δέσμιοι του εαυτού μας???

Το να πετάξεις ψηλά είναι δύσκολο , αλλά σου χαρίζει τη θέα που θέλεις . Αν το να βρεθούμε εκεί που θέλουμε στις συνθήκες που έχουμε διαμορφώσει στο μυαλό μας , στην ιδανική κατάσταση για το καθένα από εμάς , χρειαζόταν απλά το κλείσιμο ενός ματιού , αναρωτιέμαι αν υπήρχαν τότε κυρίαρχοι .

Να αποκτήσεις και να διαχειριστείς την εξουσία πάνω σε ένα άτομο , στη ψυχοσύνθεση του και στο σώμα του τι νόημα θα είχε αν δεν υπήρχε λόγος ; Τι νόημα θα είχε για έναν κυρίαρχο να θελήσει να διαχειριστεί την υποταγή ενός ατόμου αν είχε ήδη αυτό που ήθελε ανά πάσα στιγμή ;

Να συμβιβαστεί ; Υπάρχει και αυτή η λύση , αλλά τότε δεσμεύεται από τις συνθήκες που τυγχάνει να βιώνει και δεν είναι ελεύθερος .

Από την άλλη αν βρίσκεται συνεχώς σε μία θέση που θα πρέπει να επιβάλλει την εξουσία του ; Είναι τότε πραγματικά ελεύθερος ;

Αυτό σχετίζεται με την ψυχοσύνθεση του ίδιου . Αν ανήκει σε αυτούς που αρέσκονται να κατακτούν αενάως , δίχως το ζητούμενο τους να είναι κάποιος συγκεκριμένος πόθος , αλλά η έννοια της νίκης όπως ενδόμυχα τη βαφτίζουν , τότε δεν καταπιέζονται στο ελάχιστο . Το πιθανότερο να είναι να γκρεμίζουν συχνά αυτό που χτίζουν , να υποχωρούν ή να διαφθείρουν την ίδια τους την εξουσία και να ξαναρχίζουν .

Αν όμως έχουν συγκεκριμένο στόχο , τότε πιθανόν κατά τη διαδρομή της επίτευξης αυτού , να νιώθουν καταπιεσμένοι αν επιτρέψουν στον εαυτό τους να συμβιβαστεί μέχρι την επίτευξη , κουρασμένοι αν ο στόχος είναι υψηλός και η αφετηρία πολύ χαμηλά , απηυδισμένοι αν «το πρωί που σηκώνονται από το κρεβάτι» βλέπουν το κατόρθωμα τους να βρίσκεται πιο πίσω από εκεί που το είχαν αφήσει «πριν ξαπλώσουν» και σίγουρα όχι ελεύθεροι . Αλλά είπαμε αυτή είναι η διαδρομή και στο τέλος της η πραγματοποίηση .

Ας το ονομάσουμε εκπαίδευση αυτή τη διαδρομή . Η προσπάθεια πλασίματος ενός δέκτη , για την επίτευξη μίας φαντασίωσης του πομπού . Μία διαδρομή που το μήκος της είναι αυστηρά εξαρτημένο από τις ικανότητες του υπέρ , από την απόσταση του υπό από τη τελική του εικόνα και από αρκετά άλλα που δεν είναι του παρόντος . Κατά τη διαδρομή σίγουρα ο υπέρ δεν έχει την ελευθερία να βαδίσει και να φτάσει στο τέλος δίχως τον υπό του , εκτός αν κάποιος άλλος φροντίσει για την μετάβαση του , που θεμιτό είναι , αλλά αρκετά επίφοβο για το επιθυμητό αποτέλεσμα .

Κάποιος θέλει , αλλά θεωρεί την διαδρομή αυτή αρκετά δεσμευτική ; Τότε αρκεί να είναι τυχερός και να πέσει πάνω σε αυτό που θέλει . Σε αντίθετη περίπτωση , έτσι κι αλλιώς πάλι φυλακισμένος θα είναι στον χώρο της μη πραγματοποίησης .

Μόνο που θεωρώ ότι ούτε ο υπό είναι ελεύθερος πριν το πέρας της διαδρομής . Θέλει αλλά ακόμα δεν μπορεί . Οπότε έτσι κι αλλιώς κατά την διάρκεια μιας κοινής διαδρομής ο χρόνος είναι ίδιος .

Ελεύθεροι γεννιόμαστε και μετά έρχονται οι σκέψεις . Από εκεί και πέρα οι πράξεις θα μας οδηγήσουν ξανά στην ελευθερία που ποθούμε…

 

Απάντηση: δέσμιοι του εαυτού μας???

Η Κυριαρχια η υπο-ταγη σε δεδομενη περιπτωση ειναι η μεγαλυτερη πραξη ελευθεριας προς τον εαυτο μας πιστευω. Φυσικα και γιατι ο Κυριαρχος πραττει τα παραπανω αναφερομενα αλλα πανω απο ολα γιατι και στις δυο περιπτωσεις ειναι μια κατ εξοχην ελευθερη επιλογη. Απελευθερωνεται καποιος απο τα "κοινονικα" "σωστα", η οπως αλλιως θελετε πειτε το , δεσμα του και ακολουθει αυτα ακριβως τα θελω του. Αν η ψυχικη και σωματικη του ελευθερια ειναι η ιδια του η υποταγη αυτο εχει ο καθενας να το κρινει μονος του. Και εκεινη την στιγμη που ακολουθει να φυσικα ενστικτα του ελευθερωνεται. Δεν ειναι "πατεντα" ουτε ταιριαζει σε ολους. Δεν εχουμε ολοι τις ιδιες κλισεις και τα ιδια θελω και ειναι καλα ετσι. Εκεινοι ομως που το ζουν το βρισκουν καλο ετσι ακριβως οπως ειναι. Και εχουν την ελευθερη επιλογη να το ζουν η να το αφησουν.Οποτε......δεσμιοι του εαυτου μας;;;;; Ελευθεροι που κατανοουμε τα θελω μας!!!

 

Ο KyriosG είχε πεί σε παλαιότερο thread

κάτι που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Τα "δεσμά" προέρχονται εκ των έσω και άγουν στην πρσαρμογή της ίδιας Του της ζωής με την ψυχοσύνθεσή Του.

Εδώ ακριβώς είναι το σημείο που αναγνωρίζω την ορθότητα της ως άνω παράθεσής μου. Τόσο ίδια Του η "αδυναμία", όσο και η επιθυμία να υλοποιηθεί ο αρχικός Του στόχος, θα Τον αποτρέψουν από την παραίτηση. Όσον αφορά την διάρκεια της διαδρομής, κάθε φορά που θα εκπληρώνεται τμήμα του στόχου Του, η διάθεσή Του και η επιμονή Του ανατροφοδοτούνται από την ευχαρίστηση που Του προκάλεσε το επίτευγμά Του.

 

Αυτο ειναι ενα καλουτσικα διατυπωμενο παραμυθι,αλλα δεν πειθει,

ο μονος λογος που οι υποτακτικοι μπορει να αισθανονται "ελευθεροι" ειναι το οτι προσπαθουν να απαρνηθουν το Εγω τους,ενα μπερδεμενο,αδυναμο να ανικανο να κανει κουμαντο Εγω και ενα αυστηρο Υπερεγω να τους γεμιζει με περισοτερες τυψεις,

Απο αυτο θελουν να απαλλαγουν οι υποτακτικοι,και οταν το κανουν νιωθουν πιο ανακουφισμενοι.

 

Skia μου,
σ' ευχαριστούμε που μοιράζεσαι μαζί μας τα συναισθήματα σου
και μας ανοίγεις ένα πραράθυρο για να δούμε μέσα στην ψυχή σου.

 

Η αλναιρ ακολουθεί απορημένη τον tryferos36 από νήμα σε νήμα..

 

...προφανως αποσβολωμένη!!!!

 

Απάντηση: δέσμιοι του εαυτού μας???

Δέσμιος του εαυτού μου;

Ναι ,είμαι δέσμιος των ορμών μου.Αλλά (κυρίως)περνάω καλά..

Ναι ,είμαι δέσμιος του ένστικτου μου.Αλλά (κυρίως)περνάω καλά..

Ναι ,είμαι δέσμιος των θέλω μου.Αλλά (κυρίως)περνάω καλά..

Υπάρχουν και στιγμές που το τίμημα βέβαια πληγώνει ή δημιουργεί διάφορες επιπλοκές στην καθημερινότητα.Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή;
Συγκρότηση;Ενίοτε τη ζηλεύω σε κάποιους άλλους (καλοπροέραιτα),ενίοτε όταν την αντιμετωπίζω,ψιλοπλήττω.
Τι θα πει δέσμιος και τι θα πει απελευθέρωση;Πως ορίζεται η τελευταία;Τι την διέπει;Ποια τα όρια της;Υπάρχουν όρια;Και αν υπάρχουν πότε υπερβαίνονται;
Όταν νιώθεις ελεύθερος και σπέυδεις να εκμεταλλευτείς ποικιλότροπα αυτό το συναίσθημα,πάλι δέσμιος των νέων(έστω συγκεχυμένων ) στόχων δεν είσαι;
Μήπως ,λοιπόν,αντί να ζητάμε την απελευθέρωση,θα ταν προτιμότερο να αναζητούμε την αρμονία;Για όσους την επιθυμούνε βέβαια..

Να με συγχωρέσετε που παρέκλινα του θέματος,αλλά ο τίτλος ήταν ιδιαίτερα προκλητικός..

 

το παν είναι η αρμονία των σχέσεων με τον εαυτό μας. όταν και αν το καταφέρουμε αυτό μπορούμε να προχωρήσουμε σε αυτό που θέλουμε όσο είναι εφικτό.δέσμιοι είμαστε όλων αυτών που αποφασίζουμε να κάνουμε αλλά σκεφτείτε να μην τα φέρνουμε στην επιφάνεια καθόλου.. κάποτε δε μας πνίγουν?

 

Απόλυτη Ελευθερία ισοδυναμεί -για μένα- με την μεγαλύτερη σκλαβιά,
γιατί ανάμεσα στα άπειρα θέλω που παρουσιάζονται
ποιο να πρωτοδιαλέξεις ;

Αντίθετα η μετρημένη Ελευθερία,
η επιλεκτική υπηρεσία σε ιδέες ή ανθρώπους,
ο νόμος και η τάξη,
μπορούν να σε φτάσουν στην μέγιστη ανθρώπινη δυνατή Ελευθερία.

Διότι, αν δεν θέσεις όρια στον εαυτό σου,
πώς θα τα ξεπεράσεις ;

(αυτά λέω κ' στους αναρχικούς/αριστερούς
γνωστούς μου που καίγονται για το φάντασμα
της διαφεύγουσας Ελευθερίας, αναζητώντας
μια συνεδρία με το Άπειρο, αλλά δεν νομίζω πως
καταλαβαίνουν...)