εγώ

Οπως το περιμενα.
Προυστικα ψυχοανατομικο.
Η συνχεια?

 

Μπω! Μπω! Μπω!
Να σε δω πώς θα μιλήσεις για το άρθρο μετά από όλα αυτά , τασκ!  

 

τεράστια φιλοφρόνηση, σε ευχαριστώ... η συνέχεια σε μια βδομάδα... να "χωνευτεί" αυτό το επεισόδιο  

άστα να πάνε, άλαλη με άφησε ο μάστορας, πράγμα ασυνήθιστo για μένα!  

 

@sapfw μίλησες στην ψυχή μου  

 

είναι ανάγκη τώρα να βρίζεις

 

ένα άλλο πουάν που μας φανερώνει αβίαστα αυτή η αντιπαραβολή

άντρες - 3 λεπτά ντύσιμο, λόγια μπαμ, νόημα σε λίγο κείμενο

γυναίκες -

...
αχ,
γυναίκες.

 

Part V, Συνοδηγός

Δε θυμάμαι τι με ώθησε να αρχίσω να μιλάω. Το ότι ξεκίνησα να μιλάω δε λέει κάτι. Λάθος, λέει πολλά, αν σκεφτεί κανείς πως σε μια νέα παρέα είμαι αυτή που κυρίως ακούω, σπανίως μιλάω. Στο χωριό μου το λένε «αγοράζω». Σήμερα όχι μόνο δεν αγόρασα, αλλά πούλησα. Και πούλησα πολύ. Δεν έβαλα γλώσσα μέσα. Στην αρχή ήμουν διστακτική, όπως όταν πηγαίνεις σε έναν ψυχολόγο και διστάζεις να ανοιχτείς. Σιγά σιγά όμως ένιωσα άνετα, χαλάρωσα είπα τα πάντα για μένα. Δεν τόλμησα όμως να ρωτήσω. Κάτι με κρατούσε. Διακριτικότητα; Φόβος; Δε ρώτησα, δεν έμαθα. Όμως ένιωσα. Ένιωσα ασφαλής να μιλήσω.

Ο καφές που δε μου άρεσε έμεινε ανέγγιχτος. Κάποια στιγμή, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που δε θέλεις τελειώσει μου λέει:

Τον κοίταξα με μια κάποια απογοήτευση. Δεν ήθελα να φύγουμε. Δεν του το είπα. Σηκώθηκα και άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου. Τότε είδα και τα εσώρουχα που ήταν πάνω στο τραπέζι. Είχα τόσο αφεθεί στην πολυλογία μου που τα είχα ξεχάσει. Τα πιάνω να τα βάλω στη τσάντα μου. Η φωνή του αυστηρή:

Κοκάλωσα. Και καύλωσα. Και τα δάχτυλά μου χαλάρωσαν αφήνοντας τα εσώρουχα πάνω στο τραπέζι. Και γύρισα και τον κοίταξα. Ακαριαία πέρασε από το μυαλό μου η ερώτηση «Αλλιώς τι; Θα με κάνεις ντα;». Δεν την ξεστόμισα.

Απομακρυνόμαστε από το τραπέζι αφήνοντας κάτι από μένα εκεί. Και δεν ήταν τα εσώρουχα αυτό που έμεινε πίσω.

Έχει περάσει ένας μήνας και η επαφή μας πλέον είναι καθημερινή. Συχνά παραπάνω από μία φορά την ημέρα. Και έχουμε βγει και αρκετές φορές. Οι κουβέντες μας ξεκινάνε περί ανέμων και υδάτων και καταλήγουν στο γνωστό θέμα της υποταγής. Σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως αυτά που μου λέει μου αρέσουν, με γοητεύουν και με εξιτάρουν ταυτόχρονα. Και με ερεθίζουν. Αυτή η αντίδραση του σώματός μου που αρχικά δεν μπορούσα να εξηγήσω, πλέον δε με νοιάζει να την εξηγήσω. Απλώς μου επιβεβαιώνει πως είμαι στο σωστό δρόμο.

Ό,τι μου έλεγε το άκουγα με θρησκευτική ευλάβεια, κρεμόμουν απ’ τα χείλη του. Ό,τι μου ζητούσε το έκανα όχι τόσο γιατί το ήθελα, αλλά γιατί γέμιζα πληρότητα όταν τον έβλεπα ικανοποιημένο. Είχε το τιμόνι της συσχέτισής μας κι εγώ ένιωθα να επιπλέω σε ζεστά νερά.

Την τελευταία βδομάδα μιλούσαμε αποκλειστικά στο τηλέφωνο. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν ήρθε μήνυμά του στο messenger:

Ώπα, αυτό τώρα τι είναι; Παρόλο που στις συζητήσεις μας υπονοούταν το σεξουαλικό υπόβαθρο της υποταγής, ποτέ δεν τέθηκε ευθέως το θέμα. Επιπλέον, ποτέ δεν εκδήλωσε κάποιο ερωτικό ενδιαφέρον. Μάλλον αδιάφορος θα έλεγα πως ήταν, παρόλο που εγώ είχα ήδη αρχίσει να τον θέλω στην καθημερινότητά μου. Στο κεφάλι μου έσκασε χειροβομβίδα από την ερώτηση, παρόμοια με αυτή που έσκασε στο καφέ όταν μου είπε να πάω να βγάλω τα εσώρουχά μου. Τα μάγουλά μου καίνε. Δεν μπορώ να μην απαντήσω.

«Καθημερινά»

Μετά το μήνυμά μου, για να πω την αλήθεια περίμενα να χτυπήσει το τηλέφωνο. Αλλά όχι. Αυτός ο άνθρωπος δε σταματά να με εκπλήσσει. Ακολούθησε μήνυμα.

Αναρωτιέμαι γιατί έστειλε μήνυμα. Θέλει να μου δώσει χρόνο να σκεφτώ; Θέλει να νιώσω ασφαλής να απαντήσω; Θέλει να οργανώσω τη σκέψη μου; Τι ακριβώς έχει στο μυαλό του; Και γω τώρα τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση; Την αλήθεια φυσικά, ναι αυτό είναι δεδομένο, δε λέω ψέματα. Αλλά η αλήθεια είναι σκληρή ακόμα και για μένα. Κι ας είναι η δική μου αλήθεια.

«Όχι. Πριν γνωριστούμε αγγιζόμουν αν και όταν είχα κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, ή αν το σώμα μου έδειχνε πως το είχα ανάγκη. Ίσως μια φορά την εβδομάδα… ναι, μια φορά την εβδομάδα κατά μέσο όρο»

Στέλνω το μήνυμα και συνεχίζω τις δουλειές μου. Σα να μη μοιράστηκα κάτι τόσο προσωπικό με κάποιο –ουσιαστικά- άγνωστο. Σα να του έλεγα κάτι τελείως φυσιολογικό, όπως πχ πως μου αρέσουν οι λαχανοντολμάδες. Τι μου συμβαίνει;

Έχω στείλει το μήνυμα και σκέφτομαι πως τελικά όχι, δεν είναι και τόσο άγνωστος, μια που εδώ και ένα μήνα περίπου μιλάμε, βγαίνουμε, γελάμε, μου μαθαίνει και μαθαίνω. Ναι, υπό αυτή την έννοια άγνωστος τελείως δεν είναι. Αλλά υπό την έννοια που μου έθεσε την ερώτηση, μου είναι παντελώς άγνωστος. Αυτό που έχω δει από το Νίκο είναι η κυριαρχική πλευρά της προσωπικότητάς του. Έχω δει τον κυρίαρχο Νίκο, έχω δει τον επαγγελματία Νίκο, έχω δει το φίλο Νίκο. Αλλά δεν έχω δει τον άντρα Νίκο. Δεν έχω δει το σύντροφο Νίκο. Ναι, νιώθω καλά μαζί του, νιώθω όμορφα που είναι στην καθημερινότητά μου. Αλλά μέχρι εκεί. Τον κρατάει καλά κρυμμένο και δε μου τον δείχνει. Κι εκείνη την ώρα σκάει το μήνυμά του.

Μπορεί και να το διάβασα 20 φορές. Ή 30. Ίσως και 40. Το διάβασα πολλές φορές. Και κάθε φορά το ίδιο άγνωστο και η ίδια συστολή. Σα να έβγαζε τον εαυτό του έξω από όλο αυτό. Σα να μου πέταξε 5-10 βιβλία και να μου είπε να τα διαβάσω. Και μετά τι; Να ανήκω σε ποιόν; Στα βιβλία;

«Να ανήκω σε ποιόν; Μου έμαθες πράγματα και σε ευχαριστώ. Με βοήθησες να συνειδητοποιήσω τι είμαι, ποια είμαι. Μου έδειξες τον κόσμο σου, έναν κόσμο που νιώθω οικείο αλλά κρατώντας σε έξω από αυτόν. Ναι, νιώθω τον κόσμο σου οικείο, τα ερεθίσματα είναι πολλαπλά γι’ αυτό και είμαι διαρκώς καυλωμένη, γιατί νιώθω πως είναι και δικός μου κόσμος, και έχασα πολλά χρόνια μένοντας μακριά του. Ναι, θέλω να δοκιμάσω να μπω σε αυτό τον κόσμο. Ξέρω σχεδόν τα πάντα για σένα. Αλλά δεν ξέρω Εσένα. Κι αυτό με τρομάζει. Και με κρατάει πίσω, ενώ αυτό που θέλω είναι να κάνω ένα άλμα, ένα χοπ προς το μέρος σου. Και ξέρεις ποιο είναι το περίεργο; Νιώθω ασφαλής να το κάνω, κι ας μην ξέρω ποιος είναι αυτός προς τον οποίο θέλω να πάω»

Έστειλα το μήνυμα και κάτι δε μου άρεσε. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό.

Διαβάζω ξανά το μήνυμα. Αρχικά δεν έχω καταλάβει πώς το έχω γράψει, πώς αυτά τα λόγια βγήκαν από μέσα μου. Όμως δικό μου μήνυμα είναι, εγώ το έστειλα, δικές μου και οι σκέψεις. Τι είναι αυτό που δε μου κολλάει; Τι; Έχει αυθάδεια; Όχι. Είναι ανάγωγο; Όχι. Δεν είναι «υποτακτικό»; Αυτό δεν το ξέρω, δεν μπορώ εγώ να το κρίνω. Γιατί το νιώθω ξένο;

Αναλαμπή.

Γιατί κρίνω έμμεσα τους χειρισμούς του. Αυτό είναι που δε μου αρέσει στο μήνυμα. Κρίνω. Άρα έχω βγει από την πορεία που μου έδειξε. Όμως ποτέ δε μου είπε πως οι υποτακτικές δεν έχουν άποψη. Ουφ, πολλή θεωρία, θέλω πράξη! Και πάνω που το σκεφτόμουν αυτό έρχεται μήνυμά του.

Ε;

Ε;;;

Ωχ…

Κάτι κατάλαβε.

Ωχ…

Τι θα φορέσω;

Σε λιγότερο από μία ώρα είμαι έτοιμη και τον περιμένω. Η καρδιά μου χτυπάει όπως την πρώτη φορά που βγήκαμε στο Mind the cup.

Δεν αντέχω να περιμένω στο σπίτι, κατεβαίνω κάτω. Έχω τόση ένταση μέσα μου που κατεβαίνω με τα σκαλιά για να μου φύγει. Πριν προλάβουν να έρθουν οι παλμοί μου στο φυσιολογικό, τον βλέπω να σταματάει μπροστά στην είσοδο. Ξανά μανά ακούω την καρδιά μου να χτυπάει. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Ξεκινάει. Ξαφνικά νιώθω απόλυτη ηρεμία. Δε με νοιάζει αλλά χωρίς να το καταλάβω ρωτάω:

«Πού πάμε;»

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω το χαμόγελό του. Σταματάει στο κόκκινο φανάρι και μου χαϊδεύει το μάγουλο. Ηλεκτρίζομαι ολόκληρη. Πρώτη φορά μου αγγίζει το πρόσωπο. Γυρίζω το κεφάλι μου και τον κοιτάω με ένα τρυφερό χαμόγελο. Πριν προλάβω να αντιδράσω νιώθω τα χείλη του στα χείλη μου. Απαλά. Σκοτοδίνη. Η στιβαρή φωνή του με επαναφέρει στην πραγματικότητα...

... για να χαθώ ξανά μόλις συνειδητοποιήσω τι ήταν αυτό που μου είπε.

Τον κοιτάζω για μερικά δευτερόλεπτα. Το κεφάλι μου επανέρχεται στην αρχική του θέση. Απλώνω το χέρι μου και αγγίζω το δικό του που πιάνει το λεβιέ ταχυτήτων. Κοιτάω ευθεία. Το δρόμο. Το δρόμο Του.

 

Part VI, Release

Κρατάω στα χέρια μου τους τέσσερις φακέλους που μου έδωσε το προηγούμενο βράδυ.

Στο ραδιόφωνο παίζει δεύτερο πρόγραμμα. Δίπλα μου αχνίζει ο καφές. Εγώ καθισμένη στην άκρη του καναπέ, το πέλμα του χαλιού νιώθω να τρυπάει τα γυμνά μου πόδια, ενώ οι αγκώνες ακουμπάνε τα ενωμένα μου γόνατα.

Φάκελος 1
Φάκελος 2
Φάκελος 3
Φάκελος 4

Πίνω μια γουλιά καφέ. Ανάβω το iqos. Τα χέρια μου είναι παγωμένα.

Κρατάω στα χέρια μου τους τέσσερις φακέλους που μου έδωσε το προηγούμενο βράδυ.

Τους κοιτάω αλλά δεν τους βλέπω. Μέσα μου ξέρω ότι έχει έρθει η ώρα. Η ώρα που λαχταρούσα από τη στιγμή που μου δήλωσε πως με θέλει συνοδηγό στο δρόμο Του. Για την ακρίβεια, πως δεν μπορεί να φανταστεί το δρόμο Του χωρίς εμένα συνοδηγό. Κι εγώ έκατσα δίπλα Του και ξεκίνησε. Και το κομμάτι του παζλ που έλειπε όλο το διάστημα που μου έδειχνε τον κόσμο Του, μπήκε στη θέση του. Και το παζλ μεταμορφώθηκε σε έναν μαγικό πίνακα που έμοιαζε με παραμύθι, αλλά ήταν πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μέχρι τότε απέφευγα και που Αυτός με πήρε μέσα της. Με τράβηξε, με ρούφηξε, με έκανε μέρος της. Δεν μπορούσα να αντισταθώ. Δεν ήθελα να αντισταθώ.

Κρατάω στα χέρια μου τους τέσσερις φακέλους που μου έδωσε το προηγούμενο βράδυ.

Πίνω άλλη μια γουλιά καφέ. Ακούω τη φωνή Του στ’ αυτιά μου.

Τους βάζω στη σειρά.

Κοιτάω την ώρα. 11:59. Τα μάτια μου καρφωμένα στο ρολόι. Μόλις πάει 12 ανοίγω τον πρώτο φάκελο.

Οδηγίες. Μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια ορισμένη κατά πώς επιθυμεί. Τις εκτελώ μία μία με τη σειρά που τις έχει γράψει.

Ξυρίζομαι όπως επιθυμεί.
Βάφω τα νύχια μου όπως επιθυμεί.
Ντύνομαι όπως επιθυμεί.
Βάφομαι όπως επιθυμεί.

Είμαι έτοιμη. Βγαίνω από το σπίτι. Ανοίγω το δεύτερο φάκελο.

Σταματάω ένα ταξί. Του λέω να με πάει στο ξενοδοχείο. Στη διαδρομή κοιτάω μια έξω, μια τον τρίτο φάκελο. Χαμογελάω.

Είμαι μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου. Στα χέρια μου κρατάω πλέον 2 φακέλους.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκίζω το φάκελο νούμερο 3, χωρίς καν να τον ανοίξω.
Πηγαίνω στη ρεσεψιόν και ζητάω το κλειδί του δωματίου.

Καθώς κατευθύνομαι στο ασανσέρ, είμαι τόσο σίγουρη για το σκίσιμο του τρίτου φακέλου, όσο σίγουρη δεν ήμουν ποτέ πριν στη ζωή μου. Καμία αμφιβολία, καμία δεύτερη σκέψη. Δε με νοιάζει τι έγραφε μέσα ο φάκελος, δε με νοιάζει τι μπορεί να μου κάνει. ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. Είμαι δική Του και μπορεί να με κάνει ό,τι θέλει. Και είμαι δική Του όχι επειδή προηγήθηκε κάποιο τελετουργικό. Είμαι δική Του γιατί με τον τρόπο Του έλυσε κάθε μου απορία, έκαμψε κάθε μου αντίσταση, έδιωξε κάθε σύννεφο. Είμαι δική Του γιατί με ηρέμησε, γιατί με συγχρόνισε με αυτό που έχω μέσα μου. Είμαι δική Του γιατί είναι πάντα δίπλα μου, ακόμα και όταν είναι απών. Είμαι δική Του γιατί αυτό θέλω να είμαι. Είναι το γιν και είμαι το γιανγκ, είναι το φως στο σκοτάδι μου, είναι η σπίθα που άναψε το είναι μου.

Μπαίνοντας στο ασανσέρ κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Είμαι εγώ αλλά δεν είμαι εγώ, είναι μια άλλη Αλεξάνδρα. Πριν μερικές βδομάδες ρωτούσα αφελώς τι σημαίνει το ανήκω σε κάποιον. Τώρα ξέρω. Σκέφτομαι την τελευταία πρόταση του δεύτερου γράμματος «Αλλιώς είσαι ελεύθερη να φύγεις». Να φύγω; Χαμογελάω στο είδωλό μου. Μου χαμογελάει κι αυτό.

Μπαίνω στο δωμάτιο. Ανοίγω τον τελευταίο φάκελο.

Κλείνω το κινητό.
Βγάζω ό,τι φοράω.
Αφήνω την πόρτα ελαφρώς ανοιχτή.
Στέκομαι όρθια στον τοίχο απέναντι από την πόρτα γυρνώντας της την πλάτη.
Περιμένω. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Πρώτα υπόταξε το λογιστικό μου. Μετά κατέκτησε το θυμικό μου. Το επιθυμητό μου πλέον είναι μονόδρομος.

Η αλλαγή του αέρα ένδειξη ότι η πόρτα άνοιξε. Μια φευγαλέα σκέψη «είναι Αυτός;» και το είναι μου συντονίζεται στους χτύπους της καρδιάς μου. Η δόνηση της μοκέτας στο βήμα Του με ηρεμεί. Αυτός είναι. Ακολουθεί το άρωμά Του. Μειδιάζω.

Τον νιώθω πίσω μου.
Κλείνω τα μάτια μου.
Η ανάσα Του καυτή στο σβέρκο μου. Με αγγίζει, τα χέρια Του διαβαίνουν σε όλο μου το κορμί ανιχνευτικά.
Το άγγιγμά Του ηλεκτρισμός.

Νιώθω μια δυνατή επιθυμία να γυρίσω και να Τον αγκαλιάσω. Μένω ακίνητη. Είμαι ήδη υγρή όταν το χέρι Του προσπερνάει το μουνί μου και ένα υπόκωφο βογγητό βγαίνει από τα σπλάχνα μου καθώς χαϊδεύει την κοιλιά μου. Το χέρι Του ανεβαίνει στο στήθος μου και το σώμα μου συσπάται καθώς μου τσιμπάει δυνατά τη ρώγα και ένα επιφώνημα πόνου και ηδονής βγαίνει από μέσα μου. Το μούδιασμα της λεκάνης μου διευρύνεται όπως οι ομόκεντροι υδάτινοι κύκλοι που σχηματίζονται από το πέταμα ενός βοτσάλου. Το χέρι Του γραπώνει το λαιμό μου, δε με πνίγει αλλά τόσο όσο να μου ορίζει την ανάσα. Το άλλο Του χέρι κατεβαίνει χαμηλά στον κώλο μου. Κάποια στιγμή χάνω την αίσθηση του χαδιού Του για να νιώσω την παλάμη Του να σκάει δυνατά πάνω του. Σκέφτηκα «ένα» και δεν ξέρω πώς, οι φωνητικές μου χορδές αντήχησαν τη σκέψη μου…

«Ένα»

…καθώς το κέντρο των ομόκεντρων κύκλων καύλας μετατοπίστηκε από το μουνί μου στον κώλο μου. Ένα πρωτόγνωρο κράμα πόνου και καύλας.

Τον νιώθω να απομακρύνεται.

Ανοίγω τα μάτια μου ξαφνιασμένη. Οι κόρες των ματιών μου έχουν σφηνωθεί στην άκρη προσπαθώντας να ακολουθήσουν την κίνησή Του. Το κεφάλι μου σταθερά μπροστά, δεν κουνήθηκε ούτε μοίρα. Ποια; Εγώ, μια νευρική και αεικίνητη γυναίκα, να κάθομαι τώρα γυμνή σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ακίνητη και αμίλητη. Εστιάζω στην ανάσα μου.

Τα αυτιά μου τεντώνουν καθώς ακούω θόρυβο, σαν κάτι να ακουμπάει στο τραπέζι του δωματίου.
Μια σκέψη μόνο… «αχ, Σε παρακαλώ… πες κάτι…»

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Οι κόρες των ματιών μου κεντράρουν στην ευθεία. Κοιτάω μπροστά αλλά δε βλέπω, δεν υπάρχει κάτι να δω. Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου και η ακοή μου εστιάζει σε ένα κλικ, σαν πώμα από μπουκαλάκι. Προσπαθώ να φανταστώ τι κάνει, αλλά σύντομα συνειδητοποιώ πως δεν έχει νόημα αυτή η προσπάθεια. Κάνει ό,τι θέλει. Και αυτό είναι που θέλω κι εγώ.

Τον νιώθω πίσω μου και με μια αστραπιαία κίνηση περνάει τον αγκώνα Του στο λαιμό μου. Ανοίγω τα μάτια μου, σχεδόν τα γουρλώνω. Πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται νιώθω το δάχτυλό Του στον κώλο μου να τον υγραίνει. Με σπρώχνει στον τοίχο ακινητοποιώντας με και ακούω τον ψίθυρό Του:

Από αδαής γυναίκα, έγινα κοριτσάκι. Από κοριτσάκι έγινα συνοδηγός. Και από συνοδηγός έγινα καριόλα. Ναι, είμαι το κοριτσάκι Του, η συνοδηγός Του, η ιδιοκτησία Του. Είμαι η καριόλα Του, η πουτάνα Του, το σκεύος ηδονής Του. Και είμαι περήφανη γι’ αυτά που είμαι, είμαι περήφανη που μου σκίζει τον κώλο, είμαι περήφανη που Του είμαι χρήσιμη. Με πονάει και καυλώνω, καυλώνω γιατί με πονάει Αυτός. Νιώθω τα υγρά μου να κυλάνε στα μπούτια μου. Βγάζω κραυγές πόνου και ηδονής, τα δάκρυά μου αναβλύζουν, δεν μπορώ να τα σταματήσω, κλαίω από συγκίνηση, κλαίω γιατί πονάω. Δαγκώνω τα χείλη μου, νομίζω ότι τα έχω ματώσει. Πάει και η μάσκαρα, πάει και το ρουζ, πάει και το κραγιόν. Νιώθω το χέρι Του στο μουνί μου να παφλάζει στα υγρά μου. Πιάνει την κλειτορίδα μου που είναι πρησμένη, τη νιώθω πρησμένη, έτοιμη να εκραγεί. Χώνει δυο δάχτυλα στον κόλπο μου και μετά τα γλιστράει πάλι στην κλειτορίδα μου.

Χύνω. Χύνω όπως δεν έχω χύσει ξανά στη ζωή μου. Χύνω με δυνατούς σπασμούς και άναρθρες κραυγές, νιώθω τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, δεν πατάω πλέον πάνω της. Τα κορμιά μας συντονίζονται σε έναν αέναο χορό οργασμού και καρμικής ηδονής.

Ακουμπάω τα χέρια μου στον τοίχο για να μη σωριαστώ και περιμένω να με αγκαλιάσει, έτσι όπως νιώθω κι Αυτόν ξέπνεο πίσω μου. Αλλά όχι, με γυρίζει μπροστά Του. Τον κοιτάω βαθιά στα μάτια και σκέφτομαι πόσο αστείο θα είναι το μουτζουρωμένο μου πρόσωπο. Σα να διαβάζει τη σκέψη μου, μου αστράφτει ένα χαστούκι. Ξαφνιάζομαι, πιάνω το μάγουλό μου και Τον κοιτάζω με παράπονο. Χωρίς να το καταλάβω Τον ρωτάω:

«Γιατί;»

Η φωνή Του στιβαρή και σίγουρη. Ξέρει τι θέλει και ξέρει πώς να το παίρνει.

Με παίρνει αγκαλιά και βυθίζομαι μέσα της, χάνομαι. Κλείνω τα μάτια μου, απολαμβάνω τη θαλπωρή της.

Μεσολαβούν μερικά δευτερόλεπτα νεκρικής σιγής, απαραίτητα να εναρμονιστούν οι ανάσες μας. Θέλω να Τον ρωτήσω τι σκέφτεται, την πιο αδιάκριτη ερώτηση που υπάρχει. Την πνίγω, αλλά σα ζωντόβολο επανέρχεται. Θέλω να τον ρωτήσω αλλά νιώθω πως κάτι τέτοιο θα χαλάσει τη στιγμή. Διώχνω το ζωντόβολο μακριά, δεν είναι η ώρα του.

Όταν πια και οι δύο έχουμε ηρεμήσει η αγκαλιά Του χαλαρώνει, κι εγώ κάνω ένα ανεπαίσθητο βήμα πίσω. Πατάω στις μύτες των ποδιών μου και ακουμπάω τα χείλη μου στα χείλη Του. Πιάνω τα χέρια Του, γονατίζω μπροστά Του και τα φιλάω. Σκύβω και ακουμπάω το μέτωπό μου στα πόδια Του.

Στη θέση αυτή, κουλουριασμένη μπροστά Του, κλείνω τα μάτια μου και μένω σιωπηλή.

 

To εχω διαβασει 2 φορες, θα το διαβασω και τριτη ολο..ενα γιατι μετα απο μια δυσκολη μερα με ηρεμει, δευτερον γιατι εχεις αποψεις που τοσο ταυτιζονται με τις δικες μου, τις εχω νιωσει, τις εχω βιωσει, και εκει ειναι για μενα ολη η μαγεια του κειμενου σου, με τσακισες με τον καλο τροπο, υπεροχο Σαπφω μου...

 

ευχαριστώ