αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση...

αξιέραστη σκέψη....η αγάπη για τον πόνο αυτόν καθεαυτόν... και η επιθυμία για τον προκλητή του πόνου να απογειώνεται...να είδες πόσο με βοήθησες?
σαφώς και δεν είναι ανάγκη να αγαπάς αυτόν που σου προκαλεί τον πόνο για να τον απολαύσεις...

 

no pain no gain...η τροφη της ψυχης για μενα με την σαρκα ως μεσον...

 

Καποιοι ανθρωπο θεωρουν πως το να μην νιωσουν ποτε πονο τους κανει δυνατους...στην πραγματικοτητα ομως οι πιο δυνατοι ειναι αυτοι που νιωθουν τον πονο,τον καταλαβαινουν και τον αποδεχοντε....

 

αγάπα ότι κάνεις, κάνε ότι αγαπάς...

 

αυτο ειναι το θεμα με τον πονο...απαιτειτε να τον νιωσεις...

 

ο πονος της πειθαρχειας ειναι προσωρινο.....η δοξα της καρποφοριας ομως διαρκει για παντα....

 

να το φέρω μερικές μοίρες προς τα αριστερά?
ο πόνος είναι σοφία μόνο με αγάπη, υπάρχει ομορφιά στον πόνο και πόνος στην ομορφιά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα νομίζω...φυσικά όποιος θέλει να το εκτρέψει, ελεύθερα, εδώ αυτοτρολλαριζόμαστε παντού, εδώ θα μας χαλάσει?

 

Αγαπησα τον πονο μαζι της.

Πριν ηταν σκεψη. Ηταν φαντασιωση. Ηταν καποιες εμπειριες και μετα εγινε πραγματικοτητα. Η αγαπη μας τον εκανε πραγματικοτητα. Μονο εκεινη με ποναει. Μονο απο εκεινη δεχομαι πονο. Την τιμωρια δεν αντεχω. Οχι γιατι ποναει σωματικα περισσοτερο, ποναει ομως η αποτυχια μου.

Αγαπη λοιπον ειναι να εισαι με καποιον και μα μην εισαι. Υπαρχει ενα βιβλιο "οι εκπτωτοι αγγελοι" δεν θυΜαμαι ποιος το γραφει. Μιλα για δυο ανθρωπους, δυο ψυχες που αγαπιουνται και περιπλανιουνται χωριστα. ´Η μηπως οχι;

Η επικοινωνια, η αγαπη, η συναιαθησια και ας εκτιθεμαι τωρα ενωνουν και ας εισαι και αλλου. Παραξενο να βλεπεις το χρωμα του, ν´ακους τον ηχο του και ολα αυτα οταν ειναι καλα να εχουν αλλη αποχρωση, αλλη χροια. Να γνωριζεις χωρις να ξερεις.


Αυτο δεν ειναι αγαπη; Δεν ειναι πονος; Ειναι! Χωρις καμια αναγκη. Ειναι ελευθερια. Ειναι πονος. Ειναι αγαπη.

 

Η μικρη μου ξαδέρφη ηθελε ενα αναψυκτικό απο ενα βαρέλι γεμάτο πάγο και διάφορα ποτά. Την έβλεπα να διστάζει γιατί έβαλε λίγο το χερακι της και πάγωσε.

-ποιο θέλεις; Της λεω.
- μια πορτοκαλάδα αλλα είναι κρύο.
- περίμενε , θα στο πιάσω εγώ.
Χαμογελαω κ σκεφτομαι πόσο λίγη αντοχή έχουν τα μικρούλια.

Χωνω το χερι μου με αυτοπεποίθηση μέσα στον πάγο κ αρχιζω να ψάχνω.
Παγώνει λίγο, αλλά συνεχιζω. Είμαι στη μέση του βαρελιου και το χερι μου δυσφορει, πανω που πάω να το πιασω, μια αδέξια κίνησή μου το πηγαίνει στο πάτο.
Βγάζω το χέρι μου, η διαφορά θερμοκρασίας με κάνει να νιώθω εκατομμύρια καρφιά να χώνονται ταυτόχρονα.

Είχα χρόνια να νιώσω αυτό τον πόνο, απο τοτε που πλέναμε μικρά το πρόσωπο μας με το νερό απο την γεώτρηση ή την τουλουμπα. ( ναι έχουμε στην αυλή στο πατρικό της μάνας μου είναι κοντά 40 χρόνια εκεί πλέον)

Με κοιτάει η μικρή της λέω θα το πιάσω μην ανησυχεις.
Με δυσπιστία στο βλέμμα με παρακολουθεί να χώνω το άλλο μου χερι στο βαρέλι ψαχουλευοντας.
Ξανά πάγωμα, πόνος, βαζω το χέρι μέχρι τον αγκώνα δεν αντεχω πολύ ακόμη.
Η μικρή έχει κατσουφιασει σαν να το πήρε απόφαση οτι δε θα πιει αναψυκτικό.
Πεισμωνω και βάζω αποφασιστικά και τα δυο μου χέρια μέσα. Είναι κοντά στον πάτο πλέον, πιάνω οτι βρίσκω το ανεβαζω αλλά αποτυχία κάθε φορά.
Ο πόνος πλέον χτυπάει κόκκινο νιώθω τις φλεβες μου σαν να κοντεύουν να σπάσουν και μανιωδώς κάνω στην άκρη τον πάγο. Κάθε φορά ππυ τα βυθιζω στον πάγο ο πόνος γιγαντωνεται.

Δεν νιώθω απο τον καρπό και κάτω κουναω με το ζόρι τα χέρια μου, τα οποία είναι φανερά κοκκινισμενα.

Επιτέλους πιάνω το πολυπόθητο αναψυκτικό στα χέρια μου και με νικητήριο χαμόγελο άγριας χαράς και φριχτου πόνου παραδίδω στην μικρή την πορτοκαλάδα της.
- ορίστε γλυκερακι είσαι έτοιμη.
Η μικρή γουρλωνει τα ματια καθώς το βλέμμα της παρατηρούν τα κατακόκκινα παγωμένα χέρια μου τα σαν απο μολύβι - τόσο βαριά.
- Τα χέρια σου Τζ. .... Πονάς;;;
-λίγο σπορογλυκερω μου μια χαρά θα είναι.

Καταλαβαίνει το ψεμμα μου και βουρκωμενη με αγκαλιάζει σφιχτά και κανει το αναπάντεχο.
Φιλάει τα χέρια μου και το σκάει για το τραπέζι.
Σαν να μου βαλε βάλσαμο ενιωσα και χαμογελασα πλατιά.

Για μένα αυτό είναι αγάπη.
αυτός είναι ο πόνος που προτίθεμαι να πληρώσω για την αγάπη.
Θα το εκανα ξανά κ ξανά.

 

"Να γνωρίζεις χωρίς να ξέρεις" ...

Πόσο βαθύ, πόσο αληθινό, πόσο απέριττο...

Κι εγώ στην πρώτη μου επαφή με τον πόνο δεν ήξερα....

Αλλά ήξερα ότι τον αγαπούσα...

Ότι κι αν μου δινε το ρούφαγα...

Ήταν δικό του...

Στο βωμό του προσκυνούσα με τις κραυγές μου...

Θα βίωνα τα πάντα μαζί του...

Όταν το εγώ εκμηδενίζεται, τότε οι σντιστάσεις εξουδετερώνονται....

Ακολουθούσα τις προσταγές του σαν μαγνητισμένη και ο πόνος μου ήταν περίτρανο σημάδι της αγάπης μου...

Και οι μελανιές και τα σημάδια κι οι δαγκωνιές που πονούσαν όταν τα άγγιζα μετά, μου φερναν χαμόγελα στα χείλη, πληρότητα στην καρδιά...

Σ´ευχαριστώ που υπήρξες και μου πρόσφερες υπέροχες εμπειρίες...

 

I love you. You Know that. But I will hurt you. You should Know that also...

[...] τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.
Βρόχος, Ντίνος Χριστιανόπουλος