κατά την διάρκεια μιας τιμωρίας

MPslave, εννοούσα απ΄ αυτές όλες που είναι μέσα στο φόρουμ όχι όσες ήδη εκφραστήκαν  

Ακούγονται σίγουρα όμορφα, ιδεατά και "πολιτικά ορθά" όλα αυτά.
Θα ήταν υποθέτω τέλειο αν και οι ανθρώπινες σχέσεις λειτουργούσαν βάση του ιδεατού αυτού που όλοι μας κατα καιρούς εκφράζουμε εδωμέσα.

Ειλικρινά, άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο όλα αυτά τα ιδεατά σχέση έχουν πάντα σχέση με την πραγματικότητα.

Μπαίνω σε αρκετά ξένα φόρουμς, εκεί που ζουν ζευγάρια που είναι σε Ms για περισσότερο από σκόρπιες συναντήσεις για συνεδρεία, πέρα από μερικούς μήνες, πέρα από μερικά χρόνια και θα έλεγε κανείς πως και "σπασμένες" είναι οι σκλάβες και τα πρωτόκολλα τους τα έχουν μάθει, και τις ορθες απαντήσεις...
Αλλά κάποιες φορές και θυμώνουν και αντιδρούν και αντιστέκονται εσωτερικά σε κάποια πράγματα.
Είναι ακόμη και οι σκλάβες άνθρωποι υποθέτω....
 

Ναί θα συμφωνήσω, πλήτουν όλα αυτά όχι Τον Αφέντη αλλά την ίδια τη σκλάβα, αλλά όχι για τους λόγους που εσύ αναφέρεις κατά τη γνώμη μου πάντα βέβαια.

Πλήττουν την ίδια τη σκλάβα επειδή η ίδια μέσα από όλα αυτά υποφέρει και τις περισσότερες φορές, επειδή το στάδιο της άρνησης- θυμού - πείσματος- αυτολύπησης (αυτές οι διαδικασίες μπορούν και να συμβούν όλες μέσα σε μερικά λεπτά μέχρι και περισσότερο καιρό) και τελικά το στάδιο της κατανόησης του λάθους της, ανακούφιση από τις ενοχές και την ντροπή της για της κακή της συμπεριφορά, την ευγνωμοσύνη για την τιμωρία που της Δίνεται σαν δώρο εξιλέωσης - αντί για της κλωτσιάς και έξω- και θαυμασμού για την ικανότητα Του να Διακρίνει μια αυτοκαταστροφική ουσιαστικά συμπεριφορά, γιατί δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς πως μια σκλάβα μπορεί να Λατρευει Τον Ιδιοκτητη της και οι αντιδράσεις που βγήκαν να μην ήταν ούτε από την ίδια αναμενόμενες- υπάρχει το υποσυνείδητο- και να μην τις ήθελε κιόλας, αλλά τι θα μπορούσε να τις κάνει? Καταπνίξει? Απωθήσει? Απαρνηθεί μπας και της χαλάσουν το image? Κρύψει από φόβο πως θα Προσβληθεί και θα Νιώσει πως δεν Τον εκτιμά? Αυτό δεν θα ήταν έλλειψη εμπιστοσύνη και ακύρωση της απόλυτης της παράδοσης?

Ναι σίγουρα όταν θα "φτάσει" κοντα Του θα είναι μετανιωμένη, ντροπιασμένη, λυπημένη και "σπασμένη" (στο συγκεκριμένο θέμα), γεμάτη υπακοή κι ευγνωμοσύνη.
Αλλά τα στάδια της τα πέρασε..

Ανάλογο με κάτι όπως στα στάδια της θλίψης και του πένθους κι αν το καλοσκεφτώ, κάθε "μικρός θάνατος" ακόμη κι αν αφορά μια υποσυνείδητη αντίληψη
ή ένα κομμάτι από μας, που είτε ποτέ δεν ήταν πραγματικά δικό μας και με τη βοήθεια Του το αντιλαμβανόμαστε και το αποβάλλουμε,
είτε μια αντίσταση που δεν κατανοούμε ούτε και οι ίδιες από που γεννιέται και γιατί μας "βλαστάει" στο κεφάλι, αφού δεν κάνει τίποτα πέρα από το να μας απομακρύνει από τις πραγματικές βαθύτερες ανάγκες μας και πρέπει να "πεθάνει",
δεν πάύει από το να είναι "θάνατος" και ως τέτοιος έχει τα "στάδια πένθους" του.

Δεν είναι υποχρέωση της λοιπόν, να δώσει σ Εκείνον τα πάντα, ακόμη και τη κάθε αρνητική της σκέψη, κάθε "στραβοπάτημα" του μυαλού της, κάθε αυτοκαταστροφική επίθεση της λογικής της, ακριβώς επειδή Τον εμπιστεύεται πως Κοιτά και Βλέπει και Κατανοεί πολύ περισσότερα από όσα η ίδια πιθανόν για τον ίδιο της τον εαυτό και την Βοηθά μέσα απ΄ αυτά να γίνει καλύτερη?

Αν δεν είναι αυτό το δόσιμο, όχι των θετικών συναισθημάτων και λατρείας που σίγουρα βιώνει πάντοτε μια σκλάβα για Τον Αφέντης της, αλλά ακόμη κι αυτών των "κακών" σκέψεων απόλυτη παράδοση ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη στην κρίση Του τότε τι είναι?

Σε σοβαρές τιμωρίες συχνά περνάω κάποια απ΄ αυτά τα στάδια, κάποτε όλα, κάποτε μέρος αυτών και όπως είπα και πιο πάνω μερικές φορές όλα αυτά είναι διάφορες σκέψεις (και βλακείες) που μου έρχονται στο μυαλό και κάποτε μπορούν να περάσουν σε άπό μερικά λεπτά ή περισσότερο, ανάλογα με την τιμωρία, πόσο "εύστοχη" ήταν και σε τι ψυχολογική κατάσταση ήμουν. Έτυχε να έχω αντιδράσεις με την ίδια την τιμωρία, όταν αυτή αφορούσε στέρηση επικοινωνίας και για κάποιες μέρες.

Όμως ποτέ δεν έκρυψα ούτε μια μου αντίδραση απ Τον Κύριο μου, ακόμη κι αυτές που δεν με "συνέφεραν" ίσως να μοιραστώ.

Αλλά θέλω να με Γνωρίζει όπως ακριβώς είμαι, εμένα με όλες μου τις ατέλειες και ελαττώματα κι όχι μια εικόνα ιδεατή, γιατί αν δεν Του Δείξω ποια ακριβώς είμαι και τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου, πως θα Μπορέσει να Γνωρίζει τι να Κάνει για να με βοηθήσει να γίνω όσο καλύτερη μπορώ?

Γιατί έτσι εκφράζω το ότι Τον εμπιστεύομαι και όλη μου η ψυχή είναι παραδομένη σ Αυτόν.

Το μυαλό μου αντιδρά κι όχι η ψυχή μου... (είναι φορές που αναρωτιόμουν αν μια λοβοτομή θα βοηθούσε )

Δεν υπάρχει το τέλειο, δεν υπάρχουν αλάνθαστοι άνθρωποι... Αν κτίζαμε όλοι τις σχέσεις μας έχοντας στο μυαλό μας προσδοκίες ιδεατού, τότε όλοι θα μέναμε μόνοι, εκτός κι αν υπάρχουν ανάμεσα μας τελειότητες, που δεν τους αφορά αυτό το ποστ έτσι κι αλλιώς.

Υπάρχουν στόχοι και υπάρχουν οράματα. "Τείνεις στα άστρα για να αγγίξεις τις κορφές των βουνών".

Προσπαθείς να φτάσεις εκεί, αλλά κατά τη δίάρκεια του ταξιδιού είσαι "ανάμεσα"...
και κάποιοι πιστεύουν πως το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει...

Και στο τέλος στο δρόμο μένουν αυτοί που αντέχουν το "ανάμεσα" που αντέχουν να μην είναι τέλειοι αν και προσπαθούν να γίνουν όσο καλύτεροι μπορούν τείνοντας προς αυτό...

Για μένα αυτή η προσπάθεια κάνει όλη τη διαφορά  


Υ.Γ Φίλε μου Zondag καλως Όρισες!!! Χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε και έχουμε την ευκαιρία να ξαναδιαφωνήσουμε συμφωνόντας ή να συμφωνήσουμε διαφωνόντας (ποιό νάναι άραγε?)  
Όπως είδες μια μικρή διαφωνιούλα στην έκανα δώρο για το καλώς ήρθες!!!  

 

1Πρωτα απ ολα τρεμω απο το φοβο μου , για την προσβολη προς την Αφεντρα μου με την ανυπακοη μου. Επειτα το τι θα υποστω σωματικα . Θα αντεξω τον πονο; Ποσο θα ξεπεραστουν τα συνορα της ηδονης και για ποσο χρονο;Ποσο ανυποφορος θα γινει αν γινει ο" αποηχος" του πονου;Τι στερησεις θα υποστω; 2Νοιωθω ταπεινα. Εξευτελισμο. Ανικανοτητα να τηρησω τον κανωνα που παραβλεψα , συνεπως αχρηστος , βλακας , ισως ατολμος να τηρησω τον κανωνα η να εκτελεσω την εντολη (για public σκηνη πχ).Ντρεπομαι καθε δευτερολεπτο που ηχει η φωνη της αφεντρας μου υπογραμμιζοντας το λαθος μου. Δεν υπαρχουν δικαιολογιες οταν εχω ορκιστει υποταγη. Νοιοθω τον εξαναγκασμο να κοψω τη γεφυρα με το παρελθον ( την προηγουμενη συμπεριφορα μου τη λανθασμενη , τη βολικη , τη συνηθεια) και τρεμω που τωρα θα πρεπει διχως λαθος να αλλαξω συμπεριφορα και να παραμεινω στο εξης δεσμευμενος στη νεα , οσο αβολη και αγνωστη ας ειναι! Ξερω πως καθε στιγμη της τιμωριας πρεπει να ειμαι και να δειχνω ευγνομων και ευχαριστημενος (ακριβως αντιθετα απο οτι νοιωθει κανεις απο τον πονο και τον εξευτελισμο καθε στιγμης της τιμωριας ) επειδη η Αφεντρα μου διεθεσε χρονο ενεργεια και την καλη της διαθεση να με διορθωσει.Στο τελοςθα εχω παρει το μηνυμα και θα εχω δεσμευθει στην αλλαγη μου.Φοβαμαι ωστοσο αν δεν καταφερνω να ειμαι και να δειχνω ευγνομων και ευχαριστημενος απο τον πονο.3Εχει διαφορα αν ειναι η πρωτη φορα. Τοτε ο φοβος για το αγνωστο της σφοδροτητας της τιμωριας ειναιπολυ μεγαλυτερος απο το φοβο μου να μην αποδειχθω ικανος να τηρησω τον κανωνα η να εκτεκεσω την εντολη. Αντιθετα αν τιμωρηθω για δευτερη η τριτη φορα ο φοβος μου για την ικανοτητα μου να υπακουω και να τηρω-εκτελω θα με βασανιζει περισσοτερο απο τον πονο, η τη στερηση. Η ανυπακοη μου ειναι κατι που δεν μπορω να μου συγχωρησω. 4Τρεμω την αυστηροτητα που πρεπει να αντιμετωπισω σε περιπτωση που επαναλαβω το ιδιο λαθος .Αλλα ο μεγαλος μου φοβος και το αγχος μου αρχιζει τη στιγμη που τελειωνει η σωματικη μου τιμωρια και ξεκιναιει η ευθυνη μου να ειμαι απο εδω και στο εξης απολυτα ευθυγραμμισμενος με την εντολη για της οποιας την παραβαση τιμωρηθηκα. Τρεμω μηπως καποια στιγμη μου διαφυγει η προσοχη και επαναλαβω το ιδιο λαθος πρωτα για τη χαμηλη ποιοτητα υποταγης που θα δειξω και επειτα για την οδυνη της διαδικασιας της τιμωριας. Ιδιαιτερα αν η Αφεντρα μου μετα την τιμωρια δειξει στοργη και συγχωρηση!

 

Μια τιμωρια δεν μπορει να ερθει μονο απο προσβολη προς Τον/Την Κυριαρχικο/η σου...
Εχω τιμωρηθει για πολλα αλλα πραγματα...
Τι νιωθεις εκεινη την ωρα???
Πολλα και τιποτα....
Το σκεφτεσαι το ξανασκεφτεσαι.... Τρεμεις να μην μιλησεις.... Μονο να ζητησεις συγγνωμη....
Και αν δεν μπορεις να μιλησεις για τον οποιοδηποτε λογο, να δει στα ματια σου οτι το μετανιωσες.... οτι πραγματικα υπεφερες και δεν ηταν ευχαριστο για σενα... Ποσοι απο τους υποτακτικους αντρες και γυναικες, δεν εχουν λυγισει?
ειτε σε σωματικη τιμωρια, ειτε σε εξεφτελισμο, σε περιορισμο κινησεων....