Ω, ενα κορίτσι της συνοικίας

The first orgasm of the morning.

Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου ως ένα πολύ ανεξάρτητο πλάσμα. Και πολύ δειλό εξίσου. Η ιστορία της Ω ήταν κάτι παραπάνω από φαντασίωση, ήταν ένα παραμύθι. Κι όπως όλα τα ευρωπαϊκά παραμύθια, σπάνια έχουν ένα καλό τέλος.

Ήθελα να φανταστώ ένα καλοκαίρι μαζί της, μακριά από όλο τον κόσμο, χωρίς έγνοιες, χωρίς τίποτα ανάμεσα μας. Σήμερα θα σας έλεγα πως αυτό είναι η ενστικτώδης αντίδραση στην πίεση. Τότε όμως ήταν μια όμορφη φαντασίωση που τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Η Ω ήταν ένα πολύ ερωτικό πλάσμα, όπως δεν ήταν αρκετές κοπέλες που γνώρισα αργότερα. Αλλά αυτό δεν το ήξερα, πίστευα πως όλος ο κόσμος είναι τόσο καβλωμένος όσο εγώ και η Ω. Και αυτή η συσσωρευμένη σεξουαλική πίεση άρχιζε να μπλέκεται με το σχέδιο. Το σχέδιο να την κάνω να παραδεχθεί στον εαυτό της και σε εμένα πως δεν θέλει να εγκαταλείψει τη ζωή της. Γιατί πέρα από την ευαγγελική ζέση της γνώσης, πέρα από την ηδονή του διαφθορέα που διακορεύει το άλλοθι της ρομαντικής ανευθυνότητας της ερωμένης του, αυτή η παραδοχή θα ήταν πολύ ανακουφιστική και για εμένα.

Αλλά όπως η είπα το σχέδιο είχε επιπλοκές.

Κατά πρώτον το θύμα δεν αντιδρούσε όπως είχα προβλέψει. Κρίμα που η θεωρία των παιγνίων δεν ήταν μέσα στις γνώσεις μου τότε, θα με είχε γλυτώσει από πολλές ορθολογικές μεν αλλά άχρηστες δε κρίσεις. Η Ω κάθε φορά που την έβαζα να κάνει κάτι με τον άντρα της, αντί να συνειδητοποιήσει πως αυτό που έκανε της άρεσε τελικά, αποκτούσε μια όλο και πιο μαρτυρική στάση. Είχε όλο και περισσότερες τύψεις απέναντι μου σε βαθμό που πολλές φορές με άφηνε άναυδο. Ήταν σαν εγώ να διαβάζω Σάρτρ και Μπατάιγ, κι αυτή τη βίβλο. Ένιωθε περισσότερο Ιώβ παρά la belle du jour. Μάλιστα άρχισε ευλαβικά να ρουφάει όλο το σπέρμα μου και να μην αφήνει να τρέχει σταγόνα, λες και θα παθαίναμε τα δεινά του αυνάν. Ακόμα κι όταν έχυνα περίμενε με τη γλώσσα της ακόμα και την τελευταία σταγόνα που θα έβγαινε, τόσο που πολλές φορές ξανακάβλωνα. Με έπαιρνε σε όλο και πιο επικίνδυνες στιγμές και όλα αυτά με κρατούσαν μονίμως σε στύση. Τόσο καβλωμένο που πολλές φορές το σχέδιο πήγαινε περίπατο. Μια μέρα μάλιστα ο άντρας της μας έπιασε στα πράσα (σχεδόν). Εγώ την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια λέγοντας ένα βιαστικό γεια και καθώς πλησίαζα προς την έξοδο (πως την ονειρευόμουν αυτή τη φωτεινή έξοδο), άκουσα πίσω από την πλάτη μου να λέει. Ρε Ω δεν σου έχω πει να μην κάνεις παρέα με αδερφές? Ανακούφιση. Η έξοδος ήταν κοντά. Ήμουν πιο ήρεμος μέχρι που την άκουσα ναπαντά. Και πού ξέρεις εσύ ότι είναι αδερφή? Ε λοιπόν αυτό δεν το κατάλαβα γιατί το έκανε παρά μόνο χρόνια μετά. Γιατί καθώς ήμουν απελπιστικά ευθύς και απλός δεν μπορούσα να καταλάβω τους μηχανισμούς του παιχνιδιού μέσα στο παιχνίδι. Τη σχέση μέσα στη σχέση.

Το μόνο που καταλάβαινα εκείνη την εποχή ήταν μια πίεση και ένα σάστισμα για την ανορθολογική συμπεριφορά της. Ένιωθα πως είχα να κάνω με ένα μωρό, κι όμως εγώ ήμουν το μωρό, εγώ θα έπρεπε να είμαι. Ο ρόλος της ξεχείλιζε σε όλη τη σχέση μας. Μην την παρεξηγείτε. Η Ω δεν ήταν μωρό. Μπορεί να είχε ανάγκη να ξεφύγει από την καθημερινότητα της συνοικίας, μπορεί να έπαιζε το παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι με την ανεμελιά που τα κορίτσια κάνουν σχοινάκι, αλλά ήταν μεγάλο παιδί. Ήθελε να ονειρεύεται, αλλά ήταν μεγάλη. Κι όμως μέσα στη σχέση μας η Ω ήταν ένα ανεύθυνο μωρό. Η υποτακτικότητα και το πείσμα της από ρόλος στο παιχνίδι, είχαν γίνει πραγματικότητα. Κι αυτό εμένα μου έπεφτε πολύ βαρύ. Ακόμα μου πέφτει.

Την εποχή που δεν υπήρχαν κινητά, η συναντήσεις δεν ήταν δεδομένες. Δεν είχα το τηλέφωνο της, δεν με έπαιρνε συχνά στο δικό μου, την έβρισκα στο μαγαζί γιατί ήξερα πως εκεί θα ήταν σίγουρα. Δεν είναι πως μπορούσα να τη δω και σε πολλά ακόμα μέρη. Οπότε και οι χωρισμοί ήταν εξίσου πιο αυτονόητοι. Δεν υπήρχαν δεκάδες εμαιλ, τηλέφωνα και σμσ. Μια μικρή βουβαμάρα μόνο. Δεν θυμάμαι την αφορμή που αποφάσισα να μην ξαναπάω στο μαγαζί. Κι απλά χαθήκαμε. Την βρήκα τυχαία στο δρόμο μια φορά με τον άντρα της. Κοιταχτήκαμε, είπαμε ένα γεια και προχωρήσαμε. Εάν τον ήξερα τότε, όλο το βράδυ θα τραγουδούσα Tom Waits. Ήταν ένας αυτονόητος χωρισμός. 2 μήνες αργότερα πέρασα ξανά από το μαγαζί. Ήθελα να δω τι κάνει. Ήταν καλά και χάρηκε που με είδε. Ξαναπέρασα τον επόμενο μήνα. Κάτι από την παλιά λάμψη στα μάτια της. Άρχισα να πηγαίνω λίγο πιο συχνά. Ο άντρας μου βρήκε εκείνη τη φωτογραφία σου που μου είχες δώσει. Μου είχαν κλέψει το πορτοφόλι και το βρήκε εκείνος. Δεν ζήτησε εξηγήσεις. Ήταν πολύ άβολα. Πάγωσα. Προσπαθούσε να ξαναπαίξει το παιχνίδι. Δεν μπορούσα. Λέγαμε πράγματα για να καβλώνουμε. Σε αυτό το παιχνίδι τα πηγαίναμε περίφημα. Ξέρεις μου λέει, είμαι έγκυος. Θέλω να το κάνω με μία έγκυο. Σύμφωνοι, κάτσε να μεγαλώσει λίγο η κοιλιά μου και θα δεις. Είχε έρθει το καλοκαίρι, τα φροντιστήρια έκλεισαν κι εγώ δεν ξαναπήγα. Πως είναι δυνατόν αυτή η κοπέλα που τόσο ήθελε να ξεφύγει από τη συνοικία της και τον “ασυμφωνία χαρακτήρων” άντρα της, άφησε τον εαυτό της να μείνει έγκυος. Μα δεν έβλεπε πως θα κλεινόταν ακόμα περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο?? Το ενδιαφέρον μου δεν ήταν προσωπικό. Απλά οι άνθρωποι πάντα με μπέρδευαν.

Με πήρε τηλέφωνο 2 χρόνια μετά, στη γιορτή μου. Ήταν καλά. Χάρηκα πολύ που την άκουσα ήθελα να την ξαναδώ, να δω τι κάνει. Δεν πρόλαβα να το πω έπρεπε να κλείσει. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν μέχρι τότε. 3 μέρες αργότερα κατέβασα ένα μπουκάλι βότκα με έναν φίλο μου και του το είπα. Ξέρετε τα πιο ρομαντικά κομμάτια της ιστορίας, παρέλειψα τις ζώνες και τα μανταλάκια. Ο φίλος μου έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ήταν εντυπωσιασμένος για όλο αυτό που συνέβη. Ήμουνα τύφλα, ξερνούσα όλο το βράδυ. Του ζήτησα να μην το πει πουθενά. 15 χρόνια αργότερα δεν το έχει αναφέρει πάνω από 3 φορές.

Πέρσι άδειαζα κάτι συρτάρια από το δωμάτιο μου στο σπίτι της μάνας μου και πίσω από κάτι χαρτιά και μερικά προσκοπικά σήματα βρήκα ένα χαζό λευκό μποξεράκι που μου είχε κάνει δώρο. Έγραφε τις μέρες της εβδομάδας και είχε ένα προφυλακτικό. Κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Είχε μείνει για πάντα εκεί. Ποτέ δεν το εμφάνισα στα επίσημα βρακιά μου. Σήμερα μου φαινόταν σαχλό. Και τότε το ίδιο μου φαινόταν. Αλλά το έκρυψα πίσω στο συρτάρι για να μην το βρει κανεις, όχι γιατί ήταν σαχλό.

Θα ήθελα να δω τι κάνει σήμερα. Πως είναι, πως περνάει. Θα ήθελα να μάθω ότι ξέφυγε απο τη γειτονιά, ότι έχει μια δική της ζωή που της αρέσει. Πιθανότατα δεν θα έχει συμβεί τίποτα από αυτά, αλλά εγώ πάλι θα ήθελα να μάθω τι έγινε αυτό το όμορφο κορίτσι με τα χρυσά κατσαρά μαλλιά που της άρεσε να τη δέρνουν με τη ζώνη.

Ω αυτή η ιστορία είναι για εσένα. Ξέρω ότι θα μαλακιστείς διαβάζοντάς την.

 

.....στεναχωρεθηκα τωρα. Δηλαδη αμα αρχισουμε ολοι μαζι να φωναζουμε encore, encore, δε θα γινει τιποτα; Εγω θελω κι αλλο.  

Περα απο την πλακα... ευχαριστω πολυ που την μοιραστηκες αυτη την ιστορια. Περασα ομορφες ωρες παρεα μ'εσενα και την Ω σου.  

Και μολις συνταξω εκεινο το βιβλιο με τα διηγηματα που σκεφτομαι να εκδοσω οταν γινω πλουσια, θα ερθω να σου ζητησω τα δικαιωματα. Μοναχα κατσε καπου οσο περιμενεις, να μην πιαστεις.  

 

Απάντηση: Ω, ενα κορίτσι της συνοικίας

Υπέροχη ιστορία Mesodo την διάβασα όλη σήμερα το πρωί!!

 

ευχαριστώ πολύ softcrystal (πρωινή πρωινή).

Dolce εάν περιμένεις να γίνεις πλούσια με διηγήματα σωθήκαμε. Δεν είπαμε θα το κάνεις σήριαλ?? Και επιτέλους δεν είμαστε χολυγουντ εδω για να γραψουμε το ω 2 η επιστροφη...

τώρα σκέφτηκα να σου πω κανένα βιβλίο σεξουαλικώς ενδιαφέρον να διαβάσεις τις ώρες που μένεις ξάγρυπνη τις νύχτες, αλλά πάνε πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που διάβασα κάτι τέτοιο

 

Απάντηση: Ω, ενα κορίτσι της συνοικίας

Μερικές φορές οι αναμνήσεις του παρελθόντος είναι πολύ πιο έντονες απο οποιαδήποτε "νέα" επαναλαμβανόμενη πράξη.
Αυτό που τόσο "φανταστικά" ένοιωθαν και οι 2 μέσα τους είναι κάτι που δεν θα το ζούσαν
ποτέ ξανά ότι και να γινόταν, όποια επανάληψη και να υπήρχε.

 

παρα πολυ καλο.συγχαρητηρια.  το μονο που δεν μου αρεσε ηταν το τελος. 
μακαρι βεβαια πολλοι να ζουσαν ολα αφτα αλλα δεν ειμαστε ολοι τοσο τυχεροι. 

 

τι εννοεις δεν σου αρεσε το τελος?? ο mds το εθεσε πολυ σωστα. Αυτα τα πραγματα ερχονται σαν πυροτεχνηματα, όχι σαν ιπποτικα παραμυθια. σημερα πια μπορω να σου πω πως η ιστορια με την ω είχε ημερομηνια ληξης. οταν παιζεις με την αδρεναλινη θελεις συνεχως περισσοτερη. Καποια στιγμη θα ειχε συγκρουστει με την πραγματικοτητα. Η ω δεν ηθελε να φυγει απο τη ζωη της, ήθελε να ονειρευεται οτι φευγει. και μετα να επιστρεφει στην ασφαλεια. ειναι αυτο που μου ειπε μια φιλη μου "μια βολτα στο παρκο".

ουτε εγώ ήθελα να μπω στον κοσμο της ω. Μεγαλωσα σε συνοικια αλλα για διαφορους λογους δεν ημουν ποτε μερος της. ημουνα πολυ προβληματικος για τα υπολοιπα παιδακια της γειτονιας, πηγα μακρια σχολειο, αλλαξα σπιτι μετα, και παντα με επνιγε αυτο το μικρο χωριο μεσα στην πολη. Και το κυριοτερο, δεν ηθελα καν να εχω την ευθυνη της φυγης της ω. Εαν ηθελε να το κανει επρεπε να το κανει μονη της.

 

Τελειο, τελειο, τελειο!!!!!!!!!!!!!!!
Σας ευχαριστouμε Mesodo που μας βαλατε μεσα στις αναμνησεις σας.
Εγω ηθελα μονο να πω οτι παντα στην ζωη μου εχω ενα μοτο.
Ειναι καλυτερα να ζεις κατι δυνατο κι ας ξερεις οτι θα πονεσεις , και ας ξερεις πως εχει ημερομηνια ληξεως, παρα να ζεις μια βαρετη ησυχη ζωη, μεσα στην ασφαλεια του οτι αν δεν νιωθεις δεν πονας. Οσο για το τελος, αν ολα τα ωραια κρατουσαν για παντα δεν θα παρεμεναν ωραια γτ θα γινονταν συνηθεια και την συνηθεια καποια στιγμι την βαριεσαι.....

 

μωρε να ζεις δυνατά, το roller coaster ειναι που σε κουράζει. Διοτι καθως δεν εισαι χρυσοψαρο έχεις την τάση να θυμάσαι πως οι ανθρωποι που υποσχονται πολλά και γρήγορα μαλλον εξ αντικειμένου δεν θα εχουν τη δυνατότητα να τα πραγματοποιησουν (ακομα κι εαν ειχαν την καλη θεληση).
Που φυσικα δεν ειναι κακό αλλά όταν ζεις απο την αδρεναλίνη, οπως είπες καποια στιγμη το περιεργο γίνεται συνηθισμενο και το adrenaline junkie θελει κι αλλη δοση. Οπότε πηδώντας απο βραχάκι σε βραχάκι μπορείς να στραβοπατήσεις και να σταματήσεις το παιχνίδι πολύ πριν προλάβεις να το βαρεθείς.

Αλλωστε οι ανθρωποι είμαστε ανικανοποιητοι. Οταν εχουμε ασφαλεια, θέλουμε περιπέτειες σαν τον ρεμπώ, όταν μας κοβεται το πόδι, θυμόμαστε την ασφάλεια και την ηρεμία του σπιτιού μας.

όταν η ω δεν ήθελε και δεν μπορουσε κατι παραπάνω απο μια βόλτα στο πάρκο, με το να φαντασιώνεται παραπάνω απο αυτό, έμενε ανικανοποιητη με αυτό που είχε, ενώ φαντάζομαι εάν το έβλεπε απ'έξω θα ήταν πολύ ικανοποιημένη. Άλλωστε ήταν ένα παιδί της συνοικίας με ανεπτυγμένη φαντασία, δεν ήταν τζογαδόρος σε καζίνο του montenegro.

εμένα παντως μου έχει μεινει μια γλυκιά αναμνηση απο την ω και τις περιπέτειες μας


χαίρομαι πολύ παντως που σου αρεσε...
πόσο χρονών είσαι εάν επιτρέπεται?

 

Αυτό είναι θετικό  

 

...μου αρεσε πολυ αυτη η ιστορία..ειλικρινα..

 

Φοβερή ιστορία..
Μ'έκανες δε, να θέλω να διαβάσω τα βιβλία που αναφέρεις.

Προς θεού όμως! Μην το κάνετε serial ..

Ταινία να το κάνετε να το δει κι ο κόσμος όπως του αξίζει!