Ψυχοχαράδρες

Ο Τερέντιος έλεγε «Άνθρωπος είμαι, τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο». Είναι μια φράση με την οποία και ιδεολογικά αλλά – πολύ περισσότερο- και βιωματικά πορεύτηκα και πορεύομαι στη ζωή μου.

Κι όμως, ένα ανοίκειο αίσθημα, το οποίο ακόμα δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω επαρκώς, με πιάνει μπροστά σε κάτι… ανθρώπινο: Οι άνθρωποι – ψυχοχαράδρες. Αυτοί που θα παρομοίαζα με μαύρες τρύπες, που «ρουφάνε» και εξαφανίζουν ό,τι και αν δώσεις (αναφέρομαι σε συναισθηματικό επίπεδο). Όσο και αν είναι, ό,τι και αν είναι, με όποιο τρόπο και αν είναι, σαν να πέφτει σε μια χαράδρα χωρίς βυθό. Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν θέλουν να λάβουν. Αυτό είναι θεμιτό κι όσο κι αν είναι φάπα στον εγωισμό ή την αλαζονεία μας, δεν γίνεται να μην το σεβαστούμε.

Δεν ξέρω, λοιπόν, τι ακριβώς είναι αυτό που τους κάνει «χαράδρα χωρίς βυθό».

Έχω πολλές φορές σκεφτεί ότι πιθανόν αυτό που είμαι εγώ, το πώς είναι δομημένο το μυαλό και η προσωπικότητά μου να μου κάνει τόσο «ξένο» και μη αντιληπτό το τι συμβαίνει. Και, βέβαια, έχω αιφνιδιαστεί πάνω από μια φορές όταν συνειδητοποιώ ότι άνθρωποι που δεν έβλεπα ποτέ ως τέτοιους ξαφνικά γίνονται (ή μου φαίνονται εμένα ως) τέτοιοι.

Ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε σκέψη, εμπειρία, γνώμη, αντιμετώπιση κ.ό.κ. χωρίς περιορισμό. Και φυσικά δεν αφορά μόνον στις ερωτικές σχέσεις πάσης φύσεως και τροπισμού (οπότε αν δεν είναι σωστή η ενότητα ας μεταφερθεί το νήμα) 

 

Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν τις πεταλούδες, ψυχές.
Επιτρέψτε μου λοιπόν ένα παραλληλισμό.
Υπάρχουν άνθρωποι που αρέσκονται να βλέπουν και να χαίρονται τις πεταλούδες καθώς πετάνε στα λουλούδια.
Υπάρχουν όμως κι άνθρωποι που αρέσκονται να έχουν τις πεταλούδες πεθαμένες, καρφωμένες με μια καρφίτσα σε ένα ταμπλό.
Οι δεύτεροι αυτοί είναι συλλέκτες ψυχών.

 

   
"Συλλέκτες ψυχών"... Τι ωραία έκφραση! Ευχαριστώ!

 

Ευχαριστώ.  

 

Μια αντιμετώπιση υπάρχει μόνο, κατά την άποψή μου. Η επαφή με αυτούς τους χαρακτήρες είναι απαραίτητο να κόβεται μαχαίρι, από κάποιο σημείο και μετά εάν δεν κοπεί γίνεται εθισμός.

 

Ομολογώ ότι δεν είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει σε τι αναφέρεσαι.

Χρησιμοποιώντας ωστόσο την αναλογία της μαύρης τρύπας, αν παγιδευτείς στο βαρυτικό της πεδίο δε φταίει η μαύρη τρύπα, φταις εσύ που πλησίασες περισσότερο απ' ότι σ' έπαιρνε.

 

Σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως να είναι πάρα πολλές συναισθηματικές ανάγκες αυτό που τους κάνει έτσι, η μαργαρίτα το αποκαλεί "χαράδρα χωρίς βυθό", εγώ συνήθως το λέω "πηγάδι δίχως πάτο".

Αυτοί οι άνθρωποι εννοείται ότι δεν συνειδητοποιούν τι επίπτωση έχουν στους άλλους. Χρειάζεται να τους το δείξει με πολύ μεγάλη ακρίβεια και σαφήνεια κανείς και να είναι έτοιμος να το υποστηρίξει. Χρειάζονται ακόμα όρια στο πόσο αφήνουμε να μας επηρεάσει η κατάσταση αυτή και όρια σε αυτούς, που να τηρούνται κάθε στιγμή και σε κάθε συνθήκη, διότι είναι χαρακτηριστικό πόσο δυναμικά και με πόσο δημιουργική φαντασία μπορούν να τα υπερβαίνουν. Και μια πολύ σαφή τοποθέτηση του τι θέλουμε εμείς από αυτούς για να τους δίνουμε μέρος των όσων ζητάνε γιατί όλα όσα θέλουν είναι των αδυνάτων αδύνατο να βρεθεί άνθρωπος να μπορεί να τους τα δώσει.

Δεν είναι εύκολο. Ούτε ευχάριστο, ούτε ενδιαφέρον αν και μαθαίνει το "όχι" σε όσους έχουν δυσκολία να το λένε.

 

Ορθοτατο!!
Χωρίς, σε καμία περίπτωση, να αρνούμαι τη δική μου ευθύνη, είναι αυτό που έγραψα παραπάνω: Πάνω από μια φορές με έχει αιφνιδιάσει η συνειδητοποίηση ότι "αλήθεια τώρα;;; Αυτός ο άνθρωπος είναι ψυχοχαραδρα;;;". (Ναι βλέπω την αλαζονική ψευδαίσθηση ότι εγώ μπορώ πάντα να μετρήσω τους ανθρώπους σωστά).

 

Δεν συμφωνώ, τις περισσότερες φορές απλά κάποια στιγμή κουράζεσαι να νιώθεις συνεχώς ανεπαρκής, άχρηστη, λίγη και φεύγεις από αυτό.
Φάση: Έχω τα δικά μου τα συμπλέγματα δεν θέλω άλλα, ευχαριστώ πολύ.

Οι δρόμοι είναι ανοιχτοί, μπορεί να πονέσει.. αλλά μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό αν θες να ζεις, να ερωτεύεσαι με ψυχή.
Αλλά οι δρόμοι είναι ανοιχτοί.

Μανάδες με ανήλικα παιδιά και χωρίς στον ήλιο μοίρα να μοχθούν για καλύτερη ζωή.
Γυναίκες που πετάνε τα ρούχα τους γιατί βαρέθηκαν την καταπίεση της μαντήλας.
Είναι αστείο να μιλάμε για τα αδιέξοδα της ερωτικής απογοήτευσης σαν να είναι αιχμαλωσία. Δεν είναι.. είναι μια δύσκολη επιλογή που κάνουμε όλοι οι άνθρωποι.
Κάποτε έλεγα και γω ότι ένας χωρισμός είναι σαν ένα πένθος... σαχλαμάρες. Φαντάζομαι τα δίκαια φάσκελα που θα έτρωγα από ανθρώπους που βίωναν πραγματικό πένθος!

Όπως αντιλαμβάνομαι τον ηδονισμό, δεν ταιριάζει ούτε σε ψυχοτέτοιους σαφώς αλλά ούτε και σε παγιδευμένους.
Στα κατάλληλα χέρια, δίνεις ένα σπόρο και βλέπεις μπροστά στα ίδια σου τα μάτια να δημιουργείται ένας κήπος Απόλαυσης και Ζωής.

Στο παιχνίδι της αναζήτησης, το ξέρεις από πριν ότι θα πέσεις και σε ακατάλληλες περιπτώσεις. Εκεί χρειάζεται η πίστη στην ανθεκτικότητά μας. Διαλύεσαι και ανασυγκροτείσαι με όσα έμαθες από αυτό το πάθημα. Και όταν φτάσεις σε ασφαλή απόσταση λες ευχαριστώ τον μαλάκα για τα διδάγματα που μου έδωσε.

Και όλοι περνάμε φάσεις που μας μαγνητίζει το δράμα της αυτοκαταστροφής. Αλλά κάπου - κάποτε εκεί στον πάτο, έρχεται η στιγμή που συμβαίνει και ένα όπα.

Αδιαπραγμάτευτη αλήθεια: Ναι υπάρχουν άνθρωποι που δεν γουστάρουν να είναι καλά. Γουστάρουν να βιώνουν συνεχώς αδικίες παράπονα και στεναχώριες. Το (ερωτικό) σαπουνοδραμα είναι low risk και safe επένδυση μικροεκπλήρωσης των κενών της καθημερινότητας, χωρίς σοβαρές αλλαγές και ξεβολέματα.

Μου χει τύχει… το να πέφτω έξω στην κρίση μου για ανθρώπους, είναι τόσο οικείο όσο το να πέφτω και μέσα. Η καλοπιστία είναι μια συνειδητή επιλογή, όχι από αλαζονεία, σκέφτομαι ως καθαρόαιμο παρτάλι .. δεν γίνεται να απολαύσεις με καλυμμένα οπίσθια.

( σταμάτα παιδάκι μου να διαβάζεις τόση ποιηση… ακου "ψυχοχαράδρας".. πες τριμάλακας να συνεννοηθούμε!  )

 

Λυπάμαι  

 

χαχαχαχα θα επανορθώσω σε άλλο νημα!