θα συγχωρουσατε ποτε??

Α. Δεν είμαι η Μητέρα Τερέζα για να καταννοώ τις αδυναμίες των άλλων, ούτε η έκφραση/υπόσταση της αυτοκυριαρχίας μου είναι ο έλεγχος των σαδιστικών μου τάσεων. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα.

Β. Ο κανόνας είναι ότι δεν συγχωρώ ούτε το πρώτο σφάλμα.
Αν μπορώ να αντιδράσω (πιθανόν να υπάρχουν επαγγελματικοί, οικογενειακοί κλ. περιορισμοί που να μην το επιτρέπουν) θα το κάνω. Το άτομο που έσφαλλε θα υποστεί τις συνέπειες βραχυπρόθεσμα ή μακρυπρόθεσμα από εμένα προσωπικά ή μέσω τρίτων. Αν δεν μπορώ να αντιδράσω, αρχικά κλαίω τη μοίρα μου, στη συνέχεια όμως, επέρχεται λήθη και διαγραφή του ατόμου από οποιαδήποτε φιλική, ερωτική κλ. προδιάθεση/αντιμετώπιση.

Γ. Η εξαίρεση στον κανόνα υπάρχει και αφορά πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους, οι οποίοι όσες φορές, όσα λάθη (επαναλήψεις ή όχι) και να κάνουν έχουν την ανοχή μου. Είναι αγαπημένοι και επιλεγμένοι επειδή υπάρχει αποδοχή όχι μόνο των προτερημάτων τους αλλά κυρίως των ελαττωμάτων τους.

Δ. Η πιο επώδυνη περίπτωση είναι τα λάθη τα δικά μου. 'Ολα όσα αισθάνομαι με τη συνειδητοποίηση του λάθους έχουν ιδιαίτερα αυξημένη ένταση και μέχρι να πάψω να τα αντιλαμβάνομαι ως λάθη αλλά να τα κατέχω ως εμπειρίες, καταβάλλεται σκλήρη προσπάθεια και με ιδιαίτερο κόστος.

Τέλος σχετικά με τις αναφορές που διάβασα παραπάνω ως προς την ουράνια βασιλεία και τα διάφορα χριστιανικά ηθικά διδάγματα, οφείλω να ομολογήσω ότι τις βρήκα ιδιαιτέρως γουστόζικες για ένα τέτοιας θεματολογίας forum. Παρολαυτά, αντιλαμβανόμενη ότι η εβραϊκή, η χριαστιανική και η ισλαμική θρησκεία έχουν ουσιαστικά κοινή την παλαιά διαθήκη και άρα είναι αμφιλλεγόμενη η αυθεντικότητα και οι στόχοι της κάθε μίας από αυτές και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος του έργου τους, προτιμώ και επικροτώ ως χρησιμότερη την πληροφόρηση για ιστορικά πρόσωπα όπως ο Σαλαντίν.

 

Εμεις εδω ειμαστε ιπποτες του Γοδεφριδου της Μπουγιον. Τιμημενοι σταυροφοροι

 

Οπως πολλες εννοιες που χρησιμοποιουνται, ετσι και η "συγχωρεση", ειναι εντελως λανθασμενη.Κανενας δεν εχει δικαιωμα, ουτε καν λογο, ουτε καν αρμοδιοτητα να συγχωρεσει καποιον αλλο.

Η συγχωρεση ειναι μια πραξη που ανταποκρινεται στα ηθη της προϊστορικης κοινωνιας, τοτε που ο ανθρωπος ητανε "παιδακι". Αν καποιος , ο Χ, κανει ενα σφαλμα που επιρεαζει αμμεσα ή εμμεσα τον Ψ, ο Ψ θα κρινει κατα ποσο επιθυμει ή οχι συνεργασια υπολογιζοντας αναμεσα στα αλλα, τις πιθανοτητες που εχει να ξαναεπαναληφθει το ατοπημα του Χ. Ο Χ, εαν εκλιπαρει για συγνωμη, ουσιαστικα προσπαθει να αλλοιωσει την κριση του Ψ, χρησιμοποιοντας, θελοντας να μπει αναμεσα στα κριτητια του Ψ, ο οικτος, το ελεος κτλ.

Η συγνωμη ειναι δεν ειναι τιποτα αλλο παρα το γαυγισμα του ανθρωπου, ο οποιος ακομη ζει την προιστορια του...

 

πάντα συγχωρώ τον εαυτό μου πάντως ..
εσείς ;