εθισμός

Θυμάμαι κλείνοντας 'εναν υπέροχο και δύσκολο κύκλο ζωής συνάμα, πόσο πολύ είχα εθιστεί σε έναν τρόπο ζωής σκλάβου. 'Εχετε νοιώσει κι εσείς εθισμό με αυτο τον τρόπο ζωής ? Θυμάμαι τον φόβο μην με εγκαταλείψει, θυμάμαι να περιμένω με τις ώρες ένα τηλεφώνημά της, θυμάμαι τις στιγμές της αναμονής σαν χρόνια και τα λεπτά της συμβίωσης σαν δευτερόλεπτα. Ναι το παραδέχομαι, ήμουν εθισμένος. 'Ηθελα να είμαι υπό τις διαταγές της όλο και περισσότερο, όσο περισσότερο απαιτητητική γινόταν, τόσο περισσότερο αποζητούσα την κυριαρχία της, σαν ναρκωτικό. Κάθε μερα και περισσότερο, όσο μου έπαιρνε κατι απο την προσωπική μου ελευθερία, τόση εξαψη ένοιωθα. Πείτε μου ρε παιδιά, νοιώσατε ποτε εθισμένοι ?

 

Κάποτε ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα είχε πεί πως αν γευθείς το D/s δεν υπάρχει γυρισμός και είχε δίκιο κατ εμέ.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που αποφάσισαν κάποια στιγμή ζήσουν χωρίς BDSM αλλά όλοι παραδέχτηκαν πως τους έλειπε και ένιωθαν έντονη στέρηση.
Δεν ξέρω αν η λέξη εθισμός είναι κατάλληλη αλλά ξέρω πως έχω ζήσει χωρίς D/s και ένιωθα τουλάχιστον μισή και στερημένη.
Προτιμώ τον εθισμό μου μια και αισθάνομαι ολοκληρωμένη μέσα από αυτόν.

 

Kαλά τα λες carissa.

 

Λίγο ή πολύ όλοι βιώνουμε ένα είδους εξάρτηση μέσα σε μία σχέση είτε αυτή είναι D/s είτε vanilla είτε φιλική ή συγγενική. Το θέμα για μένα είναι πιο πολύ πως χειρίζεσαι την εξάρτηση σου. Μέσα σε κάποια πλαίσια που περιφρουρούν την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπειά σου ή όχι; Δεν ήμουν ποτέ οπαδός της ιδέας ότι όταν είμαι σε μία σχέση τα δίνω όλα ακόμα και αν δεν πάρω τίποτε. Δεν πρέπει να κοιτάμε τα πράγματα ανταποδοτικά λένε μερικοί και συμφωνώ κατά βάση αλλά αυτή η πρόταση κρύβει και την παγίδα να σε κάνει να πέσεις θύμα του έρωτα ή της αγάπης που τρέφεις για κάποια άτομα. Σε μία σχέση το επιθυμητό είναι να βρίσκεις ανταπόκριση της αγάπης και του σεβασμού που δείχνεις για τον άλλο. Αν δεν το βρίσκεις αυτό νομίζω ότι όσο και αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό το άτομο και μόνο στη σκέψη χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου θα κάνεις μεγάλη χάρη στον εαυτό σου να αποχωρήσεις ευγενικά. Η γνώμη μου είναι ότι για να πετύχει μία σχέση είτε D/s είτε όχι απαραίτητο είναι όχι να ξέρεις να αγαπάς τους άλλους αλλά να ξέρεις πάνω από όλα να αγαπάς τον εαυτό σου και να μην πέσεις θύμα των ίδιων των συναισθημάτων σου όταν δεν ικανοποιούνται όσο θα ήθελες από το άλλο άτομο. Ο εθισμός που αναφέρατε νομίζω ότι είναι επικίνδυνος χαρακτηρισμός για το πως αντιλαμβάνεσαι μία σχέση. Σου δίνει την δικαιολογία για να μείνεις σε μία κατάσταση που μπορεί στην ουσία να είναι επιβλαβής για τον ψυχισμό σου. Νομίζω ότι πάνω από όλα θέλουμε να είμαστε σε μία σχέση γιατί μας εκφράζει και βρίσκουμε ανταπόκριση και τον απαιτούμενο σεβασμό στην προσωπικότητά μας.

 

Θα συμφωνήσω με τον lorelai όσον αφορά το θέμα του επιλαβούς ενός τέτοιου εθισμού. Είναι κάτι που το έχω βιώσει προσωπικά και μου έχει κάνει μεγάλη ζημιά. Από την άλη πλευρά, αποτελεί όμως και μια συναρπαστική εμπειρία στη ζωή. Είναι σαν να αφήσεις ελεύθερο το σώμα σου να το παρασύρει ένας άγριος ωκεανός. Σαν να αφήσεις το σώμα σου να παρασυρθεί στον αέρα σαν ξεραμένο φύλλο. Αν το ξεπεράσεις τότε αισθάνεσαι περήφανος και ευτυχισμένος που βίωσες τόσο ακραία συναισθήματα. Εξάλλου, αν θέλει κανείς να ζήσει μεγάλα πάθη πρέπει να είναι έτοιμος να θυσιάσει κάτι από τη γαλήνη του.

 

Εθισμός υπάρχει περισσότερο σ΄ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής (BDSM, στην περίπτωσή μας) και όχι τόσο σε μια συγκεκριμένη σχέση. όντως αν κάποιος μπει συνειδητά σε αυτό το παιχνίδι τότε δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Δεν κόβεται σαν το τσιγάρο (αν κόβεται και αυτό). όσο περνάει ο χρόνος μάλλον δυναμώνει αυτό το πάθος.

 

doulos θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι η αίσθηση του να παραδίνεσαι ολοκληρωτικά είναι κάτι μοναδικό που φαντάζομαι λίγο ή πολύ όλοι το έχουμε ζήσει και δεν μιλάω μόνο για σχέσεις σαν αυτή που περιέγραψες. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι η σχέση που θα σου προσφέρει ότι ποτέ λαχτάρησες και θα σε γεμίζει από όλες τις απόψεις είναι αυτή στην οποία όχι μόνο οι επιθυμίες και η ταυτότητά σου ως σκλάβος αλλά και γενικά η οντότητά σου ως ένας άνθρωπος θα βρουν ικανοποίηση και ανταπόκριση. Για τον εθισμό στην ζωή του bdsm δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη -θα μιλήσουν καλύτερα κάποιοι που το νιώθουν- γιατί έχω καταλάβει ότι μπορώ και χωρίς αυτό και όταν στραφώ προς αυτό θα είναι αποτέλεσμα επιθυμίας και όχι εθισμού.

 

Θα μου επιτρέψετε να πω οτι προσωπικά σταμάτησα το BDSM για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και όντως κάτι δεν καθόταν καλά στη ζωή μου... το σώμα μου δεν το ζητούσε, αλλά το μυαλό μου είχε εθιστεί στο BDSM μετά από μια μακροχρόνια σχέση που ήταν D/s και είχε μάθει αυτά τα μυστικά μονοπάτια να τα λατρεύει μη μπορόντας πια να αντιδράσει σε κάτι άλλο... σε κάθε σχέση που είχα εκείνο το διάστημα προσπαθούσα να βγάλω απ'το μυαλό μου το BDSM καθώς και οτιδήποτε είχε να κάνει με αυτό, αλλά δεν τα κατάφερνα... σε κάθε μου βήμα σκεφτόμουν να είχα μια κοπέλα δίπλα μου που θα έκανε τα πάντα για μένα μόνο και μόνο για να με ικανοποιήσει, οι σχέσεις μου ήταν γι'αυτό το λόγο μικρές και σποραδικές, με μοναδικό βοηθό το μυαλό μου προσπάθησα να ανασυνταχθώ και πήρα την απόφαση να το βγάλω ξανά προς τα έξω, με αποτέλεσμα να φτάσω στο σημείο που είμαστε τώρα εδώ, να μη φοβάμαι να πω τι μ'αρέσει και τι δε μ'αρέσει στο σεξουαλικό τομέα και να κανονίζω μόνος μου τι θα ακολουθήσω στη ζωή μου.

 

Κατά βάση συμφωνώ με την lorelai, απεχθάνομαι τις εξαρτήσεις όχι μόνο γιατί μας κάνουν αναξιοπρεπείς και αδύναμους, αλλά περισσότερο γιατί χαλάνε την ίδια την σχέση. Οι εξαρτήσεις, οι ζήλιες, οι σκηνές κλπ, αντανακλούν την ανασφάλεια που ίσως αισθάνομαστε, τον φόβο της απώλειας του άλλου και ίσως είναι ενδεικτικές ενός αισθήματος ανεπάρκειας που μπορεί να έχει αυτό που τις βιώνει. Εχω την εντύπωση ότι σε μία ερωτική σχέση, ο ένας πρέπει να αντλεί δύναμη από τον άλλο, εάν λοιπόν αυτό που βγάζουμε προς τα έξω είναι οι ανασφάλειες μας, το πιό πιθανό είναι να πάθουμε άκριβώς αυτό που φοβόμαστε!

Ως προς το δεύτερο σκέλος, αυτό δηλαδή του εθισμού στο BDSM, όχι δεν θεωρώ ότι αυτό μπορεί να είναι τρόπος ζωής. Ομολογώ ότι οι λίγες εμπειρίες που είχα στον χώρο ήταν θετικές, μου άρεσαν και πέρασα καλά, όπως μου αρέσουν και πολλά άλλα πράγματα στον έρωτα. Ωστόσο πιστεύω ότι αυτά δεν μπορεί να είναι κομμάτι της καθημερινής μας ζωής γιατί έτσι χάνουν την γοητεία τους. Είναι κάτι σαν τις διακοπές, πηγαίνουμε για ένα διάστημα, περνάμε φανταστικά, αλλά αν η ζωή μας ήταν μόνο διακοπές, τότε δεν θα τις εκτιμούσαμε κιόλας!

 

Σε αλλο thread έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στην εξάρτηση και καταλήξαμε πως καλό είναι ο άνθρωπος να μπορεί να ζεί ανεξάρτητος και συμφωνώ, αλλά επίσης εαν το D/s έχει πάρει μορφή ανάγκης δεν βρίσκω κανένα κακό στο να επιδιώκουμε να το ζούμε στο μέγιστο.
Παραδέχομαι πως δεν βρήκα ισορροπίες σε μια άλλου είδους σχέση, είτε vanilla είτε kinky. Πολύ απλά δεν ευδοκιμώ σε βανίλλα σχέσεις έστω με BDSM στοιχεία. Τις βρίσκω από βαρετές, αστείες έως εκνευριστικές και ψυχοφθόρες, ειδικά όταν ακούω για σκηνές ζηλοτυπίας, ανταγωνισμό, προσπάθεια επιβολής και των δύο, κερατώματα, ίντριγκες κλπ κλπ. Θα μου πείτε, μιλάω κ εγώ που μου αρέσει να με μαστιγώνουν, οπότε επιβεβαιώνεται το περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πως υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων, στην οποία ανήκω, που γοητεύονται από το D/s ως καθημερινότητα γιατί τους παρέχει πλήρωση επιθυμιών και αναγκών, όπως ακριβώς υπάρχει και εκείνη η μερίδα ανθρώπων που ικανοποιούνται με το περιστασιακό BDSM ως συμπλήρωμα στην έτσι και αλλιώς ικανοποιητική ζωή τους.

 

RE: RE: εθισμός

Το κλειδί για μένα βρίσκεται στον ορισμό του εθισμού.
Πεινώ, διψώ γι΄ αυτό τρώω, πίνω…
Είναι εθισμός ή ανάγκη?
Γιατί αν είναι εθισμός, τότε για μένα και οι Ds σχέσεις είναι εθισμός.
Αν είναι ανάγκη, τότε που βρίσκεται ο εθισμός? Στο ότι κάνω αυτό το οποίο είναι αναγκαίο για να ζήσω?  

Θα μου πείτε χωρίς φαγητό και νερό θα πεθάνω…ενώ χωρίς Ds δεν κινδυνεύω να χάσω τη ζωή μου.
Αλλά άραγε ζωή είναι απλά οι οργανικές λειτουργίες του σώματος μας?
Και σε κώμα να είμαι, με αναπνευστήρα, πάλι θεωρούμαι ζωντανή. Είναι όμως αυτό «ζωή»?

Όσο για την καθημερινότητα σε σχέση με το bdsm, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως στις M/s σχέσεις, μπορώ να μην έχω καθημερινά Sm ή Bondage αλλά πως μπορώ να πάψω να έχω Ds?
Υπάρχει πιθανότητα να πάψω να είμαι σκλάβα Του Κυρίου, όταν δεν είμαι μαζί Του? Αλλάζει τίποτα σ΄ αυτά που νιώθω προς Αυτόν, όταν είμαι κάπου με τους φίλους μου ή κάνω κάτι άλλο? Αλλάζει τίποτα στα συναισθήματα μου, όταν βλέπω απλά Tv μαζί Του από το όταν Του προσφέρω ένα φραπέ?

Παλιά δεν μπορούσα να κατανοήσω πως είναι δυνατό να ζω συνεχώς σαν σκλάβα, και όσο προσπαθούσα να συμπεριφερθώ όπως θεωρούσα «σωστά» τα έκανα μαντάρα και πιεζόμουν απίστευτα….μετά συνειδητοποίησα πως το μόνο που χρειαζόταν είναι να ζω απλά σαν εγώ.

Γιατί αυτό ακριβώς που είμαι, άσχετα με την όποια ονομασία, είναι αυτό που Ψάχνει κι Ο Κύριος μου και Αυτός που Είναι, είναι αυτό που ψάχνω εγώ.
Το ότι χρειάζονται κάποιες διορθώσεις σ΄ αυτό που έγινα μέσα από τις επιδράσεις των βιωμάτων μου, δεν είναι τίποτα άλλο από καθάρισμα και γυάλισμα, από τα διάφορα ξένα στρώματα που είχαν μαζευτεί και έκρυβαν την πραγματική μου ουσία. (Κι Ένας Θεός ξέρει πόσο καθάρισμα χρειάζομαι ακόμη!   ).

Οπότε ίσως εκεί και να βρίσκεται η δυσκολία μας, ιδιαίτερα στην αρχή να κατανοήσουμε πως μπορεί να είναι κάτι τέτοιο συνεχόμενο. Γιατί έχουμε στο μιαλό μας κάποια πρωτόκολλα, κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές κ.ο.κ, που αναμφισβήτητα αν είναι ρόλος, αργά ή γρήγορα θα γίνει κουραστικός και θα χρειαστούμε διακοπές, όπως αναφέρει ο potty65.
Αν όμως ΔΕΝ είναι ρόλος?
Μπορώ να αλλάζω το ποια είμαι, την ψυχοσύνθεση μου?
Είμαι αυτή που είμαι γι΄ αυτό και έχω αυτού του είδους τη σχέση. Την έχω ανάγκη, μόνο μέσα σ΄ αυτή νιώθω ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη και αυτό το έμαθα μέσα από πολλών άλλων ειδών σχέσεις, που πάντοτε άφηναν ένα κενό.
Ή είμαι και το έχω ανάγκη μ΄αυτό τον τρόπο ή δεν είμαι και το παίρνω περιστασιακά σε sessions σαν μέρος ενός ευρύτερου παιγνιδιού bdsm, γιατί ακριβώς το έχω ανάγκη με κάποιο άλλο τρόπο, όπως αναφέρει και η carissa[L-T].

Εκείνο στο οποίο δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη και πραγματικά θα ήθελα να μάθω, αν θα ήθελε κάποιος να το μοιραστεί με μας, είναι πως λειτουργεί αυτό σε σχέσεις D/s περιορισμένης ανταλλαγής εξουσίας, επειδή δεν έχω τέτοια εμπειρία και θα μ΄ ενδιέφερε ν ακούσω πως λειτουργεί.

Θα συμφωνήσω με τη lorelai, πως αν δεν υπάρχει υγιής αγάπη προς τον εαυτό μας, τότε δεν μπορεί να υπάρξει και υγιής αγάπη για οποιονδήποτε άλλο.
Αναμφισβήτητα είμαι σε μια σχέση, γιατί μέσα απ΄ αυτή καλύπτομαι. Όταν πάψει να με καλύπτει, τότε γίνομαι δυστυχισμένη.
Απλά ο καθένας μας καλύπτεται από διαφορετικά πράγματα. Κάποιος χρειάζεται να παίρνει κάποια Χ πράγματα, που για κάποιον άλλο να μην είναι σημαντικά και αντίστροφα.

Αλλά αν δεν υπάρχει η αγάπη για τον εαυτό μας, (και δεν το θεωρώ κάτι εύκολο προσωπικά, αλλά κάτι που εγώ χρειάστηκα πολύ δουλειά να μάθω να το κάνω και ακόμη δεν μπορώ να πω πως τα έχω απόλυτα καταφέρει,) τότε δεν μπορούμε και να κάνουμε εκείνες τις επιλογές που είναι για το καλό μας με αποτέλεσμα να μένουμε σε σχέσεις που πέρα από εξάρτηση και συντήρηση των φόβων και των ανασφαλειών μας δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτα.

Αυτό εγώ θεωρώ και ορίζω σαν εθισμό. Κάτι που είναι για μένα βλαβερό, αλλά δεν το σταματάω.

Και το Ds δεν εμπίπτει για μένα σ΄αυτή την κατηγορία.  

 

Η χρήση της λέξης “εθισμός” αποτελεί μια μεταφορά από το χώρο της σωματικής ζωής προς την ψυχική ζωή. Ίσως ωφεληθούμε αν δούμε πως λειτουργεί εκεί ο εθισμός με ένα απλό παράδειγμα.

Κάθε άνθρωπος γεννιέται με υποδοχείς νικοτίνης στον εγκέφαλο του. Εννοώ συστατικών που προκύπτουν από την διάσπαση της νικοτίνης, αλλά για το παράδειγμά μας, δεν απαιτείται η απόλυτη επιστημονική ακρίβεια. Στους υποδοχείς εγκεφάλου “κλειδώνουν” κατά μίαν έννοια οι διάφορες ουσίες και “ισορροπούν” τις απαιτήσεις του νευρικού συστήματος.

Κάποιοι άνθρωποι δοκιμάζουν το κάπνισμα, κάποιοι όχι. Από αυτούς που δοκιμάζουν ένα συντριπτικό ποσοστό αναπτύσσει σωματικό εθισμό, πέρα από την ψυχο-κοινωνική εξάρτηση (κίνηση του χεριού, “εκπνοή” και οπτικοποίηση με τη μορφή του καπνού συναισθημάτων που δεν εκφράζονται, αίσθηση του ανήκειν σε ομάδα, κλπ.). Αυτός ο σωματικός εθισμός κάνει αισθητή την παρουσία του με σύνδρομο στέρησης σε περίπτωση διακοπής.

Πολλοί λιγότεροι, αλλά υπαρκτοί, είναι εκείνοι που δεν αναπτύσσουν σωματικό εθισμό. Μιλάμε τότε για περιστασιακούς καπνιστές (social smokers) ή και ανθρώπους που κυριολεκτικά, και όχι χιουμοριστικά, το τσιγάρο το κόβουν όποτε θέλουν. Έχω γνωρίσει (και ζηλέψει!) τέτοιους ανθρώπους. Οι επιστήμονες είναι βέβαιοι ότι οι υποδοχείς νικοτίνης τους είναι διαφορετικοί από των υπολοίπων. Μόλις βρουν πώς, θα έχουν έτοιμο εμβόλιο κατά του καπνίσματος.

Για να έχουμε πλήρη εικόνα του σωματικού εθισμού, πρέπει να μιλήσουμε και για την ηρωίνη. Η ηρωίνη είναι μια ουσία που αναπτύσσει σχεδόν από την πρώτη της είσοδο στο σώμα τους δικούς της υποδοχείς στον εγκέφαλο! Ακόμη κι αν ένας άνθρωπος διακόψει την ηρωίνη οριστικά (σπάνιο) και πεθάνει από βαθιά γεράματα ο παθολογοανατόμος του μπορεί να διαπιστώσει από τον εγκέφαλο του αν έκανε έστω και περιστασιακή χρήση ηρωίνης.

Είναι εύκολο να μεταφέρουμε αυτές τις σκέψεις αναλογικά στον ψυχικό εθισμό. Ειδικότερα, στο BDSM θα έπρεπε να ρωτήσουμε: υπάρχουν πραγματικά “ψυχικοί υποδοχείς” που καλύπτονται από μια τέτοια σχέση; Είναι εγγενείς ή κατασκευάζονται; Και μεταξύ αστείου και σοβαρού: θα υπάρξει ποτέ εμβόλιο για το BDSM:-;