Ωμολογήσεις

Τσοντα.

Μενουμε σπιτι.

Τα μπουτια μας καιγονται αλλά εμεις σπιτι.

Αναπνεουμε τον δικο μας αερα.

.

Δισταζω.

Αν αφεθω να αισθανθω νιωθω ευτυχια.

Νιωθω οτι ανηκω.

Διαφορετικα αυτη τη φορα.

Οχι οτι κατεχομαι αλλά οτι ανηκω.

Συνυπαρξη.

Κατι μαγειρευεται.

Γραφω και φοβαμαι.

Φοβαμαι την εκθεση κι οχι την εκθεση στον ιο.

Την εκθεση στα ματια σου.

Την εκθεση στην κριση σου.

Κι ομως νιωθω απαλη.

Ειμαι πολυ γλυκια.

Και φρεσκια.

Και καταπονημενη.

αλλά ανθηρη.

Φοβαμαι λιγοτερο τωρα.

Αντιμετωπιζω το παρον σαν μια λαγουδοτρυπα.

Ποσο βαθια θελεις να φτασεις;

Αναπνεω.

Θελω ν' ανοιξω τα ποδια μου.

.

 

Είσαι άψογη!!!

 

Υποθεση νουμερο ενα.

Σφαλιστα ματια
Ανασφαλιστα χρονια μαυρης εργασιας.

Αγκιλωμενα δαχτυλα.
Προσπερασεις.

Φανταζομαι να με δενεις πολυ σφιχτα σαν ενας κορσες.

Φανταζομαι το λιπος μου να ξεζουμιζεται και να απομενει μονο η ουσια της σαρκας μου, αιμα και λευκα αιμοσφαιρια.

.

Αυτο ειναι ομορφια.
Αυτο το λιλά
.

Θελω να μ' αγγιξεις σε μερη που δεν εχουν αγγιχτει. Γιατι πιο πριν δεν υπηρχαν
Ειναι τα νεα μερη του εαυτου μου που ξεπροβαλλουν γνησια

Θελω να τα δοκιμασω αυτα τα νεα μερη μαζι σου γιατι μοιαζεις φωτεινος και σκοτεινος ταυτοχρονα απλος και συνθετος σαν βαρυ ξυλο και δροσερο νερο
Αυτη η ανεμελια μου θυμιζει φραουλες που περπατας για να φτασεις στο σουπερ μαρκετ να τις αγορασεις κι ειναι ακριβες μα δεν τις ξεχνας ποτε
Γιατι ειναι ανεμελες φραουλες γι' αυτο δεν τις ξεχνας γιατι αγοραστηκαν αυθορμητα διχως να υπαρχουν στη λιστα με τα ψωνια σου ειναι μια αγορα ενστικτωδης μια αγορα διχως νοημα μα με βαθος.
Η φραουλα.

Εισαι η φραουλα στη σαμπανια μου
Εγω αφριζω κι εσυ με γλυκαινεις
Εγω μεθαω κι εσυ με αποτοξινωνεις.

Εισαι η φραουλα στη σαμπανια μου

What the fuck

#staxroniatoukoronoiou

 

Ειναι αληθεια οτι δυσκολευομαι να δεχθω τοσο μεγαλα κοπλιμεντα αλλά σ' ευχαριστω διοτι τα εκτιμω.  

 

Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι η τσούλα κανενός.

Μακάρι να ήμουν.

Ίσως αν ήμουν

Να μη ζητούσα τόσα πολλά

Να μη ζητούσα

Έρωτα

Και σταχτοδοχεία

Στη 1 το ξημέρωμα

Στη 1 το μεσημέρι


(Aυτο γραφτηκε πριν πολλα χρονια αλλα μου αρεσει ακομα)

 

Χμμμμ ένα γατι ..

 

- Και τι ζητάς λοιπόν ρε φίλε;
- Τίποτα, τίποτα σχεδόν. Έρωτα, μερικά συναισθήματα και λίγη αγάπη ..

(Vanilla issues, many years ago).

 

Στιγμές εσώκλειστες αναδιάταξης στης καθημερινότητας. Το θηρίο ζει και βασιλεύει.
Η καύλα συμπυκνώνεται σε μουνιά και κώλους ζητώντας λίγο σπέρμα να αραιωθεί ξανά και να τρέξει.
Ο μπάτσος από την οθόνη απειλεί πως θα πάρει μερτικό από μια ανέραστη εξουσία για να βρει το νόημα του.

Γδύσου. Γυμνή εντελώς σαν να μην έχεις τίποτα άλλο να δείξεις. Βγάλε το δέρμα σου το χρησιμοποιημένο.
Θα σε κοιτάξω έτσι αχόρταγα καθώς πονάς. Θα ανακαλύψεις την γύμνια σου μέσα από τα μάτια μου, κλείνοντας τα δικά σου.
Η απελευθέρωση της έκθεσης στα μυστικά. Ο πυρήνας που αλώνεται, οι πτυχές που αγγίζονται, το βάθος που δεν είχες βρει.

Εσωτερικό μεθύσι. Πήδημα υγρό στο μυαλό και παλινδρόμηση ενός φαλλού ανάμεσα στις επιθυμίες. Η ανάγκη ξεπηδά ανάμεσα στα πόδια και δεν φτάνει ένα γνώριμο χέρι να την υπερκεράσει. Ο φόβος του άγνωστου, αλκοόλ που μεταβολίζεται σε χύσια. Γλύφτα. Νιώσε την γεύση σου, σαν να είχες την γλώσσα μου. Θέλω να πιω. Με σχοινί ξεζουμίζεται το απόσταγμα.

Σταφύλια που συνθλίβονται. Υπομονετικά θα βράσει και γίνεται κρασί. Στα χείλη νιώθεις την προσπάθεια. Το αμπέλι ανήκει στον ήλιο που το θρέφει, μα το κρασί ανήκει σε εκείνον που το φτιάχνει. Για πάντα.

Καπνός και αλκοόλ. Εξάρτηση και πάθος. Τα σταφύλια της οργής, η φωτιά του έρωτα. Φως και σκοτάδι. Η ελευθερία της επιλογής και η απελευθέρωση της παράδοσης. Η σύνδεση των δυο πλευρών. Το βαθύ κενό της ανυπαρξίας στην ολότητα. Ελεύθερη πτώση μέσα στον ανεξερεύνητο κόσμο σου. Βράζεις. Προσγείωση σε αγκαλιά εκεί στα βαθιά. Η αίσθηση του να είσαι επιλογή και όχι ανάγκη. Ησυχία. Είσαι το σπάνιο κρασί στο κελάρι. Ανήκεις σε αυτόν.

 

Απο το σημειο αυτο θα ηθελα να χαιρετησω λιγους αγαπημενους μου το εδω φορουμ.
Και αγαπημενες.

Θα πεις γιατι οχι προσωπικα;

Πες το ο,τι θες.

Η αληθεια ειναι οι ελαχιστοι που εκτιμω το ξερουν. Τους το χω πει στα μουτρα  
Και οι ελαχιστες.

Ειμαι καλα . Στην πιο ομορφη καραντινα της ζωης μου.
Μεγαλωνω.
Καποια μερα θα φτασω σαν κι εσας κι ισως θα σας θυμαμαι ακομα.
Να προσεχετε.
Να μου στελνετε που και που να ξερω οτι ειστε ζωντανοι.
Και ζωντανες.

Σας αγαπω.
Λιγο.
Αλλά καμια φορα στο λιγο κρυβεται το πολυ.

(Ενα σας λεω. Βρηκα γκομενο.   )

 

Γεια σας τι κανετε πως ειστε ποιος ειστε;

Δεν υπαρχουν ουτε δικαιολογιες

Σιροπι στο τραπεζακι

Αυριο άδεια

Η υπευθυνη κανει λαικ στα εμαιλ μου

Οι μαστιχες χιου με περιμενουν να τις μασησω

Δεν ανυπομονω να ξαναποκτησω τον αριθμο μου

Υπομενω;

Θελω η ζωη μου να ειναι γιογκα διαλογισμοι γευματα ταινιες και βολτες, σεξ και φιλοι, ποτα και παιχνιδια.

Και δεντρα. Και φυση. Και λευκα πουλοβερ.

Αυτα πανω κατω

 

Μάης 2016

Μαύρες βόλτες χαρωπές ως το ξημέρωμα. Ανακάτεμα το μαλλί, κι απ΄το σβερκούδι για ύπνο.
-"Ποιος την αγαπάει αυτή..;"

Πόσα όνειρα εφιάλτες. Νεφέλες ταχα να καλύπτουν βουνά απο αυταπάτες.
Ο έρωτας σε αυθυποβολή, ντυμένος νταντελωτά "μουτς" στο απαύγασμα μιας ουτοπίας αμοιβαίων συναισθημάτων και η αξιοπρέπεια να τα φυλάει, μέχρι να βρω τον εαυτό μου κάπου ανάμεσα σε άμυνες, υποσχέσεις κι απροσδιόριστες κραυγές ζοχάδας.

-"Μάλλον λόγω ηλικίας έχεις τέτοιες αντοχές. Διαφορετικά, θα είχες γίνει κοτούλα.."

Εκμυστηρεύσεις σε sotto voce επειδή η μαμα ξυπνάει και τρέχω στην βεράντα με σκουφί και κασκόλ για το βήχα και το κόλλημα που δεν κρύβεται.

Το ενδιαφέρον, λέξη αμφίσημη. Τα μαλλιά που κάνουν γκριζόλευκα δαχτυλίδια, σαν τον καπνό που φυσάει. Όλα θολά, συγκεχυμένα, γκριζα.
Η μονταζιέρα των ποθούμενων δουλεύει υπερωρίες κι εγώ αναρωτιέμαι αν θα καεί στην ίδια τη φωτιά που την έλκει.

-"Ξανανακάτεμα το μαλλί και χάιδεμα στις πλατούδες. Ζωάκι μου. Έχεις και γαμώ τους επεξεργαστές."


22.10.20

μάθε να μετράς τα μήλα. μέτρα, και κράτα την αναπνοή σου. ένα σπρώξιμο, το τράνταγμα που θα σε κάνει να ανθίσεις.

ήσουν σχεδόν παιδί, περισσότερο κι απ' όσο έμοιαζες. και το ενδιαφέρον μου για σένα : να διώξω τα αγκάθια. να ανθίσεις.

όσο πιο πολύ σε τραντάζω, τόσο θα φεύγεις πιο πίσω. ώσπου κάποια στιγμή δεν θα έχεις πιο πίσω να πας. θα φύγεις, αμα δεν θα είσαι μαλάκας και επιτέλους θα ανθίσεις.

γονάτισε λοιπόν. και πήγαινε απο το μπάνιο ως την κουζίνα. σε κρατώ απ το λουρί, απ τα μαλλιά κι απ την ψυχή. πως νιώθεις;

ξανανακάτεμα στο μαλλί, πιπέρι στα χείλη και το καλώδιο, όπως κι εσύ, στον πάτο. ευχαριστώ να μου πεις και να γυρίσεις μπρούμυτα.
ο φωτισμός αναδεικνύει τις στρογγυλεμένες γωνίες που μ αρέσουν. μια μπουμπουδόφατσα που χαμογελά στο ατέρμονο σκοτάδι μας.


29.1.20

αγάπες, αδιέξοδα και υπεκφυγές -σχεδόν τέσσερα χρόνια- λόγια και φιλιά, πάθη και λάθη, τελεσίγραφο:
-"έχεις 15 μέρες"
κατηφορίζω στο χάρτη με το δερμάτινο σακίδιο, κορδέλες στα dr. martens, και μια μπιτερ για δώρο, ασορτί με την προσμονή
που νύχτωνε σαν μ έστριβε, παρέα μ ένα τσιγάρο

πολύχρωμοι άνθρωποι, φοβέρες για ρετρό πλατείες, κι εγώ να κρατώ σφιχτά υπόσχεση και ψυχραιμία καθώς βραδιάζει

εμείς.
σαν ένα ιδιότυπο μωσαϊκό από σπασμένα κομμάτια, που για λίγες ώρες κατάφεραν να κρατηθούν μαζί.

η ανείπωτη έκρηξη συσσωρευμένου πόθου, που ρυθμικά εκλώτσαγε τον πάτο της καρέκλας
κορύφωνε το κοντραπούντο με τσιμπιές, ψίθυρους και γλωσσόφιλα που κούρσεψαν μια τσίχλα

αφήνομαι και γελώ, τόσο που λέει, "λουλούδιασες", καθώς ακολουθώ σαν ηλιοτρόπιο μια αχτίδα στο σκοτάδι.
ανοιχτό το παράθυρο, να φυσάει πραγματικότητα στο φαντασιακό. δεμένη στον ρετρό φωταγωγό, μετρώ τον πόνο στην αλήθεια.
-"γύρισες, αγάπη μου ;"

τσιγάρα κι αποτσίγαρα να μοιάζουνε οι ώρες.
ατμοσφαιρική μουσική με κρουστά σε άγραφο λευκό καμβά, αντίστιξη σε μωβ σχοινί κολάρο που πνίγεται με ω μέγα, κι ένα ακάλεστο φλας για να ξυπνά η μνήμη.
29 γενάρη 2014, μια σύμπτωση κλεφτά, στο νετ πίσω απ' το σχολείο. 29 γενάρη 2020, μια ανάσα για οφλάιν "φως", σαν το τσιγάρο που άναβε, μια σπίθα σαν ευχή.

κρεσέντο από ξύλο, δέρμα, δάγκωμα και γυαλί σε σχήμα παγωτό χωνάκι. διείσδυση. χέρια σε βιντατζ αναμνηστικά. φιλιά πλεγμένα χαστούκια.
-"γύρισες..;"

χρόνια πλεγμένα όνειρα με γεύση μπιτερ 70%, μαύρα όπως η νύχτα που τερμάτιζε την κλήση ως το ξημέρωμα. λίγη αγαποζαχαρίτσα να διώχνει την πικρίλα και ένα μεγάλο ρολόι απέναντι στον τοίχο, να μετράει την απόσταση ως το τέρμα.

πόσο διαφορετικός ήταν ο πόνος μακριά απ την φαντασίωση. πόσο διαφορετικός ήταν ο πόνος χωρίς τις αυταπάτες.
"γδύσου"
όρθια, σαν λευκός καμβάς. αυτοσχέδιες, ριπές πολύχρωμες, κι απ το σχοινί στον τοίχο. σαν κάδρο και σαν ολόγιομο ερμάρι. σαν τέχνη και σαν σφαχτάρι. ριπές που ομοιοκαταληκτούν σε -αρι.
δοκιμές. γυάλινος ο φόβος να σπάει με έναν ήχο κλήσης.
"γύρισες;"
φιλιά πλεγμένα χαστούκια. χαστούκια ροδαλά που αναδεικνύουνε της απορίας το βλέμμα. τι να υπάρχει άραγε, πέρα από την καβλα που εμένα δεν μου φτάνει. ποιο να ναι το σύμβολο της επικοινωνίας, για ένα απωθημένο που βγήκε μια βόλτα ως το ξημέρωμα.
άγνωστες υφές όπως κροπ, φλογκερ, χειροπέδες, σφήνες, σχοινιά, κολάρο, χάρακας και βίτσα απέκτησαν σαν συντελεστές μουσικής δωματίου, μια σημασία. άγνωστες παρυφές ενός ερωτικού σχετίζεσθαι, ιχνηλατούν μιαν απορία:
"μοιάζει λες και με θέλεις"


29.2
..καθισμένη στα σκαλιά. με συντροφεύει ο ήχος κλήσης από την καφετιά πόρτα που χωρίζει τις αναπάντητές μου από τον ύπνο σου.
οι πρωινές αχτίδες κι ο αέρας απ το μισοσπασμένο τζάμι πίσω μου δεν φτάνουν ως τη νύχτα μέσα μου, που αργεί να ξημερώσει. νυστάζω και περιμένω.
μ ενοχλεί η λιακάδα, ο χαρωπός ήχος κλήσης και το κρύο στα μαρμάρινα σκαλιά και μέσα μου. θυμάμαι και περιμένω.
τέσσερις ώρες, άσκοπες βόλτες ως την πλατεία -τέσσερα χρόνια σαν χορός -βήματα πίσω μπρος και πάλι
σε θέλω και περιμένω. τέσσερα τσάγια ως το μεσημέρι. ακούμπω στην πόρτα και περιμένω. μυρίζει σαν μπαχαρικό. τέρμα βαρύς καπνός μπλεγμένος με μια γλύκα αποπνικτική, σαν καπνιστή βανίλια σκονισμένη

πρώτη φορά μαζί τη μέρα. όλα στο φως που πονά τα μάτια και τα ψέματα. βήματα πίσω μπρος κι εσύ κρατάς το τέμπο και εμένα.
με τραβάς απ το αφτί. στα είπα όλα. κοιτάζω τα γκρι πλακάκια στην πλατεία και χαμογελώ στις αποχρώσεις που κάποτε κορόιδευα.
"θα υπακούς" και νιώθω ρευστή. "θα με ρωτάς" και χαίρομαι σαν δώρο. "θα είσαι δική μου" και νιώθω να αιωρούμαι.
φιγούρες περαστικών στο μπακράουντ -γύρω παντού το άγγιγμα σου-

όρθια μπροστά σε ανυποψίαστους πολύχρωμους, θαμώνες μιας μακρινής πλατείας, οδός παθών και πέριξ

 

Ενα ποστ γουατεβερ

Ενα ποστ γουατεβερ
Αυτο ειναι ενα ποστ γουατεβερ
Για σενα
Που ψαχνεις τα γουατεβερ ποστ
Γιατι κι εγω
Ειμαι μια γκομενα γουατεβερ
Μην νομιζεις
Ολες γκομενες γουατεβερ ειμαστε
Καμια καλη ή χειροτερη απ' την αλλη
Απλως εγω ετυχε να ειμαι οσο καλη εισαι εσυ
Οσο καλος εισαι εσυ
Διαβαζω καμια φορα για τις σχεσεις
Λενε οτι βρισκεις καποιον και κολλας οταν εχετε την ιδια συναισθηματικη ωριμοτητα
Λογικο
Αλλά πιο πολυ
Νομιζω οτι ο καθενας παιρνει αυτο που του αξιζει
Αλλωστε συμφωνουμε σ' αυτο

Τωρα κανω σκεψεις φιλοσοφικες πιο πολυ
Αλλά οριστε σ' αυτο το τερμα γουατεβ ερ ποστ θα σου πω κατι
Ετσι φραπ στη μαπα
Που δεν ξερω αν στο χω ξαναπει
Αλλά μα την Μπαναγία
Το πιστευω

Εσυ εισαι ο ιδανικος συντροφος για μενα

Χασταγκ το λεν και τα ταρω