Ψυχολογία και BDSM: Παθολογία ή Ιδιαιτερότητα;

RE: RE: Ψυχολογία και BDSM: Παθολογία ή Ιδιαιτερότητα;

Ήθελα να αφήσω να περάσουν λίγες μέρες πριν απαντήσω, προκειμένου να δω το θέμα λιγότερο φορτισμένος συναισθηματικά και χωρίς να το καταλάβω πέρασαν 20 μέρες. Ευχαριστώ, με καθυστέρηση, για το post σας Κε LordRob. Και δε μπορώ να αμφισβητήσω οτι ο καθένας βλέπει το προβληματάκι του για βουνό, ψάχνοντας για εύκολες λύσεις υπο μορφή χαπιού. Συνήθως μάλιστα αμα βρούμε τέτοιο χάπι, ζητάμε μετά ενα άλλο που να μην έχει τόσο πικρή γεύση!

Ναι, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, το ξέρω. Απλώς ήθελα να πώ οτι αν, με το να με θεωρήσουν οι ψυχίατροι ψυχασθενή μπορούσαν να μου προσφέρουν κατι ουσιαστικό, στην κατεύθυνση της βελτίωσης της ζωής μου, δε θα είχα κανένα πρόβλημα να δοκιμάσω. Αλλά, για να επανέλθουμε στην ενδιαφέρουσα γενικότερη συζήτηση του thread:

Το ερώτημα μου λοιπόν είναι: Υπάρχει στατιστική σύνδεση του BDSM με π.χ. ιδεοληψίες; (παρεπιπτόντως, "ιδεοληψίες" ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε ο πρώτος γιατρός (όχι ψυχίατρος) στον οποίο εξήγησα τις φαντασιώσεις μου). Παρατηρείται, άραγε, συχνότερα (αναλογικά) σε BDSMers το φαινόμενο να "κολλάνε" στις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις / δραστηριότητες τόσο ωστε αυτό να τους δημιουργεί πρόβλημα στην υπόλοιπη ζωή τους; Θα περίμενα η απάντηση να είναι "Ναι" και αυτό να οφείλεται κυρίως στην κοινωνική περιθωριοποίηση της σεξουαλικής διαφορετικότητας. Ξέρει όμως κάποιος, έγκυρα, την απάντηση;

 

RE: RE: RE: Ψυχολογία και BDSM: Παθολογία ή Ιδιαιτερότητα;

Νομιζω οτι το φαινομενο να κολλανε ανθρωποι στις σεξουαλικες τους φαντασιωσεις δεν εχει να κανει με το αν αυτες περιλαμβανουν bdsm η οχι.Μπορει να ειναι οποιεσδηποτε αυτες οι φαντασιωσεις.Τωρα μαλλον ειναι συχνο το φαινομενο στους BDSMers η σεξουαλικη αυτη τους προτιμηση να αποτελει προβλημα για την εν γενη ζωη τους.Αυτο ομως δεν εχει να κανει τοσο με την κοινωνικη περιθωριοποιηση της σεξουαλικης διαφορετικοτητας(οχι οτι δεν παιζει ρολο και αυτο)αλλα πρωτιστος με την αδυναμια του ατομου να κανει συνειδητο διαχωρισμο της φαντασιωσης με την πραγματικοτητα.Και οταν λεμε συνειδητο διαχωρισμο περιλαμβανουμε την συναισθηματικη νοημοσυνη το λεγομενο EQ.

Στα χρονια που εκανα ψυχαναλυση ειχα παρατηρησει οτι ο γιατρος μου δεν εδινε την ιδια βαρυτητα στις bdsm προτιμησεις μου την οποια εδινα εγω.Ισχυριζοτανε το οτι ο τροπος της κλινικης θεραπειας δεν σχετιζεται αμεσα με την διαταραχη που εχει ο καθενας.

Αρα αυτο που προεχει ειναι κατα το ποσο μπορεις να δεχθεις την οποια ιδιαιτεροτητα σου χωρις ενοχες, να κανεις το διαχωρισμο αναμεσα στην φαντασια και πραγματικοτητα ετσι ωστε να μπορεις να λειτουργεις συναισθηματικα και διανοητικα σε ολους τους τομεις της ζωης σου χωρις να ελεγχεσαι απο την διαταραχη σου.Τοτε το bdsm για μενα παυει να ειναι παθολογικη διαταραχη και ειναι απλα ενναλακτικος τροπος σεξουαλικης εκφρασης σου που συνειδητα βαζεις στη ζωη σου στον βαθμο τον οποιο εσυ επιλεγεις.

Φυσικα δεν φτανεις απο την μια στιγμη στην αλλη σε αυτο το επιπεδο αυτογνωσιας και συνειδησης,σε μενα μεχρι τωρα θα ελεγα οτι εχει τα στοιχεια της διαταραχης,νομιζω οτι εχω ακομα δρομο σε αυτο και πανω εκει προσπαθω να δουλευω.

 

Θα παραθέσω εδώ, ένα γράμμα το οποίο έγραψα στην ψυχολόγο την οποία έβλεπα προσπαθώντας να πάρω βοήθεια για να επιλύσω κάποιο πρόβλημα και η οποία εξ αρχής αντέδρασε κατά τη γνώμη μου πολύ άσκημα προσπαθώντας να μου επιβάλει κάποιες επιλογές που η ίδια θεωρούσε ορθές, βασισμένη στη δική της κοσμοθεωρία.
Την ευγνωμονώ, όχι γιατί βοήθησε στην επίλυση του προβλήματος που με απασχολούσε, (εκεί απέτυχε παταγωδώς και μάλλον επειδή ποτέ δεν θεώρησε πως το σημαντικό ήταν εκείνο, αλλά επικεντρώθηκε στην προσπάθεια να μου αποδείξει, πως η επιλογή μου να είμαι σκλάβα οφείλεται σε αδυναμία) αλλά γιατί μέσα από τη δική της στάση, κατάλαβα για άλλη μια φορά και μάλιστα το εξέφρασα δυνατά χωρίς φόβο ποιά είμαι και ποιά επιθυμώ να είμαι.

Δυστυχώς απ΄ ότι είδα και μίλησα και με άλλους, οι πλείστοι ψυχολόγοι έχουν αυτή την αντιμετώπιση, θεωρώντας διαταραχή το λιγότερο τις επιλογές κάποιου που αφορούν το BDSM.

Αυτό που της έγραψα λοιπόν ήταν το εξής:


Υπεύθυνος σημαίνει να στέκομαι σταθερά, ατρόμητα και περήφανα πίσω από τις επιλογές που κάνω. Και αυτό με Διδάσκει Ο Κύριος μου και το ίδιο είπες κι εσύ, οπότε…
Καιρός να αρχίσω να το κάνω πράξη.

Στην προηγούμενη συνεδρία επανέλαβες κάτι που είχες αναφέρει και προηγουμένως, πως όταν τελειώσουμε με τη ψυχοθεραπεία, εγώ θα είμαι αυτή που θα διώξω τον Κύριο μου, και πως όταν εγώ αλλάξω, δεν ξέρω τι είδους επιλογές μπορούν να ανοιχτούν για μένα…και πως μπορεί βέβαια να Μπορέσει Ο Κύριος μου να Ακολουθήσει αυτές τις αλλαγές, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα ήταν η καλύτερη επιλογή!

Πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα να βρεθεί κάτι καλύτερο. Όπως και η πιθανότητα ποτέ τίποτα να μην μας φαίνεται αρκετά καλό και να επιλέξουμε να μείνουμε μόνοι. Είναι κι αυτό μια επιλογή, αλλά όχι η δική μου.

Δεν αντέδρασα στα λόγια σου, τελίωνε και η συνεδρία, και μετά στο δρόμο της επιστροφής ένιωθα περίεργα, έτσι αποφάσισα να ψάξω τι με ενόχλησε και ποίοι ήταν οι λόγοι που με ενόχλησε.

Επέλεξα να σωπάσω όπως συνήθισα να κάνω, όταν αντιλαμβανόμουν πως δεν καταλαβαίνουν αυτό που εγώ νιώθω και από φόβο πως μπορεί να έχω σε κάτι «λάθος» κατάπινα την άποψη που δεν συμφωνούσε με τη δικιά μου. Επιλέγω να πάψω να το κάνω.

Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Υπάρχει τι βιώνω, τι νιώθω και πως επιλέγω να ζω βασισμένη στις ανάγκες μου και στην φιλοσοφία ζωής μου.

Και αυτό που βιώνω μέσα από την υπέροχη αν και δύσκολη σχέση με Τον Κύριο μου μαζί με πολλά άλλα, είναι απίστευτη αγάπη και ολοκλήρωση.

Είμαι ένας έξυπνος, βαθύς και διορατικός άνθρωπος. Είμαι πολύ περήφανη για το ποια είμαι και για το ποια έχω τα κότσια να γίνομαι. Δεν πάσχω από σύνδρομα κακοποιημένης γυναικούλας, ούτε με θεωρώ άχρηστη, ώστε να ανέχομαι πράγματα που δεν με εκφράζουν, μπας και μείνει κάποιος μαζί μου.

Έχω γνωρίσει πολλά άτομα, έχω κάνει σχέσεις με κάποια απ’ αυτά και έχω απίστευτα πολλούς γνωστούς.
Πολύ λίγοι από τους άντρες που γνώρισα με έκαναν να νιώσω πως είναι ίσοι αν όχι ανώτεροι νοητικά από μένα. Αργά ή γρήγορα ένιωθα πως είναι ανίκανοι να κατανοήσουν τα βάθη στα οποία κολυμπώ, πόσο μάλλον να κολυμπήσουν μαζί μου.
Τους έβρισκα πιο δειλούς, λιγότερο έξυπνους μέχρι και αξιολύπητους.
Όχι όλους. Είχα την τύχη να γνωρίσω άτομα που κέρδιζαν τον σεβασμό και το θαυμασμό μου με τους οποίους είμαι φίλη.

Ο Κύριος μου είναι ο Μοναδικός που μέσα στην πάροδο 2 σχεδόν χρόνων, όχι μόνο δεν μ’ έκανε να απογοητευτώ από το μυαλό, την καλοσύνη, το βάθος και τη διορατικότητα Του αλλά αντιθέτως ανακαλύπτω συνεχώς πολλά άλλα που με κάνουν να Τον αγαπώ ακόμη περισσότερο, όσο περνά ο καιρός, όπως και ανακαλύπτω την ευχαρίστηση και την ολοκλήρωση, μέσα από την υποταγή και τη φροντίδα μου γι΄ Αυτόν.

Σέβομαι αυτό που είπες, πως δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι δυνατό να συνυπάρξει η αγάπη με τον πόνο.
Αλλά αυτή δεν είναι παρά η άποψη σου και πέραν αυτού αναφέρεται μόνο σ’ ένα μέρος της σχέσης, το Σαδομαζοχισμό, που είναι ένα μόνο μικρό μέρος του συνόλου της σχέσης. Δεν θα προσπαθήσω να σου αποδείξω, πως όλα έχουν στην πραγματικότητα να κάνουν με τον πόνο και το πως τον αντιλαμβανόμαστε και τον χρησιμοποιούμε εμείς αντί να μας χρησιμοποιεί εκείνος και να καθορίζει τη ζωή μας χωρίς να έχουμε εμείς σ΄ αυτό λόγο, μια και δεν νιώθω πια την ανάγκη να σου αποδείξω τίποτα.

Προσπαθώ απλά να σου εξηγήσω γιατί είμαι εδώ που είμαι, γιατί ελπίζω να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τις συνεδρίες μας και να επιλύσω αυτό για το οποίο είμαι εδώ.

Μια που το ποια είμαι μέσα στην σχέση έχει να κάνει με το είδος της σχέσης, θα προσπαθήσω να σου πω αυτά που από δειλία δεν τόλμησα προηγουμένως.

Η σχέση μέσα στην οποία επέλεξα να βρίσκομαι είναι πρώτιστα σχέση αγάπης και δεν είναι σε κανένα απολύτως σημείο της μια σχέση κακοποίησης ή καταπίεσης. Είναι απόλυτα συναινετικό ότι συμβαίνει μέσα σ αυτή και οτιδήποτε δεν εκφράζει είτε τον ένα είτε τον άλλο είναι θέματα τα οποία συζητάμε και επιλύουμε καθοδόν.
Είναι βασισμένη σε απόλυτη ειλικρίνεια, μπορούμε να συζητάμε για το καθετί χωρίς να κρυβόμαστε και να υποκρινόμαστε και μέσα από την αλληλεπίδραση μας έχουμε γίνει καλύτεροι και οι δυο σαν άτομα.
Ακόμη και αυτή η κίνηση να ζητήσω από σένα βοήθεια έγινε δυνατή μέσα από τη σχέση τις ανάγκες της και την συζήτηση με τον Κύριο μου. Γιατί για να είσαι σκλάβα χρειάζεται να είσαι απίστευτα δυνατή, ισορροπημένη, δυναμική, ικανή να παίρνεις την ευθύνη των επιλογών σου και ατρόμητη στο να εξερευνάς και να παλεύεις με τους φόβους σου.
Το να έχω Κάποιο που πιστεύει σε μένα, όπως πιστεύω κι εγώ σ Αυτόν να με στηρίζει, όπως στηρίζω εγώ εκείνον είναι κάτι που έχει κτιστεί με πολλή κόπο και πολλοί θα ζήλευαν. Για πιο λόγο να το καταστρέψω? Για να λέω πως είμαι αυθύπαρκτη και τόσο δυνατή και δεν έχω ανάγκη από κανένα?
Μπορώ και μόνη μου να ζήσω, μπορώ να είμαι ολοκληρωμένη και χωρίς κανένα άλλο μια και όλα όσα χρειάζομαι γι΄ αυτό βρίσκονται μέσα μου. Αλλά επιλέγω να πορευτώ στο μονοπάτι μου μ ένα σύντροφο, συνοδοιπόρο και Αφέντη. Επιλέγω να μην είμαι μόνη σ’ αυτό το ταξίδι μου και κανένας φίλος και καμία άλλη σχέση δεν μπορούν για μένα να αντικαταστήσουν την σχέση που έχω με τον Κύριο μου και αυτά τα οποία παίρνω μέσα απ αυτή.

Το να αγαπώ και να σέβομαι τον εαυτό μου και να είμαι μπορώ να είμαι αυτόνομη δεν σημαίνει πως θα αποφεύγω κάθε σχέση η οποία χρειάζεται υποχωρήσεις. Το να μάθω να αγαπώ και να μην κρίνω σημαίνει να απορρίψω πράγματα για μένα σημαντικά για να ταιριάξω σ’ αυτά που οι άλλοι θεωρούν φυσιολογικά και σωστά?
Να γίνω τόσο αυθύπαρκτη που να μην θέλω να είναι δίπλα μου κανένα για να αποδεικνύω σε άλλους πως μπορώ? ‘Η να έχω ένα άντρα που θα το έχω του χεριού μου και θα απαιτώ υποχωρήσεις μόνο απ την δική του πλευρά, και μ’ αυτό τον τρόπο να θεωρώ πως εγώ δεν έχω ανάγκη κανένα?
Δεν τα θέλω αυτά.!

Οι επιλογές μου όσον αφορά τη φιλοσοφία μου και τον τρόπο που επιλέγω να ζω μέσα στη σχέση μου, όσο ακατανόητες κι αν είναι για τους άλλους, είναι δικές μου και τις απολαμβάνω. Όταν κάτι πάψει να με γεμίζει θα είναι κάτι που θα συζητήσω και θα επιλύσω με τον Σύντροφο κι Αφέντη μου και μέσα από το διάλογο και την αγάπη μας είμαι βέβαιη πως θα βρούμε λύσεις που θα ικανοποιούν και τους δυο μας.

Πριν επιλέξω αυτό το μονοπάτι, το έψαξα πολύ. Σου έχω εκτυπώσει κάποια άρθρα που είχα μελετήσει όταν πίστευα πως σκλάβες είναι όντα που γίνονται υποχείριο στον άλλο, αδύναμες γυναικούλες που φοβούνται οι ίδιες να πάρουν ευθύνη τις ζωής τους και τον επιλογών τους και έχουν ανάγκη από κάποιο να το κάνει γι αυτές ή ακόμη πως είναι άρρωστες, ανώμαλες. Τότε που ένιωθα ντροπή για αυτά τα οποία ανακάλυπτα βαθιά μέσα μου και τα εκλάμβανα σαν ένα σκοτεινό και αδύνατο μου κομμάτι.
Ανακάλυψα ωστόσο πως ισχύει το αντίθετο.
Η σκλάβα μέσα μου είναι ίσως το δυνατότερο και το πιο φωτεινό μου κομμάτι. Είναι εκείνο το κομμάτι που δεν φοβάται να βιώσει και να ζήσει αυτά που επιθυμεί, που έχει τα κότσια και το θάρρος να ξεπερνά τα όρια του εγωισμού της, τον φόβο, τον πόνο καθημερινά και να μαθαίνει να προσφέρει αγάπη χωρίς να έχει σαν άμεση απαίτηση την ανταπόδοση της. Ότι δίνω, ότι προσφέρω, το κάνω επειδή το θέλω κι όχι επειδή περιμένω κάποια ανταλλάγματα και σίγουρα όχι επειδή με εξαναγκάζουν!
Πόσοι μπορούν να πουν πως αγαπάνε χωρίς όρους και προσφέρουν χωρίς όρους και απαιτήσεις σε ένα άλλο συνάνθρωπο τους?
Αν το να μάθεις να ξεχωρίζεις πότε ο εγωισμός είναι αυτός που μπαίνει μπροστά και σε υποχρεώνει να συμπεριφέρεσαι με τον ένα η άλλο καταστρεπτικό για τον εαυτό και τη ζωή σου τρόπο, με τρόπο που σε κάνει δυστυχισμένο απλά επειδή κάποια κέντρα εξουσίας σε δίδαξαν αλλιώς, ή επειδή η κοινωνία και κάποιες θεωρίες της ψυχολογίας και ψυχιατρικής, ή μονωμένα κάποιοι το θεωρούν μεμπτό και να τολμάς να πηγαίνεις ενάντια σ’ αυτά που σου επιβλήθηκαν και βυθίζεσαι μέσα σου για να βρεις αυτό που πραγματικά εσύ νιώθεις πως είσαι και να μπορείς να ξεχωρίζεις τα θέλω σου από τις ανάγκες σου, είναι για κάποιους λάθος, όπως είπαμε το σωστό και το λάθος είναι υποκειμενικά και για μένα είναι μια επιλογή η οποία με κάνει ευτυχισμένη και με ολοκληρώνει μέρα με τη μέρα.

Έμαθα πως πρέπει να στέκομαι περήφανα, ατρόμητα και σταθερά πίσω από τις επιλογές μου και αυτό κάνω.
Είμαι απίστευτα περήφανη που επέλεξα να γίνω σκλάβα Του Κυρίου μου και δεν το θεωρώ κάποια ασθένεια που πρέπει να γιατρέψω. Κι αν παλιά κάποιοι ομοφυλόφιλοι δεν αντιδρούσαν στην επιστήμη που τους θεωρούσε άρρωστους και σήμερα θα συνέχιζε η ομοφυλοφιλία να ήταν από όλους κατακριτέα σαν αρρώστια και ανωμαλία. Δεν είμαι ούτε άρρωστη, ούτε ανώμαλη, ούτε αδύναμη γυναικούλα που την κακοποιούν και καταπιέζουν και ούτε τρομαγμένη και ανίκανη να είμαι μόνη, ώστε απελπισμένα προσκολλήθηκα στον πρώτο που ασχολήθηκε μαζί μου. Είμαι απλά διαφορετική.

Δεν επιθυμώ στην προσωπική μου ζωή να είμαι ίση με την έννοια που της αποδίδεται σήμερα, μια και πιστεύω πως με τον όρο ισότιμος φτάσαμε να εννοούμε την καταπάτηση της ίδιας της φύσης μας και των έμφυτων αναγκών μας. Ίσως για άλλες να ισχύει κάτι άλλο. Όχι όμως για μένα. Επιλέγω ο άντρας που είναι δίπλα μου να έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που με κάνουν να τον θαυμάζω. Να είναι εξυπνότερος, πιο διορατικός, πιο δυνατός και να μην φοβάται να αγαπήσει, να πάρει τα πάντα και να δώσει τα πάντα. Αυτό με γεμίζει ασφάλεια και είναι και θα είναι η επιλογή μου.
Θέλω τον άντρα μου να μπορεί να παίρνει από τους ωμούς μου εκείνα που ναι μεν μπορώ να αναλάβω αλλά μου στοιχίζουν πολύ ενέργεια και κόπο, και να αξιοποιώ την ενέργεια μου σ αυτά που εγώ κάνω καλά και με ευχαρίστηση προσφέροντας τα σ Αυτόν, παίρνοντας αυτά που Ο Ίδιος Επιλέγει να μου δώσει.
Είναι μια απόλυτα ισότιμη σχέση όπως το όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι.
Ο καθένας βάζει κάτω τις ανάγκες του και τις ικανότητες του και αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Προσφέρω με ευχαρίστηση αυτό που Εκείνος έχει ανάγκη και λαμβάνω αυτό που εγώ έχω ανάγκη και έτσι γινόμαστε και οι δυο ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι.

Λυπάμαι που αδυνατείς να το κατανοήσεις και ακόμη περισσότερο λυπάμαι που αυτή σου την αδυναμία την εκλαμβάνεις ως γνώση του τι πρέπει να επιλέξω και να ακολουθήσω εγώ στη ζωή μου και με όλο το σεβασμό δεν νομίζω να είσαι η ειδήμονας για κάτι τέτοιο. Κατ΄ ακρίβεια έρχεσαι σε αντίφαση με όλα όσα έλεγες στην αρχή προτού μάθεις για το BDSM. Και αυτό σε μένα δείχνει πως δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτή μου την αλήθεια, ως απλή μου επιλογή και την κατατάσσεις στην κατηγορία της κακοποίησης, πράγμα που είναι εκτός τόπου εδώ.

Δεν βλέπω το λόγο συνέχισης της συνεργασίας μας, είχαμε πολύ χρόνο τον οποίο αναλώσαμε όχι στην επίλυση του προβλήματος για το οποίο απευθύνθηκα σε σένα, αλλά στις δικές σου προσπάθειες να μου αποδείξεις πόσο λανθασμένη και διαταραγμένη είναι η προσωπική μου επιλογή να είμαι σκλάβα, και τη δική μου προσπάθεια να υπερασπίσω τις επιλογές μου αυτές, πράγμα που δεν είμαι υποχρεωμένη να είμαι αναγκασμένη να αναλώνω χρόνο και να πληρώνω κιόλας για να κάνω, ιδιαίτερα μια και δεν θεωρώ αυτή μου την επιλογή ως πρόβλημα που χρειάζεται επίλυση.

Σ΄ ευχαριστώ για το χρόνο σου.


Υ.Γ. Μετά από τηλεφωνική συνδιάλεξη, συμφωνήσαμε να πάω στις επόμενες συνεδρίες, εκ των οποίων πήγα μόνο στη μία, μια και τίποτα δεν είχε αλλάξει στην αντιμετώπιση της, και προσπαθούσε να μου αποδείξει δείχνοντας μου πως σε κάποια βιβλία κλινικής ψυχολογίας, ο Σαδομαζοχισμός θεωρείται ασθένεια προς θεραπεία. Της είπα πως ακόμη κι αν είναι αρρώστια ΔΕΝ επιθυμώ να θεραπευθώ και διέκοψα.

 

Τελικα Λαρα μου, μ αυτο σου το γραμμα τα ειπες ΟΛΑ..

Οχι σ εκεινη..αλλά σ εσενα..Μονοι μας παντα βρισκουμε την ακρη της κλωστης..κι εσυ την βρηκες.. Ισως τελικα οι συνεδριες να σε βοηθησαν να βρεις τον εαυτο σου..

Επαναλαμβανω οι συνεδριες οχι η συγκεκριμμενη γυναικα που δεν μπορεσε να αποστασιοποιηθει απο τους δικους της φοβους.,,μαλλον χρειαζεται κι αλλη δουλεια με τον εαυτο της..

να σαι παντα καλα  

 

Αγαπητή Λάρα, δεν ξέρω αν πρέπει να σου απαντήσω διότι αφ' ενός μεν μονίμως παρεξηγείς τα λεγόμενα μου και θεωρείς ότι πάω να σε προσβάλλω, αλλά και γιατί εν τέλει δεν ξέρω αν ενδιαφέρεσαι να ακούσεις την γνώμη μου. Αποφάσισα να στην πω γιατί φαντάζομαι έχω καλή προαίρεση και πρόθεση μου δεν είναι ούτε να σε θίξω, ούτε να σε μειώσω. Πριν ξεκινήσω θα πρέπει να σου πω ότι στην πραγματικότητα πολύ θα ήθελα να έχω μία γυναίκα σαν και σένα που να με θαυμάζει και να μου δίνει όλη της την αγάπη, χωρίς "δούναι και λαβείν", και χωρίς αυτό να γίνεται υποκριτικά όπως συνήθως γίνεται. Αναγνωρίζω ότι για να γίνει αυτό πρέπει να κερδίσεις τον σεβασμό και την αγάπη του άλλου, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν σου έρχεται στο πιάτο. Οι δικές μου εμπειρίες με έχουν ογηγήσει σε μία πεσιμιστική αντίληψη για τις σχέσεις γενικότερα, και έχω χάσει την πίστη μου ότι δυο άνθρωποι μπορεί να είναι μαζί στο διηνεκές.

Ως προς το προκείμενο τώρα. Κατ' αρχήν από τα γραφόμενα σου μου δίνεις την εντύπωση ότι το γράμμα σου έχει αποδέκτη τον εαυτό σου και όχι την ψυχολόγο σου. Σαν να έχεις την ανάγκη να δικαιολογήσεις έναντι του εαυτού σου την στάση ζωής που επέλεξες και να αισθάνεσαι ότι με τα επιεχειρήματα σου, αυτομάτως δικαιώνονται και οι επιλογές σου. Θεωρώ ότι είσαι τουλάχιστον άδικη με την ψυχολόγο σου γιατί αμφιβάλω σφόδρα αν πήγες εκεί με σκοπό να ακούσεις τι είχε να σου πεί, ή αν ήσουν εξαρχής προκατειλημμένη. Πάντως το γεγονός ότι πήγες εκεί, φαντάζομαι κι εσύ θα συμφωνείς ότι τουλάχιστον υποδηλώνει ότι βαθιά μέσα σου αντιμετώπιζες κάποιο πρόβλημα που αδυνατούσες να λύσεις.

Δεν ξέρω γιατί δεν έχω πεισθεί ότι τα πράγματα είναι όπως τα γράφεις, στο κάτω κάτω είναι η ζωή σου και την κάνεις ό,τι θέλεις, και εγώ δεν έχω κανένα λόγο. Ωστόσο θα πρέπει να σου πω ότι μου θυμίζεις λίγο τον μύθο του Αισώπου με την αλεπού που της κόπηκε η ουρά, και προσπαθούσε να πείσει όλες τις άλλες αλεπούδες ότι οι ουρές είναι περιττές. Μου αρέσουν οι γυναίκες που υποτάσσονται και θεωρώ ότι είναι έσχατη πράξη αγάπης να τα δίνεις όλα σε κάποιον χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Μου αρέσει όμως και να έχω κάποια σύντροφο σε ισότιμη βάση, πράγμα που δεν ξέρω αν εσύ το έχεις καταφέρει με τον κύριο σου. Θα πρέπει να σου πω ότι αυτή την στιγμή βρίσκομαι με μία γυναίκα που με αμφισβητεί συνεχώς, και γενικώς μου κάνει την ζωή δύσκολη. Δεν είναι αυτό το πρότυπο γυναίκας που έχω, αλλά όπως είπα και στην αρχή, όλα αυτά πρέπει να κερδίζονται, κι εγώ δεν έχω προφανώς κερδίσει αυτά που θέλω.

 

Ακόμα και αν η επιστολή της lara[E-p] είναι μία ανοιχτή επιστολή προς τον μέσο "ψυ", για να δανειστώ την λέξη του DreamMaster, και πάλι, εκφράζει την τοποθέτηση μίας lifestyler στο ερώτημα αν το BDSM είναι ψυχοπαθολογία ή ιδιαιτερότητα. Άρα έχει θέση.

Θα ήταν ευχής έργο αν οι επαγγελματίες "ψυ" είχαν μία ολοκληρωμένη αντίληψη για το τί είναι BDSM και κυρίως, για το τί δεν είναι BDSM. Θα ήταν χρήσιμοι και στο φόρουμ, ίσως, τότε.

Προσωπικά, τελειώνω αύριο ψυχανάλυση που διάρκεσε 5 χρόνια. Οι λόγοι που τελειώνω είναι ότι οι στόχοι της επιτεύχθηκαν και δεν επιθυμώ τις συμβουλευτικές υπηρεσίες κάποιου "ψυ" για θέματα διαχείρησης, και ότι δεν επιθυμώ ούτε διαλεκτική με "ψυ" για τις ερωτικές μου επιλογές, ούτε όμως και να μου προσυπογράψουν ως αποδεκτά αυτά που έχω επιλέξει να διαπράττω, ή να δεχτώ να διαπράττονται πάνω μου.

Έχω μιλήσει επί πολύ με τον "ψυ" μου για το BDSM και για την επαφή μου με αυτό. Σε πολλές (και ακριβές) συνεδρίες. Με ενδιέφερε η γνώμη του. Αν είχε επιχειρήματα ότι είναι "ψυχοπαθολογικό", να το ξέρω, να δω τί θα κάνω. Αν θα το δεχτώ ή αν θα (προσπαθήσω να) το θεραπεύσω.

Τον ερωτικό μου προσανατολισμό τον αποδέχτηκε και δεν τον βρίσκει ούτε "άρρωστο", ούτε "ανώμαλο", ούτε "ψυχοπαθολογικό". Ούτε καν ως προβληματική ιδιαιτερότητα τον βλέπει. Εντάξει, του τα είπα σε ελαφριά μορφή κι εγώ  

Αλλά και πάλι οι "ψυ" δεν ζουν απαραίτητα στον κόσμο τους. Την "Ιστορία της Ο" την ήξερε καλύτερα από μένα. Είχε επαγγελματική άποψη γι αυτήν. Είχε στοιχεία για το πόσους και με ποιό τρόπο έχει επηρεάσει.

Εκεί που ο "ψυ" μου "έδωσε ρέστα" και πολύ καλά έκανε, ήταν στο πώς ξετίναξε τις άλλες, μη αμιγώς ερωτικές ανάγκες που με ώθησαν προς το lifestyle.

Αν και γιατί έχω την ανάγκη να ανήκω, αν και γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να απομονωθώ από το βανίλλα περιβάλλον, αν επιζητώ τον πόνο από ενοχές διάφορες, αν προσπαθώ να ξεπεράσω επώδυνα γεγονότα της ζωής μου ξαναβιώνοντάς τα, αν έχω θυμό ή φόβο για τους άντρες, αν ζητώ να ανήκω από νευρική κόπωση και ενοχές για τα όσα (ας πούμε) έχω καταφέρει... αν, αν, αν... Αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις να είμαι θύμα εκμετάλλευσης με BDSM περιτύλιγμα, βασικό αυτό για έναν "ψυ", νομίζω. Όλα αυτά, ναι, τα τσάκισε. Αλλά στην ερωτική επιλογή, ή ιδιαιτερότητα, αυτή καθ εαυτή, δεν έκανε παρέμβαση.

Κλείνοντας το ποστ... Γιατί βασανίζεσαι έτσι potty65; Και βασανίζεις κι εμάς, κυρίως τις femsub; Μπορείς να το ξετινάξεις και με βοήθεια "ψυ" το αν είσαι, τί είσαι, γιατί είσαι, καλώς ή κακώς είσαι στην τελική, δεν είναι ανάγκη να μεμψημοιρείς, λύσεις υπάρχουν για Ο/όλους.

Θα γίνω πολύ κακιά τώρα αν σου θυμίσω το επίσης Αισώπειο "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια;" Αυτή είναι βασικά η θέση σου για τις femsub, ή μου φαίνεται εμένα; Μην απαντήσεις εδώ παρακαλώ, υπάρχει thread σχετικό, ας αφήσουμε αυτό να μείνει για το θέμα που δηλώνει.

 

Έγραψα αρκετές φορές οτι εκτιμώ πολύ την επαγγελματική και σοβαρή ψυχολογική βοήθεια.

Η ερωτική κλίση, όταν δεν προκαλεί προβλήματα στο ίδιο το άτομο ή στον επαγγελματικό η κοινωνικό περίγυρό του, δεν είναι θέμα για θεραπεία. Ο Ψυ ακόμα κι αν έχει ιδεολογικές απόψεις, ξέρει πως η ιδεολογία δεν είναι τρόπος για να κατανοήσει και να βοηθήσει σε ψυχολογικά προβλήματα που οφείλονται σε μηχανισμούς που δεν έχουν να κάνουν με ιδεολογίες.

Αν σε κάτι βοηθάει η ψυχοθεραπεία δεν είναι να σε αλλάξει και από υποτακτικό να σε κάνει κυρίαρχο. Βοηθάει να σε κάνει να διαχειριστείς καλύτερα αυτό που είσαι, να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου και να λειτουργήσεις καλύτερα με τους άλλους. Κι αυτό ισχύει εξ ίσου για σκλάβες, για vanilla, για όλους μας.

Potty, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τη στάση σου. Μιλάς για πράγματα που δε μπορείς και δεν μπορώ να ξέρουμε. Και μάλιστα κρίνεις ψυχολόγους και θεραπευόμενους αυθαίρετα. Δεν ξέρουμε γιατί πήγε η lara για θεραπεία. Δεν ξέρουμε αν πήγε γιατί είναι σκλάβα ή για κάτι άλλο. Δεν ξέρουμε τίποτα. Πως κρίνουμε? Το μόνο που μπορούμε να σχολιάσουμε είναι οι απόψεις που εκφράζονται εδώ.

 

Φοβάμαι πως είναι μεγάλος ο αγώνας που χρειάζεται να κάνουμε για να μην μείνει καμμιά αμφιβολία σε κανέναν ότι το BDSM, από μόνο του, δεν είναι ψυχοπαθολογία. Αναφέρομαι σε αυτούς που πιστεύουν κάτι τέτοιο και είναι μέσα ή κοντά στο χώρο. Για τους υπόλοιπους, αδιαφορώ. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι ζει ο Ελβις, και ότι δεν έχουμε πάει στο φεγγάρι. Αν είναι τσομπάνοι, έχουν την ευχή μου. Γίνονται επικίνδυνοι όταν είναι μουσικολόγοι ή αστρονόμοι.

Δυστυχώς, τα δυό μεγάλα εμπόδια που έχουμε είναι:
Α) Η ύπαρξη ανθρώπων με ψυχοπαθολογικά προβλήματα ΜΕΣΑ στον χώρο του BDSM, για στατιστικούς λόγους.
Β) Η προσέγγιση του χώρου από άτομα που επιθυμούν το BDSM να ανήκει στην ψυχοπαθολογία, για δικές τους ψυχολογικές ανάγκες.

lara, η περιγραφή που κάνεις μέσα από το γράμμα που είχες την τόλμη να δημοσιεύσεις είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.

Με αυτή την αφορμή, θέλω να τονίσω πόσο φυσιολογικό είναι, αν κάποιος κάνει κάτι που ξεφεύγει από την πεπατημένη, πόσo μάλλον BDSM που έχει και την κατακραυγή, να περνάει περιόδους ισχυρής αυτο-αμφιβολίας. Και να ζητά βοήθεια, διάψευση ή επιβεβαίωση.

Ευχής έργον είναι, όπως λέει και η tender lilly, με αυτή την αφορμή να μπορέσει να ψάξει (και) άλλες γωνιές του, για να δει και να επιλύσει εσωτερικές συγκρούσεις που τον βασανίζουν και μπορεί να σχετίζονται ή να μην σχετίζονται με το BDSM. Φυσικά, όλα αυτά μπορεί να τα κάνει και με ένα καλό μπουκάλι κρασί ανάμεσα σε καλούς φίλους. Αλλά αν κρίνει πως θέλει πιο έγκυρη βούλα, ο χώρος "ψυ" (πρέπει να) είναι ανοιχτός.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ακριβής η αποτύπωση της στάσης της ψυχολόγου που αναφέρεις, lara, φοβάμαι πως είναι. Τί να πώ; Θα ήθελα από κάπου να την υπερασπιστώ, ως επιστήμονα, αλλά δε βρίσκω από πού να πιαστώ. Και μόνο που «έχασε» έναν άνθρωπο που ζήτησε βοήθεια, αν παραλείψουμε όλα τα άλλα λάθη που έκανε (π.χ. στοχοθέτηση χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του αναλυόμενου!), είναι αρκετό για να καταφύγει αυτή άμεσα σε εποπτεία. Δεν θέλω να το πιστεύω, αλλά συμβαίνει καμμιά φορά.

Ως ‘λόγος υπέρ του αδυνάτου’, ας πω τα εξής:

Δεν νομίζω πως η σύγχρονη μανία μας για απαντήσεις, και δη μονοσήμαντες, μπορεί να υποστηριχτεί από τον χώρο της ψυχικής υγείας και της ιατρικής γενικότερα. Η ψυχική υγεία έδωσε στην «σωματική» Ιατρική τον όρο «άγχος» για να την λυτρώσει από το μεγάλο πρόβλημα του «δεν ξέρω». Επειδή η πίεση για απαντήσεις είναι αφόρητη, η ιατρική αναγκάστηκε ήδη να εξειδικεύει. Παράδειγμα; «Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης». Αλλο παράδειγμα; «Σύνδρομο Ευερέθιστου Εντέρου», η διάγνωση που θερίζει στην ηλικία μου. Τί είναι τούτο πάλι; Σου λένε δηλ. ότι το έντερο σου είναι ευερέθιστο, επειδή έχεις σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου! Επίσης το λευκό, είναι λευκό επειδή είναι άσπρο! Και δεν πέφτει η κορνίζα με το πτυχίο να τους πλακώσει!!!

Ομως τί άλλο να κάνουν; Να πουν δεν ξέρω; Θα ξαναπήγαινες σε γιατρό που του λες πονάω, διπλώνομαι στα δύο, και αφού σου αποκλείσει με εξετάσεις την παθολογία, θα σου πει «δεν ξέρω τί έχεις»; Δε θα το κάνει - θα δώσει ένα όνομα για δική σου (και δική του) ψυχική ισορροπία και θα επιτεθεί στο σύμπτωμα. Voltaren για να μην πονάς, και «κόψε το άγχος». Ανακουφιστική ιατρική, καμμία σχέση με ίαση. Είναι λίγο, αλλά δεν είναι και τίποτα.

Ο χώρος της ψυχικής υγείας πήρε το δάνειο πίσω. Στο DSM-IV εμφανίστηκε ο μαγικός όρος «Διαταραχή οριακής προσωπικότητας» (Borderline Personality Disorder). Αυτός έγινε ο μήνας που θρέφει τους 11. Οτι δεν είναι κάτι άλλο, είναι αυτό! Αν δεις τις προϋποθέσεις για διάγνωση θα γελάς με τις μέρες.

http://www.palace.net/~llama/psych/bpd.html#dsmiv

Προκαλώ οποιονδήποτε να μου φέρει μισόν, όχι έναν – μισόν, άνθρωπο που να μην έχει κατά καιρούς ή συνεχώς κάποια έως αρκετά από τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται!

Αν μπορέσει βέβαια κανείς να καταλάβει τί ακριβώς εννοούμε με παπαριές του στυλ:

«Θυμός που είναι ακατάλληλος για την περίσταση, έντονος ή μη ελεγχόμενος»

Από την άλλη: Είναι ή δεν είναι ανακουφιστικό, όταν νιώθεις πως σκίζεσαι από βασανιστικές επιθυμίες και αντίρροπες δυνάμεις να πας σε ένα γραφείο όπου κάποιος θα σε κοιτάξει με κατανόηση και θα σου πει, «μη τρομάζεις, είναι κάτι απλό, έχεις BPD, το έχουν πολλοί αυτό και ξεπερνιέται»; Σίγουρα, για κάποιους είναι. Και αυτοί οι κάποιοι δεν είναι χειρότεροι από τους άλλους. Για την ακρίβεια, είναι και πιο τυχεροί.

Δεν επιθυμώ με τα παραπάνω να θίξω την ιατρική επιστήμη, στην ψυχική ή την σωματική υγεία, μολονότι την βλέπω με πόνο ψυχής (μου) καθημερινά να γλιστρά στην συμπτωματολογία. Προσπαθώ να πώ ότι είμαι και με αυτόν που ψάχνει να δει το γιατί και με αυτόν που αδυνατεί να απαντήσει. Η ρετσινιά της ψυχοπαθολογίας δεν ωφελεί κανέναν από τους δύο.

Μια ερώτηση που πρέπει να απαντήσει (στον εαυτό του) κάθε άνθρωπος που ασχολείται με το BDSM είναι νομίζω η εξής: αν αύριο το πρωί ξυπνούσαμε και όλοι έκαναν BDSM, υπήρχαν διαλλείματα στη δουλειά για μαστιγώματα, όπως σήμερα για σάντουιτς, πέντε κανάλια στην τηλεόραση αφιερωμένα στο BDSM και την λάτεξ μόδα, όποιος έκανε καλύτερο BDSM από όλους θα μας εκπροσωπούσε στην BDSM-vision και οι vanilla ήταν κατάπτυστη μειοψηφία ή γραφικοί παλαιοημερολογίτες, θα εξακολουθούσες να κάνεις;

Αν η απάντησή σου είναι ναι, συνέχισε...

 

RE: RE: Ψυχολογία και BDSM: Παθολογία ή Ιδιαιτερότητα;

Ευτυχώς που οι έρευνες μας αποκαλύπτουν την αλήθεια αγαπητέ μου DreamMaster

After lengthy testing, a scientific study from Argentina has discovered that people with «inappropriate» sexual activity read their e-mail with their hand on the mouse.


Y.Γ. «Πάσχω» απο πολλά Περισσότερα από όσα λέει στο link σκέπτομαι να το κοιτάξω

 

Ο δικός μου ψυχολόγος έχει σα στόχο όχι να με "θεραπεύσει" από τις D&S τάσεις μου αλλά να με βοηθήσει να συμφιλιωθώ μαζί τους και να τις εντάξω αρμονικά μέσα στις υπόλοιπες πλευρές του εαυτού μου και της ζωής μου. Κάνει συχνά cross-references ανάμεσα στις ερωτικές μου τάσεις και σε άλλες σκέψεις, συναισθήματα και ενέργειες μου. Αυτό όμως μόνο όταν έχω εγώ αναφέρει κάτι σχετικό, στην ίδια συνεδρία. Αν δε μιλήσω εγώ για BDSM σε μια συνεδρία, δε μιλάει ούτε κι αυτός. Γενικά έχει μια πολύ χαλαρή αντιμετώπιση του θέματος και δε θεωρεί οτι οι ερωτικές μου επιθυμίες είναι πρόβλημα, ή τουλάχιστον δε με αφήνει να το πιστέψω εγώ. Με την όλη, ας πούμε, "ιδεολογική" του στάση απέναντι στο θέμα είμαι πολύ ευχαριστημένος, στην υλοποίηση νιώθω οτι κολλάμε λίγο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Εξαιρετικό!

Και κάτι που πρόσεξα μόλις τώρα:

Να την αφήσω στην κρεβατοκάμαρα; Κάθε πρωί αυτό προσπαθώ να κάνω αλλά με παίρνει απο πίσω και δε μ' αφήνει. Προσωπικά, πιο εύκολο μου φαίνεται να περπατήσω πάνω στα κύματα.

 

Ψυχικά ανισόρροποι είναι τα παντρεμένα και μη ζευγάρια που αρέσκονται σε μία άνευ προηγουμένου ρουτίνα και συνήθειας του/της συντρόφου τους μέσα στα ίδια πλαίσια και που νομίζουν ότι αγαπιούνται, ενώ απλά έχουν συνηθίσει ο ένας τον άλλον.

Vampire in a Cathedral

 

Το ερώτημα που θέτει η lara, την οποία συγχαίρουμε και για τη μετάφραση και για το ότι κοινοποίησε ένα γράμμα της, μας έχει περάσει και εμάς από το μυαλό!
Παθολογία ή ιδιαιτερότητα ... από την κουβέντα φάνηκε ότι είναι σημαντικό πώς ορίζεται το παθολογικό και η σχέση ασθενή-θεραπευτή.
Γράφω κάποιες σκέψεις σε αυτό, καθώς τυχαίνει να έχω κάποιες γνώσεις:

Το φυσιολογικό και το παθολογικό ορίζονται από αυτόν που έχει την εξουσία να τα ορίσει (είτε αυτός είναι ο μάγος, είτε ο άρχοντας, είτε η Ιερά Εξέταση, είτε η βιομηχανία του κέρδους και του θεάματος). Συνήθως ορίζει ως φυσιολογικό αυτό με το οποίο ταυτίζεται, όχι απαραίτητα με σκοπό την καταπίεση αλλά για λόγους επιβίωσης του συστήματός του (π.χ. απαγόρευση της αιμομιξίας γενικά, απαγόρευση της ομοφυλοφιλίας κυρίως σε κοινωνίες με ισότητα ανδρών και γυναικών, απαγόρευση της πολυγαμίας σε κλειστές κοινωνίες, αποθάρρυνση της μονογαμίας κυρίως σε νομαδικές κοινωνίες).

Αυτό δε σημαίνει ότι το παθολογικό δεν είναι αντικειμενικό. Αλλά ότι είναι σχετικό.
Δε θα πρέπει λοιπόν να το ορίζουμε «από τα πάνω» αλλά «από τα κάτω», δηλαδή με βάση την ίδια τη ψυχική οργάνωση.

Παράλληλα λοιπόν και κάθε άτομο μεμονωμένα λειτουργεί με γνώμονα το ένστικτο της ζωής και το ένστικτο του θανάτου, προσπαθώντας να βρει μηχανισμούς να εκτονώσει τις συγκρούσεις ανάμεσα στις επιθυμίες του και τις απαγορεύσεις που του έχουν τεθεί.

Πώς κάποιοι άνθρωποι διοχετεύουν τη λεγόμενη libido στο πλέξιμο και κάποιοι στο bdsm και κάποιοι και στα δύο είναι θέμα αναγκών που προκύπτουν από τη σχηματοποίηση των ενορμήσεων όπως αυτές επιτυγχάνονται κατά τη διάρκεια της ζωής μας, από γεγονότα συγκεκριμένα αλλά θεωρημένα ολιστικά.
Το αν θα γίνεις vanilla ή σοκολάτα δεν έχει να κάνει καθόλου με το φυσιολογικό και το παθολογικό. Το κριτήριο για το αν κάτι είναι φυσιολογικό ή παθολογικό είναι η ισορροπία που πέτυχες με όποια επιλογή, αν ικανοποιείς τις ανάγκες σου με καθαρτικό τρόπο.

Κάθε φορά όμως που καλείσαι να επιλέξεις το δρόμος της εκτόνωσης και της ισορροπίας, δηλαδή να λάβεις μία σεξουαλική ταυτότητα με ευρεία έννοια, αυτό που κάνεις είναι να βάζεις τον εαυτό σου, μέσω μίας αυτο-ενδοσκόπησης, σε μία κατηγορία. Το πρόβλημα είναι ότι την κατηγορία δεν την έχεις φτιάξει εσύ αλλά στην έχει δώσει προκατασκευασμένη η κοινωνία. Και το πρόβλημα με το bdsm είναι ότι δεν είναι αποδεκτό.

Το γεγονός ότι η τάση στην ψυχολογική-ψυχιατρική επιστήμη έχει αρχίζει να αλλάζει δείχνει ότι το μη –αποδεκτό του bdsm δεν εξηγείται με φροϋδικούς όρους αλλά με κοινωνικούς. Ειλικρινά, έχοντας διαβάσει αρκετά Φρόυντ, δε βρήκα στο έργο του κάποιον αφορισμό για το που θα οδηγήσει π.χ. το οιδιπόδειο.
Ο Φρόυντ ασχολήθηκε με ανθρώπους που είχαν κάποιο πρόβλημα, τα συμπτώματα δε σημαίνουν σε όλους ασθένεια. Αυτό γιατί σε αντίθεση με την ιατρική που από το σύμπτωμα θα βρει κάποια ασθένεια, αυτό που βρίσκει η ψυχολογία από τα συμπτώματα είναι η ψυχή. Και η ψυχή, έχω διαβάσει, είναι σαν το ακατέργαστο διαμάντι, έχει έναν πυρήνα οργάνωσης νευρωσικής ή ψυχωσικής που θα εμφανιστεί μόνο άμα επεξεργαστεί και φύγει από χτυπήματα το γύρω-γύρω. Οπότε η ψυχή δεν είναι κάτι φυσιολογικό ή παθολογικό εξ ορισμού, τα περικλείει μάλλον όλα.

Αυτό που έγινε με τη θεραπεύτριά σου lara, με όλο το θάρρος, δεν είναι απαραίτητα δείγμα ότι απέτυχε το εγχείρημα. Συνήθως μία σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου λειτουργεί σαν καθρέφτης του τρόπου που δημιουργεί σχέσεις ο θεραπευόμενος. Το γεγονός ότι συγκρούστηκες για το bdsm μπορεί ίσως να σχετίζεται με το θέμα για το οποίο πήγες ή με τον τρόπο που λειτουργούσε εν τέλει κάθε σχέση σου εκείνη την περίοδο.
Επίσης, αυτή πιθανόν να αποσκοπούσε να σου δείξει τα ίδια που έδειξε και ο θεραπευτής της tender lilly αλλά με επιθετικό τρόπο γιατί έτσι λειτούργησε μαζί σου η μεταβίβαση.
Σίγουρα δεν είμαι με το μέρος της. Γιατί μπορεί απλά να ήταν στενόμυαλη και αδέξια. Αν κάποιος απευθυνθεί για ψυχοθεραπεία είναι καλό να ελέγξει πρώτα το θεραπευτή του, ακόμα και αν κοστίσει παραπάνω. Και δεν εννοώ να έχουν ίδιες απόψεις, αλλά να διαπιστώσει ότι μπορούν να συνεννοηθούν. Και αυτό προκύπτει από μία σωστή οπτική απέναντι στο Φρόυντ, όπου δεν είναι η ψαχανάλυση αίρεση αλλά εργαλείο για γνώση. Αλλιώς θα κοστίσει πολύ παραπάνω.

Τέλος, να γράψω κάποια πράγματα που έχει πει ο Foucault (σε γενικές γραμμές, δε θυμάμαι πώς τα είχε πει):
Όταν απελευθερώνεσαι σεξουαλικά και επιχειρείς να εκφράσεις τη φύση σου ξεπερνάς ποικίλες συναισθηματικές καταστάσεις και νευρωτικές συμπεριφορές.
Όμως προτού απελευθερωθείς επαναπροσδιορίζεις τη ζωή σου με ένα νέο σύνολο κανόνων.
Έτσι τελικά η σεξουαλική ελευθεριότητα αποτελεί τόσο απαιτητικό ιδανικό όσο και η μονογαμία ή η βανιλοσύνη.
Όλα μπορούν να οδηγήσουν στην ισορροπία ή στην ανισορροπία.

Συνεπώς: Το να είσαι βανίλλια δε σημαίνει ότι είσαι φυσιολογικός.
Το να είσαι bdsm δε σημαίνει ότι είσαι φυσιολογικός.
Το να είσαι βανίλλια δε σημαίνει ότι είναι παθολογικό.
Το να είσαι bdsm δε σημαίνει ότι είναι παθολογικό.



... και συγγνώμη για τα πολλά λόγια αν και είναι από τα πρώτα μας ποστ.