Ψυχολογία και BDSM: Παθολογία ή Ιδιαιτερότητα;

Το κείμενο το μετέφρασα από το http://ipgcounseling.com/psychology_and_bdsm.html


Σαν κλινικός ψυχολόγος, είμαι μέλος ενός επαγγέλματος που πολλοί θεωρούν πως έχει αντικαταστήσει τη θρησκεία στη δύναμή του να επηρεάζει τις κοινωνικές απόψεις και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Όπως τη θρησκεία, το επάγγελμά μου έχει ανακουφίσει και έχει καθοδηγήσει πολλούς ανθρώπους .... Και έβλαψε πολλούς άλλους. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκατόν είκοσι πέντε ετών ύπαρξής του ως κλάδος της ιατρικής επιστήμης, η ψυχιατρική/ ψυχοθεραπεία έχει συμβάλει στην καταπίεση των γυναικών, των μαύρων, των ομοφυλόφιλων, και άλλων προσδιορίζοντας αυτά τα άτομα ως ψυχολογικά κατώτερα (στην περίπτωση των γυναικών και των μαύρων, παραδείγματος χάριν) ή διανοητικά παθολογικές περιπτώσεις, όπως με τους ομοφυλόφιλους και άλλες σεξουαλικές μειονότητες. Η επίδραση της «παθολογικοποίησης" ορισμένων ομάδων είναι εμφανής. Οι θεωρίες της κατωτερότητας των γυναικών έχουν χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσουν τον αποκλεισμό των γυναικών από τις θέσεις ηγεσίας, θεωρίες της μαύρης κατωτερότητας χρησιμοποιούνταν για να δικαιολογήσουν τις ρατσιστικές πολιτικές.

Στον τομέα της σεξουαλικότητας, η ψυχολογία φάνηκε ιδιαίτερα σκληρή και δικαιολόγησε ιδιαίτερα βάναυσες συμπεριφορές για εκείνους που εξετάζονταν για "σεξουαλική απόκλιση."
Μέσα στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα τα κορίτσια που είχαν «υπερβολικές σεξουαλικές ορμές», π.χ. αυνανίζονταν τακτικά, θεωρούνταν ανώμαλα και υποβάλλονταν σε clitoridectomies (αφαίρεση της κλειτορίδας), μέχρι τη δεκαετία του '70 οι ομοφυλόφιλοι μπορούσαν να εγκλειστούν σε ψυχιατρικά ιδρύματα από τους γονείς και ακόμη και σήμερα η θεραπεία electro-shock aversion και ο αποκαλούμενος "χημικός ευνουχισμός" θεωρούνται αποδεκτές ψυχιατρικές επεμβάσεις για τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις..... μεταξύ όποιων είναι και ο Σεξουαλικός μαζοχισμός, Σεξουαλικός σαδισμός, Transvestic φετιχισμός, και άλλες πρακτικές, κοντινές και αγαπητές σε μερικούς από μας.

Γιατί η ψυχιατρική να ασχολείται καν με σεξουαλική συμπεριφορά που είναι συναινετική ανάμεσα σε ενήλικες? Γιατί να κατατάσσονται τέτοιες συμπεριφορές σαν «άρρωστες»?
Ο Δρ. Gayle Rubin Αστικός ανθρωπολόγος και ιδρυτικό μέλος του LSM. έχει περιγράψει τον τρόπο η κοινωνία αντιλαμβάνεται το σέξ κατατάσσοντας και ταξινομώντας την σεξουαλική συμπεριφορά ως τμήμα του "Γοητευτικού κύκλου του σέξ" ενάντια των "Εξωτερικών ορίων." Βασικά, στην κοινωνία αρέσει το σεξ να είναι κανονικό, μέσα στο γάμο, μονογαμικό, προσωπικό, να μην είναι προϊόν ενοικίασης, παραγωγικό και βανίλια. Μερικοί BDSM lifestylers κατορθώνουν να παραβιάσουν την καθεμία από αυτές τις απαγορεύσεις και κάποιες απ΄ αυτές ταυτόχρονα! Σύμφωνα με τον Rubin, η κοινωνία κάνει το καλύτερό της για να ξεριζώσει ή να καταστείλει τη συμπεριφορά που ανήκει στα "εξωτερικά όρια." Κι αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικής και θρησκευτικής αποδοκιμασίας, νομοθεσίας αναφορικά με τη σεξουαλικότητα..... και ταξινομώντας τη συμπεριφορά ως ψυχολογικά "αρρωστημένη" έναντι της «υγιούς» και έτσι εμπλέκεται η ψυχιατρική.

Οι θεωρίες διανοητικής υγείας έχουν αλλάξει. Ο αυνανισμός είναι πλέον εντάξει, οι γυναίκες δικαιούνται να είναι σεξουαλικές, ακόμη και η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πλέον μια διανοητική ασθένεια. Αλλά η ψυχιατρική ακόμα παθολογικοποιεί το BDSM, και υποστηρίζω ότι αυτό συμβάλλει στην ντροπή, μυστικότητα, απομόνωση, και αυτό-απέχθεια εντός της κοινότητας BDSM. Πιο συγκεκριμένα, δικαιολογεί νόμους ποινικοποίησης της S/m συμπεριφορά, νομικές αποφάσεις στην άρνηση κηδεμονίας των παιδιών τους σε kinky ανθρώπους, και διακρίσεις στις περιοχές εργασίας και κατοικίας. Έτσι, είναι σημαντικότερο από ότι πιστεύετε η πάλη ενάντια στη ψυχιατρική κατάταξη της kinky συμπεριφοράς.

Προσωπικά, Είμαι αμφισεξουαλικός και kinky. Επαγγελματικά, έχω ξοδέψει πάνω από 19 χρόνια ως ιδρυτής και διευθυντής του IPG συμβουλευτικού Ινστιτούτου προσωπικής ανάπτυξης, ένα Κέντρο ψυχοθεραπείας στις Νέας Υόρκης και New Jersey, με δύο δωδεκάδες θεραπευτές που εργάζονται με τις σεξουαλικές μειονότητες. Είχα την από πρώτο χέρι ευκαιρία να δω, στην περίπτωση των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών, πώς η ψυχιατρική έβλαψε τους ανθρώπους, και πώς οι αλλαγές στην ψυχιατρική θεωρία και τη διαγνωστική ονοματολογία έχουν συμβάλει στη θετική κοινωνική και προσωπική αλλαγή.
Έχω τις ζωηρές μνήμες των λεσβιών και των ομοφυλοφίλων εγκλεισμένων σε ψυχιατρικά ιδρύματα απλά δυνάμει της σεξουαλικής προτίμησής τους, την απώλεια των παιδιών τους επειδή ήταν, εξ ορισμού, ψυχολογικά ακατάλληλοι, το χάσιμο της εργασίας τους επειδή θεωρήθηκαν "άρρωστοι." Αλλά προ πάντων, έχω τις ζωηρές μνήμες των βαριών αποσκευών της ντροπής και της αυτό-απέχθειας που κουβαλούσαν όλοι οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες επειδή θεωρήθηκαν "παθολογικοί" και επομένως κατώτεροι από το υπόλοιπο της κοινωνίας. Έχω γίνει επίσης μάρτυρας μιας καταπληκτικής άνθησης της υπερηφάνειας, όλο και περισσότερο σε κάθε νεώτερη γενεά ομοφυλοφίλων.

Το ίδιο πράγμα μπορεί να συμβεί στη kinky κοινότητα εάν αυξήσουμε, κατ' αρχάς, τη συνείδησή μας και στη συνέχεια, τη συνείδηση των επαγγελματιών. Αρχίστε με το διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο της αμερικανικής ψυχιατρικής ένωσης τη Βίβλο της διανοητικής υγείας. Η τέταρτη έκδοση αυτού του τόμου μας θεωρεί "Paraphiliacs," Κι αυτό που σημαίνει είναι .... Είμαστε άρρωστοι απλά και μόνο για αυτά που φαντασιώνουμε και/ή κάνουμε, χωρίς να έχει καμία σημασία πως είμαστε ως άνθρωποι ή πόσο υγιής ή αρρωστημένη είναι η υπόλοιπη ζωή μας.

Το DSM IV δεν είναι ιδιαίτερα λογικό στην ταξινόμηση ή τα διαγνωστικά κριτήριά του για τα paraphilias. Μερικοί ορισμοί είναι κατά τρόπο οφθαλμοφανή γελοίοι: είστε φετιχιστής, παραδείγματος χάριν, εάν το μεταξωτό εσώρουχο σας ανάβει αλλά όχι εάν οι δονητές σας ανάβουν (οι δονητές γίνονται συγκεκριμένα για τη σεξουαλική χρήση, το εσώρουχο όχι). Άλλοι ορισμοί κατορθώνουν να είναι και προσβλητικοί και κοινωνικά αφελής ταυτόχρονα: μέρος του ορισμού ενός σεξουαλικού Σαδιστή είναι "το πρόσωπο που έχει ενεργήσει βάση αυτών των σεξουαλικών ορμών με ένα πρόσωπο που δεν έχει συναινέσει, ή οι σεξουαλικές ορμές ή φαντασιώσεις προκαλούν έντονη έκδηλη θλίψη ή διαπροσωπικές δυσκολίες.” Με άλλα λόγια, μπορείτε να είστε Σαδιστής εάν βιάζετε και βασανίζετε κάποιο ή εάν η σύζυγός σας ανακαλύπτει ότι έχετε φαντασιώσεις κυριαρχίας και πάρει διαζύγιο βασισμένη σ΄ αυτό ή εάν αισθάνεστε προσωπικά έντονη θλίψη επειδή σας λένε πως είναι άρρωστο να είσαι Σαδιστής.

Επιπλέον, όπως την καθολική εκκλησία, το DSM IV δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικής συμπεριφοράς..... πάλι, ο καθορισμός για το σεξουαλικό σαδισμό λέει μόνο ότι πρέπει να έχετε "επαναλαμβανόμενα, έντονες σεξουαλικά διεγερτικές φαντασιώσεις ....στο οποίο ο ψυχολογικός ή φυσικός βασανισμός προς το θύμα (SIC) είναι σεξουαλικά συναρπαστικός .."Μεταξύ άλλων, αυτός ο καθορισμός περιλαμβάνει ένα τέτοιο τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού ώστε καταντά γελοίος.

Πέρα από αυτές τις αποτυχίες της λογικής, το σοβαρότερο πρόβλημα με την ψυχιατρική ταξινόμηση ενός μεγάλου μέρους της συμπεριφοράς μας ως Paraphilia είναι ότι δεν υπάρχει καμία αιτιολόγηση για την εξέταση των ασθενειών "Paraphilias" στην πραγματική ζωή. Πού είναι η ζημιά στο άτομο ή στην κοινωνία γενικότερα, πέρα από την προσβολή των ευαισθησιών μερικών ανθρώπων; Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει τη συνεχή ταξινόμηση της μη συναινετικής σεξουαλικότητας.. αλλά γιατί του BDSM;

Για να καταλάβετε γιατί συμβαίνει αυτό πρέπει να καταλάβετε ότι η ψυχιατρική είναι πολύ πιο κοντά σε μια τέχνη από μια επιστήμη και ότι υπάρχουν μερικές τεράστιες γκρίζες περιοχές στις οποίες εισάγονται η κοινωνική ηθική και οι προσωπικές προκαταλήψεις. Οι αποφάσεις για το εάν μια συμπεριφορά είναι ή όχι "παθολογική" κυριολεκτικά λαμβάνεται μέσα από ψηφοφορία μιας ομάδας, συνήθως λευκών ηλικιωμένων ετεροφυλόφιλων. Για μερικές συμπεριφορές δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συμφωνήσουν: οι περισσότερες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, πολλή ψύχωση, μερικοί εθισμοί, είναι τόσο ξεκάθαρα καταστρεπτικές που φαίνεται δύσκολο να μην θεωρηθούν παρεκκλίσεις. Άλλες περιοχές όμως, όπως η συναινετική σεξουαλικότητα, παραδείγματος χάριν, είναι πολύ πιο δύσκολες. Πολλοί άνθρωποι με στατιστικά ασυνήθιστη σεξουαλική συμπεριφορά πραγματικά φαίνονται πολύ δυστυχισμένοι, αλλά το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει ο κίνδυνος αυτό να είναι αποτέλεσμα του ιδίου του κοινωνικού στίγματος προς την συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά.

Για να καταστήσουν τα πράγματα χειρότερα, οι περισσότερες ψυχιατρικές απόψεις είναι βασισμένες καθαρά στη θεωρία με σχεδόν κανένα γεγονός για να το υποστηρίξουν εκτός από τη "κλινική παρατήρηση." Η θεωρία για τη σεξουαλικότητα είναι αρκετά ζοφερή. Από την αρχή, και οι σεξολόγοι όπως την Kraft-Ebbing και οι ψυχίατροι όπως Sigmund Freud το πήραν σαν δεδομένο ότι ο ""Γοητευτικού κύκλου του σέξ" " ήταν "φυσικός" και "κανονικός" και ότι όλα εκτός αυτού του κύκλου ήταν "νευρωτικά." Με άλλα λόγια, καμία απόδειξη ότι η "παρεκκλίνουσα" σεξουαλική συμπεριφορά ήταν ασθένεια δεν απαιτήθηκε ήταν αυτονόητο σε οποιοδήποτε «κανονικό» πρόσωπο. Οι θεωρίες τους προέκυψαν από τις πεποιθήσεις τους, έτσι ταξινόμησαν φυσικά σχεδόν οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη εκτός από τη συζυγική ετεροφυλόφιλική/ιεραποστολική επαφή...... όλα από τον αυνανισμό μέχρι και το BDSM...... ως άρρωστα.

Τίποτα δεν άλλαξε πολύ απ΄ τον Kinsey στη δεκαετία του '40 και τη δεκαετία του '50, και Master και Johnson στη δεκαετία του '60. Οι Master και Johnson μελέτησαν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα από ιατρική άποψη και πρότειναν ένα μοντέλο της σεξουαλικότητας που διεύρυνε το ""Γοητευτικό κύκλο του σέξ" τώρα περιλαμβάνοντας στο σεξ η ευχαρίστηση και η οικειότητα, κι όχι μόνο η αναπαραγωγή. Εντούτοις, απεικόνισαν το σεξ ως αρκετά απλή σωματική λειτουργία, λίγο όπως την λήψη τροφής και την αφόδευση (κανένα αστείο για κοπρολαγνεία, σας παρακαλώ). Η άποψή τους ήταν, πως εφόσον οι κοινωνικές απαγορεύσεις ενάντια στο σεξ αφαιρεθούν, το "φυσιολογικό" σεξ θα ήταν διασκεδαστικό, γλυκό, αγαπημένους έναν προς ένα εμπλεκόμενους που περιλάβανε πολλά αγγίγματα και ακόμη στοματικό και πρωκτικό σεξ. Ενδεχομένως ακόμη και μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου γένους. Όπως μπορείτε να υποθέσετε, αυτή η προοπτική δεν περιλάβανε κανένα χώρο για το kink (διαστροφή), η οποία γενικά αντιμετωπίσθηκε ως "παρεκκλίνουσα" συμπεριφορά που πιθανώς δεν θα υπήρχε εάν ο πολιτισμός μας ήταν περισσότερο " σεξουαλικά θετικός".

Αλλά συγχρόνως, μια θεωρία άρχισε να προκύπτει που πήγε «έξω από το κουτί» όπως ξεπερνιόνται τα κλισέ. Αυτή η θεωρία, αυτός είχε τις ρίζες της στην έρευνα του Kinsey και είχε συνεχιστεί από Tripp, Moser, και άλλους, έχει ονομαστεί από το Jack Morin, Ph.D. σαν "παράδοξη άποψη" του σεξ. Η παράδοξη προοπτική του σεξ υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρηθεί η σεξουαλική συμπεριφορά παθολογική, εκτός αν τα συγκεκριμένα στοιχεία της, δημιουργούν κίνδυνο για τη ζωή ή παρόμοια φρικτή ζημιά , ή εκτός αν είναι μη συναινετικά (εξ ορισμού συμπεριλαμβανομένων των παιδιών ως μη συναινετικού). Η παράδοξη προοπτική βλέπει τις σεξουαλικές προτιμήσεις όλων των τύπων ως το αποτέλεσμα μιας σύνθετης αλληλεπίδρασης της βιολογίας/γενετικής, πρόωρη εντυπωσιακές εμπειρίες στην παιδική ηλικία (όχι "κατάχρηστικές" αλλά μια ευρεία ποικιλία της πιθανής εμπειρίας), μεμονωμένες εμπειρίες και κοινωνική ηθική και συνήθειες.

Η παράδοξη προοπτική γίνεται αντιληπτή διαισθητικά στον καθένα που είναι σεξουαλικά εξεζητημένος, ιδιαίτερα άνθρωποι "της σκηνής". Αναγνωρίζει, παραδείγματος χάριν, πως το δυναμικό ανταλλαγής δύναμης υπάρχει σε όλες τις σεξουαλικές ανταλλαγές, πως το σεξ περιλαμβάνει επιθετικότητα καθώς επίσης και Αγάπη, πως η σεξουαλική διέγερση περιλαμβάνει συχνά παιχνίδι με τις αποκαλούμενες "αρνητικές συγκινήσεις" όπως το φόβο και το άγχος, τα πρώιμα ερεθίσματα κατά την παιδική ηλικία ξυπνάνε μερικές φορές μέσα απ΄ το σεξ και αυτό μπορεί να είναι θεραπευτικό όσο και ενοχλητικό, κ.ο.κ.

Από το παράδοξο πλαίσιο, η προέλευση των μεμονωμένων σεξουαλικών προτιμήσεων είναι σύνθετη και πολύπλευρη. Παραδείγματος χάριν, είναι πιθανό ότι οι άνθρωποι γεννιούνται, όχι μόνο με τις διαφορές στο επίπεδο κίνησης ή λίμπιντο, αλλά με διαφορές, για παράδειγμα, κατά πόσο τα έντονα ή ήπια ερεθίσματα διεγείρουν, διαφορές στο κατώτατο όριο πόνου, διαφορές στην τάση να απαιτείται ενθουσιασμός και καινοτομία σε αντιδιαστολή με τη ρουτίνα. Μερικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας μπορούν να ασκήσουν επίδραση σε μερικά παιδιά και σε άλλα όχι για λόγους όχι ακόμα κατανοητούς. Μια πάνα, παραδείγματος χάριν, μπορεί να πάρει ερωτική διάσταση για ένα παιδί και να μην πάρει για κάποιο άλλο, ή ένα πυγοράπισμα δημιουργεί ενθουσιασμό που κλίνει προς τη διέγερση σε ένα παιδί αλλά όχι σε κάποιο άλλο. Η εισαγωγή σε BDSM φαντασιώσεις κατά την εφηβεία ή ακόμα και στην ενηλικίωση μπορεί να διαμορφώσει την κατεύθυνση της μελλοντικής σεξουαλικής συμπεριφοράς για μερικούς ανθρώπους, αλλά όχι για κάποιους άλλους. Εν ολίγοις, η παράδοξη προοπτική θέτει κατά μέρος τις κρίσεις για τη συναινετική ενήλικη σεξουαλικότητα, αναγνωρίζει ότι είμαστε ακόμη στην αρχή των προσπαθειών κατανόησης της ανθρώπινης σεξουαλικής αντίδρασης. Οι υπερασπιστές αυτού του προτύπου προσπαθούν να ερευνήσουν το σεξ όπως είναι πραγματικά, αντί όπως η κοινωνία θεωρεί πως πρέπει να είναι.

Αυτό δεν αναιρεί την πιθανότητα οι BDSM «παίκτες» μπορεί να είναι και τρελοί. Γιατί δεν εξαιρείται η κοινότητα απ’ το ίδιο ποσοστό τρελών που υσχίει και για τον υπόλοιπο κόσμο, ίσως ακόμη και ένα ελαφρώς υψηλότερο ποσοστό, δεδομένου ότι οι περισσότερες κοινότητες "περιθωρίου" προσελκύουν τους ανθρώπους που είναι στα όρια σε όλα τα είδη συμπεριφοράς. Δεν αφαιρεί τη δυνατότητα ότι το BDSM μπορεί να μην χρησιμοποιηθεί σωστά, να γίνει καταχραστικό: γενικά, τίποτα που είναι πολύ ευχάριστο εμπεριέχει και τον πιθανότητα κατάχρησης. Και υπάρχουν ιδιαίτερα ζητήματα, όπως η διάρρευση των ρόλων στην καθημερινή ζωή, που είναι μοναδικό με κάποιους τρόπους στον φετίχ κόσμο. Αλλά η ουσία είναι... δεν υπάρχει τίποτα παθολογικό σ΄ αυτό καθ' εαυτό το BDSM ή τους ανθρώπους στους οποίους αρέσει.

Οι κακές ειδήσεις για την kinky κοινότητα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των θεραπευτών, ακόμη και μερικοί εκπαιδευμένοι να εργάζονται με την ομοφυλοφιλική κοινότητα, διατηρούν πίστη σε κάποια έκδοση του παλαιού φροϋδικού προτύπου του παθολογικού σεξ. Και το διδάσκονται αυτό στις σχολές..... επειδή η Βίβλος περιλαμβάνει ακόμα το kink ως διανοητική ασθένεια. Έτσι, πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί στην επιλογή ενός θεραπευτή και να πάρετε συνέντευξη από οποιοδήποτε σύμβουλο για τον οποίο είστε αβέβαιοι.

Οι καλές ειδήσεις είναι ότι τα πράγματα αλλάζουν. Όλο και περισσότερο, ειδικά μέσα στην υποομάδα θεραπευτών με ειδική κατάρτιση στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα, υιοθετείται η «παράδοξη προοπτική», ή κάτι παρόμοιο. Απόδειξη αυτού, στη φετινή ετήσια εθνική διάσκεψη της αμερικανικής ένωσης των Σεξουαλικών Εκπαιδευτών, Σύμβουλων, και θεραπευτών έχουν ως κύριο θέμα το BDSM. Οι παρουσιάσεις, μακριά απ’ το να παθολογικοποιούν το BDSM, περιλαμβάνουν άτομα που εκπαιδεύουν και ενημερώνουν τους θεραπευτές και τις επιτροπές, που παρουσιάζουν τους τρόπους με τους οποίους η κοινότητα BDSM είναι στην εμπροσθοφυλακή της σεξουαλικής επικοινωνίας και της σεξουαλικής υπευθυνότητας.

Με την ολοένα ανάπτυξη της συνειδητότητας εκ μέρους του -κόσμου των φετίχ καθώς επίσης και του επαγγέλματος της ψυχοθεραπείας, κάποια ημέρα μπορούμε να ελπίσουμε να δούμε τις συμπεριφορές και τις προτιμήσεις μας να θεωρούνται ως μόνο κανονική παραλλαγή μέσα στο ευρύ φάσμα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

 

Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχοπαθολόγοι αλλά ξέρω ένα πράγμα: Υπάρχουν πολύ χειρότερα παιχνίδια εξουσίας και οι εξουσιαζόμενοι δεν το απολαμβάνουν καθόλου.

Αν είχαμε πιο ελεύθερα μυαλά ίσως είχαμε λιγότερους τυράννους.

 

RE: RE: Ψυχολογία και BDSM: Παθολογία ή Ιδιαιτερότητα;

Απλά τέλειο...

 

Η ευρεως διαδεδομενη αποψη κλινικων οτι το BDSM ειναι συμπτωματικο ψυχοπαθολογικων καταστασεων δεν ειναι απολυτα φρουδικη ιδεα και δυστυχως αποτελει γενικοτερη σταση του κλαδου. Υπαρχει ομως η ταση τελευταια, ιδιαιτερα υπο την αιγιδα του κινηματος του μεταμοντερνισμου (post modernism), εδραιομενες αποψεις να αναθεωρουνται. Οποιος ενδιαφερεται μπορει να επικοινωνησει μαζι μου off list αν θελει βιβλιογραφια σε αυτον τον τομεα.

 

Ευχαριστω για τον κοπο σου lara να μεταφρασεις το ενδιαφερον αυτό αρθρο.

Θα συμφωνησω με την Phaedra οτι υπάρχει μια τάση αναθεώρησης της κυρίαρχης και διαδεδομένης αποψης περί ψυχοπαθολογίας της bdsm συπεριφοράς. Ειχα την τύχη να συζητήσω το θέμα με πολύ σοβαρό και έμπειρο ψυχίατρο ο οποιος δεν εχει καμία σχέση με το χώρο.

Η αποψή του ηταν πως η ιδιωτική και με κοινή συναίνεση bdsm συμπεριφορά σε μια σχεση είναι απόλυτα φυσιολογική και δεν χρήζει θεραπείας. Αντίθετα, όπως και κάθε βαθειά σχέση, μπορεί έχει θεραπευτικό αποτέλεσμα σε νευρώσεις των ατόμων. Ασφαλως, είπε, στον κόσμο του bdsm, όπως και εκτός αυτού, υπαρχουν ψυχωτικά άτομα που θέλουν βοήθεια. Η ελευθερία στις συμπεριφορές που δινει το bdsm, πολλές φορές δε δίνει στα άτομα αυτά την ευκαιρία να εντοπίσουν το πρόβλημά τους και να ζητήσουν βοήθεια με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να βλάψουν το εαυτό τους και τους άλλους με ακραίες εκδηλώσεις των ψυχώσεων τους.

Καπου διαβαζα πως αλκοολικός θεωρείται αυτός που λόγω του ποτού δημιουργεί προβλήματα στον εαυτό του, στη δουλειά του και στους γύρω του. Αν το bdsm ειναι "αρρώστια" θα έπρεπε να ορίζεται με κάποιο παρόμοιο τρόπο.

Κρίνοντας απ' τον εαυτό μου, παρατηρώ οτι το περασμά μου στο Μ/s, οχι μόνο δε δημιούργησε αλλά έλυσε προβληματα στο σπιτι μου, στη δουλειά μου, στη ζωή μου και στη ζωή των ανθρώπων γύρω μου.

 

Το DSM-IV οριζει ως μαζοχισμο, σαδισμο κλπ την μη συναινετικη δραστηριοτητα, και μαλιστα αυτην η οποια προκαλει προβληματα λειτουργικοτητας στην ζωη του ατομου.
Δυστυχως, το τι οριζεται ομως ως προβλημα λειτουργικοτητας και τι οχι ειναι περιπλοκο μια που η λειτουργικοτητα εν μερει εξαρταται απο την συμμορφωση της συμπεριφορας ενος ατομου στα κατα καιρους αποδεκτα κοινωνικα πλαισια. Επι παραδειγματι, αν το δικαστηριο δεν σου επιτρεπει επαφη με τον ανηλικο γιο σου λογω του οτι εισαι "ανωμαλος" τοτε μπορει καποιος να υποστηριξει οτι το BDSM σε καθιστα λιγοτερο λειτουργικο ως πατερα.

 

Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου Φαίδρα. Ας πάρω το παράδειγμά σου στα άκρα: Πες ότι ο Χ είναι φυλακισμένος επειδή είχε χρέη τα οποία δεν μπορούσε να πληρώσει. Με το δικό σου σκεπτικό επίσης μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ο Χ δεν είναι λειτουργικός πολίτης, πατέρας, επαγγελματίας κ.τ.λ. αφού δεν μπορεί να κινηθεί ελεύθερα. Όμως ο εγκλεισμός του Χ δεν αφορά σε ψυχική αλλά σε κανονική απόκλιση (των κανόνων, δηλαδή). Με το ίδιο σκεπτικό απο την μια κανένα δικαστήριο δεν πρόκειται να απαγορεύσει σε κάποιον πατέρα την επαφή με τον ανήλικο γιο του επειδή είναι σαδομαζοχιστής αλλά το κάνει στην κρεβατοκάμαρά του, και από την άλλη μπορεί όντως να απαγορεύσει σε έναν άλλο βανίλια πατέρα την επαφή με τον ανήλικο γιο του επειδή έρχεται σε συνουσία με την σύζυγό του μπροστά στα παιδιά.

Άρα η τιμωρητέα συμπεριφορά που σχετίζεται με την λειτουργικότητα του ατόμου στην κοινωνία δεν έχει να κάνει με τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή ψυχική-κοινωνική δυσλειτουργία αλλά με παράβαση νομικών κανόνων που σε όλες τις περιπτώσεις αποτελεί τιμωρητέα συμπεριφορά ασχέτως του ποιος το κάνει, χωρίς απαραιτήτως αυτή να έχει τέτοιες ψυχολογικές παραμέτρους που να θεωρούνται ως ψυχασθενικά αποκλίνουσες.

Έτσι η (ορθή) κατηγοριοποίηση μιας συμπεριφοράς ως παραφιλίας όταν αυτή προκαλεί «σημαντική» κοινωνική δυσλειτουργία που εδράζεται «στην ψυχή» δεν είναι τόσον απεχθής.

Είναι γνωστό ότι σε μερικές «ακραίες» περιπτώσεις ο σαδισμός και ο μαζοχισμός μπορεί να περιλαμβάνουν φαντασιώσεις, σεξουαλικές παρορμήσεις ή συμπεριφορά οι οποίες να προκαλούν «σημαντική δυστυχία ή βλάβη» σε κοινωνικό, επαγγελματικό ή άλλο «σημαντικό» επίπεδο ή περιοχή της λειτουργίας, σε βαθμό που αυτά να θεωρηθούν μέρος μιας πνευματικής διαταραχής. Βεβαίως, αυτή είναι μια ασυνήθιστη κατάσταση. Έτσι οι ψυχίατροι σήμερα κινούνται προς την κατεύθυνση του να θεωρούν τον σαδισμό και τον μαζοχισμό όχι ως διαταραχές καθαυτές αλλά μόνον ως διαταραχές όταν αυτές συνδέονται με άλλα προβλήματα όπως για παράδειγμα διαταραχές προσωπικότητας. Υπάρχει για παράδειγμα μια πολύ μικρή μειονότητα διαταραγμένων ατόμων τα οποία διαπράττουν αδικήματα που περιέχουν ένα έντονο σαδιστικό στοιχείο. Αυτό γενικά θεωρείται ότι προκαλείται από διαταραχές της προσωπικότητας. Πολλοί κατά συρροή δολοφόνοι για παράδειγμα διαπράττουν φόνους με έντονα σαδιστικά στοιχεία.

Νομίζω ότι η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο ορισμό της παραφιλίας γενικά με το επίθετο «σημαντικός». Δυσλειτουργίες έχουν όλα τα άτομα ανεξαιρέτως, BDSM ή βανίλια. Η ασθένεια της εποχής μας, το άγχος (που είναι και νεύρωση) είναι ένα απτό παράδειγμα. Ζούμε όλοι με το άγχος όμως και δεν έχουμε πρόβλημα προσαρμογής με τις κοινωνικές επιταγές. Από την άλλη όμως εάν είμαι ένα άτομο που μου αρέσουν τα πόδια (ας πούμε ότι αυτό θεωρείται BDSM) ή τα βυζιά (ας πούμε ότι αυτό θεωρείται βανίλια) και δεν κάνω τίποτα άλλο παρά να σκέφτομαι πόδια ή βυζιά όλη μέρα τότε και στις δύο περιπτώσεις έχω ιδεοληψία (compulsion) και συνεπακόλουθα δυσλειτουργώ ως άτομο ασχέτως του σεξουαλικού μου προσανατολισμού. Από την άλλη εάν αυτή μου την προτίμηση την αφήνω στην κρεβατοκάμαρά μου το πρωινό όταν πηγαίνω στη δουλειά τότε δεν έχω κοινωνικό πρόβλημα λειτουργικότητας. Νομίζω ότι όπως τουλάχιστον εγώ το αντιλαμβάνομαι, όπου η δυσλειτουργία έχει εφαλτήριο ψυχικές διαταραχές προσωπικότητας, δεν τίθεται θέμα προβλήματος με τον ορισμό του τι σημαίνει δυσλειτουργία.

 

Θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές με την τοποθέτηση του LordRob: ο νόμος είναι νόμος και ασχολείται με τις μετρήσιμες παραβάσεις της εκάστοτε νομοθεσίας.

Για παράδειγμα, σε χώρες που για δικούς τους λόγους έχουν υψηλό (έως υστερικό) δείκτη προστασίας ανηλίκων (π.χ. Βρετανία) ο κοινωνικός λειτουργός έχει νομικό δικαίωμα να ζητήσει άρση επιμέλειας ανηλίκου αν σε επίσκεψή του βρει σε κοινή θέα πορνογραφικές βιντεοκασέτες. Τις περισσότερες φορές θα την πετύχει.

Η θεωρία πως ο νόμος εκφράζει ή έστω ακολουθεί την κοινωνία είναι καλή για τα αμφιθέατρα της Σόλωνος, αλλά συγκρούεται με την ζωή. Τα πράγματα γίνονται περίπλοκα και ίσως επικίνδυνα όταν διαπλέκεται η νομολογία με την ψυχολογία για τον προσδιορισμό ακριβώς αυτών των "ορίων" δυσλειτουργίας που αναφέρει ο LordRob. Κοιτάξτε τί εννοώ:

Βλέπετε πόσο πονηρά ο "νόμος" για τις ανάγκες προσδιορισμού εισάγει (τί άλλο αίτιο να βρει στην ανάγκη του για σχέσεις αιτίου-αποτελέσματος; ) τις ψυχικές διαταραχές (εσωτερικό θέμα) για την εξήγηση της "κοινωνικής δυσλειτουργίας" (συμπεριφορικό, εξωτερικό θέμα);

Γιατί αυτό, λειτουργεί και ανάποδα από ότι το γράφει ο LordRob: αν υπάρχει η δυσλειτουργία, είναι που υπάρχουν ψυχικές διαταραχές προσωπικότητας!

Πρόκειται για το ίδιο "κοινωνικά καθησυχαστικό" τρικ του κατά συρροήν δολοφόνου που παρουσιάζεται πάντα - μα πάντα! - να έχει τραυματικά παιδικά χρόνια.

Θεμιτό, μιας που μιλάμε για τη θέμιδα. Με την διαφορά ότι ως παρεπόμενο, δημιουργείται ένα "κοινωνικό στίγμα" στον κόσμο του BDSM που άλλους τους μπλοκάρει από το να λειτουργήσουν και άλλους (ίσως το χειρότερο!) τους προσελκύει!

 

RE: RE: Ψυχολογία και BDSM: Παθολογία ή Ιδιαιτερότητα;

Στο πρόσφατο παρελθόν είχα συζητήσει με τον γνωστό καθηγητή και ψυχολόγο στην Ελλάδα Ορέστη Γιοτάκο ο οποίος έχει κάνει διατριβή στο θέμα "Σεξουαλικές Παρεκκλίσεις – Παραφιλίες" Μεταξυ άλλων μου είπε ότι δεν θα αργήσουν να αλλάξουν και να αναθεωρηθούν αρχικές ιδέες περί ορισμένων φετίχ και του σαδομαζοχισμού.
Θα γίνουν διαχωρισμοί και θα θεωρηθούν εγκληματικά κάποια φετίχ με ψυχοπαθολογικά αίτια μερικά εξ αυτών αναφέρω την παιδοφιλία, την κτηνοβασία κλπ.

Έτσι έρχομαι να συμφωνήσω με την αγαπητή μου Phaedra

http://psychiatrytoday.netfirms.com/sexdev/sexdevgr.html

 

Βεβαίως στο τέλος θα διερωτόμαστε ποιο ήρθε πρώτο η κότα η το αυγό και αν ορίσουμε την κότα ως κάτι που βγαίνει από αυγό και το αυγό κάτι που βγαίνει από κότα τότε θα καταλήξουμε σε ταυτολογία.

Τελικά υπάρχει πρώτα η δυσλειτουργία ή προηγούνται οι ψυχικές διαταραχές προσωπικότητας; Και πόση δυσλειτουργία πρέπει να υπάρχει για να θεωρηθεί κάποιος ως παραφιλικός άρα ψυχικά ασθενής;

Η ψυχολογία δυστυχώς δεν λειτουργεί όπως οι άλλες επιστήμες. Για παράδειγμα στην ιατρική μια ασθένεια ορίζεται από την οργανική (σωματική) της προέλευση άρα η αιτία ορίζει το αιτιατό. Παράδειγμα: Έχω τον ιό της γρίπης, και συνεπακόλουθα έχω κεφαλαλγία, πυρετό, καχεξία, άλγος στις κλειδώσεις και καταρροή. Στην ψυχιατρική όμως τα πράγματα ορίζονται αντίθετα. Μου αρέσει η κτηνοβασία άρα πάσχω από ζωοφιλία. Δηλαδή το αιτιατό ορίζει την αιτία. Αυτό επειδή στις αρχές της ανάπτυξης της ψυχολογίας δεν υπήρχε κάποιος τρόπος μελέτης του μυαλού. Είναι δηλαδή λόγω της αδυναμίας της ψυχολογίας ως επιστήμης που όλες οι ασθένειες της ορίζονται από τα συμπτώματα τους και όχι το αντίθετο.

Ο κατά συρροήν δολοφόνος πιθανόν να έχει πάντα μα πάντα τραυματική παιδική ηλικία αλλά αυτό δεν είναι ο λόγος που είναι δολοφόνος. Πιθανόν να επαυξάνει την ένταση της οργής που ούτως ή αλλιώς θα ένιωθε μέσα του αν μεγάλωνε φυσιολογικά, αλλά τελικά ο λόγος που συμπεριφέρεται έτσι (δυσλειτουργεί) είναι επειδή έχει τέτοια διαταραχή προσωπικότητας (εσωτερική ψυχική ίσως και οργανική ασθένεια) που κοινωνικά είναι τόσον απροσάρμοστος ώστε να σκοτώνει χωρίς οίκτο τους συνανθρώπους τους. Δυστυχώς όμως όπως προανέφερα δεν έχει η ψυχολογία (όχι ο νόμος) άλλο τρόπο για να ορίσει τις ασθένειές της άρα παρατηρεί την κοινωνική (εξωτερική) δυσλειτουργία και την ομαδοποιεί σε ασθένεια (π.χ. σχιζοφρένεια, παραφιλία, κατάθλιψη, φοβία κ.τ.λ.). Ο νόμος απλώς ακολουθεί την ψυχολογία και ποινικοποιεί αυτές τις συμπεριφορές.

Νομίζω όμως τελικά αυτό που ορθά παρατηρεί η Phaedra είναι ότι το τι σημαίνει «δυσλειτουργία» εξαρτάται περισσότερο από τις κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές, όπως αυτές ορίζονται από την εκάστοτε ηθικολογική προσέγγιση της και όχι, όπως θα έπρεπε, από αντικειμενικές επιστημονικές σταθερές.

Η προσπάθειά μου χθες βράδυ να απαντήσω στην Phaedra δεν αποσκοπούσε σε ταυτολογία του αίτιου με το αιτιατό, άνκαι τελικά ίσως έτσι να φάνηκε DreamMaster και απολογούμαι, αλλά σε μια τυποποίηση του τι σημαίνει δυσλειτουργία, με την προσθήκη του επιθετικού προσδιορισμού «σημαντική». Εκεί λέγω ότι θα πρέπει να εδράζεται ο ορισμός της παραφιλίας και μάλιστα προσθέτω «όταν αυτή η δυσλειτουργία συνδέεται με άλλες διαταραχές προσωπικότητας.» Άρα ο σαδομαζοχισμός από μόνος του δεν είναι παραφιλία όταν γίνεται συναινετικά στην κρεβατοκάμαρα, αλλά είναι παραφιλία όταν κάποιος απαγάγει άτομα και τα βασανίζει πριν τα σκοτώσει. Η διαταραχή της προσωπικότητας εδώ δεν είναι ο σαδομαζοχισμός αλλά η ανηλεότητα ή σκληρότητα και η αποστροφή για την ζωή του άλλου άρα η ανώμαλη (abnormal εννοώ, όχι perverted) προσωπικότητα.

Απροπό είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο σαδομαζοχισμός αφορά στην σεξουαλική ευχαρίστηση και όχι στην σκληρότητα ή την ανηλεότητα, άρα ο πόνος δίδεται ή λαμβάνεται στα πλαίσια της αγάπης όχι της εκμετάλλευσης ή της κακομεταχείρισης, για την ηδονή αμφοτέρων των συμμετεχόντων, και αυτή η αμοιβαία ευχαρίστηση είναι απαραίτητη για την ικανοποίηση των εμπλεκομένων. Εκ της φύσεως του ο συναινετικός Σ/μ δεν αφορά σε πόνο προς επίτευξη ηδονής, αλλά στην βία ή τον ερεθισμό που προέρχεται από αυτήν ως έκφραση της αγάπης. Αυτό διαφαίνεται πιο έντονα από το γεγονός ότι όχι μόνον οι Σ/μ δραστηριότητες γίνονται προς όφελος του μαζοχιστή αλλά και από το γεγονός ότι συχνά είναι ο μαζοχιστής που τις ελέγχει, μέσω λεπτών συναισθηματικών υπαινιγμών που προσλαμβάνονται από τον σαδιστή.

 

Η συζήτηση σε αυτό το thread τείνει να πάρει ένα, ας πούμε, "ακαδημαϊκό" χαρακτήρα. Αυτο δεν είναι κακό, κάθε άλλο, γράφτηκαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε. Και ευχαριστώ τους προλαλήσαντες για το χρόνο και τον κόπο που αφιέρωσαν.

Συμπαθάτε με όμως, τα ζόρια μου είναι άλλα.
Αν τα είχα βρει με τον εαυτό μου, κι όλοι οι ψυχίατροι του κόσμου να μου έλεγαν οτι είμαι παλαβός, λίγο θα με ένοιαζε.

Όταν σκέφτομαι όμως πόσο απλούστερη θα ήταν η ζωή μου αν έπαιρνα ένα χάπι και εξαφανιζόταν κάθε BDSM φαντασίωση απο το κεφάλι μου. Και μετά να βλέπω, βρε αδερφέ, ένα γυμνό γυναικείο κορμί και να μου σηκώνεται, απλά, απροβλημάτιστα. Να μη χρειάζεται να ψάχνω σύντροφο μέσα σε μια μικρή μειοψηφία του αντίθετου φύλου. Να μη χρειάζεται να εκπαιδεύσω (τι ξενερουά που ακούγεται, Χριστέ μου) καμιά vanilla σύντροφο για να γίνει Domme. Να μη χρειάζεται να εξηγώ, να διαπραγματεύομαι. Να μην ψάχνω στο Internet για βιβλιογραφία (λες και δεν έχω τιποτε άλλο να κάνω). Να πάψω να περιμένω πότε θα ανοίξει στην Ελλάδα ένα και μοναδικό BDSM cafe (πριν το 2010; μετά  και να έχω να διαλέξω ανάμεσα στα χιλιάδες σκέτα cafe που ήδη υπάρχουν.

Γι' αυτό έρχονται κάτι βράδυα που μου είναι τόσο συμπαθής ο οπισθοδρομικός εκείνος ψυχίατρος που θα μου πεί: "Αγόρι μου, είσαι θεόμουρλος. 15 μέρες ηλεκτροσόκ πρωί-βράδυ, και θα στρώσεις".

 

Γη και Ύδωρ! αυτή σου η παρέμβαση μας προσγειώνει όλους. Σε εμάς τους «ακαδημαικούς» αρέσει η ενασχόληση με την φιλοσοφική και ψυχολογική σκοπιά του BDSM αλλά τα έλλογα ερωτήματά σου έχουν μια απλή απάντηση: Τίποτα δεν είναι απλό σε αυτό τον κόσμο!

Και αυτό ισχύει και για όλο τον απλό (βανίλια) κοσμάκη, όχι μόνο για εσένα. Να σου πω και κάτι, Δεν έχω γνωρίσει άτομο του χώρου που δεν είναι συνειδητοποιημένο, με προβληματισμούς, με αγωνίες....

Αυτά που λες τα έλεγε (και ίσως λίγο-πολύ τα λεει ακόμη) ένα ομοφυλόφιλο άτομο καθημερινά. Τα λεει μια μικρή με μυϊκή δυστροφία, που νιώθει πως είναι άσχημη και την κοροϊδεύουν οι συμμαθητές της. Τα λεει ένας λούμπεν άστεγος που δεν έχει φαγητό κι απ’ τον ήλιο μοίρα ή ένας νέος με προτεραίο επίδοξα λαμπρό μέλλον που έμπλεξε με την ηρωίνη και δεν μπορεί να απεξαρτηθεί. Μια Ουκρανή καλλιτέχνιδα με ανοικτά τα πόδια για τα πένητα ευρώ ενός λιγδιασμένου πορνόγερου, με βρώμικα χνώτα και αισχρά λάγνο ύφος ή μια μάνα που έχασε το μονάκριβό της σε δυστύχημα. Πριν λίγο καιρό μια καλή γνωστή μου, στα τριάντα της, διαγνώστηκε με κατά πλάκα σκλήρυνση. Καταλαβαίνεις που το πάω; Δεν συγκρίνονται φίλε τα «προβλήματά» (μάλλον «προβληματάκια») σου με τα ανωτέρω ούτε σε ένταση ούτε σε περιεχόμενο. Ε! Λοιπόν εγώ είμαι η καλή σου νεράιδα. Αγόρι μου με το μαγικό μου ραβδί σε κάνω βανίλια και διάλεξε ποιόν ρόλο από τους πιο πάνω θέλεις και θα τον έχεις. Τώρα με μιας ξέρεις πως είσαι καλά. Καλύτερα δεν μπορούσε να είσαι. Χίλια χρόνια να εκπαιδεύω τσούτβα (CHUDWAH) παρά να μου φανερώσει ο Θεός μου οποιοδήποτε από τους πιο πάνω ρόλους!