η λάμψη της τρέλας

Point taken.  

Όντως, οταν λεω να κρινουμε τον εαυτο μας ελαστικα σημαινει πως κατα βαθος εχουμε εντοπισει μεσα μας κατι που δεν ειναι οπως θα το θελαμε, συνηθως μια διαδικασια σκεψης, οπως πχ αυτη που περιγραφετε με το "κανω αποπειρες να κουμπωσω τα ακουμπωτα" (παρουσιαζοντας τον εαυτο μου στον εαυτο μου σαν Αγιο, να προσθεσω) - που πιστευω οτι συχνα το κανω κι εγω ο ιδιος - ή καποια αλλη. Συμφωνω επίσης οτι προκαλεί δυσφορια το να προσποιεισαι στον εαυτο σου, που μπορει είτε να μεινει σαν δυσφορια ή να φτασει σε καποιου ειδους εξωτερικευση.

Το θεμα μου δεν ειναι αν αυτο ισχυει, αλλα το αν εγω (ή ο οποιοσδήποτε) θα πρεπει να "ξεβολευτώ" και να προσπαθησω να αλλαξω αυτες τις συμπεριφορες ώστε να μην διακινδυνεύσω να φτάσω στο στάδιο της εξωτερικευσης αυτης της δυσφορίας, ή αν τελικά ειναι θεμιτό το να πω "έτσι είμαι" ή (ανακουφιστικοτερο ακόμη) "έτσι ειναι οι ανθρωποι", προσπαθώντας να ανακουφισω τη δυσφορια μεσω της αποδοχής των συμπεριφορων αυτων - ακομα κι αν αυτη η αποδοχη αποδειχτει αναιτιολογητη η λανθασμενη.

Προσωπικη αποψη/απαντηση στην ερωτηση, συνεχιζοντας αυτο που λετε @cadpmpc είναι πως, αφου η δυσανεξια ειναι κατι σχετικα ανωδυνο, η ανακουφιση της δια της αποδοχής ειναι κατι εξισου ανωδυνο.   Και ο λογος που επιμενω να το αντιπαραθέτω απεναντι στο "ξεβολεμα" ειναι οχι πως το θεωρω καλυτερη λυση, αλλα η πεποιθηση μου πως για καποιους ανθρωπους ισως ειναι αδυνατο να αλλαξουν εναν τροπο σκεψης που μπορει να ακολουθουν για ποιος ξερει ποσα χρονια, ακομα κι αν μεσα τους τους προκαλει προβλημα.

(Υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να έχω παρερμηνεύσει σε ενα βαθμο τα λεγομενα σας, γενικα σας εχω ξαναδιαβασει αλλα δυσκολευομαι παρ ολα αυτα να καταλαβω απολυτα την εκφραση σας. Σε τετοια περιπτωση καντε αν θελετε εναν κοπο παραπανω να με διορθωσετε, ωστε να κερδισω οσο γινεται περισσοτερα!)

 

 

την διάκριση ανάμεσα στην παθογένεια και στη διαχείριση προκλήσεων ή αποδοχή χαρακτηριστικών επιχειρώ να κάνω, ώστε να διαπιστωθεί το περιεχόμενο της αναζήτησης καθολικής παθογένειας. αποφεύγω τον όρο αυτογνωσία, γιατί ενδεχομένως περιέχει μιά απαίτηση «συνειδητής εξειδικευμένης επεξεργασίας», σαν ιδεολογική κατάρτιση ένα πράγμα, ενώ η αποδοχή χαρακτηριστικών μου φαίνεται πηγαία. αντίθετα, η απαξίωση κι η ανάθεση παθογένειας σε χαρακτηριστικά απαιτεί συγκεκριμένο ιδεολογικό φορτίο και συγκεκριμένη επεξεργασία.

η τοποθέτηση του εαυτού μας στο περιβάλλον του, η αυτογνωσία, σε μένα μοιάζει πηγαία κι αυτόματη διαδικασία, για κάθε έμβιο σχεδόν. αστοχία σ' αυτό προκαλεί δυσλειτουργίες, δυσκολίες δεν υπάρχει αμφιβολία πως μπορεί να υπάρχουν. δεν μου φαίνεται όμως περίπλοκη διαδικασία που απαιτεί φώτιση. υπέρβαση εμποδίων, κατά κανόνα κατασκευασμένων, ναι, απαιτεί, για εμάς, εδώ, σήμερα.
δεν βλέπω την ένστασή σας, δεν βλέπω απόσταση στις δύο θέσεις, ισχυρίστηκα και ισχυρίζομαι οτι η δυσφορία ή η μιζέρια που οδηγεί στον αφορισμό «όλοι είναι λίγο πολύ άρρωστοι» και προέρχεται από την επίμονη άρνηση παραδοχής και διατήρηση άλυτων «εσωτερικών» «αντιφάσεων» που αγγίζουν, ή φτάνουν στην δυσλειτουργία, παράγει το μίσος προς κάθε κατεύθυνση. βέβαια δεν είναι αναμενόμενη λειτουργία, βέβαια δεν τους αφορά όλους, βέβαια δεν είναι όλοι άρρωστοι. αφορά εκείνους μόνον που καταφεύγουν σ' αυτό.

το μοίρασμα αναγκών, παρόμοιων, ανάλογων ή ίδιων, «φέρνει κοντά» τα αγελαία, κι όχι μόνον τα αγελαία. δεν είναι απαραίτητο, ούτε ίσως το πιο συνηθισμένο, να τα «φέρνει κοντά» από αίσθηση αδυναμίας. δεν είναι ο αμοιβαίος οίκτος που μας συνδέει, ούτε η αμοιβαία επικριτικότητα.
το ίδιο ωραία νοιώθω και χωρίς να φορέσω κομμάτια του εαυτού μου στους άλλους, με το στανιό ή χωρίς, έχω τα δικά τους κομμάτια μπροστά μου, αλλιώτικα απ' τα δικά μου. με τον άλλον αλληλεπιδρώ, όχι με μένα. και δεν χρειάζεται και να τα «σέβομαι» κιόλας, να φοβάμαι μη σπάσουν. κανενός τα κομμάτια.

η δική μου γνώμη είναι οτι δεν μας χρειάζεται ούτε ελαστικότητα ούτε αυστηρότητα. κρατάμε τον εαυτόν μας λειτουργικό, τον τοποθετούμε στο περιβάλλον του. δεν υπάρχει μεγάλος μπαμπάς για να κάνει αξιολογήσεις. και δεν φταίει ο μεγάλος μπαμπάς αν δεν λειτουργούμε, ούτε κανένας άλλος. δουλειά μας είναι.

 

@tithon Λοιπον, οτι προσπαθειτε να κανετε διακριση του τι ειναι οντως παθογενεια δεν μου περασε καν απο το μυαλο, τοσο αφοσιωμενος ημουν στην επιλυση των δικών μου αποριων, και τοσο αδιαφορος σχετικα με το θεμα της καθολικης αποδοσης παθογενειας που (και ειμαι περηφανος γι αυτο) το βλέπω σαν κατι εντελως ξενο προς τον τροπο σκεψης μου! Παρερμηνεία νο2 λοιπον  

Τωρα, βλεπω διπλα διπλα τις εννοεις αυτογνωσια, αποδοχή και απαξίωση.

Οσον αφορα τη συγκριση μεταξυ των πρωτων δυο, απλα τις χρησιμοποιουμε με διαφορετικο τρόπο σαν λεξεις. Για μενα αυτογνωσια ειναι κυριολεκτικα η γνώση του "τι με αποτελεί", φορτισμενη με καμια κριση, ενώ η αποδοχή είναι η θετική κρίση των στοιχειων που με αποτελουν, το να τα εχω απαλλαξει δηλαδη απο καθε μορφή ενοχικών συναισθημάτων και να νιώθω "ζέστη" προς αυτά. Να υποθεσω οτι οταν λετε εσεις αποδοχη εννοείτε αυτο που εγω περιγραφω με δυο λεξεις;  

Να τονισω οτι διπλα στην εννοια αυτογνωσια ο @cadpmpc με "αναγκασε" να εξετασω μια αλλη, αυτη του αυτοπροσδιορισμού. Προσφανως αυτο που εννοώ λεγοντας αυτογνωσια δεν ειναι κατι που μπορει να γινει απο ολους στον ιδιο βαθμο, καθως επεισέρχονται κάποιοι παράγοντες "αυτοπροστασίας" από τον συναισθηματικο πονο που μπορεί αυτή να προκαλέσει. Έτσι, πιστευω οτι η διαδικασια πρεπει να επαναλαμβανεται συνεχώς ώστε, ακόμα κι αν δεν να καταληξει στην αυτογνωσια, να καταληξει σε εναν ολο και ακριβεστερο αυτοπροσδιορισμο.

Όαο για την "απαξίωση των χαρακτηριστικών" θελω λιγες παραπανω διευκρινησεις!

Τωρα, περι λειτουργικοτητας και μοιρασματος μισους και ιδιων χαρακτηριστικών. Ναι, τωρα που το εξεταζω καλυτερα, το αν οι "μικρες μας αντιφασεις" μας φερνουν στο σημειο να αποδωσουμε σε αθωα χαρακτηριστικα των αλλων παθογενεια ειναι συναρτηση του κατα ποσο αυτες μας δημιουργουν δυσλειτουργια. Δεν διαφωνω καπου.

Ουτε εγω θεωρω απαραιτητη την προβολη του εαυτου στους αλλους, πιστευω ομως πως γινεται αυθορμητα, οπως για παραδειγμα ο τροπος που ο καθε λαος "ταιριαξε" την εννοια του θείου στην κουλτούρα του, και όπως οι οπαδοι της καθε θρησκείας προσαρμόζουν την ερμηνεία της ο καθενας στην ιδιοσυγκρασία του. Δεν πιστευω οτι κανουμε κατι διαφορετικο και στις διαπροσωπικες μας σχεσεις, γι αυτο και ρωταω: ποσο σιγουροι ειμαστε οτι αυτο που εχουμε μπροστα μας ειναι οντως "τα δικα τους κομματια" και οχι μια δικη μας ερμηνεία;

Εδω αξιζει να αναφερθει πως, αν ακουσει κανεις τραγουδια απ ολο τον κοσμο, θα δει ποσο πανανθρωπινες ειναι καποιες ανησυχιες και αναζητησεις.

Ο λογος λοιπον που τοση ωρα σας εχω πρηξει να μιλαω για προβολη των χαρακτηριστικων μας στους άλλους και που δινω τοση εμφαση στην αυτογνωσία, ειναι γιατι πιστεύω οτι τελικα ο τροπος σκεψης των ανθρωπων μοιαζει εκπληκτικα, η αυτογνωσια μας βοηθα να τον καταλαβουμε και πως η προβολη αυτη δεν ειναι τελικα άστοχη!  

Χρειαζεται η κατανοηση και ο σεβασμος στα κομματια των αλλων που φερνει η αυτογνωσια για να ειμαι λειτουργικος; Δεν ξερω. Εγω πιστευω ναι. Σε ποιον κοινωνικο ιστό θα ενταχτω αν οι γυρω μου ξερουν πως δε φοβαμαι να "σπασω τα κομματια τους"; Αλλα ομτροπος της ζωης που ικανοποιει τον καθενα ειναι αποκλειστικα δικη του υποθεση: καποιοι μπορει να θελουν να ειναι αποδεχτοι απ ολους για να νιωσουν καλα, αλλοι να θελουν τους λιγους που δε φοβουνται να ακούσουν μια κοφτερη κριτικη, αλλοι κατι αλλο. Το οτι ολοι θελουμε να ειμαστε λειτουργικοι δε σημαινει πως και ο τροπος θα ειναι ο ιδιος - ουτε πως ολοι θα το πετύχουμε  

 

Δεν είχα το χρόνο να διαβάσω διεξοδικά το παράπλευρο νήμα «Δούναι και Λαβείν» από όπου προφανώς ξεκίνησε κάποια συζήτηση. Οπότε μπορεί να βγω λίγο off, ζητώ εκ των προτέρων κατανόηση.

Ωστόσο, το νήμα ανοίχτηκε σε μέρες που σκέφτομαι έντονα την εξής ιστορία που θα αναφέρω παρακάτω. Και θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου, έστω και λίγο ασυνάρτητες ακόμη (μπορεί η κουβέντα να με βοηθήσει εξάλλου)  

Δεν ξέρω αν έχετε δει την ταινία Split(https://www.imdb.com/title/tt4972582/) – δυνατή by the way.

Έπεσα λοιπόν πάνω στην πραγματική ιστορία του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα, κατά κόσμον Μπίλι Μίλιγκαν.

Εν ολίγοις, έπασχε από μια μοναδικά καταγεγραμμένη στα χρονικά μορφή σχιζοφρένειας που τον οδήγησε στο να δημιουργήσει όχι δυο ή τέσσερις διαφορετικές προσωπικότητες αλλά 24! Το background φρικτό πλην σχετικώς αναμενόμενο σε τέτοιες καταστάσεις: μπαμπάς αλκοολικός και καταθλιπτικός και στη συνέχεια πατριός που τον βίαζε και τον χτυπούσε... Ο πρώτος διχασμός της προσωπικότητας εμφανίστηκε στα 4, στη συνέχεια οι υπόλοιποι. Η ψυχιατρική εξήγηση πάλι σχετικώς αναμενόμενη «ανέπτυξε τις πολλαπλές προσωπικότητες λόγω της κακοποίησης που υπέστη» και του ήταν – προφανώς- αβάσταχτη κλπ

Οκ, μέχρι εδώ. Λογικά συνεπάγονται όλα τα παραπάνω. Προσπάθησα, όμως, να σκεφτώ (στο μέτρο που μπορώ, δεν έχω βέβαια τις εξειδικευμένες γνώσεις) λίγο το μηχανισμό πίσω από αυτό.

Σκέψεις μου είναι:

Α. Το αίσθημα ενοχής ήταν το κύριο trigger για τη δημιουργία δεύτερης προσωπικότητας. Ένιωθε ενοχές για τις τιμωρίες και «τιμωρίες» που υφίστατο, αναγνωρίζοντας όμως (me thinks) σε ένα βαθμό δίκιο στους τιμωρούς του. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι δυο πρώτες προσωπικότητες ήταν ένα δυσλεξικό κορίτσι (ο λα λα να μπορεί ένα 4χρονο παιδί – τόσο ήταν τότε ο Μπίλι) να «αναπαραστήσει» (; ) την κατάσταση ενός δυσλεξικού κοριτσιού και η άλλη προσωπικότητα ένα κουφό αγόρι. Η άρνηση, λοιπόν, ήταν τόσο προς τα εισερχόμενα ερεθίσματα (κώφωση) όσο και προς τα εξερχόμενα (δυσλεξία, θέμα με την έκφραση).

Β. Επομένως, το αίσθημα δεν ήταν μόνον ενοχή αλλά και μίσος. Μίσος προς τον έξω κόσμο.

Γ. Μισώ, όμως, τον κόσμο, σημαίνει (και) αίσθημα ότι εγώ τα κάνω καλύτερα τα πράγματα και κοίτα οι κακοί οι άλλοι που δεν τα κάνουν τόσο καλά όσο εγώ…

Δ. Από το Γ, και από τις προσωπικότητες που διάβασα ότι ανέπτυξε στη συνέχεια, μη σας κουράσω με αυτές, διαπιστώνω και ένα παραλήρημα μεγαλείου, το οποίο κατ’ εμέ είναι το flipside του παραληρήματος καταδίωξης. Δηλαδή αλαζονεία.

Ε. Το στοιχείο που με «ενθουσίασε» στην περίπτωση του Μίλιγκαν ήταν ότι κάποιες από τις προσωπικότητες είχαν γνώση και εποπτεία των άλλων! Άλλες δεν είχαν, απεναντίας ήταν σαν να ξύπναγε από ύπνο όταν μπαινόβγαινε σε αυτές. Κορυφαία «αυτεπίγνωση» είχε μια από τις προσωπικότητες, αυτή που ήξερε για όλες τις υπόλοιπες 23, μπορούσε να τις περιγράψει, να ξέρει τι έκαναν και μιλούσε για αυτές σαν να ήταν ο δημιουργός τους. Όταν τον «κυρίευε» αυτή η προσωπικότητα, δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει κάτι αφού γνώριζαν έναν ώριμο, συνειδητοποιημένο, ευφυή και στιβαρό άνδρα. Δική μου εκτίμηση και ανάγνωση ήταν ότι αυτή η προσωπικότητα ήταν σχεδόν μηδενικά ενοχική. Ως εκ τούτου δεν βρίσκω τυχαίο που είχε την «διαύγεια» να έχει την εποπτεία όλων των υπόλοιπων.

Νομίζω παρακούρασα οπότε να καταλήξω πού είδα τη σύνδεση με το νήμα: ο συνδυασμός ενοχής – αλαζονείας και μίσους μπορεί να μας φέρει σε εξαιρετικά προβληματικές καταστάσεις, στα όρια της τρέλας (και παραπέρα), σε έναν κόσμο που είμαστε καλύτεροι από τον οποιονδήποτε, ταυτόχρονα απειλούμαστε από οποιονδήποτε εξ ου και μισούμε οποιονδήποτε. Η αναγνώριση της δικής μας ευθύνης «παραγωγής» αλλά και μη ελέγχου των τριών προαναφερθέντων συστατικών μπορεί να μην μας οδηγήσει σε διχασμό ή πολλαπλές προσωπικότητες, όμως, δημιουργεί ζόρικα συναισθήματα και καταστάσεις. Η πίστη ότι καλώς κάνουμε τα πράγματα αλλα οι άλλοι σκανε ως εμποδια και μας πονανε, μπορεί να πάρει το πολύ ύπουλο προσωπείο της διάχυσης (και τελικά διάλυσης) της ατομικής ευθύνης στη συλλογική. Και αναρωτιέμαι: ο λογιστής του Άουσβιτς πόσο λιγότερο υπεύθυνος ήταν από τον Χίτλερ;

Συγγνώμη αν σας κούρασα, ευχαριστώ για το χρόνο και το χώρο  

 

@margarita_nikolayevna

Μιας και οι δυο προτελευταίες προτάσεις σ0υ απαιτούν πολύ σπέσιαλ μαχαιροπήρουνα και πολύ savoir-vivre, στην κυριολεξία, για να γίνουν επί της ουσίας αντιληπτές και κατά το δυνατόν κατανοητές ας το πάω λίγο πιο όρτσα...

Πολύ-πολύ, μα πάρα πολύ χοντρικά την "διάχυση της ατομικής ευθύνης στη συλλογική" την λες πως είναι από τους πυλώνες της "σκέτης" δημοκρατίας (ας το πούμε και δημοκρατικό ζητούμενο)...
Πολύ-πολύ, μα πάρα πολύ χοντρικά "η πίστη ότι καλώς κάνουμε τα πράγματα, αλλά οι άλλοι σκάνε ως εμπόδια και μας πονάνε" το λες πως είναι το βασικό αίτιο να γίνει η δημοκρατία ένα τριμπούρδελο και μισό, πώς έλεγαν οι σκεπτόμενοι Γάλλοι μεταπολεμικά 'la verite a la cinquieme Rebublique", ένα πράμα..? Έτσι...

Στην πρώτη περίπτωση θεωρητικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει "ο λογιστής του Άουσβιτς", λέμε τώρα, αλλά μιας και υπάρχουν λογιώ-λογιώ κουφάλαι θα είχε 2-3 μέρες ο "λογιστής" πριν δει τα ραδίκια ανάποδα παρέα με τα "φιλαράκια" του συλλήβδην και στεγνά και τάισμα στα κοράκια...

Στην δεύτερη ο "λογιστής του Άουσβιτς", δεν έχει απολύτως καμιά ευθύνη εφόσον τηρούσε την τάξη και εύρυθμη λειτουργία στο λογιστήριο και δεν βασάνισε ή φύτεψε κάποια σφαίρα σε κανά κρατουμενο, εν αντιθέσει, ας πούμε, με την κυρία που καταδικάστηκε προχτές στο Ρομέικο εξ αιτίας πλαστού ...πτυχίου Δημοτικού (είχε τελειώσει την πέμπτη τάξη) και δούλευε ως καθαρίστρια στο Δημόσιο ή κάπου ένα εκατομμύριο και βάλε Γάλλους που έκαναν ...καριέρα στα κάτεργα από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα διότι έκλεψαν μια φρατζόλα ψωμί ή κανά ζαρζαβατικό ή κανά κοψίδι ή εξέφρασαν χυδαϊστί και μεγαλοφώνως την καύλα τους για την κωλάρα κάποιας ευειδούς ευγενούς ντεμπιτάντ, λέω έτσι κανά ιστορικό περιστατικό να περνάει η ώρα...

Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός μερικές φορές, αλλά τι περιμένεις από έναν άνθρωπο που ισχυρίζεται πως κάθε οικοδομικό τετράγωνο κάθε πόλης, έχει το δικό του "Κωσταλέξι", και δεν φτάνουν όλα τα σύννεφα του κόσμου για να πέφτουν οι κάθε λογής τελούντες εν εκπλήξει, όταν σκάει μύτη η κάθε περίπτωση...