ενα ενδιαφερον δημοσιευμα.

http://wraiazwi.blogspot.gr/2011/10/blog-post_2644.html


Φάκελος γυναίκα: ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΚΛΑΒΑ ΣΟΥ.

Στην ηλικία μου πλέον έχω καταρρίψει κάποιους μύθους. Κάποτε ύψωνα την σημαία της φεμινιστικής επανάστασης. Τότε ήμουν δεκαέξι και καλά έκανα. Έπρεπε να βρω την ταυτότητα μου κι έπειτα δεν ανεχόμουν από συνομήλικα δεκαεξάρικα-σπυριάρικα- μαμμόθρεφτα (μου φάνταζαν πολύ πιτσιρίκια) να μου λένε με εκείνη την έπαρση που συνοδεύεται από το βλέμμα του αγνωστικισμού:
(ποιος είμαι; που πάω; είμαι τρομοκρατημένος! επαναλαμβάνω όσα λέει ο μπαμπάς!!) ότι είναι ανώτερα από εμένα!

Αργότερα έμαθα να πληρώνω τους λογαριασμούς μου από το πρώτο ραντεβού. Ήθελα να μην έχω κανέναν ανάγκη. Βέβαια αυτή είναι μια παιδαριώδης τακτική αλλά τότε δεν το συνειδητοποιούσα. Το να διαφημίζεις ότι δεν έχεις κανέναν ανάγκη, είναι σαν να διαφημίζεις το πόσο αδύναμος είσαι. Αλλά και πόσο ευάλωτος στις καταστάσεις, όταν αυτές έρχονται να σε πνίξουν με τα αδιέξοδα τους. Κάποια στιγμή από τα πολλά ζόρια έρχεται η σκληρή ώρα για όλους. Ναι. Πρέπει να παραδεχτείς στον εαυτό σου: τους έχω άλλους ανάγκη.

Ευαισθησία: Μια παρεξηγημένη έννοια.
Οι ίδιες οι γυναίκες πρώτες παρεξηγήσαμε τις ευαισθησίες μας. Τις ονομάσαμε αδυναμία ενώ αυτό είναι απόλυτα λάθος. Άλλο ευαισθησία άλλο αδυναμία. Η ευαισθησία κρύβει ευφυΐα, άρα μια ιδιαιτερότητα που σε κάνει ξεχωριστό. Είμαστε δυνατές με τον δικό μας μοναδικό τρόπο και αυτό είναι που θαυμάζουν σε μας οι άντρες. Τώρα βέβαια οι πολλές ευαισθησίες σε συνδυασμό με τις ατίθασες ορμόνες σε βάζουν στην δυσάρεστη θέση να θέλεις να κλάψεις πάνω σε έναν ανδρικό ώμο. Ε και πως να το κάνουμε αυτός ο ώμος είναι πιο δυνατός απο τον δικό μας. Κι έτσι πρέπει να είναι. Αλλιώς το γυνακείο dna θα είχε φροντίσει να μας φτιάξει τετράγωνους ώμους και ένα μακρύ πηγούνι για να αυτοεξυπηρετούμαστε.
Εμείς οι γυναίκες δεν μπορούμε να είμαστε άντρες. Χρησιμοποιήσαμε στις σχέσεις μας την ανδρική συμπεριφορά ως το όριο που βαλθήκαμε να ξεπεράσουμε. Αυτό έγινε για να αποδείξουμε στους γύρω μας ότι είμαστε ικανές. Ναι είναι ωραίο να βιώνεις τον ανδρικό σου εαυτό. Αρκεί να είσαι πράγματι άντρας. Ακούγεται πολύ συχνά ότι δεν υπάρχουν άντρες. Νομίζω ότι αυτό το γεγονός εντοπίζεται στο ότι δεν υπάρχουν πλέον γνήσιες πρωτόγονες γυναίκες. Δεν μπορούν να συνδιάσουν το τώρα με το χθες αποδεχόμενες ότι έχουν ανάγκη τα όρια του άνδρα. Βρισκόμαστε όλοι σε σύγχυση. Τα περιοδικά χαϊδεύουν τις γυναίκες γιατί είναι η αγοραστική τους δύναμη. Αναρωτιέμαι γιατί πολλές φορές δεν είδαμε την αδύναμη μας φύση ως την αποκλειστική μας δύναμη; Γιατί να μην αποκαλείται φεμινίστρια μια γυναίκα που αποδέχεται τον σεξιστικό ερωτισμό του άντρα της ιδιωτικά; Όταν τον αφήνει ελεύθερο να καθορίζει κάποια πράγματα στις σχέση τους; Γιατί δεν είναι αυτό δύναμη;

Πολλές φορές μου έρχεται στο μυαλό η Μαντόνα σαν το ουσιαστικότερο και αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα αυτής της λογικής. Ως ιδιοφυΐα το κορίτσι, ικανό πλέον να αναλυθεί στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αναγνώρισε αυτήν την καταπιεσμένη πατριαρχία μέσα στην γυναίκα. Και έντυσε τα τραγούδια της, τα βίντεο της, τα ρούχα της, με όλο τον αντιφεμινιστικό της οίστρο. Πέρασε ασυνείδητα στον κόσμο αυτό που τότε είχε ανάγκη και δεν το είχε ανακαλύψει καν. Την απελευθερωμένη υποταγμένη γυναίκα. Κι αυτή η παραδοχή, της έδωσε έναν δυναμισμό μοναδικό.

Στις μέρες μας, έρχεται η Λαίδη Γκάγκα να καλύψει το κενό της απενοχοποίησης. Η γυναικεία ατσαλάκωτη ομορφιά που μάθαμε στα περιοδικά και στα μεσημεριανά έχει τελειώσει. Αυτό θα φανεί σε 20 χρόνια. Ο κόσμος πλέον δεν θα συγκινείται από τα ιδεώδη χρωμοσώματα. Θα θέλει την ομορφιά σε δεύτερο επίπεδο. Αυτό που κρύβεται από κάτω. Που θα εξηγεί το βάθος στο βλέμμα. Τις καμπύλες ή τις γωνίες ενός προσώπου.
Οι πλαστικές, η αγωνία της ατσαλάκωτης εικόνας θα απομυθοποιήσουν την στείρα ομορφιά που σήμερα πνίγεται και καταπιέζεται με ορισμούς και κανόνες. Τόσα εκατοστά η μέση, τόσα χιλιοστά η μύτη τόσους πόντους η κοιλιά.
Οι άνθρωποι κάποτε θα γίνουν πιο ανθρωπιστές. Θα ενσωματώνουν στις κοινωνίες τους μη αρτιμελείς. Θα ερωτεύονται ανάπηρους, άρρωστους και θα υπάρχει ένας σεβασμός στη φθορά και μια εκτίμηση σε όποιον είναι ικανός στην αγάπη. Νομίζω ότι έτσι θα αποσυμφορηθεί σιγά σιγά και η τυραννία της γυναίκας να είναι δυνατή.

Θα μπλοκάρουμε και θα κουραστούμε απο ένα κοινωνικό τράφικ φτιαγμένο από δυνατούς σε εισαγωγικά. Πλέον δεν θα είσαι άξιος προσοχής για αυτά που έχεις, αλλά για αυτό που είσια.

Το να είσια σκλάβα σε έναν άντρα δεν σημαίνει ότι είσια το θύμα του. Υπάρχει μια εμπνευσμένη προοπτική μέσα σε αυτόν τον ρόλο. Μπορείς να τον ντύσεις με χρώματα και εκδοχές που δεν είχες φανταστεί. Βέβαια είναι λεπτά τα όρια. Μιλάμε για εξυπνάδα και όχι για ηθελημένη κακοποίηση. "Σκλάβα" δεν είναι αυτή που τρώει κλωτσιές και μπουνιές. Αυτή είναι μια κατεστραμμένη προσωπικότητα και χρειάζεται την αστυνομική και διαστική παρέμβαση. Δεν μιλάμε γι αυτήν την κατάντια. Σκλάβα δεν είναι ούτε η γυναίκα που καθορίζει την ζωή της σύμφωνα με τις επιθυμίες ενός άλλου.

Όχι στις μέρες μας, έχουμε την αυτονομία της σκλάβας. Που σημαίνει διαλέγω να είμαι το υποκείμενο σου με τον τρόπο που επιθυμείς αλλά και με τον τρόπο που μου αρέσει. Και έχω το θάρρος να μου αρέσει! Ποιος μπορεί να σκεφτεί ποιο ανυπότακτο μυαλό στην Ελλάδα από εκείνο της Μαλβίνας Κάραλλη; Κι όμως η Μαλβίνα ονομάτιζε όπως λένε οι φίλες της κατά καιρούς τον άντρα της, πασά.

Μάλιστα είχε φτάσει στο (όμορφο) σημείο όπως λέγανε οι φίλες της, να τις ντύνει χανούμισσες και να τον περιμένουν μέσα σε μια νωχελική ατμόσαφαιρα για να τον φροντίσουν μετά την δουλειά. Μοιάζει ακραίο; Ίσως είναι ίσως και όχι. Ο καθένας μόνος του ξέρει τα όρια του. Δε λέμε όλες να ντυθούμε χανούμισσες και να τους περιμένουμε. Άσε που πρέπει και ό άντρας σου να έχει το κατάλληλο επίπεδο για να πιάσει το νόημα. Αν ας πούμε ντύσει χανούμισσα και φέρει στο πάρτι καμιά πληρωμένη πεταλούδα τότε δεν είναι πασάς είναι ηλίθιος. Και οι χανούμισσες δεν συνιστούνε μέλη γιορτής αλλά οργίου.

Ακόμα και οι σαδιστές άντρες και οι μαζοχίστριες γυναίκες δεν έχουν ξεκάθαρο μέσα τους το νόημα. Με την έννοια σκλάβα βρίσκονται σε σύγχυση. Πιστεύουν ότι την σκλάβα την κυνηγάς με ένα μαστίγιο μέσα στο σπίτι σαν τις κατσαρίδες. Έχουν μέσα τους το σύμβολο της, ως κτήμα. Γιατί στην κοινωνική ζωή τους προσποιούνται τους άλλους. Τους επιτυχημένους, τους διαλακτικούς και δεν μπαίνουν σε ξεκάθαρους ερωτικούς ρόλους.

Η γυναίκα σκλάβα δεν εκφράζεται μέσα στο σεξ. Εκφράζεται βέβαια και στο σεξ. Ίσως εκεί να είναι η σκηνή. Το θεατρικό της σανίδι. Τα φώτα της. Όμως το σενάριο γράφεται απ αυτήν με ένα υπόγειο αλλά ξεκάθαρο τρόπο πολύ πριν το σεξ. Στην καθημερινότητα, στην δοτικότητα και την παραχώρηση αλλά κυρίως στην έμπνευση. Στην ποίηση αυτού του ρόλου.
Γυναίκα σκλάβα είναι αυτή που δίνει χωρίς να την εμποδίζει κανείς και δεν αισθάνεται κόμπλεξ γι αυτό, αλλά ούτε και την ανάγκη να απολογηθεί. Είναι εκείνη,που της προσφέρεται η ευκαιρία να "προσφέρεται" χωρίς να θυσιάζει τίποτα. Μια γυναίκα σκλάβα δεν είναι ανάγκη να βλέπει όλη μέρα τον νιπτήρα και το βράδυ να φοράει φίμωτρο κάνοντας το σκυλάκι. Αυτή η γυναίκα είναι καρικατούρα. Είναι η εμμονική φαντασίωση του σύγχρονου σεξουαλικού στερεότυπου.

Γυναίκα σκλάβα είναι το σύμβολο της μητέρας. Πάντα δίπλα. Μας βάζει κομπρέσες, μας φιλάει στον πυρετό χωρίς να την νοιάζει αν κολλήσει και κάνει υπομονή στα τερτίπια μας. Είναι φυσικό και επόμενο τότε, μια γυναίκα- γκόμενα- μάνα να κάνει και σεξουαλικές χάρες απολαμβάνοντας την παραχώρηση της σαν την ύψιστη δύναμη.

Από τον άντρα αυτό που ζητάμε είναι τον πατέρα. Αυτόν που μας προστατεύει έξω απο τη σπηλιά με το ρόπαλο. Βέβαια σήμερα δεν υπάρχουν σπηλιές αλλά υπάρχουν πρίζες που θέλουν φτιάξιμο για την προστασία του παιδιού, λογαριασμοί που θα τρέξει εκείνος για την αποπληρωμή τους με την μηχανή, ενώ θα προπορευθεί στην πόρτα για να μας την ανοίξει ώστε να περάσουμε με το μωρό στην αγκαλιά. Η γυναίκα σκλάβα δεν είναι μόνο σεξ αλλά η απενοχοποιημένη κυρίως αποδοχή, ότι ο άντρας τα καταφέρνει σε κάποια πράγματα καλύτερα από εμάς και ότι αυτό του το αναγνωρίζουμε. Στην αντίθετη περίπτωση, γινόμαστε κουραστικές, υστερικές, απορριπτικές απαξιωτικές, στερημένες και εχθρικές με τον εαυτό μας. Δεν είμαστε υγιείς. Παραγκωνίζοντας τον άντρα και απαξιώνοντας τον, γινόμαστε εμείς ο άντρας του εαυτού μας και αυτό μας κάνει χειρότερες από τους χειρότερους συντρόφους. Γιατί άλλο είναι να παλεύεις τον άντρα σου και άλλο την φύση σου. Οι ενοχές που μαζεύεις μέσα σου είναι τόσες πολλές, που τις στρέφεις παντού γύρω σου. Ακόμη και στο παιδί σου.

Το μότο ο άντρας της ζωής μου "είμαι εγώ" μπορεί να ακούγεται γοητευτικό, αλλά είναι μια μεγάλη μπανανόφλουδα που σκοπό έχει να μας καθυποτάξει στο τρελαμένο ασυνείδητο μας. Και να μας φέρει στα όρια της τρέλας και της αρρώστιας. Στο τέλος, η κάθε πικραμένη απογοητευμένη παντρεμένη για να δικαιώσει τον χαμένο της γυναικείο της ρόλο και αφού έχει ευνουχίσει τον φίλο -σύντροφο, τον κερατώνει με έναν χειρότερο από αυτόν και γίνεται σεξουαλικό του υποχείριο. Που έτσι κι αλλιώς καλύτερος θα είναι από τον πρώτο αφού γίνεται ο αποκλειστικός της επιβήτορας.

Έτσι όμως φτάνει στο σημείο, το οποίο απέφευγε μια ζωή. Να γίνει έρμαιο χωρίς προσωπικότητα στη διάθεση ενός άντρα που την εξουσιάζει με τις ορμόνες της. Και όχι με την λογική το συναίσθημα και την γνήσια αυθεντική -πρωτόγονη επιλογή της. Στην τελική, ας μην ξεχνάμε ότι αν μια γυναίκα επιλέξει σε ποιόν και πως θα σκλαβωθεί τότε πραγματικά, κάνει την πιο ελεύθερη πράξη της ζωής της.

 

Διαβάστε ανατολίτικη λογική νεο-ελληνίδας.
Όποιος πληρώνει τους δικούς του λογαριασμούς «διαφημίζει» ότι δεν έχει κανένα ανάγκη και συνεπώς δείχνει έτσι ότι είναι αδύναμος.

Έτσι την βολεύει αυτήν. Να πληρώνει ο μαλάκας. Βέβαια μετά το μαζεύει και συμπληρώνει ομολογώντας:

«Κάποια στιγμή από τα πολλά ζόρια έρχεται η σκληρή ώρα για όλους. Ναι. Πρέπει να παραδεχτείς στον εαυτό σου: τους έχω άλλους ανάγκη.»

Φυσικά και τους έχει. Έτσι έχουν καταντήσει τις νέες κοπέλες στην Ελλάδα.
Τελείως αξιολύπητη λογική.

 

Γλώττα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει.

Γιατί όταν ξεπουλιέται σε έναν είναι πουτάνα και το ξέρει. Ενώ αν ξεπουληθεί σε όλους τους άλλους, ανεβαίνει επίπεδο.

Καρακαριόλες....

 

"Πουτάνα" είναι εκείνη, που "το δίνει" σε όλους ανεξαιρέτως ( και η οποία αν και για όσο καιρό "το δίνει" σε μένα, είναι Θεά/κυρία/γαμάτη )..."Καριόλα" είναι εκείνη, που "το δίνει" σε όλους τους άλλους εκτός από μένα...

Όσα δε φτάνει η αλεπού...Κάνει το μαστίγιο απόχη και προσπαθεί να τα πιάσει...

Υ.Γ. Όταν οι επιλογές του καθενός/καθεμιάς πρέπει να περάσουν από την "επιτροπή ηθικής" του κάθε τυχάρπαστου/αναμάρτητου/"Θεού"...Και βάζω κι εμένα μέσα στους τυχάρπαστους/αναμάρτητους/"Θεούς"...

 

Μερικοι μερικοι πρεπει να εχετε φαει πολυ χυλοπιτα και τρελο κερατο!!

 

Cheers!

 

 

Μερικοί νομίζετε πως πρέπει να πληρώνετε μια γυναίκα για να είναι μαζί σας. Και έχετε δίκιο.

 

Κάποια γουστάρει να είναι σκλάβα κάποιου? Της αρέσει να την "πληρώνουν" ? Μαγκιά εκείνης και μαγκιά εκείνου που γουστάρει να της τα "σκάει"... 

Υ.Γ. Μερικοί και να πλήρωναν χρυσάφι μια γυναίκα, δεν θα έβγαζε για την πάρτη τους ούτε τα γάντια της...Όσο "πουτάνα" και αν ήταν...Και δεν θα τα έβγαζε, όχι γιατί δεν θα ήταν ωραίοι ( εντελώς υποκειμενικό )...αλλά για τα μυαλά που κουβαλούν... 

 

Είπα, δίκιο έχετε. Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος εκνευρισμού.

 

Δε μπορώ να γνωρίζω σε ποιους αναφέρεσαι αλλά με την ευκαιρία, θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο.

Όταν είσαι Αρσενικός και αρέσκεσαι στο να κυνηγάς γυναίκες, το μόνο βέβαιο είναι οτι έχεις να φας πάρα πολύ χυλόπιτα.

Είναι μέρος του "παιχνιδιού" αλλά και της ίδιας της ζωής, καθώς δε μπορεί να αρέσουμε ή να "κάνουμε" όλοι σε όλους. Δεν είναι κάτι το άσχημο ή κατακριτέο ή "επιχείρημα" προς μείωση της προσωπικότητας του οποιοδήποτε συνομιλητή (argumentum ad hominem), όπως το παρουσιάζεις. Ως αρνητικό το βλέπει συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων, για συγκεκριμένους λόγους, τους οποίους όποιος θέλει μπορεί να ανοίξει ένα θέμα και να το συζητήσουμε.

Επιπλέον, η ίδια η απόπειρα προσέγγισης ενός άλλου ανθρώπου που σε κάνει να πιστεύεις οτι θα σου προσφέρει χαρά, ευτυχία, εξέλιξη κ.ο.κ. σε κάνει να εκτίθεσαι στη άμεση, ατόφια και ενστικτώδη κριτική τους και μέσω αυτού να ανακαλύπτεις τις πιο βαθιές σου ανασφάλειες από πρώτο χέρι.

Η ενδεχόμενη απόρριψη από την άλλη σε αναγκάζει να μαθαίνεις τα όρια και τις δυνατότητές σου, να διαχειρίζεσαι ακόμα και τις πιο δύσκολες καταστάσεις και να εξελίσσεσαι μέσα απ' αυτή τη διαδικασία, ώστε την επόμενη φορά να έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

Η λογική λοιπόν του "δε φλερτάρω για να μην φάω χυλόπιτα" είναι η ίδια του "δε παίζω για να μην χάσω" και συνήθως συνοδεύει εξαιρετικά ανασφαλείς ανθρώπους, οι οποίοι περιμένουν τον "ιδανικό σύντροφο" ουρανοκατέβατο.

Και για όσους δεν έχουν πεισθεί ακόμα, είναι ωραίο το flirt, you should give it a try. Και ακόμα και αν δε γαμήσετε, τουλάχιστον θα κοιμηθείτε χορτάτοι.

Υ.Γ. Για το κέρατο, υπάρχει κάπου ένα νήμα που είχαν γραφτεί τα άπειρα αλλά βαριέμαι να το ξεθάβω.

 

Μεγάλο λάθος, πολύ μεγάλο λάθος. Σκλάβα είναι ακριβώς η γυναίκα που έχει συναινέσει και επιθυμεί βαθύτατα να ζει τη ζωή της σύμφωνα με τις επιθυμίες ενός συγκεκριμένου Άλλου, του Αφέντη της.

Εύχομαι σε όλες (και όλους) που έλκονται από το σκλαβιλίκι του M/s να το ζήσουν...

 

εγω ξερω πως το αρθρο ηταν πολλες σελιδες και κολλαμε σε μια δυο πρωτασεις.μια χαρα τα λεει και σε πολλα συμφωνω!ακομα και στο θεμα πληρωμης τη εννοει πραγματικα?πως αλλο να πληρωνω επειδη ειμαι κυμπαρης και το κανω για να νιωσω εγω καλα και αλλο το κανω για να μη με κρινουν ασχημα οι αλλοι.