βιασμος

Η φαντασίωση δεν οφείλει πρώτα να πραγματοποιηθεί για να χαρακτηριστεί.
Π.χ. δεν θα χαρακτήριζε κανείς τις παιδοφιλικές σκέψεις ως σιχαμερές από το φόβο μην τον θεωρήσουν «συντηρητικό»;

Από πού κι ως που δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζονται οι σκέψεις και οι φαντασιώσεις κάποιου;

 

Το θεωρώ απλά χαζό να κάνει κανείς αξιολογική κρίση σε μια μεμονωμένη φαντασίωση ενός άγνωστου ανθρώπου διότι ουσιαστικά δεν υπάρχει αντικείμενο προς χαρακτηρισμό. Θεωρώ επίσης ανόητο να νομίζει ο καθένας ότι μπορεί να υποκαταστήσει εκείνο τον ασήμαντο που πρώτα σπούδασε, μετά ψυχαναλύθηκε και μετά εργάστηκε υπό εποπτεία για να αρχίσει, δέκα χρόνια μετά την ώρα που το πρωτοσκέφτηκε, να αποτολμά κάποια συμπεράσματα για την ψυχή άλλων.

Προσωπικά αρνήθηκα να ασκήσω αξιολογική κρίση όχι επειδή φοβόμουν οτιδήποτε αν και ναι, με ενοχλεί η αγένεια προς κάποιον που έρχεται να μας μιλήσει για κάτι δικό του που τον απασχολεί, αλλά επειδή κατά κάποιον τρόπο "σύρθηκα" και καλά προς εκεί, που δεν είχε σχέση με τη συζήτηση.

 

Το οτι διαπίστωσα μια αντίφαση στο συλλογισμό αυτών που θεωρούν τη φαντασίωση αυτή σιχαμερή και νοσηρή ενώ το bdsm υγιές δε νομίζω gaby οτι σου δίνει από μόνο του καμία αφορμή για να διαπιστώσεις τι πραγματικά πιστεύω για κανένα από τα δύο.

Ο αρχικός συλλογισμός μου, αν μη τι άλλο είναι μαθηματικότατος, εφόσον προκύπτει παράδοξο με τη σύγκριση των δύο προτάσεων, κάποιος οφείλει να επαναπροσδιορίσει τη μία από τις δυο (αυτό αφήνεται στην κρίση του καθενός.)

Το point σου, εκτός από μια διάθεση για να με απαξιώσεις (κάτι που δεν έχω κάνει προς εσένα στο παρελθόν) δεν το κατάλαβα, διότι, παρά το προφανές που ισχυρίζεσαι χωρίς όμως να δίνεις απάντηση, νομίζω οτι πιο δίκαιο για το bdsm όλων μας είναι αυτό που κάνω εγώ, δηλαδή να προσπαθώ να εντάξω και τα συγκεκριμένα παιχνίδια ρόλων στα πλαίσια της ίδιας θεματικής, και όχι ως κάτι απεχθές και κατακριτέο.

 

Δεν διαπίστωσα τίποτα παραπάνω από αυτά που η ίδια υποδηλώνεις με το αρχικό σου σχόλιο που επαναφέρω, παρέμεινα δε εκφραστικά ουδέτερη, μια και δεν ήταν αυτό το θέμα μας, έτσι και αλλιώς.

Ο λόγος που είπα ότι βλέπεις το θέμα αφ υψηλού ήταν η υπεργενίκευση που επιχείρησες και το εξήγησα όταν με ρώτησες.

Ο συλλογισμός σου απλά εκφράζεται σε μαθηματική λογική, με τελείωμα κοινωνικοπολιτικής παραίνεσης. Ουσιαστικά προσπαθεί να αντλήσει κάποιαν εκφραστική ισχύ δανειζόμενος από τον χώρο των μαθηματικών, εν τούτοις απέχει πολύ από το να δύναται να επαληθεύσει, έστω ουσιαστικά αν όχι και τυπικά την οποιαδήποτε υπόθεση. Θα έπρεπε να μπορείς να δείξεις την αντιδιαστολή για να κάνεις την οποιαδήποτε λογική ανάλυση. Αντιδιαστολή όμως δεν υπάρχει παρά μόνον στη σκέψη σου. Η οποία χρειάστηκε το κοινωνικοπολιτικό δεκανίκι για να σταθεί.

Μα δεν το λέει κανείς "απεχθές και κατακριτέο", προσωπικές απόψεις και γνώμες είπαν οι άλλοι για το αν σε αυτούς ταιριάζει ή δεν ταιριάζει. Ένταξέ το όπου αγαπάς, για σένα όμως και όσον αφορά τη συζήτηση, αφού δεν είσαι αφ' υψηλού, ρίξε μια ματιούλα και στη γνώμη των άλλων που λένε ότι δεν εντάσσεται. Σε συζήτηση για θέμα που αγγίζει κάποιον άλλο μετέχεις. Δεν ταξινομείς αντικείμενα προς έρευνα.

Το επί προσωπικού σχόλιο το βρίσκω μάλλον άστοχο. Είναι φανερό ότι με ποστ ασχολήθηκα και όχι με πρόσωπα  

 

Gaby, πραγματικά, έχω την εντύπωση οτι κάνεις οτι δεν καταλαβαίνεις αυτά που έγραψα. Ποια υπόθεση λες, ποια αντιδιαστολή είναι απαραίτητη (δεν ήξερα οτι μόνο με αντιδιαστολή γίνεται λογική ανάλυση) και ποιο δεκανίκι χρησιμοποιείται δεν ξέρω. Προσωπική γνώμη είπα κι εγώ, πάνω σε έναν συλλογισμό στο μυαλό κάποιων που θεωρώ εσφαλμένο (Οι οποίοι όντως αναφέρθηκαν σε όσους φαντασιώνονται ως "τουλάχιστον μαλάκες" και στη φαντασίωση ως "παντελώς ηλίθια και κατάπτυστη". Και μη με παρεξηγήσεις, δε με νοιάζει ο χαρακτηρισμός, προσπάθησα μόνο να του δείξω την αντιφατικότητα που κρύβεται πίσω από τη σκέψη του). Φυσικά και η μαθηματική λογική μπορεί και να χρησιμεύσει ως εργαλείο επιχειρηματολογίας, αλοίμονο, και γι' αυτό εφευρέθηκε.

Αν θεωρείς οτι στέκει αυτό που λέω, έχει καλώς, αν θεωρείς οτι δεν στέκει, τότε μάλλον πιστεύεις οτι είναι μη-αντιφατικό στο μυαλό κάποιου οι φαντασιώσεις role-play βιασμού να είναι κακές ενώ το bdsm υγιές. Εν πάσει περιπτώσει, καταλαβαίνω οτι δεν θέλεις να πάρεις θέση στη δική μου συλλογιστική, αλλά τότε δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς είναι αυτό που επιδιώκεις να πεις ή που προσπαθούμε να καταλήξουμε. Προφανώς οτι βλέπω το θέμα αφ' υψηλού. Λολ. Εγώ πάλι, στο οτι εφόσον κάποιος (δεν) βλέπει τη φαντασίωση βιασμού ως κατάπτυστη, θα ήταν συνεπές να κάνει το ίδιο και με το bdsm.

Η απάντηση του Tenebra_Silente, στον οποίο και αναφερόταν κυρίως ο συλλογισμός μου, ήταν ακριβώς πάνω στο θέμα και με κάλυψε. Προτιμώ όπως και να χει να μη μπω σε μια ατέρμονη μετα-κουβέντα μιας και αγνωρίζω οτι τέτοιες συζητήσεις δεν οδηγούν και πουθενά, κουράζουν και είθισται όλοι να θέλουν τον τελευταίο λόγο.

 

@kati

ειλικρινά δεν με νοιάζει διόλου. Για σένα, σκέψου αν μπορούν να μπουν όλα στον ίδιο παρονομαστή ως bdsm kinks, άλλωστε η ουσία της τοποθέτησης του @Tenebra_Silente ήταν στ αλήθεια διαφωτιστική.

 

DEMIkaimono και υπόλοιποι με την ίδια λογική , Πως ακριβως μπορει ο ξυλοδαρμός να θεωρηθει ενα bdsm παιχνιδι... Ο ξυλοδαρμός ειναι μια πραξη που τυχαινει να πληγωνει, να φοβιζει και να δημιουργει διαφορες καταστασεις στην ψυχολογια του τυπου τι εκανα και με έδειρε ή σε τι εφταιξα.... Οποιος θεωρει τον ξυλοδαρμό ενα απλο παιχνιδι καλο θα ηταν να κανει μια ομαλη συζητηση με καποιον/καποια που εχει ζησει τον πραγματικο ξυλοδαρμό στα μπουντούμια κάποιου καθεστώτος και οχι τον ξυλοδαρμό παιχνιδι...
ΥΓ ΕΛΕΟΣ με τον βιασμό και την υποτίμηση της νοημοσύνης μας.

 

Είναι λογικό να έχουμε όλοι μας κάποια όρια και να μην θέλουμε να ξεπερνιούνται.

Είναι παράλογο όμως, όταν μιλάμε για σεξουαλικές φαντασιώσεις ενηλίκων που στην πραγματοποίηση τους υπάρχει συνέναιση, εκατέρωθεν, όπως εδώ με τον ''βιασμό'' να κατακρίνουμε!


Υ.Γ. Φαντάζομαι ότι όταν σε βιβλίο περιγράφεται μία σκηνή βιασμού, το καίτε και δίνετε όλους τους παραπάνω χαρακτηρισμούς στον συγγραφέα που σκέφτηκε και τόλμησε να τα γράψει! Αλίμονο του!!

Τρίζουν τα κόκαλα του Κάρναπ  

 

Λογικά και στην πραγματική ζωή κανείς δεν θέλει να βρεθεί ξαφνικά δεμένος πισθάγκωνα από έναν άγνωστο που κρατάει μαστίγιο και είναι έτοιμος να τον κάνει τόπι στο ξύλο. Αλλά σε άλλα πλαίσια το ζητάει κιόλας. Όπως επίσης κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει μια πραγματική απαγωγή, αλλά μπορεί να την φαντασιώνεται με συμπρωταγωνιστή πολύ συγκεκριμένο άτομο (γκουχ, γκουχ και σφυρίζω αδιάφορα).
Κάπως έτσι πιστεύω ότι έχουν στο μυαλό τους τον ψεύτικο βιασμό, όσοι τον φαντασιώνονται. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι είναι ψεύτικος και όσο καλά και να μπούνε στο πετσί του ρόλου, ξέρουν ότι είναι απλά ένα παιχνίδι και όχι η σκληρή πραγματικότητα που βίωσαν κάποιοι άνθρωποι.
Μεγάλα παιδάκια είμαστε, καταλαβαινόμαστε απόλυτα και δεν έχει νόημα να παίζουμε με τις λέξεις. Νομίζω δηλαδή.  

 

Για να μην λεμε πολλα λογια θεωρω οτι ο βιασμος στο μυαλο καποιου ο οποιος τον φαντασιωνεται μπορει να τεινει προς τον πραγματικο αρκει ο βιαστης να ειναι απολυτος και ακρως αυταρχικος.

 

εγώ πιστεύω ότι ο βιασμός σαν ερωτικό παιχνίδι με τον παρτενέρ σου είναι άκρως αισθησιακός. Να της σχίζεις τα ρούχα και να μπαίνεις μέσα της και αυτή να προσπαθεί να ξεφύγει.

 

Να μπαίνει μέσα στο σπίτι και να είναι σβηστά τα φώτα, να πηγαίνεις από πίσω της, να της κλείνεις το στόμα με το χέρι και να την βάζεις να σκύψει στο τραπέζι. Να προσπαθεί να ξεφύγει και να μην μπορεί. Με το άλλο χέρι να τις σηκώνεις την φουστα και να τις σχίζεις το κιλοτάκι και στην συνέχεια να κατεβάζεις το παντελόνι και να τον πετάς έξω σκληρό και κατακόκκινο έτοιμο να καρφωθεί μέσα της. Με τα πόδια σου ανοίγεις τα πόδια της και με δύναμη τον καρφώνεις μέσα της σκληρά και δυνατά. Καθώς την καρφώνεις σχίζεις το πουκάμισό της και τα στήθι της πετάγονται έξω με τις ρόγες τις να είναι όρθιες και σκληρές.