...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Ημουν έτοιμη να αφεθω στην αγκαλιά του Μορφέα.
Με αποπλανουσε γλυκά, τρυφερά σαν εραστής.
Με σταμάτησε το κρύο χέρι του Φόβου, με τράβηξε πίσω βάναυσα. Το Σκοτάδι διεκδίκησε το μερίδιό του.
Άγρια σαν πολέμαρχος.
Η Αυγή με το πρώτο της Φως , με έριξε λυτρωτικά στα δίχτυα του Ύπνου, έδωσε το τέλος.

S_P,
23/09/2015

 

... ή την αρχή. Νέα μέρα, νέα ζωή...
Ομορφο!

 

Ή και αυτό...   χαίρομαι που σου άρεσε. Στο ποδι ήταν όμως... :/

 

Nαι, αλλά τί πόδι!  
Δεν έχει σημασία. Η έμπνευση μας επισκέφτεται όποτε και όπου εκείνη θέλει.

 

As a sleeper in metropolis
You are insignificance
Dreams become entangled in the system

Environment moves over the sleeper:
Conditioned air
Conditions sedated breathing
The sensation of viscose sheets on naked flesh
Soft and warm
But lonesome in the blackened ocean of night

Confined in the helpless safety of desires and dreams
We fight our insignificance
The harder we fight
The higher the wall

outside the city spreads
Like an illness
It's symptoms
In cars that cruise to inevitable destinations
Tailed by the silent spotlights
Of Society created paranoia

No alternative could grow
Where love cannot take root
No shadows will replace
The warmth of your contact

Love is dead in metropolis
All contact through glove or partition
What a waste
The City -
A wasting disease.