αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση...

είμαι και μάλτιτασκερού, αλλά που να σας πω και τα υπόλοιπα που κάνω παράλληλα, θα φρίξετε.....   

 

@brenda
χωρίς να σε αμφισβητώ, νοιώθω πως ό,τι πληγώνει δεν είναι η αγάπη ως συναίσθημα μα ό,τι την περικυκλώνει, συχνά την εγκλωβίζει : θυμός, απογοήτευση, οργή, εγωισμός...

 

Μαλτιτάσκινγκ και μαλτιθρετε λέει είναι ένδειξη κατάθλιψης, σχεδόν τους μισώ του πσαηκοχλόγους.... @brenda
@lexy η αγάπη χτίζεται με τον καιρό, δεν είναι κάτι πρόσκαιρο, όπως ο έρωτας που είναι τον πρώτο
καιρό, έτσι αν έχεις χτίσει πολύ μετά η πτώση, το γκρέμισμα πονάει. Ο πόνος από άνθρωπο σε άνθρωπο
διαφέρει, υπάρχει όμως. Άλλος κάνει ότι δε τον πείραξε και είναι σκυλί ανήμερο η συμπεριφορά του,
άλλος εξαφανίζετε κλπ. Ακόμη και η απώλεια ενός κατοικιδίου που έχεις δεθεί 10 με 15 χρόνια*, πονάει
και όποιος Μαστερομαστεράς είχε σκύλο* συγκεκριμένα και δε πόνεσε όταν το έχασε ψέμμα μέγα λέει!!!

 

Τι να σας πω με έχετε μπερδέψει.... όλες λέτε πως σας βγάζω κάτι αλλά στο τέλος υποχωρείτε.... Τι να πω.... Θα αλλάξω τακτικη      

 

Η απώλεια είναι διαφορετικό της αγάπης συναίσθημα, @Ορίων και, ναι, πονάει. Και το "γκρεμισμα", απώλεια δεν είναι;
Η αγάπη που πονάει;

 

Στα γρήγορα, γιατί με έπιασες πάνω στην αποχώρηση,
αν κάποιο άτομο είναι αλεξιθυμικό, τότε σαφώς δε νοιώθει
ούτε αγάπη, ούτε πόνο, ούτε απώλεια, ούτε...

 

Απ'όλα νιωθει μα αδυνατεί να τα τοποθετήσει.
Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως  

 

Όχι, δεν είναι έτσι, δεν είναι αυτό που λες, πολλές φορές έχω πει ότι στην επόμενη ζωή θέλω να γεννηθώ τελείως αναγάπητη κι ανάλγητη...Καμμία σχέση με αυτά που λες, το βίωμα του πόνου της αγάπης με ακολουθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν ξέρω αν θέλω πια να ξαναγαπήσω (πέρα από τους ανθρώπους που είναι ήδη στην ζωή μου) γιατί λειτουργεί νομοτελειακά το θέμα του ψυχικού πόνου, και αναρωτιέμαι αν επιλέγω τον σωματικό πόνο χωρίς απόλυτη συναισθηματική διαπλοκή επιπέδου αγάπης, για να αποφύγω σούμπιτο όλο το πακέτο που κουβαλάει το συναίσθημα αυτό στην ερωτική του διάσταση....
Κοινώς, ο σωματικός πόνος μου φαίνεται πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμος απ΄ότι ο ψυχικός, αυτόν δεν τον αντέχω πια, κάνω ότι περνάει από χέρι μου για να τον αποφύγω, αλλά φοβάμαι ότι έτσι απωθώ και την αγάπη, που ως σαρωτικό συναίσθημα έρχεται και καταλεί τις άμυνές μας, κι έτσι χτίζουμε κι άλλες και μετά ξανά και ξανά και πάει λέγοντας για να μην ξαναπονέσουμε....
Μέχρι που οι άμυνες να σε μουδιάσουν τόσο συναισθηματικά που να μην μπορείς να ξανανιώσεις την αγάπη..
Βραδινές τρικυμίες εν κρανίω....

 

a. Αλήθεια λυπάμαι που νιώθεις έτσι. Προτείνω να επανεξετάσεις και να αναθεωρήσεις  
b. Εκ πεποιθήσεως, επιλέγω πσντα την φωτεινή πλευρά. Μα έχω μάτια και στην πλάτη και γρυλλίζω κιόλας στην σκοτεινή πλευρά όταν έχει κέφια (με εκπαίδευσε ο γάτος μου).
c. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Ζήσε! Τώρα!
d. Όλα είναι ροζ! Κι όσα δεν είναι, τα χρωματίζουμε  

 

Αμάν ρε @brenda μου με τον πόνο. Έλα να σε πάρω μια αγκαλίτσα. :-D

 

@brenda , η Λέξι το εξέφρασε ξεκάθαρα. Αγάπη και πόνος δεν πάνε μαζί. Η αγάπη είναι ο μέγας γιατρός του πόνου. Είναι το βάλσαμο στην πληγή που λέγεται ζωή. Είναι κόκκινη ρωγμή σε μαύρο φόντο.

Πόνος είναι η αγωνία του ανθρώπου ν' αγαπηθεί.
Η προσμονή της σταγόνας στα διψασμένα χείλη.
Η διάψευση της σταγόνας στα διψασμένα χείλη.
Η ικεσία του ανάξιου στο θαύμα.
Η κραυγή που ξέρει πως δε θ' ακουστεί.΄
Η επιστολή με την ένδειξη "ανεπίδοτον"
Ο εραστής που περιμένει μάταια στη βροχή.
Ο δισταγμός της πεταλούδας στο αγκάλιασμα του λουλουδιού.
Το σάστισμα της άνυδρης γης στην πρώτη βροχή.

Πόνος είναι η απουσία της αγάπης...

 

@brenda

 

Mην ακούς την @lexy , όλα είναι totally black, ναι;