Ως που????

Άρα αυτό δίνει και τα "όρια''

 

μοιάζει με crash test  

 

Δεν θα πω πως δεν έτυχε να θέσω στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση και μάλιστα ακριβώς με τα ίδια ρήματα που χρησιμοποιεί η amira.
Τα χρησιμοποίησα γιατί τη συγκεκριμένη περίοδο αυτό ένιωθα. Όπως αναρωτιόμουν πόσο είναι δυνατό να αντέξω και αν αυτή θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα και με έπιανε μαύρη απελπισία.

Ας πάρουμε μια υποθετική κατάσταση.
Περνάει δύσκολα, Έχει προβλήματα στη δουλειά, πέρασε μια πολύ άσκημη μέρα, Έχει τρομερά νεύρα και Έρχεται σπίτι και ότι κι αν κάνει η σκλάβα μοιάζει να είναι λάθος και είναι «άδικος» και σκληρός.
Έχει αυτό το δικαίωμα?
Τι πρέπει να κάνει η σκλάβα ή καλύτερα τι μπορεί να κάνει η σκλάβα.

Ξέρω πως οι απόψεις μου θα ξενίσουν πολλούς και θα δημιουργήσουν αντιδράσεις σε αρκετούς και ζητώ να μου συγχωρηθεί η τόσο ωμή αντιμετώπιση η τόσο μακριά από όλα όσα θεωρητικά εξιδανικοποιούμε κατά καιρούς.

Θεωρώ πως είναι υποχρέωση του κάθε ανθρώπου σε μια σχέση να προσπαθεί να έχει κατανόηση και να προσπαθεί να βοηθήσει τον σύντροφο του όταν αυτός περνάει δύσκολα.

Θεωρώ πως είναι υποχρέωση μου πέρα απ΄ αυτό μια και δεν είμαι απλά σύντροφος αλλά σκλάβα όχι απλά να έχω κατανόηση αλλά να προσφέρομαι ακόμη και σαν σάκος του μπόξ, αν αυτό θα Τον βοηθήσει να Ξεσπάσει, να Ξεθυμάνει και να Νιώσει καλύτερα.
Δεν είναι κακοποίηση, είναι μια προσφορά, ένα αν θέλετε δώρο το οποίο προσωπικά θεωρώ σαν υποχρέωση μου.

Όταν άρχισα να νιώθω καθ΄ αυτόν τον τρόπο μέσα μου, τότε έπαψαν να ακούγονται στο μυαλό μου και αυτές οι ερωτήσεις.
Το να πλησιάσω και να ρωτήσω αν θα βοηθούσε η χρήση μου σαν σάκος του μπόξ στο να Νιώσει καλύτερα, από μόνο του αρχίζει να λειτουργεί κατευναστικά για Εκείνον. Η αυθόρμητη προθυμία να παραμερίσει το όποιο εγώ, να μετατραπεί η σκλάβα σε αντικείμενο – στην περίπτωση αυτή σάκο του μποξ, για την δική Του ευχαρίστηση, ικανοποίηση ή απλά καλυτέρευση της διάθεσης Του, εκ πείρας είναι ικανή να Τον μαλακώσει, να Τον κάνει να Νιώσει την στήριξη και την απόλυτη υποταγή, να Νιώσει Αποδεκτός όπως κι αν Είναι, ότι διάθεση κι αν Έχει.
Πως το άτομο δίπλα Του πραγματικά έχει σαν μοναδικό του σκοπό και στόχο το δικό Του ευ ζην.

Προσωπικά πλέον νιώθω απίστευτη ικανοποίηση και ευχαρίστηση όταν κατορθώνω με οποιοδήποτε τρόπο να είμαι χρήσιμη Στον Κύριο.

Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι και αυτό πήρε καιρό και αντιδράσεις και ξεσπάσματα και κατηγορίες για κακοποίηση κ.ο.κ.

Δεν ξέρω πότε άλλαξαν αυτά, πότε μέσα μου διαμορφώθηκε μια διαφορετική αντίληψη και στάση προς τις ίδιες καταστάσεις που ενώ παλιά δημιουργούσαν την ανάγκη για αντίδραση και πόλεμο, τώρα απλά αποδέχομαι με ηρεμία και γνώση για το τι μπορώ να προσφέρω και πως ώστε Εκείνος να Είναι όσο καλύτερα γίνεται. Και όταν Εκείνος είναι καλύτερα τότε κι εγώ αυτόματα είμαι καλά.

 

Διαβάζοντας το νήμα δυστυχώς (για προσωπικούς λόγους) θα συμφωνήσω με την οπτική της lara, οχι από λογική γιατί δεν το βρίσκω λογικό να προσφέρεις τον εαυτό σου '' ως σάκο του μποξ'' αλλά επειδή συναισθηματικά καταλαβαίνω τι εννοεί.
Ωστόσο, μου δημιουργήθηκε το εξής ερώτημα:
Ποια ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να ήταν τα όρια μιας σκλαβας;
Αντικειμενικά όρια όχι προσωπικά
Γιατί εν τέλη είναι άνθρωπος, με σωματικά όρια (πολλές φορές προκαθορισμένα από την φύση) όσο και με ψυχικά όρια. ( εξτριμ παράδειγμα, αλλά κάποιοι σκοτώνουν εν ψυχρό και ψυχικά το αντέχουν, απ την άλλη είμαστε και 'μεις που καλοκαιριατικα μπαίνουμε κάτω από τα σεντόνια για να μην σκοτώσουμε - δικαιωματικά- το ενοχλητικό κουνούπι που το παίζει βιολιστής στη στέγη στις λαλαγγες μας).
Αυτό που θέλω να πω είναι :
Τα όρια συνεχώς μεταβαλλονται, επεκτεινονται, ωστόσο κάπου θα πρέπει να τραβιέται η γραμμή για να μην '' καταστραφεί ο εσωτερικός άνθρωπος'' τελείως;

 

Για κάποιο λόγο συγχέεις την επέκταση των ορίων με κάποιου είδους εσωτερική καταστροφή.
Προσωπικά έχω την αίσθηση πως πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο, πρόκειται για δημιουργία νέων "εσωτερικών χώρων", πρόκειται για διεύρυνση.

-θα επανέλθω λίαν συντόμως  

 

Εγώ απλά θα έλεγα όπου εκεί που αντέχεις με μια στάσει υποταγή παρακαλεί να υπάρχει ασφαλές λέξη για το συγκεκριμένο κομμάτι ... Εξαλου αν έχεις δίκιο τι αξίζεις για 1.2.3.4 φωρες το Μίνα νομίζω θα καταλάβει

 

Οχι απαραιτητα. Αυτο που ονομαζετε καταστροφη, μπορει να ειναι αναγεννηση ή εστω μεταλλαξη σε αυτο που επιθυμει ο ιδιοκτητης.
Τα ορια ομως, τα θετετε στην αρχη, μαζι.

 

Όταν το υποτακτικό μέλος νοιώσει ότι κινδυνεύει η σωματική ή η ψυχική του ακεραιότητα, η σχέση δεν υπάρχει πια.

 

E?  

 

Θα σας κάνω καρδούλα  
Γιατί αυτό που είπατε είναι πολύ σπουδαίο και τόσο απλό που δεν δέχεται παρερμηνείες.
Οταν αυτό ξεχυλώνεται δεν μπορεί να είναι D/s.
Όταν αυτό ξεχυλώνεται φυτρώνουν σε δεύτερο και τρίτο χρόνο αισθήματα κακοποίησης. Δε γίνεται να νιώθεις πως κινδυνεύεις και να μένεις, ούτε να νιώθεις πως κινδυνεύεις και η υποτακτικότητά σου να αποτελεί άλλοθι για μη ανάληψη ευθυνών.

 

γίνεται.