...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

All day long I think of things but nothing seems to satisfy..​

Can you help me, occupy my brain?​

I need someone to show me​

the things in life that I can't find​

I can't see the things that make true happiness​

I must be blind​

Make a joke and I will sigh​

and you will laugh and I will cry​

Happiness I cannot feel​

and​

love to me is so unreal.​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

(E.A.Poe - Alone)



{....but I won't be weeping long, No, I won't be weeping long...}​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.

Between the iron gates of fate,
The seeds of time were sown,
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Κλείνω τα μάτια είσαι εκεί στις γωνίες να στοιχειώνεις τους ίσκιους
μες στο ψευδό-φως τρεμοπαίζεις σαν φλόγα, δημιουργείς οπτασίες.
Σε νοιώθω διπλά μου να απλώνεις το χέρι , το χάδι σου πάνω στο δέρμα μου να καεί.
Αισθάνομαι τα χείλη σου στον λαιμό μου, τα δόντια σου παιχνιδιάρικα με ακουμπούν ,
την ανάσα σου να με χαϊδεύει .
Δαγκώνω τα χείλη μου και σφίγγω τα μάτια να μην τα ανοίξω .
Τώρα που ήρθες μην φεύγεις, σκέφτομαι φοβούμενη μην με ακούσεις ,
κι ας είσαι σκιά μείνε .. Μείνε λίγο ακόμα .
Ένας δροσερός αέρας σπρώχνει πάνω μου το άρωμα σου τη θερμή σου,
μια ζεστή μέθη με τυλίγει σβήνοντας κι άλλο τις αισθήσεις μου.
Τότε τα χείλη σου κατεβαίνουν πάνω στο στήθος μου τα χέρια σου
αρπάζουν τους γλουτούς μου και με κόλας πάνω σου , νοιώθω ένα τρέμουλο
να απλώνεται σε όλο μου το σώμα , παίρνεις την ρώγα μου στο στόμα σου
και την δαγκώνεις , ένας αναστεναγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου κ ένας γλυκός
πόνος με πάει στα ουράνια ... και τότε τα μάτια μου ανοίγουν κ η σκιά σου χάνεται.
Κοιτάζω γύρω μου να σε βρω ενώ ακόμα το σώμα μου σε αισθάνεται ,
η διπλανή μεριά του κρεβατιού άδεια , τότε καταλαβαίνω... Όνειρο ήταν ...
Μονό ένα όνειρο

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

στο σκοταδι .......

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απόψε την ψυχή μου θα αφήσω γυμνή
ως το πρωί να την χτυπάει η βροχή
θα κλείσω τα μάτια θα ξεχαστώ
μέσα στο σκοτάδι θα βυθιστώ
θα γίνω η αρχή και το τέλος ξανά
θα'με σαν την νύχτα που περνά
Απόψε τον εαυτό μου θα βρω
σελήνη θα γίνω και θα γεννηθώ
όλα τα πρόσωπα της θα υιοθετήσω
να έχω ένα να μπορώ να σε αντικρίσω
σαν Νέα σελήνη μια νέα αρχή
σκοτάδι στο κόσμο ως το την αυγή
Απόψε με κρύο θα τυλιχτώ
στον ουρανό θα σηκωθώ
και από κει όλος ο κόσμος θα με δει
όμορφη χλωμή και λαμπερή
μια μοναχική ασημένια θεά
που τον κόσμο θα γυρνά​

ανακάλυψα πως να βάζω τραγούδια !! νομίζω...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

RIP X.T.

25.6.1972 - 14.9.1993

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Απόσπασμα "Τα Πάθη της Βροχής" Κική Δημουλά

 

Anonimo XIV sec: Trionfo della Morte

Πάρε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο. Ο μεγάλος χάρτης σχισμένος. Η γεωγραφία χαμένη ανάμεσα σε άχρηστα βιβλία. Ο εξάντας δίχως φακούς. Τους βγάλαμε για ν' ανάψουμε τσιγάρα. Σπασμένο το παλινώριο. Η ρίγλα ζαβωμένη. Το βελόνι της πυξίδας τρελάθηκε και τρεκλίζει. Την μπαρκέτα την έκοψε κυνηγός, μπορεί και σκυλόψαρο. Μετζαρόλι; μα ο άμμος δεν βολεί να περάσει. Ας μετρήσουμε τον ήλιο με τα δάχτυλα. Ποιόν απ' όλους;
-Λίγη γαλέτα...
-Πάρε... γιατί φτύνεις;
-Νερό.
-Σώθηκε.
-Είπες πως για μένα θ' ανοίξεις την φλέβα σου.
-Δες. Την άνοιξα. Δεν τρέχει στάλα.
-Στεριά. Νά τη. Τρεις φοινικιές.
-Όχι. Πέντε...Εφτά...Χίλιες. Μήτε μισό μίλι. Κοντά.
-Δως μου τα κουπιά.
-Είναι σάπια. Ολότελα.
-Τότε ας φτάσουμε κολυμπώντας.
-Κοίταξε το στόμα του σκύλου, πως περιμένει.
-Ρίξε την γαλέτα.
-Την ξερνά και την πετά πάλι απάνω μας. Δε βλέπεις; Στάσου να πέσω. Θα χορτάσει. Θα προλάβεις να βγεις τη στεριά. Φυσάει. Είναι κόντρα. Αλαργεύουμε. Βρέχει. Πιες. Κοιμήσου, θα σε φυλάω.
-Κοιμάμαι. Είναι καιρός που κοιμάμαι.
-Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου. Άσε με να τα καθαρίσω από το αλάτι.
-Όχι.
-Γιατί γλιστράς από τα χέρια μου; Που είσαι; Έχω καινούργια tatoo να σου δείξω. Μην ξυπνάς... Έτσι όπως είσαι, θα σε βάλω φιγούρα στην πλώρη... Κοριτσάκι. Πιάσε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.
-Δεν έχω χέρι. Δεν υπάρχει κόσμος.


Νίκος Καββαδίας, Βάρδια

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

χαχαχαχα ,με έκανες και γέλασα ..!

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...