αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση...

Ρε αγάπη μου γλυκιά...Μέχρι και τον Αχέροντα θα ξέραινες με την επιμονή σου...
Γαμώ το κέρατο μου το τράγιο...Μέχρι και ο Χάροντας δεν θα δεχόταν τα νομίσματα σου για να σε περάσει στην άλλη όχθη...
Γιατί θα του πονούσες το αιθέριο κρανίο με τις αναλύσεις για την υφή του κουπιού του...
Και μετά αν σου έδινε καμία στην καρκάλα, δεν θα πόναγες καν χαχαχα...    

 

αξίζει τον κόπο λοιπόν να αναλύω, αν είναι να ξεγελάσω ακόμη και τον Χάρο.... 

 

υπαρχουν περιπτωσεις ατομων που χρησιμοποιουν το σωματικο πονο για να εκτονωσουν τον αφορητο ψυχικο πονο(αυτοτραυματισμοι),ειτε ως μια σιωπηλη "κραυγη"βοηθειας.επειδη αυτα τα συμπτωματα παραπεμπουν σε ψυχοπαθολογια,τα θεωρω αποσυνδεδεμενα με το χωρο του εναλλακτικου ερωτισμου Κυριαρχιας και υποταγης εφοσον δεν (πιστευω πως) συνδεονται με τη σεξουαλικη διεγερση
καπου στη δυση της παιδικης μου ηλικιας κοντα στα 8 χρονια πισω,ετυχε να δω τη γιαγια μιας συμμαθητριας μου με τη κουταλα ανα χειρας σειομενη απειλητικα,να την καλει να μαζευτει απο τις παλαβομαρες που επιχειρουσαμε στερεωνοντας κουνια στο απεναντι πευκο οντας "μεγαλες κοπελες"πια..
κι επειδη δεν τιμωρηθηκα ποτε απο τους δικους μου,παρα μονο με τον "εξαψαλμο" σε ακραιες περιπτωσεις...καποιες στιγμες αναρωτιεμαι για τις ερωτικες μου προτιμησεις σε τιμωρησιακες πρακτικες αλλοτινων καιρων
τα μυστηριωδη ερωτηματα εντεινονται ακομη περισσοτερο οταν αναλογικα,ο ερωτας μου για καποιον μετριαζει αυτες τις προτιμησεις,χωρις ωστοσο ποτε να τις εξαλειφει..προφανως το βελος του ερωτικου παθους ειναι απο τα πιο δυνατα βδσμ παιχνιδια,εφοσον οι δεσμοι αυτου του "σεσσιον" λυνονται πολυ πιο δυσκολα απο καποια περιτεχνα εξειδικευμενη τεχνικη δεσιματος,και επιπλεον,η δυναμη καταληψης της σκεψης/εικονας/ιδεας του Αλλου ειναι απολυτη
ως μια πιθανη εξηγηση αυτων των πραγματικα ανεξηγητων επιθυμιων,μπορω να δωσω το σπανιο οξυμωρο της ηδονης μεσω εναλλακτικων, τυπου βελτιωτικων πρακτικων του κυριαρχου μελους της "εξισωσεως",συνδυαστικα με τη προκληση δικης μου συστολης (δευτερο σταδιο/αποχρωση εκαστοτε τιμωριων)
γι αυτο και για μενα παιζει θεμελιωδη ρολο η μεταβλητη του θαυμασμου προς τον Αλλο,ως ενα "πασο" νορμαλοποιησης των ανεξηγητων σεξουαλικων "φαινομενων" που μας συγ-κινουν ωσαν η ωθηση της ορμης,την κουνια..

 

"Ο έρωτας είναι ένα μίγμα από μέλι και χολή. Μερικές φορές είναι γλυκός, αλλά τις πιο πολλές φορές φαρμάκι." -ΠΛΑΤΩΝ

 

Χαίρομαι πάντα όταν θυμάμαι τα ρηθέντα υπό του Πλάτωνος, αλλά αδυνατώ να κάνω τον συσχετισμό με το θέμα....θα είναι που δεν έχω πιει καφέ ακόμη, μάλλον!
Θα θέλες να μου εξηγήσεις πως συνδέεται, εμένα της μικρόνοοης;

 

Αγάπη και πόνος (φαρμάκι). Τελικώς συμβαδίζουν μαζί...και τις περισσότερες φορές, το δεύτερο υπερτερεί...

 

Εδωσες η ίδια την απάντηση σε επόμενο ποστ σου:

"Μήπως τελικά καταφεύγουμε στον σωματικό πόνο για να ξεπεράσουμε τον ψυχικό πόνο που μας προκάλεσαν άνθρωποι που αγαπήσαμε?"

Ο πόνος, ως τιμωρία που θεωρούμε οτι μας αξίζει (= ενοχή), και που τακτοποιούμε μέσα μας αναγορεύοντάς τον σε άποψη, έκφραση, τρόπο ζωής. Αιτιολόγηση και εξιδανίκευση.

 

απορία....γιατί αν είμαστε αλκίνοοι και εχέφρωνες μας έλκει ότι είναι τελικά τοξικό για μας και αναπόφευκτα θα μας προκαλέσει πόνο? γιατί αγαπάμε αυτόν τον πόνο?
Γιατί κομματιαζόμαστε?

 

και δίνω την απάντηση στον εαυτό μου, για τον εαυτό μου....
 

 

@brenda , μπορεί να είμαστε αλκίνοοι και εχέφρωνες, αλλά δεν είμαστε σώφρονες.
Από την άλλη μεριά, έχουμε την ευρύννοια να το διαπιστώσουμε. Αρα, ξεφεύγουμε από την επικίνδυνη ατραπό της διπλής άγνοιας.

Η έλξη της τοξικότητας που αναφέρεις ξεπερνά τη νόηση. Θα έλεγα πως εδράζεται στο συναίσθημα. Αφορά σε ανοιχτές πληγές στο ασυνείδητο. Ελκοντας λοιπόν αυτό που μας τραυματίζει, υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πως κάτι πρέπει να κάνουμε με τίς πληγές μας. Οσο τις αφήνουμε να χαίνουν, τόσο η ψυχή θα φροντίζει ώστε να έχουμε αδιάλλειπτη παροχή τοξικότητας στη ζωή μας.

 

έχεις δίκιο...οι αέναες προβολές του ανικανοποίητου υποσυνείδητου κακοφορμίζουν την ψυχή μας....οι βαθιές πληγές είναι καταδικασμένες να βγαίνουν στην επιφάνεια αν δεν κάνουμε κάτι γι' αυτές....

 

να προσθέσω του συλλογικού; έτσι για να δείξω και λίγη κουλτούρα  

σοβαρά τώρα, ο πόνος πλην της αγάπης, δεν είναι και τεράστια καύλα;