Ωραία λοιπόν! Πώς την / τον πείθεις για εντός;

Δεν έχει καμιά σχέση με ποδολαγνεία, αλλά ξεκίνησα να διαβάζω το thread αυτό: https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/πως-πειθεις-μια-γυναικα.36735/ πριν δω σε τι αναφέρεται και μετά ξεχάστηκα και συνέχισα να το διαβάζω, αλλά μου σχηματίστηκε μια απορία:
Πώς πείθεις μια γυναίκα.
Πώς την πείθεις να σε ακολουθήσει στους δρόμους του BDSM, ό,τι κι αν είναι αυτό που σ' αρέσει. Το αντίστοιχο βέβαια θα μπορούσε να ρωτήσει και μια γυναίκα.

Ας υποθέσουμε πως έχω γνωρίσει κάποια, ή έχω βρει αυτή που θέλω να είμαι μαζί της και όλη η σχέση με εξαίρεση το sex θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαδομαζοχιστική. Είναι ιδιαίτερα μεθυστικό και καλώς ή κακώς συμβαίνει σε πολλές σχέσεις. Ο Καβάφης πρώτος στον Ίμενο μίλησε για τη νοσηρότητα που εκστασιάζει. Ο Μπέκετ θαυμάσια στον Πρώτο Έρωτα αποτύπωσε τη σκέψη πως αδιαφορείς για το δικό σου πόνο μπρος στη στιγμή του πόνου που προσφέρεις κι όλο αυτό είναι αλληλένδετο με κάθε άλλο συναίσθημα αγαλλίασης και τρυφερότητας. Να πονάς και να σε πονά. Να θέλεις και να σε θέλουν. Κι αν θέλουμε να το συμπληρώσουμε, η αλήθεια είναι πως ανάγεις τον πόνο που νιώθεις σε κάτι μαγικό. Να υποφέρεις. Και να κρυφογελάς όταν την πονάς, αλλά ξέρεις πως με ένα χάδι θα τα πάρεις όλα μακριά. Ναι το ξέρω πως αυτό φαντάζει τρομερά ανώριμο, αλλά ωστόσο σχηματικά όλοι το έχουμε κάνει και όλοι κάποιες φορές θέλουμε να παραδοθούμε αυτό και οφείλουμε να παραδεχόμαστε πως όταν ξαναθυμόμαστε μια σχέση, αναπολούμε και τον πόνο που διάφορες στιγμές προκάλεσαν. Δεν τον ξεχωρίζουμε.

Θέλω λοιπόν να προχωρήσω στο επόμενο επίπεδο μαζί της. Πώς ακριβώς γίνεται κάτι τέτοιο χωρίς να σπάσει ρόδα; Θέλει κανένας να μοιραστεί σχετικές εμπειρίες που πέτυχαν και πολύ περισσότερο που απέτυχαν; Γιατί καλώς ή κακώς δεν είναι όλα ρόδινα.

 

Ποιο είναι το επόμενο επίπεδο;

 

Εκείνο που αφορά το εκτός να γίνει εντός  

 

Δεν πειθεις φίλε μου ..σαγηνεύεις. Και η καλυτερη ώρα.. ειναι της καύλας. Είτε το αποδεχτει είτε όχι θα υπαρχει συζητηση έπειτα..οποτε δεν υπαρχει κανενας λόγος να το κουβεντιάσεις εκ των προτέρων και να σπασεις όπως λες τη ρόδα.

 

Δεν είναι θέμα πειθούς. Η πειθώ μάλιστα θέτει τα πάντα σε απολύτως λογική βάση, ενώ το συναίσθημα μπορεί να αποδειχθεί πολύ καλύτερο κίνητρο. Όχι απλά για έναν ορισμένο στόχο, αλλά και για μεταμόρφωση ολόκληρη.

Το ρίσκο δεν μηδενίζεται πάντως και καλό είναι να είσαι προετοιμασμένος πάντα για το σπάσιμο της ρόδας.

Από εκεί και πέρα εκτίθεσαι. Μα πάνω στην καύλα, μα πριν, μα μετά, ένας τρόπος υπάρχει να φανεί τι αποζητάς και χωρίς να εκτεθείς σε κάποιο βαθμό δεν γίνεται.

 

Τι να πείσεις...αν της το βγάλεις έχει καλώς...αν οχι...ψαξου για αλλου.

 

Πειθώ στην καθομιλουμένη σημαίνει πώληση...
Η κανονικιά η γλώσσα δεν την έχει ανάγκη ως έννοια...
Η εξήγηση αρκεί...
Ναι..?

 

Είσαι έξυπνος άνθρωπος. Με αυτή την έννοια χρησιμοποιώ πάντοτε το ''πείθω''. Ο καθένας μας σε κάθε είδους συναλλαγή και σχέση έχει ένα και μόνο εμπορεύσιμο είδος: τον εαυτό του. Ακόμη και στο βιβλιοπωλείο, ή στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, ή στο μεσίτη, αγοράζεις τον έμπορο και όχι το είδος, σε ένα μεγάλο ποσοστό ( όχι πάντοτε ). Εν προκειμένω όμως, έχω συναντήσει δύο προσεγγίσεις:
τη χειραγώγηση και το βήμα - βήμα να απλώνεσαι μέχρι που συναντάς κάποιο όριο αντίστασης. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση ωστόσο μεγάλη σημασία έχει ο έρωτας. Αν δεν υπάρχει έρωτας, τότε νομίζω ότι λειτουργεί ως ''πώληση''.

Είναι σκέψεις, μπορεί και να κάνω λάθος.

 

Σε μένα λειτούργησε η σταδιακή αφύπνιση των αισθήσεων. Με οδηγούσε εκεί που ήθελε με διαδοχικές εκρήξεις ηδονής. Κάθε φορά ένα βήμα πιο πέρα.
Λεκτικά χρησιμοποιούσε μία παιχνιδιάρικη ερωτική προσέγγιση. Και χιούμορ.
Και νομίζω ότι ο καταλύτης ήταν το συναίσθημα, όχι η λογική.

 

Να σου πω την δική μου εμπειρία... για χρόνια είχα σχέση με κάποιον, πρώτος έρωτας και σοβαρή σχέση με ότι αυτό συνεπάγεται.
Εκείνος άσχετος με τον χώρο, εγώ ακόμη ψυχανεμιζόμουν διάφορα και προσπάθησα να τα ζητήσω για να λάβω απάντηση "δεν είναι καθόλου το στυλ μου".
Λόγω έρωτα έμεινα για κάμποσο καιρό ακόμη, όταν τελικά χωρίσαμε προσπάθησα πολύ απ'έξω απ'έξω να φέρω αυτό το θέμα στον επόμενο, το πήρε για αστείο και άρχισε να μου λέει ιστορίες για μία τύπισσα που είχε γνωρίσει στο παρελθόν
και το πόσο ξεκαρδιστικό του φάνηκε που το ζήτησε να την χτυπήσει. Με λίγα λόγια οι απόπειρες ήταν από παρεξηγήσιμες έως ανέκδοτο για την επόμενη.

Σαν υποτακτική γυναίκα πιστεύω είναι πιο δύσκολο να εκφράσεις αυτές τις προτιμήσεις χωρίς να ρισκάρεις τουλάχιστον ψυχολογικό scarring από κάποιον που είτε δεν γνωρίζει είτε το έχει πιάσει στραβά.

 

Σε εμενα παντως λειτουργησε με το σκεπτικό "το λεω στην ψύχρα" - μπαμ και κατω.
Ετσι μου το ειπε ο πρωτος άνθρωπος που μου γνώρισε αυτον τον χωρο, στην ψύχρα - θελω να σου κανω αυτά, θελω να κανεις αυτά. Βοηθησε σε μέγιστο βαθμο βέβαια ο έρωτας που ειχα φαει μαζι του, οπότε σε εκείνη τη φαση τον ακολουθουσα σαν υπνωτισμένη..
Θυμάμαι όμως και τον εαυτό μου σε μετέπειτα ερωτικες βανιλλα γνωριμίες μου να τους το λεω στην ψύχρα, τύπου - μου αρεσουν αυτα. Δεν ξέρω αν εγω σταθηκα τυχερή πάντως το feedback που ειχα ήταν ιδιαιτέρως θετικό..

 

Για εμένα ο μοναδικός τρόπος που θα ένιωθα άνετα είναι να μου το πει με τρόπο ευθύ και ειλικρινή, δίχως να νιώσω πως δεν έχει σεβασμό προς το μέρος μου. Να μην με μειώσει αλλά να είναι ξεκάθαρος στο τι θέλει, να μην χρονοτριβεί και δείξει αβεβαιότητα, να με κάνει να ακολουθήσω τις σκέψεις του και -σημαντικό- να μου αφήσει χρόνο να σκεφτώ αν είμαι οκ με αυτό. Προσωπικά -αν και μιλάω με παντελή έλλειψη εμπειρίας- δεν το θεωρώ διαφορετικό από το να πείσεις ένα άνθρωπο για το οτιδήποτε κάνει. Είναι πρώτα απ' όλα θέμα να σε βλέπω και να νιώθω εμπιστοσύνη, να μην υπάρχει ασυνέπεια στις πράξεις και τα λόγια.