δοξάζοντας την (ή τον) κυρίαρχο

@MasterJp Επί της ουσίας και όχι του διαδικαστικού.
Το υπόβαθρο να αντλεί ο Κ, δύναμη (προσυπογράφω το "ικανοποίηση") από τη λατρεία του υ., σας βρίσκει σύμφωνο?
Όπως διατυπώθηκε τουλάχιστον στην εισαγωγική ανάρτηση ή έστω όπως προσωπικά το εισέπραξα - ερμήνευσα, τόσο αυθύπαρκτα, όσο και σε συνδυασμό με την δημόσια "δοξολογία" του Κ. από υ., είναι ο ορισμός της εξάρτησης Κ από υ και όχι τανάπαλιν, συνεπώς ο θεμέλιος λίθος του "Κ μαριονέτα".
Υπό το πρίσμα αυτό, όχι ο νηματοθέτης, αλλά ο κάθε τέτοιου είδους Κ. , είναι άξιος λοιδορίας.
Ένα βήμα παραπέρα, ο Κ. που έχει ανάγκη (επαναλαμβάνω, όχι ικανοποιείται, αλλά αντλεί δύναμη), από τέτοιες συμπεριφορές υ., όπως παρουσιάζονται στην εισαγωγική ανάρτηση, αναγκαστικά είναι ευάλωτος, όταν η συμπεριφορές αυτές κάνουν στροφή 180 μοιρών.
Ακριβώς αυτή η οπτική εκ μέρους Κ. είναι που ταΐζει την υπόγεια ισχύ του παρακράτους των υ.

 

Ποιες είναι οι λοιδορίες @MasterJp ?

 

Άλλο ενα κλασικό μπέρδεμα προσωπικής Αισθητικής και Γούστου.

Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις..:
Πολύ-πολύ χοντρικά, αισθητική ορίζουμε τo σύνολο των εμπειριών που έχουμε προσλάβει (δεν θα υπεισέλθω σε θέματα ωραίου, όμορφου και κάλλους για μη συγγνωστούς λόγους, κάνει και λίγο ζέστη).
Να επισημάνω μόνο το προφανές, πως οι εμπειρίες μας δηλαδή αυτές καταγράφονται, επεξεργάζονται και συνιστούν την προσωπική μας αισθητική, διαμορφώνουν δηλαδή το αισθητικό μας κριτήριο που αποτυπώνεται σε αυτό που λέμε γούστο.
Γούστο λοιπόν, μας αρέσει ή όχι, είναι το αποτύπωμα της προσωπικότητάς μας και εκδηλώνεται σε κ ά θ ε εκδήλωσή μας. Στο πώς μιλάμε, τι φοράμε, πώς διασκεδάζουμε, πώς τρώμε, πώς εργαζόμαστε, τι και ποιούς ψηφίζουμε, πώς πηδιόμαστε, τα πάντα όλα...

Όσο περνάει ο καιρός, όλο και κάποιες αλλαγές κάνουμε/γίνονται στη πάρτη μας και η αισθητική μας επαναδιαμορφώνεται, πα να πει πως είναι μια δυναμική κατάσταση, για να ακριβολογούμε έτι πλέον.
Το ενδιαφέρον είναι πως με το νιονιό μας μπορούμε να "συμμαζέψουμε" πράματα και καταστάσεις, το συναίσθημά μας μπορούμε να το "ζουμπήξουμε" αν χρειαστεί, αυτή η π'τάνα η αισθητική έχει τον ασυμμάζευτο. Με το που σκάει το κριτήριο ή εκδηλώνεται το γούστο, έχουμε δώσει στίγμα, που στην χειρότερη περίπτωση προσλάμβάνεται από τον όποιο περίγυρο, το πολύ σε λίγα λεπτά.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι πως και η εκδήλωση/προβολή του αισθητηρίου/γούστου, ΔΕΝ είναι κατ' ανάγκη συνειδητά ούτε από εμάς ούτε από τους άλλους.

Επανερχόμενος στο θέμα, έχουμε τον Ο.Ρ να καταθέτει σε λίγες αράδες το πώς βλέπει τα πράματα.
Αυτόματα οι συνομιλητές τοποθετούνται στο αντιλαμβανόμενό τους είτε συμφωνώντας είτε διαφωνώντας, grosso modo.
Aυτόματα δηλαδή γίνεται ένας διαχωρισμός, που μπορεί να ακολουθείται από τα όποια τήδε-κακείσε επιχειρήματα (μερικά ο Γιαραμπής να τα κάνει, αλλά τεσπά), στην ουσία όμως αποτυπώνουν μια διαφωνία.

Και πολύ καλά κάνουν και την αποτυπώνουν, διότι έτσι χρειάζεται να κάνουμε σε ή για κάτι που καθ' οιονδήποτε τρόπο μας αγγίζει ή μας απασχολεί (αρκεί να μπορούμε να διαλεχθούμε).
Γεγονός που μάς φέρνει στο δεύτερο στάδιο αυτό της αντιπαράθεσης μέσω του διαλόγου, δηλαδή την έκφραση των διαφωνιών επί του κειμένου του νήματος.

Πώς εκφράστηκε αυτη η αντιπαράθεση?
Από την μια:
Σαφέστατα αρνητικά, αποκρίνεται δηλαδή στον ΟΡ πως "αυτό που αντιλαμβάνεσαι/ορίζεις ως κ, δεν έχει καμμιά σχέση με αυτό που λέμε κ, που στον δρόμο αποσαφηνίζεται αρκετά καθαρά.
Από την άλλη δεν υπάρχει κ α μ ι ά τοποθέτηση που να συγκατανεύει στην αντίληψη του ΟΡ.
Τι υπάρχει όμως, τι περιεχόμενο έχουν τόσες σελίδες που ακολούθησαν (πέρα από τα όποια χιουμοριστικά ποστ -μια χαρά, λέω εγώ- ή χαριτωμενιές -μπλιαξ, λέω εγώ-)?
Η "αυτόκλητη υπεράσπιση" του ΟΡ, στην βάση του δικαιώματός του να λέει αυτό που πιστεύει/αρέσει/γουστάρει/την βρίσκει, στην δική του αποκλειστικά αντίληψη, στην οποία όμως δεν καταγράφηκε καμιά συγκατάνευση.
Δηλαδή κάτι σαν "δεν ξέρω τι λές, αλλά επειδή δεν μου γουστάρεις, "θα είμαι" με τον ΟΡ, υπό το πρόσχημα πως υπερασπίζομαι το δικαίωμά του στο να εκφράζεται.
Γεγονός που στην αντίληψη του "υπερασπιστή"..:
1. Είναι "ασφαλής" θέση (ποιος θέλει να ασκήσει κάποια απαγόρευση λόγου και δεν είναι κακό παιδί)..?
2. Δεν καταγράφει καν πως η θέση "δεν θέλω, με χαλάει βρε παιδί μου, να βλέπω λιβανωτούς, να έρχομαι φορσέ και προ τετελεσμένου σε ό,τι αντιβαίνει την αισθητική μου" είναι ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με του ΟΡ, και ως εκ τούτου απολύτως δικαιολογημένη (στο υποθετικό σκηνικό που σεναριογραφήθηκε).

Το αποτέλεσμα είναι να εξακολουθεί ο διάλογος, όχι επι της (όποιας) ουσίας, αλλά σε θέματα δικαιωμάτων, που ένα κλικ απέχουν της όποιας πολιτικής ορθότητας ή δικαιωματισμού (είναι να μην έχεις την μύγα), με διάφορες χαριτωμενιές από προσβλητικές έως χαριτωμένες, με αναστροφές αυτού του κακομοίρικου του ad hominem έως αριθμητικές αυτοαναγορεύσεις, μεγαλοστομίες και κάτι άλλα επιεικώς ψιλοπρόστυχα αν και συγγνωστώς αδιάφορα ελλείψει βιωματικών παραστάσεων και οσμώσεως και κάτι ψιλά...

Το παρόν νήμα θα μπορούσε να είναι μια τυπική υπόθεση εργασίας σε ένα σβέλτο και ακριβοπληρωμένο σεμινάριο πολιτικής προπαγάνδας, ως εξαιρετικό εργαλείο για τον εισηγητή να αντιληφθεί τι καταρχάς σκαμπάζουν οι συμμετέχοντες, να μη κουράζεται τσάμπα ο άνθρωπος.

Και εις άλλα με υγείαν εύχομαι,
Ευτυχείτε και υπείροχον έμμεναι άλλων (αν το γουσταρίζετε ποσώς, μόνον αλλού, ένεκα μια αλλεργία σούρνεται όσο νάναι καλοκαιριάτικα)...

 

Τουναντίον, βλέπω ακριβώς το αντίθετο.

 

@MasterJp
Ο στόχος προϋποθέτει επιλογή.

 

Δεν επιχειρείται και δεν επιχειρήθηκε κανενός είδους υπόδειξη "ορθοκανονικοποίησης" της καύλας...
Αντιθέτως δημιουργήθηκε μια συντεταγμένη απαρέσκεια σε μια φαντασιακή προβολή, τίποτε άλλο...
Ανεξαρτήτως των όποιων ελατηρίων -εκτιμώ πως είναι πάρα πολλά- η συγκεκριμένη απαρέσκεια μπορεί να εδράζεται...

 

Δεν υπαρχει προβλημα. Ζω στην πραξη το απολυτως αντιθετο απο αυτο που ονειρευεται ο ο@doulos   Αντι να με εξυμνουν και να με δοξαζουν και να μου φτιαχνουν τη φημη μου, με αποκαλουν ολοι τον τελευταιο καιρο - μελισσουλη- κανοντας ζημια στο ιματζ μου  

Ποιο υ θα κατσει σε εναν -μελισσουλη- τωρα πια ;

Δεν επρεπε να ειχα στειλει τη γυμνη φωτο στη @Θρυαλλίς.

Τωρα το μαθαν ολοι 

 

@MasterJp Μα ακριβώς αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο με πλήρη γνώση και προσωπική ευθύνη , ουδεμία μομφή εξέτεινα προς τον νηματοθετη, καθώς ο σεβασμός προς τις ηδονιστικες διαδρομές εκάστου είναι και οφείλει να είναι υπέρ ή δεδομένος.
Εάν μάλιστα ο νηματοθετης αντί για Κ, έγραφε Top, θα ήταν πολύ πιθανο ένα like εκ μέρους μου.
Η λοιδορία μου απευθύνεται σε αυτούς που κάποτε ονομάζαμε «πανωχεραδες», οι οποίοι υφαρπάζουν το ρόλο Κ, αποδεχόμενοι αλλά κυρίως ικέτες «δοξολογιων».
Βλέπετε αγαπητέ, για να χρησιμοποιήσω δικό σας παράδειγμα , όταν ειμαι αυτήκοος « νιαου « στα κεραμίδια, είναι όντως γάτα. Όταν όμως η πλεμπα μεταφέρει με την ισχύ που της δίνουν οι αριθμοί και οι υπόγειες διαδρομές , ότι ακούγεται νιαου από τα κεραμίδια, είναι παρά πολύ πιθανο αυτό που ακούγεται να είναι η «Ωδη στη Χαρά».

Ύστερη γραφή.
Σχωραται με. Λησμόνησα να απαντησω στο προσωπικό σας ερώτημα. Όπως τα λέτε είναι, σχετικά με τοmindset, αλλά καλά κάνουν κι είναι έτσι. Εάν ο Κ έχει το mindset που του πρέπει, θα χτίσει και αυτό του υ. Όποτε δεν υπάρχει λόγος να συζητηθεί το mindset του υ. Βλέπετε , το υ είναι καθρέφτης. Δεν έχει δικη του πραγμάτωση, παρά μόνο την προβολή του ειδώλου του Κ. Για το λόγο αυτό ο κίνδυνος του lose face αφορά μόνο τον Κ και ουδέποτε το υ.