Ψυχοχαράδρες

( σταμάτα παιδάκι μου να διαβάζεις τόση ποιηση… ακου "ψυχοχαράδρας".. πες τριμάλακας να συνεννοηθούμε!  )[/QUOTE]
ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ.... Δακρυσα

 

Δεν ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν με έχουν βοηθήσει οι συγκρίσεις όταν περνάω δύσκολα.
Ίσα ίσα μου προσθέτουν ενοχές πάνω από την στεναχώρια μου γιατί πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Νιώθω ότι με αυτό τον τρόπο σκέψης αντί να δίνεις όλη σου την ψυχική ενέργεια στο να αντιμετωπίσεις αυτό που σου συμβαίνει καταναλώνεις ψυχικό χώρο με το να υποτιμάς αυτό που βιώνεις χωρίς αυτό να σε οδηγεί στην γιατρειά. Ο κάθε πόνος έχει τη σημασία του και αξίζει φροντίδα και κατανόηση.

 

Όπως λέει ο Καζαντζάκης...για να βρεθείς στον ουρανό πρέπει να πάρεις φορά από την κόλαση...
Το να μένεις και να κάνεις συγκρίσεις με το παρελθόν μόνο ψυχοφθόρο είναι...
Όσο για την υποτίμηση του εαυτου σου .αν το κάναμε κάθε φορά που κάναμε μια λάθος επιλογή ..θα είχαμε καταστραφεί τώρα ..
Σκοπός οι λάθος επιλογές να είναι οδηγός για τις επόμενες...

 

Ρε εντάξει... Sensually και με εΓωτα βαθύ... με διελυσες, άντε να συνεχίσω να γράφω σοβαρά       

 

@rea.. σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μαζέψω τα κομμάτια που με έκανες (ρε κλαίω    ), θα αποπειραθώ να απαντήσω σοβαρά  

Σαφώς! Είναι οι drama kings and queens, πάσης φύσεως. Στο μυαλό μου όμως δεν είχα αυτούς. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν δραματοποιουν ωστόσο είναι απολύτως ακορεστοι στο να λαμβάνουν. Και κυρίως, στο να εκμηδενίζουν, να εξαχνώνουν ο,τι λαμβάνουν. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε ερωτικές συσχετίσεις.

Αυτό ξαναπες το... Πίστη στην ανθεκτικότητα μας... Δεν βλέπω άλλο δρόμο, όπως ξέρεις   

Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον food for thought... Αν κάπως εθιζομαστε στο να ρίχνουμε στη χαράδρα ή το πηγάδι όπως είπε η @gaby_m ...

 

Οι άνθρωποι που περιγράφονται στο αρχικό post είναι κατά βάση εκείνοι που είναι ανίκανοι να νοιώσουν και προφανώς να ανταποδώσουν οποιοδήποτε συναίσθημα, με άλλα λόγια οι συναισθηματικά ανάπηροι. Πρακτικά αδιάφοροι τόσο για το αν και τι παίρνουν όσο και για το αν ο άλλος θα μείνει ή θα φύγει.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος της μηδενικής ανταπόδοσης, στην αρχική περιγραφή διασταλτικά θα μπορούσαν να ανήκουν και όσοι θεωρούν πως ο άλλος έχει κάποιο χρέος απέναντι τους, το οποίο δεν εξοφλείται ποτέ, παρά μόνο εξυπηρετείται διαρκώς από τον περίγυρο, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι δεν χρωστάνε τίποτε σε κανέναν. Προσομοιάζουν δε στις μαύρες τρύπες επειδή αισθάνονται τη μοναδικότητα( singularity) της ύπαρξης τους μέσα τους αλλά και επειδή αυτή την αίσθηση μοναδικότητας και το χρέος ως απαίτηση προς τον απέναντι συχνά το βγάζουν προς τα έξω ως άλλη ακτινοβολία Hawking. Σε αντίθεση με τους συναισθηματικά ανάπηρους, αυτοί έχουν ανάγκη τον άλλον δίπλα τους για να πληρώνει τις δόσεις του χρέους τακτικά.

Όλοι οι παραπάνω είναι αυτοί που είναι εξαρχής, δεν μεταλλάσσονται στην πορεία. Η όποια καθυστέρηση στο να αντιληφθούμε-έως άρνησης να δούμε- το ποιόν τους οφείλεται αποκλειστικά σε μας τους ίδιους.

 

Θεωρώ απόλυτα αναγκαία συνθήκη της συγκρότησης εαυτού (σε κάθε ηλικία) τον "εγωκεντρισμό", δηλαδή χωρίς να θεωρείς εαυτόν κέντρο του σύμπαντος, να βλέπεις τα πάντα εκκινώντας από εσένα. Δεν ξέρω αν μπορώ να μεταδώσω ακριβώς αυτό που έχω κατά νου.
Και πάντα, το προσωπικό μαρτύριο, ο πόνος κάθε ανθρώπου, δεν βιώνεται συγκριτικά αλλά για τον ίδιο είναι ο βαρύτερος.
Και σε καμία περίπτωση η πίεση, το άγχος και η δημιουργία ενοχών σε κάποιον που βιώνει μια οδύνη δεν βοηθάνε. Μάλλον χειριστική απόπειρα θα είναι περισσότερο παρά παρηγοριά...

 

Ωραία πάσα για διευκρινήσεις. Οι συγκεκριμένες συγκρίσεις αφορούσαν κάποιες συγκεκριμένες τοποθετήσεις ως προς τα μεγέθη, σε απόσταση από συναισθηματική φόρτιση. Στο θεωρητικό επίπεδο μιας κουβέντας.

Πρώτα απ όλα δεν είναι σίγουρο ότι θα περάσει κανείς δύσκολα με τον κάθε ψυχοχαράδρα. Μπορεί να είναι κάτι περαστικό που κάποια στιγμή θα προσπαθείς να θυμηθείς :
" Μωρ πως λεγόταν κείνο το μέτριο γαμήσι που φοβότανε να ζήσει?" 

Τώρα αν με ρωτάς για την περίπτωση "περνάω δύσκολα" η γνώμη μου είναι ζήστο με ψυχή. Φταστο μέχρι Επίδαυρο αν το νιώθεις και κάνε την Κονιόρδου να κρατάει σημειώσεις για τις επόμενες Τρωάδες. Κ γω έτσι κάνω, όμως ακόμα και στις χειρότερες μαυρίλες υπάρχει στο βάθος η γνώση ότι έχουμε μέσα μας την δύναμη όχι μόνο να το ξεπεράσουμε (στον χρόνο μας φυσικά ο καθένας) αλλά επίσης και να το ξαναπεράσουμε αν χρειαστεί.
Δεν μπορώ να σου πω πόσο μ έχει βοηθήσει αυτό, αλλά φυσικά δεν είναι ο μόνος τρόπος ούτε ο κανόνας.
Η ζωή έχει και τα δύσκολα και θα τα έχει ξανά και ξανά και αυτό είναι το τίμημα όταν δεν γουστάρεις τα .. εύκολα 

Ούτε εγώ είχα αυτούς στο μυαλό μου αλλά δεν το έθεσα ολοκληρωμένα, θεωρώ ότι οι άνθρωποι με κατεύθυνση τον ηδονισμό, θέλουν / χρειάζονται να νιώθουν καλά. Αυτά που δίνουμε με την ψυχούλα μας δεν πάνε άπατα, αντίθετα καλλιεργούνται και πολλαπλασιάζονται. Αυτός που μπλοκάρει/ μηδενίζει την απόλαυση γουστάρει την μιζέρια. Είτε είναι φάση ζωής, είτε είναι στάση ζωής ( και συμφωνώ ότι δεν περιορίζεται στο ερωτικό κομμάτι).

Ισχύει!  

Nailed it  

 

Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω σε τι αναφέρεσαι με το "ψυχοχαράδρα".

Αυτοί που δεν τους αρκεί τίποτα; Αυτοί που δεν ανταποδίδουν τα συναισθήματά σου; Αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για τα συναισθήματά σου; Κάτι άλλο;

 

Και συνεχίζει να με χτυπά αλύπητα...  

     

 

Αυτοί που ο,τι μα ο,τι και να τους δώσεις είναι σαν να το εξουδετερώνουν αυτοστιγμει και ο,τι και αν δίνεις, να μην είναι ποτέ αρκετό.
Η ανταπόδοση είναι μεγάλη συζήτηση γιατί εσύ μπορεί (με ένα κοινό μέτρο) να δίνεις 10 και ο άλλος 1. Αλλά αν για σένα αυτό το 1 είναι τόσο σημαντικό, δεν βλέπω καμία ανάγκη να μπουν σε ζυγαριά...

 

Ας το θέσω αλλιώς: Αυτοί που χαρακτηρίζεις ως ψυχοχαράδρες είναι αυτοί που ζητάνε από εσένα να δώσεις και δε δίνουν τίποτα πίσω, ή αυτοί που τους δίνεις *από μόνη σου* έχοντας το expectation να σου δώσουν πίσω -τουλάχιστον σε ένα βαθμό που θεωρείς επαρκή- και δεν το κάνουν, ή έστω, δεν το κάνουν στο βαθμό που προσδοκούσες;