γυναικα αράχνη

Me

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.
​

 

η αγαπη στον συνανθρωπο σου σε υποκινει να του μιλησεις για κατι που πιστευεις οτι κανει λαθος .Το κανεις αυτο διχως να επιμενεις ή να πιεζεις και περιοριζεσαι μονο στην επισημανση , απο εκει και περα ειναι στο χερι του πως θα αξιολογησει τον λογο σου ...
ομως το να σιωπισεις οταν βλεπεις τον αλλο να χανεται , για να μην σου θυμωσει/παρεξηγηθει , στην πραγματικοτητα ειναι αδιαφορια ....
φτασαμε σε βαθμο να ονομαζουμε την φιλικη συμβουλη , απαραδεκτη κριτικη , εχοντας εκτοξευσει την ανοχη στην οχι καλυτερη δυνατη σταση ζωης , σε απιστευτα υψηλα επιπεδα ...

 

LOLTH:
The patron Godess of Drow Elves, Spiders and Underdark (Dungeons and Dragons)
 

 

 

Γυναίκα - Αράχνη

Ταξίδεψα σε κλειστές καρδιές.
Σώματα παράξενα τραχιά
αντρικά σώματα, που ορθώσαν
το φαλλό τους.
Άνδρες, ανεξερεύνητη ήπειρος.

Ταξίδεψα σ' αυτά τα σώματα, απόλαυσα
τα ρυάκια των χυμών τους, αναρωτήθηκα
αν ήξεραν πώς ν' αγγίξουν τη Γυναίκα.
Αν θέλησαν να κατακτήσουν τη Γυναίκα.

Όπως τους κατακτούμε εμείς αγγίζοντας
τ' ακροχόρδονα των αισθήσεων εισχωρώντας
-διεισδύουμε απομυζούμε αποστραγγίζουμε
σταλάζουμε το δικό μας δηλητήριο.

Βαθιά κατακτούμε τα θύματά μας.
Ποιος μας είδε σαν θύμα,
ποιος μας κατέκτησε;

Στον πόλεμο των φύλων μας βλέπουν σαν τρόπαιο.
Καρφώνουν τη σημαία τους στο κορμί μας
κι αποσύρονται ολολύζοντας.

Ο νέος αιώνας επιστρέφει στη Μητριαρχία
και ήδη αναζητώ
ανυποψίαστα αρσενικά στήνοντας τον ιστό μου.


Σοφία Κολοτούρου

 

ολες οι γυναικες εχουν λιγο απο αυτο μεσα τους

 

Απάντηση: γυναικα αράχνη

ειχα σχεση με μια τετοια γυναικα και χωρισαμε την παρασκευη....πικρη εμπειρια για μενα παιδια...μακρια απο αυτες

 

οι περισσοτερες γυναικες εχουν κατι απο το συνδρομο της αραχνης στην καθημερινοτητα προσπαθουν να απομυζουν ενεργεια απο τον συντροφο τους ετσι εξηγειται αλλωστε και η αναλογια απο χηρους και χηρες

 

Απάντηση: Re: γυναικα αράχνη

Noμίζω η Linda Fiorentino στην ταινία "Η τελευταία αποπλάνηση" αποτελεί έναν τέτοιο τύπο γυναίκας

 

“Γυναίκα-Αράχνη”

 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΡΑΧΝΗ! Της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Ενα βράδυ, μου είπες αντίο κι έφυγες.
Πάγωσα. Εκείνο το ''αντίο'', χτυπούσε τα μηνίγγια μου, καθώς
άναυδη μετρούσα τα βήματά σου να απομακρύνονται.
Παραμέρισα τις πικροδάφνες και σωριάστηκα μπροστά στο τζάκι.
Μέσα απ΄την τελευταία φλόγα που τρεμόπαιζε στα μάτια μου,
είδα τη μορφή σου. Κρυμμένος στις φυλλωσιές του κήπου,
μ΄άρπαξες με όση αγάπη είχες, για να χαράξουμε μαζί τον ιερό μας ύμνο!!!
ΟΔΟΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑΣ 2

Κι ύστερα; Τι έμεινε ύστερα; Εκείνο το ψυχρό αντίο, που τόσο ανέκφραστα βγήκε απ΄τα χείλη σου;
Αν θες να μάθεις όμως, σε θαυμάζω που πρώτος έριξες αυλαία
πριν ακόμα τα φώτα σβήσουν.
Τι πλήξη θεέ μου!!! Τα είπαμε όλα
τόσο γρήγορα, που δεν είχαμε τίποτα να πούμε πια, αφού δεν
είχαμε τη σοφία να μιλάμε ώρες ώρες, τη γλώσσα της σιωπής.
Ναι, αυτό ήταν. Η καθημερινή ανάλυση της σχέσης μας, διέλυσε
τη μαγεία του έρωτα, μέχρι που το ψυχικό μας μοίρασμα, έγινε
καθήκον. Το μαρτύριο της καταπίεσης, πήρε γρήγορα τη θέση
που κατείχε κάποτε το πάθος. Ούτε μια φυράδα ανοιχτή, αφού
σε ήθελα αεροστεγώς κλεισμένο. Να σε ενσωματώσω ήθελα στο
δικό μου πρότυπο για να σου γίνω αναγκαία. Και την ελευθερία
σου ακόμα ήθελα μαζί μου να μοιράζεσαι. Ούτε ένα ξεστράτισμα
τησ σκέψης σου, χωρίς να συμμετέχω.
Μέχρι που σ΄έπνιξα στα δίχτυα της γυναίκας αράχνης. Εγινες
άβουλος, απρόσωπος, κλειστός και μαραμένος. Το ένα ''ναι''
διαδέχονταν το άλλο, ως τη στιγμή που δεν είχες πια ενδιαφέρον.
Και να...που τελείως ανέλπιστα, είπες το μεγάλο ΟΧΙ κι έφυγες.

Ε, λοιπόν, δεν θα το πιστέψεις! Εκείνο το μεγαλοπρεπές σου ΟΧΙ
σε εξιδανίκευσε στα μάτια μου, σ΄έκανε το ίνδαλμα που αναζητούσα.
Κι έρχεσαι τώρα να μου πεις...
-Μετάνοιωσα, θέλω να ξαναγυρίσω.
-Οχι , όχι... αυτό είναι ιεροσυλία. Εγώ, σου έπλεξα το μύθο που
σου άξιζε, σ΄αυτόν που κάποτε, είχα υποκλιθεί. Κι έρχεσαι τώρα
μόνος σου να απομυθοποιηθείς;