αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση...

Ενα από τα αγαπημένα μου ρητά (το έχω ξαναμοιραστεί μαζί σας):

Δεν υπάρχει γρηγορότερο αγρίμι από τον πόνο για να σε φέρει στη γνώση.
Μάιστερ Εκχαρτ (Γερμανός μυστικιστής, 13οςαι.)

Κι ένα ποίημα, αποκύημα έμπνευσης και καταστάλαγμα εμπειριών:

ΘΕΡΙΑ
Στο στίβο του πολύπαθου κορμιού μου δίνουν μάχη
σύντροφοι, αντίπαλοι, θεριά, ο εγωισμός κι ο πόνος
Κι εγώ, με βλέμμα θεατή θωρώ που αναμετρώνται
γιά το βαρύτιμο έπαθλο της άθλιας ύπαρξής μου.

Στον πρόσκαιρο το νικητή κάθε φορά ενδίδω,
ηδονικά βουλιάζοντας στου νου μου τη ραστώνη
που άξιος είναι στρατηγός, μα χάνει όλες τις μάχες
και τη δειλία, με αρετή και ήθος στεφανώνει.

Εκείνη η μέρα δεν αργεί, που ανάστημα θα ορθώσω.
Ανάμεσά τους θα σταθώ, με βούληση, με σθένος
Διπλό καθρέφτη-πέλεκυ απάνω τους θα στρέψω
τη μάταια ν' αντιληφθούν, κι ανόητη εχθρότη.

Μα σαν τελειώσει ο πόλεμος και τα θεριά μερώσουν
και απομείνω μοναχός στην έρημη πλατεία
τούτο το θάρρος άραγε να μετρηθώ, πως θά 'βρω,
με το θεριό που τρέφεται από την απουσία...

 

Ζούμε σε φυγόπονους καιρούς, όπου ο πόνος συνδέεται με την ενοχή και την ηδονή. Οι εκφάνσεις του πόνου γίνονται ακραίες: πονάω, άρα υπάρχω.

Ο πρώτος μου έρωτας ήταν μία ύπαρξη ψυχικά διαταραγμένη. Για πολλά χρόνια είχα συνδέσει τον έρωτα με τον πόνο. Τελικά συνειδητοποίησα πως όταν αγαπάμε δοκιμάζονται οι αντοχές και τα όριά μας. Κι αυτό εμπεριέχει πόνο και γνώση.

Οπως λέει ένα τραγούδι: "Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει"..

 

Δεν διαβασα τα προηγουμενα κειμενα-συγνωμη-λογω χρονου. Πονος...τον εχουμε κανει Θεο, τον λατρευουμε και τον εξιδανικευουμε. Γιατι; Εχετε αναρωτηθει; Ποια ειναι η πηγη του; Απο την σκεψη ισως; Απο την εμπειρια; Πονεσα στο παρελθον και το θυμαμαι αυτον τον πονο και δεν θελω να ξαναπονεσω. Ζουμε με το γαμημενο παρελθον συνεχως. Καμια φορα λες και...εαν δεν πονεσουμε, εαν δεν κλαψουμε δεν θα εχει νοημα η ζωη μας. Πρεπει δηλ. να ποναμε διαρκως...Ετσι ειμαστε διαμορφωμενοι, ετσι εχουμε μαθει, ετσι μας εχουν παγιδεψει οι σκεψεις, το παρελθον. Πως σπαει αυτο το κωλοκαλουπι; Βρες την πηγη του πονου, την αιτια και σπαστο. Πως; Πειραματισου με τον εαυτο σου. Δες ολο αυτο το συστημα πως λειτουργει μεσα σου, χωρις φοβο και κριση. Ανθρωπινα πλασματα ειμαστε, δεν ειμαστε μηχανες. Αλλα οχι πονος και παλι πονος; Υπαρχει κανενας λογος μια ζωη να ειμαστε ετσι;

 

Νόμιζα από το αρχικό ποστ ότι η κεντρική ιδέα του νηματος είναι ότι πόνος ισούται με την αγάπη. Γι'αυτό και ρωτησα.
Η άποψη μου είναι ότι αγάπη και πόνος ψυχικος δε συμβαδίζουν. Η αγαπη θεωρώ είναι αμοιβαίο συναίσθημα είναι ελευθερία, ζεστασια και βάλσαμο σε μια πονεμένη ψυχή. Μπορεί να είναι σκληρή μερικές φορές αλλά σίγουρα όχι πονος. Για αυτό και δύσκολα τυχαίνει η αγάπη.
Αυτό που παρέθεσες από Σαιξπηρ είναι η κατάσταση εκείνη στην οποία θα βρεθεί το μυαλό ενός ανθρώπου όταν έχει κολλήσει.

 

Όσο περισσότερο αγαπάμε, τόσο απομακρύνεται ο πόνος, When two become one...

«Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να πονάνε» είπα κάποτε σε μια φίλη μου. Τελικά είμαστε μόνο αισθήματα… αγάπη, πόνος, νοσταλγία, πάθος, πίκρα, bla bla bla..

Η μόνη νίκη στην αγάπη είναι η φυγή.
Ναπολέων Βοναπάρτης.

 

I haven't written much lately, but neither has Shakespeare.

 

 

O πόνος είναι ενα καμπανάκι συναγερμού ,μια προειδοποίηση πως το αίτιο που τον προκαλεί είναι επιβλαβές .Επιβλαβές για το σώμα, επιβλαβές για την ψυχή.
Ο πόνος χρειάζεται ,είναι απαραίτητος. Ο πόνος είναι γνώση.
Η αγάπη δεν είναι πόνος,είναι βάλσαμο του πόνου.
Οταν η αγάπη προξενεί πόνο, είναι τοξική, δηλητηριώδης ,ψυχοφθόρα,δεν είναι πραγματική αγάπη, ειναι μεταμφιεσμένος φόβος απόρριψης, εγκατάλειψης.

 

Με σοφία τοποθετήθηκες φίλτατε...συμφωνώ απόλυτα....

Γιατί εδώ μπορώ κι εγώ να αναρωτηθώ φωναχτά...
Αν ο πόνος είναι προειδοποίηση πως το αίτιο είναι επιβλαβές, πως μπορούμε και στο bdsm να είμαστε βέβαιοι για την ''χρήση'' του πόνου και τις ενδεχόμενες αρνητικές του επιπτώσεις στο σώμα και την ψυχή των εμπλεκομένων?
Υπάρχει περίπτωση δηλαδή εμείς να νομίζουμε (από την μία ή την άλλη πλευρά) ότι όλο αυτό γίνεται με αγάπη και σεβασμό, ενώ ο σύντροφος, ο παρτενέρ μας απλά βιώνει στο πετσί του αλγολαγνεία?
Και είναι αποδεκτός ο πόνος για τον πόνο όταν αποσυνδεθεί από τα συναισθήματα?  

 

Ο πόνος είναι το αρχικό ερέθισμα. Ενστικτωδώς το σώμα αντιδρά. Ο εγκέφαλος καλείται να εκτιμήσει το ερέθισμα. Οταν υπάρχει μέσα μας η πεποίθηση οτι ο πόνος μας αξίζει επειδή αξίζουμε την τιμωρία, το συναίσθημα που παράγεται είναι ευχάριστο.

Επομένως, δεν υπάρχει πόνος χωρίς συναίσθημα, εκτός αν το άτομο πάσχει από ανηδονία, είναι δηλαδή αποκομμένος από τα συναισθήματά του, οπότε δεν αντιλαμβάνεται τον πόνο με τον ίδιο τρόπο που τον αντιλαμβάνεται ο μέσος άνθρωπος.

 

Δεν είμαι σίγουρη ότι συμφωνώ μαζί σου αγαπητέ... Εγώ έχω απολαύσει τον σωματικό πόνο και χωρίς καμία αίσθηση ότι μου αξίζει...νομίζω ότι αυτή η αίσθηση φλερτάρει με έναν εγγενή μαζοχισμό, τίποτα παραπάνω...το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τον προκλητή του πόνου αντίστοιχα...χωρίς να νιώθει ότι αξίζει να τιμωρήσει για κάποιον λόγο...


Αλλά φυσικά αυτή είναι απλά η προσωπική μου θεώρηση...

 

χμμμ.... ας κάνω μια προσπάθεια να δω τι θα βγει.....
ο πόνος μου θυμίζει ότι είμαι ακόμα ζωντανή.. με ξυπνά από το λήθαργο της σιγουριάς μου... με γεμίζει ερωτήματα κι αυτό με αφυπνίζει..
καμιά φορά ο πόνος επίσης είναι μια λύτρωση... σε ωθεί να αφαιρέσεις από μέσα σου την αιτία του. και όταν πια τα καταφέρνεις...
η μόνη λέξη που κυριαρχεί είναι η λύτρωση...

 

χαίρομαι που την έκανες την προσπάθεια....
τον συνδέεις με την αγάπη ή άλλα συναισθήματα εκτός από την λύτρωση?