...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Αμηχανία


Έκλεισε την πόρτα πίσω της και βγήκαν. Εκείνος περπατούσε μπροστά, αγέρωχος και στητός, κατακτητής με εμφανή τα σημάδια της πρόσφατης νίκης του και εκείνη ακολουθούσε με σκυμμένο το κεφάλι, πολιορκημένη και ηττημένη για άλλη μια φορά, αποδέκτης μιας άδικης ή πλαστής μοίρας, φορέας μιας παλαιολιθικής ιδεολογίας που διασώθηκε γενεές δεκατέσσερις και κατόρθωσε να την καταδιώκει στο σύγχρονο, απελευθερωμένο και επαναστατικό 21ο αιώνα.

Μπήκαν στο ασανσέρ και πάτησε το ισόγειο. Περιστοιχισμένη από τόσες σκέψεις και ερωτηματικά, ένιωθε να ασφυκτιά και να μην μπορεί να ανασάνει. Είναι τόσα αυτά που θέλει να ρωτήσει, τόσα αυτά που θέλει να ξεδιαλύνει και να καταλάβει, αλλά σιωπά. Η εποχή μας δεν προσφέρεται για ειλικρινείς απαντήσεις και ξεκάθαρους λογαριασμούς. Ψυχανεμίζεται ότι το μόνο που θα καταφέρει θα είναι οι υπεκφυγές και τα υπονοούμενα και έχει κουραστεί από τα ασταμάτητα παιχνίδια και λογοπαίγνια.

Θα ’θελε να ξεκινήσει διάλογο, να αναβιώσει το θεμέλιο και μοναδικό τρόπο επικοινωνίας και κοινωνικής συνύπαρξης, αλλά η ευθύτητα τρομάζει, οι αλήθειες πληγώνουν και ο εγωισμός, απλά, περιπλέκει τα πιο προφανή και αρχέγονα συναισθήματα. Υπάρχουν τόσοι τρόποι να προσεγγίσεις έναν άνθρωπο ή ένα ζήτημα και όμως, τη δεδομένη, ζητούμενη στιγμή, ένα σύννεφο κατακλύζει το μυαλό σου, ένα μούδιασμα διαπερνά τη γλώσσα σου, η αβεβαιότητα γίνεται άγχος και το άγχος αμηχανία που διαρκεί αιώνια, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, γιατί ο ανελκυστήρας κάποια στιγμή φτάνει στο ισόγειο και οι μηχανικές κινήσεις αναλαμβάνουν να καλύψουν την απουσία του διαλόγου.

Περπατούν στο διάδρομο, κόσμος πηγαινοέρχεται, αλίμονο, πόσο να εκδηλωθείς σε δημόσιο χώρο, οπότε η συζήτηση περιορίζεται σε κοινότυπα θέματα, σε ακίνδυνους στοχασμούς και ανταλλαγή εμπειριών ή αστείων συμβάντων και κάποια στιγμή, πολύ σύντομα για τις δικές σου ανάγκες, ο διάδρομος τελειώνει και συνειδητοποιείς ότι οι δρόμοι σας χωρίζουν...

«Καληνύχτα. Καλή ξεκούραση.» Και η παράσταση τελειώνει. Τα φώτα χαμηλώνουν και το σκηνικό απλοποιείται. Είσαι πάλι μόνη και ασφαλής. Η αναπνοή σου επανέρχεται στην κανονική της συχνότητα, οι παλάμες σου χαλαρώνουν και η γλώσσα ξεμουδιάζει. Μα είναι λίγο αργά. Τώρα που μπορείς να αρθρώσεις δυο λέξεις ή ακόμη και ολόκληρη πρόταση, δεν υπάρχει κανείς για να τις ακούσει. Ο μονόλογος είναι η χειρότερή σου συνήθεια που όσο κι αν προσπαθείς να αποβάλλεις, σε καταδιώκει.

Ποιος από τους δυο αρνείται να ξεδιπλώσει τη σκέψη του; Εκείνος που αστειεύεται συνεχώς και δεν τολμά να σοβαρευτεί έστω και για ένα δευτερόλεπτο ή εκείνος που σιωπά και δεν τολμά να εκφραστεί; Πόσο ίδιοι μπορεί να είναι δυο χαρακτήρες που αντιδρούν τόσο διαφορετικά στην ίδια γενεσιουργό αιτία; Εμείς καθορίζουμε τις πράξεις μας ή το αντίθετο; Πόσο καιρό ακόμη θα αντιμάχεσαι τη φωνή στο βάθος του μυαλού σου που σου υποδεικνύει ανά πάσα στιγμή τις σωστές ή λάθος αντιδράσεις; Πόσες ευκαιρίες σκοπεύεις να χάσεις ακόμη προκειμένου να ωριμάσεις; Πόσο δύσκολο είναι οι κινήσεις σου να έχουν το αποτέλεσμα που επιθυμείς και να δηλώνουν τις προθέσεις σου;

Σε κάθε αναμέτρηση θα προσπαθώ να κάνω μια απογραφή και μια αξιολόγηση. Απογραφή της κατάστασης και αξιολόγηση της ιδιοσυγκρασίας μου. Σε κάθε περίσταση θα προσδοκώ να κάνω ένα μικρό βηματάκι, μια διακριτική και ισορροπημένη πρόοδο. Η επόμενη ατάκα υπόσχομαι να είναι: «Είναι νωρίς ακόμη για να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Τι λες;» Μόνο που φοβάμαι ότι η παρατεταμένη σιωπή, θα μου στερήσει την επόμενη ευκαιρία...

(Κριβάν Σύλβια)

...αλλά απόλυτα εγώ.

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Κάλεσέ με να περάσω μες στο στόμα σου τη νύχτα
διηγήσου μου των ποταμών τα νιάτα
πίεσε τη γλώσσα μου πάνω στο γυάλινό σου μάτι
δώσ’ μου για τροφό την κνήμη σου
κι ας κοιμηθούμε ύστερα του αδερφού μου αδέρφι
μιας και πεθαίνουν τα φιλιά μας
πιο γρήγορα παρά η νύχτα

*

Εξήγησα στη ριγωτή γάτα
τις αιτίες των εποχών της κουκουβάγιας τις ρίγες
την προδοσία των φίλων τον έρωτα των καμπούρηδων
και τον τοκετό του χταποδιού με τα πλοκάμια να σπαρταρούνε
που σέρνεται στο κρεβάτι μου και δεν αγαπά τα χάδια
Η ριγωτή γάτα άκουγε, χωρίς να βλεφαρίζει, ούτε ν’ απαντά
κι όταν έφυγα
η ριγωτή ράχη της
γελούσε

*

Κορμί μικρό κακοκαμωμένο
μες στο υπόγειο του δίχως ημέρες
μικρό κεφάλι καλογυαλισμένο
δίχως μάτια ούτε χαμόγελο
είναι η παιδική ηλικία
μικρά κόκαλα δίχως θέληση
τσακισμένα με σπουδή ανάμεσα σε άγουρα δάχτυλα
ινδικό χοιρίδιο πλαδαρό γλυκό και καταδικασμένο
παιδί διόλου τέκνο μιας μάνας δίχως εραστή
καταδικασμένο στη μοναξιά, καταδικασμένο στην επιστήμη

*

Πόδια σφιχτοδεμένα
η καρδιά σαλάτα
περιμένω, θεέ, το έμβρυο
για να πεθάνω καρφωμένη στον ουρανό
σαν ένα αστέρι
ευτυχισμένη

*

Θυμήσου την ακανόνιστη πτήση της καρδιάς μου
τη συγκίνησή σου
των τριχών μου το τσαλάκωμα
όταν μαζί γελούσαμε, θυμήσου
τον παραγεμισμένον μ’ ευωδίες αγέρα
που απ’ το πυρωμένο μου κορμί προβαίνει
το παχύ γκρίζο καουτσούκ των χαύνων βραδιών του χειμώνα
Όταν ακούγαμε να βαρούν καμπάνες τα ποντίκια
τρώγωντας παπαρούνες
Εσύ κι εγώ θυμήσου

*

Άκουσέ με
Τα χέρια σου μ’ακούνε
Μην κλείνεις τα μάτια
οι κνήμες μου μένουν ανοιγμένες
παρά του μεσημεριού το φως που ουρλιάζει
παρά τις μύγες

Μην αποστρέφεσαι τα λόγια μου

Μη σηκώνεις τους ώμους

άκουσέ με, Θεέ μου

πλήρωσα τη δεκάτη

κι οι προσευχές μου αξίζουν όσο και της πλαϊνής μου.

(Joyce Mansour, Σπαράγματα, 1955)​

 

...

Ποιός μπορεί τελικά να σου πει το σχοινί που πατάς αν κρατάει
Ποιός θα μπει στη ψυχή σου να δει να σου πει μια ψυχή πότε σπάει
Ποιός μπορεί μες τον πόνο να μπει να σου πει τι ειν’ αυτό που πονάει
Ποιός θα κάτσει ως το τέλος να δει αν όπως λεν’ ο τελευταίος γελάει
Πιό καλά.

...​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 
​

Ατενίζοντας το απρόσιτο​

​

​

​

Τόσα χρόνια
καθόμαστε απέναντι, ουρανέ
και δε συστηθήκαμε.
Ονομάζομαι άπειρος.

«Δες σύμπτωση», μου απάντησε
«κι εγώ άπειρος είμαι.
Προγιαγιά μου η αιωνιότητα
και παππούς μου το χάος».

Μάλλον πρόκειται για συνωνυμία, του είπα.
Εγώ κατάγομαι απ' την έλλειψη πείρας.
Μητέρα μου ήταν η άγνοια.
Ορφανός.
Με μεγάλωσε η αναζήτηση.
Μιας και φαίνεσαι όμως άκληρος, ουρανέ
και τυχαίνει να 'χουμε ομόηχο όνομα
δε με υιοθετείς στο απέραντο
για ν' αλλάξω και σημασία;

Μη λικνίζεσαι επιδεικτικά, ουρανέ.
Σκανδαλίζεται η θνητότητά μου.
Κι όταν καλπάζεις
στους δρόμους του ανέφικτου
να φοράς τις οπλές σου συμπόνια
για ν' απορροφώνται
οι κραδασμοί της υπεροψίας σου.
Με τρομάζουν οι ήχοι του απρόσιτου.

Βρέχει.
Παραπονιέται πάλι ο ουρανός.
Σκληρή η μοναξιά του αχανούς.
Είσαι τουλάχιστον αιώνιος, ουρανέ.

(* (*(*(*)*)*)*)

Σκέψου λιγάκι και εμάς.
Και μόνοι και εφήμεροι.​

Παναγιώτης Αργυρόπουλος
​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Breathe, breathe in the air.
Don't be afraid to care.
Leave, don't leave me.
Look around and choose your own ground.

Long you live and high you fly
smiles you'll give and tears you'll cry
all you touch and all you see
Is all your life will ever be.

Run, rabbit run.
Dig that hole, forget the sun,
And when at last the work is done
Don't sit down it's time to dig another one.

For long you live and high you fly
But only if you ride the tide
And balanced on the biggest wave
You race towards an early grave.

Breathe - Pink Floyd
(Dark side of the Moon)

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλό μου αγγίζω το περίγραμμα του σώματός σου, το σχεδιάζω σαν να το δημιουργεί το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το σβήσω και να ξαναρχίσω να το φτιάχνω, και κάθε φορά κάνω να γεννιέται το στόμα που ποθώ, το στόμα που επιλέγει το χέρι μου και σχεδιάζει πάνω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα επιλεγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα, επιλεγμένο με ηγεμονική ελευθερία από μένα για να το ζωγραφίσει το χέρι μου πάνω στο πρόσωπό σου και που από ένα γύρισμα της τύχης που δεν προσπαθώ να καταλάβω συμπίπτει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.
Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.
Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά. Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε με ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω να ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.​

Julio Cortasar από το Κουτσό, κεφάλαιο 7

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 
​

Έκεια που θέλω δε μπορώ κι όπου δε θέλω φτάνω
ό,τι μισώ το συναντώ, ό,τι αγαπώ το χάνω.

Άμα πονείς όπου κι αν πας ο πόνος είναι πόνος
κι άμα σε δέρνει η μοναξιά σε χίλιους νοιώθεις μόνος.
​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Blue
Strange colour blue
Sixteen tons on the moon
Blue
Strange colour blue
Coming back to you
Pushing through
Pouring rain
Nearly there
Nearly there
Oh blue

Blue
Strange colour blue
Sixteen tons on the moon
Hey little mister driver man
Keep your head up
We are nearly there
I am racing
Outside and below myself
Nearly forgot myself there
Nearly there
Yeah

Oh everybody's sleeping now
An industrial silence singing
And the rain will keep hammering down from over head
Now there's a blue, blue strange colour blue
Let me dream of me and you
Oh how the rain keeps hammering down
Pour

Oh running down the window
Like a vein on my arm
Oh running down the window
Like a vein on my arm
Yeah

This is how we do it
This is how we do it
This is how we do it
Nearly there

Oh blue
Strange colour, a colour blue
Yeah, a colour blue
Oh, blue blue blue yeah
Strange colour, colour blue
Yeah, a colour blue
Oh blue blue blue yeah
Strange colour, a colour blue
Oh a colour blue

Hey little mister driver man
Keep your head up
We are nearly there
Nearly there

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Child: Do the children ever sing?
The Beautiful: Alas, they do not sing but songs of woe and
remembrance.
Child: Do the children ever dance?
The Beautiful: Alas, they can dance no more.
Child: Do the children ever laugh?
The Beautiful: Alas, their laughter can be heard no longer.
Child: Do the children ever play?
The Beautiful: Alas, their days of playing have long since
ended.
Child: Do the children ever sleep?
The Beautiful: Alas, the children cannot sleep. They can only
dream.
Child: Do the children ever cry?
The Beautiful: Alas, I do regret, they forever cry tears of
sadness.
Child: Do the children ever love?
The Beautiful: Alas, they can love no more.
Child: Do you love the children?
The Beautiful: I love all of my children, yet I fear they cannot
love me.
Child: Do you love me?
The Beautiful: I shall love thee forever, my dearest one. Sleep
now, as we enter this endless memory together, and see thy death
awakened… all in a moment…​

​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη - Διάφανα κρίνα

Ένα βιντεάκι που έφτιαξα μετά από χωρισμό...
Και δεν το λες απλά θλίψη αλλά κατάθλιψη σε όλο της το μεγαλείο...

 

... σκοτάδι πηχτό ...

{Ο Γκεντ είναι ο μάγος του αρχιπελάγους. Η Τενάρ είναι μία ιέρεια, παιδούλα ακόμα, στους Τάφους του Ατουάν.}

"Τενάρ, αυτή τη στιγμή κρατών την οροφή πάνω απ' τα κεφάλια μας. Κρατώ τους τοίχους για να μη μας κλείσουν μέσα τους. Κρατώ το έδαφος για να μην ανοίξει κάτω από τα πόδια μας. Αυτό το κάνω διαρκώς από τότε που περάσαμε το λάκκο όπου περίμενε ο υπηρέτης τους. Αν εγώ μπορώ να απομακρύνω το σεισμό, εσύ φοβάσαι να συναντήσεις μιαν ανθρώπινη ψυχή μαζί μου: Εμπιστέψου με, όπως σε εμπιστεύτηκα! Έλα μαζί μου τώρα".

Προχώρησαν μπροστά. Η ατέλειωτη σήραγγα άνοιξε. Η αίσθηση περισσότερου αέρα τους συνάντησε, σαν μια μεγέθυνση του σκοταδιού. Είχαν μπει στη μεγάλη σπηλιά κάτω από τις ταφόπετρες. Άρχισαν να κάνουν τον κύκλο της, κατά μήκος του δεξιού τοιχώματος. Η Τενάρ είχε κάνει μόνο μερικά βήματα όταν σταμάτησε.

"Τι είναι;" μουρμούρισε, και η φωνή της μόλις που έβγαινε μέσα από τα δόντια της.

Υπήρχε ένας θόρυβος στην νεκρή, πελώρια μαύρη φυσαλίδα αέρα: μια τρεμούλα ή δόνηση, ένας ήχος που τον ακούς με το αίμα και τον νιώθεις στα κόκαλα. Οι σκαλισμένοι από τον χρόνο τοίχοι κάτω από τα δάχτυλα της πάλλονταν, πάλλονταν.

"Προχώρα", είπε η φωνή του άντρα, στεγνή και πιεσμένη.

"Βιάσου, Τενάρ".

Τhe Tombs of Atuan, 1971, Ursula Le Guin
{το 2ο βιβλίο της τετραλογίας}