με αφορμή ένα άρθρο

http://www.lifo.gr/articles/world_articles/102540#comment
σήμερα διάβασα αυτό το άρθρο στη lifo και εξεπλάγην αρνητικά από όλα αυτά τα σχόλια από κάτω για τους γιατρούς και τους τρελούς.
είναι αυτή η εικόνα που έχει ο κόσμος για τα φετίχ;
πόσο μάλλον οι αναγνώστες μιας εφημερίδας που υποτίθεται απευθύνεται σε νεανικό κοινό, με ανοιχτό πνεύμα κτλ.
το σχόλιο για τα αντικειμενικά επιστημονικά δεδομένα που θα αποδείκνυαν συσχέτιση ψυχικών διαταραχών με τον φετιχισμό είναι δικό μου. φυσικά πήρε άπειρες αρνητικές κριτικές.
οι γνώμες ευπρόσδεκτες

 

Κριση υπαρχει, πολλα τα προβληματα, μεγαλες οι αδικιες, ενταση, νευρα , αγχος παντου.
Ολο αυτο εκτονωνεται τσαμπα στο ιντερνετ.
Δεν πρεπει να ληφθει υποψη.

 

νομίζω πως σ' αυτή την πολυστερεοτυπική περιγραφή βρίσκεται η βάση της έκπληξης ή του προβληματισμού σου.
εξηγώ: αν κάποιος έχει αποκτήσει, με κάποιον τρόπο ανοικτό πνεύμα ή έστω "ανοικτό πνεύμα" μάλλον δεν ποστάρει καν σχόλιο, το πολύ πολύ να επιφυλαχθεί
το ανοιχτό πνεύμα δε μπορεί να συνδεθεί αμφιμονοσήμαντα με ένα ιστότοπο.
το ανοιχτό πνεύμα δε μπορεί, σε καμμιά περίπτωση, να συνδεθεί με το "νεανικό κοινό"
το ανοιχτό πνεύμα δεν έχει καν μια εννιαία γνώμη επί του συγκεριμένου αντικειμένου.

 

Τ' ανθρώπινα κουτάβια επιτίθενται στους περαστικούς?
Κάνουν την ανάγκη τους μπροστά σε ανοιχτά καταστήματα?
Ζευγαρώνουν δημοσίως με άλλ' ανθρώπινα κουτάβια ή με τ' αφεντικά τους?
Αν δεν κάνουν τίποτε απ' τα παραπάνω, ας ζουν και ας κυκλοφορούν και σαν φριτέζες, δικό τους γούστο. ( τα κουτάβια χρησιμοποιήθηκαν σαν παράδειγμα βάσει του άρθρου. Οι αναλογίες θα ήταν πολλές, δεν υπάρχει λόγος να τις αραδιάζω ).

Πάντα θα υπάρχει κάποιος που κάτι ή κάποιον άλλο δεν θα τον "αποδέχεται" ( τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία ) για χ, ψ, ω λόγους.
Όλα βρίσκονται στο διακύβευμα για όποιον θα είχε το κ, λ, μ φετίχ ή διαστροφή. Από κει και πέρα είναι ζήτημα επιλογών, τίποτ' άλλο.
Σίγουρα δεν μας χρειάζεται η αναγνώριση κανενός, για να υπάρχουμε όπως θα θέλαμε. Είναι τα όποια φετίχ ή διαστροφές είδη ψυχικής παθήσεως? Ε και να ήταν, αφορά ξανά μονάχα εκείνους που θα τους ανήκαν ( και ξανά μανά αφού δεν θα είχαν βλαβερό αντίκτυπο στην ζωή κανενός άλλου ). Πάντως η ατάκα της κοπελιάς που έγραψε το κλασικό - και "θεόπνευστο" - : Τα φετίχ μας να τα κρατάμε για τους εαυτούς μας, υπάρχουν και παιδιά. Δεν ξέρω αν είναι δείκτης κλειστομυαλοσύνης, αλλά για μένα σίγουρα είναι δείγμα εγκεφαλικής ανυπαρξίας.
Με την ίδια λογική όποιος δεν θέλει να έχει τον παραμικρό "κίνδυνο", να φάει στη μάπα τα φετίχ του οποιουδήποτε ή τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ακόμη και το πως θα μασούσε την τσίχλα του, ας μείνει αμπαρωμένος στο σπίτι του.

Τεσπα, είπα τα για μένα αυτονόητα, δυστυχώς ή ευτυχώς στην όχι τόσο χλοερή ηλικία των 42 ετών, έφτασα πια ν' αποδεχθώ το προφανές, δηλαδή όσα είναι τα μυαλά, άλλα τόσα ( και μάλλον διαφορετικά ) είναι τ' αυτονόητα.
Καθώς και ότι ο τοίχος όσο και να τον κουτουλάς δεν πέφτει. Ή του γυρνάς την πλάτη ή τον προσπερνάς με πλευρικά πηδηματάκια. Σίγουρα δεν συνδιαλέγεσαι μαζί του.

Και μιας που έχω όρεξη για τις εξίσου κλασικές παπαρολογίες μου. Σας αφήνω άλλο ένα άσχετο με το νήμα ( που ίσως και τόσο άσχετο να μην είναι στο τέλος. Αρκεί βέβαια κάποιος να θελήσει, να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές ).

Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, ὀνειρεύτηκα πολὺ. Ἔτσι ξέχασα νὰ ζήσω.
Μόνο καμιὰ φορᾷ μ᾿ ἕνα μυστικὸ ποὺ τὸ ᾿χὰ μάθει ἀπὸ παιδί,
ξαναγύριζα στὸν ἀληθινὸ κόσμο, ἀλλὰ ἐκεῖ κανεὶς δὲ μὲ γνώριζε.
Σὰν τοὺς θαυματοποιοὺς ποὺ ὅλη τὴ μέρα χάρισαν τ᾿ ὄνειρα στὰ παιδιὰ
καὶ τὸ βράδυ γυρίζουν στὶς σοφίτες τοὺς πιὸ φτωχοὶ κι ἀπ᾿ τοὺς ἀγγέλους.
Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.
Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, ἐρχόμαστε γιὰ λίγο.

( Τάσος Λειβαδίτης...Απόσπασμα απ' τον "Επίλογο" )

Υ.Γ.

Αν δεν σας έχει ξενίσει ποτέ κανείς και τίποτε για την όποια διαφορετικότητα του, σε σημείο που να εκφραστήκατε αρνητικά, να χλευάσατε, ακόμη και να βάλατε τα γέλια. Ειλικρινά σας βγάζω το καπέλο.
Εγώ τ' ομολογώ, κάποτε το είχα κάνει και ίσως και να το ξανακάνω. Λυπάμαι αλλά το politically correct ακόμη και σήμερα δεν έχω καταφέρει, να το κάνω κτήμα μου. Προσπαθώ όμως να μην "πνίγω", όσους δεν μου μοιάζουν ή δεν σκέπτονται σαν εμένα.
Ίσως κάτι να είναι κι αυτό. Η συνειδητοποίηση ότι όσα και να έχουμε κοινά με τους άλλους, ακόμη περισσότερα είναι κείνα που μας χωρίζουν. Και στα χώρια του καθενός μας, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν άλλο πέρ' από μας τους ίδιους.
Ούτε μπορούμε στους άλλους να τα επιβάλουμε.

Ζήσαμε πάντοτε αλλού ( στα "πρέποντα" και τα "ορθά" ? ).
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ( πρώτος και καλύτερος ο εαυτός μας ? ), ερχόμαστε για λίγο ( αυτό το πέρασμα τ' αφήνω στις δικές σας "μεταφράσεις" ) .

Ευτυχείτε, που έλεγε και η πάλαι ποτέ τηλεπερσόνα.   

 

Το comment section σε media με εκτόπισμα (και όχι μόνο) αποδεικνύουν καθημερινά δυο πράγματα: α) δεν υπάρχει ελπίδα, β) δεν χρειάζεται να υπάρχει commenting στις περισσότερες ιστοσελίδες.

Μιλάμε για ένα είδος περιβάλλοντος στο οποίο λέει ο καθένας ό,τι του κατέβει και αν τον ρωτήσεις "γιατί" το μόνο σίγουρο είναι ότι 99/100 όχι απλά δεν θα σου εξηγήσει (αυτό υπονοεί ότι ξέρει να το κάνει), αλλά δεν έχει καν την ικανότητα να δομήσει σκέψη της προκοπής, πράγμα απαραίτητο στην κριτική. Σε κάθε είδους κριτική.

Η απογοήτευσή σου @pw προκύπτει από, κατανοητή μεν, ατυχή δε, πίστη στο ανθρώπινο είδος.

 

Εγω διαφωνω, ειναι πολλες φορες που γραφονται απιστευτες μπαρουφες σε αρθρα οποτε χρειαζεται το commenting section για να πεφτει το απαραιτητο κραξιμο, οσο και αν υπαρχει λογοκρισια, μερικες φορες αποκαθισταται η αληθεια. Θυμαμαι χαρακτηριστικα ενα αρθρο στο News247 που ειχε παρει συνεντευξη απο μια που σταματησε να ασχολειται με BDSM και εξιστορουσε τις εμπειριες της. Η συγκεκριμενη γυναικα εμπλεκε με βιαιους, ναρκομανεις κλπ και ο/η αρθρογραφος παρουσιαζε οτι αυτο ηταν κατι το συνηθισμενο στο BDSM. Υπηρχαν καποια σχολια αφορισμου/ψεκασμου απο κατω αλλα υπηρχαν κι αρκετα σοβαρα σχολια που ελεγαν τα πραγματα οπως ειναι...

 

@na0505

Κατανοώ το σκεπτικό σου, το οποίο είναι και φυσιολογικό. Το θέμα είναι βέβαια ποια είναι η συνολική συνεισφορά του commenting σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν το γενικό πρόσημο είναι αρνητικό, τότε, ακόμη και με τα καλά παραδείγματα, καταλήγουμε με περισσότερη ζημιά από όση ξεκινήσαμε. Το πρόβλημα είναι το format. Σε site comments είναι εύκολο για κάποιον πρώτα να απαντήσει και μετά να σκεφτεί (αν υποθέσουμε ότι θα κάνει τον κόπο για το δεύτερο). Social media υπάρχουν, fora υπάρχουν (καλή ώρα) email υπάρχουν και, ειδικά στα δεύτερα και τρίτα, ο ανεδαφικός εξυπνάκιας είναι πιο εύκολο να απέχει λόγω βαρεμάρας. Δεν κόβει κανείς την έκφραση. Υπάρχει όμως και περιθώριο και λόγος να αποτρέπονται οι πιο ανεύθυνοι και άχρηστοι σε μια συζήτηση. Διότι και η πολλή ευγένεια καταντάει αγένεια ώρες ώρες και κάποτε πρέπει να λέμε στους ανθρώπους ότι "βγάζω ήχους από το στόμα" δεν είναι ο κλασικός ορισμός του "έχω άποψη".

Αν τα comments ήταν ρυθμιστής για την ανύπαρκτη πολλές φορές δημοσιογραφική δεοντολογία (που είναι διαφορετικό πρόβλημα και ζητά, πρώτα από όλα, αντιμετώπιση σε άλλο επίπεδο), τότε η δημοσιογραφία του παρελθόντος θα έπρεπε να είχε φέρει την απόλυτη καταστροφή πριν "διορθωθεί" από την εμφάνιση του internet. Στην πράξη συμβαίνει, σε γενικές γραμμές, το αντίθετο. Ειδικά σε επίπεδο mainstream.

Full disclosure: Λόγω δουλειάς αντιμετωπίζω το φαινόμενο κάθε μέρα και έχω πολλά να σύρω σε όλες τις πλευρές. Ποτέ όμως τα κακώς κείμενα της μίας δεν δικαιολογούν εκείνα της άλλης. Πάντοτε όμως χρησιμοποιούνται ως άλλοθι, διότι οι καλύτερες εναλλακτικές στη ρητορική απαιτούν και μια κάποια προσπάθεια της προκοπής.

 

Όλοι λίγο πολύ την έχουμε την τρέλα μας, αλλά όχι και να μας έχουν για άρρωστους, εγώ πιστεύω αυτή είναι η κοινωνική γνώμη του καθωσπρεπισμού, όλοι τα κάνουν στα σπίτια τους, όλοι γουστάρουν τις ανωμαλίες, αλλά όταν είναι να μιλήσουν δημόσια δεν έχουν τα κότσια να πουν τη γουστάρουν, γι αυτό κινούνται επιθετικά σε κάθε τι διαφορετικό.

 

Μην σε απασχολει καθολου!Στο κατω κατω ανωμαλια ειναι η ηδονη που δεν εχεις ζησει ακομα!Και οταν δεν ζεις ποναει!

 

To φαινομενο ειναι πιο γενικο.

Ειναι τρομερα ανακουφιστικο να κραζεις και να υποτιμας καποιους οταν δεν μπορεις να παρεις επιβεβαιωση απο πουθενα τριγυρω: σου ανεβαζει την αυτοεκτιμηση χωρις να χρειαστει να κανεις τιποτα. Απο τον καναπε με το σωβρακο. Ουτε καν βγαινεις απ το σπιτι. Οπως το να ανεβαινεις level σε καποιο game.

Γι αυτο κι ειναι τοσο της μοδας ο ιντερνετικος λιθοβολισμος: καποιος ξεθαβει η ανακαλυπτει ενα προσωπο, εναν ανθρωποτυπο η εναν μυθο. Ενιοτε τον αναπλαθει απο νεκρα στερεοτυπα, με ζηλο Φρανκενσταιν. Τον εκθετει στο ιντερνετικο του τσαντηρι, και αμεσως μαζευεται η αγελη, οπως οι μυγες στα σκατα, να τον λιθοβολησει και εκτονωμενη να νιωσει ανωτεροτητα. Ενιοτε εμφανιζοται και τιποτα ρεμπετ ασκερια υποστηρικτων και αδειες ζωες αποκτουν για λιγες ωρες νοημα.
Οι φετιχιστες, οι γκει, οι νοικοκυραιοί, οι φορυφυγαδες μαγαζατορες, οι δημοσιοι υπαλληλοι, οι τσουλες, οι αγαμητοι, οι απο δω, οι απο κει, οι παλιοι, οι τωρινοι...
Σημερα αυτοι, αυριο καποιοι αλλοι.
Να εχει υλικο η "αποψη" του κουλ ειρωνα που με χιπστερικη ανεση κι ακαδημαικη κομπορρημοσυνη κατασκευαζει καρικατουρες για κραξιμο, και νοημα η ζωη πολλων απο τους σχολιαστες με υπερχειλιση της χοληδοχου.

Και μετα παλι σιωπηλη κι αποπνιχτικη μιζερια...

 

Lifo..? Lifo..?
Συνήθως τα λέει πολύ καλά για μπαράκια πριν τους κλείσει διαφήμιση.
Έχει επίσης, σπάνια καποια αξιοδιάβαστα από περιέργεια πράματα που δεν ενδιαφέρουν ούτε το 1% των αναγνωστών της που πάνε το πράμα γύρω γύρω.
Τα υπόλοιπα εμπίπτουν στη θεωρία "αν δώσεις 1.000.000 γραφομηχανές σε 1.000.000 πιθήκους μπορεί και να προκύψει κανάς Σέξπιρ"...
Η Lifo δεν είναι η πιο μπάζο εφημερίδα, υπάρχουν τα τελειωμένα μπάζα και τα απλά μπάζα (διάβαζε έγκυρα και ευυπόληπτα φύλα -λέμε τώρα)...
Οι περιδιαβαίνοντες ιστότοπους χέζοντες κατά βούλησιν είναι παλαιόν φαινόμενο εν εξάρσει, τα μισά ποστ συνιστούν εντεταλμένη υπηρεσία έναντι ευτελούς τιμήματος,

 

@E. Dantes
θα πρόσθετα μόνον, οτι εκτός απο ανακουφιστικό, κυρίως, είναι εύκολο.