έχει συμβεί τίποτα από όλα αυτά αν γίνεται γιατί δεν ήθελα ούτε να τα σκέφτομαι ούτε να τα συζητάω.

Τελικά το βρήκαμε κάπου στη μέση, και με το "στη μέση" εννοώ το κεφάλι μου αποφάσισε ένα βράδυ ότι "αν μπορέσω να πάω από την Αθήνα μέχρι τη Σουηδία χωρίς κινητό και λεφτά και επιβιώσω από αυτό και δεν πεθάνω από τον πανικό, τότε μάλλον θα μπορώ να πάω και μέχρι το κέντρο". Αν κάποιος από όσους διαβάσουν αυτό το ποστ βρέθηκαν την περίοδο 2000 με 2003 στο αεροδρόμιο της Βιέννης και είδαν μία αλούτελη να κλαίει και να κάνει κύκλους όλο το βράδυ περιμένοντας τη πτήση για Στοκχόλμη, ε εγώ ήμουν.

Έμεινα εκεί δύο χρόνια ώστε να βιώσω επαρκώς το δράμα μου χαμένη στα δάση και τις λίμνες. Αυτό όμως που βοήθησε περισσότερο από όλα ήταν ότι οι άνθρωποι εκεί, και οι φίλοι μου από το παιχνίδι, μιλούσαν πολύ ανοιχτά για αυτά τα θέματα, όπως θα μιλούσαν για ένα σπασμένο χέρι ή πόδι. Και δεν υπήρχε κάποιο ταμπού σε αυτά που συζητάνε, ούτε για αυτά τα προβλήματα, αλλά ούτε και για άλλα προβλήματα, όπως οικογενειακής βίας κλπ. Και εκεί ήταν που αυτό το ζελέ που είχα στο μυαλό μου άρχισε να σπάει και να μπορώ να σκεφτώ πιο καθαρά και πιο ψύχραιμα για όλο αυτό που μου είχε συμβεί. Και σιγά σιγά όχι μόνο μου έγινε πιο εύκολο να το συζητάω, αλλά έγινε τόσο φυσιολογικό, σαν κάθε άλλη ιστορία που είχα να πω.

Ένα απόγευμα, στο πλοίο για τη Φιλανδία ένας φίλος τέρμα κόκκαλο από τα ξύδια μου έλεγε σε σπαστά σουηδοαγγλικά ότι "αυτά τα πράγματα ζουν μόνο στο σκοτάδι" και μετά μου είπαν, εγώ δεν το θυμάμαι, ότι πέρασα όλο το βράδυ να τραγουδάω για τις κρίσεις πανικού στον ήχο του "Σολ, φα φα φα", πως το λένε αυτό το τραγούδι τέλος πάντων.

Το από κείθε, μέχρι δώθε - χρονικά - δεν ήταν εύκολο. Ας πούμε ότι είμαστε πλέον, με τις κρίσεις πανικού, καλοί φίλοι, και όταν έρχονται δεν ενοχλούν πολύ. Όμως προστέθηκαν και άλλα πράγματα, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών είναι μια κάρτα που μου έδωσαν πέρσι στη δουλειά που πάνω έλεγε "undiagnosed, but something is definately wrong" (μια έκφραση που χρησιμοποιείται πολύ στο ιντερνετ για άτομα μη νευροτυπικά ή άτομα με ADHD, AuDHD κλπ) - οπότε δεν είναι κάποιο κακό σχόλιο, it's all good fun που λένε και οι Άγγλοι.

Δεν ξέρω αν έχω ή αν δεν έχω κάτι από αυτά, ειλικρινά δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Όμως μετά από ένα ακόμα intervention ας το πουμε (πάντα αστειευόμενη) στη δουλειά, μου εξήγησαν ότι η σκέψη μου είναι κάποιες φορές χαοτική και δαιδαλώδης, κάτι που εγώ δεν κατανοώ απόλυτα αφού το μυαλό μου λέει "μα είναι πάρα πολύ απλό, πρέπει απλά να πάρεις αυτές τις 6000 μεταβλητές και να τις τακτοποιήσεις σε αυτό το 5διάστατο σύστημα πως κάνετε έτσι". Και ενώ ισχύει αυτό, αυτή η κατάσταση στο κεφάλι μου, ταυτόχρονα ισχύει και μία άλλη κατάσταση όπου μπορεί να κάνω shut down και να μην μπορώ να λειτουργήσω με το πιο απλό πράγμα και τις πιο απλές λειτουργίες. Δεν έχει 20 λεπτά για παράδειγμα που χαώθηκα μόνη μου με την καφετιέρα που έχει 1 (ένα) κουμπί.

Α, και τα πλυντήρια ρούχων. Για το μυαλό μου τα πλυντήρια ρούχων είναι ένα μη ντετερμινιστικό, μη γραμμικό δυναμικό σύστημα την έκβαση του οποίου κανένας εν ζωή άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει.

Στο Μ/σ λοιπόν πως λειτουργούν όλα αυτά (όπου εδώ, όλα αυτά = 1/3 των όλων αυτών αλλά εντάξει θα γράφω 5 μέρες). Προφανώς πρώτα πρώτα εξαρτάται από το είδος του Μ/σ. Από την άλλη υπάρχει μια βασική αρχή, η "συζητάμε, πράττουμε, ξανασυζητάμε" και σαφώς δεν μπορούν να μείνουν αυτά κρυφά από το Μ κομμάτι της εξίσωσης αλλιώς θα πάμε για μακελειό.

Κάποιες φορές, είμαι σε μία κατάσταση που έχουν σβήσει όλες οι εργοστασιακές ρυθμίσεις. Θα είμαι στο καναπέ σε μία μπάλα από κουβέρτες, θα με ρωτήσει ο Κύριος τι έχω και αν έχω κάτι και θα πρέπει να εξηγήσω ότι με κούρασα εγώ η ίδια γιατί ξύπνησα με πολλή ενέργεια, ήπια καφέ, έπαθα overstimulation, ξεκίνησα 6 δουλειές του σπιτιού, 3 αρθρα, μία σειρά και τώρα είμαι σαν πάνελ σε πύργο εναέριας κυκλοφορίας με όλα τα λαμπάκια αναμμένα.

Γελάω μόνη μου γιατί θέλω εδώ να γράψω ότι εγώ δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Και είναι αλήθεια αυτό, ότι αυτό πιστεύω δηλαδή, αλλά ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω προφανώς και κατανοώ ότι ε, κάπου κάτι έχει τσιμπήσει λίγο. Το θέμα όμως είναι ότι πλέον δεν αντιλαμβάνομαι το """κανονικό""" όπως το αντιλαμβανόμουν μικρότερη. Πλέον αν θέλω να ακούσω το ίδιο τραγούδι 450 φορές μέσα στη μέρα θα το κάνω και στα παπάρια μου αν τα βιντεάκια στο φβ λένε ότι αυτό είναι σημάδι αυτισμού. Ας είναι ξερωγω τι να κάνουμε τώρα.

Όμως βοηθάει πολύ και το να σχετίζεται κάποιος με άτομα που δεν έχουν στο μυαλό τους μία συγκεκριμένη εκδοχή ας το πούμε, του """κανονικού""". Ενώ έχω σχετισθεί σε διαφορετικά ήδη Μ/σ με διαφορετικούς τύπους Μ, γράφοντας αυτό το κείμενο συνειδητοποιώ ότι κάτι που είχαν κοινό ήταν ότι δεν περίμεναν από εμένα να είμαι """κανονική""". Οι λέξεις "κανονικό και κανονική" σε πολλά """"""" γιατί αναφέρομαι στο νευροτυπικό και οχι την οποιαδήποτε αντίθετη λέξη του "κανονικού".

Ό,τι κάναμε, και ό,τι εξερευνήσαμε έγινε με εμένα ολόκληρη, με την περιστασιακή δυσλειτουργία, τα ατελείωτα φαν φακτς για πράγματα από τις πυραμίδες μέχρι τα σκαθάρια και την αδυναμία κατανόησης του συστήματος "πλυντήριο ρούχων", και όχι με κομμάτια μου. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει, και με κανέναν άλλο τρόπο. Και σε αυτό έχω υπάρξει πολύ τυχερή εντελώς ανεξάρτητα από την έκβαση ή διάρκεια αυτών των σχέσεων.

Είναι όλο αυτό εύκολο? Όχι δεν είναι. Συγκεκριμένα ώρες ώρες είναι γαμώ το κέρατό του και γνωρίζω ανθρώπους που μου λένε ότι δεν έχουν στο κεφάλι τους ανά πάσα στιγμή 550 ταμπς ανοιχτά και με βρίσκω να θέλω να τους κουτουλίσω. Αλλά αυτό είναι. Και έχει τη φάση του και την πλάκα του, ειδικά αν ο συνοδοιπόρος σου δεν σε αντιλαμβάνεται σαν κάτι """"μη κανονικό"""" αλλά σαν ένα πάρτι που τη μία θα παίζει ρειβ και την άλλη ρεμπέτικα. Και η ζωή συνεχίζεται.
Click to expand...

Εγώ βλέπω το adhd και το φάσμα του αυτισμού ως απλά διαφορετικές διαδρομές του εγκεφάλου και μάλιστα πολλές φορές και πολύ ενδιαφέρουσες.

Αλίμονο αν έπρεπε όλοι να ακολουθούμε τις ίδιες διαδρομές, θα ήμασταν πολύ βαρετοί ως σύνολο.

Tenebra_Silente · 30 Δεκεμβρίου 2024

Το φάσμα του αυτισμού είναι τεράστιο και έχει τις διαβαθμίσεις του. Μπορεί και να συνοδεύεται από κάποιο ψυχικό νόσημα, αλλά ψυχικό νόσημα από μόνο του δεν είναι.

Η συμπερίληψη σαν σκέψη είναι πολύ ευγενής και μακάρι όλοι μας, να ήμασταν διατεθειμένοι, να μην αποκλείαμε a priori από τις ζωές μας το διαφορετικό. Τουλάχιστον, να του δίναμε τον σεβασμό, που αξίζει σε όλους. Αφού και αυτό είναι θέμα γούστου, τουτέστιν, μάλλον δεν μπορεί να αξιολογηθεί θετικά ή αρνητικά από κανέναν τρίτο.

Ως προς το αρχικό ερώτημα. Όντας κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με TPE ή M/s, πόσο μάλλον με την ψυχολογία ή την ψυχιατρική, απέχω.

Εγγραφή ή σύνδεση

Ψυχικά Νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης.

rea.. Contributor

tithon Contributor

Seras Victoria "Play stupid games, win stupid prizes" Contributor

Tenebra_Silente Χωρίς καμμία πιθανότητα επισκευής Contributor

Εγγραφή ή σύνδεση

Ψυχικά Νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης.

rea.. Contributor

tithon Contributor

Seras Victoria "Play stupid games, win stupid prizes" Contributor

Tenebra_Silente Χωρίς καμμία πιθανότητα επισκευής Contributor

Έτοιμες Αναζητήσεις