...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: Re: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

αφιερωμενο λοιπον...(και για το χαμογελακι   )
[ame="http:///www.youtube.com/watch?v=5qEzqykv-1w&NR=1"]http:///www.youtube.com/watch?v=5qEzqykv-1w&NR=1[/ame]

Γυρίζω μες στο σπίτι μόνος μου,
οι γέροι μου δεν είναι εδώ.
Τριγύρω όλα τα πράματα τα ξέρω από παιδί.
Ανοίγω το συρτάρι: Κάτι ψευτοκοσμήματα της μάνας μου
κι ο νυχοκόπτης ο παλιός του πατέρα μου είν εκεί.

Πηγαίνω στο σαλόνι. Όλα σε άλλες εποχές σταματημένα.
Μετράει ανάποδα ο καιρός, πάνω σε κάτι γυαλικά
που σπάζουν ένα ένα.

Είναι πολύ σκληρό να θάβεις τα ξύλινα σπαθιά σου,
και ξαφνικά να μεγαλώνεις με χίλια δυο γιατί
μες στην καρδιά σου, μες στην καρδιά σου.
Ταξιδεύοντας σε γκρίζες θάλασσες στα λίγα φωτεινά
διαλείμματα δροσιάς,
άκουσα το τραγούδι ως το τέλος κι ο θάνατος γελούσε
με λυγμούς.

Γυρίζω μες στο σπίτι μόνος μου,
οι γέροι μου δεν είν εδώ.
Ανοίγω τη ντουλάπα και μέσα στο καθρέφτη
βλέπω ένα παιδί να μου γελάει και να μου λέει:
«- Εμένα μ έχουν βάλει τιμωρία.
Όμως, κάθε φορά που θέλεις να ρχεσαι από δω,
απ το γυαλί να μπαινοβγαίνεις.
Εμένα δε με βλέπουνε,
κι, όταν σου λέω πορτοκάλι τρεις φορές, να βγαίνεις.»

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...



Από μικρή τής άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει
με τη μαγειρική,
και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της
και δίναν στο φαΐ της
μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,
ποτέ δεν είχε ταίρι
ν' αλλάξει μιαν ευχή,
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,
να γίνονταν η πλάση
ξανά απ' την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός, και σκόρδο μια σκελίδα,
να 'φεγγε μιαν ελπίδα
στα μάτια τα μελιά,
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,
να 'νιωθε ένα χάδι
μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,
που 'κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,
μας κάμανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή,
κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη,
χωρίς ν' αφήσει δάκρυ
σε μάγουλο γραμμή.

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την αφιέρωση...  
Και ανταποδίδω...  

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας - Σήματα μόρς


Νύχτα παράξενη και νύχτα μαγεμένη
απόψε μ' άρπαξε και κάπου με πηγαίνει
παίζουν στο Ζάππειο πολύχρωμες οι μπάντες
ακορντεόν,βιολιά και κόκκινες τιράντες

Ο γέρος μου ψηλός,η μάνα μου κοπέλα
κρατώ στο χέρι ένα μήλο καραμέλα
χειροκροτήματα, εξέδρες στολισμένες
πυροτεχνήματα, ομπρέλες ανθισμένες

Πέφτει το βράδυ, στ' άδεια οικόπεδα
σκορπάνε οι συμμορίες
Μπραχάμι χρώμα μελανί
ασπρόμαυρες σκληρές φωτογραφίες
ασπρόμαυρες σκληρές φωτογραφίες

Σε βλέπω τώρα καθαρά,πίσω στο εξηνταοχτώ
σ' εκείνα τα μπιλιάρδα στην πλατεία
μπροστά στο ηλεκτρόφωνο,όλο τ' απόγεμα ν' ακούς
τ' αγαπημένο σου τραγούδι

Έξω στο δρόμο πέρναγε βουβά η λιτανεία
στη γκρι πλατεία έβρεχε,Αγίου Δημητρίου ανήμερα

Κι ο Έρικ Μπάρντον σ' έπαιρνε
στο σπίτι τ' Ανατέλλοντος Ηλίου
σ' ένα ταξίδι φωτεινό,
μακριά απ' όλ' αυτά

Σπασμένες πόρτες και μισά
συνθήματα στους τοίχους
όλα αρχίσανε νωρίς
και τέλειωσαν αργά
και δύσκολα

Χίλια εννιακόσια εβδομήντα τρία
ξημέρωμα φριχτό σαν πιστολιά
ανοίγω αργά τα μάτια μου
απ' τη λιποθυμία
πέρασαν γρήγορα τα χρόνια
κύλησε ο καιρός αργά

Κι αν τώρα σ' άδειο τσίρκο
ακροβατώ ξανά
σφραγίζοντας με νόημα το στόμα
είναι γιατί βαθιά
βαθιά παραφυλάει
η δύσκολη εφηβεία
των είκοσι εννιά​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 ​

 

Re: Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

10 P.M., I feel the rain coming down
My face feels the wet, my mind the storm
Flashing lights as people race to find shelter from the pour
Moving silent, through the streets, they're mine, they're mine

Midnite, she sings praises in the Hall
To saintly faces hallowed be their names she can't recall
Sister Mary, virgin Mary, silent with her sin
[ Mary: "What are you doing out in the rain?" ]
She feels me, I can taste her breath when she speaks
[ Mary: "I've been waiting for you. Come in." ]

Mary, Mary just a whore for the underground
They made you pay in guilt for your salvation
Thought you had them fooled? Now they've sent me for you
You know too much for your own good
Don't offer me faith, I've got all I need here
My faith is growing, growing tight against the seam
What we need is trust, to keep us both alive
Help us make it through the night

[ Mary ]
I've no more want of any faith
Binds my arm and feed my mind
The only peace I've ever known
I'll close my eyes and you shoot

No Mary, listen, you've got to pull your strength from my lips
I pray I feed you well
Your precious cross is gone, it made me wait so long
For what you gave to everyone
The priest is cold and dead on his knees he fed
From my barrel of death, he turned the Holy water red
As he died he said thank you
I just watched him bleed

[ Mary ]
I feel the flow, the blessed stain
Sweating hands like fire, and flames
Burn my thighs, spread in sacrificial rite
The hallowed altar burns my flesh once more tonight

Mary, sweet lady of pain
Always alone
Blind you search for the truth
I see myself in you, parallel lives
Winding at light-speed through time

No time to rest yet
We've got to stop his game
Before madness has the final laugh
Too much bloodshed
We're being used and fed
Like rats in experiments
No final outcome here
Only pain and fear
It's followed us both all our lives
There's one thing left to see
Will it be him or me?
There's one more candle left to light

[ Mary ]
Don't turn your back on my disgrace
The blood of Christ can't heal my wounds...so deep
The sins of man are all I taste
Can't spit the memory from my mind
I can't cry anymore

Mary, my lady of pain, always alone
Blind you search for the truth
I see myself in you, parallel lives
Winding at light-speed through time, you're mine ​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Μπήκε η άνοιξη, μύρισε μοναξιά και μελαγχολία ...

 

γονατισμένη στο σκοτάδι...

on the day you arrived/the bedroom curtains were drawn/all was still
the way you left it/same number on the door/easy come, easy go/what a way to treat your soul/though i confess where once hearts rested/now there's nothing but a hole.

so the prodigal son returns/i guess the pleasure's not enough/did he promise you the earth/a world of beauty an the bluff/i tried to tend the garden/until the flowers fell to weed/so now the place lies in a ruin/the way you lied and ruined me.

do i have the answer
if i did i wouldn't know
so take it if you want it
if you don't
then let me go

fake leopard skin fur says it all/you never could be real/how i long to taste the secrets/from your lands of phoney tears/you tried to be a movement/but there was no one on your side/did you come back here to haunt me/or take me for a ride.

take yourself away
i've been here once before
and i can't have you hurting me
anymore​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

  

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

"Ξαφνικά, άνοιξε την πόρτα κι έμεινε να κοιτάζει προς τη χαμηλοφωτισμένη σκάλα.
Έκανε ένα βήμα μπροστά και σταμάτησε. Τρομαγμένη, αποσβολωμένη, έβλεπε τον εαυτό της,
αυτό που πήγαινε να κάνει. Και καθώς στεκόταν εκεί πετρωμένη, θυμήθηκε ένα άλλο ευρύχωρο
σαν κι αυτό εδώ γραφείο, θυμήθηκε ένα άχαρο κορίτσι, σαν πουλάρι, που το βλέμμα του πλανιόταν
διαρκώς στα παράθυρα...θυμήθηκε έναν άντρα που είχε απλώσει το χέρι του :
"Στήβεν, έλα εδώ..Τι είναι η τιμή, κόρη μου;"

"Η φωνή του έτρεμε λίγο, άπλωσε το χέρι του στη Στήβεν : "Και άκουσε εδώ, Στήβεν, κοίτα με ίσια στα μάτια -
τι είναι η τιμή, κόρη μου;"
Η Στήβεν κοίταξε βαθιά μέσα στα ανήσυχα ερωτηματικά του μάτια και είπε πολύ απαλά :
"Η τιμή είσαι εσύ."

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 


Σαν το παράθυρό μου ανοίξω και με δεις
θα ζαλιστείς μικρέ μου πρίγκιπα
θα είναι δύσκολο για σένανε να δεις
θα είναι εύκολο απ' την άλλη να κρυφτείς.

Δε θα φοβάσαι πια τη μέρα
τα όνειρα μόνο θα φοβάσαι
την καρδιά σου θα ακούς να χτυπά
στο σκοτάδι να χτυπά
να χτυπά, στο σκοτάδι να χτυπά.

Σαν το παράθυρό μου κλείσει τι θα δω
μόνο του τοίχου τις ρωγμές,την υγρασία
τα σκουριασμένα,στοιβαγμένα μου βιβλία
την άγρια δίψα σου για δύναμη, για δύναμη.

Θα φοβάσαι και τη μέρα
τα όνειρά σου θα 'χουν φύγει
την καρδιά σου θα ακούς να χτυπά
στο σκοτάδι να χτυπά
να χτυπά, στο σκοτάδι να χτυπά.

(Του τοίχου οι ρωγμές, ΠΥΞ - ΛΑΞ
ένα αντίο στον Μάνο Ξυδού)​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.

Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ' όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.



Είμαι ο Φαίδων ριγμένος στη λάσπη. Θαυμαστό βιβλίο, που οι έννοιές του δε θα το σώσουν από τον άνεμο και τη βροχή, από τα στοιχεία και τους ανθρώπους.



Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, κι επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά επήγαινα σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή εχόρευαν γύρω δαιμονισμένα. Εφώναζαν, εχτυπούσαν. Αλλά εγώ επήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Δυσκολότατα επροχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη. Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων. Κι ήμουν γυμνός. Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.



Και τώρα έχασα την ήρεμο ενατένιση. Πού ν' αφήσω το βάρος του εαυτού μου; Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με τους κήπους. Τα βουνά με ταπεινώνουν. Για να δώσω τροφή στους λογισμούς μου, παίρνω το μεγάλο, δημόσιο δρόμο. Δύο φορές δε θα ιδώ το ίδιο πράγμα. Οι χωρικοί που στέκονται απορημένοι, έχουν την άγνοια και την υγεία. Τα σπίτια τους είναι παλάτια παραμυθιού. Οι κατσίκες τους δε μηρυκάζουν σκέψεις. Χτυπώ το πόδι και φεύγω. Περπατώ ολόκληρες μέρες. Πού πηγαίνω; Όταν γυρίσω το κεφάλι, ξέρω πως θ' αντικρίσω το φάσμα του εαυτού μου.

Φυγή - Κωνσταντίνος Καρυωτάκης