... η αρχή!!!

Χανιά, καλοκαίρι ‘99

Εγώ τότε φοιτητής, αλλά παρέμεινα το καλοκαίρι Χανιά λόγω του ότι δούλευα επίσης. Επειδή τιμούσα την ιδιότητα μου ως Έλληνας φοιτητής δεν παρέλειπα τις καθημερινές επισκέψεις στα παραλιακά μπαράκια. Εκεί, ένα μεσημέρι, συνάντησα πρώτη φόρα εκείνη. Εγώ τότε στα 20-21, εκείνη μια ώριμη γυναίκα στα 37-38. Ψηλή, αδύνατη, με απίστευτο πόδι και έντονο βλέμμα.

Η αλήθεια είναι ότι από την στιγμή που την αντίκρισα δεν πήρα την ματιά μου από πάνω της. Ξαφνικά, σηκώνεται, να πάει στο μπαρ. Περνάει από δίπλα μου, τα βλέμματα μας διασταυρώνονται, ενώ ήταν μια στιγμή, μου φάνηκε ότι πέρασαν ώρες.

Δεν χάνω, χρόνο. Στέλνω τα σχετικά σφηνάκια στο τραπέζι της. Μετά από λίγο, σηκώνομαι, πάω στο μέρος της και της ψιθυρίζω «Δεν αντέχω άλλο, πάω να δροσιστώ στην θάλασσα … σε περιμένω». Με άφησα να «καώ» λίγο στην αναμονή, αλλά τελικά ήρθε. Είχε κατέβει τελικά για διακοπές. Ως έδρα, τότε είχε την βόρεια Ελλάδα. Μορφωμένη, καλλιεργημένη, με απίστευτα δυνατό μυαλό, σχετικά πρόσφατα χωρισμένη.

Αν και ήταν μεσημέρι, το πότε νύχτωσε, το πότε έφυγαν όλοι, έκλεισε το μαγαζί και μείναμε οι δύο μας … ούτε που το κατάλαβα. Εκεί, την απόλαυσα για πρώτη φορά, εκεί την γεύτηκα, εκεί την έκανα δικιά μου. Οι μέρες πέρασαν με έντονο πάθος, μέχρι να φύγει ελάχιστα δεν είμασταν μαζί.

Από εκεί και πέρα περνάγαμε ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο, στο ICQ, στο NetMeeting. Συνεχώς με προκαλούσε να σκέφτομαι κάτι νέο, κάτι extreme, κάτι που είχα φαντασίωση. Λόγω του επαγγέλματος της … την ψυχολογία την έπαιζα στα δάχτυλα. Με είχε κατάλαβε. Προσωπικά μέχρι τότε, δεν πίστευα ποτέ ότι κάποια γυναίκα θα δεχόταν ποτέ να γίνει σκλάβα, υποτακτική, σκυλίτσα. Όταν της το ανέφερα σαν φαντασίωση, ενθουσιαστικέ. Το μόνο που μου είπε, ήταν να κάνω υπομονή μέχρι να κατέβει ξανά.

Και, όντως, μετά από μερικούς μήνες κατέβηκε. Πήγα, την παρέλαβα από το αεροδρόμια, την ρωτάω εάν θέλει να πάμε για καφέ ή για φαγητό. Αποκρίνεται, ότι, πρέπει να πάμε για κάτι ψώνια πρώτα στο κέντρο. Κατεβαίνουμε κέντρο και καταλήξαμε σε ένα petshop. Όπου βρεθήκαμε να διαλέγουμε και να δοκιμάζει κολάρα και αλυσίδες. Μόνο στην εικόνα, είχα ερεθιστεί απίστευτα. Τελικά, πήραμε κολάρο, λουράκι, μπολάκια.

Γυρίσαμε σπίτι. Όπου μέχρι εκείνη να ετοιμαστεί. Εγώ της είχα φτιάξει ήδη την γωνιά της, οπού θα έτρωγε, θα ξεκουραζόταν και θα κοιμόταν, δίπλα από το καλοριφέρ. Τελικά, έρχεται, μόνο με μαύρα εσώρουχα, ψηλές κάλτσες και μπότες, που ήξερε καλά πόσο με ερέθιζαν. Με πλησιάζει στα τέσσερα και τελικά γονατίζει μπροστά μου με τα χέρια σταυρωμένα πίσω της. Εκεί, της πέρασα για πρώτη φορά το κολάρο της. Ήταν η πρώτη μου σκυλίτσα.

Το κολάρο δεν το έβγαλε στιγμή όσο ήταν εκεί. Ακόμα και έξω έβρισκε τρόπους να το κρύβει. Έτρωγε και έπινε σαν σκυλίτσα, ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει ποτέ μου. Ότι πιο αισθησιακό. Τα πρωινά που ξύπναγα να πάω για δουλεία, έβρισκα πάντα τον καφέ μου έτοιμο και εκείνη δεμένη στην γωνία της να με κοιτάει και να περιμένει να την λύσω να έρθει κοντά μου.

Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, είχε γίνει η σκυλίτσα μου, το τραπεζάκι μου, το κομοδίνο μου, το τασάκι μου, το ουροδοχείο μου, το χαλάκι μου … τα πάντα μου. Κάθε φορά έβρισκα και κάπου αλλού να τελειώσω, στο πρόσωπό της, στο στόμα της, στης μπότες της, στο κρασί της, στο φαγητό της.

Κράτησε κοντά στα 2 χρόνια, στην πράξη βέβαια δεν είμασταν μαζί ούτε 3 μήνες λόγω απόστασης. Ήταν αρκετό όμως για μένα, από τότε να θέλω και να αποζητώ αποκλειστικά και μόνο αυτό. Μια γυναίκα, έξυπνη, με απίστευτο μυαλό και γνώσεις που να είμαι περήφανος για εκείνη και πραγματικά να την σέβομαι ως άνθρωπο και παράλληλα να είναι η πιστή, υπάκουη σκυλίτσα μου.